Heb gekozen voor drie gevallen, die allemaal niet prettig zijn.
Ik heb mijn opa en oma beide zien wegteren door dementie en dat vond ik echt verschrikkelijk.
Ik herkende ze niet meer terug en zij mij dus ook niet. Mijn opa heeft een aantal keer geprobeerd mij te slaan omdat ik kennelijk iets deed dat hem niet beviel en mijn oma zag mijn vader nog weleens aan voor haar man.
Toen de ziekte verder gevorderd was praatten ze niet meer, staarden ze alleen nog doods voor zich uit, aten af en toe een koekje en deden weleens een bakkie. Vond het gewoon te verschrikkelijk om te zien!
Heb ook niet het gevoel dat ik echt afscheid van ze heb kunnen nemen, je weet niet of je tot ze doordringt.
Plotseling overlijden lijkt mij ook verschrikkelijk! Van niemand afscheid kunnen nemen, allemaal dingen die je nog had willen doen of vertellen en dat kan allemaal niet meer. Dingen gezegd waar je spijt van hebt in een ruzie, je zal het nooit meer goed kunnen maken.
Dus ik ga voor kanker. In de meeste gevallen heb je nog wel een tijdje te gaan, dus je kan gewoon lekker veel tijd doorbrengen met je familie en vrienden, veel dingen nog doen die je altijd al hebt willen doen en waardig afscheid nemen.
Wat jullie?
quote:Ik denk wel dat ik als iemand die mij dierbaar is zo dood zou gaan dat ik er meer vrede mee zou hebben dan bij een plotseling overlijden (wat ik al zei over nog dingen willen vertellen aan diegene, dingen uit praten, etc.)Op dinsdag 2 september 2008 01:13 schreef MLI het volgende:
Ik ga voor het plotselinge overlijden. De impact op het moment zelf is veel groter voor mijn familie maar ik zou toch ook niet willen dat mensen naar mijn dood toe gaan leven.
quote:Dat is wel apart, om zo te denkenVerder neem ik altijd goed afscheid, want je weet nooit zeker dat je de ander nog weerziet.
. Eigenlijk sta ik er nooit bij stil, alleen zojuist toen ik het erover had.Mijn opa en oma die mij niet meer herkenden~!
Is dat belangrijk dan? Die persoon is oud en takelt af, maar dat maakt ze niets minder mooi oid.
Of als iemand plots sterft is dat dan vreselijk omdat JIJ er geen afscheid van hebt kunnen nemen?
Als het dan moet, het liefst maar als oud dametje in slaap vallend in je lievelingsstoel.
Geen pijn aub.
quote:Seriously, weet je hoe een terminale kankerpatient leeft? niet echt op de manier die jij beschrijft.Dus ik ga voor kanker. In de meeste gevallen heb je nog wel een tijdje te gaan, dus je kan gewoon lekker veel tijd doorbrengen met je familie en vrienden, veel dingen nog doen die je altijd al hebt willen doen en waardig afscheid nemen.
[ontopic]
Zie sig.
[ Bericht 3% gewijzigd door PP. op 02-09-2008 01:41:16 (extraatje..) ]
Misschien tijd voor een scheve knipbeurt TS?
Ik heb geen behoefte aan afscheid nemen, of aan een begrafenis, of aan een ziektebed of een plotselinge 'rommelige' dood. Laat me maar gewoon in slaap vallen zonder zorgen, en dat ik gewoon nooit meer wakker word. Lekker 'clean' en rustig.
Dus op hoge leeftijd een ongeluk of aftakelen.
quote:Neem het leven nooit voor lief, voor je het weet ben je wel aan de beurt. 'Ironie', noemt men dat.Op dinsdag 2 september 2008 01:21 schreef Neleos het volgende:
Niet boeiend, ben nog lang niet dood. Maar doe maar al dementerend een dodelijk ongeval.
quote:Ik ga er van uit dat TS er juist ook over nadenkt hoe zijn nabestaanden het zouden ervaren, en hij gebruikt eigen ervaring als bron om zich te kunnen inleven. Niks mis mee.Op dinsdag 2 september 2008 01:24 schreef zhe-devilll het volgende:
Ik lees toch wel egoistische gedachten hier in dit topic.
Mijn opa en oma die mij niet meer herkenden~!
Is dat belangrijk dan? Die persoon is oud en takelt af, maar dat maakt ze niets minder mooi oid.
Of als iemand plots sterft is dat dan vreselijk omdat JIJ er geen afscheid van hebt kunnen nemen?
Als het dan moet, het liefst maar als oud dametje in slaap vallend in je lievelingsstoel.
Geen pijn aub.
En 'niets minder mooi'? Daar gaat het toch helemaal niet om? Het is voor die mensen zelf ook een lijdensweg. Het boek Hersenschimmen van Bernlef geeft dat mooi weer.
Wat betreft de drie keuzes, kan ik er geen maken. Ook ik zou liever op een vredige manier de andere wereld opzoeken, en ik wil niks 'jinxen' door een voorkeur te geven.
quote:Je hebt niet zoiets meegemaakt? Als iemand echt ver heen is door dementie is het ontzettend moeilijk deze nog te zien zoals hij/zij vroeger was. Vooral als je dit zo'n 4 jaar lang hebt zien gebeuren.Op dinsdag 2 september 2008 01:24 schreef zhe-devilll het volgende:
Ik lees toch wel egoistische gedachten hier in dit topic.
Mijn opa en oma die mij niet meer herkenden~!
Is dat belangrijk dan? Die persoon is oud en takelt af, maar dat maakt ze niets minder mooi oid.
Of als iemand plots sterft is dat dan vreselijk omdat JIJ er geen afscheid van hebt kunnen nemen?
Als het dan moet, het liefst maar als oud dametje in slaap vallend in je lievelingsstoel.
