PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 8

In het dagelijks leven functioneer ik "normaal". Ik heb een eigen huis en een baan. Alleen ik heb moeite met sociale interactie in alle facetten. Dat is een van de redenen waarom ik hulp heb gezocht. De andere reden is dat mijn moeder een persoonlijkheidsstoornis heeft.

Veel dingen op sociaal gebied mis ik omdat ze langs mij heen gaan. Het is alsof ik een bubbel zit en alleen als het betrekking op mij heeft dan merk ik dat. Als het geen betrekking heeft op mij dan merk ik dat niet. Niet dat ik totaal blind ben maar ik mis een subtantieel deel wat er tussen mensen speelt. Of dat nu op mijn werk is of ergens anders.
Ook ervaring ik sociale interactie als een spel dat ik niet begrijp maar wel graag wil meespelen en aangezien dat niet lukt word ik steeds gefrusteerder.

Ik loop bij de psycholoog maar de gesprekken leiden nergens toe. Wij begrijpen elkaar. De dingen die hij zegt daar kan ik niks mee. Nu hebben wij afgesproken dat ik de opdrachten uitvoer en daarna verder gaan aan de hand van het resultaat van de opdrachten verder gaan met de sessies. Het probleem is dat ik met sommige opdrachten weinig tot niks mee kan. Hier was ik al bang voor. Ik ben bang dat dit tot niks gaat leiden. Ik wil veranderen maar hoe ik dat ga doen dat weet ik nog niet. Over een paar weken ga ik beginnen met een cursus sociale vaardigheden ik hoop dat dit tenmiste iets helpt. Ik heb geen idee hoe ik hiermee verder moet gaan. Ik ga in ieder geval die cursus doen en proberen die opdrachten uit te voeren. En dan zie ik wel weer.
Toch wil ik nog steeds getest worden op autisme. Misschien begrijpen hulpverleners die zich hebben gespecialiseerd in autisme mij beter.

quote:

Op maandag 13 oktober 2008 16:04 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]
Waarom durf je dat soort dingen niet te zeggen? Ben je bang niet serieus te worden genomen, of word/werd je werkelijk niet serieus genomen? Het is voor mij, als ouder van 2 aspergers, zo belangrijk om dit soort dingen te weten, omdat ik zelf dit soort dingen helemaal niet ken, en ik ben heel blij dat mijn kinderen steeds opener worden over wat ze voelen en ervaren. Vaak zijn het enorme eye-openers voor me.

Sorry, voor mijn late reactie, vind het lastig om te verwoorden waar dat precies aan ligt. Zeker omdat ik m'n ouders niet wil afvallen.
Ben eigenlijk altijd opgevoed met 'niet zeuren, gewoon doorgaan'. Kan goed met beide ouders opschieten, maar heb nooit echt diepgaande gesprekken met ze gehad. Zeker toen ik jonger was nooit het idee gehad dat het begrepen zou worden, hoe ik me voelde.
Ik paste niet echt tussen de rest van de kinderen, maar had ook geen grote problemen en m'n ouders wilden vooral dat ik niet 'anders' zou zijn als de rest. Gewoon een stukje bescherming denk ik, terwijl dat natuurlijk weinig hielp, gepest werd ik sowieso wel. Maar daar merkten zij weinig van, ik zat altijd al graag alleen thuis.
Al had ik op sommige momenten het wel uit willen schreeuwen...

Wat dat betreft nog steeds niets veranderd. Al weet ik nu dat ik niet de enige ben en dat er bovendien ook mensen zijn die niet hetzelfde denken, maar wel de moeite nemen om je te begrijpen.
Super voor je kinderen, dat ze zo iemand als moeder hebben!

Misschien dat mijn ouders ook wel zo zouden zijn, maar ik heb nooit problemen van dien aard gehad, dat ze er mee geconfronteerd werden.

_{Ik ben ook geen gediagnosticeerd Asperger he. Dus ze hebben dat hele traject qua hulpverlening nooit meegemaakt.}

[ Bericht 0% gewijzigd door Innocence op 20-10-2008 16:42:14 ]

Nou ook ik heb hier al een tijdje meegelezen. Of ik autisme heb weet ik niet: ik heb me nooit laten testen maar weleens gevraagd aan de schoolmaatschappelijk werkster maar die zei van niet. Maar ik herkende veel dingen uit het lijstje van ferrero dus heb ik het verpersoonlijkt.Dus ook ik heb de criteria aangegeven die ik heb met af en toe een bijvoeging.

