Waarom Kinderen #4

Thanks Llewella, anders had ik daar weer gezeten met mijn post:

Faithy, vergeef me de jubelzang.

Wilde je het altijd al?
Ja, ik wilde het altijd al.

Was het wat je verwachtte?
Ja, en nog veel meer dan dat. Ik kan soms nog steeds vol schieten als ik naar hem kijk, zo leuk is het. Zo leuk vind ik het. Je kan hier niks mee, het is niet uit te leggen.

Viel het mee?
Ja, absoluut. Wij hadden de mazzel dat Sasha vanaf de 3e week keurig elke nacht van 11 tot 7 sliep, en dat was toch wel erg prettig. Geen slapeloze nachten voor ons dus.

Wat valt er tegen?
Dat je nog wel alles kan doen, maar dat je er net even iets meer over na moet denken. Kan ik met vriendinnen weg? Even checken of F. dan die avond wel op tijd thuis is. Dus niet meer meteen ja zeggen, maar pas na een minuut of 5. En dat geldt voor veel dingen. Je moet er toch wel gewoon rekening mee houden.
Oh ja, en als ik net mezelf op de bank nestel met boek en kop thee... dat hij dan wakker wordt. Of dat je wel gewoon lekker zit te lezen, maar dat hij dan wakker wordt net zo'n 20blz voor het einde ofzo. Of middenin ER.


Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Die 9 maanden zelf waren gewoon al leuk vond ik. Ik ben niet ziek of supermoe geweest, dus al weer een mazzeltje. Maar ik vond het ook gewoon echt leuk. Het is een heel bijzonder gevoel, dat kindje in je en heel opppervlakkig: iedereen is aardiger tegen je. Echt! Heel veel mensen lachen naar je etc. etc.

En waarom het de moeite waard is?
Tsja... Omdat ik nu hier een lief klein jongetje heb staan die een goed geprek heeft met de kat, terwijl hij zijn soepstengel met haar deelt. Daarom.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Die hoefde van mij niet goed gemaakt te worden. Het was verschrikkelijk, maar het hoort erbij.
En ja, je vergeet het. Maar ik ben ook vergeten hoe zeer het deed toen ik 2 maanden geleden mijn teen brak, dus dat dat kindje dat goed maakt is gelul. Dat is gewoon de tijd die eroverheen gaat.
Scheelt wel dat ik persoonlijk daarna iig zo stikgelukkig was met dat kleine ventje in dat wiegje dat ik het voor lief nam dat ik een week lang amper mijn bed in en uit kwam.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Onwaar is het niet. Je levert zeker een bepaalde mate van vrijheid in. En in welke mate verschilt van mens tot mens en van kind tot kind.
Maar nietig... het wordt zo nietig als dat jij er zelf (nog) waarde aan hecht.
Als je een bewuste keuze voor een kind maakt, dan maak je ook de overweging dat je idd niet meer zomaar even spontaan van alles kan gaan doen. Dat je er net even iets langer over na moet denken.

Maar 's ochtends nog met z'n drietjes in bed luieren en dutjes doen. En dan wakker worden van een warm handje op je wang. Lief gebrabbel tegen een knuffelschaap. Je ogen open doen. Je kindje zien, en op de achtergrond je vent waarmee je dat prachtige kind gemaakt hebt... Tsja, veeg mij maar op dan hoor. En die vrijheid mag je hebben dan.

Sorry, ik kan het niet met hoogdravende en bevlogen woorden, ik kan het alleen met sentiment.

Oh, en ter illustratie:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En ik kan het nog veel sentimenteler zelfs:
Waarom het het waard is?
Omdat er op enig moment een moment komt dat dat kleine kindje van ooit weer met een studie bezig is, nadat ze in talloze kutbaantjes gewerkt heeft. Ze is met die studie bezig omdat je ergens in die opvoeding dat kind de ruimte gegeven heeft zich te ontplooien en ze een bepaalde drive of motivatie meegekregen heeft. Waardoor ze die studie wil doen en bepaalde ambities heeft. En waardoor ze plannen aan het maken is om met de motor de wereld rond te gaan.
En ik kan me zo voorstellen dat je dan apetrots bent, dat dat toch maar mooi jouw kind is. En dat jij haar (of hem) geholpen hebt te worden wie zij (of hij) nu is.

