Was met Poekie ook zo. Alleen was ik blijkbaar de enige die zo naïef was en het niet heeft zien aankomen.
*poekie krijgt een hersenbloeding/beroerte, Q belt DA*

A zegt dat de kans klein is dat ze het redt, maar poes knapt op*
*Poes knapt erg goed op, en loopt enkel wat scheef*
*Poes heeft blijkbaar opnieuw iets gehad, want haar voorpoot werkte niet meer*
Ik helemaal vanuit Den Helder naar huis komen om met poes naar de DA te gaan. Mike, mn zus, mn ouders, iedereen zag het aankomen. En ik maar denken dat Shirley haar wel weer kon oplappen

Maar ze had het echt opgegeven die arme poes. Ze kon gewoon niet meer.
Waar ik wel spijt van heb, is dat ik Poekie niet op schoot heb durven nemen toen Shirley haar liet inslapen. Dat neem ik mezelf nog steeds kwalijk. Ik had nog nooit een diertje moeten laten inslapen, en ik durfde het gewoon echt niet. Ik moet er wel bij zeggen, dat als Mike er niet bij was geweest (en mn zus die toevallig met haar hond in de wachtkamer zat) ik haar niet had laten inslapen. Dan had ik haar nog 10x laten oplappen. Zonder enig nut denk ik, want ze was echt op.
Ik heb het mezelf ook best lang kwalijk genomen. Ik vond dat ik dr vermoord had

Nu heb ik er enigzins wel vrede mee. Al had ik liever gehad dat ze in dr slaap was gestorven.
En als ik die verhalen her en der zo lees, dan moet ik altijd aan Baloe denken. Want ooit komt er een dag dat hij er ook niet meer is. En als ik daar aan denk (zoals nu) dan lopen de tranen toch echt over mn gezicht heen

Softie ben ik toch ook