je baas laten hangen?

Oh en een keer ben ik heel schofterig geweest. Ik werkte als 15-jarige in de frietkraam bij het Henschotermeer, hartje zomer bij 30 graden.
Geen leuke bijbaan voor de zomer, maar het verdiende goed. Tenminste, als ik mijn geld kreeg. Mijn baas had nogal een vreemde beleving van het concept 'salaris' . Kort gezegd betaalde hij vaker niet dan wel en na 3 weken op mijn geld wachten was ik het zat en heb ik een hele dag gratis friet, kroketjes en frikandellen weggegeven met de mededeling dat we 5jr bestonden en de baas trakteerde. Na mijn dienst ben ik via de struikjes weggeslopen om nooit meer terug te keren.

Achteraf een kutstreek natuurlijk, want die 400 snacks stonden natuurlijk niet in verhouding tot mijn salaris

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 19:13 schreef SHE het volgende:
Achteraf een kutstreek natuurlijk, want die 400 snacks stonden natuurlijk niet in verhouding tot mijn salaris

Er moet ook een waarschuwingseffect vanuit gaan.

Vanaf mn 15de heb ik 4,5jaar lang bij een supermarkt gewerkt. Ik werkte er met een 0uren contract regelmatig rond de 20a25uur per week ook sochtend om 6uur enzo. Het bedrijf werd over genomen door laurus en die vond het nodig om mij nog maar 12uur per week te laten werken. Toen ineens op een zaterdag avond 5minuten voor ik moest beginnen opgezegt. Ik moet daar de reclamekaartjes op zaterdag ophangen en daarvoor hadden ze toen een paar weken niemand.

Long time ago, in a galaxy far away...

Ging ik eens mee op montage als jonge uzkracht. Met de auto met een stel randdebielen erheen, een week later terug komen en ondertussen op hotel. Het uzb vertelde allemaal prachtige verhalen over hoe leuk het wel niet was en naief als ik was op mijn jonge leeftijd, trapte ik er nog in ook.

Het was werkelijk kutwerk. Een ijzergieterij in Duitsland waar een nieuwe machine afgeleverd werd. Om een lang verhaal kort te houden enkele hoogtepunten uit deze bloemrijke ervaring:

- de kastjes om je kleren in op te bergen waren smerig. En met smerig bedoel ik SMERIG. Waarschijnlijk nog van voor de oorlog (not kidding) en sinds die tijd ook niet meer schoongemaakt. De kleine ruitjes in dat omkleedhok zaten op drie meter hoog en waren veel te klein en werden volgens mij alleen schoongespoeld als het regende. Op een van de smerige zitbankjes lag een of andere vetlap te pitten, waarschijnlijk een jood uit de oorlog die ze vergeten hadden te werk te stellen

- de werkvloer van die fabriek was gewoon de grond. Geen beton, geen vloer, gewoon de kale grond. Je had er zo geraniums kunnen poten als je wilde. Het had wel iets weg van een barak in een kamp.

- er werd me door de projectleider (ongeschoolde ouwe lul van achter in de 50) gevraagd of ik tekeningen kon lezen. Ik antwoordde dat ik een hoge technische opleiding had gedaan en dat ik dergelijke tekeningen doorgaans zelf maakte. "Ja maar kan je tekeningen lezen?" Zelden zo'n stupide ouwe zak meegemaakt. Nog te stom om zijn eigen naam te schrijven.

- het werk was compleet RUK. Ik moest daar - notabene als technisch geschoolde en aldus binnengehaalde medewerker - bijvoorbeeld afdichtingstouw tussen twee machinehelften in proppen.