Ik heb een kind, een heel leuk kind. En net was ik met dat leuke kind aan het oppassen bij een ander kind. Waarbij een vriendje kwam spelen. En dat vriendje he, dat vond het leuk, om luchtgitaar te spelen met een open pak hagelslag. Ik haat kinderen. Behalve mijn eigen dan, want die is lief, knap, schattig, en slim.

Die zou dat ook nooooit doen toch Viev?

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:37 schreef Llewella het volgende:

Foto van man met draagdoek

Ik ben overtuigd. In één keer: dit ziet er wel cool uit

Nou Moblo als dat geen veren in je kont zijn doordat BE het helemaal op jou toegespitst heeft dan weet ik het ook niet meer

Ik ben er redelijk van overtuigd dat ik kinderen wil sinds mijn broer en zus kinderen hebben gekregen. Vooral met de oudste, die nu 3 is, heb ik door veel op te passen en vaak langs te gaan, zo'n enorm goede band gekregen dat ik me niet kan voorstellen dat nooit te zullen beleven met een kindje van mezelf. Het is nog maar m'n nichtje, niet eens een kindje van mezelf, maar als ze d'r armpjes om m'n nek slaat en een dikke kus op m'n mond plant, stroomt de liefde in zo'n grote vloed door me heen...

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:40 schreef Brighteyes het volgende:

Verhaal + foto

Oooooh... dit topic begint gevaarlijk op stoom te komen - nog even en ik wil een vierde kind

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:45 schreef Brighteyes het volgende:
Die zou dat ook nooooit doen toch Viev?

Tja, en zelfs dat zou ik schattig vinden van hem. Tis erg he, moederliefde.

Oh en als we gaan fotospammen moet ik natuurlijk ook weer he .



Zo raar, dat IK dat gemaakt heb.. .

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:48 schreef Vivi het volgende:

[..]

Tja, en zelfs dat zou ik schattig vinden van hem. Tis erg he, moederliefde.

Viev was je altijd nou al zo anders dan hier op fok of was je daar ook zo hard en ongeduldig als hier maar is dat veranderd sinds je Dean hebt? Je komt enorm geduldig over in je filmpjes en sue me maar dat had ik nooit verwacht gezien je posthistory.

Nope, ik ook niet van mezelf..ik was tijdens mijn zwangerschap ook echt bang dat ik geen geduld zou kunnen opbrengen en hem ms wel een optater zou geven .
Ik ben nog steeds een ongeduldig standje hoor, maar met die kleine freggle ben ik het geduld zelve...en ik probeer er nu wel wat bewuster mee om te gaan, ook naar anderen .

Edit : Ik ben trouwens helemaal niet hard hoor, ik kan alleen niet tegen gemauw, zeg maar. Van een ander maar ook niet van mezelf. Maar ik ben stiekem een supersoftie.

Och Sasha en Dean Die vind ik toch wel érg leuk, hoor. Ook al zijn het 'andermans kutkinderen' (oeh, die is multi-interpretabel! )

ik kreeg een traan in mn ogen BE (echt waar!)

Dank je voor dit openhartige jubelrelaas (en voor je lieve woorden )

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:53 schreef Sugar het volgende:
Och Sasha en Dean Die vind ik toch wel érg leuk, hoor. Ook al zijn het 'andermans kutkinderen' (oeh, die is multi-interpretabel! )

De OUD-kindjes beschouw ik ook als "eigen" dan he . Al die anderen, dat zijn de kutkinderen

@Vivi:

Jouw verhaal had ik idd al gelezen zowel hier dan nu als in Slank
En ik kan me het heel goed voorstellen dat mocht ik ooit aan de kinderen gaan, dat het een beetje wordt zoals bij jou: de rest van de kinderen blijft stom maar je eigen is dan wel je eigen en dus lief, tof, mooi en geweldig

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:53 schreef Faithy het volgende:
ik kreeg een traan in mn ogen BE (echt waar!)

Dank je voor dit openhartige jubelrelaas (en voor je lieve woorden )

Tut!
Maar zo stel ik me dat dus wel voor he!

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:41 schreef Vivi het volgende:
Ik heb een kind, een heel leuk kind. En net was ik met dat leuke kind aan het oppassen bij een ander kind. Waarbij een vriendje kwam spelen. En dat vriendje he, dat vond het leuk, om luchtgitaar te spelen met een open pak hagelslag. Ik haat kinderen. Behalve mijn eigen dan, want die is lief, knap, schattig, en slim.

