Duyvedank: de nasleep - verwerk hier de jaren 80

quote:

GroenLinks-kiezers vliegen het meest'

Van de 175 bladzijden gaan er meer dan 150 over het klimaat. Duyvendak gelooft dat er nog 10 tot 15 jaar de tijd is om de CO2-uitstoot drastisch terug te brengen. „En anders loopt het echt helemaal fout.” Hij beschrijft dat hij internationale conferenties bezocht over het klimaat en hoe de CO2-uitstoot kan worden verminderd (door energiebesparing, verminderen van uitstoot van andere broeikasgassen, meer zonne- en windenergie, meer gebruik van biomassa en CO2-opslag).

Even haalt hij vilein uit naar zijn medestanders: „GroenLinks-kiezers hebben het sterkste milieubewustzijn en maken zich grote zorgen over de klimaatverandering, terwijl ze tegelijkertijd het meeste vliegen van alle Nederlanders. Ze voelen zich schuldig over de vliegreizen maar ze stoppen er niet mee.”

Het kabinet krijgt er harder van langs. Bij de start van het kabinet-Balkenende IV was hij nog positief, want de milieudoelen in het regeerakkoord waren prima. Maar nu ziet hij dat de regeringspartijen „de groene keuzes” ontlopen. Zijn somberheid over de politiek komt hier weer naar voren, zeker op het moment dat hij schrijft over voormalig medeactivist Diederik Samsom (ex-Greenpeace, nu Kamerlid voor de PvdA). In de oppositie trokken ze nog samen ten strijde. Nu niet meer. „Samsom was van aanvaller verdediger geworden en hij identificeerde zich volledig met het kabinetsbeleid.”

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 19:41 schreef remlof het volgende:
Ik stemde VVD in de jaren tachtig

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 08:43 schreef DS4 het volgende:
Iemand hier al de Revu gelezen?

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 09:06 schreef henkway het volgende:

[..]

Nou , als je dat maar nooit meer doet dan, vreselijk.
De VVD is een maffiapartij, die is er alleen voor Verzekeraars en Banken en grote DGA's

Daar gaat de modale Nederlander stuk aan
Jonge wat een miskleun

quote:

Ik kan daar wel in meegaan hoor. Ik heb niet zo heel veel moeite met dit soort inbraken - zeker in die tijd. De overheid hield stelselmatig info achter en belazerde de boel en het stond allemaal erg op scherp door die kernenergiediscussie. Als je dan toch een inbraak pleegt, dan heb ik met dit type inbraken nou weer de minste moeite. Maar jij hebt misschien meer met het inbreken in huizen bij onschuldige burgers. Dat kan.

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 21:57 schreef detlevico het volgende:

Wie staat erin.......................katja schuurman

quote:

Op donderdag 21 augustus 2008 08:08 schreef henkway het volgende:

[..]

Groen links wilde geen regeringsverantwoordelijkheid en ze hebben de keuze gehad, maar nu wel commentaar leven ???

quote:

Begin jaren '80 was het plaatsen van kruisraketten door de NAVO in Nederland een veelbesproken onderwerp. De regering ging met de plaatsing akkoord wat tot vele protesten leidde, waaronder de grote vredesdemonstratie op 21 november 1981.

Zoals vaker bij dramaproducties van de IKON, haakte de jeugdserie Sanne in op deze actualiteit, waarbij het vraagstuk van twee kanten wordt belicht. Heleen Bender, moeder van de 17-jarige Sanne, is Tweede Kamerlid en coach van de minister van defensie. Ze is net gescheiden en met haar dochter in Amsterdam gaan wonen. Vanwege haar drukke baan is ze vaak niet thuis, zeker omdat het ook nog eens verkiezingstijd is.

SanneSanne raakt al snel bevriend met haar klasgenootje Anneke, en leert ook haar oudere broer Chiel kennen. Hij is constant bezig met acties tegen de kernbewapening. Dat hij met gevaar voor eigen leven een groot spandoek aan de Westertoren heeft gehangen vindt Sanne fascinerend.

Na enig aandringen mag Sanne met Chiel mee als hij gaat actie voeren. Heleen maakt zich grote zorgen, helemaal als Sanne met de andere actievoerders wordt opgepakt en een nacht in de cel moet doorbrengen. Maar pogingen om toenadering te zoeken werken averechts, Sanne ziet in haar moeder de gevestigde orde waartegen zij demonstreert. De acties worden steeds harder, en Chiel wil de minister van defensie aanpakken.