Na een halve dag heb ik eens geinformeerd naar wat de openbaar vervoermogeljikheden daar waren. Ik heb verteld dat ik weg ging en ben vrolijk met bus en trein naar huis terug gegaan

Had die ouwe zak ook nog het standpunt dat ik niets betaald zou krijgen als ik na een dag met het werk op zou houden Kennelijk zijn er de nodige voorgangers geweest op dergelijke "projecten" die op dezelfde manier hebben gehandeld en voortijdig het object hebben verlaten

Het uzb heb ik naderhand flink aangepakt. Ten eerste omdat ze me voor heel ander werk hadden binnengehaald en ten tweede omdat ze me inderdaad niet wilden uitbetalen. Die afspraak had het uzb kennelijk met het bedrijf gemaakt, maar daar had ik geen boodschap aan - ik deed zaken met het uzb

Sowieso, uitzendbureau's.

Voor ik mijn huidige baan kreeg en dringend op zoek naar werk was ben ik in de mooie beloftes van een uitzendbureau getrapt. Mij leek het voor mijn persoonlijke ontwikkeling en vakkennis wel iets om een tijdje iets met de (fijn)electronica te gaan doen. Ik kwam via een banenmarkt bij het CWI terecht bij een uitzendbureau dat me de mooiste dingen beloofde. Een leuk salaris, doorgroeimogelijkheden en me zou het vak tot in de puntjes geleerd worden.

Niet dus. Ik werd opgescheept met de meest vreselijke lui: ouwe vaklullen die me heel duidelijk lieten merken dat ze geen tijd in me wilden steken en me dus niks wilden leren, héle domme allochtonen en ander schorriemorrie dat al in m'n gereedschapskist zat te graaien als ik ook maar eventjes de andere kant op keek. Ik heb dat werk een half jaartje gedaan, en uiteindelijk heb ik hélemaal niks geleerd en ben ik alleen maar industriëel en herhaaldelijk bezig geweest.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 19:13 schreef SHE het volgende:
Oh en een keer ben ik heel schofterig geweest. Ik werkte als 15-jarige in de frietkraam bij het Henschotermeer, hartje zomer bij 30 graden.
Geen leuke bijbaan voor de zomer, maar het verdiende goed. Tenminste, als ik mijn geld kreeg. Mijn baas had nogal een vreemde beleving van het concept 'salaris' . Kort gezegd betaalde hij vaker niet dan wel en na 3 weken op mijn geld wachten was ik het zat en heb ik een hele dag gratis friet, kroketjes en frikandellen weggegeven met de mededeling dat we 5jr bestonden en de baas trakteerde. Na mijn dienst ben ik via de struikjes weggeslopen om nooit meer terug te keren.

Achteraf een kutstreek natuurlijk, want die 400 snacks stonden natuurlijk niet in verhouding tot mijn salaris

Een keer een contract gehad bij een callcenter waarbij ze eisten dat je 8 maanden na contractbeëindiging niet soortgelijk werk zou doen, onder het mom van concurrentiebeding. De werkgever kreeg het niet in haar hoofd dat een weekje inwerken niet de investering is die dat rechtvaardigt.
Maar leidde verder niet tot problemen, dus eigenlijk geen verhalen toe te voegen.

Er staan wel prachtige anecdotes tussen.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 18:49 schreef TechnoThijs het volgende:

[..]

Beetje zwak, je kan ook de dag afmaken en dan zeggen dat het je niet bevalt en dat je dan zegt dat je niet meer terugkomt. Of als dat teveel moeite is kan je ook in de pauze zeggen dat je vertrekt en niet meer terugkomt.

Had ik zeker gedaan als het allemaal wat fatsoenlijker geregeld was

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 19:13 schreef SHE het volgende:
Oh en een keer ben ik heel schofterig geweest. Ik werkte als 15-jarige in de frietkraam bij het Henschotermeer, hartje zomer bij 30 graden.
Geen leuke bijbaan voor de zomer, maar het verdiende goed. Tenminste, als ik mijn geld kreeg. Mijn baas had nogal een vreemde beleving van het concept 'salaris' . Kort gezegd betaalde hij vaker niet dan wel en na 3 weken op mijn geld wachten was ik het zat en heb ik een hele dag gratis friet, kroketjes en frikandellen weggegeven met de mededeling dat we 5jr bestonden en de baas trakteerde. Na mijn dienst ben ik via de struikjes weggeslopen om nooit meer terug te keren.

