abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
pi_69737682
quote:
High Population Density Triggers Cultural Explosions

ScienceDaily (June 5, 2009) — Increasing population density, rather than boosts in human brain power, appears to have catalysed the emergence of modern human behaviour, according to a new study by UCL (University College London) scientists published in the journal Science.

High population density leads to greater exchange of ideas and skills and prevents the loss of new innovations. It is this skill maintenance, combined with a greater probability of useful innovations, that led to modern human behaviour appearing at different times in different parts of the world.

In the study, the UCL team found that complex skills learnt across generations can only be maintained when there is a critical level of interaction between people. Using computer simulations of social learning, they showed that high and low-skilled groups could coexist over long periods of time and that the degree of skill they maintained depended on local population density or the degree of migration between them. Using genetic estimates of population size in the past, the team went on to show that density was similar in sub-Saharan Africa, Europe and the Middle-East when modern behaviour first appeared in each of these regions. The paper also points to evidence that population density would have dropped for climatic reasons at the time when modern human behaviour temporarily disappeared in sub-Saharan Africa.

Adam Powell, AHRC Centre for the Evolution of Cultural Diversity, says: "Our paper proposes a new model for why modern human behaviour started at different times in different regions of the world, why it disappeared in some places before coming back, and why in all cases it occurred more than 100,000 years after modern humans first appeared.

"By modern human behaviour, we mean a radical jump in technological and cultural complexity, which makes our species unique. This includes symbolic behavior, such as abstract and realistic art, and body decoration using threaded shell beads, ochre or tattoo kits; musical instruments; bone, antler and ivory artefacts; stone blades; and more sophisticated hunting and trapping technology, like bows, boomerangs and nets.

Professor Stephen Shennan, UCL Institute of Archaeology, says: "Modern humans have been around for at least 160,000 to 200,000 years but there is no archaeological evidence of any technology beyond basic stone tools until around 90,000 years ago. In Europe and western Asia this advanced technology and behaviour explodes around 45,000 years ago when humans arrive there, but doesn't appear in eastern and southern Asia and Australia until much later, despite a human presence. In sub-Saharan Africa the situation is more complex. Many of the features of modern human behaviour – including the first abstract art – are found some 90,000 years ago but then seem to disappear around 65,000 years ago, before re-emerging some 40,000 years ago.

"Scientists have offered many suggestions as to why these cultural explosions occurred where and when they did, including new mutations leading to better brains, advances in language, and expansions into new environments that required new technologies to survive. The problem is that none of these explanations can fully account for the appearance of modern human behaviour at different times in different places, or its temporary disappearance in sub-Saharan Africa."

Dr Mark Thomas, UCL Genetics, Evolution and Environment, says: "When we think of how we came to be the sophisticated creatures we are, we often imagine some sudden critical change, a bit like when the black monolith appears in the film 2001: A Space Odyssey. In reality, there is no evidence of a big change in our biological makeup when we started behaving in an intelligent way. Our model can explain this even if our mental capacities are the same today as they were when we first originated as a species some 200,000 years ago.

"Ironically, our finding that successful innovation depends less on how smart you are than how connected you are seems as relevant today as it was 90,000 years ago."
ScienceDaily
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_69818020
quote:
Geography And History Shape Genetic Differences In Humans

ScienceDaily (June 7, 2009) — New research indicates that natural selection may shape the human genome much more slowly than previously thought. Other factors -- the movements of humans within and among continents, the expansions and contractions of populations, and the vagaries of genetic chance – have heavily influenced the distribution of genetic variations in populations around the world.

The study, conducted by a team from the Howard Hughes Medical Institute, the University of Chicago, the University of California and Stanford University, is published June 5 in the open-access journal PLoS Genetics.

In recent years, geneticists have identified a handful of genes that have helped human populations adapt to new environments within just a few thousand years—a strikingly short timescale in evolutionary terms. However, the team found that for most genes, it can take at least 50,000-100,000 years for natural selection to spread favorable traits through a human population. According to their analysis, gene variants tend to be distributed throughout the world in patterns that reflect ancient population movements and other aspects of population history.

"We don't think that selection has been strong enough to completely fine-tune the adaptation of individual human populations to their local environments," says co-author Jonathan Pritchard. "In addition to selection, demographic history -- how populations have moved around -- has exerted a strong effect on the distribution of variants."

To determine whether the frequency of a particular variant resulted from natural selection, Pritchard and his colleagues compared the distribution of variants in parts of the genome that affect the structure and regulation of proteins to the distribution of variants in parts of the genome that do not affect proteins. Since these neutral parts of the genome are less likely to be affected by natural selection, they reasoned that studying variants in these regions should reflect the demographic history of populations.

The researchers found that many previously identified genetic signals of selection may have been created by historical and demographic factors rather than by selection. When the team compared closely related populations they found few large genetic differences. If the individual populations' environments were exerting strong selective pressure, such differences should have been apparent.

Selection may still be occurring in many regions of the genome, says Pritchard. But if so, it is exerting a moderate effect on many genes that together influence a biological characteristic. "We don't know enough yet about the genetics of most human traits to be able to pick out all of the relevant variation," says Pritchard. "As functional studies go forward, people will start figuring out the phenotypes that are associated with selective signals," says lead author Graham Coop. "That will be very important, because then we can figure out what selection pressures underlie these episodes of natural selection."

But even with further research, much will remain unknown about the processes that have resulted in human traits. In particular, Pritchard and Coop urge great caution in trying to link selection with complex characteristics like intelligence. "We're in the infancy of trying to understand what signals of selection are telling us," says Coop, "so it's a very long jump to attribute cultural features and group characteristics to selection."
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
  maandag 8 juni 2009 @ 11:10:31 #103
150517 SpecialK
No hesitation, no delay.
pi_69820282
De ene keer gaat menselijke evolutie weer sneller dan gedacht. De andere keer langzamer. Make up your mind already
Health In Harmony is een non-profitorganisatie die regenwoudgemeenschappen helpt met gezondheidszorg en duurzame inkomens in ruil voor bosbescherming, en zo tegelijk klimaatverandering en armoede aanpakt. - https://www.healthinharmony.org/
pi_69822983
quote:
Op maandag 8 juni 2009 11:10 schreef SpecialK het volgende:
De ene keer gaat menselijke evolutie weer sneller dan gedacht. De andere keer langzamer. Make up your mind already
Even goed lezen. Het gaat niet zozeer over de evolutie van de mens, maar over de bijdrage van natuurlijke selectie aan het proces.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_69944309
quote:
Discovery Raises New Doubts About Dinosaur-bird Links

ScienceDaily (June 9, 2009) — Researchers at Oregon State University have made a fundamental new discovery about how birds breathe and have a lung capacity that allows for flight – and the finding means it's unlikely that birds descended from any known theropod dinosaurs.

The conclusions add to other evolving evidence that may finally force many paleontologists to reconsider their long-held belief that modern birds are the direct descendants of ancient, meat-eating dinosaurs, OSU researchers say.

"It's really kind of amazing that after centuries of studying birds and flight we still didn't understand a basic aspect of bird biology," said John Ruben, an OSU professor of zoology. "This discovery probably means that birds evolved on a parallel path alongside dinosaurs, starting that process before most dinosaur species even existed."

These studies were just published in The Journal of Morphology, and were funded by the National Science Foundation.

It's been known for decades that the femur, or thigh bone in birds is largely fixed and makes birds into "knee runners," unlike virtually all other land animals, the OSU experts say. What was just discovered, however, is that it's this fixed position of bird bones and musculature that keeps their air-sac lung from collapsing when the bird inhales.

Warm-blooded birds need about 20 times more oxygen than cold-blooded reptiles, and have evolved a unique lung structure that allows for a high rate of gas exchange and high activity level. Their unusual thigh complex is what helps support the lung and prevent its collapse.

"This is fundamental to bird physiology," said Devon Quick, an OSU instructor of zoology who completed this work as part of her doctoral studies. "It's really strange that no one realized this before. The position of the thigh bone and muscles in birds is critical to their lung function, which in turn is what gives them enough lung capacity for flight."

However, every other animal that has walked on land, the scientists said, has a moveable thigh bone that is involved in their motion – including humans, elephants, dogs, lizards and – in the ancient past – dinosaurs.

The implication, the researchers said, is that birds almost certainly did not descend from theropod dinosaurs, such as tyrannosaurus or allosaurus. The findings add to a growing body of evidence in the past two decades that challenge some of the most widely-held beliefs about animal evolution.

"For one thing, birds are found earlier in the fossil record than the dinosaurs they are supposed to have descended from," Ruben said. "That's a pretty serious problem, and there are other inconsistencies with the bird-from-dinosaur theories.

"But one of the primary reasons many scientists kept pointing to birds as having descended from dinosaurs was similarities in their lungs," Ruben said. "However, theropod dinosaurs had a moving femur and therefore could not have had a lung that worked like that in birds. Their abdominal air sac, if they had one, would have collapsed. That undercuts a critical piece of supporting evidence for the dinosaur-bird link.

"A velociraptor did not just sprout feathers at some point and fly off into the sunset," Ruben said.

The newest findings, the researchers said, are more consistent with birds having evolved separately from dinosaurs and developing their own unique characteristics, including feathers, wings and a unique lung and locomotion system.

There are some similarities between birds and dinosaurs, and it is possible, they said, that birds and dinosaurs may have shared a common ancestor, such as the small, reptilian "thecodonts," which may then have evolved on separate evolutionary paths into birds, crocodiles and dinosaurs. The lung structure and physiology of crocodiles, in fact, is much more similar to dinosaurs than it is to birds.

"We aren't suggesting that dinosaurs and birds may not have had a common ancestor somewhere in the distant past," Quick said. "That's quite possible and is routinely found in evolution. It just seems pretty clear now that birds were evolving all along on their own and did not descend directly from the theropod dinosaurs, which lived many millions of years later."

OSU research on avian biology and physiology was among the first in the nation to begin calling into question the dinosaur-bird link since the 1990s. Other findings have been made since then, at OSU and other institutions, which also raise doubts. But old theories die hard, Ruben said, especially when it comes to some of the most distinctive and romanticized animal species in world history.

"Frankly, there's a lot of museum politics involved in this, a lot of careers committed to a particular point of view even if new scientific evidence raises questions," Ruben said. In some museum displays, he said, the birds-descended-from-dinosaurs evolutionary theory has been portrayed as a largely accepted fact, with an asterisk pointing out in small type that "some scientists disagree."

"Our work at OSU used to be pretty much the only asterisk they were talking about," Ruben said. "But now there are more asterisks all the time. That's part of the process of science."
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_69970138
Nog even een stukje nuancering bij bovenstaande:
quote:
In recent years Ruben and colleagues have made a career of publishing papers in which they assert that 'birds cannot be dinosaurs because of [whatever, blah blah blah]'. Quick & Ruben (2009) assert that non-avian theropods were fundamentally different in abdominal morphology from extant birds, and they hypothesise (note: hypothesise) that the sub-horizontal avian femur and its associated musculature might be required to prevent collapse of the lateral abdominal wall: non-avian theropods evidently moved their femora a lot during normal locomotion, and hence, say Quick & Ruben, could not have had abdominal air sacs. All of this is extremely questionable or just flat-out wrong (sternal movement etc. almost certainly was present in non-avian theropods, the 'mobile thigh inhibits abdominal air sacs' just doesn't make any sense, and the authors ignore evidence for abdominal pneumaticity in non-avian saurischians): if the authors have set out to demonstrate anything, it is that evolution cannot happen.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_70103555
Voor de liefhebbers nog een speciale editie van PNAS m.b.t. evolutie.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_70348824
25-06-2009

'Evolutie sneller door warm weer'

LONDEN - Een warm klimaat lijkt gunstiger te zijn voor de evolutie van soorten dan een koude omgeving. Dieren in een warm gebied hebben 1,5 keer zoveel mutaties in hun cellen dan dieren in een koud gebied, blijkt uit wetenschappelijk onderzoek waar de BBC donderdag over schrijft.

De onderzoekers vergeleken het DNA van 130 paren zoogdieren, waarvan de een in een koudere omgeving leefde dan de ander. Volgens de wetenschappers is binnen de onderzochte dieren sprake van een soort 'micro-evolutie', wat licht zou kunnen werpen op het eeuwenlange proces dat leidt tot het ontstaan van nieuwe soorten.

DNA is een drager van erfelijke eigenschappen en kan veranderen als een cel deelt. Die veranderingen blijven meestal onopgemerkt, behalve als het DNA nader onderzocht wordt. Is een verandering gunstig, dan kan die bij de voortplanting worden doorgegeven, wat op de lange termijn kan leiden tot evolutie.

Eerder ontdekten wetenschappers al dat DNA van planten en zeedieren sneller verandert als het warmer is, maar dat werd geweten aan de omgevingstemperatuur. Nu hetzelfde proces is aangetoond in zoogdieren, die zelf hun lichaamstemperatuur regelen, lijkt de rol van het klimaat bevestigd.

De uitkomsten van het onderzoek kunnen ook verklaren waarom vooral in de tropen veel verschillende diersoorten voorkomen

(Telegraaf)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_70486190
26-06-2009

Ruzie over Lucy

Van oermoeder tot prehistorisch vraagteken

Op 30 november 1974 was het feest in het kamp van de antropologen, vlakbij de Awash rivier in Hadar, Ethiopië. Zojuist had Donald Johanson het opmerkelijk complete en – op dat moment – oudste skelet van onze mensenlijke voorouders gevonden. Vijf jaar later presenteerde Johanson dit skelet als Lucy: een vrouw en bovendien dé voorouder van de mens. Ze ging de schoolboeken in als onze oermoeder. Maar sindsdien maken wetenschappers ruzie. Want klopt dat allemaal wel?


Hadar, Ethiopië. In dit gebied is Lucy gevonden.


Hadar, Ethiopië.

