Waarom kinderen # 2

quote:

Op woensdag 12 november 2008 18:20 schreef ColdFeet het volgende:

[..]

Zie je, daar heb je het al: 'als je eenmaal de juiste man hebt, nou, dan wil je wel kinderen'

Ik zal het je sterker vertellen... In mijn geval ging dat wel degelijk op

Toen ik met ex samenwoonde en getrouwd was wilde ik gewoon echt absoluut geen kinderen. Een ongelukje zou zeker weten tot abortus geleid hebben. Ik zag mezelf gewoon niet met kinderen en het was niks voor mij.
Relatie ging over, paar maanden later lig ik bij Swets op de bank en als een flits was er ineens 'nu en met jou wil ik wel kinderen' Altijd makkelijk als je weet dat je nieuwe vlam bijna onvruchtbaar is en als je zelf steeds hebt gezegd dat je ze niet wilde en dat onze match wat dat betreft wel lekker makkelijk was.

Maar goed, na die flits bleef die gedachte terugkomen.. en het resultaat is ondertussen wel bekend..

Ik geloof best dat het in jouw geval wel opgaat. Alleen maakt dat niet direct dat het tegengestelde ook zo is: dat als je geen kinderen wilt met een man, dat het dan een slechte relatie is. En ik heb weleens het idee dat er mensen zijn die er echt zo over denken

Het mooie is idd dat je niet meer een uiteinde van iets bent, maar een schakel. Tussen verleden en toekomst.

En wat ik ook nog kwijt wilde; Túúrlijk is het, objectief gezien, leuker om lekker vaak te gaan stappen, te shoppen, te reizen of een middagdutje te doen en weet ik wat nog meer wanneer het je uitkomt.

Ik ga echt niet voor mijn eigen lol middagen hangen tussen de geitjes of herfstblaadjes verzamelen in het bos. Maar het is een nieuw en mooi iets om te kunnen genieten van een ander die daar van geniet. Van dingen die jezelf nooit zou kiezen. Kun je nagaan hoe leuk het is om een kind te hebben, dat het al die dingen compenseert.

Vief, maar je kunt natuurlijk ook gewoon af en toe met je neefje naar het bos
Ik vind het geweldig, schildpadjes kijken met mijn neefje van twee

quote:

Op woensdag 12 november 2008 19:39 schreef ColdFeet het volgende:
Ik geloof best dat het in jouw geval wel opgaat. Alleen maakt dat niet direct dat het tegengestelde ook zo is: dat als je geen kinderen wilt met een man, dat het dan een slechte relatie is. En ik heb weleens het idee dat er mensen zijn die er echt zo over denken

In mijn geval ging het ook op .

Als ik een andere man had getroffen had ik wellicht nog niet over dit onderwerp nagedacht. Dat is niet slecht, maar gewoon anders, wat mij betreft.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 19:26 schreef E.T. het volgende:

[..]

Ik zal het je sterker vertellen... In mijn geval ging dat wel degelijk op

Toen ik met ex samenwoonde en getrouwd was wilde ik gewoon echt absoluut geen kinderen. Een ongelukje zou zeker weten tot abortus geleid hebben. Ik zag mezelf gewoon niet met kinderen en het was niks voor mij.
Relatie ging over, paar maanden later lig ik bij Swets op de bank en als een flits was er ineens 'nu en met jou wil ik wel kinderen' Altijd makkelijk als je weet dat je nieuwe vlam bijna onvruchtbaar is en als je zelf steeds hebt gezegd dat je ze niet wilde en dat onze match wat dat betreft wel lekker makkelijk was.

Maar goed, na die flits bleef die gedachte terugkomen.. en het resultaat is ondertussen wel bekend..

Hier ook zoeen. F. wilde met zijn vorige vriendin (:W Vicky ) ook geen kinderen. En met mij wel.
_{En dat was achteraf goed aangevoeld dus, die relatie hield ook geen stand.}

Oh, en nee... natuurlijk is dat geen 'regel' en het betekent ook niet dat als het niet zo werkt, dat je dan een slechte relatie hebt.
Sommige mensen willen gewoon geen kinderen, van niemand...

quote:

Op woensdag 12 november 2008 11:59 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Kinderen zijn toch geweldig?
Foto's van kinderen toch ook?
Of geldt dat alleen voor eigen kroost?

