De kunst van het loslaten van je ex #65

Pff.. We willlen vrienden blijven. Ik wil dat. Zij wil dat. Ik wil haar niet kwijt. Zij wil mij niet kwijt. Maar bij sommige dingen heb ik nog teveel gevoel voor haar.. dat ik terugdenk aan de relatie en de sex en dat mis. Ik moet die knop omzetten, zij heeft dat al gedaan, daar heb ik toch bewondering voor. IK wil het, moet het, maar kan het nog niet volledig. Dat is vermoeiend. Weten wat er moet gebeuren maar zo gauw je haar ziet het toch nog niet volledig voor elkaar krijgen. Geen contact is geen optie. Geprobeerd maar dat gaat gewoon niet. We kunnen niet zonder elkaar, maar op dit moment ook niet helemaal met elkaar. Pff hoe zet ik die knop om.. Heb aan alle negatieve dingen gedacht. Maar dat weegt voor mij niet op tegen wat t waard is om haar te behouden als vriendin. Heb haar proberen te zien als een soort zus. Ook dat gaat niet continu goed, maar lijkt me toch de beste optie... Pleh

Wat is het leven toch oneerlijk.
Dacht ik eindelijk rust en een toekomst te hebben en werd alles serieus in mijn leven met een leuke vriend, kindje op komst en huisje kopen enzo.
We besloten te gaan trouwen om het plaatje compleet te maken. Niks leek ons nog in de weg te gaan staan totdat hij ziek werd.
Hij kreeg een psychose. Je wereld stort in elkaar en je blijft alleen achter met alle onzekerheden die dat met zich mee brengt. Hij opgenomen om weer beter te worden.
Je weet niet hoelang zo iets duurt, er zijn geen gemiddelden. Hij reageerd geirriteerd tegen je, herkent je soms niet en beweert niet getrouwd te zijn en kan zelfs agressief
worden en je aanvallen. Maar het andere moment kan hij ineens weer helderder zijn en weet ie alles wel.
Het moment dat dan eindelijk de medicijnen werken gaat alles vrij vlot en word er gewerkt aan het terug keren naar huis. Maar aan de thuisblijvers word niet gedacht.
Nee het enige beeld dat er toe doet is hoe hij erbij zit en de thuisblijvers moeten zich continu aanpassen aan de veranderende situaties.
Weg van huis, terug naar huis en zie maar hoe je het een plek geeft en hoe je er mee om gaat. Want iemand na een psychose is toch anders in zijn doen en laten.
Moe en passief dat was de man die ik terug kreeg. Een man die geen rekening meer hield met de thuis situatie en of dat was omdat hij niet wilde of niet kon dat weet ik niet.
Dan ben je ineens moeder van jullie kinderen maar heb je hem er ook bij als groot kind. Je verdriet word niet gehoord en je bent alleen maar bezig met overleven.
Je angst voor herhaling mag je niet hebben, je stelt je aan want de hulpverlening is er zeker van dat het iets eenmaligs is.
Medicijnen worden afgebouwd, hulpverlening stopt en hij is genezen verklaard.
Fijn!
Hij leek zelfs de oude weer te worden.
Tot het noodlot weer toeslaat en hij weer in een psychose terecht komt. Nog geen maand na het afsluiten van zijn dossier is hij weer opgenomen.
Dit maal door de politie uit huis gehaald omdat hij mij dreigde neer te steken.
En weer blijf je alleen achter. Iets minder onzekerheid omdat je het eerder hebt meegemaakt maar nog stort je leven weer in.
Hoe geef je dit alles een plek? In nachtmerries herhaalt zich telkens het beeld dat hij je neersteekt. 80x met een groot mes zoals hij zei. Pakt hij niet alleen jou maar ook
je kinderen.
Angst is wat de boventoon voert, hoe ga ik hiermee om? Hoe geef ik dit een plek? En weer geen hulpverlening die naar je luisterd. Als je het zelf aanvraagt dan word gezegd
dat je problemen samenhangen met het ziektebeeld van je partner en dat zijn team je hulp moet geven. Maar dat gebeurd niet. De hulpverlening in Nederland is zo goed
dat je dus letterlijk met de rug tegen de muur komt te staan.