Geen pijn aub.
En wat jij egoistisch noemt; ik heb het toch over hoe ik niet dood zou willen gaan? Ik heb juist gekeken naar wat de manier is waar de achterblijvenden het meest vrede mee kunnen hebben naar mijn idee, door mij voor te stellen dat een dierbare op zo'n manier zou komen te overlijden.
Beetje voorbarig met je conclusies
. quote:Tip: Over mijn lijk, op BNN.Op dinsdag 2 september 2008 01:26 schreef PP. het volgende:
[..]
Seriously, weet je hoe een terminale kankerpatient leeft? niet echt op de manier die jij beschrijft.
[ontopic]
Zie sig.
Bovendien lijkt het mij ook van belang waar de kanker zit en hoe oud je bent op dat moment.
Ik kan begrijpen als je al op leeftijd bent dat je de kracht er echt niet meer voor hebt, maar ben je wat jonger kan het hartstikke goed.
Kogels overigens, veel kogels. Op mijn knieen zakkend met na-rokende leeggeschoten vuurwapens in mijn handen, een dikke laag hulzen om me heen en alles aan gort geknald.
quote:Volgens mij heb je niet echt een realistisch beeld van hoe dat gaat, moge het je bespaard blijven.Op dinsdag 2 september 2008 01:25 schreef DrDentz het volgende:
Ik kies dan voor dement. Onbezorgd en kinderlijk je oude dagen beleven.
quote:En ik denk dat het geen serieuze reactie was, maar van een baggeraar uit onzin die even op active topics klikteOp dinsdag 2 september 2008 01:58 schreef Wheelgunner het volgende:
[..]
Volgens mij heb je niet echt een realistisch beeld van hoe dat gaat, moge het je bespaard blijven.
quote:Ik heb zoiets wel meegemaakt!Op dinsdag 2 september 2008 01:47 schreef Hoi_Piepeloi het volgende:
[..]
Je hebt niet zoiets meegemaakt? Als iemand echt ver heen is door dementie is het ontzettend moeilijk deze nog te zien zoals hij/zij vroeger was. Vooral als je dit zo'n 4 jaar lang hebt zien gebeuren.
En wat jij egoistisch noemt; ik heb het toch over hoe ik niet dood zou willen gaan? Ik heb juist gekeken naar wat de manier is waar de achterblijvenden het meest vrede mee kunnen hebben naar mijn idee, door mij voor te stellen dat een dierbare op zo'n manier zou komen te overlijden.
Beetje voorbarig met je conclusies
[..]
Tip: Over mijn lijk, op BNN.
Bovendien lijkt het mij ook van belang waar de kanker zit en hoe oud je bent op dat moment.
Ik kan begrijpen als je al op leeftijd bent dat je de kracht er echt niet meer voor hebt, maar ben je wat jonger kan het hartstikke goed.
En ik hield nog net zoveel van haar als voorheen!
Het deed er niet toe of ze ons herkende of niet. Het gaat erom hoeveel je van iemand houdt en dit is belangeloos, niet in de zin van herkennen ze mij wel, zoals ik wel vaker mensen hoorde zeggen.
Ik ga maar niet meer naar diegene toe, want ze herkennen mij toch niet meer, dat is gemakkelijk.
Daar doel ik op nml.
En ik ben ook serieus hoor! Soms
quote:Precies. Het lijden naar de dood toe is erger dan het sterven zelf.Op dinsdag 2 september 2008 02:27 schreef Puccini het volgende:
Ik zou het liefst abrupt willen gaan. Moet er niet aan denken dat mensen naar mijn dood toe zouden gaan leven, of dat er voor me gezorgd moet worden. Nee, gewoon hup in een keer dood.
Athans, dat is mijn visie.
Jammer dan dat ik geen 'echt' afscheid heb kunnen nemen, maar ik denk dat langzaam aan een ziekte ten onder gaat je familie / vrienden / geliefden net zoveel pijn doet als ineens uit hun leven gerukt worden.
Ik zou het wel echt enorm sneu vinden voor mijn vriendinnetje.
Maar voorlopig vermaak ik me nog hartstikke prima, dus doe maar niet dood.
Kanker lijkt me gewoon te slopend, bovendien zou ik zeker niet m'n laatste dagen in een ziekenhuisbed willen slijten ofzo. Dementie is als je het mij vraagt de ergste optie uit het rijtje... 't Lijkt me echt vreselijk om mentaal niet meer in orde te zijn namelijk, dan zou ik liever al veel eerder de pijp uit zijn gegaan. En daar komt de plotselinge dood dus weer om de hoek kijken.
quote:Dat je van niemand afscheid hebt kunnen nemen zou als 't goed is geen probleem moeten zijn. Althans, ik lig daar niet meer wakker van als ik dood ben hoor.Plotseling overlijden lijkt mij ook verschrikkelijk! Van niemand afscheid kunnen nemen, allemaal dingen die je nog had willen doen of vertellen en dat kan allemaal niet meer. Dingen gezegd waar je spijt van hebt in een ruzie, je zal het nooit meer goed kunnen maken.
't Zelfde geldt voor de dingen die je nog had willen doen of zeggen...Het lijkt me juist veel pijnlijker om door ziekte (bijv. kanker) niet meer in staat te zijn de dingen te doen die je had willen doen, en je je daar volledig bewust van bent.
Of een spectaculaire achtervolging met 200+ over de A2 ofzo.
Dat lijkt me wel wat. 
