[verslag] Tiendaagse rondreis door Texas

Vanmorgen vroeg vertrokken richting Houston. Het was druk op de weg.



Houston in zicht:



Ons eerste reisdoel was het Museum of Natural Science, voor een bezoek aan Body Worlds. En dat was zeker de moeite waard! Behalve de oorspronkelijke tentoonstelling, die de meeste mensen waarschijnlijk wel kennen van nieuws en/of internet, was er een 'Body Worlds 2' over het menselijk brein. Body Worlds is absoluut fascinerend, en als je ooit de kans krijgt om er naartoe te gaan, dan moet je dat zeker doen. Foto's maken was helaas niet toegestaan, maar er is op de site genoeg te zien voor de liefhebbers. Ik heb nog twee leuke souvenirs meegenomen voor heiden6, maar ik ga hier uiteraard niet verklappen wat voor souvenirs.

Behalve de Body Worlds-tentoonstelling bezochten we ook een tentoonstelling over dinosaurussen, maar die viel erg tegen, zeker gezien de $ 15.00 per persoon die we ervoor neer moesten leggen (je moest voor elke tentoonstelling apart kaartjes kopen; Body Worlds was $ 25.00).

Buiten het Museum of Natural Science stond een monument voor Sam Houston:



Toen we uitgekeken waren in het Museum of Natural Science, vertrokken we richting de Galleria, een gigantische 'mall' met werkelijk honderden winkels. Én met een ijsbaan dus:



Schaatsen bij 25-30 graden celcius.

Cor vond het wel een goed idee om naar Galveston te rijden; de plek die het tijdens Hurricane Ike het zwaarst te verduren heeft gehad. Galveston is een eiland aan de kust van de Golf van Mexico, waar je via een brug vanaf het vasteland kunt komen. Het is een heel toeristisch eiland met zon, zee en strand. Galveston ligt op ongeveer een uur ten zuiden van Houston.

Hadden we tot nog toe weinig gezien van de gevolgen van Ike; op Galveston was dat héél anders. Het is er een absolute teringbende. De mate van destructie is indrukwekkend. Een impressie:

Schroot langs de weg:





De kant van de weg was over het hele eiland één onafgebroken vuilnisbelt met schroot, huisraad, reclameborden, koelkasten...

Men was bezig om alle rotzooi naar een groot terrein vlak buiten de stad te brengen:



Het gaat nog wel een poosje duren voordat alles is opgeruimd.

We zijn naar de westpunt van het eiland gereden. Dit moet de kant zijn geweest waar Ike landde, gezien de nog veel grotere rotzooi dan op de rest van het eiland.



At the local bar:



Dit wás kortgeleden de ingang naar de Baja Beach Club:



Het interieur, met stalen palen die zijn omgebogen als was het spaghetti:



En ook voor beton draait een beetje orkaan zijn hand niet om:



Ex-huis:



Het is echt onvoorstelbaar wat zo'n orkaan aanricht. Veel mensen zijn echt álles kwijt. En het zijn de armsten die het hardst getroffen worden, want de stenen huizen kunnen er gewoon tegen. Het zijn de wat oudere, houten huizen waar soms niets van overblijft. En de verzekering (zo je die al hebt) dekt de schade vaak niet.

Op de heenweg zagen we ook veel boten op de snelweg liggen, maar het was nauwelijks mogelijk om hier foto's van te nemen omdat je niet kon stoppen en het deel van de weg waar de boten (en dan hebben we het niet over kleine roeibootjes, maar echt over pleziervaartuigen tot een meter of tien) lagen, was afgezet. Ik heb op de terugweg één boot kunnen vastleggen:



Eén boot lag dwars over de middenberm. Er hing een notice op van de county sherrif. Ik denk om aan te geven dat het ding afgevoerd en vernietigd wordt als niemand 'm claimt.

Het was niet alleen ellende op Galveston. Op de terugweg zijn we gestopt bij het strand en hebben Brian en Cor gezwommen in de Golf van Mexico. Het water was zeker twintig graden.





Toen weer terug richting Livingston. Bij Houston reden we een paar keer verkeerd. Er zijn zó ontzettend veel rijbanen (meestal zes naast elkaar) en zoveel megagrote klaverbladachtige constructies (alleen dan geen klavertjes vier maar klavertjes twintig ) en afslagen, dat de kans dat je verkeerd rijdt groot is, ondanks de GPS.