Achteraf een kutstreek natuurlijk, want die 400 snacks stonden natuurlijk niet in verhouding tot mijn salaris

!

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 19:13 schreef SHE het volgende:
Oh en een keer ben ik heel schofterig geweest. Ik werkte als 15-jarige in de frietkraam bij het Henschotermeer, hartje zomer bij 30 graden.
Geen leuke bijbaan voor de zomer, maar het verdiende goed. Tenminste, als ik mijn geld kreeg. Mijn baas had nogal een vreemde beleving van het concept 'salaris' . Kort gezegd betaalde hij vaker niet dan wel en na 3 weken op mijn geld wachten was ik het zat en heb ik een hele dag gratis friet, kroketjes en frikandellen weggegeven met de mededeling dat we 5jr bestonden en de baas trakteerde. Na mijn dienst ben ik via de struikjes weggeslopen om nooit meer terug te keren.

Achteraf een kutstreek natuurlijk, want die 400 snacks stonden natuurlijk niet in verhouding tot mijn salaris

Leuk en aardig hoor, maar ik had toch liever m'n salaris gehad?

Wat een heftige en ook interessante verhalen! Ik denk altijd met dit soort dingen: waarom moet het zo zijn? Waarom kunnen mensen niet gewoon netjes met elkaar omgaan?

Ik ben twee jaar geleden ook op een niet erg leuke manier vertrokken. Ik werkte op een afdeling waar één hoofdmanager de zaak runde, maar die gast was een ware ramp. Wat een verschrikkelijke persoon was dat. Als ik nu er aan terug denk, begint mijn bloed alweer te koken. Hij was soms heel aardig en charmant, maar dan opeens ontaarde hij in een echte tiran. Vertrouwen in medewerkers had hij niet. We werden erg kort gehouden, moesten voortdurend rapporteren. De ene keer was je verslag te lang, dan weer te kort, hoe dan ook, goed deed je het nooit. En dan waren er natuurlijk de trucjes om mensen het gevoel aan te praten dat ze niet goed functioneerden, maar dat meneer wel een erg goed mens is om over zijn hart te strijken en je een tweede kans te geven. Uiteraard onder de voorwaarden dat je nog meer naar zijn wensen ging buigen. En collega's tegen elkaar uitspelen op een subtiele wijze was hem ook niet vreemd. En als je eens een keer ziek was, dan maakte hij daar een heel persoonlijk punt van, zo van dat het zo toch niet verder kon. Hij gaf je het gevoel alsof je een zware last vormde.

Het is moeilijk om al die frustratie zo te verwoorden, dat een ander er zich in kan verplaatsen, maar geloof mij maar op mijn woord, dat het dag in dag uit één grote gespannen sfeer was.

Ik ben regelmatig misselijk wakker geworden 's ochtends omdat ik naar het werk moest en ik ben regelmatig met barstende koppijn thuisgekomen (niet vanwege de werkdruk, maar vanwege de persoonlijke spanningen). Maar omdat hij op andere momenten juist weer heel vriendelijk was, was het moeilijk om boos te blijven. En dus begon het weer opnieuw, en opnieuw, en opnieuw... Op een gegeven moment heb ik de knoop doorgehakt en ben opgestapt. Ik heb het zo gespeeld dat ik mijn twee maanden opzegtermijn voornamelijk met vrije dagen heb doorgebracht. Ik dacht: stik er maar in, zak. Uiteraard werd mij verweten dat ik te snel opgeef, dat ik een quitter ben. Ik dacht: lul maar lekker verder, mij interesseert het geen moer.