Ja en dan in een gestolen Porsche natuurlijk. quote:Pff, al je shit verkopen en gewoon jezelf overladen met vrouwen en drank en alles wat gedoemd is om uiteindelijk dood aan te gaan.Op dinsdag 2 september 2008 02:35 schreef Diemietuhriej het volgende:
Als ik echt terminale kanker zou hebben en niet meer te redden enzo, zou ik zodra ik nog een beetje vitaal ben gewoon een bank gaan overvallen ofzo. Beetje actie op je laatste dag, en als je daarbij wordt doodgeschoten, jammer dan!
Of een spectaculaire achtervolging met 200+ over de A2 ofzo.
quote:Op dinsdag 2 september 2008 02:38 schreef OFfSprngr het volgende:
[..]
Pff, al je shit verkopen en gewoon jezelf overladen met vrouwen en drank en alles wat gedoemd is om uiteindelijk dood aan te gaan.
Ja dat klinkt wel goed.
Wel een beetje respectloos tegenover je familie, maar who cares.
quote:Pff, niet alsof zij ervan dood gaan.Op dinsdag 2 september 2008 02:42 schreef Diemietuhriej het volgende:
[..]
Ja dat klinkt wel goed.
Wel een beetje respectloos tegenover je familie, maar who cares.
En ja een beetje ontopic dus
Dat lijkt me nog het beste.
of idd, een plotselinge dood, in je slaap oid.
Afscheid nemen kan altijd nog wel
quote:Dat hoor ik weinig, de meeste mensen uit mijn omgeving zullen niet zo snel alles meteen uitspreken.Op dinsdag 2 september 2008 01:23 schreef MLI het volgende:
Ik sta er zelf ook nooit bij stil, ik heb er meer een gewoonte van gemaakt. Ik laat dingen nooit onuitgesproken in ieder geval, tenzij de situatie dat niet toelaat op dat moment. Maar ik kan me nu niets bedenken van 'dit en dat zou ik nog moeten zeggen tegen die en die'. Ik sluit ook bijna alle meningsverschillen/ruzies/discussies af als even goeie vrienden.
Ik zou voor optie 1 gaan denk ik
Afscheid nemen van iedereen en een leuke Bucket List opstellen.
Dan sterf ik terwijl ik iets aan het doen was wat ik heel erg leuk vind. Misschien dat de nabestaanden daar ook iets van vrede in kunnen vinden.
Ook liever geen touw ofzo, dat lijkt me zo snijden. Gewoon 2 grote handen die mn keel dicht dichtdrukken.
:S
Een moordenaar houdt een kind onder schot en kan elk moment de trekker overhalen maar dan kom ik en schreeuw: neem mij en vang dus de kogel terwijl het kind in veiligheid gebracht wordt.
Ja ik zoek naar zo,n moment maar niet dwangmatig ofzo, het is niet dat ik heel de dag door de stad loop wachtend op een moment dat ik mezelf op kan offeren. het komt als het komt
quote:Op dinsdag 2 september 2008 01:09 schreef Hoi_Piepeloi het volgende:
Dus ik ga voor kanker. In de meeste gevallen heb je nog wel een tijdje te gaan, dus je kan gewoon lekker veel tijd doorbrengen met je familie en vrienden, veel dingen nog doen die je altijd al hebt willen doen en waardig afscheid nemen.
Volgens mij weet je écht niet wat je zegt,
quote:Het leven is geen film.Op dinsdag 2 september 2008 10:15 schreef Maria2.0 het volgende:
Ook kanker.
Afscheid nemen van iedereen en een leuke Bucket List opstellen.
quote:Vertel mij wat. Heb genoeg (meer dan gemiddeld) sterfgevallen meegemaakt waaronder moeder, en ben 24. En toch stel ik die lijst op.
quote:No worries, ging me meer om het geromantiseerde beeld van kanker dat die film een beetje uitstraalt. Maar als het echt zou kunnen, dan voor mij death by snoo snoo.Op dinsdag 2 september 2008 10:52 schreef Maria2.0 het volgende:
[..]
Vertel mij wat. Heb genoeg (meer dan gemiddeld) sterfgevallen meegemaakt waaronder moeder, en ben 24. En toch stel ik die lijst op.
Kanker lijkt me ook zeker geen pretje. Al heb je tig soorten kanker die ieder weer hun eigen uitwerking hebben. De een sterft pas na een jarenlange lijdensweg waar de ander nog vrij lang mobiel is en toch redelijk door kan leven tot het ineens snel gaat. Weer een ander kiest voor euthanasie om de lange lijdensweg te ontlopen. Nee... het lijkt me toch naar om naar de dood toe te moeten leven. Ook voor de omgeving blijft het iets onwerkelijks.
Dan ga ik toch voor de plotselinge dood. Dan ga ik er natuurlijk vanuit dat ik ook al wat ouder ben en verder geen mensen meeneem in dat ongeluk. Dan is het gewoon snel over en heb ik lekker kunnen leven. Ik heb ook de gewoonte ruzies goed te maken voordat ik weg ik dus daar hoef ik me ook niet druk om te maken. Het zou toch verschrikkelijk zijn als je net ruzie hebt lopen maken met een dierbare. Dat overkomt me niet. En misschien is plotseling.. tja, een hartaanval in je slaap zou dan ook plotseling zijn. Ik hoef geen lange lijdensweg om afscheid te kunnen nemen.
Dat je tot het laatste moment jezelf kunt zijn, zoals je altijd bent geweest, en niet aan een slepende ziekte tenondergaat.
Graag!
Das toch het beste?
quote:Futurama!Op dinsdag 2 september 2008 10:59 schreef Slarioux het volgende:
[..]
No worries, ging me meer om het geromantiseerde beeld van kanker dat die film een beetje uitstraalt. Maar als het echt zou kunnen, dan voor mij death by snoo snoo.
quote:Behalve dan wanneer je 93 bent en je bent morgen jarig.Op dinsdag 2 september 2008 11:04 schreef Jose1985 het volgende:
Mag ik niet gewoon zo rond mijn 94e verjaardag de volgende dag niet meer wakker worden?