De criteria (vet = op mij van toepassing):
1) slechte (grove) motoriek, slechte coördinatie
2) stereotiepe bewegingen/ tics
3) dwangmatigheid (soms alleen in gedachten)
Lijkt me ook niet specifiek voor autisme maar hiero ook. Heeft bij mij trouwens ook te maken met verveling.
4) het niet 'zien' van dingen, en daardoor etiketjes opgeplakt krijgen als
'lui', 'egoïstisch'
5) jezelf soms voor de ander laten gaan
(lijkt me niet specifiek voor autisme)
6) moeite met wederkerigheid, meer nemen dan geven, moeite met
gelijkwaardigheid in contacten
7) als een ander iets vertelt, roept dat niet altijd een gevoel op,
dus moeite met invoelen vanuit je gevoel, dit lukt soms wel vanuit je
gedachten
8) lagere frequentie van contacten dan de meeste mensen: bijv. je
vrienden maar gemiddeld eens per maand willen zien of spreken, of hooguit eens
per week, geen behoefte aan intensief contact
Ik heb nu een nieuwe vriendin denk ik, het eerste wat ik dacht toen we echt close waren was: o nee strakjes wil ze vaak uit.
9) niet altijd in contact kunnen staan met andere mensen of je omgeving,
ook vaak weg zijn, letterlijk (weg gaan, op je kamer gaan zitten, alleen
willen zijn) en figuurlijk (dissociëren, geestelijk weg gaan, absences/black outs)
10) absences/ weg vallen/ in je eigen hoofd gaan
leven/ in je eigen wereldje zitten

11) moeite met groepen mensen, stil vallen in een groep, niks zeggen, niet meer deelnemen aan het gesprek
Kleinere groepen bekenden gaan nog wel, maar bedrijfsborrels en drukke verjaardagen met veel mensen: daar heb ik meer moeite mee. Tenzij ik intensief in gesprek raak met een of enkele mensen. ( gewoon precies wat ferrobar schreef )
12) moeite met oppervlakkig praten, liever serieus doen, niet zo snel humor hebben
Oppervlakkig praten gaat niet altijd even goed, maar als dat autistisch is weet ik niet.
13) niet creatief zijn
Dat juist compleet tegengesteld. Ik wordt heel vaak creatief genoemd.
14) liefst zelfstandig werken, dingen op je eigen manier willen doen, moeite met
samenwerken.
15) individualistisch
16) niet echt bij een groep (willen) horen, liever één-op-één contacten
hebben
17) moeite met (laten) aanraken
Dat is niet specifiek autistisch toch? Kinderen gaan. Maar vreemden niet, mijn moeder of zus zou mogen en handen schudden gaat meestal.
18) grote zintuiglijke overgevoeligheid, bijv. voor geluiden
Soms bij drukte.
19) detail: vooral op details letten en de grote lijnen uit het oog
verliezen, niet altijd de grote verbanden zien
20) visueel denken: je een plaatje maken in je hoofd, in beelden denken
Heel erg doe ik de hele dag, bij mij zijn het geen plaatjes maar een film.

21) sterk analytisch zijn
22) eerder rationeel dan emotioneel zijn, tenminste zo komt het over op anderen, maar zelf kun je het gevoel hebben wel erg gevoelig (overgevoelig) te zijn.
23) moeite met uiten van gevoelens, niet snel je gevoel laten zien
24) duidelijke eigen mening hebben
25) moeite relaties op te bouwen en vooral te houden, vooral wat betreft
(intieme) vriendschappen
Opbouwen gaat maar onderhouden heb ik niet echt zin in, Ik bedoel iemand op aarde hebben die echt alles van je weet zoals een hartsvriendin geeft me eerder een onprettig gevoel.
26) maar 1 ding tegelijk kunnen doen
27) snel het overzicht kwijtraken
28) traagheid
29) prosopagnosia
30) behoefte aan rust en een rustige omgeving, moeite met drukte
Trek me altijd terug in dat soort gevallen, maar als ik geen mogelijkheid daartoe heb kan ik het verdragen. Ik hou heel veel van treinreizen omdat ik dan rust heb.

31) tegenstrijdigheden in jezelf: open-gesloten, stil-veel praten, aanpassen-moeite met aanpassen, flexibel-niet flexibel, optimistisch-depressief, vrij-geremd, nabijheid-afstand, lui-niet lui, rationeel-emotioneel en (over)gevoelig, etc.
Eindelijk erkenning, Ook al kom ik niet eens in de buurt van autisme en moet ik ergens anders zoeken naar waarom ik me zo anders voel, dan is het nog altijd goed om te weten dat ik niet de enige persoon op deze planeet ben die dat heeft. Altijd vroeg ik me af hoe ik cynisch en optimistisch kon zijn. Een vrolijk persoon en een emo. Af en toe zo slim en soms zo dom.
32) onhandigheid
33) verwarring bij plagen
34) denken bij alles wat je doet
Als dat me gaat irriteren ga ik me dissociëren.
35) 'professortje' in de ogen van anderen
36) moeite met grenzen
37) moeite met beslissingen nemen, onzeker
38) eerlijkheid
39) gedrevenheid
Als het me iets kan schelen wel ja.
40) wilskracht
Als het me iets kan schelen wel ja.