Johanson en zijn collega’s hadden eigenlijk geen moment over het geslacht van Lucy getwijfeld. Ze was klein, kleiner dan veel van de andere, even oude skeletten die ze in Hadar hadden gevonden. Dat paste goed bij de theorie dat bij onze voorouders de mannen veel groter en sterker waren geweest dan de vrouwen. Zo’n groot verschil tussen de seksen noemen we seksueel dimorfisme (di = twee, morf = vorm, dus eigenlijk: in twee vormen).

Eén soort, twee seksen
De reden dat de dimorfismetheorie zo populair was, is nu moeilijk voor te stellen, maar was toen heel logisch. Wetenschappers dachten dat er ten alle tijde slechts één soort mens had geleefd, net zoals nu: wij homo sapiens zijn maar in ons eentje. Ondertussen weten we dat dit niet klopt. De vroegste leden van homo sapiens deelden de aarde bijvoorbeeld met neanderthalers en homo erectus. Maar toen wisten we dat nog niet, en dus namen antropologen aan dat alle skeletten die ze vonden en die in dezelfde periode leefden, tot één enkele mensachtige soort moesten behoren.


Hier zie je het skelet van Lucy en een reconstructie van een lid van haar soort, de australopithecus afarensis (voor het gemak vaak kortweg a. afarensis genoemd)

.De gevonden skeletten in Hadar waren echter duidelijk verschillend. Sommige waren tenger en klein, en andere fors en groot. Je zou – met wat je nu weet – zelfs kunnen denken dat je hier twee verschillende soorten te pakken hebt. Maar dat idee kwam niet bij Johanson en co op. Zij schreven het verschil in plaats daarvan toe aan seksueel dimorfisme.

Dimorf = man vrijt, vrouw zorgt


Een gorilla

Die ‘keuze’ heeft nogal wat gevolgen gehad, bijvoorbeeld in de evolutiepsychologie. De mate van dimorfisme zegt namelijk iets over het gedrag van de mannen en de vrouwen van die soort. Neem bijvoorbeeld de gorilla. Daar is het mannetje (ook) veel groter dan het vrouwtje. Door zijn kracht is een gorillakerel in staat om er een harem van vrouwtjes op na te houden. De vrouwtjes op hun beurt zorgen voor de kinderen. Bij apen die meer van gelijke grootte zijn, gaat het er anders aan toe. Apen en apinnen vormen tamelijk monogame paartjes en in veel gevallen helpen de aapmannen bij de opvoeding van de kleintjes.

Terug naar onze voorouders: als die erg dimorf waren, denken veel evolutiepsychologen, dan komt daar misschien het moederlijk zorginstinct vandaan, en de drang tot vreemdgaan bij mannen. En die gedragspatronen zitten nu nog steeds in ons ‘systeem’, ook al de heren en dames homo sapiens ondertussen bijna hetzelfde gebouwd. Maar zou die theorie nou niet kloppen, bijvoorbeeld omdat Lucy geen vrouw is, of omdat haar stevige tijdgenoten tot een andere soort behoren, dan schetst dat een heel ander beeld van ons erfgoed. In feite draait het de theorie om: ineens zou het ‘natuurlijk’ zijn voor mannen om luiers te verwisselen en hun vrouwen trouw te blijven.


Een populair-wetenschappelijk boek over evolutiepsychologie schrijft over seksueel dimorfisme en het idee dat mannen “niets anders zijn dan kwijlende honden”: “Misschien waren het alleen de mannelijke australopethici die vochten en rotzooiden en heeft de mannelijke homo sapiens weliswaar slappere spieren, maar sterkere normen en waarden.” (Joe Quirk, Blijf van m’n ei)

.Is Lucy wel een vrouw?

De Amerikaanse antropoloog Lori Hager is een van de wetenschappers die betwijfeld dat Lucy een vrouw is. Zij denkt dat Johanson zich in de luren heeft laten leggen door uiterlijkheden – klein, fijn gebouwd – en toen te snel conclusies heeft getrokken. In het boek ‘Women in human evolution’ wijst ze er op dat Lucy haar onmiskenbaar vrouwelijke naam vrijwel meteen na de vondst van haar skelet kreeg. Tijdens het feest in het kamp in Hadar speelde namelijk het Beatlesnummer ‘Lucy in the sky with diamonds’, en prompt werd het skelet hiernaar vernoemd.


Lucy (midden) was klein vergeleken met de moderne mens (rechts). En dat niet alleen: ze was ook klein vergeleken met sommige andere a. afarensis. De grote vraag is alleen: waren die grote, stoere tijdgenoten de mannen van Lucy’s soort, of een compleet ander type australopithecus?

.Maar ook op wetenschappelijk vlak komt Hager met steekhoudende argumenten. Zo vond Johanson niet alleen Lucy’s lichaamsgrootte een bewijs van haar vrouwelijkheid, maar ook de vorm van haar bekken. Bij homo sapiens is het inderdaad zo dat vrouwen een wijder bekken hebben dan mannen en dat je daaraan prima het geslacht van een skelet kunt aflezen. Maar dat wijdere bekken is een gevolg van het feit dat mensenbaby’s zulke enorme breinen en dus grote schedels hebben – een eigenschap die pas later in de evolutie ontstond. Dus hoezo heeft Lucy heeft ‘vrouwenbekken’, vraagt Hager zich af.

Het past niet
Ze krijgt bijval van de Duitse antropologen Martin Häusler en Peter Schmid. Zij redeneerden zo. Áls Lucy een vrouw is én ze tot een seksueel dimorfe soort behoort, dan moet ze in staat zijn om zowel een jongetje als een meisje te baren. Maar de jongetjes zullen naar verwachting – omdat ze zoveel groter zijn – toch een wat zwaardere kluif zijn dan de meisjes. En na wat rekenwerk trokken ze een controversiële conclusie: het past niet. Dus is Lucy geen vrouw, of behoort ze niet tot een dimorfe soort.


Hier zie je het bekken van Lucy, de kleine, tengere a. afarensis. In dat bekken (je kijkt er van bovenaf op) is de grootte van een babyhoofdje getekend. Volgens Häusler en Schmid past dit net niet. Onzin, zeggen Wood en Quinny, want kijk maar eens naar het plaatje rechts. Daar is het babyhoofdje veel groter ten opzichte van het bekken, en we weten dat deze vrouw – een homo sapiens dit kind succesvol en zonder keizersnee op de wereld heeft gezet. Het zou dus net wel moeten passen. © Häusler en Schmid (1995), Wood en Quinny (1996)

.Het werk van Häusler en Schmid werd niet door iedereen met gejuich ontvangen. De Britse paleontologen Bernard Wood en Patrick Quinny bijvoorbeeld, houden vol bij Lucy allemaal nét moet passen tijdens de bevalling. Volgens hen is er geen reden om te denken dat Johansons theorie aan vervanging toe is.

Twee soorten zonder dimorfisme


Een reconstructie van Lucy

Dean Falk is hoogleraar antropologie in Florida denkt daar anders over. Hoewel ze accepteert dat Lucy een vrouw is, verwerpt ze het idee van Lucy als onze seksueel dimorfe voorouder. Zij denkt dat de smalle, kleine Lucy in plaats daarvan tot een heel andere soort behoort dan de grote, robuuste skeletten die in Hadar gevonden werden. De clou zit hem in hun schedels. Als een soort rechtop gaat lopen, dan moet er iets aan je anatomie veranderen. Je hoofd komt anders op je ruggenwervel te staan, en dat vereist aanpassingen in de manier waarop je brein van bloed wordt voorzien.

Die aanpassing, vond Falk nadat ze een groot aantal voorouderlijke schedels bestudeerde, is een soort holte achterin je hoofd. Ze noemt het de O/M sinus en het is een belangrijke stap in de evolutie. Moderne mensen hebben hem ook, net als de grote, breedgebouwde skeletten. De kleine skeletten, waar Lucy er één van is, hebben echter geen O/M sinus. En dat is een sterke aanwijzing dat het het hier gaat om twee verschillende soorten, en niet de man en de vrouw van één dimorfe soort.


Rechts zie je een achteraanzicht van de schedel van een robuuste, stevige a. afarensis. Je ziet dat er een holte (een sinus) zit. Daarin lijken ze op moderne mensen (links). De a. afarensis heeft geen O/M sinus. Of Lucy er wel een heeft, weten we niet zeker, omdat de achterkant van haar schedel nooit gevonden is. © Dean Falk (Braindance, 2004)

.Niet onze voorouder
Maar het betekent nog iets anders. Het betekent dat het onwaarschijnlijk is dat Lucy een voorouder van de moderne mens is. Ze behoort immers tot níet tot de soort die een aangepast brein had. Falk denkt dat het juist de stevige tijdgenoten van Lucy waren (de skeletten die we eerst als mannen zagen) die uiteindelijk zijn geëvolueerd tot moderne mens. En daarvoor heeft ze nog een aanwijzing: Lucy’s ‘kind’.

De link tussen Lucy en ons



De Olduvai vallei, Tanzania
In 1986 ontdekte Johanson in de Olduvai vallei in Tanzania het fossiel van een menselijke voorouder die – volgens hem – het midden hield tussen Lucy en de latere mensachtigen. Zijn schedel was namelijk groter dan dat van Lucy en ook zijn voortanden deden wat moderner aan. Johanson noemde zijn vondst homo habilis (handige mens), en claimde dat dit het bewijs was dat Lucy daadwerkelijk onze oermoeder is. Homo habilis is als het ware haar kind, en via hem was haar soort geworden tot moderne mens.


Hier zie je een reconstructie van de homo habilis. Deze is niet gemaakt naar aanleiding van de vondst van Johanson, maar naar een ander voorbeeld. De botjes die je ziet zijn wel van de homo habilis die Johanson aanduidde als het ‘kind’ van Lucy, en dus de link tussen a. afarensis en de moderne mens.
.Falk gelooft er niets van. Homo habilis is te klein, zegt ze, om een voorouder te zijn van de latere mensensoorten, die allemaal lang zijn en breedgebouwd. Bovendien heeft Lucy’s opvolger lange, aapachtige armen, die je niet terugziet bij de latere mensachtigen. Volgens haar is homo habilis gewoon van dezelfde soort als Lucy, met toevallig een iets groter brein. En ze blijft bij haar theorie dat het de robuuste mensachtigen waren die uiteindelijk aan de wortel van het menselijke erfgoed stonden.


Hier zie je een sterk vereenvoudigde stamboom van de mens. Links, in de ‘hoofdstam’ staat het verhaal zoals dat nu in de schoolboekjes staat. De kleine a. afarensis (waaronder Lucy) zijn de voorouders van homo habilis, die uiteindelijk evolueerde tot homo erectus, de directe voorouder van de moderne mens. Rechts zie je het alternatief: tegelijkertijd met Lucy bestond en een tweede soort a. afarensis (de grote, robuuste soort), die uiteindelijk via homo erectus evolueerde in homo sapiens.

Olé voor de ruzie, want nu weten we iets nieuws


Een zorgzame vader

Bij mijn weten maken Falk en Johanson, en Häusler/Schmid en Wood/Quinny nog steeds ruzie. Dat is ook wel te begrijpen, want de evolutie van de mens is raadselachtig en mysterieus en er zijn maar weinig aanwijzingen. Toch zijn we dankzij de ruzie wijzer geworden. Zo weten we nu dat het onwaarschijnlijk is dat bij onze voorouders – wie ze ook waren – mannen en vrouwen sterk van elkaar verschilden. En dat maakt het logisch dat beide seksen een koppel vormden en dat vrouwen niet helemaal in hun eentje de kinderen hoefden op te voeden. Een beetje zoals nu, eigenlijk, en dat al miljoenen jaren lang.

(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_70532164
30-06-2009

Eerste olifant was niet groter dan konijn



Een 60 miljoen jaar oude schedel, opgegraven in Marokko, zou toebehoren aan wat de oudste voorouder van de olifant is. En dit is het meest verrassend: Eritherium azzouzorum was niet groter dan een konijn.

5 kilo
De huidige olifant is het grootste beest op land, maar deze jongen was amper 50 centimeter lang, staart inbegrepen en woog iets van een 5 kilo.

Dino
Tot nu toe gingen wetenschappers er vanuit dat de oudste voorouders van de olifant pas 10 miljoen jaar later op aarde rondliepen dan de Eritherium. De nieuwe ontdekking wijst er echter dat de dieren al vlak na het uitsterven van de dinosauriërs ontstonden. (mvl)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_70598740
02-07-2009

‘Voorouder van mensaap kwam uit Azië’

AMSTERDAM – Een fossiel uit Myanmar suggereert dat de voorouder van de mensaap niet in Afrika leefde, maar in Azië. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers bekend gemaakt.

De onderzoekers van het Carnegie Museum of National History kwamen tot hun conclusie na het bestuderen van de overblijfselen van een primaat die vermoedelijk 38 miljoen jaar geleden in een tropisch regenwoud leefde.

Uit het fossiel met de naam Ganlea bleek dat het ging om een soort lemur met uitzonderlijk grote voortanden. Waarschijnlijk gebruikte het dier de tanden om harde tropische vruchten te openen en zaden of noten er uit te halen.

Eetgewoonte

Volgens de onderzoekers voeden alleen de zogenaamde hogere primaten zich op die manier. Maar ook de rest van het skelet suggereert dat de Ganlea een voorouders is van de mensapen die veel later in Afrika leefden.

De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the Royal Society B..


Kaken

“De Ganlea heeft dezelfde anatomie als mensapen”, aldus hoofdonderzoeker Christopher Beard op Discovery News. “Vooral de aapachtige kaken en tanden wijzen erop dat het dier nauw verwant was aan een gezamenlijke voorouder van de nu levende apen en mensen.”

“Een paar miljoen jaar nadat de Ganlea leefde, zijn er waarschijnlijk een of meer van dit soort primitieve primaten vanuit Azië naar Afrika getrokken”, aldus Beard. “Daar evolueerden ze verder tot apen en in sommige gevallen zelfs tot mensen.”