Onderweg hebben we gegeten bij 'Pueblo Viejo' ('Oude Pueblo'), een Mexicaans restaurant in Cleveland (niet de stad, maar een lokaal plaatsje met diezelfde naam). Je moet echt de tentjes op de back roads hebben wil je een beetje lekker eten. Alles wat langs de snelweg zit, hoort bij een keten (McDonald's, Whataburger, Jack in the Box, KFC, Wendy's en nog vele anderen, maar allemaal fastfoodzooi). Pueblo stelde ons niet teleur, ook al deed de inrichting denken aan een gemiddelde kantine. In Nederland vind ik het eten wat als 'Mexicaans' geldt, absoluut niet lekker, maar dit was heerlijk. De tent was ook van Mexicanen, dus ik neem aan dat dit écht Mexicaans was (en Tex-Mex natuurlijk, maar dat staat apart aangegeven).

Het was een lange dag. Ik heb het idee dat ik hier al een week ben in plaats van twee dagen...

[ Bericht 0% gewijzigd door Isegrim op 20-10-2008 13:35:57 ]

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 17:48 schreef wonderer het volgende:

[..]

Tja Eee he... Had je maar een Acer moeten kopen

Deze is niet van mij. Geleend van mijn zusje. Maar Acer heeft een mini-laptop met een fullsize keyboard?

quote:

Kun je nog wat foto's van al dat groen posten? Ik heb bij Texas toch altijd zo'n woestijn-idee en da's moeilijk af te leren zonder foto's

Niks geen woestijn! Dat dacht ik ook toen ik hier voor het eerst naartoe ging, maar in het deel waar wij nu zitten, is het óf moerasland óf green rolling hills (Texas Hill Country). Foto's zijn wat lastig omdat we meestal in de auto zitten als we al dat groen zien, maar ik zal eraan denken.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 07:29 schreef LoggedIn het volgende:
je kan toch remmen en uitstappen?

Ja, op de snelweg zeker?

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 13:08 schreef Beauregard het volgende:
De staat Cleveland?

Oeps. Stad.

We kwamen telkens borden tegen waarop land te koop stond met daarbij de melding 'No mud tax'. Ik had geen idee wat ik me hierbij moest voorstellen. Ik ging er vanuit dat het iets met modder te maken had. Dat blijkt niet het geval te zijn.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 14:11 schreef CantBuyMeLuv het volgende:
Hey Isegrim, mooie foto's!

Maareehh, ik wil ook graag foto's zien van de buitenwijken/suburbs waar je komt! Posten die!

We rijden er doorgaans niet echt doorheen, meer erlangs. Veel gated communities en veel wijken met een soort oprijlaan met aan het begin daarvan de naam van de wijk ('Cedar Springs', 'Piney Woods' e.d.). Erg mooie huizen. Misschien dat we even een keer zo'n wijk kunnen inrijden om wat foto's te maken...

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 18:04 schreef LoggedIn het volgende:

[..]

Op een freeway niet, maar op een gewone highway zijn daar heel veel mogelijkheden voor? Of doen ze daar alleen maar freeways?

Hier kon het echt niet omdat een deel van de weg was afgesloten, juist vanwege die boten die op de kant gesmeten waren.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 15:51 schreef wonderer het volgende:
Ik ben benieuwd naar "groene" foto's. Doen ze in Texas eigenlijk nog wat aan milieubeleid?

Natuurbeheer wel in elk geval ('wildlife management'), maar het milieu is hier niet erg hip. Neem de auto's. Men rijdt hier met name in grote pick-up-trucks (Dodge, Hummer e.d.). Kleine auto's zie je gewoon echt niet, het zijn allemaal enorme bakken. Onze forse Chrysler is voor Texaanse begrippen een vrij kleine auto.

[ Bericht 0% gewijzigd door Isegrim op 21-10-2008 13:39:26 ]

Onze dag begon vandaag met datgene wat eigenlijk de aanleiding is voor de reis naar Texas. We gingen op bezoek bij Jamie, een ter dood veroordeelde Texaan met wie ik al een jaar of negen een briefwisseling onderhoud. Ik heb hem al vaker bezocht; tweemaal op eigen gelegenheid en eenmaal (vier jaar geleden) samen met Cor.

Jamie bevindt zich in de zwaarbewaakte Polunksy Unit, de gevangenis waar alle mannelijke ter dood veroordeelden van Texas zich bevinden (rond de vierhonderd), evenals een groot aantal 'general population inmates'.

Jamie is 44 en zit sinds 1991 op Death Row. Hij heeft niet veel tijd meer.

Cor was de vorige keer al met mij bij Jamie op bezoek geweest. Dit keer ging mijn moeder mee, en Brian. Als je van ver komt, heb je recht op een 'special visit'; een bezoek van tweemaal vier uren op twee opeenvolgende dagen. Wies en Brian zijn vanmorgen anderhalf uur gebleven. Omdat Jamie zelden bezoek krijgt, is het voor hem erg bijzonder om nieuwe mensen te ontmoeten. Brian heeft een poosje met hem zitten praten, een spelletje tic-tac-toe met hem gespeeld en hem het hemd van lijf gevraagd over het leven op Death Row.

