Zwangerschap en geboorte deel 401

Ronja woog 3890 en is er zonder problemen uitgeperst. Zelfs ondanks de nog behoorlijk werkende epiduraal waren er geen kunstgrepen nodig. Een paar hechtingen, dat wel, maar dat kan ook bij kinderen van zes pond.

Fuente!

huuphuup, even om je gerust te stellen, zowel het inknippen (en dat is nogal heftig gebeurd, omdat Stella in nood was) als het hechten heb ik nauwelijks gevoeld, no worries wat dat betreft. Je hebt andere pijnen die zo allesoverheersend zijn, prikken, knippen en hechten valt daarbij in het niets . (bij mij dan hè ). En als je gewoon heel erg gelukkig bent met je lieve kleine mopje en op roze wolken rondwandeltstrompelt, dan is ook het herstel daarna goed te doen . Gelukkig zijn zorgt voor verdovende stofjes in de bloedsomloop . (Ik had een opgezette bil van de hechtingen, een soort blauw en beurs ei daar _{volgens anderen, zelf vond ik het niet nodig de boel eens even met de spiegel te inspecteren} en na een week een blaasontsteking, en best wel af en toe gehuild, maar tegelijkertijd deed het me niets .).

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 00:16 schreef bixister het volgende:
leuk dakota!! en een mooie maxicosi!
[..]

heu, misschien is jouw opvatting van 'finaal' anders dan de mijne? 1 hechting voldoende?

Ik bedoelde finaal niet uitgescheurd heb ik weer..

Wat een verhalen zeg, zo vroeg op de ochtend!
Ik merk wel dat ik er nu non-stop mee bezig ben, ik droom ook van bevallen, in 1 droom ging de beavlling 8x beginnen, maar steeds heb ik dan de bevalling zelf niet gedroomd, ik denk bij gebrek aan vergelijkingsmateriaal...

Hahaha Fuente, dat dacht ik al. Hoe is het eigenlijk met je rug enzo?

Mooie Maxi Cosi Dakota, iedereen kan goed zien dat het een meisje is!

Bij Ive ben ik ingeknipt en uit en ingescheurd (vaginawandruptuur, brrr) en werden de hechtingen niet geteld, het waren er teveel. Terwijl Ive 3800 gram was, een heel fatsoenlijk gewicht, zonder echt zwaar te zijn. Het ligt aan zoveel dingen hoe de bevalling gaat, het gewicht is daarbij niet het belangrijkste.

Au Cattie!

En toch ben ik niet bang voor de bevalling. Het zal gaan zoals het zal gaan. Klinkt vaag, maar ik heb vertrouwen in mijn lichaam.

Ieks Cattie, dat klinkt echt enorm pijnlijk. Is het weer helemaal goedgekomen?

Het gaat stabiel met rug en bekken. Dus niet erger, niet beter, ben ik wel blij mee

Reinhilde, zo is het precies, het gaat zoals het gaat, komt helemaal goed

Reinhilde, het is goed als je vertrouwen hebt in je eigen lichaam! Je weet nooit hoe het gaat, het gros van de bevallingen gaat (achteraf gezien, op het moment zelf is het niet leuk) prima.
_{Ik ben best wel bang, maar probeer er nog niet te veel over te piekeren.}

Fuente, het is niet helemaal goed gekomen door littekenweefsel, maar het kan er mee door. Fijn dat het stabiel is!

*marit meldt zich*

Reinhilde, in tegenstelling tot jouw vertrouwen in de bevalling ben ik er momenteel echt doodsbenauwd voor
dat heeft niet te maken met idee dat kindje er niet uit kan..of dat mijn lichaam het niet kan .. of evt. inknippen..
ik weet heus wel dat het gaat lukken en het inknippen was bij ilse ook eerder een zegen dan een drama. Het is denk ik vooral de wetenschap dat je gewoon echt nauwelijks invloed hebt op hoe het zal gaan.
Enige wat ik kan doen is proberen mezelf minder angstig te krijgen door er dinsdag wéér met de vk over te praten en te gaan vertrouwen op de ontspanningstechnieken zoals dat zo mooi heet.
Hoe minder angstig, hoe minder belemmering hierdoor bij de bevalling. En dan maar hopen op normaal verloop.