(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_70610406
quote:
Eberhard, W.G. (2009) Postcopulatory sexual selection: Darwin's omission and its consequences. PNAS, 106, 10025-10032.

In one of his few major oversights, Darwin failed to appreciate that male–male competition and sexual selection can continue even after copulation has begun. The postcopulatory equivalents of both direct male–male battles (sperm competition) and female choice (cryptic female choice) occur within the female's body. Recognition of this hidden, but intense, sexual competition provides new insights into a variety of fields. These include the hyperdiverse and paradoxically elaborate morphology of both sperm and male genitalia, the equally puzzling and elaborate morphology of nongenitalic male structures that are specialized to grasp and stimulate females, powerful manipulative effects of substances in male semen on female reproductive physiology, paradoxical male courtship behavior that occurs after copulation has already begun, variability in parental investments, and the puzzlingly complex and diverse interactions between sperm and female products that surround animal eggs and between male gametophytes and female tissues in flowering plants. Many bizarre traits are involved, including male genitalia that are designed to explode or fall apart during copulation leaving behind parts within the female, male genitalia that “sing” during copulation, potent seminal products that invade the female's body cavity and her nervous system to influence her behavior, and a virtual Kama Sutra of courtship behavior performed after rather than before genital coupling, including male–female dialogues during copulation.
bron
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_70696983
quote:
Key To Evolutionary Fitness: Cut The Calories

ScienceDaily (July 2, 2009) — Charles Darwin and his contemporaries postulated that food consumption in birds and mammals was limited by resource levels, that is, animals would eat as much as they could while food was plentiful and produce as many offspring as this would allow them to.

However, recent research has shown that, even when food is abundant, energy intake reaches a limit, even in animals with high nutrient demands, such as lactating females. Scientists at the Research Institute of Wildlife Ecology in Vienna suggest that this is due to active control of maternal investment in offspring in order to maintain long-term reproductive fitness.

The research, to be presented by Dr Teresa Valencak at the Society for Experimental Biology Annual Meeting in Glasgow has shown that, when their energy reserves are low or when their offspring are kept in cooler temperatures, Brown hares are able to increase their energy turnover and rate of milk production above that normally observed. This indicates that, ordinarily, the hares are operating at below their maximum capacity and shows that this is not due to any kind of physiological constraint, such as length of digestive tract or maximum capacity of mammary glands. Also, as the hares were provided with plentiful food, there could be no limitation of energy turnover due to food availability.

The way that females regulated their energy expenditure according to pup demand and their own fat reserves but did not exceed certain levels fitted with the group's theory that using energy at close to the maximum rate has costs for animals which may compromise their ability to successfully reproduce in the future. If a hare puts most of its energy into a litter of pups then it will have little left over for growth and body repairs for example, which may shorten its life or make it less able to produce or care for young in the future. By actively limiting the rate of energy turnover, a mother can prevent this and maintain a higher level of reproductive success over her lifetime
ScienceDaily
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
  maandag 6 juli 2009 @ 15:02:31 #114
150517 SpecialK
No hesitation, no delay.
pi_70701643
Dit is dus met Hazen maar dat geldt zeker niet voor alle diersoorten. Ik dacht dat honden bijvoorbeeld zichzelf gewoon echt dood kunnen vreten.
Health In Harmony is een non-profitorganisatie die regenwoudgemeenschappen helpt met gezondheidszorg en duurzame inkomens in ruil voor bosbescherming, en zo tegelijk klimaatverandering en armoede aanpakt. - https://www.healthinharmony.org/
pi_70702796
quote:
Op maandag 6 juli 2009 15:02 schreef SpecialK het volgende:
Dit is dus met Hazen maar dat geldt zeker niet voor alle diersoorten. Ik dacht dat honden bijvoorbeeld zichzelf gewoon echt dood kunnen vreten.
Dat staat dan ook nergens en hoogstwaarschijnlijk vind je dergelijke nuances ook wel in daadwerkelijke publicaties of praatjes op conferenties, hoewel ze in de persberichten vaak achterwege blijven. Het gaat eerder om het idee dat voedselconsumptie per definitie afhankelijk zou zijn van beschikbare resources als beperkende factor.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_70834173
09-07-2009

Schild ontstaat uit ribben

Volgens een Japanse studie in vakblad Science is het schild van de schildpad ontstaan uit ribben. Tijdens de ontwikkeling van een schildpadembryo klapt een gedeelte van zijn lichaamswand dubbel. Daarbij omsluiten de ribben de schouderbladen aan de bovenkant. Op die manier ontstaat een bouwplan dat radicaal verschillend is van dat van andere gewervelden.

Met het skelet van de schildpad is iets vreemd aan de hand; de schouderbladen liggen aan de binnenkant van de ribben. Niemand weet hoe dat zo gekomen is, maar het heeft iets te maken met de ontwikkeling van het rugschild. Hierover zijn verschillende theorieën. De schouderbladen zijn wellicht naar achter verplaatst en op die manier onder het schild gedoken. Dit lijkt onwaarschijnlijk, omdat een achterwaartse verplaatsing van bot in ontwikkelende schildpadden nog nooit is waargenomen.




Vergelijk deze twee filmpjes maar eens goed met elkaar. Wat valt je op? Bij de muis (onder) ligt het schouderblad (groen) boven de ribbenkast. Bij de schildpad (boven) ligt het schouderblad verstopt onder de ribben. Dit laatste is uniek en komt niet voor bij andere reptielen, vogels of zoogdieren. Video’s: Shigeru Kuratani en Hiroshi Nagashima, Science

Samengevoegde platen
Een tweede visie is dat het schild voortkomt uit kleine plaatjes bot (osteodermen) die in de diepe huidlagen van bijvoorbeeld krokodillen en hagedissen liggen. Bij de schildpad zouden deze kleine stukjes bot zijn samengevoegd tot grote platen waarin de ribben later zijn vastgegroeid. Er zijn twee problemen met dit scenario. Het verklaart niet hoe bot kan fuseren met ribben die normaal gesproken opzij groeien en we krijgen geen antwoord op de vraag hoe de schouderbladen op hun vreemde plek terecht komen.

Dubbelklappen
Japanse wetenschappers komen nu met een derde verklaring; de ribben vormen het schild van de schildpad. Om deze aanname te testen, vergeleken zij de ontwikkeling van de kip, de muis en de schildpad met elkaar. Als piepjong embryo lijken deze drie dieren sprekend op elkaar, maar tijdens de ontwikkeling van de schildpad gebeurt iets merkwaardigs. Een gedeelte van de lichaamswand klapt dubbel, waardoor de ribben zich naar boven richten en daarbij de schouderbladen omsluiten. Het schild is geboren.


Embryo’s van de kip (boven) en de schildpad (onder). In eerste instantie lijken zij veel op elkaar. Bij de schildpad ontstaat, gedurende de ontwikkeling, het rugschild (cr). Op deze afbeelding zie je bij de oranje pijltjes een beginnetje van de aanleg van dit schild. © Shigeru Kuratani en Hiroshi Nagashima, Science
.Tijdens het omklappen van de lichaamswand blijven bepaalde verbindingen tussen ontwikkelend bot en spier bestaan, maar er vormen zich ook nieuwe connecties. Deze laatste zijn uniek; het zijn verbindingen die we niet zien bij andere reptielen, vogels of zoogdieren.

Oerschildpad
De Japanners vergeleken hun resultaten met de waarnemingen die pas geleden aan de (voor zover bekend) oudste fossiele schildpad werden gedaan. Deze ‘oerschildpad’ leefde ongeveer 220 miljoen jaar geleden en had nog geen rugschild. Toch onderstreept het fossiel de resultaten van de Japanse onderzoekers. Bij de oerschildpad was het buikschild al gedeeltelijk in ontwikkeling en bovendien was de ligging van zijn ribben vergelijkbaar met die van de moderne schildpad

(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_70996711
quote:
Darwin’s Mystery Of Appearance Of Flowering Plants Explained

ScienceDaily (July 14, 2009) — The appearance of many species of flowering plants on Earth, and especially their relatively rapid dissemination during the Cretaceous (approximately 100 million years ago) can be attributed to their capacity to transform the world to their own needs.

In an article in Ecology Letters, Wageningen ecologists Frank Berendse and Marten Scheffer postulate that flowering plants changed the conditions during the Cretaceous period to suit themselves. The researchers have consequently provided an entirely new explanation for what Charles Darwin considered to be one of the greatest mysteries with which he was confronted.

During the Cretaceous, the Earth's surface underwent one of its greatest changes in vegetation composition, a change which also took place with unprecedented speed. Frank Berendse (Professor of Nature Conservation and Plant Ecology), and Marten Scheffer, (Professor of Aquatic Ecology), both at Wageningen University, wanted to understand how this happened. They looked for the explanation in a totally unconventional direction.

Before the early Cretaceous, the vegetation consisted primarily of gymnosperms and ferns. These plants were largely replaced by an entirely new group of plants: the angiosperms (flowering plants). During the early Cretaceous – approximately 125 million years ago – the first flowering plants evolved. Soon thereafter, the gymnosperms in the tropics were replaced almost entirely by the angiosperms. And by the end of the Cretaceous (65 million years ago), the empire of the flowering plants had become definitively established in much of the rest of the world. The gymnosperms continued to exist only in the far north – which is the case even today.

The rapid increase in the fantastic diversity of flowering plants – linked to their rapid conquest of the Earth – was one of the greatest puzzles faced by Charles Darwin. In a letter to Joseph Hooker dated 22 July 1879, he referred to an "abominable mystery". The great diversity of fossil flowering plants from the late Cretaceous, while there were virtually no fossils known from the early Cretaceous, appeared to be completely in conflict with his vision that the emergence of new species could only take place very gradually.

The big question was how this massive change could have taken place with such unprecedented speed. Was it because – just before the Cretaceous – that the big Sauropods were forced out by the much smaller Ornithischian dinosaurs, which then systematically ate all the seedlings of the gymnosperms? Or was it because the flowering plants could evolve simultaneously with many insect species that could pollinate their flowers?

According to Berendse and Scheffer, we must think in a totally different direction. They postulate that the flowering plants were able to change the world to suit their own needs. They grew more rapidly and therefore required more nutrients. In a world that was poor in nutrients and was entirely dominated by the gymnosperms, that kept the soil poor - with their poorly degradable litter - flowering plants had great difficulties to establish. But at some locations where the gymnosperms had temporarily disappeared, for example due to floods, fires or storms, the angiosperms could increase so that they were capable of improving their own conditions with their easily degradable litter.

According to the theory of Berendse and Scheffer, this led to positive feedback; as a result, the flowering plants could increase even more rapidly and were capable of replacing the angiosperms in much of the world. Ultimately, the improved edibility of the leaves and fruits of the flowering plants led to a tremendous increase in the number of plant eaters on the Earth, which opened the way to the rapid evolution of mammals, and finally to the appearance of humans.
Beetje sensationele titel, maar verder wel een interessante hypothese.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_71187679
quote:
How evolution acts to bridge the chasm between two discrete physiological states is a question that's long puzzled scientists. Most evolutionary changes, after all, happen in tiny increments: an elephant grows a little larger, a giraffe's neck a little longer. If those tiny changes prove advantageous, there's a better chance of passing them to the next generation, which might then add its own mutations. And so on, and so on, until you have a huge pachyderm or the characteristic stretched neck of a giraffe.

But when it comes to traits like the number of wings on an insect, or limbs on a primate, there is no middle ground. How are these sorts of large evolutionary leaps made?

According to a team led by scientists at the California Institute of Technology (Caltech), in close collaboration with Patrick Piggot and colleagues from the Temple University School of Medicine, such changes may at least sometimes be the result of random fluctuations, or noise (nongenetic variations), working alongside a phenomenon known as partial penetrance. Their findings were recently published online in the journal Nature.

"Our work shows how partial penetrance can play a role in evolution by allowing a species to gradually evolve from producing 100 percent of one form to developing 100 percent of another, qualitatively different, form," says Michael Elowitz, the Caltech assistant professor of biology and applied physics, Bren Scholar, and Howard Hughes Medical Institute investigator who led the team. "The intermediate states that occur along the way are not intermediate forms, but rather changes in the fraction of individuals that develop one way or the other."

Partial penetrance is the name given by evolutionary biologists to the degree to which a single genetic mutation may have different effects on different organisms in a population.

ScienceDaily
quote:
Eldar, A. et al. (2009) Partial penetrance facilitates developmental evolution in bacteria. Nature, advance online.

Development normally occurs similarly in all individuals within an isogenic population, but mutations often affect the fates of individual organisms differently1, 2, 3, 4. This phenomenon, known as partial penetrance, has been observed in diverse developmental systems. However, it remains unclear how the underlying genetic network specifies the set of possible alternative fates and how the relative frequencies of these fates evolve5, 6, 7, 8. Here we identify a stochastic cell fate determination process that operates in Bacillus subtilis sporulation mutants and show how it allows genetic control of the penetrance of multiple fates. Mutations in an intercompartmental signalling process generate a set of discrete alternative fates not observed in wild-type cells, including rare formation of two viable 'twin' spores, rather than one within a single cell. By genetically modulating chromosome replication and septation, we can systematically tune the penetrance of each mutant fate. Furthermore, signalling and replication perturbations synergize to significantly increase the penetrance of twin sporulation. These results suggest a potential pathway for developmental evolution between monosporulation and twin sporulation through states of intermediate twin penetrance. Furthermore, time-lapse microscopy of twin sporulation in wild-type Clostridium oceanicum shows a strong resemblance to twin sporulation in these B. subtilis mutants9, 10. Together the results suggest that noise can facilitate developmental evolution by enabling the initial expression of discrete morphological traits at low penetrance, and allowing their stabilization by gradual adjustment of genetic parameters.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
  maandag 27 juli 2009 @ 12:14:12 #119
44703 ExtraWaskracht
Laat maar lekker draaien
pi_71361167
Edit: was al topic over zie ik nu: Evolutie: vrouwen steeds mooier, mannen niet

Maar eens een stukje van een wat minder wetenschappelijke bron.
quote:
Vrouwen worden steeds mooier, mannen niet
Uitgegeven: 27 juli 2009 10:58
Laatst gewijzigd: 27 juli 2009 11:22

AMSTERDAM - Onderzoekers hebben ontdekt dat de evolutie vrouwen steeds mooier maakt. Aan het uiterlijk van mannen verandert niet veel. Dat meldde de Sunday Times zondag op haar website.