41) doorzettingsvermogen
42) sterk gevoel voor rechtvaardigheid
43) je 'anders' voelen dan anderen
Tja anders zou ik dit niet typen.
44) egocentrisch gevonden worden door je omgeving
45) weinig inlevingsvermogen
46) rigide, moeite met veranderingen
47) fiepen: stereotiepe interesses, die heel intens zijn
48) stereotiepe bewegingen/tics
49) letterlijkheid
50) behoefte aan structuur.

51) moeite zelf initiatief te nemen
Ligt aan de situatie heb ik geen keus ( zoals bij een groepsopdracht waarvoor ik een cijfer krijg die natuurlijk de hoogste van de klas moet zijn) dan neem ik de initiatieven.
52) dingen op de lange baan schuiven
Dat zo niet specifiek autistisch deze zou niet eens in deze lijst moeten zijn.
53) (niet-functionele) routines hebben
54) volharding op hetzelfde
55) (emotionele) kwetsbaarheid
56) slechte non-verbale communicatie (bijv. geen oogcontact maken)
Maar dat trucje heb ik mezelf zo 3 jaar geleden aangeleerd zo ook praten met lichaam nu gaat het bijna natuurlijk.
57) naïviteit
Maar toch weer niet zo kan ik heel cynisch en kritisch zijn.
58) pedant (geleerd) taalgebruik
59) moeite met intimiteit en/of seksualiteit
Geen idee, ben nog een leek op dat gebied.

Wat ik heel erg vind en opvallend terugkerend, is dat veel mensen met stoornissen als deze "lui" en "gemakzuchtig" worden gevonden. Het heeft mijn kind getekend vanaf het moment dat ze naar school ging.

En natuurlijk snap ik deze reacties wel van mensen die zich er niet in willen/kunnen verdiepen, maar je ziet deze reacties zelfs nog bij leraren in het speciaal onderwijs. Snappen ze niet, dat als de wereld niet vanzelfsprekend voor iemand is, dit die persoon enorm veel energie kost om zich sowieso staande te kunnen houden?

Ik word daar boos om. Hoe meer inzicht ik krijg in de belevingswereld van mijn kind, hoe bozer ik word om de reacties van de maatschappij. En nee, je ziet niks aan dit kind; het is een hele mooie meid van 16, maar haar hersenen doen niet wat ze behoren te doen bij iemand van 16 en naarmate ze ouder wordt, wordt ze hier steeds meer mee geconfronteerd en dus steeds faalangstiger en onzekerder.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 02:05 schreef childintime het volgende:
Wat ik heel erg vind en opvallend terugkerend, is dat veel mensen met stoornissen als deze "lui" en "gemakzuchtig" worden gevonden. Het heeft mijn kind getekend vanaf het moment dat ze naar school ging.

En natuurlijk snap ik deze reacties wel van mensen die zich er niet in willen/kunnen verdiepen, maar je ziet deze reacties zelfs nog bij leraren in het speciaal onderwijs. Snappen ze niet, dat als de wereld niet vanzelfsprekend voor iemand is, dit die persoon enorm veel energie kost om zich sowieso staande te kunnen houden?

Ik word daar boos om. Hoe meer inzicht ik krijg in de belevingswereld van mijn kind, hoe bozer ik word om de reacties van de maatschappij. En nee, je ziet niks aan dit kind; het is een hele mooie meid van 16, maar haar hersenen doen niet wat ze behoren te doen bij iemand van 16 en naarmate ze ouder wordt, wordt ze hier steeds meer mee geconfronteerd en dus steeds faalangstiger en onzekerder.

Herkenbaar..

Zo kreeg ik vaak te horen dat ik mezelf aanstelde (goed, ik zeurde ook wel soms te vaak over mijn problemen, maar het was niet zo dat ik me aanstelde.)

Ook mijn leraar, klasgenoten of ook mijn ouders haalden regelmatig aan dat ik me niet moest aanstellen en gewoon meedoen met de rest.
Terwijl ik dat op dat moment niet zo goed kon (vooral het gedoe rondom meisjes en liefde, waar ik mentaal nog niet klaar voor was en ook had ik wat moeite met plagerijen, omdat ik ze soms te letterlijk/ als een persoonlijke aanval opvatte).
Het verergerde daardoor juist mijn problemen, omdat ik dacht dat niemand me begreep en uiteindelijk dacht ik dat de hele wereld me haatte.
Gelukkig kreeg ik toen goede begeleiding en ben ik hard vooruit gegaan.
Op sociaal vlak heb ik nu nog wel wat problemen.
hierover praat ik dan met wat mensen en ze concluderen dat dat vooral komt door een laag zelfbeeld. Hierdoor ben ik vaak nog wat gesloten omdat ik denk dat anderen me saai/ oninteressant vinden of dat ik domme opmerkingen maak (zelfs op dit forum lurk ik daarom meer dan ik post )

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 02:05 schreef childintime het volgende:
Wat ik heel erg vind en opvallend terugkerend, is dat veel mensen met stoornissen als deze "lui" en "gemakzuchtig" worden gevonden.