Ik moest mijn verhaal kwijt en had begeleiding nodig in hoe ik hier nou mee om moest gaan. Hoe ik dit een plek kon geven en wat ik eventueel in de toekomst kon verwachten.
In plaats daarvan kwam er niets. Tenzij je 2 afspraken met de psychiater wil meerekenen. Alsof je direct vanaf de eerste afspraak het achterste van je tong kan laten zien
terwijl je nog vol zit met alle gebeurtenissen die je weg hebt moeten stoppen om te overleven.
Ik trek het niet meer zoals we nu leven. Ik ga kapot van binnen en moet ook aan mezelf denken. Ik moet hier weg om mijn rust te vinden en toch mijn hulp te krijgen die ik nodig heb.
Kiezen tussen alle kwaden. Want je hebt dit niet voor ogen gehad als je toekomst beeld. Je wilt hem niet kwijt, maar kan op dit moment ook niet samen met hem zijn.
Gewoon omdat je op deze manier jezelf vergeet en dat uiteindelijk nooit goed kan zijn voor de toekomst voor jezelf, je kinderen en je partner.
Nu voel ik me een zombie, leef de dag en voel de pijn, maar de pijn mag er niet zijn dus duwen we nog verder weg. Die pijn moet eruit. Moet verwerkt worden.
Mijn hoofd is niet helder meer waardoor ik snel geirriteerd raak en mezelf verlies. En die wetenschap maakt me weer verdrietig en dan heb je het cirkeltje weer rond. Waar is dan
nog de ruimte om je geluk te voelen?
Ik dacht dat ik niet meer van hem hield, wel om hem gaf maar niet meer van hem hield. Nu merk ik weer dat ik wel van hem houd maar het is te laat.
Ik krijg de ruimte niet om mijn hoofd op orde te maken. Om mijn gevoelens op orde te krijgen en te leren omgaan met de situatie. Dat wil zeggen, die zou ik krijgen als ik hier zou
blijven samen met hem in 1 huis. Maar dan krijg ik het dus niet voor elkaar.
Ik moet even rust hebben in mijn leven. De rust zodat ik hieraan werken kan. Wat inhoud dat ik een eigen plekje moet hebben en zo ook de hulp kan krijgen die ik nodig heb
zonder in de bureaucratie terecht te komen dat ik onder de hulpverlening van mijn man val.
Ik had gehoopt op die manier te kunnen werken naar een nieuwe toekomst samen. Maar hij ziet niet in dat die mogenlijkheid nog steeds bestaat.
Ik had die inspanning best willen leveren, hij dus niet. En dat noemt hij mij laf dat ik nu weg ga? Tja het is maar hoe je het ziet.
Maar oneerlijk blijft het leven wel, toekomst dromen mag je hebben maar ze gaan allemaal vaak weer stuk.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 10:56 schreef Koepert het volgende:
Pff.. We willlen vrienden blijven. Ik wil dat. Zij wil dat. Ik wil haar niet kwijt. Zij wil mij niet kwijt. Maar bij sommige dingen heb ik nog teveel gevoel voor haar.. dat ik terugdenk aan de relatie en de sex en dat mis. Ik moet die knop omzetten, zij heeft dat al gedaan, daar heb ik toch bewondering voor. IK wil het, moet het, maar kan het nog niet volledig. Dat is vermoeiend. Weten wat er moet gebeuren maar zo gauw je haar ziet het toch nog niet volledig voor elkaar krijgen. Geen contact is geen optie. Geprobeerd maar dat gaat gewoon niet. We kunnen niet zonder elkaar, maar op dit moment ook niet helemaal met elkaar. Pff hoe zet ik die knop om.. Heb aan alle negatieve dingen gedacht. Maar dat weegt voor mij niet op tegen wat t waard is om haar te behouden als vriendin. Heb haar proberen te zien als een soort zus. Ook dat gaat niet continu goed, maar lijkt me toch de beste optie... Pleh

Zelfde situatie, zij heeft het al geaccepteerd dat we niet meer bij elkaar zijn en dat we vrienden zijn.. Heeft inmiddels een ander en dat vind ik soms knap kut. Nu heb ik een leuk meisje in Duitsland ontmoet en dat had ik verteld.. eerst was ze heel enthousiast en opeens kreeg ik later een sms met kunnen we morgen praten.