Ehm nee... Ik ben gek op kinderen van anderen. Ook op foto's van kinderen van anderen.
Alleen foto's van stront, snot en haha bierflesjes-sigaretten-en-andere-humor-foto's zijn niet zo heel erg aan mij besteed.

Oh en Viev... zo natuurlijk is dat niet hoor.
Ik heb een hekel aan shoppen en reizen doe je mij ook niet echt een plezier mee hoor.
Ik reis meer dan genoeg voor mijn werk en ik ben altijd blij dat ik gewoon weer thuis ben. Reizen met kind hoeft van mij ook niet per se en stappen hoeft van mij ook niet wekelijks.
Nu zo af en toe eens, keurig gedoseerd, is voor mij dus gewoon prima.

Over partnerkeuze en kinderwens:
Ik een aantal relaties gehad met mannen (of jongens...) met wie ik absoluut geen kinderen wilde, maar toen was ik er zelf ook nog niet aan toe. Op mijn 32e ontmoette ik mijn huidige liefde, en hij voelde echt als de ware. Als de man van mijn leven. Van hem wilde ik erg graag een kind.
Maar godverdegodver, hij wist het allemaal nog niet, of hij dat ook wel wilde. Het is een heel (voor mij erg pijnlijk en verdrietig) proces geweest, maar toen ik 36 was heb ik hem voor de keus gesteld: óf jij durft te kiezen voor een kind, óf ik durf te kiezen voor mijn kinderwens.
Met andere woorden, mijn kinderwens werd met het stijgen der jaren ( ) zó heftig en niet meer te onderdrukken, dat ik echt bereid was (weliswaar met pijn in mijn hart) om de relatie met mijn grote liefde op te geven. Gelukkig heeft het niet zo ver hoeven komen.

Ik ben nu zeven jaar samen met m'n vriend, we hebben het fijn samen maar ons ook zeker door de mindere tijden moeten slepen. Het is niet altijd goed gegaan, maar uiteindelijk kozen we toch steeds voor elkaar.
Ik zie dit als een kroon op onze relatie.

Ik had tot een jaar geleden nog helemaal geen kinderen in gedachten, maar ineens begint het te kriebelen, met de pil gestopt en bijna meteen al raak. Het is allemaal wat sneller dan ik dacht maar ik ben er heel blij mee.

Het heeft wel invloed ja, de partner. Maar ik dacht bijvoorbeeld bij mijn ex altijd: "Ik wil wel kinderen, maar niet met jou" en mijn man dacht bij zijn ex precies hetzelfde. Maar dat waren ook relaties die op veel jongere leeftijd zijn aangegaan, waarbij dat in eerste instantie ook helemaal niet aan de orde was.

Toen wij elkaar leerden kennen waren we iets ouder en was het een onderwerp wat al snel ter sprake kwam. Had hij toen aangegeven absoluut geen kinderen te willen, had ik er waarschijnlijk de energie niet ingestoken. Hoe leuk ik hem ook vind. En andersom ook.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 20:35 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Hier ook zoeen. F. wilde met zijn vorige vriendin (:W Vicky ) ook geen kinderen. En met mij wel.
_{En dat was achteraf goed aangevoeld dus, die relatie hield ook geen stand.}

Dus stel: het loopt tussen jullie ook mis, dan hebben jullie dat verkeerd aangevoeld en hadden jullie beter niet samen een kind kunnen krijgen?


[ Bericht 0% gewijzigd door MinderMutsig op 12-11-2008 20:53:25 (Oeps, verkeerde PI!! :o) ]

@BE; ik spreek ook alleen voor mezelf hoor, dat is gewoon mijn gevoel erbij .

Oh ja, en ik wilde graag een kind van mezelf. Ik ben nml de vrouw van mijn leven .