Wetenschappers van de Finse Universiteit van Helsinki ontdekten dat mooie vrouwen meer kinderen krijgen dan minder aantrekkelijke vrouwen en dat een groter percentage van die kinderen meisjes zijn.


Deze dochters groeien ook uit tot aantrekkelijke vrouwen en krijgen eveneens meer dochters. Zo wordt dit patroon voortgezet.


Voortplantingssucces

Dat blijkt uit een aantal nieuwe onderzoeken naar fysieke aantrekkelijkheid en het verband met voortplantingssucces bij mensen.

In een onderzoek dat vorige week werd gepubliceerd, ontdekte Markus Jokela, onderzoeker aan de University of Helsinki, dat mooie vrouwen gemiddeld 16 procent meer kinderen krijgen dan minder aantrekkelijke seksegenoten.

Voor het onderzoek volgde Jokela 1.244 vrouwen en 997 mannen gedurende veertig jaar. Hun mate van aantrekkelijkheid werd gemeten op grond van foto’s die werden genomen tijdens dit project - waarbij ook gegevens werden verzameld over hun kindertal.


Meer dochters

Het Finse onderzoek bevestigt eerder werk van Satoshi Kanazawa, een evolutionair psycholoog.

Hij ontdekte dat aantrekkelijke ouders veel vaker dochters krijgen dan gemiddeld en concludeerde dat dit deel uitmaakt van het evolutionair proces en dat het geprogrammeerd is in het menselijk DNA.


Steeds aantrekkelijker

Kanazawa ontdekte ook dat de aantrekkelijkste koppels maar liefst 26 procent minder zonen op de wereld zetten.

En nog volgens Kanazawa “is fysieke aantrekkingskracht een in hoge mate erfelijk bepaalde eigenschap, die het voortplantingssucces van dochters veel groter maakt dan dat van zonen. Als aantrekkelijke ouders meer dochters hebben, en als die aantrekkingskracht erfelijk is, is het logisch dat vrouwen, door de generaties heen, geleidelijk aantrekkelijker worden dan mannen.”


Succes

Bij die mannen blijken looks in het evolutieproces veel minder belangrijk te zijn, want hoe knap een man is, heeft geen meetbare gevolgen voor zijn nageslacht.

Dat wijst er volgens Kanazawa op dat er bij mannen veel minder druk is om te evolueren tot een aantrekkelijker soort.
pi_71381875
27-07-2009

Reptiel ter grootte van kat mogelijk missing link

Een fossiel van een vierbenig reptiel ter grootte van een kat zou wel eens de missing link kunnen zijn in de evolutie van zoogdieren. Dat verklaarden paleontologen.

Schedel
Het fossiel werd gevonden in Brockmacker (centraal-Duitsland), waar erg veel fossielen, tot 300 miljoen jaar oud, aangetroffen worden. Thomas Martens, die de opgravingen coördineerde, verklaarde dat enkel de 6 centimeter lange schedel van het dier gevonden werd.

Aangenomen wordt dat het gaat om een reptiel van 50 tot 70 centimeter. "Het zou wel eens een cruciale fase kunnen zijn in de ontwikkeling van reptielen naar zoogdieren", verklaarde hij.

Sites
Wetenschappers voeren al meer dan 30 jaar opgravingen uit aan de Brockmacker. Daarbij werden 40 exemplaren van 13 verschillende soorten ontdekt. Volgens Martens blijven fossielen er beter bewaard dan op vergelijkbare sites in Noord-Amerika en Mexico.

De opgravingen waren het gezamenlijke werk van Amerikaanse, Duitse en Slovaakse paleontologen. Daarbij werd ook de vleugel van een kakkerlak en een reptiel ter grootte van een muis ontdekt. (belga/edp)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_71592130
quote:
Parasites May Have Had Role In Evolution Of Sex

ScienceDaily (July 31, 2009) — What's so great about sex? From an evolutionary perspective, the answer is not as obvious as one might think. An article published in the July issue of the American Naturalist suggests that sex may have evolved in part as a defense against parasites.

Despite its central role in biology, sex is a bit of an evolutionary mystery. Reproducing without sex—like microbes, some plants and even a few reptiles—would seem like a better way to go. Every individual in an asexual species has the ability to reproduce on its own. But in sexual species, two individuals have to combine in order to reproduce one offspring. That gives each generation of asexuals twice the reproductive capacity of sexuals. Why then is sex the dominant strategy when the do-it-yourself approach is so much more efficient?

One hypothesis is that parasites keep asexual organisms from getting too plentiful. When an asexual creature reproduces, it makes clones—exact genetic copies of itself. Since each clone has the same genes, each has the same genetic vulnerabilities to parasites. If a parasite emerges that can exploit those vulnerabilities, it can wipe out the whole population. On the other hand, sexual offspring are genetically unique, often with different parasite vulnerabilities. So a parasite that can destroy some can't necessarily destroy all. That, in theory, should help sexual populations maintain stability, while asexual populations face extinction at the hands of parasites.

The scenario works on mathematical models, but there have been few attempts to see if it holds in nature.

Enter Potamopyrgus antipodarum, a snail common in fresh water lakes in New Zealand. What makes these snails interesting is that there are sexual and asexual versions. They provide scientists with an opportunity to compare the two versions side-by-side in nature.

Jukka Jokela of the Swiss Federal Institute of Aquatic Science and Technology, Mark Dybdahl of the University of Washington and Curtis Lively of Indian University, Bloomington began observing several populations of these snails for ten years starting in 1994. They monitored the number of sexuals, the number asexuals, and the rates of parasite infection for both.

The team found that clones that were plentiful at the beginning of the study became more susceptible to parasites over time. As parasite infections increased, the once plentiful clones dwindled dramatically in number. Some clonal types disappeared entirely. Meanwhile, sexual snail populations remained much more stable over time. This, the authors say, is exactly the pattern predicted by the parasite hypothesis.

"The rise and fall of these female-only lineages was surprisingly fast and consistent with the prediction of the parasite hypothesis for sex," Jokela said. "These results suggest that sexual reproduction provides an evolutionary advantage in parasite rich environments."

So we may well have to thank parasites—in spite of their nasty reputation—for the joy of sex.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_71701252
07-08-2009

Oceaanleven belangrijke mixer van water

Nieuw onderzoek laat het gelijk van Charles Darwin, de kleinzoon van de grondlegger van de evolutietheorie, zien. Hij beweerde dat zeeleven het oceaanwater mixt. Een Amerikaanse onderzoek toont dit aan voor kreeftachtigen en kwallen. De organismen nemen water mee op hun tocht naar boven en onder. Dit effect is nog niet meegenomen in klimaatmodellen, maar is wel van belang omdat de oceaan een groot vat met koolstof is.

Water beïnvloedt organismen die erin leven. In zoetwater komen bijvoorbeeld geen zee-egels voor. Maar het werkt ook andersom: de organismen hebben een groot effect op het water zelf. Zoals bijvoorbeeld het mixen van oceaanwater. Tot voor kort was hier weinig onderzoek aan gedaan. Nieuw onderzoek van Kakani Katija en John Dabiri (beiden Californisch Instituut van Technologie) laat zien dat groepen organismen een goede mixer zijn. Dit onderzoek en vervolgonderzoek kunnen verstrekkende gevolgen hebben voor klimaatmodellen.

Mixen
Het mixen van oceaanwater is onder meer afhankelijk van de temperatuur en zoutgehalte van water. Koud water is zwaar en zal, als het zwaarder is dan de onderliggende watermassa, naar beneden zakken. Hetzelfde geldt voor water met een hoge concentratie zout. Ook wind en getijde hebben invloed. Dit zijn echter niet de enige mechanismen. Sir Charles Darwin, kleinzoon van de grondlegger van de evolutietheorie (ook Charles Darwin), opperde al dat ook het zwemmende zeeleven mixt. Zijn mechanisme heet ‘Darwiniaanse mixing’ en houdt in dat een zwemmend organisme het water letterlijk met zich meetrekt. De vorm van het zwemmend organisme en de viscositeit van het water bepalen hoeveel water meestroomt.


Voorbeelden van klein zeeleven dat zich massaal verplaatst: links krill (Meganyctiphanes norvegica) en rechts een copepode oftewel roeipootkreeft. © Creative Commons

Nu heeft één organisme niet zoveel invloed. Hele scholen van organismen zoals kwallen, vissen en sommige kreeftachtigen (crustacea) zoals copepoden en garnaalachtigen (krill) die dezelfde kant op zwemmen, verplaatsen wel grote massa’s water. De laatstgenoemde kreeftachtigen zwemmen dagelijks van dieper, kouder water naar het oceaanoppervlak. Eerder onderzoek liet al zien dat een school vissen het water net zo kan verstoren als een storm. Ook trad er turbulentie op door zwemmende garnaalachtigen. Met die gedachten in het achterhoofd voerden wetenschappers Katija en Dabiri hun onderzoek uit.

Katija en Dabiri simuleerden wat er met water gebeurde toen kleine kreeftachtigen erdoor zwommen. Relatief veel water werd meegenomen met de beestjes. Om dit ook live te testen, gingen ze naar Palau in de Pacifische Oceaan om daar kwallen onder de loep te nemen. Met een kleurstofje maakten de wetenschappers zichtbaar dat kwallen de kleurstof lange tijd met zich meeslepen. Ook bij grotere beesten vindt dus Darwiniaanse mixing plaats.



Grootschalig
De grote vraag is hoeveel de zeebeesten nu precies mixen. Volgens de eerste schattingen veel. De invloed van zwemmende organismen is zelfs even groot als die van de wind en getijde. Volgens Dabiri is dit mogelijk zelfs nog een onderschatting. De simulatie ging namelijk steeds uit van transport van water van één organisme in isolatie. Mogelijk dat meerdere beestjes de verplaatsing van water juist versterken. Ook naar de bodem dwarrelende uitwerpselen en organisch materiaal mixen het oceaanwater verwacht Dabiri.

Klimaat
De resultaten zijn waarschijnlijk van groot belang voor klimaatmodellen. De oceaan is namelijk een groot reservoir waarin een enorme hoeveelheden koolstof zijn opgeslagen. Bijna 40.000 Gigaton. Ter vergelijking: de atmosfeer bevat slechts 750 Gigaton koolstofdioxide (≈2% van de oceanen). Het mixen van water brengt kouder water met extra voedingsstoffen naar boven. Hierdoor groeien extra organismen die op hun beurt afsterven en naar de bodem zakken, daarmee koolstof meenemend. Ook kan kouder water meer koolstofdioxide opslaan in vergelijking met warm water. Genoeg reden voor verder onderzoek, want des te nauwkeuriger de klimaatmodellen, des te beter de mens en overheden zich kunnen instellen op eventueel verdere klimaatverandering.


De koolstofkringloop. © NASA

(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_71762301
quote:
Researchers force bacteria to evolve for life in a fuel cell

While a recent report from the National Academies of the Sciences concluded that conservation is the short-term key to many energy issues, work continues on alternative energy production techniques like wind, solar, biomass, and fuel cells. For mobile applications, fuel cells have quickly become the technological leader because they offer high energy density (relative to other green technologies), low weight, and generally high mechanical durability. In this month's Biosensors and Bioelectronics, a research team from University of Massachusetts Amherst describes their work on microbial fuel cells enhanced by directed evolution.

A wide array of fuel cell technologies exist, but most fall into two catagories: solid oxide fuel cells (SOFCs) or polymer electrolyte membrane fuel cells (PEMFCs). SOFCs conduct O2- across ceramic membranes and produce high current densities with little degradation over time. Unfortunately, the ionic conduction mechanism requires high operating temperatures—usually several hundred degrees centigrade. PEMFCs conduct either protons or hydroxyls, but suffer from low current densities and significant degredation over time. While these systems show substantial promise, there is no clear leader for most mobile applications and there is room in several niche markets for other types of fuel cells.

To produce ATP, bacteria generate charge gradients when metabolizing nutrients, and these could theoretically be harvested. In the early 1990's, proof-of-concept microbial fuel cells (MFCs) were developed using bacterial electrolytes. These systems fed simple sugars to bacteria in anaerobic conditions and with an applied field. Electrons produced during digestion move to the anode while protons diffuse to the cathode, where they can recombine with any electrons that have conducted across a load circuit.

In order to produce electricity, it is imperative that MFC's bacteria conduct electrons to the cathode. The researchers at UMass Amherst realized that there has never been any natural selective pressure that would enhance electronic conduction in bacteria, so they used directed evolution to produce highly conducting bacteria.

G. sulfurreducens bacteria were cultured on a graphite electrode under a 400 mV applied bias. The goal was to force the bacteria to adapt to conditions inside the MFC with the hope that they would evolve greater functionality in the process. Several colonies were isolated after five months in the MFC environment and re-cultured under normal conditions. When placed in an MFC cell, the specially cultured bacteria grew much more rapidly—current saturated after 50 hours as opposed to 400 hours—and they provided twice the current density of normally cultured bacteria.

Analysis of the enhanced bacteria showed that there were two primary adaptions. First, pili, fine, thread-like structures that connect neighboring cells, dramatically increased in the new bacteria. These structures are thought to be responsible for electronic conduction in bacterial films. Also, unlike their precursors, the enhanced bacteria all had flagella that allowed both motility and enhanced attachment to anode surfaces. It is unclear which adaptation is primarily responsible for the enhanced performance.