Das toch het beste?
quote:ROND mijn 94e had ik gezegd!Op dinsdag 2 september 2008 13:20 schreef American_Nightmare het volgende:
[..]
Behalve dan wanneer je 93 bent en je bent morgen jarig.
Het mooie is dat door de extreme zwaartekracht het nog eeuwen lijkt of ik naar binnen word gezogen voor buitenstaanders!
wat een vraag zeg...
quote:"Goodbye, friends. I never thought I'd die like this. But I always really, really hoped."
Omdat ik van dichtbij iemand met een erfelijke ziekte,een slopende ziekte,een herseninfarct en een doorgeschoten epilepsieaanval heb zien sterven vind ik dat toch de beste optie.
Ik hoor meestal dat het te gek is tijdens de sex,achtbaan of iets anders wilds/avontuurlijks,maar dat vind ik niks.
Je hebt je ogen toch al dicht en het halfslaperige voordat je overlijdt doe je toch al.
dan heb je tenminste de tijd om afscheid te nemen, je begravenis te regelen ed
En als dat niet lukt, door een vliegtuigongeluk. Dat lijkt me echt wel wat hebben. Wel een beetje sneu voor die andere mensen in het vliegtuig misschien.
In ieder geval onverwacht dus, ik hoef er niet naartoe te leven, bah.
quote:Vliegtuigongeluk zou ik ook prima vinden. Ik ben ook absoluut nooit bang wanneer ik vlieg. Het ergste wat er kan gebeuren is dat je neerstort, en zo erg vind ik dat niet. Daarnaast vlieg ik meestal met mijn partner, dus dan ga je nog lekker romantisch 'samen' ook. Mooi einde toch!?Op dinsdag 2 september 2008 16:22 schreef Walging het volgende:
Tijdens de totale verwoesting van de aarde. Opgeruimd staat netjes.
En als dat niet lukt, door een vliegtuigongeluk. Dat lijkt me echt wel wat hebben. Wel een beetje sneu voor die andere mensen in het vliegtuig misschien.
In ieder geval onverwacht dus, ik hoef er niet naartoe te leven, bah.
KZou zelf het liefst met een klap wegaan, zonder dat je het realiseert.
Maar liever gewoon in mijn slaap, of na een orgasme.
quote:Na een orgasme slaap je toch sowieso al!?Op woensdag 3 september 2008 01:17 schreef Xennia het volgende:
Doe dan maar een plotselinge dood. Ik denk niet dat ik er last van heb als ik dood ben dat ik geen afscheid heb kunnen nemen. Deze dood is wel erg voor de nabestaanden, maar voor mij onbevreesd.
Maar liever gewoon in mijn slaap, of na een orgasme.
quote:Om nog enigszins serieus ontopic te zijn: dementeren lijkt me niet echt iets... het idee dat je je herinneringen -en imho dus ook je persoonlijkheid- langzaam maar zeker verliest staat me niet echt aan. Kanker of een andere terminale aandoening liever ook maar niet, als ik de keuze had dan zou ik snel willen gaan zonder dat ik er vooraf veel stress om zou hebben gehad. Maar dan wel na een lang en fijn leven natuurlijkUit een eerder, soorgelijk, topic
Ik zat zelf meer te denken aan een bubbelbad met 2 mooie vrouwelijke inboorlingen en (op het eind) een broodrooster. Als je genoeg geld hebt zou dat in dat soort landen ook best nog wel te realiseren zijn
Ik wil gaan zoals ik leef en ik denk dat als ik zeker weet dat ik terminaal ben dat ik euthanasie wil op mijn manier en mijn tijd wat ik dus voornamelijk afstem op mijn geliefden. De dood is voor mij niet angstig meer, ik zou voornamelijk kijken naar het juiste tijdstip tov mijn naasten. Pijn is voor mij geen vijand meer dus dat is geen maatstaf. En misschien doe ik het wel helemaal anders, I do'nt know
quote:Hoe kun je dat weten?Op woensdag 3 september 2008 02:32 schreef Morwen het volgende:
Voor mij maakt het niet zoveel uit, ik hoop dat ik ga op een manier waarmee mijn nabestaanden vrede hebben. Dus niet een onopgeloste moord, ook niet dat zij zich schuldig voelen of dat zij niet meer herkennen (dementie). Ook niet door borstkanker (zit enigzins verhoogd in mijn familie dus ook in mijn dochtertje), dat wil ik ze niet aandoen die angst die ik nu soms heb.(ondanks dat ik onder een zeer sterke controle sta).
Ik wil gaan zoals ik leef en ik denk dat als ik zeker weet dat ik terminaal ben dat ik euthanasie wil op mijn manier en mijn tijd wat ik dus voornamelijk afstem op mijn geliefden. De dood is voor mij niet angstig meer, ik zou voornamelijk kijken naar het juiste tijdstip tov mijn naasten. Pijn is voor mij geen vijand meer dus dat is geen maatstaf. En misschien doe ik het wel helemaal anders, I do'nt know
Ik wil je nog wel zien als je in een brandend gebouw zonder uitweg zit.
quote:Gelovigen zijn dat als ik ze moet geloven niet. Die leggen alles maar 'in de hand van god' en vertrouwen erop dat ze of gered worden of naar de hemel gaanOp woensdag 3 september 2008 11:41 schreef Arclight-S het volgende:
Vrouwen die denken dat ze alles inclusief angst voor dood hebben overwonnen
Ik wil je nog wel zien als je in een brandend gebouw zonder uitweg zit.
quote:Mijn idee. Het is makkelijk om niet bang voor de dood te zijn als je niets mankeert en overigens ook niet in een levensbedreigende situatie zit.Op woensdag 3 september 2008 11:41 schreef Arclight-S het volgende:
Vrouwen die denken dat ze alles inclusief angst voor dood hebben overwonnen
Ik wil je nog wel zien als je in een brandend gebouw zonder uitweg zit.