Nouja, vandaag 37wkn dus
en gezien de 42wkn bij ilse ga ik er voorlopig lekker vanuit dat het nog wel paar weken blijft zitten

Goed dat je er over praat Marit! Het overgeven aan de bevalling en het verloop is ook moeilijk. Sterkte ermee.

De bevalling denk ik nog maar niet aan. Rugweeen bah!

Pinq, Emma was een suikerbaby vandaar dat ze flink aan de maat was. En nu dus onder het gemiddelde op de grafiek (ook bij de who tussen de 0 en -2 lijn).

Ik vind weer bevallen wel spannend maar niet eng. Ik weet dat ik het kan en dat als het nodig is hulp (ruggeprik) dichtbij is (als we nog niet verhuisd zijn tzt). Ik ben vooral heel benieuwd naar dat kleine mannetje in mijn buik.

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 09:04 schreef Guuzewuus het volgende:
huuphuup, even om je gerust te stellen, zowel het inknippen (en dat is nogal heftig gebeurd, omdat Stella in nood was) als het hechten heb ik nauwelijks gevoeld, no worries wat dat betreft. Je hebt andere pijnen die zo allesoverheersend zijn, prikken, knippen en hechten valt daarbij in het niets . (bij mij dan hè ). En als je gewoon heel erg gelukkig bent met je lieve kleine mopje en op roze wolken rondwandeltstrompelt, dan is ook het herstel daarna goed te doen . Gelukkig zijn zorgt voor verdovende stofjes in de bloedsomloop . (Ik had een opgezette bil van de hechtingen, een soort blauw en beurs ei daar _{volgens anderen, zelf vond ik het niet nodig de boel eens even met de spiegel te inspecteren} en na een week een blaasontsteking, en best wel af en toe gehuild, maar tegelijkertijd deed het me niets .).

nou heb k nog meer om me druk over te maken
ik ben nog niet zwanger hoor ik herinnerde me alleen in 1 keer het horror verhaal van mn schoonmoeder, en nu ik het lees komt het denk ik wel overeen met dat van cattie. Totaalruptuur dus, bij een vrij normale baby. Mijn moeder zei ook van oh, maar 37 klinkt erger dan het is hoor, want ze hechten in 3 lagen ofzoiets? Dat ze eerste de binnenste stukken huid aan elkaar hechten en daarna de buitenste lagen weet ik het.
Ik weet dat als ik het rationeel bekijk dat een bevalling gewoon pijn doet en dat het er allemaal bij hoort en dat je het ergens voor doet enzo, en dat het hechten niet zoveel pijn doet als de bevalling zelf en dergelijke. Maar dat maakt de inmiddels angst voor een bevalling er niet minder om

_{en mn schoonouders wilden zo graag kleinkinderen way to go}

Ik was er al niet bang voor, en nu ik zwangerschapsyoga doe krijg ik er steeds meer vertrouwen in. Ademhalingstechnieken, ontspanningsoefeningen, en op een hele niet-zweverige, down-to-earth manier waarop we daar over de bevalling praten geeft me echt moed en vertrouwen. Als je in Den Haag woont, echt een enorme aanrader!

Huuphuup, huphup kleinkinderen maken jij .

Hoe is dat psreekwoord ook alweer? Met lijdt het meest onder het lijden dat men vreest. (En nu niet denken dat ik een held ben hoor, grootste angsthaas aller tijden ).

nog héél even wachten volgende maand gaat (hopelijk) de pil de deur uit, als mn vriend zn contract getekend heeft en al. En ivm eerdere _{onverwachte zwangerschap en onverwachte} miskraam, willen we graag wachten tot een week of 10 met vertellen tot het grootste "gevaar" zeg maar toch wel geweken is.
Ondertussen rammel ik druk verder

ah leuk .