MFCs must show significant improvement (orders of magnitude) in order to match SOFCs and PEMFCs; simply doubling performance will not make them viable for most applications. However, by harnessing evolution, it may be possible to rapidly accelerate development of reasonably performing systems. As a member of the ceramic research community with vested interests in SOFC development, I am not quite ready to salute my new bacterial overlords, but this is a fascinating area of research that has real potential in many niche applications.
bron
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_72045844
quote:
Khila, A. et al. (2009) Evolution of a Novel Appendage Ground Plan in Water Striders Is Driven by Changes in the Hox Gene Ultrabithorax.

Water striders, a group of semi-aquatic bugs adapted to life on the water surface, have evolved mid-legs (L2) that are long relative to their hind-legs (L3). This novel appendage ground plan is a derived feature among insects, where L2 function as oars and L3 as rudders. The Hox gene Ultrabithorax (Ubx) is known to increase appendage size in a variety of insects. Using gene expression and RNAi analysis, we discovered that Ubx is expressed in both L2 and L3, but Ubx functions to elongate L2 and to shorten L3 in the water strider Gerris buenoi. Therefore, within hemimetabolous insects, Ubx has evolved a new expression domain but maintained its ancestral elongating function in L2, whereas Ubx has maintained its ancestral expression domain but evolved a new shortening function in L3. These changes in Ubx expression and function may have been a key event in the evolution of the distinct appendage ground plan in water striders.
PLoS Genetics
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_72188051
26-08-2009

Canadees wil van kuiken een dinosaurus maken



Een Canadese paleontoloog wil kippenembryo's manipuleren in een poging om er een dinosaurus van te maken. Zijn onderzoek zit nog in een beginfase, maar Hans Larsson heeft er goede hoop op dat hij in zijn opzet zal slagen. Alleen ethische en praktische redenen houden hem naar eigen zeggen nog tegen.

Evolutie
Larsson is vorser aan de McGill University in Montreal. Al jaren speurt hij naar fosssielen van prehistorische dieren. Hij spitst zijn onderzoek nu toe op de processen die er toe geleid hebben dat sommige dinosauriërs zijn geëvolueerd tot vliegende wezens.

Jurassic Park
Larsson werd geïnspireerd door discussies die hij had met Jack Horner, de paleontoloog die wetenschappelijk adviseur was bij de Jurassic Park-films. Deze Horner schreef onlangs een boek met de titel 'How to Build A Dinosaur'. In dit werk verwijst hij naar Larsson's experiment om een dinosarus te brouwen uit een kippenembryo. (eb)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_72189041
jurassic park becoming real? als je zon park maakt ga je millions make :d
pi_72220489
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_72220491
27-08-2009

Wetenschappers als Darwin op Beagle



AMSTERDAM - De boot waarop Darwin zijn evolutietheorie ontwikkelde, biedt de komende maanden wellicht inspiratie aan een nieuwe lichting onderzoekers. Voor een wetenschappelijk tv-programma kiest een moderne variant van de Beagle vrijdag het ruime sop.

De Beagle, het schip van Charles Darwin.
Het Instituut voor Zeeonderzoek (KNIZ) maakte donderdag bekend welke wetenschappers het meestuurt op deze reis. Zo gaat ecologe Katja Philippart de kleur van de zee bestuderen, door onder meer de hoeveelheden algen en fijn slib in het water te meten. Naast moderne lichtmeters gebruikt zij ’Werner’s Nomenclatuur’, een historische kleurenschaal die men in de tijd van Darwin op wetenschappelijke reizen gebruike.

De nieuwe Beagle maakt in tien maanden tijd dezelfde reis die Darwin van 1831 tot 1836 aflegde. De zeereis is een initiatief van de VPRO, de Belgische omroep Canvas en Teleac.

(ANP)

(AD)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_72251920
28-08-2009

'Hertmuizen extreem snel geëvolueerd'

AMSTERDAM – De hertmuizen die leven op de zandvlaktes in Nebraska zijn de afgelopen paar duizend jaar abnormaal snel geëvolueerd, meldt de BBC.

© NU.nlDe vacht van de muizen is in die jaren veranderd van donkerkleurig naar zandkleurig, zodat zij zich beter kunnen camoufleren.

“We besloten onderzoek te doen naar de verschillende kleur van de muizen in verschillende gebieden”, legt Catherine Linnen van de Harvard Universiteit in Cambrigde uit.

“Dat de muizen deze lichtere vacht pas in de afgelopen acht- tot vijftienduizend jaar hebben ontwikkeld toont aan dat het pas recentelijk een voordeel biedt.”


Snelheid

De onderzoekers ontdekten waarom de evolutie van de hertmuizen zo snel is gegaan in vergelijken met andere diersoorten. De kleur van de vacht is namelijk gekoppeld aan een bepaald gen.

Bij evoluties van andere dieren veranderde een gen in de loop van tijd wat ook uiterlijke veranderingen met zich mee bracht, maar dit ging langzaam. In het geval van de hertmuizen zorgde een mutatie voor een geheel nieuw gen, die sterker was dan het gen voor een donkere vacht.

Na de ontwikkeling van het gen hebben de dieren volgens de wetenschappers het proces van natuurlijke selectie toegepast.

© NU.nl

(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_72334455
Racisten, eet je hart uit.
quote:
'Blanke Europeaan ontstond pas 5500 jaar geleden'
Uitgegeven: 31 augustus 2009 06:07
Laatst gewijzigd: 31 augustus 2009 06:06
AMSTERDAM – Mensen in Europa kregen pas enkele duizenden jaren geleden een blanke huidskleur. Dat concluderen Noorse onderzoekers in een nieuwe studie.
© NU.nl/Styletoday

De wetenschappers van de universiteit van Oslo beweren dat mensen met een lichte huidskleur ongeveer 5500 jaar geleden de overhand kregen in Europa, doordat de eerste volken landbouw gingen bedrijven.

Het landbouwvoedsel bevatte veel minder vitamine D dan het eten dat de Europeanen binnen kregen toen ze nog als jager-verzamelaar leefden.

Het menselijk lichaam kan de belangrijke stof ook aanmaken als de huid in contact komt met de zon. Maar blanke mensen produceren vitamine D veel effectiever onder invloed van zonlicht dan mensen met een donkere huidskleur.

Evolutie

Volgens de onderzoekers hadden blanke personen daardoor opeens een evolutionair voordeel ten opzichte van hun donkere medemens. Dat meldt de Britse krant The Sunday Times.

“In Engeland hoorde vis 5500 tot 5200 jaar geleden opeens niet meer bij het voedselpatroon”, aldus hoofdonderzoeker Johan Moan. “Dat leidde tot een snelle ontwikkeling van een lichte huidskleur.”

Kwalen

Eerdere onderzoeken hebben aangetoond dat een gebrek aan vitamine D kan leiden tot veel medische kwalen, zoals diabetes, hartfalen en een slecht functionerend immuunsysteem.

Volgens de Noorse onderzoekers liepen mensen met een donkere huidskleur 5500 jaar geleden dan ook meer risico om vroeg te overlijden, vooral als ze in het noorden van Europa leefden.

Klimaat

“Koude klimaten en hoge breedtegraden zullen de ontwikkeling van een lichte huidskleur extra hebben gestimuleerd”, zo schrijven ze in hun studie. “Het landbouwvoedsel bevatte niet genoeg vitamine D en de straling van de zon was te laag om genoeg vitamine D te produceren in een donkere huid.”
http://www.nu.nl/wetensch(...)0-jaar-geleden-.html
pi_72334861
quote:
Op dinsdag 1 september 2009 10:47 schreef Triggershot het volgende:
Racisten, eet je hart uit.
[..]

http://www.nu.nl/wetensch(...)0-jaar-geleden-.html
Dat artikeltje dekt de lading en inhoud van de originele publicatie totaal niet, zie NWS topic.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
  dinsdag 1 september 2009 @ 11:36:55 #132
150517 SpecialK
No hesitation, no delay.
pi_72335846
quote:
Op dinsdag 1 september 2009 10:47 schreef Triggershot het volgende:
Racisten, eet je hart uit.
[..]

http://www.nu.nl/wetensch(...)0-jaar-geleden-.html
Interessant gegeven natuurlijk maar ik snap even niet hoe dit iets negatiefs is voor ras-echte racisten. Eerder ondersteunend in de gedachte dat blanke mensen superieur zijn want ze zijn het nieuwste volk en daarom het topje van de evolutie (verwacht van een racist niet dat 'ie volledig snapt hoe evolutie werkt).
Health In Harmony is een non-profitorganisatie die regenwoudgemeenschappen helpt met gezondheidszorg en duurzame inkomens in ruil voor bosbescherming, en zo tegelijk klimaatverandering en armoede aanpakt. - https://www.healthinharmony.org/
pi_72365733
quote:
Genes That Make Us Human

Finding genes that have evolved in humans among our genome's 3 billion bases is no easy feat. But now, a team has pinpointed three genes that arose from noncoding DNA and may help make our species unique.

Most genes have deep histories, with ancestors that reach down into the tree of life, sometimes all the way back to bacteria. The gradual increase from the few thousand genes in a bacterium to the tens of thousands of genes in a person came primarily through genome- and gene-duplication events, which created extra sets of genes free to evolve new sequences and new functions. Much of this duplication happened long before humans evolved, though some duplications occurred in the human lineage to create exclusively human twins of existing genes.

But in 2006, geneticists showed for the first time that they could identify truly novel genes. In fruit flies, they came across five young genes that were derived from "noncoding" DNA between existing genes and not from preexisting genes. As a result, other researchers started looking for novel genes in other species.

Meanwhile, while looking for gene duplications in humans, geneticists Aoife McLysaght and David Knowles of Trinity College Dublin kept coming across genes that seemed to have no counterparts in other primates, suggesting that new genes arose in us as well. To determine which of these genes with no counterparts were de novo genes, McLysaght and Knowles first used a computer to compare the human, chimp, and other genomes. They eliminated all but three of the 644 candidates because their sequence in the database was not complete--or they had equivalents in other species.

Next, they searched the chimp genome for signs of each gene's birth. "We strove hard to identify the noncoding DNA that gave rise to the gene," McLysaght says. Only by finding that DNA could they be sure that the gene wasn't already present in the chimp genome but was somehow unrecognizable to gene-finding programs. At three locations where the chimp and human genomes were almost identical, telltale mutations indicated that it was impossible to get a viable protein from the chimp DNA sequence. In contrast, the human version of each sequence had mutations that made it a working gene, the researchers report online tomorrow in Genome Research.

The researchers were able to verify that the genes worked by checking messenger RNA databases and protein surveys done by other scientists. They are now using antibodies to find out where in the cells these proteins are active and are trying to disable the genes in cells to tease out their functions.

The researchers analyzed only a subset of the human genome. Extrapolating to the full genome, they think humans have evolved at least 18 new genes. That's a small number compared to our total of 24,000 but nonetheless an important one. "The distinction between humans and other apes must lie somewhere in the small genetic differences between the species," says McLysaght.

Unlike duplicated genes, these are genes that "they really knew are human-specific," says Laurent Duret, a molecular evolutionary biologist at the University of Lyon in France. When he first heard about this project, he was skeptical, but not anymore. "It's the first convincing evidence of a real innovation in humans."

These three young genes join several hundred other uniquely human genomic features, including gene duplications, that provide tantalizing hints of what makes us human. But, says evolutionary biologist Gregory Wray of Duke University in Durham, North Carolina, researchers still have no clue what most of these genes do.
Sciencenow
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_72454193
03-09-2009

Darwin verklaart ook taalverandering

De survival of the fittest blijkt ook te gelden voor taal. Bewust of onbewust gemaakte variaties in taal hebben meer kans om te beklijven als zij voordelig zijn voor de taalgebruiker. Dit voordeel kan bijvoorbeeld liggen op sociaal vlak (‘erbij horen’), economisch vlak (kost minder moeite) of op communicatief vlak (duidelijker).

Darwins evolutietheorie en taal lijken op het eerste gezicht niks met elkaar te maken te hebben. De principes van de evolutietheorie verklaren de constante veranderingen in de levende soorten op aarde. En taal is een communicatiesysteem van mensen. Taal is echter ook constant aan verandering onderhevig. Frank Landsbergen laat deze week in zijn proefschrift zien dat je Darwins principes ook prima kunt gebruiken om taalveranderingen te verklaren.



Landsbergen laat zien dat menselijke taal verschillende overeenkomsten heeft met de planten- en dierenwereld. “Evolutie vindt plaats als er variatie in kenmerken is, als deze kenmerken worden overgedragen van individu op individu en als er verschil bestaat in de kans op de overdracht van de varianten”, aldus de onderzoeker in zijn proefschrift. De variatie in taal is zowel aanwezig binnen als tussen taalgebruikers, in bijvoorbeeld uitspraak, betekenis en woordkeuze. Overdracht vindt voortdurend plaats als we met elkaar spreken. Als kind leer je een taal, maar ook op latere leeftijd kan je taalkennis nog best veranderen. Tenslotte zal niet elke variatie een taalverandering teweegbrengen. De kans hierop is het grootst als de nieuwe variant de taalgebruiker voordeel biedt op sociaal (‘erbij horen’), economisch (makkelijker uit te spreken) of communicatief (helderdere boodschap) vlak.

Agenten bootsen taal na
Landsbergen ontwikkelde voor zijn promotieonderzoek diverse computermodellen om dit proces van taalverandering na te bootsen. De mensen die een taal spreken worden in zo’n model gespeeld door ‘agenten’ en de betekenis van een woord wordt uitgebeeld door een getal tussen 0 en 1. De agenten hebben niet allemaal precies dezelfde betekenis van het woord waarvoor het model is ontwikkeld. Als de agenten met elkaar communiceren, stellen de ontvangers van de boodschap steeds de betekenis van het woord een beetje bij. Op deze manier is de ontwikkeling van de betekenis van het woord te volgen.