Ik wilde eigenlijk niet meer posten, maar:

O en over je verhaal op het einde van het vorige topic: ik denk en dacht er hetzelfde over als jij, met dat verschil toen ik op mijn dertigste een beetje twijfelde, dat weer overging en ik niet onverwacht toch zwanger ben geraakt. Als dat wel was gebeurd, dan weet ik ook zeker dat ik er heel veel van had gehouden hoor!!

Oh, en Faithy. Ik vergeet voor het gemak natuurlijk wel even dat je als ouder volgens mij ook je stinkende best kan doen en dat je dan nog steeds je kind op 28 december bij bureau Halt af kan gaan leveren omdat hij met vuurwerk aan het kloten is geweest bijvoorbeeld. En dat zijn dan nog de 'onschuldigere' dingen.

..

[ Bericht 98% gewijzigd door Vivi op 14-11-2008 16:00:35 ]

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:58 schreef conleche het volgende:

[..]

Ik wilde eigenlijk niet meer posten, maar:

O en over je verhaal op het einde van het vorige topic: ik denk en dacht er hetzelfde over als jij, met dat verschil toen ik op mijn dertigste een beetje twijfelde, dat weer overging en ik niet onverwacht toch zwanger ben geraakt. Als dat wel was gebeurd, dan weet ik ook zeker dat ik er heel veel van had gehouden hoor!!

Ik had niet anders van je verwacht hoor Co .

Hihihiiii.



_{Je lijkt me wel een leuke moeder, zo kunstzinnig enzo..}

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:59 schreef Brighteyes het volgende:
Oh, en Faithy. Ik vergeet voor het gemak natuurlijk wel even dat je als ouder volgens mij ook je stinkende best kan doen en dat je dan nog steeds je kind op 28 december bij bureau Halt af kan gaan leveren omdat hij met vuurwerk aan het kloten is geweest bijvoorbeeld. En dat zijn dan nog de 'onschuldigere' dingen.

ja, daar ben ik ook bang voor, dat mn kind totaal 'mislukt'

was zelf ook niet te pruimen (ok, geen bureau halt en heb braaf mn vwo afgemaakt) thuis en heb medelijden met mn ouders bij nader inzien en nou ja, ik denk dat ik daar heel wat minder tactvol en genuanceerd dan mijn ouders mee om zal gaan, mezelf kennende

Wilde je het altijd al? Ja,ik wilde altijd al moeder worden. Had ook 10 oppasadressen. heb zelfs als 16 jarige op 5 kinderen gepast terwijl de moeder met een longembolie in bed lag, zwanger van de 6e. Nu ik zelf kinderen heb vraag ik me af hoe ze dat een goed idee heeft kunnen vinden
Wilde je het maar niet nu en gebeurde het toch? Of ben je ineens omgeslagen? Ik dacht rond mijn 30e aan kinderen te gaan beginnen. Tot ik een griepje kreeg en mijn dacht dat ik zwanger was. toen dit (uiteraard) niet zo bleek te zijn vond hij dat met name heel jammer. En aangezien ik het toch altijd al graag wilde... Bewust gekozen dus. Maar "al " toen ik 25 was.

Was het wat je verwachtte? Viel het mee? Wat valt er tegen? Het is alles wat ik verwachtte en meer. Vooral bij de eerste vond ik het verantwoordelijkheidsgevoel en "waar is de gebruiksaanwijzing?" wel heel zwaar. Borstvoeden, een kind wat overdag niet sliep (7 maanden lang) de onzekerheid, doe ik het wel goed? En dat een half metertje mens álles voor je bepaald.(je hele ritme. dit kind vroeg écht om rust reinheid en regelmaat) Maar dat kindje die maakt toch alles goed. eerste woordjes, stapjes, hapjes.
Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen? Je loopt niet 9 maanden met een toeter. Voordat er iets te zien is ben je al 20 weken op stap En ja, het hoort er nou eenmaal bij. Ik vond het heel bijzonder een kindje onder mijn hart te hebben. DAt getrappel en gedraai. Maar ikw as daarna ook wel weer blij mijn lijf voor mijzelf te hebben. (olifantendracht)
Wat maakt jouw helse pijn weer goed? Endorfine Nog nooit zo lekker stoned geweest als van mijn eigen hormonen. en een energie! Nou had ik ook turbobevallingen. Geen klagen dus.
Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar? Het maakt het niet nietig en onwaar. Het is een feit. Maar ik wíl ook helemaal niet zoveel vrijheid. ik wil mijn jongens. Als zij straks op eigen benen staan ben ik waarschijnlijk nog geen 50. Dus nog een heel leven voor me.