Maw: zelf wel willen snoepen en genieten maar toch stiekum wel een beetje huilen als ik met iemand anders ben...

Het is nu zon 2 maanden geleden dat ik het uit heb gemaakt met mijn ex.(relatie heeft een klein half jaar geduurd) Ze had op een personeelsfeestje gezoend met een collega. Hierna is ze afstandelijk gaan doen en heb ik het uit haar weten te trekken. Tijdje erna zijn we het weer opnieuw gaan proberen, maar het liep gewoon niet meer. Toen hebben in overleg besloten uit elkaar te gaan( ex is 16 en TS 18)

Ik ben er na 2 maanden echter nog niet overheen, had dit ook niet verwacht maar ja. Denk nog steeds dagelijks aan haar en wat we samen allemaal hebben gedaan. Haar hyves is nu langzamerhand mijn startpagina geworden(verban hyves!)

help

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 10:56 schreef Koepert het volgende:
Pff.. We willlen vrienden blijven. Ik wil dat. Zij wil dat. Ik wil haar niet kwijt. Zij wil mij niet kwijt. Maar bij sommige dingen heb ik nog teveel gevoel voor haar.. dat ik terugdenk aan de relatie en de sex en dat mis. Ik moet die knop omzetten, zij heeft dat al gedaan, daar heb ik toch bewondering voor. IK wil het, moet het, maar kan het nog niet volledig. Dat is vermoeiend. Weten wat er moet gebeuren maar zo gauw je haar ziet het toch nog niet volledig voor elkaar krijgen. Geen contact is geen optie. Geprobeerd maar dat gaat gewoon niet. We kunnen niet zonder elkaar, maar op dit moment ook niet helemaal met elkaar. Pff hoe zet ik die knop om.. Heb aan alle negatieve dingen gedacht. Maar dat weegt voor mij niet op tegen wat t waard is om haar te behouden als vriendin. Heb haar proberen te zien als een soort zus. Ook dat gaat niet continu goed, maar lijkt me toch de beste optie... Pleh

Geen contact, die vriendschap komt wel weer
Heb mijn ex deze week weer is gesmst dacht moet wel weer kunnen maar zij voelt zich er nog ongemakkelijk bij, en begrijp ik maar een vriendschap na een relatie heeft tijd nodig, en geef het de tijd
Dus mijn tip toch voorlopig geen contact en als jullie beide in overleg dit afspreken komt het wel goed met die vriendschap En geen contact kan wel, en is gewoon de beste oplossing, al het andere gaat op de lange termijn niet goed.
En ja dit klinkt makkelijker dan het is, want maak het nu zelf ook mee en is moeilijk.

heb na 't telefoontje met dr van gisteren een tijd lang erover nagedacht met wat ze nou bedoelde met "het gevoel is weg" en begin langzaam wel een beetje te begrijpen wat ze bedoeld.... volgens mij is dit weer iets wat mevrouw elk jaar ongeveer heeft ( ) en dat is dat het verliefde gevoel weg gaat, en je elkaar voor vanzelfsprekend aanneemt. Als dat het inderdaad is, dan heeft ze natuurlijk wel enigzins een punt, maar is voor mij juist reden eraan te werken en niet om ermee te stoppen. Nu zit er tussen mijn ex en mij wel ruim 4 jaar leeftijdsverschil (ik ben 29, ex wordt volgende maand 25) wat met dit soort dingen nog wel eens duidelijk wordt.

houden van is toch het mooiste wat er is, maar voor sommige is dat niet weggelegd helaas
Zoals guus meeuwis in een nummer zingt verliefd zijn is veel leuker en makkelijk dan
Relaties moet je met zijn 2en aan werken, de leuke dingen maar ook de mindere dingen.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 13:49 schreef kroegtijger het volgende:
heb na 't telefoontje met dr van gisteren een tijd lang erover nagedacht met wat ze nou bedoelde met "het gevoel is weg" en begin langzaam wel een beetje te begrijpen wat ze bedoeld.... volgens mij is dit weer iets wat mevrouw elk jaar ongeveer heeft ( ) en dat is dat het verliefde gevoel weg gaat, en je elkaar voor vanzelfsprekend aanneemt. Als dat het inderdaad is, dan heeft ze natuurlijk wel enigzins een punt, maar is voor mij juist reden eraan te werken en niet om ermee te stoppen. Nu zit er tussen mijn ex en mij wel ruim 4 jaar leeftijdsverschil (ik ben 29, ex wordt volgende maand 25) wat met dit soort dingen nog wel eens duidelijk wordt.