Met een dergelijk model kon de onderzoeker bijvoorbeeld de verschuiving van het woord ‘richting’ van zelfstandig naamwoord naar voorzetsel verklaren. Steeds vaker hoor je mensen zeggen “Hij liep richting het station” in plaats van “Hij liep in de richting van het station”. De frequentie waarmee deze variant voorkomt, blijkt een grote rol te spelen bij de taalverandering: hoe vaker je iemand ‘richting’ als voorzetsel hoort gebruiken, hoe groter de kans is dat je het zelf ook zo zult toepassen.

Van actief ‘krijgen’ naar passief ‘krijgen’
Maar hoe kan zo’n variant ontstaan? “Iemand moet hier, bewust of onbewust, mee beginnen”, aldus Landsbergen. “Dat kan zijn door iets nieuws te benoemen met een bestaand woord. Dat woord krijgt er dan een extra betekenis bij.” Maar een variant kan ook goed om economische redenen ontstaan. “Je kunt bijvoorbeeld een woord minder duidelijk uitspreken, omdat je toch wel weet dat degene met wie je praat het zal verstaan. Of je kunt een woord in een context gebruiken die misschien niet eerder zo is gebruikt en daarom misschien fout is, maar waarmee je boodschap wel duidelijk overkomt.”

Varianten kunnen ook op een andere manier in een taal sluipen. “Betekenis wordt in feite niet direct overgedragen van de spreker op de hoorder. Als ik jou iets zeg, dan vertel ik je er niet bij wat dat betekent. De betekenis moet je dus zelf afleiden. Het kan daarbij best zijn dat de betekenis die de hoorder oppikt, niet honderd procent gelijk is aan de bedoelde betekenis van de spreker. Dan ontstaat er in het hoofd van de hoorder ook mogelijk een nieuwe variant.” De promovendus illustreert dit in zijn proefschrift aan de hand van het werkwoord ‘krijgen’. Rond 1400 betekende dit nog ‘strijden’ en was de ontvanger dus actief betrokken. In de loop der tijd is deze betekenis verschoven en tegenwoordig kan de ontvanger ook passief zijn. Als je een pen krijgt, hoef je daar meestal niet zoveel voor te doen.

Voorspellingen
Net als in de natuur is ook bij taal niet te voorspellen welke veranderingen er in de toekomst nog zullen plaatsvinden. “Hiervoor spelen teveel factoren een rol, en je weet niet van elke factor hoe groot die rol zal zijn”, legt Landsbergen uit. De kennis over het verleden kunnen we wel gebruiken om verschijnselen die nu spelen te verklaren. “Vroeger bestond ‘u’ alleen als meewerkend of lijdend voorwerp en gebruikte men ‘gij’ als onderwerp. Het huidige gebruik van ‘u’ als onderwerp was vroeger dus fout. Tegenwoordig hebben veel mensen moeite met ‘hun hebben’, maar daarin gebeurt eigenlijk iets vergelijkbaars als met ‘u’ destijds. Het is dus helemaal niet zo’n vreemde ontwikkeling.” De evolutie van taal gaat nu eenmaal door.

Frank Landsbergen zal 8 september om 16:15u zijn proefschrift ‘Cultural evolutionary modeling of patterns in language change. Exercises in evolutionary linguistics’ verdedigen aan de Universiteit Leiden

(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_72518413
quote:
Googling Food Webs: Can an Eigenvector Measure Species' Importance for Coextinctions?

A major challenge in ecology is forecasting the effects of species' extinctions, a pressing problem given current human impacts on the planet. Consequences of species losses such as secondary extinctions are difficult to forecast because species are not isolated, but interact instead in a complex network of ecological relationships. Because of their mutual dependence, the loss of a single species can cascade in multiple coextinctions. Here we show that an algorithm adapted from the one Google uses to rank web-pages can order species according to their importance for coextinctions, providing the sequence of losses that results in the fastest collapse of the network. Moreover, we use the algorithm to bridge the gap between qualitative (who eats whom) and quantitative (at what rate) descriptions of food webs. We show that our simple algorithm finds the best possible solution for the problem of assigning importance from the perspective of secondary extinctions in all analyzed networks. Our approach relies on network structure, but applies regardless of the specific dynamical model of species' interactions, because it identifies the subset of coextinctions common to all possible models, those that will happen with certainty given the complete loss of prey of a given predator. Results show that previous measures of importance based on the concept of “hubs” or number of connections, as well as centrality measures, do not identify the most effective extinction sequence. The proposed algorithm provides a basis for further developments in the analysis of extinction risk in ecosystems.
PLoS computational biology
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_72567007
Wat gebeurt er met ratten zonder natuurlijke vijanden in een geisoleerde omgeving met veel voedsel? Ze groeien
Diersoort-vondst van het jaar?

http://news.bbc.co.uk/ear(...)_8215000/8215144.stm
quote:

Page last updated at 22:56 GMT, Sunday, 6 September 2009 23:56 UK
E-mail this to a friend Printable version
Giant rat found in 'lost volcano'
By Matt Walker
Editor, Earth News

Advertisement

The new species of rat is one of the largest ever found

A new species of giant rat has been discovered deep in the jungle of Papua New Guinea.

The rat, which has no fear of humans, measures 82cm long, placing it among the largest species of rat known anywhere in the world.

The creature, which has not yet been formally described, was discovered by an expedition team filming the BBC programme Lost Land of the Volcano.

It is one of a number of exotic animals found by the expedition team.

Like the other exotic species, the rat is believed to live within the Mount Bosavi crater, and nowhere else.

"This is one of the world's largest rats. It is a true rat, the same kind you find in the city sewers," says Dr Kristofer Helgen, a mammalogist based at the Smithsonian National Museum of Natural History who accompanied the BBC expedition team.

Crater (BBC)
Very few people - even the Kasua tribe - venture inside the crater

Enter a 'lost land of the weird'

Initially, the giant rat was first captured on film by an infrared camera trap, which BBC wildlife cameraman Gordon Buchanan set up in the forest on the slopes of the volcano.

The expedition team from the BBC Natural History Unit recorded the rat rummaging around on the forest floor, and were awed by its size.

Immediately, they suspected it could be a species never before recorded by science, but they needed to see a live animal to be sure.

Then trackers accompanying the team managed to trap a live specimen.

"I had a cat and it was about the same size as this rat," says Buchanan.

The trapped rat measured 82cm in length from its nose to its tail, and weighed approximately 1.5kg.

It had a silver-brown coat of thick long fur, which the scientists who examined it believe may help it survive the wet and cold conditions that can occur within the high volcano crater. The location where the rat was discovered lies at an elevation of over 1,000m.

Initial investigations suggest the rat belongs to the genus Mallomys, which contains a handful of other out-sized species.

It has provisionally been called the Bosavi woolly rat, while its scientific name has yet to be agreed.
beter een knipoog dan een blauw oog
pi_72823388
16-09-2009

Film over evolutietheorie niet welkom in VS



Een Britse film over Charles Darwin vindt geen verdeler in de Verenigde Staten omdat zijn evolutietheorie te controversieel zou zijn voor een Amerikaans publiek. Dat zeggen de producers van de film, meldt de Sydney Morning Herald. De film, 'Creation', met Paul Bettany in de hoofdrol, gaat in op Darwins strijd tussen de rede en het geloof toen hij 'On the Origin of Species' schreef. Darwin wordt er voorgesteld als een man die zijn geloof verliest wanneer zijn tienjarige dochter Annie sterft.

Toronto
De film was de opener op het filmfestival van Toronto en werd aangekocht door distributeurs over de hele wereld, behalve de Verenigde Staten. Daar zou hij te controversieel zijn. Volgens een opiniepeiling van Gallup in februari gelooft slecht 39 procent van de Amerikanen in de evolutietheorie. 'Creation', gebaseerd op het boek 'Annie's Box' van Darwins achterkleinkind Randal Keynes, veroorzaakte grote beroering op christelijke websites in de VS.

Oscarwinnaar
Jeremy Thomas, de producer van de film die al een Oscar won met 'The Last Emperor', zegt verrast te zijn dat zo'n houding nog steeds bestaat. "Dat is waartegen we moeten vechten in 2009", zo zei hij. (belga/kh)

(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
pi_72872797
quote:
Rapid Evolution of Functional Complexity in a Domain Family

Multicellular organisms rely on complex, fine-tuned protein networks to respond to environmental changes. We used in vitro evolution to explore the role of domain mutation and expansion in the evolution of network complexity. Using random mutagenesis to facilitate family expansion, we asked how versatile and robust the binding site must be to produce the rich functional diversity of the natural PDZ domain family. From a combinatorial protein library, we analyzed several hundred structured domain variants and found that one-quarter were functional for carboxyl-terminal ligand recognition and that our variant repertoire was as specific and diverse as the natural family. Our results show that ligand binding is hardwired in the PDZ fold and suggest that this flexibility may facilitate the rapid evolution of complex protein interaction networks.
Science
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_72898693
quote:
Evolutie experimenteert met bloemen

15 september 2009

De evolutie laat geen kans onbenut om wat nieuws uit te proberen. Anneke Rijpkema onderzocht hoe petuniabloemen zich vormen en ontdekte dat de natuur nog gevarieerder is dan je op het oog al ziet. De genen die verantwoordelijk zijn voor bloemvorming kunnen op verschillende plaatsen hele andere resultaten veroorzaken. De evolutie heeft een systeem gevonden dat werkt, maar probeert binnen dat systeem nog steeds van alles. Anneke Rijpkema promoveert op 16 september aan de Radboud Universiteit Nijmegen, haar onderzoek werd gefinancierd door NWO.

Om te verklaren hoe de vorm van bloemen gereguleerd wordt, werd tot op heden voornamelijk onderzoek gedaan aan twee modelsoorten: de zandraket en het leeuwenbekje. Volgens Rijpkema is dit niet voldoende om een volledig beeld te krijgen. Zij onderzocht de Petunia hybrida, familie van onder andere de tomaat en aardappel. Hoewel de Petuniabloem lijkt op die van de zandraket, zijn er behoorlijke verschillen in de manier waarop bloemen van deze planten gevormd worden. Het resultaat is vrijwel hetzelfde, maar in het proces dat er aan vooraf gaat zijn grote verschillen te zien. Er is dus nog meer variatie in de natuur dan je zo met het blote oog kunt zien.

Rijpkema analyseerde welke genen bij de Petunia verantwoordelijk zijn voor de bloemvorming en variatie. Dit deed zij onder andere door naar mutanten te kijken: bloemen waarbij een gen niet meer functioneert, waardoor ze een ander uiterlijk krijgen. Dit stelde Rijpkema in staat om te zien wat welke genen precies doen. De ontwikkelingsbiologe ontdekte dat onder andere genduplicatie – waarbij van een gen twee of meer kopieën worden gemaakt – een grote rol speelt in het ontstaan van variatie in bloemvormen.

Petunia’s, tomaten en Gerbera’s

Het onderzoek van Rijpkema laat niet alleen zien hoe de evolutie van planten in zijn werk gaat, maar ook hoe planten nú werken. Dit is vooral interessant voor kwekers. Kennis over bloemvorming kan hen in staat stellen een plant te veranderen. Daarnaast kan kennis over de Petunia ook kennis opleveren over gerelateerde planten, zoals de aardappel en tomaat.

Rijpkema voerde haar onderzoek aan de Radboud Universiteit uit met subsidie van NWO. Zij ontving in 2008 een Rubiconsubsidie van NWO, daarmee doet zij momenteel onderzoek aan de Universiteit van Helsinki. Dit keer richt zij zich op Gerbera’s.
http://www.nwo.nl/nwohome.nsf/pages/NWOA_7VWBBA
pi_73000875
quote:
Op dinsdag 8 september 2009 22:40 schreef Knipoogje het volgende:
Wat gebeurt er met ratten zonder natuurlijke vijanden in een geisoleerde omgeving met veel voedsel? Ze groeien
Diersoort-vondst van het jaar?

http://news.bbc.co.uk/ear(...)_8215000/8215144.stm
[..]

Ik vond de hele heisa over die rat een beetje overdreven eigenlijk. Hier in nederland hebben we natuurlijk ook de beverrat

en ook de Muskusrat (waterkonijn) is best groot.
pi_73063652
quote:
Time always marches forward — and so does evolution, according to a new study showing that protein changes that happened over the course of tens of millions of years can prevent molecular turnarounds and render evolution irreversible.

"This backwards pathway is not accessible to selection," says study author Joe Thornton, a molecular evolutionary biologist at the University of Oregon in Eugene. "It's very strongly supported evidence for the view that contingency plays a major role in evolution."

More than a century ago, the French–born Belgian palaeontologist Louis Dollo proposed that evolution cannot retrace its steps to restore a lost trait — an idea that has remained controversial. Dubbed Dollo's law, this proposition had a certain appeal to many evolutionary biologists. Whales and snakes never regained legs, for example; birds did not reacquire teeth. But more recently, studies have shown that silenced genes and dormant developmental programs can be reactivated, leading many researchers to believe that evolution can indeed double back on itself.

Evolution's arrow

Thornton and his colleagues decided to test Dollo's law at the molecular level. They focused on the glucocorticoid receptor (GR), a protein that binds the hormone cortisol to regulate the stress response and other functions in humans and other vertebrates. Thornton's team had previously showed that the first GR protein evolved more than 400 million years ago from an ancestral receptor that was activated by a trio of hormones: cortisol, aldosterone and deoxycorticosterone1. Over the course of 40 million years, the ancestral protein acquired 37 amino-acid alterations, cortisol binding to produce the 'modern' GR protein2.