Mocht er interesse zijn vanuit de lezers, dan wil ik op een later moment wel wat uitgebreider vertellen hierover, maar voor nu houd ik het even hierbij. Morgen het tweede deel van de special visit en dan ga ik alleen.

Vandaag weer veel in de auto gezeten. We zijn onder andere door Sam Houston National Forest gereden. En zo groen is Texas dus:



Vele kilometers bossen, onaangeraakt door de mens. Er zijn weinig wandelpaden en het meeste is echt 'wilderness'.

Onderweg gestopt bij een hiking trail, maar dit bleek helaas afgesloten vanwege Ike:



Dus maar niet gaan hiken, maar ik zag wel mooie besjes staan:



Geen idee wat het zijn, maar ik vond de kleur erg mooi.

Verder nog een impressie van de gemiddelde stad waar je doorheen rijdt, met alle bedrijven, fasfoodtenten e.d. geconcentreerd langs de doorgaande weg:



Ik ben erg moe en laat het hier even bij. Mijn vader doet hieronder verslag van de rest van vandaag.

[Cor aan het woord]

Voordat ik Wies, Petra en Brian om 8.00 uur bij Polunsky Unit afleverde hadden we afgesproken dat ik mij daar om 10.00 uur weer zou melden. Immers zou het voor Brian wel eens wat te veel van het goede zou kunnen zijn om zich 4 uren lang te vermaken tijdens de ontmoeting met Jamie. Dat bleek op zich wel mee te vallen, maar toch kwamen Brian en Wies om 10.30 uur al weer buiten, om zodoende Petra in de gelegenheid te stellen in alle rust verder met Jamie te praten.
Gedurende de tijd dat Petra nog in de Polunsky Unit verbleef heeft Brian de tijd om zich op de hotelkamer uit te leven met zijn nieuwste aanwinst: een op afstand bestuurbaar helicoptertje, gisteren aangeschaft in The Galleria in Houston. Dat blijkt nog best lastig, maar uiteindelijk lukt het hem om de helicopter netjes te laten opstijgen, vliegen en landen, waarbij een boek op het bed als tijdelijke luchthaven dient.
Om 12.30 halen we Petra op, niet voordat we nog even langs de plaatselijke brandweergarage zijn gereden om Brian op de kiek te zetten naast zo'n fraaie, glimmende brandweerauto.



De reis gaat dan naar Huntsville: het Texas Prison Museum, enkele jaren geleden gevestigd in een splinternieuw gebouw aan de rand van de stad. Na een promotiefilmpje (waarin naar het schijnt met trots wordt uitgelegd dat 1 op de 20 inwoners van Texas klant is van het Texas Department of Criminal Justice, met maar liefst 100 bajessen) bekijken we de uitstalling van onder andere beroemde ontsnappingen, door inmates in het geniep in elkaar geknutselde uitbraakhulpmiddelen en beroemde gedetineerden (o.a. Crosby, van Crosby, Stills, Nash and Young). Leukste uitbraakmiddel: een van hout vervaardigde propellor van ca. 75 cm. lang, die had moeten dienen als voortstuwing op een nog te bouwen ontsnappingsvliegtuigje. Dat geloof je niet? Ga maar eens kijken daar en laat me het weten! Dat vliegtuigje is er overigens nooit gekomen en je vraagt je af wat er in het hoofd van de betreffende gedetineerde omging als hij nadacht over de plek waar hij dat vliegtuigje verborgen moest houden tot aan het grote moment van de ontsnapping. Om het nog maar niet te hebben over de vraag hoe je aan het resterende bouwmateriaal komt, aan een motor en aan een beetje fatsoenlijke baan om op te stijgen. Kortom: het artikel met de kop "Gedetineerde ontsnapt in houten vliegtuig" is nimmer verschenen. Intussen vraag je je dan wel af waarom iemand met zo'n rijke fantasie in de nor terecht is gekomen.

