Het volgende:
Ik zat gisteren voor het eerst in jaren weer eens te MSN'en. Ik raak op een zeker moment in gesprek met een meisje waar ik mee op school heb gezeten. Hartstikke leuk, misschien weer eens afspreken, old times' sake, etc, etc. Het was altijd een hele leuke meid, en d'r vader zat dik in de slappe was - directeur van Kampstaal.
Wij dus een beetje babbelen via de glasvezel, en op een gegeven moment laat ze wat foto's zien. Hartstikke leuk, vooral wanneer ik op een gegeven moment iemand zie die ik denk te herkennen.
Dus ik zeg "Hey, wie is die bolle?

"
repliek: "?"
Ik herhaal vervolgens wat ik even daarvoor zeg, maar nu in iets duidelijkere bewoordingen - Wordt dat kind me toch een partij gek!
Want dat meisje (meisJE zegt ze dan ook echt) is een vriendin van haar en die heeft het er al haar hele leven moeilijk mee, en wie ik dan wel niet denk dat ik ben.
Nou, dat zal ik je eens haarfijn uitleggen.
Aan iedere XL grafkist welke door het staalconstructie bedrijf is vervaardigd en waarvan de wanden zijn verstevigd met gewapend beton, kun je twee soorten mensen onderscheiden:
1. De zogenaamde vriendinnen die het kind nagenoeg eigenhandig de dood in hebben gejaagd. Wat? Zei die dat je dik was? Welnee joh, neem lekker een
stukje taart!
2. Mensen zoals ik, die wenen om de tragiek, maar in dat opzicht niet zelfvoorzienend wensen te zijn.
Toen sloot ze onmiddelijk af.
Enniehoe - dat zette me aan het denken. Er is nog een derde soort mensen: dochters van Staalconstructiemagnaten die hun erfenis zien slinken als een zes-gangen diner in de handen van wijlen Pavarotti. Maar toen was ze al off.
Nu dus mijn klacht, en tevens de 4e soort mens:
Mensen die je niet uit laten praten!