Weet je dat ik deze vraag helemaal niet goed kan beantwoorden? Shame on deze moeder

Ik zou namelijk heel erg goed kunnen beargumenteren waarom ik geen kind zou hebben: een te onzeker inkomen in de kunst, te jong -destijds-, zeker niet gek op kinderen, eerder het tegendeel, nog nooit opgepast of een luier verschoond, een beroep waarbij het hollen of stilstaan is, en geen mogelijkheid tot parttime werken, te klein huis in een gevaarlijke buurt -toen-, gehecht aan veel rust en tijd voor mijzelf.

En toch wilde ik het. Het was me meer waard dan het gewicht van alle bezwaren hierboven. Maar ik kan geen reden geven waarom, wel een oorzaak.

Ik had een aantal medische toestanden achter de rug waardoor ik ineens bij een echo ijskoud te horen kreeg dat het er misschien niet meer inzat, kinderen. En toen sloeg het in als een bom, juist doordat ik niet meer zelf zou kunnen beslissen. Hierdoor realiseerde ik me dat ik dat vreselijk zou vinden. En merkte ik dat ik juist een enorm verlangen had naar een kind. Maar het blijft een gevoelskwestie, net zoals verliefdheid eigenlijk.

Hoe zou jij je bijvoorbeeld voelen als je morgen te horen kreeg: nou, je bent toch niet vruchtbaar, dus je hebt niets meer te kiezen. Opgelucht? Of anders?

quote:

Op woensdag 12 november 2008 20:54 schreef Laureline het volgende:
Hoe zou jij je bijvoorbeeld voelen als je morgen te horen kreeg: nou, je bent toch niet vruchtbaar, dus je hebt niets meer te kiezen. Opgelucht? Of anders?

Dat zegt volgens mij helemaal niets over je kinderwens.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 20:49 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Dus stel: het loopt tussen jullie ook mis, dan hebben jullie dat verkeerd aangevoeld en hadden jullie beter niet samen een kind kunnen krijgen?

Nee, natuurlijk niet. Maar ik denk zeker wel dat je het in sommige gevallen wel zo kan zien.
Niet alles is toch gelijk een wet van Meden en Perzen die voor alles en iedereen geldt?

quote:

Op woensdag 12 november 2008 20:58 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Dat zegt volgens mij helemaal niets over je kinderwens.

Ben ik met je eens.
Behalve als je eerste en enige gedachte dan is: ow, heerlijk, hoef ik me daar nooit meer zorgen over te maken, ik zal gelukkig nooit zwanger worden

quote:

Op woensdag 12 november 2008 21:17 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ben ik met je eens.
Behalve als je eerste en enige gedachte dan is: ow, heerlijk, hoef ik me daar nooit meer zorgen over te maken, ik zal gelukkig nooit zwanger worden

Het valt me op dat de meeste mannen zoiets hebben van "nou... gewoon...geinig enzo" en dat juist de VROUWEN het graag willen rationaliseren...

it's a world gone mad....

quote:

Op woensdag 12 november 2008 22:29 schreef Swetsenegger het volgende:
Het valt me op dat de meeste mannen zoiets hebben van "nou... gewoon...geinig enzo" en dat juist de VROUWEN het graag willen rationaliseren...

it's a world gone mad....

Dat komt misschien omdat vrouwen weten dat ze ondanks goed helpende mannen toch de primaire zorg voor de kinderen hebben.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 22:39 schreef k_i_m het volgende:

[..]

Dat komt misschien omdat vrouwen weten dat ze ondanks goed helpende mannen toch de primaire zorg voor de kinderen hebben.

Dat komt omdat mannen weten dat ze ondanks goed onderwezen vrouwen toch het primaire inkomen moeten verzorgen.

En daar zijn wij jullie dankbaar voor! .

quote:

Op woensdag 12 november 2008 22:40 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Dat komt omdat mannen weten dat ze ondanks goed onderwezen vrouwen toch het primaire inkomen moeten verzorgen.