The researchers reverse-engineered the protein to undo all seven mutations that affected cortisol binding, but the resulting receptor was non-functional and did not bind any hormone. To determine whether other mutations might be having an effect on receptor function, the team looked at the three-dimensional structure of the protein and pinpointed five additional mutations. These extra mutations did not affect the cortisol-binding specificity of the receptor but they did prevent it from doing its job properly. When the researchers reversed these mutations as well, the protein was transformed back into its ancestral functional state and could bind all three hormones.

Although it is technically possible for the molecular changes to backtrack, admits Thornton, such a shift couldn't be driven by natural selection. Undoing the five extra mutations in the absence of the other seven changes had negative or neutral consequences on protein function, and so would not be favoured by evolution, the researchers report in Nature3. "The chances of reversibility ever happening are vanishingly small," Thornton says. "It's virtually impossible."

Traces of time

The study reveals how interdependencies between amino acids can limit the scope of evolution, says Günter Wagner, an evolutionary developmental biologist at Yale University. "Because [the additional mutations] are only enabling but not themselves selective, they can mutate away, effectively burning the bridge you went over," he says.

Michael Rose, an evolutionary biologist at the University of California, Irvine, says that the experimental demonstration of irreversibility was "impressive" but not all that surprising. "That this phenomenon would apply on this timescale is what every evolutionary biologist would expect," he says. But in the short term, selection often goes back to its old ways. For example, earlier this year, Rose and his colleagues showed that fruit flies that had diverged over decades of selection in the lab returned to their ancestral state after just two years of reverse selection4. Thornton's study, by contrast, "is way, way macro in time frame," Rose says, adding, "It illustrates the importance of historicity in evolutionary biology."

But Fyodor Kondrashov, an evolutionary geneticist at the Centre for Genomic Regulation in Barcelona, Spain, disagrees. "There's absolutely nothing impossible about reversing everything that has happened," he says. Rather than focusing on the authors' "spin of reversibility", Kondrashov says, the paper highlights how the likelihood of particular evolutionary trajectories is contingent on a protein's genetics and structure. "We really need these kinds of examples", he adds.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
pi_73089444
quote:
Op donderdag 24 september 2009 11:11 schreef Monolith het volgende:

[..]


24-09-2009

‘Evolutie kan niet worden teruggedraaid’

AMSTERDAM – Evolutie is onomkeerbaar. Dat beweren Amerikaanse wetenschappers die hebben geprobeerd om een eiwit terug te brengen in de staat van 400 miljoen jaar geleden.
De onderzoekers van de Universiteit van Oregon voerden genetische manipulatie uit op de zogenaamde glucocorticoïde receptor, een eiwit dat zich in het menselijk lichaam bindt aan het stresshormoon cortisol.

Het eitwit is door enkele mutaties in de loop van de evolutie voortgekomen uit een 400 miljoen jaar oude receptor, die reageerde op een ander hormoon.

De wetenschappers draaiden die mutaties met moderne technieken terug. Tot hun verbazing brachten ze het eiwit daarmee niet terug in zijn oude staat, maar vielen alle functies van het molecuul uit.


Dood

De resultaten van het onderzoek zijn gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Nature.

“We waren erg verrast dat we een dode receptor zagen, die op geen enkel hormoon reageerde”, aldus hoofdonderzoeker Joe Thornton in het Britse tijdschrift New Scientist. “Het eiwit verkeerde namelijk in precies dezelfde staat als op een moment dat relatief kort geleden is in de evolutie.”

De wetenschappers vonden uiteindelijk een verklaring voor het fenomeen. Vijf mutaties in de structuur van het eiwit zorgden ervoor dat de moleculen niet meer konden worden teruggebracht in de oorspronkelijke staat.


Brug

Volgens de onderzoekers suggereert dat principe dat evolutie niet kan worden teruggedraaid.

“In feite verbranden de vijf mutaties de brug die het eiwit doormiddel van evolutie is overgestoken”, aldus Thornton. "Evolutie gaat niet terug in de tijd, maar altijd verder naar volgende fases."

Veel wetenschappers vinden het experiment echter te kunstmatig om met zekerheid te kunnen vaststellen dat evolutie totaal onomkeerbaar is.


Dolfijnen

“Maar dit onderzoek laat wel zien dat het na een periode van meer dan een miljoen generaties heel moeilijk is om evolutie terug te draaien”, aldus onderzoeker Michael Rose op de Amerikaanse nieuwssite LiveScience. “Hiermee kun je mogelijk verklaren waarom dolfijnen en walvissen geen kieuwen meer krijgen. Het is te lang geleden dat hun voorouders functionele kieuwen hadden.”

© NU.nl/Dennis Rijnvis

(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
  maandag 28 september 2009 @ 12:05:28 #143
147503 Iblis
aequat omnis cinis
pi_73176243
quote:
Indiërs zijn genetisch veel diverser dan alle Europeanen samen

De huidige bevolking van India stamt in meerderheid af van twee oude, genetisch verschillende volken. De eerste groep oer-Indiërs is genetisch nauw verwant aan bewoners van het Midden-Oosten, aan Centraal-Aziaten en Europeanen. De tweede verschilt evenveel van de eerste als van Oost-Aziaten en is alleen nog onvermengd te vinden op eilanden voor de kust.


Dat is de belangrijkste conclusie van een onderzoek dat drie Amerikaanse en twee Indiase genetici hebben gedaan naar de afstamming van de Indiërs (Nature, 24 september).

Zij namen 132 bloedmonsters van vrijwilligers uit 25 etnische groepen, verdeeld over 15 deelstaten en 6 taalfamilies, en analyseerden hun complete genoom. Sociaal-cultureel gezien waren de deelnemers gelijkelijk verdeeld over hogere kasten, lagere kasten en in stamverband levende volken. Er waren ook deelnemers bij van twee kleine volkjes in de Golf van Bengalen.

De onderzoekers kwamen tot de conclusie dat de verschillende bevolkingsgroepen van India de genetische afdrukken vertonen van Europese, Aziatische en – een enkele groep aan de westkust – van Afrikaanse genomen. De genetische diversiteit van de Indiërs blijkt drie tot vier maal zo groot te zijn als die van alle Europeanen samen. Daaruit maken de onderzoekers op dat veel volkeren van India, hoe groot ze nu ook zijn, begonnen als kleine groepjes, die later bijna niet meer zijn verhuisd.

Verder stelden zij vast dat de meeste Indiase bevolkingsgroepen een vermenging zijn van twee oervolken, die de onderzoekers Voorouderlijke Noord-Indiërs (ANI) en Voorouderlijke Zuid-Indiërs (ASI) noemen. De oude noorderlingen zijn het nauwst verwant met hedendaagse Europeanen. De mengverhouding van ANI en ASI varieert, maar die vermenging is zichtbaar onder alle kasten, zelfs onder in stamverband levende groepen, en onder sprekers van zowel Dravidische als Indo-Europese talen, de twee grootste taalfamilies van India. De meeste Indiase bevolkingsgroepen zijn genetisch voor 39 tot 71 procent oude noorderlingen. Het noordelijke element is sterker vertegenwoordigd onder traditioneel hogere kasten en onder sprekers van Indo-Europese talen. Indiërs met louter zuidelijke voorouders zijn alleen nog te vinden op de Andamanen, een archipel in de Golf van Bengalen.

De onderzoekers zijn van mening dat de grote genetische diversiteit van de Indiërs bleef bestaan als gevolg van endogamie. In het traditionele kastenstelsel werd (en wordt) alleen getrouwd binnen de eigen groep.

Bron: NRC Handelsblad.
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
pi_73202164
28-09-2009

Darwins brieven

'Brieven van Darwin gevonden op zolder in Tilburg' luidde in 1993 de kop boven een kort krantenbericht. Van Charles Darwin, de grondlegger van de evolutietheorie, is bekend dat hij uitgebreide briefwisselingen voerde met vrienden en collega's. Dat er brieven van zijn hand bestaan is dus geen verrassing, maar wel dat er een aantal wordt aangetroffen in, of all places, Tilburg. Aan wie waren ze geadresseerd? En waarom werden ze niet eerder ontdekt? En niet te vergeten: waar gaan ze over?

Zo bekend als Darwin is, zo onbekend is de ontvanger van de brieven, de Nederlandse bioloog Hugo de Vries (1848 - 1935). De Vries stamde uit een doopsgezinde familie van kooplieden en predikanten. Zijn vader was lid van gedeputeerde staten van Noord-Holland en later minister van justitie. In 1866 ging Hugo plantkunde studeren, zeer tegen de zin van zijn ouders, omdat daar geen droog brood mee te verdienen was. Als tweedejaars student kwam hij in het bezit van een Duitse vertaling van Darwins meesterwerk The Origin of Species uit 1859. Tussen hem en zijn medestudenten ontsponnen zich levendige discussies. In zijn proefschrift wijdde De Vries zelfs twee stellingen aan Darwins ideeën. Hij stelde onder andere dat de theorie, die Darwin had bedacht om het mechanisme van soortsverandering te verklaren, onjuist was!

Later formuleerde De Vries zijn eigen Mutatietheorie. Een groot deel van zijn leven was hij bezig hiervoor bewijzen te verzamelen. Hij was een van de eerste evolutiebiologen en vond wereldwijd belangstelling onder collega's die geïnteresseerd waren in erfelijkheidsleer. In 1904 en 1906 ontving hij uitnodigingen om lezingen te houden aan de universiteit van Berkeley in Californië. Later bood de Columbia-universiteit in New York hem zelfs een prestigieuze betrekking aan: hoogleraar en directeur van de afdeling genetica. In Amsterdam, waar hij intussen hoogleraar was geworden, wilden ze hem echter niet zo maar laten gaan. Uiteindelijk deed de Gemeentelijke Universiteit hem an offer he couldn't refuse: hij kreeg zijn eigen laboratorium en werd ontheven van alle onderwijstaken. Kom daar tegenwoordig maar eens om: daar moet je wel heel beroemd voor zijn. Dat was hij dan ook, maar toch kent iedereen Darwin nog en heeft tegenwoordig niemand meer van De Vries gehoord.

De Universiteit van Amsterdam heeft de historicus Erik Zevenhuizen gevraagd een uitgebreide biografie* van Hugo de Vries te schrijven. Het was dan ook Zevenhuizen die, op zoek naar 'Hugodevriesiana', Darwins brieven ontdekte. Ze zaten in een oude hutkoffer op de zolder van Reinout de Vries, Hugo's achterkleinzoon. Op dezelfde zolder stond nog een hutkoffer, die Erik aan een onderzoek heeft onderworpen. In deze aflevering van Noorderlicht uit 1996 gaat deze koffer open.

  • De biografie is verschenen onder de titel Vast in het spoor van Darwin

    (Noorderlicht)
  • Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73294382
    01-09-2009

    Opwinding over oudst lopende primaat

    Na vijftien jaar puzzelen op 381 grote en vooral kleine stukjes bot, weten we nu meer over ‘Ardi’, Ardipithecus ramidus, die 4,4 miljoen jaar geleden leefde in wat nu Ethiopië is, ver voor het mensengeslacht Homo. Het was de eerste primaat die rechtop kon lopen.


    Ardipithecus ramidus.
    Foto Reuters

    Deze week verschijnen er in Science elf artikelen over deze oermens. Het is het levenswerk van paleontoloog Tim White, die met zijn team al veel andere ontdekkingen deed, maar hieraan het langste werkte. En het gaat over een lang geheim gehouden half compleet skelet en veel andere botresten, waaronder tanden van tenminste 21 verschillende individuen, van deze voorouder van de mens.

    Ardipithecus was 120 cm lang en woog 50 kilo. Best zwaar en groot voor zo’n nog altijd aapachtige mensachtige.

    Opvallend is dat deze verre voorouder niet op de chimpansee leek. Hij slingerde niet aan zijn armen en liep niet op zijn knokkels.

    Ardipithecus leefde in bosachtig gebied, waar hij een breed dieet verorberde: noten, vruchten, insecten, kleine zoogdieren. En al liep hij rechtop, hij kon ook prima klimmen, mede dankzij een opvallend duimachtige grote teen waarmee hij zich aan takken klemde.

    De fysieke verschillen tussen mannelijke en vrouwelijke Ardipitheci zijn niet groot geweest. Uit die ‘gelijkheid’ tussen man en vrouw leiden de onderzoekers in een nogal wilde speculatie af dat deze vroege mensachtige al een vorm van paarbinding tussen man en vrouw hadden. De onderzoekers zeggen zelfs dat ze een soort gezinnetje vormden. Over dat idee zal de komende tijd een grote wetenschappelijke discussie losbranden.

    (nrc)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73294572
    Waarschijnlijk is het rechtop lopen ouder dan het wat onnatuurlijke lopen op de knokkels zoals chimpansees en gorillas doen. Die hadden waarschijnlijk, net zoals mensen, rechtop (door de bomen) lopende voorouders.
    Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
    pi_73379362
    04-10-2009

    Aardworm is succesvolste levensvorm op aarde



    We kennen hem allemaal en laten we eerlijk zijn, behalve de vissers zijn we meestal niet erg onder de indruk van de aardworm. Ten onrechte, zo schrijft de Sunday Telegraph, want in een nieuwe top 100 van de succesvolste soorten die op de aardbol rondlopen, -zwemmen of -kruipen, staat dit nietige diertje op de eerste plaats.

    Auteur Christopher Lloyd heeft de geschiedenis van de aarde en van alle levensvormen op deze planeet onder de loep genomen om na te gaan wat de meest succesvolle zijn. Al de soorten werden gerangschikt op grond van hun duurzaamheid, van de impact op de planeet, van hun evolutionaire succes en van de geografische verspreiding over de aardbol.

    Strontkever
    Lloyd zag het breed, want in zijn top 100 vind je naast de honingbij ook de zwarte peper, de strontkever, muskieten, herpes en het hiv-virus. En het antwoord op die zoektocht naar "de meest succesvolle" is niet de mens. Want wij verliezen in de optiek van Lloyd vooral punten door onze betrekkelijk recente intrede in het evolutionaire verhaal en daardoor belandt de homo sapiens op een zesde plaats.

