ADD/ADHD - deel 12

Als ik de oude topics doorlees, valt het mij zo op dat er veel mensen zijn die nog wachten op uitslag van diagnose en dan echt hopen dat ze ADHD hebben. En dat ze er ook echt blij mee zijn, als het zo blijkt te zijn.

Ik weet nog dat ik wel heel graag in onderzoek wou, ik wou gewoon antwoord op mijn vraag en ik wou graag weten wat mijn probleem was. Maar naar mate de uitslag er aan kwam werd ik er steeds minder blij mee en toen ik inderdaad de dagnose 'ADHD, subtype 1 en 2' kreeg, ben ik er best wel kapot van geweest, ook al kon ik nu effectiever aan mijn problemen werken.
Ik snap niet waarom mensen het zo graag willen hebben, het lijkt wel alsof ze het 'makkelijk' vinden ofzo. Naar mijn ervaring is ADHD niet makkelijk, en heel soms leuk, als je er een beetje aan gewend raakt.

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 22:26 schreef Swowie het volgende:
Hebben jullie (ADHD-ers) ook vaak last van problemen met slapen eigenlijk?

En hoe is jullie gedrag tegenover jullie vriendin/ vriendje? Ik wil niet alle ADHD-ers over 1 kam scheren, maar ik ben gewoon benieuwd of zij over het algemeen anders in relaties zijn dan mensen die geen ADHD hebben. En dan bedoel ik vooral relaties op liefdesgebied. Ik kan me namelijk indenken dat je bij moeilijke concentratie het ook moeilijk vindt om je te blijven concentreren op je relatie. Of dat je makkelijk een paar dagen niets van je laat horen omdat je dan niet op je relatie gefocust bent. Of werkt het niet zo en is het zo dat als je verliefd bent je ook constant aan diegene denkt? En is het ook zo dat ADHD-ers niet vaak een lange relatie hebben?

Thanks!

Slapen is een probleem ja, ik slaap weinig en slecht. Vooral het inslapen is een drama en ik heb veel last van angsten, soms als ik wakkerschrik komt dat heel erg terug. Ben je eindelijk in slaap gevallen, krijg je een nachtmerrie..

Vriendje is ook lastig. Ik ben niet snel verliefd en snel op een jongen uitgekeken. Behalve op één jongen, 14 maanden relatie gehad. Was ontzettend verliefd op hem en hield ook echt van hem. Maar hij werd één van de mensen op wie ik mijn woedeaanvallen 'durfde' los te laten - hij zou toch niet weggaan - en ik ging van de ene stemmingswisseling in de ander. Hij was ontzettend lief en had veel geduld maar uiteindelijk heb ik hem (en dus ons) kapot gemaakt. Hij maakte het uit, hij kon niet meer, zei hij.
Vlak daarna kreeg ik mijn diagnose en begreep ik eindelijk een beetje waarom ik soms mezelf gewoon niet in de hand had. Te laat.

En wat anderen zeggen, ook tijdens de seks inderdaad verlies ik snel mijn concentratie. Duidelijk voorbeeld dat vaak terugkomt: als ik een vriendje heb, hoor ik altijd na een tijdje: eh, als we zoenen, waarom heb je dan je ogen open? Ik ben me daar zelf nooit bewust van, volle aandacht gaat gewoon niet naar het zoenen, kijk ook liever een beetje 'om me heen'

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 16:21 schreef OldJeller het volgende:
Verder lost dít het ADD/ADHD probleem op bij een groot deel van die kinderen, in mijn optiek:
[..]

Wat een onzin. Ik heb straffen genoeg gehad op school, okee niet geslagen, hoewel thuis wel eens een mep gehad op momenten dat mijn vader het echt even niet meer wist, maar ik werd er alleen maar opstandiger van.
Ik zeg wel altijd dat het mij helpt om een strengere leraar te hebben, eentje die niet in mijn leugens (is dat nou een adhd-talent, liegen, of heb ik dat alleen?) trapt en een die gewoon het durft boos te worden, en geen debiele waarschuwingen te geven als: 'Nog even, en ik stuur je de klas uit.'
Ik word daar misschien wat stiller van naar buiten toe, maar van binnen ga ik dan te keer. Prettig voor de rest, geen oplossing voor mij.