'Aarde kan op 10 september vergaan'
In mijn nabije omgeving is er iemand terminaal ziek. Voor de naasten én voor de zieke zelf is het een slopend proces. Het 'voordeel'
is misschien wel dat je zelf nog van alles kunt regelen zoals je uitvaart en dat je echt afscheid kunt nemen van elkaar.Ook heb ik een plotseling overlijden meegemaakt van een naaste
Misschien het 'beste' voor die persoon zelf, maar erg moeilijk voor de nabestaanden omdat je geen afscheid hebt kunnen nemen.En dementie..helaas ook gezien bij de opa van een vriend. Ook erg moeilijk allemaal.
Tja.. ik weet het eigenlijk niet. Het is natuurlijk allemaal even verschrikkelijk.. maar als ik zou mógen kiezen..zou ik denk ik gaan voor een plotselinge dood
Zo heb ik met mijn ouders afspraken gemaakt over wat ik graag zou willen bij een uitvaart bv. Ik denk dat het wel belangrijk is om rekening te houden met zulke dingen, niet alleen voor jezelf maar ook voor je naasten. Mocht je dan plotseling om het leven komen, dan weten er in ieder geval mensen hoe jij het zelf graag had gewilt en hebben zij er misschien zelf ook een beter gevoel over.quote:Inderdaad. de ultieme Darwin-awardOp woensdag 3 september 2008 11:50 schreef _GdR_ het volgende:
Door een zwart gat op 10 september. lijkt me wel ruig. Plus dan gaan jullie ook mee en hoef ik niets mer te missen.
'Aarde kan op 10 september vergaan'
Ben er ook wel benieuwd naar. Zou wel vaag zijn.
quote:Dan kun je beter gewoon plots in je slaap overlijden. Een ongeval is ook weer zo 'messy'.Op woensdag 3 september 2008 13:20 schreef Nantes het volgende:
Door een ongeval. Het leven naar de dood zou ik vreselijk vinden, voor mezelf en de omgeving. Daarbij wil ik dat men zich mij herinnert zoals ik was, niet als een ernstig ziek persoon of iemand die niets meer weet.
Alleen kut dat er tegen die tijd electro aangedreven moteren zijn, met zoveel veiligheidsvoorzieningen zodat het net weer niet lukt.
Mooi sterven
quote:id, een kist vol met zaagsel (ja ooit meegemaakt) is ook zo apart afscheid van nemenOp woensdag 3 september 2008 14:29 schreef Yi-Long het volgende:
[..]
Dan kun je beter gewoon plots in je slaap overlijden. Een ongeval is ook weer zo 'messy'.
quote:Wat met een kist vol zaagsel?Op woensdag 3 september 2008 15:31 schreef Re het volgende:
[..]
id, een kist vol met zaagsel (ja ooit meegemaakt) is ook zo apart afscheid van nemen
eerst afscheid nemen, en dan een overdosis drugs..
goed weg spacen
quote:Ja, ik teken ook in!Op woensdag 3 september 2008 15:25 schreef TheYoung1 het volgende:
Met dank aan Klonk, het liefst op de volgende manier:
Mooi sterven
quote:Op woensdag 3 september 2008 15:40 schreef Dagonet het volgende:
Niet, flikker op met dat kuddegedrag.
tja, als het dan toch moet,
dan gewoon in mijn slaap zonder ziekte eraan vooraf. Ik heb mensen aan kanker kapot zien gaan (waaronder mijn eigen moeder) dat was geen pretje. dementie lijkt mij verschrikkelijk omdat je dan jezelf verliest.
Snel sterven is moeilijker voor de nabestaanden omdat ze geen afscheid hebben kunnen nemen. Langzaam is weer moeilijker voor de stervende. Doe mij maar snel.
Ik moet ongetwijfeld nog 80 jaar werken, en ik zal wel doodvallen op de eerste dag van mijn pensioen.
quote:Ik heb dat van dichtbij mee gemaakt en ja dat is moeilijk, maar ik zou niet durven zeggen dat het moeilijker is dan iemand waarvan je houdt langdurig pijn te zien hebben. Hoe dan ook, het offer dat ik geen afscheid heb kunnen nemen breng ik graag als daar tegenover staat dat degene die je lief hebt een snelle dood sterft.Op woensdag 3 september 2008 17:42 schreef RoyalFuss het volgende:
Snel sterven is moeilijker voor de nabestaanden omdat ze geen afscheid hebben kunnen nemen.
Natuurlijk is het nu makkelijk praten en wil je tzt genieten van elke dag die je hebt (dus misschien zou ik er in dezelfde situatie heel anders over denken), maar ik kan me goed voorstellen dat als ik terminaal ben, ik ergens een auto jat en mezelf met 200+ tegen een boom jas. De lijdensweg (zowel emotioneel als praktisch: ziekenhuis in en uit) die mij en anderen te wachten staat terwijl ik weet dat ik binnen afzienbare tijd de pijp uit ben, ik betwijfel of daar op zit te wachten.
quote:Waarschijnlijk maakt het ook een verschil of je kids hebt, of een partner etc. Als je die hebt dan wil je wellicht je laatste adem uitblazen terwijl zij je aankijken, gedag zeggen en je hand vastklemmen...Op donderdag 4 september 2008 00:55 schreef Mikkie het volgende:
Als ik mocht kiezen, dan plotseling. De lijdensweg van kanker of dementie, het naar de dood toe leven bij wijze van spreken, daar zou ik zelf geen zin in hebben en dat zou ik m'n familie ook niet willen aan doen.