Tijdens een rechtstreekse uitzending van de Alles is Anders Show van Aad van de Heuvel word de minister geïnterviewd. Chiel en Sanne verrassen iedereen door voor het oog van een miljoenenpubliek liters paardenbloed, wat ze bij een abattoir hebben gehaald, over hem heen te gooien.
http://www.kindertv.net/index.php?option=com_content&task=view&id=1794&Itemid=356

quote:

Op vrijdag 29 augustus 2008 19:04 schreef SCH het volgende:
Ik was verliefd op Chiel

quote:

Op vrijdag 29 augustus 2008 20:15 schreef Reya het volgende:
Om half negen komt overigens op VRT één de onvolprezen verfilming van Pieter Daens of hoe in de negentiende eeuw de arbeiders van Aalst vochten tegen armoede en onrecht.

quote:

Op vrijdag 29 augustus 2008 21:26 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Een prachtige schets van wat ons te wachten staat als dit conservatief-liberale klimaat zich doorzet.

quote:

Op vrijdag 29 augustus 2008 19:55 schreef sigme het volgende:

Overigens waren de jaren '80 geweldig. Doem, ellende, punk, new wave, kraken, rellen, demonstreren. Geen betere tijd om op te groeien denkbaar.

quote:

Op vrijdag 29 augustus 2008 23:48 schreef Klopkoek het volgende:

Vaak wordt gezegd "De armoede van nu is niet vergelijkbaar met die van de 19e eeuw". Leuk, maar de armoede van de 19e eeuw is ook niet te vergelijken met de armoede van de 17e eeuw.

quote:

Op zaterdag 30 augustus 2008 09:45 schreef DS4 het volgende:

[..]

Als je het in het juiste perspectief zet zeker wel. Als je naar welvaartsontwikkeling kijkt zie je in de historie een horizontale lijn die begin 19e eeuw de weg omhoog vindt en die ook steeds sterker de weg omhoog vindt.

Als je daarbij ook nog beziet dat pas in de 20e eeuw door de opkomst van socialisten/vakbonden/etc. deze welvaart ook daadwerkelijk ten goede komt aan de arbeiders...

Dus armoede van nu is totaal onvergelijkbaar met die van de 19e eeuw (het is niet eens werkelijk armoede), daar waar armoede van de 19e eeuw zeer zeker vergelijkbaar is met die van de 17e eeuw.

quote:

Afrekening met links: mosterd na de maaltijd (opinie)
Hans Goslinga
Mythen ontstaan, schrijft Sebastian Haffner in een van zijn boeken over de geschiedenis van Duitsland, doordat gebeurtenissen niet tot ervaring zijn geworden. De herinnering heeft geen kennis of inzicht voortgebracht, maar roept gevoelens en stemmingen op.

Haffner heeft het over mythen in de betekenis van vertekende beelden van de werkelijkheid, die een eigen leven gaan leiden. In de politiek wemelt het van zulke grote en kleine mythen, omdat ze bruikbaar zijn om stemming te maken en emoties te mobiliseren.

Het kan geen kwaad op dit mechanisme acht te slaan, nu naar aanleiding van de affaire-Duyvendak zo’n mythe dreigt te ontstaan over de rol van links in de jaren tachtig. Nog even en het beeld is dat wat in 1985 begon met de inbraak van de activist Duyvendak in het ministerie van economische zaken eindigde met de moord op Pim Fortuyn in 2002. Was het immers niet ook een milieuactivist die Fortuyn om het leven bracht?

Het begin van de mythe ontstond al kort na de moord, toen LPF-voorman Langendam de uitspraak ’de kogel kwam van links’ deed. Die uitspraak was katalysator van gevoelens van haat en wrok jegens alles wat links was of daarmee viel te associëren. Daaraan hielp mee dat Fortuyn zelf de sluizen van opgekropte frustraties had opengezet met zijn motto ’Ik zeg wat ik denk’.

Na deze zomer van oplaaiend anti-links sentiment is andermaal de vraag waar deze heftige emoties vandaan komen. In het verlengde daarvan ligt de vraag of zij in verhouding staan tot de feiten en daarmee historisch gerechtvaardigd.

Om met enkele feiten te beginnen: met de macht van links, als streven de samenleving te hervormen naar socialistisch model, was het in de jaren tachtig eigenlijk al gedaan. De PvdA had zichzelf na het kabinet-Den Uyl (1973-1977) buitenspel geplaatst vanwege overmoedigheid en een naïeve kijk op de machtsverhoudingen. De partij lukte het nog wel de massa te mobiliseren, tegen kruisraketten en bezuinigingen, maar ze kon dit niet omzetten in macht. Voor zover Den Uyl in de jaren zeventig hoop had gewekt in linkse harten, waren de daaropvolgende jaren die van gefnuikte verwachtingen en machteloosheid.

Het grimmige linkse activisme tegen atoomwapens, kernenergie, leegstand en milieuvervuiling vond een voedingsbodem in de wrok die daaruit voortkwam. Maar hoe grimmig soms ook, de acties in de marge hebben nimmer de samenleving ontregeld in de mate waarin de Rote Armee Fraktion en de Brigate Rosse dat deden in Duitsland en Italië. Dat doet niets af aan de onwettigheid van sommige acties, maar het relativeert de betekenis ervan.