Mensen kijken soms echt alleen maar naar het 'hyperen' van ADHD, is dat voor de ADHD-ers hier ook echt het grootste probleem? Bij mij is dat meer het stuiteren van binnen dan het stuiteren van buiten eigenlijk.

Irresponsible, voor mezelf sprekend....

Het vaststellen van de diagnose (van wat voor kwaal dan ook) is voor mij vaak een bevestiging dat ik "mezelf niet voor de gek gehouden heb"

Bij zeer veel "kwalen" en dingen als AD(H)D is de bevestiging dat het dat is het begin van acceptatie, er mee leren leven, enzovoorts...

voor mij was het gevoel dat ik niet gek, maar maar een beetje anders was best wel prettig...

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 16:09 schreef Duur het volgende:
Irresponsible, voor mezelf sprekend....

Het vaststellen van de diagnose (van wat voor kwaal dan ook) is voor mij vaak een bevestiging dat ik "mezelf niet voor de gek gehouden heb"

Bij zeer veel "kwalen" en dingen als AD(H)D is de bevestiging dat het dat is het begin van acceptatie, er mee leren leven, enzovoorts...

voor mij was het gevoel dat ik niet gek, maar maar een beetje anders was best wel prettig...

Hoe oud was je toen je diagnose kreeg?

Mij deed de diagnose deels wat goed, omdat het inderdaad niet meer echt mijn schuld was nu, de dingen die misgingen. Maar ergens geef ik mezelf toch wel de schuld, psychisch probleem of niet, het zijn WEL mijn handelingen. Ik weet dat ik mezelf de schuld niet hoef te geven, maar op dat punt ben ik gewoon nog niet.
En dat is ook waarom de diagnose mij echt pijn heeft gedaan, ik ben blijven zitten, van school gewisseld, heb mijn hele thuissituatie opgefokt, ben een geweldig vriendje kwijtgeraakt. En alleen maar omdat niemand eerder in de gaten had wat er ECHT aan de hand was met mij. Ik heb jaren lang het heel erg moeilijk gehad en dat had niet gehoeven. Die gedachte heeft het me wel echt moeilijk gemaakt.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 16:14 schreef Irresponsible het volgende:

[..]

Hoe oud was je toen je diagnose kreeg?

Mij deed de diagnose deels wat goed, omdat het inderdaad niet meer echt mijn schuld was nu, de dingen die misgingen. Maar ergens geef ik mezelf toch wel de schuld, psychisch probleem of niet, het zijn WEL mijn handelingen. Ik weet dat ik mezelf de schuld niet hoef te geven, maar op dat punt ben ik gewoon nog niet.
En dat is ook waarom de diagnose mij echt pijn heeft gedaan, ik ben blijven zitten, van school gewisseld, heb mijn hele thuissituatie opgefokt, ben een geweldig vriendje kwijtgeraakt. En alleen maar omdat niemand eerder in de gaten had wat er ECHT aan de hand was met mij. Ik heb jaren lang het heel erg moeilijk gehad en dat had niet gehoeven. Die gedachte heeft het me wel echt moeilijk gemaakt.

Dit herken ik wel hoor.
Ik was 25 toen ik de diagnose kreeg en opeens snapte ik waarom ik zo enorm veel verkloot had in het verleden. Ik vond het ook erg moeilijk aan het idee te wennen en heb zo nu en dan nog steeds moeite met de lijn trekken van: in hoeverre ben ik verantwoordelijk en in hoeverre is mijn ADD verantwoordelijk.
Eigenlijk ben je altijd verantwoordelijk, want het is altijd je eigen schuld, al kan je ADHD je soms goed dwarszitten. Het idee wende na ca een jaar geleidelijk en ik kroop uit de slachtofferrol. Daarvoor vond ik vooral mezelf zielig omdat ik het idee had dat ik er allemaal niks aan kon doen.
Nu leer ik steeds beter met mijn gift/handicap te leven en maak er maar het beste van.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 16:09 schreef Duur het volgende:
Irresponsible, voor mezelf sprekend....