O jee wat heb ik losgemaakt met mijn post?
Ik ben altijd heel bang geweest voor een bevalling, heb ook jaren geroepen dat ik dat echt niet wilde en wel ging adopteren en dat soort flauwekul . Toen we uiteindelijk besloten dat we toch heel graag een kindje wilden moest en daar ICSI-behandelingen aan te pas komen. Mijn angst voor injecties en bloedprikken heb ik daarmee echt overwonnen. Dolblij toen ik na de 2e poging zwanger was maar de angst voor de bevalling bleef en werd ook niet minder na de zwangerschapscursus. Angst dat er iets in je lichaam gaat gebeuren waar je geen controle over hebt, angst voor de pijn, de overtuiging dat zo'n kind er gewoon niet doorpast, fyisiek onmogelijk! Ik heb wel de hele tijd het voorgevoel gehad dat het kind in een stuit zou liggen en ik via een keizersnee zou mogen bevallen. Helaas melden de verloskundigen toch echt opgetogen vanaf week 30 dat het kind goed lag en bij elk consult was ze wat verder ingedaald. De laatste weken voor de bevalling heb ik het een beetje verdrongen (had ook weinig tijd om erover te piekeren aangezien mijn lief in het ziekenhuis lag) en maakte mezelf en anderen wijs dat ik er inmiddels wel geestelijk klaar voor was. Ik had echter helemaal geen haast met bevallen, had echt zoiets van 'best gezellig die buik" maar dat kwam dus gewoon omdat ik er echt nog steeds zo tegenop zag.
Ik was dus echt dolblij dat de verloskundigen 4 dagen voor de uitgerekende datum erachter kwamen dat Jasja dus wel in een stuit lag met haar hoofdje omhoog en zij al die maanden haar koppie voor haar kontje hebben aangezien en andersom (vind ik nog steeds ongelofelijk, 3 verschillenden die het allemaal niet goed gevoeld hebben terwijl het koppie echt wel heel duidelijk als een koppie voelde). In het ziekenhuis werd mij nog verteld dat met een stuit ook natuurlijk kan bevallen (heeft mijn moeder gedaan van mij en dat moet ik nog steeds horen) maar het was die artsen wel redelijk snel duidelijk dat dat voor mij geen optie was .
Was en ben nog steeds heel blij met de keizersnee, herstel is mij ook echt meegevallen.
Echt, groot respect voor alle dames die natuurlijk zijn bevallen

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 10:55 schreef Jelief het volgende:
Ik weet dat ik het kan en dat als het nodig is hulp (ruggeprik) dichtbij is (als we nog niet verhuisd zijn tzt).

Is dat inmiddels niet overal verplicht dan _{de mogelijkheid bedoel ik} ? Ik meen zoiets gelezen te hebben?

*wegrent uit topic*

dat zou eind dit jaar wel rond moeten zijn ja ..
maar binnen nu en 5wkn redden ze dat vast niet meer

goede afspraken maken met de vk dus
ik kreeg in eerste instantie van ze te horen: doen we pas als je echt niet meer kan
Heb heel duidelijk aangegeven (na bespreken van voor/nadelen etc.) dat ik echt niet wil afwachten tot ik echt neit meer kan, als de situatie bijv. zo is dat het heel lang duurt weer zoals bij ilse.
Als ik na 18uur echte weeën pas 2cm heb, maar nog wel redelijk aanspreekbaar ben ga ik toch niet alsnog wachten op het moment dat ik ècht niet meer kan !?
Dat moment komt heus wel namelijk...

Ik ga dinsdag met ze bespreken wat ik zal doen/mag doen qua bellen als ik overdag al weeën heb... om te voorkomen dat de nacht roet in het eten gaat gooien mocht ik inderdaad die ruggeprik willen.

en toch, ondanks dat ik me hiermee in kan dekken hoop/verwacht ik gewoon echt dat ik tzt ( ) kan vertrouwen op mijn lichaam en gewoon stuk sneller alles onderga !
Wie weet wel gewoon thuis ? Lijkt me misschien wel dat ik dingen nu anders inschat omdat het de tweede keer is ? Minder snel te zwaar tillen aan de weeën ?
Pff, geen idee

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 12:53 schreef marit1978 het volgende:
dat zou eind dit jaar wel rond moeten zijn ja ..
maar binnen nu en 5wkn redden ze dat vast niet meer

goede afspraken maken met de vk dus
ik kreeg in eerste instantie van ze te horen: doen we pas als je echt niet meer kan
Heb heel duidelijk aangegeven (na bespreken van voor/nadelen etc.) dat ik echt niet wil afwachten tot ik echt neit meer kan, als de situatie bijv. zo is dat het heel lang duurt weer zoals bij ilse.
Als ik na 18uur echte weeën pas 2cm heb, maar nog wel redelijk aanspreekbaar ben ga ik toch niet alsnog wachten op het moment dat ik ècht niet meer kan !?
Dat moment komt heus wel namelijk...