ja dat gevoel heb ik ook weleens. ex is 18 en ik ben 23... bij haar vorige vriend had ze et ook na 1 jaar dat ze niet meer verliefd was en dat ze anders voor hem ging voelen... en nu precies hetzelfde... ik denk dat ze nog te jong is.. en dat nog moet leren.. ik wilde er ook voor vechten, maar zij wilde niet meer... laatste dagen denk ik veel aan haar... ik wil haar smssen, bellen knuffelen.. maar het mag gewoon niet! het is gewoon beter als ik haar met rust laat.... geen contact.... heb ook geen behoefte aan vrouwen en heb op et moment echt schijt aan wat andere mensen(lees: vrouwen) van mij vinden of denken...

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 16:12 schreef PhoenixNLx het volgende:

[..]

ja dat gevoel heb ik ook weleens. ex is 18 en ik ben 23... bij haar vorige vriend had ze et ook na 1 jaar dat ze niet meer verliefd was en dat ze anders voor hem ging voelen... en nu precies hetzelfde... ik denk dat ze nog te jong is.. en dat nog moet leren.. ik wilde er ook voor vechten, maar zij wilde niet meer... laatste dagen denk ik veel aan haar... ik wil haar smssen, bellen knuffelen.. maar het mag gewoon niet! het is gewoon beter als ik haar met rust laat.... geen contact.... heb ook geen behoefte aan vrouwen en heb op et moment echt schijt aan wat andere mensen(lees: vrouwen) van mij vinden of denken...

same here.... heb t nog met wat gezamelijke vrienden van ons er net over gehad; die denken er eigenlijk allemaal net zo over en dat ze gewoon door zou moeten zetten. Het is voor ons nu de 3e keer dat zoiets gebeurt... het zijn steeds ups en downs en nu weer een down dus... maar ik merk t wel weer als ze weer wat bij draait en we weer gewoon contact hebben (ik gok op een maandje ofzo )

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 11:53 schreef Ulanta het volgende:
Wat is het leven toch oneerlijk.
...

jeetje.. dat is niet niks zeg. Lijkt me evident dat je ff wat rust in je hoofd wil hebben en dan kan de oorzaak van die onrust (manlief) niet gaan bepalen dat je laf bent, maar goed sterkte iig.

Nu 2 weken terug gehoord dat ze de knoop ging doorhakken en toch nog geen serieuze relatie wil/kan hebben omdat ze nog vrijgezel wil blijven en niet over haar ex is.
En ben er alles behalve overheen, zie haar nog 3x per week ongeveer en zou haar dan het liefst knuffelen maar dat kan niet

het mooiste is nog wel dat het eindelijk met iemand echt klikte en ik haar en zij mij echt leuk vinden maar dat er dan zoiets tussendoor komt.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 16:12 schreef PhoenixNLx het volgende:

[..]

ja dat gevoel heb ik ook weleens. ex is 18 en ik ben 23... bij haar vorige vriend had ze et ook na 1 jaar dat ze niet meer verliefd was en dat ze anders voor hem ging voelen... en nu precies hetzelfde... ik denk dat ze nog te jong is.. en dat nog moet leren.. ik wilde er ook voor vechten, maar zij wilde niet meer... laatste dagen denk ik veel aan haar... ik wil haar smssen, bellen knuffelen.. maar het mag gewoon niet! het is gewoon beter als ik haar met rust laat.... geen contact.... heb ook geen behoefte aan vrouwen en heb op et moment echt schijt aan wat andere mensen(lees: vrouwen) van mij vinden of denken...

Merk dit vaker bij wat jongere meiden, mijn ex is ook 18 en ik ben 22. Is misschien maar 4 jaar maar in sommige opzichten zit hier toch veel verschil in. Is toch iets anders als de een 28 is en de ander 24
Ik wou ook vechten maar zij had het gezien zeg maar. En ik zei ook onbewust speelt de leeftijd dan toch mee.
Ik zoek nu ook wel iemand die qua leeftijd wat dichterbij me staat, loopt een leuke stagaire bij de fysio waar ik nu zit die behandelt me ook en ik zit het komende jaar daar nog wel voor me knie nog even wat beter leren kennen hehe moet zeggen dat het wel weer een beetje begint te kriebelen om me heen te kijken

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 17:20 schreef arjan1202 het volgende:

[..]