Het was een nuttige ervaring, hoe vervelend ook. Ik heb er door een eenvoudige en hele fijne levenshouding aangenomen: wat mij niet bevalt steek ik weinig energie meer in, ik stap op. Toch een quitter? Dat maakt iemand zelf maar uit, maar ik vind het leven te kort om het door te brengen vol ergenis.

quote:

Op woensdag 20 augustus 2008 20:41 schreef Argento het volgende:
Ik heb een keer op weg naar mn werk (maandagochtend) rechtsomkeert gemaakt en eenmaal thuis laten weten dat ik niet meer terug zou komen. Beetje dom als je net daarvoor een hypotheek hebt afgesloten, maar ach...

Sommige situaties maken dat je zoiets doet en daar alle reden toe hebt. Maar wat ik mij wel afvraag, hoe ging het toen verder? Met je opzettermijn en je hypotheek enzovoort?

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 10:03 schreef servus_universitas het volgende:
Het was een nuttige ervaring, hoe vervelend ook. Ik heb er door een eenvoudige en hele fijne levenshouding aangenomen: wat mij niet bevalt steek ik weinig energie meer in, ik stap op. Toch een quitter? Dat maakt iemand zelf maar uit, maar ik vind het leven te kort om het door te brengen vol ergenis.

Prima standpunt. Als iedereen zo dacht was er nog amper stress te vinden op de werkvloer.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 19:13 schreef SHE het volgende:
Oh en een keer ben ik heel schofterig geweest. Ik werkte als 15-jarige in de frietkraam bij het Henschotermeer, hartje zomer bij 30 graden.
Geen leuke bijbaan voor de zomer, maar het verdiende goed. Tenminste, als ik mijn geld kreeg. Mijn baas had nogal een vreemde beleving van het concept 'salaris' . Kort gezegd betaalde hij vaker niet dan wel en na 3 weken op mijn geld wachten was ik het zat en heb ik een hele dag gratis friet, kroketjes en frikandellen weggegeven met de mededeling dat we 5jr bestonden en de baas trakteerde. Na mijn dienst ben ik via de struikjes weggeslopen om nooit meer terug te keren.

Achteraf een kutstreek natuurlijk, want die 400 snacks stonden natuurlijk niet in verhouding tot mijn salaris

Dat is gewoon echt hilarisch

Ik ken trouwens wel iemand die volkomen ten onrechte d'r baas liet zitten. Echt op vrijdagmiddag vertellen dat je maandag niet meer terugkomt, terwijl de werkgever je niks misdaan heeft. Dat bleek ook wel, toen ze -nadat d'r nieuwe baantje iets te hoog gegrepen was- gewoon weer ging vragen om d'r oude baan En ze was nog verbolgen dat ze het aanbod niet in dankbaarheid aanvaardden, ook

[ Bericht 0% gewijzigd door miss_dynastie op 22-08-2008 11:45:49 ]

Leuke verhalen.

Ik heb zelf nog niet echts vreemds uitgehaald bij mijn werkgevers.

Een excollega van mij wel. Die werd ontslagen omdat hij zogenaamd zijn verkooptargets niet haalde. Ok kan gebeuren, maar volgens hem had hij het wel gehaald.
Dus wat doet die beste man, die stapt in een volle gang op de directeur af, pakt hem recht op zijn bek , en zegt daarna waar genaaid wordt moet gekust worden.

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 11:38 schreef Basp1 het volgende:
Leuke verhalen.

Ik heb zelf nog niet echts vreemds uitgehaald bij mijn werkgevers.

Een excollega van mij wel. Die werd ontslagen omdat hij zogenaamd zijn verkooptargets niet haalde. Ok kan gebeuren, maar volgens hem had hij het wel gehaald.
Dus wat doet die beste man, die stapt in een volle gang op de directeur af, pakt hem recht op zijn bek , en zegt daarna waar genaaid wordt moet gekust worden.