Hoewel het activisme kan worden gezien als onvermijdelijk bijproduct van de felle polarisatie die de PvdA in die jaren tegen ’rechts’ voerde, hebben de voormannen van de partij onwettige middelen altijd afgekeurd. Den Uyl veroordeelde in 1969 de bezetting van het Maagdenhuis door studenten, Van Thijn keurde in 1981 als minister van binnenlandse zaken de menselijke blokkades van munitietreinen af. In zijn beroemde artikel over ’de smalle marge van democratische politiek’ schreef Den Uyl dat buitenparlementaire acties konden, op voorwaarde dat de wet niet werd overtreden en de rol van het parlement niet geschaad.

Toch bestond de neiging bij linkse politici milder te oordelen over links dan over rechts geweld. De Amerikanen werden harder aangevallen op hun steun aan junta’s in Chili en Zuid-Europese landen, dan de Russen op hun inval in Tsjechoslowakije. In de jaren zeventig erkenden prominente PvdA-politici als Ien van den Heuvel en Jan Nagel, na een bezoek aan de communistische DDR, de historische noodzaak van de Muur. Den Uyl zette een verkeerde toon in toen hij de wijze waarop Van Agt en Wiegel de regeermacht hadden gegrepen onrechtmatig noemde. Zij waren het Catshuis binnengedrongen ’onder verbreking van het nachtslot’. Van Thijn omschreef hun optreden zelfs als ’moord met voorbedachten rade’.

Aan grote woorden hadden linkse politici nooit gebrek, hun kijk op politiek activisme en geweld is nimmer vrij geweest van een zekere dubbelzinnigheid. Maar dat biedt geen verklaring voor het ressentiment dat de PvdA sinds 2002 oproept. Na de polarisatie bekeerde de partij zich onder Wim Kok tot een realistische koers en was zij in ruil voor regeermacht bereid mee te werken aan het trimmen van de verzorgingsstaat, het karwei waarmee CDA-leider Lubbers in 1982 was begonnen.

Misschien schuilt daar het begin van een verklaring, dat de PvdA er nooit goed in geslaagd is de regeermacht te rijmen met haar idealen. In de jaren vijftig onder Willem Drees leek het erop dat de partij zich zou ontwikkelen tot een natuurlijke staatsdragende partij. Dat is niet gebeurd. Als zij de macht had, werden de idealen afgezwakt; etaleerde ze onder het verketteren van de tegenstanders opzichtig de idealen, dan ontbrak het aan de macht.

Dit gebrek aan consistentie heeft als vanzelf tot veel teleurstelling en frustraties geleid bij de burgers die de partij vertegenwoordigde. Deze verhouding is gaandeweg problematischer geworden, ook door de groeiende afstand tussen partij en kiezers. In de jaren tachtig was het al een zeldzaamheid dat op PvdA-congressen een arbeider het woord voerde. Het partijkader ging steeds meer bestaan uit doctorandussen, ’nieuwe vrijgestelden’ zoals ze smalend werden genoemd. De SDAP, de voorloper van de PvdA, stond al bekend als de partij van Schoolmeesters, Dominees en Advocaten, maar toen waren de bindingen nog sterk. De ontzuiling, de samenwerking met de VVD (de oude klassevijand) in de jaren negentig en het toenemende zelfbewustzijn van de traditionele aanhang hebben elite en kiezersvolk steeds verder uit elkaar gedreven.

In zijn boek over het Duits socialisme constateert J.A.A. van Doorn dat het socialisme niet dóór maar vóór het arbeidersproletariaat is ontworpen. De doctrines, schrijft hij, zijn de schepping geweest van generaties van dromers en denkers, overwegend van ’burgerlijken’ huize. Dat lijkt een open deur, maar het laat zien dat de linkse beweging een ingebouwde spanning kende die op enig moment uit elkaar kon ploffen. Dat cruciale moment leek zich voor te doen in 2002, toen Fortuyn zichtbaar maakte dat de PvdA-top de problemen door de immigratie, die het sterkste voelbaar waren in de oude stadswijken, uit de weg ging en haar traditionele kiezers in de kou liet staan.

Vaker bleek dat leidende socialisten zich vergisten in de denkwereld van hun kiezers, hun zorgen en behoeften, en, zoals Van Doorn schrijft, zelfs hun dromen en hartstochten. Nu lijkt die afstand de PvdA fataal te worden. Tegelijk lijkt de opgebouwde spanning van jaren zich te ontladen in golven van wrok, als een tak die onder grote druk gebogen hard terugzwiept.

Daar komt bij dat veel burgers het vertrouwen dat de PvdA nog altijd heeft in het oplossend en vormgevend vermogen van de overheid zijn kwijtgeraakt. Nieuwe verhoudingen tussen staat, burger en politiek zijn nodig. De afrekening met linkse politici met een vlekje komt als mosterd na de maaltijd. Het einde van links kondigde zich in de jaren tachtig al aan en lijkt nu in zicht.