Ja, dat is inderdaad vervelend. Dan wil je iets extra goed doen, je hebt er veel werk aan gehad en vervolgens is het precies verkeerd en komt er zo een docent aan die vind dat je maar wat harder had moeten werken.
Ook dat als je een mondeling gegeven opdracht niet goed uitgevoerd hebt (omdat hetgeen ze zeiden niet te onduidelijk was), ze zeggen dat je maar had moeten luisteren.

Misschien dat het voor hen (en de meeste andere mensen) wel eenvoudig begrijpbaar is en ze niet verwachten dat het moeilijk is voor sommige mensen.

Het kan voorkomen worden door niet allemaal vage begrippen te gebruiken en duidelijk op schrift aan te geven wat er precies gevraagd is. Of de student moet zelf maar zo slim zijn om de docenten er mee lastig te vallen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Deliah op 20-10-2008 16:49:15 ]

Zo kreeg ik pas te horen dat ik een laag cijfer voor een opdracht had gekregen, omdat ik geen inzet toonde, want ik was nooit vragen komen stellen.

Dat betekende juist dat ik twee keer zo hard in m'n eentje alles heb zitten proberen uit te vinden, snap nog steeds niet waarom dat een probleem is.
Hij wees me erop dat hij bij zijn opdrachten niet voor niets vermeldde dat je altijd langs mocht komen als er iets niet duidelijk was en dat het dus raar was dat ik daar geen gebruik van had gemaakt . Terwijl het echt niet eens bij me opgekomen was om dat te doen, want ik snapte de opdracht helemaal.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 16:47 schreef Innocence het volgende:
Zo kreeg ik pas te horen dat ik een laag cijfer voor een opdracht had gekregen, omdat ik geen inzet toonde, want ik was nooit vragen komen stellen.

Dat betekende juist dat ik twee keer zo hard in m'n eentje alles heb zitten proberen uit te vinden, snap nog steeds niet waarom dat een probleem is.
Hij wees me erop dat hij bij zijn opdrachten niet voor niets vermeldde dat je altijd langs mocht komen als er iets niet duidelijk was en dat het dus raar was dat ik daar geen gebruik van had gemaakt . Terwijl het echt niet eens bij me opgekomen was om dat te doen, want ik snapte de opdracht helemaal.

Dan vind ik zo'n cijfer alleen te rechtvaardigen als uit hoe je de opdracht had gemaakt bleek dat je het eigenlijk toch niet begreep en dat je om hulp had moeten vragen. Vond hij dat dat zo was? Anders moet je protesteren.

Dat slaat toch nergens op?

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 02:05 schreef childintime het volgende:
Wat ik heel erg vind en opvallend terugkerend, is dat veel mensen met stoornissen als deze "lui" en "gemakzuchtig" worden gevonden. Het heeft mijn kind getekend vanaf het moment dat ze naar school ging.

En natuurlijk snap ik deze reacties wel van mensen die zich er niet in willen/kunnen verdiepen, maar je ziet deze reacties zelfs nog bij leraren in het speciaal onderwijs. Snappen ze niet, dat als de wereld niet vanzelfsprekend voor iemand is, dit die persoon enorm veel energie kost om zich sowieso staande te kunnen houden?

Ik word daar boos om. Hoe meer inzicht ik krijg in de belevingswereld van mijn kind, hoe bozer ik word om de reacties van de maatschappij. En nee, je ziet niks aan dit kind; het is een hele mooie meid van 16, maar haar hersenen doen niet wat ze behoren te doen bij iemand van 16 en naarmate ze ouder wordt, wordt ze hier steeds meer mee geconfronteerd en dus steeds faalangstiger en onzekerder.

Dat lui zijn vind ik van mijzelf ook, als ik iets kan uitstellen dan doe ik het ook Maar vaak ook omdat het voor mij volkomen zinloos lijkt. Tegenwoordig gaat het redelijk, maar achteraf gezien had ik veel meer kunnen bereiken op school dan zoals het is gelopen. Daar komt wel bij kijken dat bij een juiste begeleiding dit niet was gebeurd, en juist bij mij was er geen aanleiding om meer begeleiding te geven...
Het is helaas zo dat de meerderheid bepaalt en juist die meerderheid dom is (enkel al vanwege dat het een meerderheid is) De vaak unieke zienswijze van autisten gaat dan compleet ten onder, wat voor de persoon zelf al een enorme klap is en daar komt dan nog eens fijntjes het onbegrip en de domheid van de massa bij.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 16:19 schreef Gitanki het volgende:

[..]

Herkenbaar..

Zo kreeg ik vaak te horen dat ik mezelf aanstelde (goed, ik zeurde ook wel soms te vaak over mijn problemen, maar het was niet zo dat ik me aanstelde.)