Ik ga dinsdag met ze bespreken wat ik zal doen/mag doen qua bellen als ik overdag al weeën heb... om te voorkomen dat de nacht roet in het eten gaat gooien mocht ik inderdaad die ruggeprik willen.

en toch, ondanks dat ik me hiermee in kan dekken hoop/verwacht ik gewoon echt dat ik tzt ( ) kan vertrouwen op mijn lichaam en gewoon stuk sneller alles onderga !
Wie weet wel gewoon thuis ? Lijkt me misschien wel dat ik dingen nu anders inschat omdat het de tweede keer is ? Minder snel te zwaar tillen aan de weeën ?
Pff, geen idee

En dan blijk je al 8 cm ontsluiting te hebben, wat een reden is om geen ruggeprik meer te geven, want "dan duurt het toch niet lang meer". Ik vond 5 uur nog wel lang.
"Mijn" ziekenhuis heeft nu dag en nacht de mogelijkheid voor ruggeprikken. En dit keer zal ik er op staan dat ze me dan wel op tijd toucheren.

cattie, ik kan me nog herinneren dat ik tijdens de bevalling van Ezra steeds maar vroeg "ligt ie wel goed om?" omdat ik niet weer hetzelfde als bij Liam wilde. De vk kan dat voelen en ze verzekerde me dat ie goed om lag. Dat bleek ook zo te zijn en het ging voorspoedig zoals je weet. Ik hoop zo dat dat voor jou ook geldt.
wel fijn om te weten dat ze die prik dag en nacht geven nu

Ik denk dat ik dat ook zal vragen, vanaf de eerste wee! Als deze maar goed ligt, dan is het voor mij ook hele zorg minder. _{En ik ga voor jouw scenario!}

ik had het geluk dat mijn eigen vk, die alles van mijn angsten wist, de bevalling mocht afmaken in het ziekenhuis, omdat ze het daar zo druk hadden, dat scheelde ook wel. Ik heb er veel over gepraat tijdens alle afspraken gedurende de zwangerschappen.
Als je in het ziekenhuis komt, zou je man ook ernaar kunnen vragen natuurlijk, die kan dan even makkelijker uitleggen van het hoe en waarom dan jij.

Wat een mooie echo's heb ik voorbij zien komen zeg! Echt super!

Zijn er mensen op Fok! waarbij de geslachtsbepaling is fout gegaan? (Als in echoscopist zegt: het wordt een jongetje en vervolgens komt er een meisje ter wereld) Ik hoor de laatste tijd daar over zoveel verhalen dat ik me afvraag hoe vaak dat werkelijk voorkomt.

tja, officieel gaven ze hier in het ziekenhuis ook dag/nacht een ruggeprik
maar ik kreeg de pethidine al in mijn been voor we die ruggeprik konden bespreken !
Dat gebeurt me nu toch niet meer, als het alleen aan mij zou liggen.
Aangezien het op dat moment niet meer aan mij ligt...moet ik V. en de vk maar inschakelen he ?

Tja, bij 8cm nog 5uur moeten is inderdaad wel veel langer dan je zou verwachten Cattie!

Lishe, lieve pm

Raissa, ik heb dat verhaal onlangs van een moeder zelf gehoord op het werk
1e op paar honderd pasgeborenen die ik voorbij zie komen.

was fout gegaan in de zin van: jongetje met waterbreuk balzak was aangezien (door verschillende echoscopisten) voor een meisje!
(jongensnaam heb ik hier dus ook nog paraat )

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 13:58 schreef Raissa het volgende:
Wat een mooie echo's heb ik voorbij zien komen zeg! Echt super!

Zijn er mensen op Fok! waarbij de geslachtsbepaling is fout gegaan? (Als in echoscopist zegt: het wordt een jongetje en vervolgens komt er een meisje ter wereld) Ik hoor de laatste tijd daar over zoveel verhalen dat ik me afvraag hoe vaak dat werkelijk voorkomt.

dat is mijn moeder 2 keer overkomen.
Ik heb een 20 wk en een 23wk echo gehad, dus ik mag er toch wel vanuit gaan dat ze na 2 keer erg goed kijken wel gelijk hebben (meisje)

Maar niet andersom? Dat een echoscopist dacht een jongentje te zien en het een meisje bleek te zijn?

edit: reactie op Marit

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 14:15 schreef Dakota het volgende:

[..]

dat is mijn moeder 2 keer overkomen.