Wilde je het altijd al?
Nee. Nooit over nagedacht, ik was met mezelf en mijn studie bezig. Toen steeds meer mensen om me heen aan kinderen begonnen, dacht ik: 'Wil ik dat uiteindelijk ook?' Het antwoord was 'ja', en toen heb ik er gemakshalve maar meteen werk van gemaakt. Ik ken mezelf: tobben kan ik heel lang volhouden en dit is typisch zo'n onderwerp waarover je rustig twintig jaar kunt twijfelen. En diep in mijn hart wist ik best waar de hele zoektocht uiteindelijk op zou uitdraaien: een kind, namelijk. Dan liever meteen dan pas na jaren wikken en wegen. Ik heb mezelf dus voor het blok gezet.

Was het wat je verwachtte?
Ik verwachtte niet zoveel. Ik was tijdens mijn zwangerschap hard aan het werk en verdrong het hele gebeuren een beetje. Ik had geen wiegje, geen kleertjes, niks. Ik zat op de ochtend van de bevalling nog koppig met drie handdoeken onder mijn kont een deadline te halen en mezelf wijs te maken dat die handdoeken weliswaar doorweekt waren, maar dat er vast niks aan de hand was (De baby kwam 3 en een halve week te vroeg).

Viel het mee?
Die onbevangenheid - geen verwachtingen, dus - was achteraf wel fijn. Ik vond het meteen heel erg leuk, en tot mijn stomme verbijstering bleek ik best een natural mother. Alles liep op rollen: borstvoeding geen probleem, bab lief en relaxed, en na twee weken zat ik weer achter de computer met als enig verschil dat er nu een klein mandje naast mijn bureau stond.

Wat valt er tegen?
Drie kinderen is een ander verhaal dan één baby, en dat valt mij soms tegen, want ook daarin ben ik een beetje onwetend geweest: ze worden groot en op een dag ben je een echt gezin en dat maakt mij dus tot een echte moeder die getrouwd is met een echte vader. Ik geniet ervan, hoor. Maar soms, als ik op zaterdagochtend om 8 uur langs het hockeyveld sta en om 11 uur langs het voetbalveld, en ik daarna met het zweet op mijn rug moet doorsjeezen naar een kinderfeestje, besef ik wel dat het eigenlijk een wonder is dat ik nog wel eens tijd heb voor mezelf. Toch zou ik geen leven zonder kinderen willen. Nooit. Als wij 's avonds met z'n allen aan de keukentafel zitten en we een echt gesprek voeren, en er wordt gelachen, dan is dat het allermooiste dat er is.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
De zwangerschappen zijn mij niet zo zwaar gevallen, gelukkig. Bovendien waren er in diezelfde tijd zoveel vriendinnen zwanger, dat die buik nauwelijks opviel. Ik ben zeker niet het type dat 'geniet' van een zwangerschap, ik vond het ook niet mooi of zo, maar het idee dat er een baby in mijn buik zat vond ik wel heel bijzonder en spannend.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Vanochtend zijn er 2 verstandskiezen bij me getrokken, dat doet ook helse pijn maar er staat niks tegenover. Doe mij dan maar een bevalling. Ik hield me tijdens de weeën op de been met de gedachte aan de grote verrassing die op me wachtte. En stiekem vond ik het ook gewoon echt spannend, ik wilde die strijd wel aangaan, kijken of het me zou lukken.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Ik houd wel hele verhandelingen over die vrijheidsbeperking, maar in de praktijk heb ik een heel leuk leven en ben ik echt gelukkig met wat ik heb. Dat geldt voor de meeste mensen die ik ken; ze hebben het goed geregeld, al heeft het wel vaak lang geduurd voordat ze die balans hadden gevonden. Bij ons was dat ook zo. Ik zie wel dat degenen die er niet samen uitkomen (werken-thuisblijven) echt een probleem hebben, vaak leidt het tot een scheiding. Het is dus wel een heel belangrijk punt waar je echt samen uit moet zien te komen. Maar als dat lukt, heb je ook iets heel moois gewonnen.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 14:54 schreef Nadine26 het volgende:
maar een draagdoek heb ik bij een man nog nooit gezien.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:36 schreef Llewella het volgende:

[..]