Ook mijn leraar, klasgenoten of ook mijn ouders haalden regelmatig aan dat ik me niet moest aanstellen en gewoon meedoen met de rest.
Terwijl ik dat op dat moment niet zo goed kon (vooral het gedoe rondom meisjes en liefde, waar ik mentaal nog niet klaar voor was en ook had ik wat moeite met plagerijen, omdat ik ze soms te letterlijk/ als een persoonlijke aanval opvatte).
Het verergerde daardoor juist mijn problemen, omdat ik dacht dat niemand me begreep en uiteindelijk dacht ik dat de hele wereld me haatte.
Gelukkig kreeg ik toen goede begeleiding en ben ik hard vooruit gegaan.
Op sociaal vlak heb ik nu nog wel wat problemen.
hierover praat ik dan met wat mensen en ze concluderen dat dat vooral komt door een laag zelfbeeld. Hierdoor ben ik vaak nog wat gesloten omdat ik denk dat anderen me saai/ oninteressant vinden of dat ik domme opmerkingen maak (zelfs op dit forum lurk ik daarom meer dan ik post )

Dat is ook een probleem van veel autisten: ze praten te veel over zichzelf of over hun eigen interesses omdat ze niet in de gaten hebben dat het de ander weinig boeit. Veel autisten hebben een soort van verantwoordelijkheidsgevoel ten opzichte van anderen, waar die anderen dat absoluut niet hebben. Als een autist er dan van uit gaat dat een ander zich net zo interesseert voor hem als hij voor die ander, dan gaat het helaas mis.
Evenzo voor een laag zelfbeeld: omdat je niet serieus wordt genomen ga je twijfelen aan jezelf (en dat deed je al omdat je je afvroeg waarom het bij jou altijd anders moet) waardoor je vanzelf in een neerwaartse spiraal komt. Wat weer aanleiding voor anderen is om daarover te beginnen in plaats van hun eigen kortzichtigheid, etc.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 17:27 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Dan vind ik zo'n cijfer alleen te rechtvaardigen als uit hoe je de opdracht had gemaakt bleek dat je het eigenlijk toch niet begreep en dat je om hulp had moeten vragen. Vond hij dat dat zo was? Anders moet je protesteren.

Dat slaat toch nergens op?

Dus een opdracht zelfstandig uitvoeren is slecht omdat 'de leraar er van uit gaat dat je om hulp zou moeten vragen'? Ofwel: omdat de meeste mensen een vraag niet snappen, ben jij extra dom als je hem wel snapt...

Hou op zeg....vanaf groep 3 werd mijn kind bestempeld als lui, tegendraads en koppig. Ik wist niet precies wat er met haar was en nam dus aan dat dat ook wel zo was (ik bedoel, een leraar heeft toch pedagogisch inzicht en ik had maar 1 kind en dus geen vergelijkingsmateriaal....). Wat ik echter wel vreemd vond, was dat ik in weekenden en vakanties, het liefste, leukste en gezelligste kind wat er maar bestond had.

Wat ben ik blij dat ik nooit aan haar getwijfeld heb , bij mij mag ze zijn wie ze is en door haar vertrouwen in mij leer ik steeds meer voor haar belangen op te komen. Ze kan tegenwoordig uitleggen hoe zij dingen ervaart. Ik heb haar geleerd te zeggen hoe zij dan dingen ziet en ervaart. Dat is voor mij nl niet vanzelfsprekend, voor mij is "de normale" manier vanzelfsprekend. Ze kan steeds meer aangeven wat er "anders"gaat bij haar.

Zij heeft door haar NLD ook erg veel last van motorische problemen, waaronder het evenwicht; dat is bij haar echt heel slecht. Laatst was ik heel druk bezig in huis. Toen ik 10 dingen tegelijk deed, me ineens omdraaide en me duizelig voelde (een gevoel alsof ik omviel) en tegen haar zei wat er gebeurde (als een geintje), zei ze; "welkom in mijn wereld mam"........ Djeez...dat is dus voor haar de realiteit; op haar fiets zitten en overspoeld worden door alle impulsen van buitenaf. Op school te horen krijgen dat ze maar wat harder haar best moet doen, terwijl het haar duizelt van alle info die ze daarvoor te verwerken heeft gekregen en nog lang niet geordend heeft.

Petje af, voor alle mensen die zo moeten leven en zich staande weten te houden in deze maatschappij. Ik als niet autist, Asperger, NLDer, kan me er maar minimaal een voorstelling van maken

Ik zou hier heel graag ook een stukje willen plaatsen, maar het is allemaal té herkenbaar...
En zeker omdat momenteel mijn leven behoorlijk overhoop ligt (net gescheiden na 13 jaar relatie, mijn werk dat onzeker is, familieproblemen) ben ik weer behoorlijk gestresst en wanneer ik gestresst ben heb ik altijd meer last van mijn auti-verschijnselen. Afwisselend storm en kortsluiting in mijn hoofd, zeg maar.
Ik volg de gesprekken en verhalen hier met belangstelling, en zal te zijner tijd wel iets plaatsen, maar nu lukt het even niet, sorry.