2 keer

Dat lijkt me dan toch wel even omschakelen bij de geboorte ook

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 14:18 schreef Reinhilde het volgende:
Maar niet andersom? Dat een echoscopist dacht een jongentje te zien en het een meisje bleek te zijn?

edit: reactie op Marit

dat was dus zo bij mijn moeder

mijn stiefvader heeft tot 2 keer toe voetbalkamertjes geklust
1 van mijn zusjes nu op voetbal

Weet je dat ik me daar stiekem wel eens zorgen over maak? Dat de echoscopist het verkeerd heeft gezien?

tja..zorgen ?
het lijkt me wel erg omschakelen even, maar volgens mij ben je daar echt zó aan gewend hoor!
Ik denk dat je toch ook wel in je achterhoofd hebt dat het verkeerd gezien kan zijn en je de andere naam ook paraat hebt ?

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 16:12 schreef marit1978 het volgende:
tja..zorgen ?
het lijkt me wel erg omschakelen even, maar volgens mij ben je daar echt zó aan gewend hoor!
Ik denk dat je toch ook wel in je achterhoofd hebt dat het verkeerd gezien kan zijn en je de andere naam ook paraat hebt ?

Dat denk ik ook. Maar lijkt me wel een beetje rot als je, zoals bij Dakota's moeder, een voetbalkamertje hebt geklust en het een meisje blijkt te zijn

Volgens mij komt het best wel eens voor, ik ken in ieder geval ook 2 van die verhalen van redelijk dicht bij. Onze echoscopiste zei er dat ook duidelijk bij dat het nooit 100% zeker is. Het zou wel even wennen zijn, maar het maakt mij niet uit of we een jongen of meisje krijgen, dus heel erg is het niet als het fout blijkt te zijn. (Misschien moeten we dan wel de babykamer overschilderen en wat andere kleertjes kopen )

Hoe zit het met een klysma, heeft iemand daar ervaringen mee? Lijkt mij nou ook niet een pretje. Maar ik heb ook erg angst om tijdens het persen ontlasting te verliezen. Lijkt me zo genant!

Vroeger was het redelijk gebruikelijk om een klysma te krijgen, tegenwoordig gebeurd dat volgens mij niet meer. Tijdens het persen heb je wel wat anders aan je hoofd, grote kans dat je het niet eens merkt!

Mja idd ik lees ook overal dat je waarschijnlijk je gehele darminhoud eruit perst.
In 1 boekje stond 'tijdens mijn bevalling poepte ik mijzelf mijn man en mijn bed onder, de volgende keer maar een klysma'

Maargoed, je vriend van tevoren waarschuwen dat het kan gebeuren, de artsen zijn het inmiddels wel gewend. Ik zou me er niet al te druk om maken


Over verkeerde geslachtsbepaling:
Tegen mij zei de echoscopiste : 'en hier zie je de schaamlipjes!! Maar het zou ook een jongen kunnen zijn '
Dit dus omdat ze dus niet met 100 % zekerheid mogen zeggen wat het is.

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 16:12 schreef marit1978 het volgende:
tja..zorgen ?
het lijkt me wel erg omschakelen even, maar volgens mij ben je daar echt zó aan gewend hoor!
Ik denk dat je toch ook wel in je achterhoofd hebt dat het verkeerd gezien kan zijn en je de andere naam ook paraat hebt ?

Daarbij kan je bij baby's toch nooit zo goed zien wat het is dus gewoon volhouden dat het echt! een jongen is

'mijn' ziekenhuis heeft ook dagen nacht de mogelijkheid tot een ruggeprik. toen ik bij Emma om pijnstilling vroeg werd er uitgelegd wat er mogelijk was,nog voor de co uitgepraat was over de phetidine zij ze dat een ruggeprik wel de beste optie was. Ik had die phetidine ook nietwillen hebben.
Ikwas er van overtuigd dat ik eerst eenjongen zou krijgen, ikhield wel een beetje rekening met een meisje maar dacht echt dat min gevoel goed zat. Ik moestdus echt even wennen toenik tóch een meisje kreeg. Lijkt mij nog meer wennen als er bij de echo het verkeerde geslacht is bepaald.