Was hij homoo dan ofzo -_-

Vroeger, voor ik IT-er werd, zat ik op de calculatie afdeling. Allemaal offertes maken enzo, op zich niet heel spannend. Maar de baas werd steeds eikeliger. Allemaal domme vragen stellen, niet weten waar het over ging, done alsof hij elke dag het warm water uitgevonden had enz. Daar had ik op een bepaalde dag helemaal genoeg van.

Toen hij op een dag weer naast on stond met een "idee" dat hij had bedacht, werd het me teveel en zei ik op luide toon "O, dat is dat idee dat wij al een half jaar gebruiken he?" zodat iedereen het kon horen en in de lach schoot. De baas droop met een pruillip af

De dag daarop moest ik bij hem komen. Hij was niet te spreken over mijn houding en dergelijke Vanaf toen probeerde hij allemaal kleine zielige dingen uit om mij te kleineren. Nou ja dat moet je niet doen als ik toevallig net een stuk beter in mijn vak ben dan de baas.

Ik maakte dus offertes. Die werden opgesteld aan de hand van een calculatieprogramma. Als je een offerte moest veranderen, en dat gebeurde regelmatig omdat de klant dan wat anders wilde, dan moest je die openen en onder een andere naam opslaan. Maar ik had een manier gevonden om de database in te gaan (ik ben uiteindeljik niet voor niets IT-er geworden ) waar de offertes als tekst opgeslagen stonden. Met word openen, dingen veranderen, opnieuw opslaan. Zo eenvoudig was het. Ik besloot deze methode voor mijzelf te houden totdat ik hem nodig had

En die dag kwam. De baas merkte dat hij mij er niet onder kreeg op een normale manier, dus probeerde hij het op een minder nette manier. Hij zette een of andere knakker als hulpsherriff boven me om mijn "productiviteit te bewaken", maar in feite om me weg te stangen.

Nu maakte die hulpsherriff ook offertes. Het zal julllie niet verbazen dat ik graag in de database dook om het een en ander aan zijn offertes te veranderen volgens hierboven beschreven methode Als zijn offerte dan opnieuw uitgedraaid werd omdat de klant iets anders wilde, stonden er ineens dingen in als "verrekteur" in plaats van "directeur", en zaken als "nu tijdelijk 10% gratis". Vroeger was ik erg creatief met dat soort dingen en kortaangebonden bovendien.

Het zal jullie niet verbazen dat de hulpsherriff snel weer van zijn positie gehaald werd

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 12:44 schreef vogeltjesdans het volgende:
Vroeger, voor ik IT-er werd, zat ik op de calculatie afdeling. Allemaal offertes maken enzo, op zich niet heel spannend. Maar de baas werd steeds eikeliger. Allemaal domme vragen stellen, niet weten waar het over ging, done alsof hij elke dag het warm water uitgevonden had enz. Daar had ik op een bepaalde dag helemaal genoeg van.

Toen hij op een dag weer naast on stond met een "idee" dat hij had bedacht, werd het me teveel en zei ik op luide toon "O, dat is dat idee dat wij al een half jaar gebruiken he?" zodat iedereen het kon horen en in de lach schoot. De baas droop met een pruillip af

De dag daarop moest ik bij hem komen. Hij was niet te spreken over mijn houding en dergelijke Vanaf toen probeerde hij allemaal kleine zielige dingen uit om mij te kleineren. Nou ja dat moet je niet doen als ik toevallig net een stuk beter in mijn vak ben dan de baas.

Ik maakte dus offertes. Die werden opgesteld aan de hand van een calculatieprogramma. Als je een offerte moest veranderen, en dat gebeurde regelmatig omdat de klant dan wat anders wilde, dan moest je die openen en onder een andere naam opslaan. Maar ik had een manier gevonden om de database in te gaan (ik ben uiteindeljik niet voor niets IT-er geworden ) waar de offertes als tekst opgeslagen stonden. Met word openen, dingen veranderen, opnieuw opslaan. Zo eenvoudig was het. Ik besloot deze methode voor mijzelf te houden totdat ik hem nodig had

En die dag kwam. De baas merkte dat hij mij er niet onder kreeg op een normale manier, dus probeerde hij het op een minder nette manier. Hij zette een of andere knakker als hulpsherriff boven me om mijn "productiviteit te bewaken", maar in feite om me weg te stangen.