Merk dit vaker bij wat jongere meiden, mijn ex is ook 18 en ik ben 22. Is misschien maar 4 jaar maar in sommige opzichten zit hier toch veel verschil in. Is toch iets anders als de een 28 is en de ander 24
Ik wou ook vechten maar zij had het gezien zeg maar. En ik zei ook onbewust speelt de leeftijd dan toch mee.
Ik zoek nu ook wel iemand die qua leeftijd wat dichterbij me staat, loopt een leuke stagaire bij de fysio waar ik nu zit die behandelt me ook en ik zit het komende jaar daar nog wel voor me knie nog even wat beter leren kennen hehe moet zeggen dat het wel weer een beetje begint te kriebelen om me heen te kijken

ja stiekem speelt dan die leeftijd toch een rol... ik ben toch 'al 23'.. zij nog maar 18, dus ze kan nog alle kanten op... ik ook nog wel hoor maar het is toch anders...

ahhh, we praten over msn! ik voel me alleen maar kutter zo! ik MOET msn uitdoen!

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 17:56 schreef PhoenixNLx het volgende:
ahhh, we praten over msn! ik voel me alleen maar kutter zo! ik MOET msn uitdoen!

msn uitzetten of haar blokkeren voor je eigen best wil

Ik zit met eenzelfde probleem. Ik heb de vrouw van mijn dromen hermetisch afgesloten uit m'n leven, ongeveer drie maanden geleden.

Probleem: Ik word sindsdien alleen maar depressiever. Op werk is alles ok, dan heb ik genoeg mensen om me heen en genoeg werk te doen. Ik dan mijn vrolijke zelf, en is er geen vuiltje aan de lucht.

In de weekenden ben ik daarentegen niet te genieten en depressief. Het wordt steeds erger.
Ik heb er twee extra hobbies bij genomen, en ik ga naar elke social event die mijn pad kruist, maar behalve dat ik omval van de slaap helpt het niets. Zelfs met andere vrouwen in bed kruipen maakt me niet vrolijk.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 20:53 schreef GeestMeel het volgende:
Ik zit met eenzelfde probleem. Ik heb de vrouw van mijn dromen hermetisch afgesloten uit m'n leven, ongeveer drie maanden geleden.

Probleem: Ik word sindsdien alleen maar depressiever. Op werk is alles ok, dan heb ik genoeg mensen om me heen en genoeg werk te doen. Ik dan mijn vrolijke zelf, en is er geen vuiltje aan de lucht.

In de weekenden ben ik daarentegen niet te genieten en depressief. Het wordt steeds erger.
Ik heb er twee extra hobbies bij genomen, en ik ga naar elke social event die mijn pad kruist, maar behalve dat ik omval van de slaap helpt het niets. Zelfs met andere vrouwen in bed kruipen maakt me niet vrolijk.

Tja, misschien dat t allemaal nog even wat tijd moet hebben; maar als je dr zelf helemaal nog niet uit bent.... (anders zou je je nu niet zo voelen) waarom heb je dr dan uit je leven gesloten? kennelijk zitten die gevoelens er dus nog wel, maar ver weg gestopt.

Ik kan er weinig over zeggen meer..
Zoek afsluiting op een goede manier voor jezelf niet voor de ander, antwoorden krijg je niet altijd, als je maar precies heb laten weten hoe jij er over denkt en hoe jij alles zag, dan valt er gelijk een stuk last van je af.

Als je dan bericht terug krijgt dan kan dat positief of negatief, doordacht of ondoordacht zijn, maar 't is antwoord en dan kan je 't achter je proberen te laten.

Lukt mij ook nog niet na bijna 4 maanden maar voel me wel steeds vaker beter.

nieuw topic

Ik zie mijn ex morgen...als het goed is...als ze deze keer niet weer afzegt...ik ben benieuwd hoe het gaat morgen Ik ben benieuwd hoe zij doet tegenover mij. Ik denk gewoon afstandelijk. Maar dat komt goed uit, want ik ben ook van plan afstandelijk te doen tegenover haar

Het boeit me eigenlijk helemaal niks meer..._{ik ben vandaag toch al "goedgekeurd" door de familie van mijn nieuwe vriendin}

enne...over leeftijd. Leeftijd kan wel degelijk uitmaken. Een vriendin die ouder dan je is, is ook niet zaligmakend

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 21:06 schreef kroegtijger het volgende:

[..]