Vriendlief heeft zijn eigen doek; omdat hij pertinent weigert met de roze doek te lopen

Foto

Met een beetje fantasie is het net of je vriend probeert het roze sokje weg te moffelen.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 16:35 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

[ afbeelding ]

Als je dat ding wil promoten, zou ik wel een foto nemen, waar je kind iets gelukkiger kijkt!!

(ik heb overigens geen enkele mening over draagdoeken whatsoever)

Wilde je het altijd al?
Ik ben man, dus niet specifiek. Maar het leek me wel leuk.

Was het wat je verwachtte?
Nee, de onvoorwaardelijke liefde die ik direct voelde voor dat hoopie mens op 21 februari 2004 was veel overweldigender dan ooit gedacht. En dat datzelfde gevoel op 5 Januari 2007 en 26 Maart 2008 even heftig was was eigenlijk ook best een verrassing

Viel het mee?
Viel wat mee?

Wat valt er tegen?
Niets ECHT, alles was wel redelijk ingecalculeerd. Maar het is niet iets wat je even aan de kant kan zetten omdat je moe, ziek, geirriteerd ofzo bent. Het gaat 24/7 door zeg maar


Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Negen maanden?!?? Ik loop al 4 jaar met ene toeter van het meezwangeren

En waarom het de moeite waard is?
Zoals ik geloof ik topic 1 al schreef. De verwondering! Dat die kinderen zich op hun eigen manier ontwikkelen! Autonoom! je stopt er wat melk in en wat aandacht en vervolgens gaan ze van alles doen. En redeneren en bouwen ze een vocabulair op, en een gevol voor humor en en....

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Dat mijn vrouw die onderging. Tot 3 keer toe. (14.gif)

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Niets. Je levert simpelweg vrijheid in. De vraag is of je dat nog erg vind.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 16:42 schreef conleche het volgende:

[..]

Als je dat ding wil promoten, zou ik wel een foto nemen, waar je kind iets gelukkiger kijkt!!

(ik heb overigens geen enkele mening over draagdoeken whatsoever)

Ik wil niks promoten.

Wilde je het altijd al?
Nee. En hoe meer ik richting 30 leek te gaan, des te harder riep ik 'nee' . Ik wilde het echt, absoluut niet.
Tot ik Swets tegenkwam.

Was het wat je verwachtte?
Je kunt je van te voren echt bij lange na niet voorstellen dat het nog zo veel leuker is dan je van te voren had bedacht.
Over de praktische dingen heb ik me van te voren heel blanco opgesteld en liet zo veel mogelijk over me heen komen. Ik denk dat dat wel mee gespeeld heeft met het 'relaxte' moeder zijn. Ik had geen dingen bedacht die zus of zo moesten gaan.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik vond die 9 maanden al leuk. Na alle moeite en ellende om zwanger te worden, was de zwangerschap an sich al een feestje. Moe, bloedverlies, bekkenklachten.. deed daar allemaal niets aan af.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
Of het aan de endorfine ligt of dat het echt zo was.. ik heb geen helse pijnen gehad. Ik heb drie keer een redelijk simpele bevalling gehad.
Maar om een voorbeeldje te noemen.. gister was Saskia (4,5) aan het knutselen en een het oefenen met letters.. Komt ze met een uitgeknipt hart met daarin 'mama' geschreven "Mama, jij bent de allerliefste". Zomaar een onverwacht smeltmomentje. Een van de velen..

Wilde je het altijd al?
Nee, pas vanaf een jaar of 22 bedacht ik dat ik 'later' wel kinderen zou willen. En pas vanaf m'n 28e wilde ik ze écht.


Was het wat je verwachtte?
Ja en meer dan dat.

Viel het mee?
Het valt mee, het is gewoon leuk en natuurlijk zijn er ook mindere momenten, maar dat is met alles.