Het vaststellen van de diagnose (van wat voor kwaal dan ook) is voor mij vaak een bevestiging dat ik "mezelf niet voor de gek gehouden heb"

Bij zeer veel "kwalen" en dingen als AD(H)D is de bevestiging dat het dat is het begin van acceptatie, er mee leren leven, enzovoorts...

voor mij was het gevoel dat ik niet gek, maar maar een beetje anders was best wel prettig...

Precies. Ik had ook het idee dat ik niet in de maatschappij/samenleving paste.
't Is heel fijn om te weten waarom je dat gevoel hebt en dat je niet alleen bent.
Als je altijd het idee hebt dat er iets mis met je is wil je nou eenmaal graag weten
wat dat dan is. Of het nu ADHD of voetschimmel is, het gaat er om dat je jezelf begrijpt.

Er zal voor mij heel wat op de plek vallen, als het mocht blijken dat ik AD(H)D heb.
Zal misschien ook wel boos zijn, waarom niemand daar aan gedacht heeft ik sta al mijn levenlang onder behandeling. Maar nu mijn zoon ADHD blijkt te hebben, valt er toch wel wat op de plek.

Maar het is afwachten, het zal een opluchting zijn, maar het zal ook weer een plaatsje moeten krijgen daarnaast. Maar goed, nu zijn het alleen nog maar vraagtekens.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 16:14 schreef Irresponsible het volgende:

[..]

Hoe oud was je toen je diagnose kreeg?

Mij deed de diagnose deels wat goed, omdat het inderdaad niet meer echt mijn schuld was nu, de dingen die misgingen. Maar ergens geef ik mezelf toch wel de schuld, psychisch probleem of niet, het zijn WEL mijn handelingen. Ik weet dat ik mezelf de schuld niet hoef te geven, maar op dat punt ben ik gewoon nog niet.
En dat is ook waarom de diagnose mij echt pijn heeft gedaan, ik ben blijven zitten, van school gewisseld, heb mijn hele thuissituatie opgefokt, ben een geweldig vriendje kwijtgeraakt. En alleen maar omdat niemand eerder in de gaten had wat er ECHT aan de hand was met mij. Ik heb jaren lang het heel erg moeilijk gehad en dat had niet gehoeven. Die gedachte heeft het me wel echt moeilijk gemaakt.

Maar als je nooit achter de diagnose was gekomen, zat je je nu nog steeds af te vragen waar het toch aan ligt waardoor je beslissingen maakt waar je niet zelf achter staat. Ik was er wel heel blij mee, omdat ik nu kan leren leven met de nadelen van ADD. Ook helpt medicatie mij nu een handje, waardoor ik nu zelfs weer aan de universiteit studeer. Dat was anders echt niet mogelijk geweest, dus wat dat betreft ben ik gezegend met mijn diagnose.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 13:31 schreef mighty_myte het volgende:

[..]

Dat klinkt niet goed. Vooral die blackouts.
Welke pillen zijn dat dan? En welke dosis?

Citalopram, 30mg.

Vandaag echt een slechte dag gehad, mijn hoofd voelde wazig, alsof er iets niet goed zat. Ben halverwege college naar huis gegaan om te slapen. Ik doe ook veel te veel, moet af en toe ook even wat gas terugnemen

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 16:14 schreef Irresponsible het volgende:

[..]

Hoe oud was je toen je diagnose kreeg?

Mij deed de diagnose deels wat goed, omdat het inderdaad niet meer echt mijn schuld was nu, de dingen die misgingen. Maar ergens geef ik mezelf toch wel de schuld, psychisch probleem of niet, het zijn WEL mijn handelingen. Ik weet dat ik mezelf de schuld niet hoef te geven, maar op dat punt ben ik gewoon nog niet.
En dat is ook waarom de diagnose mij echt pijn heeft gedaan, ik ben blijven zitten, van school gewisseld, heb mijn hele thuissituatie opgefokt, ben een geweldig vriendje kwijtgeraakt. En alleen maar omdat niemand eerder in de gaten had wat er ECHT aan de hand was met mij. Ik heb jaren lang het heel erg moeilijk gehad en dat had niet gehoeven. Die gedachte heeft het me wel echt moeilijk gemaakt.