Juist, en voor die mannen verandert er dus niks, of weinig. Voor die vrouwen is het inderdaad even slikken om lange middagen tussen de geitjes door te brengen, zoals Vivi terecht zegt. Het is echt een beetje onzin om te denken dat vrouwen liever tussen de geiten staan dan dat ze een leuk beroep uitoefenen, of desnoods een minder leuk beroep waar ze voldoening uit halen. Eén van de nadelen van het moederschap (zeker van jonge kinderen) is dat je noodgedwongen een aantal jaren als peuter door het leven moet. Godzijdank gaat dat allemaal voorbij, maar ik ken niet één man die zijn goedbedoelde 'papadag'-regeling heeft verlengd - ik ken alleen maar mannen die niet wisten hoe snel ze terug moesten galopperen naar kantoor, en terecht, want we hebben het over volwassenen.

Ik denk dat mannen (of vaders) meer ruimte hebben voor zelvervulling of zelfontplooiing, en de prijs die ze daarvoor betalen is dat de last van het primaire gezinsinkomen op hun schouders rust. Vrouwen (of moeders) hebben weer meer 'vrije tijd', in zo verre dat ze meestal parttime werken, en de prijs die ze daarvoor betalen is dat die vrije tijd helemaal geen vrije tijd is, maar een tweede baan die het moederschap heet.

Beide partijen doen dus concessies. Maar ik denk dat die rationele benadering van veel vrouwen te maken heeft de enorme verandering die het moederschap voor hen meebrengt, juist omdat ze steeds vaker hoogopgeleid zijn en ze dus best carrière zouden willen maken, maar dat wordt wel ingewikkeld als je kinderen hebt. Mannen blijven gewoon carrière maken. De verandering is dus minder ingrijpend, en dus kunnen zij het zich veroorloven 'gevoelsmatig' voor kinderen te kiezen.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 20:50 schreef Vivi het volgende:
Oh ja, en ik wilde graag een kind van mezelf. Ik ben nml de vrouw van mijn leven .

die ga ik onthouden!

Wat makkelijk, ik kan me zo aansluiten bij Nadine26 op deze en vorige pagina. Goed verwoord.

Wat overigens ook best een nadeel is aan kinderen is je lichaam na een bevalling.
ik wist wel dat mijn lijf zou veranderen maar ik herken mijn lichaam gewoonweg niet meer terug.
Uiteraard geld onderstaande niet voor iedereen maar het zijn dingen die kunnen voorkomen, sommige tijdelijk en andere blijvend.

Ik ben 27 en mijn buik ziet er uit als die van een bejaarde, met kleren aan lijkt het echt nog wel wat maar de huid is slap en zit onder de littekens.
Ook hebben veel vrouwen last van lichte of ernstigere vorm van incontinentie,aambeien, haaruitval , spataderen, tandverslechtering, overgewicht, zweten, vaginale problemen (vaak dankzei knip tijdens bevalling) en zo nog veel meer dingen.


Ik zeg niet dat ik niet voor kinderen zou hebben gekozen als ik dit van te voren wist, maar misschien wel iets om ook even bij stil te staan.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 18:28 schreef ShadyLane het volgende:
Of juist degenen die hartstikke dienstbaar zijn en zich voortdurend te kort voelen schieten.

Ja, klopt! Heel bezorgde ouders zijn erg, maar het aller ergste vind ik de hyperblije ouders (die zich schuldig voelen over de drie au pairs en die daarom op hun vrije woensdagmiddag veel te fanatiek met de bal gooien, uit schuldgevoel, omdat ze alles uit die ene middag willen halen, en dan is het wachten op het moment dat ze die bal snoeihard in het gezicht van hun jongste dochtertje knallen)... oh, je ziet heel wat interessante taferelen aan je voorbij trekken op het gemiddelde speelplein.

Van die laatste variant zie ik er de laatste tijd vrij veel. Vaders die met een indianentooi op hun kop in de nok van het klimgevaarte zitten (waarom??!!), moeders die op hun buik door de zandbak schuiven terwijl ze dierengeluiden maken... ik kan het niet aanzien. Allemaal compensatiegedrag, denk ik. Goedmaken wat ze verkeerd hebben gedaan. _{Maar voor de toeschouwers is zo'n vertoning natuurlijk wel heerlijk}