Natuurlijk is het nu makkelijk praten en wil je tzt genieten van elke dag die je hebt (dus misschien zou ik er in dezelfde situatie heel anders over denken), maar ik kan me goed voorstellen dat als ik terminaal ben, ik ergens een auto jat en mezelf met 200+ tegen een boom jas. De lijdensweg (zowel emotioneel als praktisch: ziekenhuis in en uit) die mij en anderen te wachten staat terwijl ik weet dat ik binnen afzienbare tijd de pijp uit ben, ik betwijfel of daar op zit te wachten.
Maar goed, dat is altijd lastig in te schatten.
Ik weet dat kanker een lange lijdensweg inhoudt maar ik zou echt niet dood willen gaan zonder dat ik nog een paar maanden op mijn vrouw in kan praten zodat zijzelf mijn dood ook kan accepteren en verder kan gaan met haar leven. Mijn vrouw praat vaak over de dood en hoe het allemaal moet als ik dood ben en maakt zichzelf soms echt bang of zelfs verdrietig, ook al is er helemaal niets met me aan de hand, als ik opeens dood ben dan zou ze dat niet aankunnen denk ik, met een beetje aanloop misschien wel.
Ik walg eigenlijk wel een beetje van mezelf als ik dit zo lees, daarom: dit zonder kinderen. Kinderen hebben imo een moeder nodig en zoiets zou ik ze dan ook nooit aandoen. Als ik ooit kinderen heb, dan zou ik er alles aan doen om te blijven leven. Kortom: dan sterven door ouderdom. Toch blijf ik erbij dat als ik dement word ik euthanasie (spelling?) zou willen laten plegen, want het is verschrikkelijk om iemand te zien lijden op die manier.
Samenvatting:
Zonder kids:
- Plotseling door bijvoorbeeld een auto-ongeluk
- Een korte lijdensweg, maar voordat deze echt op gang komt er een einde aan maken.
Met kids:
- Ouderdom
de rest boeit me niet zo veel....
De lijdensweg die kanker heet sla ik graag over.
Maar natuurlijk is de mooiste dood dat je 's avonds gaat slapen en niet meer wakker wordt.
Ik zou dan graag dood gaan in mijn slaap en anders plotseling. Want dat afscheid nemen bij kanker is namelijk ook vaak niet het geval. En de klap is denk ik heel groot als iemand plotseling overlijdt, maar zodra je weet dat iemand ongeneeslijk ziek is is de klap ook enorm.
meeste mensen gaan gewoon heel pijnlijk dood...
En eervol, bij een actie die zich iedereen herinnert..
maar als ik uit die 3 opties zou moeten kiezen. zou ik voor kanker gaan.. Het zou voor mijzelf heel moeilijk zijn.. maar ik zou zorgen dat ik niet laat zien dat ik pijn heb, en het voor mijn nabestaanden zo goed mogelijk te maken. Door gewoon vrolijk te blijven en niet in een ziekenhuis, dan maar wat sneller dood dan leiden in een ziekenhuis.
En door gewoon proberen mijzelf te blijven. (Ja ik weet dat je dat niet 1 2 3 kan, maar ik zou niet gaan zitten niksen)
quote:Op woensdag 10 september 2008 04:01 schreef Aamon het volgende:
dementeren - een dikke NEE... dit is echt afschuwelijk voor de nabestaanden.. Ik ken het van mijn eigen oma.. die haar dochter (mijn moeder) als een vriendin van het kaarten zag.. Dat is gewoon niet te geloven hoeveel pijn dat doet.. En plotseling is ook niks.. en kanker vind ik ook helemaal niks.. dat je maar zit te wachten tot je dood gaat.. Ik zou het liefst gewoon als ik oud ben (wel gezond) gewoon eerst mijn heup breken.. dan beland je in het ziekenhuis en dan krijg je op die leeftijd longontsteking en die is dan fataal. Dat is het beste kan je afscheid nemen van je familie, want je ziet het toch al aankomen..
maar als ik uit die 3 opties zou moeten kiezen. zou ik voor kanker gaan.. Het zou voor mijzelf heel moeilijk zijn.. maar ik zou zorgen dat ik niet laat zien dat ik pijn heb, en het voor mijn nabestaanden zo goed mogelijk te maken. Door gewoon vrolijk te blijven en niet in een ziekenhuis, dan maar wat sneller dood dan leiden in een ziekenhuis.
En door gewoon proberen mijzelf te blijven. (Ja ik weet dat je dat niet 1 2 3 kan, maar ik zou niet gaan zitten niksen)
Oh en misschien is het heel raar, maar wat mij echt ontzettend vet lijkt is dat we met de hele aardkloot tegelijk gaan. Geen zorgen meer, iedereen gaat mee. Niemand die lijd. En of we zitten met zijn alle bij god boven. of we zijn gewoon dood
Alles in 1 keer dus.
quote:of invriezen en dood ontdooien..Op woensdag 10 september 2008 04:09 schreef Vodkadruppel het volgende:
Ik hoop straks als die deeltjesversneller gaat werken.
Alles in 1 keer dus.
quote:Doe maar plotseling ongeval. Misschien minder fijn voor de nabestaanden maar fijner voor mij.Op dinsdag 2 september 2008 01:09 schreef Hoi_Piepeloi het volgende:
Ik had er het over msn over met PDL, en vond het wel topicmateriaal.
Heb gekozen voor drie gevallen, die allemaal niet prettig zijn.Door kanker (lange pijnlijke lijdensweg, naar je dood toeleven) Door een plotseling ongeval (aanrijding bijv. geen afscheid kunnen nemen) Dement (langzaam aftakelen tot je niemand meer herkent, niets meer kan zeggen, incontinent wordt, etc.) ik weet dat je door dementie zelf niet dood gaat, maar ik bedoel dus dat je helemaal wegteert en dan dood gaat
Ik heb mijn opa en oma beide zien wegteren door dementie en dat vond ik echt verschrikkelijk.