Wat valt er tegen?
Dat je je 'eigen tijd' aan moet passen aan het kind. Dat geeft niet, maar is soms wel eens jammer. Vooral als je je bijvoorbeeld niet zo lekker voelt.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik heb niet echt een toeter gehad en er ook weinig last van gehad.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?
DIe was veel minder dan ik had verwacht. Ik was bang voor de bevalling, dacht dat het zo'n pijn zou doen dat je minstens denkt dat je doodgaat. Of graag dood wil. Maar dat viel enorm mee.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Het is wel waar, maar je hebt het zelf wel in de hand. Als je nog graag ieder weekend wil stappen bijvoorbeeld, moet je niet aan kinderen beginnen. Ik was al 30 toen mijn dochter geboren werd en heb voor mijn gevoel lang genoeg van alle vrijheid kunnen profiteren. Nu nog steeds gaan we samen weg, bijvoorbeeld uit eten of naar concerten, dat kan alleen er moet iets meer geregeld worden. En alleen weg kan ook, alleen niet allebei tegelijk.

Wilde je het altijd al? Wilde je het maar niet nu en gebeurde het toch? Of ben je ineens omgeslagen?
Nooit heel erg over nagedacht, dat was iets voor later als ik groot ben. Op een gegeven moment voelde het nog steeds niet als later as ik groot ben, maar kregen mensen om ons heen kinderen en viel bij ons het kwartje dat we dat ook wilden.

Was het wat je verwachtte? Viel het mee? Wat valt er tegen?
Ja en nee. Het is wat ik verwachtte, maar dan veeeeel heftiger. Vantevoren kan je gewoon niet bedenken hoe ontzetten goed een kind je het bloed onder de nagels vandaan kan halen, of hoe moe je soms kan zijn. Maar je kan ook niet eens beginnen te verzinnen hoe ontzettend je kan overstromen van geluk als je 's ochtend wakker wordt van een kind dat bij je kruipt en "ikouvanjou" zegt. Hoe mooi het is om dat hulploze babietje van de eerste dag te zien veranderen in een eigenzinnig jochie dat houdt van liedjes zingen en buiten spelen.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Wat maakt jouw helse pijn weer goed? Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Die 9 maanden buik boeide me niet, ik ben niet zo van de uiterlijkheden, en het viel me ook niet heel zwaar. Helse pijn heb ik niet gehad: de eerste bevalling was een natuurlijke en ging makkelijk. De tweede was een keizersnede en ook het herstel daarvan is me erg meegevallen.
En het inleveren van vrijheid daar heb ik het wel moeilijk mee gehad. Niet dat ik nou een wild leven had voordat ik zwanger werd, maar meer het altijd beschikbaar moeten zijn. Maar dat is een kwestie van balans zoeken en dat kostte gewoon even tijd.

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 17:01 schreef E.T. het volgende:
Was het wat je verwachtte?
Over de praktische dingen heb ik me van te voren heel blanco opgesteld en liet zo veel mogelijk over me heen komen. Ik denk dat dat wel mee gespeeld heeft met het 'relaxte' moeder zijn. Ik had geen dingen bedacht die zus of zo moesten gaan.

Herkenbaar

Ik denk dat het onbewust een manier is om teleurstelling in te perken: als je niks verwacht, kan het alleen maar meevallen. Ik herinner me bijvoorbeeld van mijn toenmalige zwangerschapsyoga ( wat een éénmalige ervaring was ) dat alle vrouwen zich nogal hardnekkig vastbeten in een zogenaamde 'thuisbevalling'. Dat was blijkbaar het absolute summum, met kaarsjes en klassieke muziek erbij, ze hadden het al helemaal ingepland. Ik was de enige die voor een ziekenuisbevalling koos, en wat bleek achteraf? Bijna allemaal waren ze na complicaties toch in het ziekenuis beland en de teleurstelling daarover was ENORM, compleet met schuldgevoelens en tranen.

Toch zonde van zo'n bijzonder moment. Alsof het iets uitmaakt waar je bevalt , en bovendien (maar dat konden we van tevoren natuurlijk niet weten) staat je hoofd tijdens een bevalling naar een heleboel, maar NIET naar kaarsjes en muziek

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 15:50 schreef Vivi het volgende:
Oh en als we gaan fotospammen moet ik natuurlijk ook weer he .

[ afbeelding ]

Zo raar, dat IK dat gemaakt heb.. .

Ow, wat een leuk stoer ventje!!!
BE, je schrijft het erg mooi op. Volgens mij ben jij een soort oermoeder. Complimenten.