Nu maakte die hulpsherriff ook offertes. Het zal julllie niet verbazen dat ik graag in de database dook om het een en ander aan zijn offertes te veranderen volgens hierboven beschreven methode Als zijn offerte dan opnieuw uitgedraaid werd omdat de klant iets anders wilde, stonden er ineens dingen in als "verrekteur" in plaats van "directeur", en zaken als "nu tijdelijk 10% gratis". Vroeger was ik erg creatief met dat soort dingen en kortaangebonden bovendien.

Het zal jullie niet verbazen dat de hulpsherriff snel weer van zijn positie gehaald werd

haha briljant

quote:

Op vrijdag 22 augustus 2008 12:44 schreef vogeltjesdans het volgende:
Vroeger, voor ik IT-er werd, zat ik op de calculatie afdeling. Allemaal offertes maken enzo, op zich niet heel spannend. Maar de baas werd steeds eikeliger. Allemaal domme vragen stellen, niet weten waar het over ging, done alsof hij elke dag het warm water uitgevonden had enz. Daar had ik op een bepaalde dag helemaal genoeg van.

Toen hij op een dag weer naast on stond met een "idee" dat hij had bedacht, werd het me teveel en zei ik op luide toon "O, dat is dat idee dat wij al een half jaar gebruiken he?" zodat iedereen het kon horen en in de lach schoot. De baas droop met een pruillip af

De dag daarop moest ik bij hem komen. Hij was niet te spreken over mijn houding en dergelijke Vanaf toen probeerde hij allemaal kleine zielige dingen uit om mij te kleineren. Nou ja dat moet je niet doen als ik toevallig net een stuk beter in mijn vak ben dan de baas.

Ik maakte dus offertes. Die werden opgesteld aan de hand van een calculatieprogramma. Als je een offerte moest veranderen, en dat gebeurde regelmatig omdat de klant dan wat anders wilde, dan moest je die openen en onder een andere naam opslaan. Maar ik had een manier gevonden om de database in te gaan (ik ben uiteindeljik niet voor niets IT-er geworden ) waar de offertes als tekst opgeslagen stonden. Met word openen, dingen veranderen, opnieuw opslaan. Zo eenvoudig was het. Ik besloot deze methode voor mijzelf te houden totdat ik hem nodig had

En die dag kwam. De baas merkte dat hij mij er niet onder kreeg op een normale manier, dus probeerde hij het op een minder nette manier. Hij zette een of andere knakker als hulpsherriff boven me om mijn "productiviteit te bewaken", maar in feite om me weg te stangen.

Nu maakte die hulpsherriff ook offertes. Het zal julllie niet verbazen dat ik graag in de database dook om het een en ander aan zijn offertes te veranderen volgens hierboven beschreven methode Als zijn offerte dan opnieuw uitgedraaid werd omdat de klant iets anders wilde, stonden er ineens dingen in als "verrekteur" in plaats van "directeur", en zaken als "nu tijdelijk 10% gratis". Vroeger was ik erg creatief met dat soort dingen en kortaangebonden bovendien.

Het zal jullie niet verbazen dat de hulpsherriff snel weer van zijn positie gehaald werd

Jij hebt wel erg veel verhalen in dit topic. En dit verhaal gaat meer over hoe jij een collega een vervelende streek leverde omdat jij een probleem met je baas had, dan dat het in dit toppic past over opstappen.

Uit dit verhaal lijk je mij een heel naar mannetje. Wat kan die gast die jij hulpsherrif noemt er nou aan doen dat jij problemen met je baas had? Voelde je je stoer toen je hem naaide?