@ Childintime: Ik zou je een ontzettend dikke knuffel willen geven als dank voor de manier waarop jij met je dochter omgaat. Ik vind je geweldig. Veel respect voor jou! (En voor haar natuurlijk, maar zo te lezen krijgt ze dat sowieso van jou al, en dat is heel belangrijk!) Kortom: *knufff*

Childintime my sentiments exactly!

Als moeder van twee aspergers herken ik zoveel in wat jij schrijft... Heb jij ook zo vaak te horen gekregen dat "dat kind" niks heeft en dat het aan jou ligt? "Breng hem/haar maar eens een weekje," zeggen "ze" dan. Als ik dan zeg "dat is goed, wanneer zal ik ze brengen?" krabbelen ze terug!

Ik ben supertrots op mijn twee knullen, en als ik de verhalen van alle mensen hier lees, zie ik zonder uitzondering geweldige mensen, die het echter wel heel moeilijk hebben in deze rotmaatschappij.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 23:52 schreef Stupendous76 het volgende:

Het is helaas zo dat de meerderheid bepaalt en juist die meerderheid dom is (enkel al vanwege dat het een meerderheid is) De vaak unieke zienswijze van autisten gaat dan compleet ten onder, wat voor de persoon zelf al een enorme klap is en daar komt dan nog eens fijntjes het onbegrip en de domheid van de massa bij.
(...)Evenzo voor een laag zelfbeeld: omdat je niet serieus wordt genomen ga je twijfelen aan jezelf (en dat deed je al omdat je je afvroeg waarom het bij jou altijd anders moet) waardoor je vanzelf in een neerwaartse spiraal komt. Wat weer aanleiding voor anderen is om daarover te beginnen in plaats van hun eigen kortzichtigheid, etc.

En dan worden "wij" als niet-autisten normaal genoemd... Weet je dat ik me daar soms rot voor schaam?

Gelukkig zitten mijn kinderen nu op de juiste scholen, maar het heeft me wel 10 jaar knokken gekost, en mijn oudste is zo beschadigd door al het gepest en onbegrip...

Zonde van zo'n geweldige knul en er is niks dat ik had kunnen doen, want het lag immers aan hem, werd me telkens verteld...
Gelukkig krijgt hij nu eindelijk de hulp en begeleiding waar ik zo lang naar heb gezocht.

Inderdaad, de domheid van de massa... Mag ik daar, als onderdeel van die massa, mijn excuses voor aanbieden...? Ik vind het echt erg...

Excuses aanvaard, maar ga het ook even de rest van de massa uitleggen

Niet te persoonlijk opvatten allemaal

Gelukkig zijn we nooit te oud om te leren

Pandora dat is rot om in zo'n situatie te zitten; al die veranderingen en het een staat natuurlijk niet los van het ander. Kortom, complete chaos dus; sterkte! Bedankt voor je lieve woorden

Dutch mama, NLD wordt ook wel "de mythe van de overbezorgde moeder"genoemd en ik heb het idd aan den lijve ondervonden. Gelukkig wordt je door de jaren heen steeds mondiger en krijgt steeds meer ervaring. Gelukkig is zij op school nooit gepest door anderen. Op haar eerste "gewone"school, hoorde ze er simpelweg niet bij. Daarna (vanaf groep 5 ) kwam ze op het speciaal onderwijs (MLK) en ik wou dat ik dat 5 jaar eerder had gedaan, wat was ze daar happy! Nu zit ze op speciaal voortgezet onderwijs en heeft het naar haar zin. Straks natuurlijk MBO en dan denk ik dat ze weer tussen de wal en schip valt.....

Ik heb een vraag; is er hier iemand bekend met het gebruik van visolie? Je hoort en leest zoveel over de positieve werking ervan. Het geheugen zou er positief door beinvloedt worden, en het "mistgevoel" zou minder worden, dus alerter zijn in het algeheel. Toevallig heb ik het vanmiddag gekocht (wat duur zeg!) een flesje van 105 ml voor 14¤........ Pillen kan zij moeizaam slikken (denkt ze), dus die optie valt af. Ze zou dan 2 x daags 5 ml moeten nemen. Die vrouw bij de apotheek zei dat je het minimaal 3 maanden moet gebruiken voor je echt kan zeggen of het wel of niet werkt.
Is er hier iemand (of meerderen ) die het gebruik(t)en?

[ Bericht 0% gewijzigd door childintime op 21-10-2008 23:42:03 ]

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 16:47 schreef Innocence het volgende:
Zo kreeg ik pas te horen dat ik een laag cijfer voor een opdracht had gekregen, omdat ik geen inzet toonde, want ik was nooit vragen komen stellen.

Dat betekende juist dat ik twee keer zo hard in m'n eentje alles heb zitten proberen uit te vinden, snap nog steeds niet waarom dat een probleem is.
Hij wees me erop dat hij bij zijn opdrachten niet voor niets vermeldde dat je altijd langs mocht komen als er iets niet duidelijk was en dat het dus raar was dat ik daar geen gebruik van had gemaakt . Terwijl het echt niet eens bij me opgekomen was om dat te doen, want ik snapte de opdracht helemaal.