Tja, misschien dat t allemaal nog even wat tijd moet hebben; maar als je dr zelf helemaal nog niet uit bent.... (anders zou je je nu niet zo voelen) waarom heb je dr dan uit je leven gesloten? kennelijk zitten die gevoelens er dus nog wel, maar ver weg gestopt.

Ik heb m'n gevoelengs lang weggestopt en afstand bewaard om bij haar te kunnen blijven als vrienden. Over wat maanden werd die afstand toch steeds kleiner, ook van haar kant (dacht ik). Totdat ze plots vertelde over haar nieuwe liefde. Lastig momentje.
Na de schok toch maar om opheldering gevraagd, en open kaart gespeeld. Ze was niet echt onder de indruk. Ik heb het toen heel even geprobeerd, maar de situatie was voor mij te pijnlijk.
Dus toen heb ik maar gezegd dat we ieder onze eigen weg moesten gaan.. "ok, doei!" was niet echt het antwoord wat ik me had voorgesteld.

Klassiekertje, ik weet het, maar ik zou niet weten hoe ik dit verder zou moeten afsluiten. Ik heb echt m'n best gedaan.

Als laatste redmiddel ga ik volgende week op vakantie, even kijken of ik het zo uit m'n hoofd kan zetten.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 11:53 schreef Ulanta het volgende:
Wat is het leven toch oneerlijk.
Dacht ik eindelijk rust en een toekomst te hebben en werd alles serieus in mijn leven met een leuke vriend, kindje op komst en huisje kopen enzo.
We besloten te gaan trouwen om het plaatje compleet te maken. Niks leek ons nog in de weg te gaan staan totdat hij ziek werd.
Hij kreeg een psychose. Je wereld stort in elkaar en je blijft alleen achter met alle onzekerheden die dat met zich mee brengt. Hij opgenomen om weer beter te worden.
Je weet niet hoelang zo iets duurt, er zijn geen gemiddelden. Hij reageerd geirriteerd tegen je, herkent je soms niet en beweert niet getrouwd te zijn en kan zelfs agressief
worden en je aanvallen. Maar het andere moment kan hij ineens weer helderder zijn en weet ie alles wel.
Het moment dat dan eindelijk de medicijnen werken gaat alles vrij vlot en word er gewerkt aan het terug keren naar huis. Maar aan de thuisblijvers word niet gedacht.
Nee het enige beeld dat er toe doet is hoe hij erbij zit en de thuisblijvers moeten zich continu aanpassen aan de veranderende situaties.
Weg van huis, terug naar huis en zie maar hoe je het een plek geeft en hoe je er mee om gaat. Want iemand na een psychose is toch anders in zijn doen en laten.
Moe en passief dat was de man die ik terug kreeg. Een man die geen rekening meer hield met de thuis situatie en of dat was omdat hij niet wilde of niet kon dat weet ik niet.
Dan ben je ineens moeder van jullie kinderen maar heb je hem er ook bij als groot kind. Je verdriet word niet gehoord en je bent alleen maar bezig met overleven.
Je angst voor herhaling mag je niet hebben, je stelt je aan want de hulpverlening is er zeker van dat het iets eenmaligs is.
Medicijnen worden afgebouwd, hulpverlening stopt en hij is genezen verklaard.
Fijn!
Hij leek zelfs de oude weer te worden.
Tot het noodlot weer toeslaat en hij weer in een psychose terecht komt. Nog geen maand na het afsluiten van zijn dossier is hij weer opgenomen.