Kijk, in deel 4 wordt het zowaar een topic waar het wat mij betreft echt interessant wordt!

Dank voor de eerlijke en uitgebreide antwoorden dames!
Zal SHE even roepen dat ze weer snel moet komen meelezen

Ik word helemaal week van dit geleuter.

Maar HE wil sowieso wachten tot volgend jaar Dus ik put ff een sock in it ofzo.
Greysie, als we aan de bak gaan, dan gaan we ze hier in OUD wel he-le-maal gek maken met dramatische taferelen, onredelijk gejammer en hysterische teksten.
Een beetje zoals we al doen, maar dan echt

Ik benijd de ouders wel een beetje. Naja, stiekem ben ik stront jaloers als ik die ervaringen zo lees.

Volgend jaar; das toch iets van 45 nachtjes slapen (en één opblijven)?

Naja, sowieso wil ik wachten tot het najaar volgend jaar, want ik wil een lente/zomer kindje
En dan moet ik ook nog maar durven
En nog een relatie hebben
En mazzel hebben
En nog even vruchtbaar blijken

Zoals jullie het omschrijven was het hatseflats en klaar, maar ik denk dat het allemaal niet zo'n vaart loopt.
Maar ik vind jullie ontboezemingen, en vooral de antwoorden op de vragen heel ontroerend.
Vooral de redenen, die eigenlijk allemaal gelijk blijken en zo allesomvattend zijn, maken mijn knietjes helemaal week!

*sniff*

En Swets, ouwe relteef, je lijkt me een geboren papa. En ik snap helemaal waarom ET die helse pijnen zonder schroom heeft doorstaan...tot 3 keer toe.

*stil*

*mooi*

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 19:12 schreef SHE het volgende:
Ik word helemaal week van dit geleuter.

Maar HE wil sowieso wachten tot volgend jaar Dus ik put ff een sock in it ofzo.
Greysie, als we aan de bak gaan, dan gaan we ze hier in OUD wel he-le-maal gek maken met dramatische taferelen, onredelijk gejammer en hysterische teksten.
Een beetje zoals we al doen, maar dan echt

Ik benijd de ouders wel een beetje. Naja, stiekem ben ik stront jaloers als ik die ervaringen zo lees.

Ik denk dat ze ons op een gegeven moment van ellende maar een eigen 'Wachten op het 2e streepje' topic geven. Omdat wij om de vijf minuten naar elkaar gillen:

Voel je al wat????
Nee? Jij???
Heb je wel geneuktgeklust?
Euh...
Jouw tieten, doen die ook zo'n pijn?
Zou dat nou horen, dat we al misselijk zijn nog voordat we ook maar zwanger zijn?
En nu?
Wat, en nu?
Nou, voel je nu al wat?????
Greys?
Ja?
Bij nader inzien ga ik mijn kind, als het een meisje wordt, naar mij noemen. Mijn tweede naam.
Nee! Dat kan niet! Die had ik al!
En als ik nou die *insert duur merk* babyschoentjes voor je koop?
Nou vooruit, dan mag jij de naam ook. _{Maar die van mij wordt toch de mooiste.}


Ik zie het voor me

Raap me oohhhoooppppppppppp!!! !!

Nou hier was er in eerste instantie weinig te hatseflatsen natuurlijk. Die eerste 2 hebben wat spuiten gekost. E.T. met de naald en ik in een potje .

wat leuk dat jullie allemaal mijn Faithy's vragenlijstje doen

erg leuk om te lezen in ieder geval

Wat ook leuk is aan kinderen; je kan ze keihard uitlachen!

Wilde je het altijd al?
We hadden het weleens over kinderen gehad maar dat nog ver voor ons uitgeschoven. Nou ben ik niemand die makkelijk lange termijn beslissingen kan nemen, en we zagen ook wel steeds beren op de weg dus het werd net zo snel weer van tafel geveegd.
Tot ik ineens, zeer onverwacht zwanger bleek te zijn. Helemaal zenuwachtig verliefd werd ik gelijk, gelukkig was de beslissing uit mijn handen genomen, wij kregen een kindje.