De eerste keer, als kind, toen ik 8 was...
Maar je, toen was het nog dat MDB overging bij 't volwassen worden....
Een paarkeer "redelijk"in puin gedraait...
En toen ik 30 was opnieuw die mallemollen van keuren/diagnosticeren doorgeworsteld

en toen pas echt ge-accepteerd dat ADHD en er mee gaan werken ipv tegen werken/ontkennen....

Voor mij was vooral het gevoel van ik ben niet gek een enorme opluchting...
Het niet te "genezen" zijn, ja da's een tegenvaller, vooral omdat ik totaal niet tegen ritalin en aanverwante stoffen kan, is het vooral er mee leren leven...

Hebben jullie ook wel is dat het ondanks de medicijnen toch even niet lukt?
Vanochtend gewoon 54 mg concerta genomen, om 3 uur 15 mg Ritalin en ben nu nog niet aan het leren voor 2 proefwerken morgen

het wil gewoon NIET lukken, zodrai k ga zitten met boek ga ik toch weer even wat anders doen
mss omdat het scheikunde is en dat me echt niet boeit maar de laatste tijd gaat het gewoon ontzett end slecht weer, met alle vakken zo ongeveer.

Wel goed nieuws concertagebruikers: hoorde vanochtend dat concerta goedkoper is geworden sinds 1 oktober, kwam zelf voor iets anders dus kan t nog niet controleren

quote:

Op woensdag 15 oktober 2008 14:36 schreef Duur het volgende:

[..]

De eerste keer, als kind, toen ik 8 was...
Maar je, toen was het nog dat MDB overging bij 't volwassen worden....
Een paarkeer "redelijk"in puin gedraait...
En toen ik 30 was opnieuw die mallemollen van keuren/diagnosticeren doorgeworsteld

en toen pas echt ge-accepteerd dat ADHD en er mee gaan werken ipv tegen werken/ontkennen....

Voor mij was vooral het gevoel van ik ben niet gek een enorme opluchting...
Het niet te "genezen" zijn, ja da's een tegenvaller, vooral omdat ik totaal niet tegen ritalin en aanverwante stoffen kan, is het vooral er mee leren leven...

Echt? Wat gebeurt er dan als je ritalin o.i.d. neemt? Dat is wel kut idd, maar je kunt wel gerichter aan je problem werken natuurlijk.

Doet me wel goed om te lezen dat hier zoveel mensen het geaccepteerd hebben!

quote:

Op woensdag 15 oktober 2008 17:47 schreef Irresponsible het volgende:

[..]

Echt? Wat gebeurt er dan als je ritalin o.i.d. neemt? Dat is wel kut idd, maar je kunt wel gerichter aan je problem werken natuurlijk.

Doet me wel goed om te lezen dat hier zoveel mensen het geaccepteerd hebben!

Veel sneller verlies van zelfbeheersing, paranoia en iets wat lijkt op een epileptische aanval... niet "handig/leuk" dus.

Misschien iets meer "concentratie" maar wat heb je er aan als je een "atoombom op repeteerstand" (= uitspraak van mijn broertje) wordt en door die toevallen niet meer gevaarloos je op straat kunt begeven...

Misschien bestaan daarvoor wel andere medicijnen, maar medicijnen slikken, omdat andere medicijnen iets veroorzaken wat niet acceptabel is, daar pas ik voor...

Donderdag naar de dokter geweest en die concludeerde dat ik oververmoeid ben. Het veel te veel doen en het continue malen in mijn hoofd breken me op. Ik kom nooit goed tot rust en blijf maar bezig. De black outs komen daar vandaan, de harde schijf zit zeg maar vol.

vandaag weer down. Gister leuke avond gehad en daarvan krijg ik de volgende dag altijd een terugslag

dinsdag medicatiegesprek ben benieuwd. Zou mooi zijn als ik dan eindelijk eens tot rust kan komen...