Dit is zeer, zeer herkenbaar. En ik zie ook zeker niet waarom dit een probleem is.

Met vragen stellen als je iets niet snapt of als je er niet uit komt is niks mis, maar het is toch geen doel op zich? Ik heb het idee dat extrovert gedrag in de huidige maatschappij als positiever gezien wordt dan introvert gedrag, maar ik zie niet in waarom het een beter is dan het andere. Zelf irriteer ik me mateloos aan mensen die continu lopen te toeteren wat ze allemaal wel niet (goed) doen en zelf nauwelijks iets doen omdat ze alles aan anderen vragen.

Zelfredzaamheid wordt onderschat, vind ik.

quote:

Op dinsdag 21 oktober 2008 22:19 schreef childintime het volgende:
[..]

Ik heb een vraag; is er hier iemand bekend met het gebruik van visolie? Je hoort en leest zoveel over de positieve werking ervan. Het geheugen zou er positief door beinvloedt worden, en het "mistgevoel" zou minder worden, dus alerter zijn in het algeheel. Toevallig heb ik het vanmiddag gekocht (wat duur zeg!) een flesje van 105 ml voor 14¤........ Pillen kan zij moeizaam slikken (denkt ze), dus die optie valt af. Ze zou dan 2 x daags 5 ml moeten nemen. Die vrouw bij de apotheek zei dat je het minimaal 3 maanden moet gebruiken voor je echt kan zeggen of het wel of niet werkt.
Is er hier iemand (of meerderen ) die het gebruik(t)en?

Dat is wel erg duur: 14¤ per 10,5 dagen. Jammer dat pillen zo'n probleem zijn. Ik slik ze ook, maar kan niet direct zeggen dat ik er iets van merk. Er schijnt wel verschil te zijn in kwaliteit (link).

_{Iemand nog iets te melden over mijn vorige post? Of was er geen doorkomen aan?}

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 16:42 schreef Deliah het volgende:

[..]

Ja, dat is inderdaad vervelend. Dan wil je iets extra goed doen, je hebt er veel werk aan gehad en vervolgens is het precies verkeerd en komt er zo een docent aan die vind dat je maar wat harder had moeten werken.
Ook dat als je een mondeling gegeven opdracht niet goed uitgevoerd hebt (omdat hetgeen ze zeiden niet te onduidelijk was), ze zeggen dat je maar had moeten luisteren.

Misschien dat het voor hen (en de meeste andere mensen) wel eenvoudig begrijpbaar is en ze niet verwachten dat het moeilijk is voor sommige mensen.

Het kan voorkomen worden door niet allemaal vage begrippen te gebruiken en duidelijk op schrift aan te geven wat er precies gevraagd is. Of de student moet zelf maar zo slim zijn om de docenten er mee lastig te vallen.

Niet eens alleen mondelingen opdrachten, ook schriftelijke opdrachten begrijp ik niet goed. Omdat ik alles letterlijk neem, maar ook alle mogelijke interpretaties van de opdracht overweeg. Ik had op blaadjes bij overhoringen op school vaak iets staan als "Hoe bedoelt u de vraag? Bedoelt u nou dit of dat? Want in het ene geval is het antwoord A en in het andere B". Ik herinner me nog een vraag van een schoolexamen. Het katern ging over Marokko en er was een stuk over verwoestijning en erosie en zo. Dus er zat een foto bij die volgens de docent te maken moest hebben met grondgebruik, maar de opdracht bij de vraag was: "Wat is er mis met deze foto?". Laat het nou ook een slechte foto geweest zijn met veel zwarte strepen van het kopieren... Ik moest toch echt de impuls onderdrukken om niets over de foto zelf te schrijven.

quote:

Op woensdag 22 oktober 2008 10:42 schreef Maeghan het volgende:
Niet eens alleen mondelingen opdrachten, ook schriftelijke opdrachten begrijp ik niet goed. Omdat ik alles letterlijk neem, maar ook alle mogelijke interpretaties van de opdracht overweeg. Ik had op blaadjes bij overhoringen op school vaak iets staan als "Hoe bedoelt u de vraag? Bedoelt u nou dit of dat? Want in het ene geval is het antwoord A en in het andere B". Ik herinner me nog een vraag van een schoolexamen. Het katern ging over Marokko en er was een stuk over verwoestijning en erosie en zo. Dus er zat een foto bij die volgens de docent te maken moest hebben met grondgebruik, maar de opdracht bij de vraag was: "Wat is er mis met deze foto?". Laat het nou ook een slechte foto geweest zijn met veel zwarte strepen van het kopieren... Ik moest toch echt de impuls onderdrukken om niets over de foto zelf te schrijven.

Helemaal herkenbaar...
Overal een strikvraag achter zoeken, erg vermoeiend. Terwijl misschien wel gewoon de vraagstelling niet klopte, ging ik inderdaad van allerlei interpretaties verzinnen.