Was het wat je verwachtte?
Nou... naief misschien was ik niet zo zeer bezig met de tijd na de bevalling maar meer met de zwangerschap an sich. Ik vond het super die dikke buik, en het geschop en gedraai binnen in me.
Toen ik eenmaal bevallen was heb ik dan ook redelijk perplex tegen Jeroen gezegd "oooo een echte baby" want ik kon me gewoon moeilijk een voorstelling maken van hoe het zou zijn, zo'n kindje van jezelf.
Wat ik nooit had verwacht was die intense liefde die je gelijk voor dat hoopje mens voelt, en ook hoe het de band tussen jou en je partner verdiept. Dit hebben wij gemaakt! Wow!

Viel het mee?
De bevalling? Nee.
De babytijd? Bij de 1e niet, dat was een huilbaby waar veel later nog meer mis mee bleek te zijn. Ze is nu 7 en heeft de diagnose klassiek autist met verstandelijke beperking.
De babytijd van nr. 2 was daarna juist een soort roze wolk. Zo'n lief tevreden frummeltje, die op je borst in slaap valt

Wat valt er tegen?
Het inleveren van een stuk persoonlijke vrijheid. Niet meer zelf kunnen beslissen wanneer je wilt opstaan, niet meer zelf kunnen beslissen wanneer je naar bed gaat (want kind is net weer wakker), voel je je ziek? Pech! Kind heeft toch verzorging nodig.

Waarom vind jij dat het de moeite waard was om 9 maanden met een toeter te lopen?
Ik vond zwanger zijn echt geweldig leuk. Ondanks de misselijkheid, ondanks de kwalen, het is een onvoorstelbaar gevoel om zo'n kindje in je buik te voelen schoppen. Het is een langdurend binnenpretje, en ik was ook heel trots op mijn dikke buik.

Wat maakt jouw helse pijn weer goed?

In het begin niet veel, maar zoals alle pijn vergeet je dit uiteindelijk toch. Niet de gevoelens die ik erbij had, die machteloosheid, die kwetsbaarheid, die vergeet je niet, maar hoe pijnlijk het nu precies was dat raak je wel kwijt.
Wat ik wel heel sterk heb gevoeld is hoe trots ik op mezelf was dat ik het had gered, dat ik zelf dat kindje ter wereld heb gebracht. Ik keek naar andere vrouwen en kon dan echt een stukje groeien "kijk eens? zie je mij? Ik heb het ook gedaan, goed he?"
Het is absoluut de grootste prestatie die ik ooit heb geleverd, die bevalling.

Wat maakt de inlevering van vrijheid, waar velen zo bang voor zijn nietig of onwaar?
Dat vind ik dus niet onwaar. Ik heb en had daar soms heel erg veel moeite mee. Scheelt waarschijnlijk ook dat mijn oudste gehandicapt is, en dus nog enorm veel beslag legt op mijn eigen vrijheid en tijd. Mijn jongste van 5, die wel gezond is, kan zichzelf al veel beter redden.

Na een dag werken is het heerlijk om thuis te komen waar 2 stralende koppies op je wachten en je tegemoet rennen met de woorden "mama ik heb je zo gemist".

SHE, waarom wil je persé een zomerkind? Volgens mij zit jij in een soort romantische dagdroom waarin je gehuld in ragfijne sluiers voortschrijdt met je zwangere buikje over het strand.. in slomo uiteraard .

Realiteit: 30 kilo and then some verder is het echt niet zo fijn om rond te waggelen in de smoorhitte hoor...al die smetplekken die ontstaan en benen die vanaf de knie een model naar beneden hebben (a la een bescheiden boomstam) door het vocht vasthouden doen de roze wolk geen goed hoor .

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:17 schreef Vivi het volgende:
Wat ook leuk is aan kinderen; je kan ze keihard uitlachen!

[ link | afbeelding ]

Oh Vivi . Heerlijk . Arm kind .

quote:

Op vrijdag 14 november 2008 20:21 schreef Vivi het volgende:
SHE, waarom wil je persé een zomerkind? Volgens mij zit jij in een soort romantische dagdroom waarin je gehuld in ragfijne sluiers voortschrijdt met je zwangere buikje over het strand.. in slomo uiteraard .

Realiteit: 30 kilo and then some verder is het echt niet zo fijn om rond te waggelen in de smoorhitte hoor...al die smetplekken die ontstaan en benen die vanaf de knie een model naar beneden hebben (a la een bescheiden boomstam) door het vocht vasthouden doen de roze wolk geen goed hoor .

Dát... en dan moet ik veel te lang wachten