Ik heb weer een volop wazige dag vandaag vanochtend in de trein gestapt zonder een kaartje te kopen gelukkig ben ik niet gecontroleerd

nu probeer ik in de trein terug te studeren maar ik word afgeleid door een irritant krassend geluid gesprekken kan ik blokken in mijn hoofd maar repeterende geluiden kan ik echt niet tegen alsof iemand een half uur aan zijn spijkerbroek zit te krabben hebben meer mensen dit of ben ik gewoon raar?

Gesprekken zijn bij mij een lastig punt. Als ik bezig ben en ik denk er niet aan, dan gaat het totaal langs mij heen. Maar als ik er opeens besef van heb dat er gesprekken gaande zijn, dan kan ik niet meer zo makkelijk terugvallen in die concentratie.

Repeterende geluiden vind ik ook irritant als er een bepaald patroon in zit, terwijl dat normaal niet eens op valt. Het gaat dan in mijn hoofd meedraaien en iedere keer als het geluidje weer komt op het exact zelfde tijdstip gaat het ook in mijn hoofd zo.

Dus zoiets als een kookwekker of een constant druppelende kraan.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 20:36 schreef frenkck het volgende:
Gesprekken zijn bij mij een lastig punt. Als ik bezig ben en ik denk er niet aan, dan gaat het totaal langs mij heen. Maar als ik er opeens besef van heb dat er gesprekken gaande zijn, dan kan ik niet meer zo makkelijk terugvallen in die concentratie.

Repeterende geluiden vind ik ook irritant als er een bepaald patroon in zit, terwijl dat normaal niet eens op valt. Het gaat dan in mijn hoofd meedraaien en iedere keer als het geluidje weer komt op het exact zelfde tijdstip gaat het ook in mijn hoofd zo.

Dus zoiets als een kookwekker of een constant druppelende kraan.

Ik heb precies hetzelfde Als ik heel geconcentreerd aan het leren ben dan hoor ik geen gesprekken om me heen, kan me daar best goed voor afsluiten (mits interessante stof). Als ik er teveel over ga nadenken dan kan ik me ook niet meer concentreren.

Die geluidjes met steeds hetzelfde interval maken me helemaal gek Zelfs als het geluid na een tijdje weg is hoor ik het nog in mijn hoofd

quote:

Op zaterdag 11 oktober 2008 22:26 schreef Swowie het volgende:
Hebben jullie (ADHD-ers) ook vaak last van problemen met slapen eigenlijk?

En hoe is jullie gedrag tegenover jullie vriendin/ vriendje? Ik wil niet alle ADHD-ers over 1 kam scheren, maar ik ben gewoon benieuwd of zij over het algemeen anders in relaties zijn dan mensen die geen ADHD hebben. En dan bedoel ik vooral relaties op liefdesgebied. Ik kan me namelijk indenken dat je bij moeilijke concentratie het ook moeilijk vindt om je te blijven concentreren op je relatie. Of dat je makkelijk een paar dagen niets van je laat horen omdat je dan niet op je relatie gefocust bent. Of werkt het niet zo en is het zo dat als je verliefd bent je ook constant aan diegene denkt? En is het ook zo dat ADHD-ers niet vaak een lange relatie hebben?

Thanks!

kwam dit topic ineens tegen en gelijk deze post

Daar kan ikzelf als adhd-er heel duidelijk in zijn over mezelf

Mijn slaapgedrag is nogal... slecht
Ik ga meestal pas rond een uur of 2 slapen terwijl om 6 uur de wekker weer gaat
werk 40 uur in de week en elk weekend stappen. dus problemen met slapen heb ik al.

Wat de relaties betreft, dat is bij mijzelf heel verschillend.
Ik heb nu pas 1 echte lange relatie gehad, en te veel korte.
ik heb altijd meer dan genoeg aandacht aan mijn vriendinnen geschonken, was nooit een probleem
echter mijn emoties verders daarin wel.
ik ben vaak te snel emotioneel, van het minste of geringste sla ik al om en daar gaat het bij mijzelf in relaties 9 v/d 10 keer mis. weet niet hoe dit bij anderen is.

Ben tevens al ruim 3-4 jaar van de ritalin af, had er geen zin meer in en drink zoveel energydrink en merk er tegenwoordig nog vrij weinig van..

Tevens tvp.