Ik herkende ze niet meer terug en zij mij dus ook niet. Mijn opa heeft een aantal keer geprobeerd mij te slaan omdat ik kennelijk iets deed dat hem niet beviel en mijn oma zag mijn vader nog weleens aan voor haar man.
Toen de ziekte verder gevorderd was praatten ze niet meer, staarden ze alleen nog doods voor zich uit, aten af en toe een koekje en deden weleens een bakkie. Vond het gewoon te verschrikkelijk om te zien!
Heb ook niet het gevoel dat ik echt afscheid van ze heb kunnen nemen, je weet niet of je tot ze doordringt.
Plotseling overlijden lijkt mij ook verschrikkelijk! Van niemand afscheid kunnen nemen, allemaal dingen die je nog had willen doen of vertellen en dat kan allemaal niet meer. Dingen gezegd waar je spijt van hebt in een ruzie, je zal het nooit meer goed kunnen maken.
Dus ik ga voor kanker. In de meeste gevallen heb je nog wel een tijdje te gaan, dus je kan gewoon lekker veel tijd doorbrengen met je familie en vrienden, veel dingen nog doen die je altijd al hebt willen doen en waardig afscheid nemen.
Wat jullie?
Heb mijn pa zien wegkwijnen aan kanker en ik kan je vertellen dat dat verre van een pretje is, dan nog liever voor de trein.
quote:ik werk met dementerenden.Op dinsdag 2 september 2008 01:25 schreef DrDentz het volgende:
Ik kies dan voor dement. Onbezorgd en kinderlijk je oude dagen beleven.
neem van mij aan dat het alles behalve onbezorgd is om dementerend te zijn.
mensen kunnen behoorlijk gedesonrienteerd zijn zowel in plaats als in tijd.
zoeken naar overleden familieleden, echtgenoten, ouders.
alles bij elkaar kan ze enorm onrustig maken.
mijn vader is aan kanker overleden en heeft gruwelijk geleden
mijn ene oma is diep dementerend geëindigd
mijn andere oma viel van het ene op het andere moment dood neer.
voor degene die dood gaat lijkt me de laatste optie wel prettig
voor nabestaanden is het wellicht prettiger om naar de dood toe te groeien
mocht ik dement worden, hoop ik dat er een euthanasiemogelijkheid is, want ik vind het mensonterend.
Het is mijn grootste angst dat mij dit ook overkomt dus deze keuze valt al af.
Het is zowel voor de dementerende in het begin een grote lijdensweg (je merkt dat je dementerend word maar kunt er niets aan doen) en natuurlijk voor de nabestaande ook een lijdensweg.
Kanker is eigenlijk hetzelfde verhaal. Veel pijn voor jezelf en nabestaande op de weg naar je dood.
Dus.. ik kies voor een plotseling ongeval. Dit geeft nog pijn voor je nabestaande. Maar nu alleen het rouwproces en niet het proces naar het verlies toe.
Als ik helemaal zelf mag kiezen dan slaap ik als oud vrouwtje in.
quote:Inderdaad...Op woensdag 10 september 2008 13:40 schreef lady-wrb het volgende:
mocht ik dement worden, hoop ik dat er een euthanasiemogelijkheid is, want ik vind het mensonterend.
Toevallig zag ik gisteren (of eergisteren, whatever) nog iets op TV over dementerenden... Dat ging dan over agressie tegen verzorgers, maar als ik zie hoe die mensen er allemaal bij zitten, zou ik het m'n ergste vijand nog niet gunnen. Jij maakt dat blijkbaar nog van dichtbij mee, als je met die mensen werkt.
Reken maar dat ik liever gewoon dood zou zijn, in plaats van zo weg te moeten kwijnen. Eerlijk gezegd denk ik dat dat niet alleen voor de dementerende, maar ook voor de nabestaanden beter is. 't Lijkt me ongelofelijk pijnlijk om bijvoorbeeld niet meer herkend te worden...
quote:Lijkt me ook erg ja, maar tot welke leeftijd had je ze nog echt als opa en oma?Op dinsdag 2 september 2008 01:09 schreef Hoi_Piepeloi het volgende:
Ik had er het over msn over met PDL, en vond het wel topicmateriaal.
Heb gekozen voor drie gevallen, die allemaal niet prettig zijn.Door kanker (lange pijnlijke lijdensweg, naar je dood toeleven) Door een plotseling ongeval (aanrijding bijv. geen afscheid kunnen nemen) Dement (langzaam aftakelen tot je niemand meer herkent, niets meer kan zeggen, incontinent wordt, etc.) ik weet dat je door dementie zelf niet dood gaat, maar ik bedoel dus dat je helemaal wegteert en dan dood gaat
Ik heb mijn opa en oma beide zien wegteren door dementie en dat vond ik echt verschrikkelijk.
Ik herkende ze niet meer terug en zij mij dus ook niet. Mijn opa heeft een aantal keer geprobeerd mij te slaan omdat ik kennelijk iets deed dat hem niet beviel en mijn oma zag mijn vader nog weleens aan voor haar man.
Toen de ziekte verder gevorderd was praatten ze niet meer, staarden ze alleen nog doods voor zich uit, aten af en toe een koekje en deden weleens een bakkie. Vond het gewoon te verschrikkelijk om te zien!