Dit maal door de politie uit huis gehaald omdat hij mij dreigde neer te steken.
En weer blijf je alleen achter. Iets minder onzekerheid omdat je het eerder hebt meegemaakt maar nog stort je leven weer in.
Hoe geef je dit alles een plek? In nachtmerries herhaalt zich telkens het beeld dat hij je neersteekt. 80x met een groot mes zoals hij zei. Pakt hij niet alleen jou maar ook
je kinderen.
Angst is wat de boventoon voert, hoe ga ik hiermee om? Hoe geef ik dit een plek? En weer geen hulpverlening die naar je luisterd. Als je het zelf aanvraagt dan word gezegd
dat je problemen samenhangen met het ziektebeeld van je partner en dat zijn team je hulp moet geven. Maar dat gebeurd niet. De hulpverlening in Nederland is zo goed
dat je dus letterlijk met de rug tegen de muur komt te staan.
Ik moest mijn verhaal kwijt en had begeleiding nodig in hoe ik hier nou mee om moest gaan. Hoe ik dit een plek kon geven en wat ik eventueel in de toekomst kon verwachten.
In plaats daarvan kwam er niets. Tenzij je 2 afspraken met de psychiater wil meerekenen. Alsof je direct vanaf de eerste afspraak het achterste van je tong kan laten zien
terwijl je nog vol zit met alle gebeurtenissen die je weg hebt moeten stoppen om te overleven.
Ik trek het niet meer zoals we nu leven. Ik ga kapot van binnen en moet ook aan mezelf denken. Ik moet hier weg om mijn rust te vinden en toch mijn hulp te krijgen die ik nodig heb.
Kiezen tussen alle kwaden. Want je hebt dit niet voor ogen gehad als je toekomst beeld. Je wilt hem niet kwijt, maar kan op dit moment ook niet samen met hem zijn.
Gewoon omdat je op deze manier jezelf vergeet en dat uiteindelijk nooit goed kan zijn voor de toekomst voor jezelf, je kinderen en je partner.
Nu voel ik me een zombie, leef de dag en voel de pijn, maar de pijn mag er niet zijn dus duwen we nog verder weg. Die pijn moet eruit. Moet verwerkt worden.
Mijn hoofd is niet helder meer waardoor ik snel geirriteerd raak en mezelf verlies. En die wetenschap maakt me weer verdrietig en dan heb je het cirkeltje weer rond. Waar is dan
nog de ruimte om je geluk te voelen?
Ik dacht dat ik niet meer van hem hield, wel om hem gaf maar niet meer van hem hield. Nu merk ik weer dat ik wel van hem houd maar het is te laat.
Ik krijg de ruimte niet om mijn hoofd op orde te maken. Om mijn gevoelens op orde te krijgen en te leren omgaan met de situatie. Dat wil zeggen, die zou ik krijgen als ik hier zou
blijven samen met hem in 1 huis. Maar dan krijg ik het dus niet voor elkaar.
Ik moet even rust hebben in mijn leven. De rust zodat ik hieraan werken kan. Wat inhoud dat ik een eigen plekje moet hebben en zo ook de hulp kan krijgen die ik nodig heb
zonder in de bureaucratie terecht te komen dat ik onder de hulpverlening van mijn man val.
Ik had gehoopt op die manier te kunnen werken naar een nieuwe toekomst samen. Maar hij ziet niet in dat die mogenlijkheid nog steeds bestaat.
Ik had die inspanning best willen leveren, hij dus niet. En dat noemt hij mij laf dat ik nu weg ga? Tja het is maar hoe je het ziet.
Maar oneerlijk blijft het leven wel, toekomst dromen mag je hebben maar ze gaan allemaal vaak weer stuk.

Ten eerste WOW...