Na dit toch wel bijzondere bezoek rijden we door het bijzonder fraaie Sam Houston National Park richting Livingston. Een verrassing onderweg is het bezoek aan Jack's BBQ in het plaatsje Cut and Shoot (geloof je waarschijnlijk ook niet...) Een enigszins onooglijk tentje maar Jack himself legt ons uit dat we daar zijn Beef Brisket moeten nuttigen, de onovertroffen BBQ-specialiteit van Texas. Het blijkt te kloppen: draadjesvlees ongeveer zoals moeder het maakte, overgoten met een lekkere saus en omringd met coleslaw en aardappelsalade. De Pizza-hutten, Jack-in-the-boxen en Taco Bells - instanties die we overigens mijden - kunnen niet in de schaduw staan van onze Jack, die ons bij vertrek nog speciaal komt vertellen dat het een genoegen was om ons te mogen ontvangen.

Brians helicopter:



Overigens is Brian niet mijn zoon, Manono. Hij is mijn neefje.

quote:

Op dinsdag 21 oktober 2008 11:04 schreef Bananenman het volgende:
Heb je hier al niet eerder eens een topic over geopend (over een van je eerdere bezoeken dus)? Kan me herinneren ooit al zoiets op Fok gelezen te hebben...

Dat klopt. Dat was vier jaar geleden.

Vandaag was tot nu toe bepaald géén leuke dag...

Toen mijn vader en ik vanmorgen aankwamen bij de Polunksy Unit, mochten we er niet in. De bewaker bij de poort zei dat het was omdat er over twee dagen een executie is en raadde ons aan om de Warden's Office te bellen om te kijken of er toch een mogelijkheid was, gezien de lange afstand die wij hebben afgelegd. Toen zijn we teruggereden naar ons hotel en hebben we gebeld. We kregen te horen dat alle gevangenissen in Texas voor de rest van de week 'on lockdown' zijn. De medewerker vertelde ons niet waarom. Ik moest vrijdag nog maar eens bellen, misschien zou ik zaterdag kunnen komen. Ik was behoorlijk in paniek, want er is geen enkele manier om Jamie te laten weten waaróm ik er niet ben, en hij is sowieso altijd erg bezorgd over me. Helaas ben je volkomen machteloos en zijn de medewerkers van TDCJ niet erg geneigd tot behulpzaamheid.

We besloten dus om maar verder te gaan. Toen we stopten bij een Subway (de enige keten die wel normaal voedsel heeft), bleken we direct naast het HR-hoofdkwartier van TDCJ te staan en ik hoorde vlakbij twee medewerkers van TDCJ spreken over iets wat op Death Row had plaatsgevonden. Toen zag ik zo'n krantenautomaat van de Houston Chronicle. Dit bleek de reden van de lockdown te zijn. We kunnen het voorlopig dus wel vergeten.

Ik maak me vooral erg zorgen over Jamie. Ik weet dat hij nu volkomen over de zeik is. Hij zal wel weten wat er aan de hand is gezien de grootschaligheid, dus dan maakt hij zich tenminste niet druk dat er iets gebeurd zou kunnen zijn met mij, maar dat is een schrale troost. Ik denk dat dit onze laatste kans voor een gewoon bezoek was, want zijn beroepsmogelijkheden zijn nu echt uitgeput...

En gisteren liet Jamie mij zijn voet en knie zien, die beide enorm opgezwollen, vol met vocht en helemaal paars waren. Hij kreeg antibiotica, maar die leken niet te helpen en hij moet eigenlijk naar het ziekenhuis. Vorige week heeft hij dat geweigerd omdat hij bang was mijn bezoek te missen. Nu mist hij het deels alsnog... Ik baal zo verschrikkelijk, want gisteren hebben we alleen maar koetjes en kalfjes gepraat. Vandaag zouden we gaan bespreken wat het plan is als hij een executiedatum toegewezen krijgt...

De reden dat Jamie zich volkomen afzijdig houdt van andere gevangenen blijkt hier weer eens. Sommige gevangenen riskeren het kleine beetje 'vrijheid' dat ze hebben en als ze gepakt worden, nemen ze alle andere gevangenen mee in hun val...

Ik heb onderweg een kaartje aan Jamie gestuurd om hem te vertellen dat ik alles zal doen wat in mijn macht ligt om hem zo mogelijk deze week nog te bezoeken, maar dat hij absoluut naar het ziekenhuis moet gaan als hij die kans krijgt. De vraag is alleen óf hij die kans krijgt gezien de lockdown...

We zijn naar San Antonio gereden. We gaan nu de stad verkennen. Ik heb onderweg nog foto's genomen. Die volgen nog.

quote:

Op dinsdag 21 oktober 2008 19:43 schreef Perruche het volgende:
Hey Petra! wat gaaf om je verslag te lezen

het klinkt als een erg gave en indrukwekkende reis. Geniet ervan!

Hey, alles goed in Mexico?

Zaterdag een heel klein kansje. Ticket omboeken is nog een mogelijkheid, maar met dit soort dingen weet je nooit hoe lang het duurt...