En bij bijna elke vrouw komt er wel ontlasting mee tijdens het persen. Daar kijkt niemand van op.
Ik weet nog vaag datik ergens heb geropen dat er iets tussen mijnbillen zat, ik weet nog steeds niet of dat nou een aambei was of ontlasting.

Misschien verkeerd verwoord. Ik maak me geen zorgen, maar ik kan me er wel druk over maken. Ik ben nu al zo gewend aan het geslacht en de naam, dat het idd een enorme omschakeling zou zijn. Toen we het geslacht hoorden, moest ik er echt even aan wennen, maar ook weer niet, het voelde ook weer helemaal goed. En de naam voor als de baby het andere geslacht zou hebben, voelt zo raar nu... verwarrend hoor. Maar uiteindelijk maakt het me niets uit, ik hou van mijn babietje, no mather what.

Ik heb nu eindelijk eens zwangerschapskleding gekocht. Twee leggings en twee shirts. Dat is hopelijk wel voldoende voor de rest van de zwangerschap, want ik heb ook nog wat sportkleding liggen. Ik heb zo'n standaard broek geprobeerd, maar dat vond ik echt drie keer niets , dus dan maar leggings.

Ik nog steeds niet en ik vertik het ook..ik draag jurkjes, panty's en rokjes met grotere shirtjes en hoop dat ik dat kan blijven volhouden.

de afgelopen week ben ik een stuk dikker geworden 4 kilo!..daarvoor zag je een kleine welving

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 17:13 schreef Shaienne het volgende:
Hoe zit het met een klysma, heeft iemand daar ervaringen mee? Lijkt mij nou ook niet een pretje. Maar ik heb ook erg angst om tijdens het persen ontlasting te verliezen. Lijkt me zo genant!

doe je toch niks aan en er raar van opkijken doen ze ook niet.

bij mijn moeder hadden ze gezegd jullie krijgen een jongen totdat ik geboren was

iemand die ik ken kreeg ook een meisje totdat het jochie geboren werd en hun kamer helemaal roze was
ze hebben toen alles nieuw gekocht. daar kocht ik alles neutraal

ik zei vanavond nog tegen mijn nichtje die hoogzwanger is. niet druk maken, laat het over je heen komen. ze was me helemaal aan het uithoren hoe en wat van de bevallingen. maar ik moet eerlijk zeggen ik mag in mijn handjes knijpen want ik heb geen hechtingen of niks gehad. maar ik snap haar ook wel want ze staat er helemaal alleen voor.

De vader van het kind is uit beeld bij je nichtje? Dat lijkt mij zo vreselijk zwaar, de bevalling en de eerste tijd met de baby in je eentje. Ik zou direct een goede vriendin of zus ofzo optrommelen. Mijn man was echt mijn steun en toeverlaat die tijd (en nu nog steeds).

Dames ik kom net uit het wachten op een tweede streepje topic vandaan, en ja vandaan nogmaals getest en nog steeds gilt het ding: Zwanger dus ik zou graag in het lijstje willen

Isa gaat een broertje of zusje krijgen rond 24 mei 2009.

Gefeliciteerd Marlieske!

cattie de vriend van mijn nichtje is we zullen maar op een nette manier zeggen overleden.
iemand een leuk idee om iets als steuntje op te sturen?

marlieske hier nogmaals gefeliciteerd, leuk hoor.

quote:

Op zaterdag 13 september 2008 17:48 schreef Dakota het volgende:
Mja idd ik lees ook overal dat je waarschijnlijk je gehele darminhoud eruit perst.
In 1 boekje stond 'tijdens mijn bevalling poepte ik mijzelf mijn man en mijn bed onder, de volgende keer maar een klysma'

Gelukkig werkt het lichaam over het algemeen zo dat in de uren vóór het persen de darmen al leeg gepoept worden. Ik heb toch best wat bevallingen mogen bekijken maar "je hele darminhoud" is gelukkig (!!) overdreven

Marlieske, gefeliciteerd!!