Vind het heel erg kanap dat je het zo lang volhoudt.... Het is misschien vaker tegen je gezegd maar er moet toch een moment komen dat je voor je zelf en je kinderen moet kiezen..
Als je om iemand geeft kan het je soms erg blind maken voor zijn/haar fouten.
Kijk als ik zou worden bedreigd dan was dat zeer zeker de punt geweest om bij me zelf na te gaan denken. Kijk je weet dt het komt doordat hij niet helemaal in orde is maar dat kan je je niet je hele leven lang wijs blijven maken. Ik heb ook in mijn verleden relaties gehad waarbij zij manisch depresief was. In het begin kon ik het allemaal verklaren en het een plekje geven. Liet alles ove rme heen komen en nam het zo als het was.
Tot op een dag er bij mij een lichtje ging branden en tot de conclusie kwam dat ik alleen goed kon zijn voor anderen als ik goed was voor mezelf. Laten we het eerlijk bekijken jij bent nu niet goed voor je zelf.... Dat weerspiegelt zich op je omgeving....
Wat ik wil zegen is dat waneer ik het goed heb de mensen om me heen het merken en het ook goed hebben van mijn kant uit.
Er moet een punt zijn in je leven dat je zegt en nou is het afgelopen. Zet je zelf op het eerste plaats. Kijk naar de relatie die je nu met hem hebt... Bekijk het goed en heel eerlijk, hoe pijnklijk het ook zou zijn... Wees heel realistisch tegen je zelf..... ik denk dat je dan tot de conclusie zal komen dat het zo ook niet verder kan in je leven... Je schrijft dat jij de inspanning wil leveren en hij niet.. is het niet zo dat de relatie van twee kanten moet komen?
Probeer een nieuwe start te maken. ergens waar je niemand kent en niemand je verleden kent. Op deze manier is er dan niemand die je kan veroodelen en je beinvloeden.. Je krijg dan niet iedere dag de vraag of het met je gaat. mensen gaan je heel anders behandelen. En je zult merken dat het anders is. Elk begin is zwaar en moelijk maar op lange termijn zal je daar allen profijt van hebben...

Ik heb veel ervaaring opgedaan in mijn leven. Ben 27 en ben ooit als 10 jarige uit een oorlog gevlucht. veel rondgetrokken en eindelijk een heerlijk plekje voor me zelf gevonden...

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 11:58 schreef maniack28 het volgende:

[..]

Zelfde situatie, zij heeft het al geaccepteerd dat we niet meer bij elkaar zijn en dat we vrienden zijn.. Heeft inmiddels een ander en dat vind ik soms knap kut. Nu heb ik een leuk meisje in Duitsland ontmoet en dat had ik verteld.. eerst was ze heel enthousiast en opeens kreeg ik later een sms met kunnen we morgen praten.

Maw: zelf wel willen snoepen en genieten maar toch stiekum wel een beetje huilen als ik met iemand anders ben...

Zoiets had ik ook wel eens ja. Dat mocht dan geen relatie heten en dat moest het ook echt niet worden. Prima, op een gegeven moment ga je je dan losmaken want het zit er helaas niet in.

En zodra dit gebeurt en je met een ander wat doet, dan ben je opeens een onoprechte klootzak geweest al die tijd.

Tsja, wie het weet mag het zeggen.

is het zo dat ja week/2 weken nadat het uit is gegaan het zwaarder word? Want eerst toen het uitging had ik er meer rust mee dan nu... Ga je na week/2 weken het pas merken dat je een ander leefpatroon krijgt? Meer tijd voor jezelf, minder bellen, minder smssen... Minder aandacht van mensen... Angst om geen ander meer te kunnen krijgen? Weer moeite moet gaan doen om een vrouwtje te scoren,want het was zo lekker vertrouwd en veilig. Nu zijn er zoveel onzekerheden weer... Je doet je ding, gaat met vrienden wat doen... Maar ook dan krijg je andere aandacht... Je mist een deel in je leven... Een gat van leegte.... Wanneer zal het weer opgevuld zijn???

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 08:49 schreef PhoenixNLx het volgende:
is het zo dat ja week/2 weken nadat het uit is gegaan het zwaarder word? Want eerst toen het uitging had ik er meer rust mee dan nu... Ga je na week/2 weken het pas merken dat je een ander leefpatroon krijgt? Meer tijd voor jezelf, minder bellen, minder smssen... Minder aandacht van mensen... Angst om geen ander meer te kunnen krijgen? Weer moeite moet gaan doen om een vrouwtje te scoren,want het was zo lekker vertrouwd en veilig. Nu zijn er zoveel onzekerheden weer... Je doet je ding, gaat met vrienden wat doen... Maar ook dan krijg je andere aandacht... Je mist een deel in je leven... Een gat van leegte.... Wanneer zal het weer opgevuld zijn???

Ja het wordt op een gegeven moment zwaarder. Dat is het besef dat het dan helemaal over is. Daar moet je doorheen. Je vindt echt wel een ander en die zal de leegte weer opvullen. Bijt door de zure appel heen! Wees niet te snel met het in een nieuwe relatie stappen. Eerst moet je zelf over je ex heen zijn. Anders is het toch niet eerlijk voor degene waar je dan eventueel wat mee zou beginnen?