Heb ook niet het gevoel dat ik echt afscheid van ze heb kunnen nemen, je weet niet of je tot ze doordringt.
quote:Sowieso vind ik dat je wat dat betreft niet moet wachten tot iemand stervende is.. dan op het laatst nog even snel goedmaken voor je eigen geweten.. ik hou daar niet zo van. Zulke dingen moet je bij leven oplossen.Plotseling overlijden lijkt mij ook verschrikkelijk! Van niemand afscheid kunnen nemen, allemaal dingen die je nog had willen doen of vertellen en dat kan allemaal niet meer. Dingen gezegd waar je spijt van hebt in een ruzie, je zal het nooit meer goed kunnen maken.
quote:Waardig afscheid nemen? Je kinderen van 11 en 15 moeten vertellen dat mama over 3 maanden doodgaat en snel langzaam kreperend aan het doodgaan is? Dingen doen???? Op bed liggen met morfine die als je geluk hebt tegen de pijn helpt bedoel je...Dus ik ga voor kanker. In de meeste gevallen heb je nog wel een tijdje te gaan, dus je kan gewoon lekker veel tijd doorbrengen met je familie en vrienden, veel dingen nog doen die je altijd al hebt willen doen en waardig afscheid nemen.
Wat jullie?
Vriendin van mij is op die manier aan haar einde gekomen, ze was 39 en die kinderen zijn nu mijn petepubers. Kindjes van 2 vaders en daarna niet meer als zusjes bijelkaar kunnen wonen, iemand voor je ogen pijn zien lijden.. ze was allergisch voor opiaten dus van morfine werd ze alleen zieker..
Het enige wat er dan misschien nog "positief" aan was is dat ze ervoor heeft kunnen zorgen dat ze zelf het tijdstip van haar overlijden bepaalde in plaats van langzaam pijnlijk dood te gaan.
Van alle overlijdens die ik van dichtbij heb meegemaakt (en dat zijn er veel helaas..) was dit de meest harde en moeilijke, afscheid nemen van iemand, met zn allen buiten hand in hand staan wetend dat de husiarts over vijf minuten komt vertellen dat ze er niet meer is omdat je "voelt" dat haar aanwezigheid opeens weg is...
Zorg nou maar dat je goed leeft en je geen zorgen hoeft te maken over wat je nog had willen zeggen.. ZEG het!
quote:In oktober gaat het gebeuren vriend.
quote:Tja, zo'n heldendaad/heldendood is misschien leuk voor je nabestaanden, maar zelf lijkt dat me toch niks.Op woensdag 17 september 2008 13:59 schreef Sateman het volgende:
Ik ga het liefst niet maar als ik dood zou willen gaan, dan maar door een heldendaad. Iemand anders redden van de dood en zelf dood gaan lijkt me dan wel het best. Heb je nog moment van YES ik heb iemand gered en dan paf zelf dood.
Heb zelf jaren geleden iemand anders (voor mij onbekende) op die manier dood zien gaan. Die man duwde iemand anders bij een oversteekplaats van de weg af, maar werd toen zelf door een bus geschept. Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij nog zo'n "yes"-moment heeft gehad.
En degene die gered is, zal ook wel met een schuldgevoel achterblijven denk ik.
nu plotseling doodgaan, oh hellup en mijn poezen dan?
dementie -> heb je zelf geen last van
kanker -> indien ongeneeselijk zelfmoord plegen voordat je echt pijn krijgt
quote:Hij zou eerder blij zijn dat zijn dood niet voor niets is geweest. (denk ik, niet kwaad worden als je er anders over denktOp woensdag 17 september 2008 14:35 schreef Omniej het volgende:
[..]
Tja, zo'n heldendaad/heldendood is misschien leuk voor je nabestaanden, maar zelf lijkt dat me toch niks.
Heb zelf jaren geleden iemand anders (voor mij onbekende) op die manier dood zien gaan. Die man duwde iemand anders bij een oversteekplaats van de weg af, maar werd toen zelf door een bus geschept. Eerlijk gezegd denk ik niet dat hij nog zo'n "yes"-moment heeft gehad.
En degene die gered is, zal ook wel met een schuldgevoel achterblijven denk ik.
) maar ik heb dan zoiets, ik ga dan niet dood voor niets. Ik heb dan nog een ander leven kunnen redden. Snappie? Natuurlijk kan ik begrijpen, dat die gene die je gered heeft mischien zoiets heeft van shit. Door mijn toedoen is er iemand anders gestorven. Maar voor jezelf is het weer een ander gevoel. En ofcourse voor je nabestaande.
In het begin merk je wel degelijk dat je dingen gaat vergeten en dat je steeds vaker aftakeld. Dit is erg confronterend omdat je ook weet dat het steeds erger wordt. En je merkt dat je familie het ook moeilijk vind.
Na verloop krijg je nog maar af en toe een helder moment, maar die zijn dan ook erg confronterend.
Pas als het erger word ben je zo ver van de wereld dat je er niet bewust last van hebt.
Kanker is echt kut, seen it.
quote:Ja, dat is ook wel zo, maar zelf heb je niet echt tijd om ervan te 'genieten' natuurlijk. Voor je nabestaanden is het een mooie gedachte dat je niet voor niets bent doodgegaan, en dat je dus nog een ánder leven hebt kunnen redden, maar zelf heb je daar niets meer aan.Op woensdag 17 september 2008 22:49 schreef Sateman het volgende:
[..]
Hij zou eerder blij zijn dat zijn dood niet voor niets is geweest. (denk ik, niet kwaad worden als je er anders over denkt
Natuurlijk kan ik begrijpen, dat die gene die je gered heeft mischien zoiets heeft van shit. Door mijn toedoen is er iemand anders gestorven. Maar voor jezelf is het weer een ander gevoel. En ofcourse voor je nabestaande.
(tenzij je gelooft in een leven na de dood natuurlijk, maar goed...)Ik zou nooit op zo'n manier gered willen worden in ieder geval.
Lijkt me echt ontzettend klote om dat schuldgevoel te hebben...