En je stukje over die foto: daar vragen ze toch ook inderdaad om, om zo'n reactie? Je had die impuls niet moeten onderdrukken joh! (Maar wel vervolgens ook nog voor de zekerheid het "goede" antwoord geven dan he. Zo van "Wat er mis is met deze foto is dat de kwaliteit abominabel is. Door de strepen is nauwelijks te zien wat erop staat. Maar goed, dat zult u wel niet bedoelen. Als het gaat om het beeld wat getoond wordt, dan..." O was ik vroeger maar dapperder geweest... Dan had ik dat gedurfd... Nu lukt het me wel, maar vroeger...)

quote:

Op woensdag 22 oktober 2008 16:09 schreef Troel het volgende:
Zo. Vandaag te horen gekregen dat mijn contract niet verlengd wordt. Van te voren ook echt niet het gevoel gehad dat dit eraan zat te komen, wel echt weer hebben moeten janken toen ik bepaalde PDD-aspecten naar boven hoorde komen bij "waarom niet verlengen"

Ga toch maar eens Wajong aanvragen

Wat voor aspecten dan? En zijn daar geen trainingen oid voor van bijvoorbeeld het CWI?

Ik dacht trouwens dat je Wajong voor een bepaalde leeftijd moest aanvragen.

Ja, na je zeventiende verjaardag, voor je 18 bent maar het kan ook later:

quote:

Hoe vraag ik een Wajong-uitkering aan?

Eerst meldt u dat u arbeidsongeschikt bent en daarna vraagt u een Wajong-uitkering aan. UWV nodigt u uit voor een gesprek met een UWV-arts en als dat nodig is met een arbeidsdeskundige. Zij beoordelen of u kunt werken.
Voor uw 17e verjaardag arbeidsongeschikt

Bent u al voor uw 17e verjaardag arbeidsongeschikt? Dan doet u het volgende:

* U meldt UWV binnen 13 weken na uw 17e verjaardag dat u arbeidsongeschikt bent.
* U vraagt binnen 9 maanden na uw 17e verjaardag de uitkering aan bij UWV.

Student en na uw 17e verjaardag arbeidsongeschikt

Studeert u al meer dan zes maanden, werd u na uw 17e verjaardag arbeidsongeschikt en bent u nog geen 30 jaar? Vraag dan de Wajong-uitkering aan binnen negen maanden nadat u arbeidsongeschikt bent geworden.
Ik ben te laat met aanvragen. Kan ik alsnog een uitkering aanvragen?

Wist u niet eerder dat de Wajong-uitkering bestaat en heeft u daarom geen uitkering aangevraagd? Dan kunt u dat alsnog doen want het is soms mogelijk een Wajong-uitkering op latere leeftijd te krijgen. U kunt een Wajong-uitkering met terugwerkende kracht aanvragen. UWV betaalt de Wajong-uitkering dan vanaf maximaal 1 jaar vóór de aanvraag. Meestal verlaagt UWV de uitkering.

http://www.uwv.nl/wajong/wat-is-wajong/aanvragen/hoe/index.aspx

Maar bij het later aanvragen staat hier geen leeftijdsgrens

quote:

U kunt een Wajong-uitkering krijgen als:

* u in Nederland woont;
* u meer dan 52 weken achter elkaar arbeidsongeschikt of gedeeltelijk arbeidsgeschikt bent door langdurige ziekte of een handicap;
* u jonger dan 65 jaar bent;
* u zelf geen volledig inkomen kunt verdienen;
* u was al voor uw 17e verjaardag arbeidsongeschikt of gedeeltelijk arbeidsgeschikt.
* u studeert nog en u bent jonger dan 30 jaar en door langdurige ziekte of een handicap arbeidsongeschikt of gedeeltelijk arbeidsgeschikt.

Nou, die vloeibare visolie is ook geen succes....... Ze wordt er misselijk van zegt ze, van het gevoel wat het geeft als ze het doorslikt.....Denk dat we de visolie letterlijk en figuurlijk maar even in de koelkast moeten zetten.

Ferrobar, waarom laat je jezelf niet eens testen? Als je zelf twijfels hebt dan zou ik dat zeker doen. Het kan je veel inzicht in jezelf geven, waarom je dingen zo doet/ervaart. Het kan er ook voor zorgen dat je meer "vrede" hebt met de manier waarop je dingen doet, ipv dat je jezelf het kwalijk neemt of je blijft verzetten/dwingen tegen/ tot iets wat misschien niet haalbaar is.


Troel, ik had wel begrepen dat WAJONG tegenwoordig steeds "moeilijker" toegekend wordt. Omdat er een golf van jongeren met ADHD inmiddels ook die leeftijd heeft bereikt en er voor al die jongeren ook WAJONG aan wordt gevraagd. De kosten zijn zo dus nauwelijks nog beheersbaar en moet je al echt een extreem geval zijn wil je WAJONG toegewezen krijgen. Misschien is ondersteuning van een job-coach iets? Bij MEE kun je daar info over aanvragen.