    De gouden medaille is volgens hem voor de aardworm, die al zo'n 600 miljoen jaar op de aardbol rondkruipt, in alle werelddelen wordt aangetroffen en een biologisch model biedt voor veel andere soorten. "De aardworm heeft vijf uitroeiingsgebeurtenissen overleefd en de menselijke beschaving een flink handje geholpen door de aarde te 'beploegen' en te bevruchten." Algen veroveren de tweede plaats, en ook de cyanobacterie, de rhizobia en de lactobaccilus gaan de mens nog voor. (belga/sps)

    (HLN)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73413708
    05-10-2009

    Evolutie kan ook oorsprong van taal verklaren

    Jarenlang waren essays over de oorsprong van taal taboe binnen de taalkunde. Langzaamaan komt hier verandering in en stellen steeds meer wetenschappers zich de vraag ‘Hoe is taal ontstaan?’ Kunnen wij met taal communiceren dankzij onze biologische evolutie? Of werd taal juist biologisch mogelijk dankzij onze drang tot complexe communicatie? Promovendus Michel Heijdra geeft een antwoord op dit kip/ei-vraagstuk.

    Het jaar 2009 is Darwinjaar: Darwin werd 200 jaar geleden geboren en zijn hoofdwerk The Origin of Species is precies 150 jaar oud. In dit werk geeft Darwin een oplossing voor een veel besproken probleem in zijn tijd: hoe zijn de verschillende diersoorten ontstaan? Het traditionele antwoord was dat God elke soort afzonderlijk had geschapen, maar Darwin liet zien hoe natuurlijke oorzaken ervoor kunnen zorgen dat uit oude diersoorten nieuwe diersoorten ontstaan.


    Om dit te verklaren neemt Darwin 3 principes aan: replicatie, variatie en selectie: dieren krijgen nageslacht (replicatie) en elke nakomeling verschilt iets van zijn broertjes en zusjes (variatie). Deze kleine, toevallige verschillen maken dat de ene nakomeling net iets beter in staat is in een bepaald milieu te overleven en zich voort te planten dan een andere nakomeling. Hierdoor zullen de kinderen van de eerste nakomeling, mits het verschil dat hem een voordeel gaf overerfbaar is, zelf ook beter kunnen overleven en meer kinderen krijgen. Uiteindelijk zullen daardoor de beter aangepasten de slechter aangepasten in de oorsponkelijke omgeving verdringen (selectie).

    Dit proces van adaptatie herhaalt zich vele malen. Na verloop van vele duizenden of zelfs miljoenen jaren zijn de verschillen dan echter zo groot geworden dat de nieuwe varianten niet meer tot de oorspronkelijke soort behoren, maar een nieuwe soort zijn gaan vormen.

    Oorsprong van taal is taboe
    In zijn latere werk The descent of man past Darwin zijn revolutionaire theorie op de mens toe om te verklaren hoe de mens van de aap afstamt. Als Darwin gelijk heeft, betekent dit dat schijnbaar uniek menselijk vermogens, zoals het gebruik van taal, door natuurlijke oorzaken zijn ontstaan. Dat zou betekenen dat er dieren bestaan, of in elk geval ooit hebben bestaan die ‘primitieve’ taalvermogens hebben.

    De oorsprong van de taalvermogens werd echter tot voor kort niet veel bediscussieerd. Het Parijse taalkundige genootschap verbood in 1866 zelfs essays over de oorsprong van taal. Dit verbod heeft verschillende oorzaken: in de 18e eeuw waren er veel speculatieve theorieën over de oorsprong van de taal en wat de (adaptieve) functie van taal was. De 19e eeuwse taalkunde wilde afrekenen met al die speculaties en wilde net als alle serieuze wetenschappen toentertijd op zoek gaan naar wetten (in het geval van de taalkunde betrof dit de klankwetten van de historische taalontwikkeling).


    Al eeuwen speculeren (pseudo-)wetenschappers over wanneer en hoe taal is ontstaan. Volgens het Parijse taalkundige genootschap stonden deze speculaties de ‘echte’ taalwetenschap in de weg. Daarom voerden zij in 1866 een verbod in: niemand mocht meer essays publiceren over de oorsprong van taal.

    Darwin buiten de biologie
    Hoewel er na het verschijnen van Darwins boek dus niet veel Darwiniaanse verklaringen over de adaptieve functie van het spreken van taal opkwamen, waren er ironisch genoeg wel theorieën als die van August Schleicher. Hij gebruikte Darwins werk om de historische ontwikkelingen van talen, zoals van het Engels of Arabisch, te beschrijven als een strijd tussen de talen, analoog aan Darwins strijd om het bestaan.

    Daarmee was taalkunde niet het enige gebied buiten de biologie waarop Darwins theorie werd toegepast. Al in 1863 schreef Samuel Butler, die meer bekend is om zijn satirische romans Erewhon, een essay getiteld Darwin among the machines, waarin hij wilde verklaren hoe machines evolueren en wilde waarschuwen dat door die snelle evolutie wij wel eens als slaven van machines konden eindigen. Volgens Butler manipuleren machines de mens om er meer van hen te bouwen omdat de mens niet zonder hen kan (replicatie), en kan aan de onderdelen van machines hun evolutie worden nagevolgd. Veel van de ‘vertalingen’ van Darwin’s theorie buiten de biologie zijn echter meer metaforen dan succesvolle theorieën. Neem het voorbeeld van Butler: natuurlijk veranderen machines en gaat technologische verandering vaak zo snel dat de mens haar niet kan bijbenen, maar die technische evolutie verloopt niet volledig blind zoals de biologische evolutie (ontwerpers rekenen eerst een machine helemaal door), en machines op zich brengen geen machines voort.

    Culturele evolutie
    Om Darwins theorie toe te passen buiten de biologie moet je eerst goed kijken hoe zijn drie basisprincipes buiten de biologie gebruikt kunnen worden. Een voorstel daarvoor doet de zogenaamde dual-inheritance theorie, de ‘dubbele overervings’ theorie. Deze beschouwt de evolutie van culturele fenomenen (de overdracht van cultuur van generatie op generatie) in samenhang met de biologische evolutie van organismen. De evolutie van taal is daardoor goed met deze theorie te bekijken: het ontstaan van taal was een samenspel van de biologische evolutie van ons taalvermogen en de culturele evolutie van de taalvormen. Door de ontwikkeling van onze spraakorganen, gehoororganen en hersenen kon de mens steeds meer verschillende klanken produceren en waarnemen, en deze gebruiken voor communicatieve doeleinden met betekenissen en grammatica’s.

    Interessant is dat bij taal de evolutie van taalvormen voorafgaat en de aanzet geeft tot de evolutie van taalvermogens. Evolutie kijkt immers niet vooruit, zodat niet eerst taalorganen hebben kunnen ontstaan die vervolgens gebruikt gaan worden voor communicatie. Het is precies omgekeerd: er zullen eerst primitieve kreten moeten zijn, voordat er selectiedruk ontstaat op taalvermogens om complexere taalvormen te kunnen voortbrengen.

    Aanwijzingen van anderen
    Een aantal vakgebieden geven verdere aanwijzingen over hoe taal is ontstaan. De paleontologie laat met fossielen zien hoe de taalorganen langzaam zijn ontstaan. Erg veel informatie geven deze fossielen ons niet, omdat de menselijke taalorganen uiterlijk niet heel veel zijn veranderd. De meeste biologische veranderingen die taal mogelijk maken vonden plaats in de hersenen en zijn dus niet zichtbaar in fossielen. De archeologie laat indirect zien wanneer menselijke activiteiten ontstonden waarvoor taal noodzakelijk lijkt. Ook deze bewijzen zijn helaas echter niet sterk. Sommige activiteiten, zoals jagen in groepen, líjken weliswaar taal nodig te hebben, terwijl ze ook prima zonder taal of met een zeer beperkte taal gedaan kunnen worden. Tijgers jagen immers ook in groepen, maar hoeven dit niet uitgebreid met elkaar te bespreken.

    De studie van de taalacquisitie door kinderen, de historische taalkunde en de studie van pidgin- en creolentalen laat zien hoe eenvoudigere talen goed kunnen functioneren en langzaamaan in grammaticaal complexe talen uitgroeien. Een nadeel van deze wetenschapsgebieden is echter dat zij allen volwassenen veronderstellen die al ‘volledige’ taalvermogens hebben. Onderzocht wordt dus het ontstaan en de ontwikkeling van een taal, niet van taal an sich.


    Blanke kolonisten onderhandelen met indianen. Wanneer twee groepen met verschillende talen samenkomen, ontstaat er meestal een simpele taal met elementen van beide talen. Deze taal heet een pidgintaal. Een pidgintaal is dus altijd een tweede taal van een gebruiker. Als na verloop van tijd kinderen de pidgintaal als moedertaal aangeleerd krijgen, ontwikkelt de taal zich tot een creooltaal.

    De studie van dierentaal tenslotte laat zien dat apen en vogels, denk aan de parkiet Alex, behoorlijk getraind kunnen worden om taal te gebruiken. Twee stadia die dieren echter vrijwel niet bereiken zijn: i) dat van de zogenaamde duale encodering die de fonologie van de mensentaal kent, waarbij afzonderlijke klanken geen betekenis hebben, maar klankcombinaties wel en ii) dat van de zogenaamde syntactische (‘grammaticale’) zinnen, waarbij losse woorden en vaste woordgroepen aan elkaar kunnen worden geregen om betekenisvolle zinnen te vormen.

    Kindertaalontwikkeling
    Zowel de duale encodering als de syntaxis geven de menselijke taal zijn rijkdom aan uitdrukkingsmogelijkheden. De dubbele overervingstheorie laat zien hoe beide fenomenen langzaamaan kunnen zijn ontstaan en relatief laat geworden zijn zoals ze zijn: pas toen de functionele mogelijkheden van taalvormen in een bepaald stadium uitgeput waren, evolueerden ze verder. En zelfs toen ging dit geleidelijk: voor er ‘volledige’ duale encodering was, zullen er stadia zijn geweest waarin er nog geen afzonderlijke klanken, maar klankclusters bestonden die samen grotere gehelen (‘woorden’) vormden. En voordat er volledige syntaxis was, zullen er vaste woordclusters met betekenis zijn geweest.

    Neem bijv. de –ing-vorm in het Engels. Vroeger, in de tijd van Shakespeare kon je alleen zeggen “I am walking” en “I am running”, maar niet “ I am sitting” or “I am thinking”. Dat kwam omdat de –ing-vorm beperkt was tot werkwoorden die van doen hadden met beweging, om aan te geven dat de beweging gaande was. Langzamerhand is de –ing-vorm echter veralgemeniseerd tot een pure grammaticale regel die op elk woordwoord kan worden toegepast. Zo is uit betekenisvolle woordcombinaties langzamerhand grammatica ontstaan.

    Interessant is nu dat veel kinderen die Engels leren de –ing-vorm ook in het begin alleen toepassen bij werkwoorden die met beweging van doen hebben, en pas later op andere werkwoorden. Als een kind zijn moedertaal leert, doorloopt hij dus een deel van de stadia die de taal zelf ook heeft doorlopen in zijn evolutie.


    Michel Heijdra verdedigde 1 oktober aan de Vrije Universiteit Amsterdam zijn proefschrift Darwinian explanations of the Origin of Language.

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73413753
    05-10-2009

    De toekomst van de mens / symposium

    Aanpassen of uitsterven, daar draait het in de evolutietheorie van Darwin om. Maar hoe zit dat bij de mens? De moderne mens bestaat nu zo’n 200.000 jaar. Hoe is de mens in die periode veranderd? En wellicht nog interessanter: wat staat ons eigenlijk nog te wachten? Hoe zit het met onze overlevingskansen? Zijn wij wel ‘the fittest’?

    VU podium en de Faculteit der Aard- en Levenswetenschappen gaan in het kader van het Darwinjaar op zoek naar de toekomst van de mens. Nico van Straalen en andere bekende biologen van de VU geven hun mening.

    Start / Eind
    vrijdag, 9 oktober 2009 13:30 - 16:30
    Locatie
    NEMO, Oosterdok 2, Amsterdam

    Zie website

    (Kennislink)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    pi_73540584
    09-10-2009

    Evolutie van kus begon mogelijk bij apen

    AMSTERDAM – De manier waarop apen knuffelen met hun jongen heeft mogelijk de evolutie van de menselijke kus ingeleid. Dat zou blijken uit een nieuwe studie.
    Onderzoekers van het National Institute of Health in Maryland bestudeerden de interactie tussen 14 vrouwtjesmakaken en hun jongen.

    Ze ontdekten dat de dieren lang naar hun baby’s staarden en hun gezichtsuitdrukkingen vaak overdreven als ze de jongen aankeken, net als menselijke moeders.


    Volgens de wetenschappers suggereert de studie dat de dieren op dezelfde manier met hun baby’s knuffelen als mensen. Vaak drukten de makaken ook hun lippen tegen het gezicht van de jonge apen, zoals is te zien in een filmpje dat van de dieren werd gemaakt.


    Kussen

    “We zagen dat de apen op een hele rijke manier communiceerden met hun jongen”, zo verklaart hoofdonderzoeker Pier Ferrari op BBC News.

    “Ze raakten het gezicht van hun kind vaak aan met hun lippen, alsof ze er iets van af willen pakken. Dat gebaar lijkt erg op de kus, die wij als mensen gebruiken", aldus Ferrari. "Mogelijk is de evolutie van de kus terug te leiden tot deze interactie.”

    © NU.nl/Dennis Rijnvis

    (nu.nl)
    Death Makes Angels of us all
    And gives us wings where we had shoulders
    Smooth as raven' s claws...
    abonnement Unibet Coolblue Bitvavo
    Forum Opties
    Forumhop:
    Hop naar:
    (afkorting, bv 'KLB')