quote:
Supporters staan hoog op de revolutieagenda van Coronel
Written by Peter van de Rijt
Monday, 04 August 2008
Supporters rechtvaardigen het bestaansrecht van voetbalclubs. Bij Feyenoord noemen ze zich het Legioen en het zou de beste schare van Nederland zijn, maar echt trouw zijn de fans van Ajax. Hand in hand in Rotterdam. Maar door dik en dun in goede en in barre tijden in Amsterdam. Je gunt ze toch eindelijk eens een feestje in de ArenA.
Het betaalde voetbal bestaat bij de gratie van de supportersscharen. Volgens velen heeft Feyenoord de beste aanhang, het Legioen. Ik hoor en lees vaak dat zelfs een uitbreiding tot 90.000 plaatsen De Kuip wekelijks zou doen barsten uit zijn voegen. Zoals vroeger vaak werd geroepen dat als Coen Moulijn op de middenstip in een stoel zou gaan zitten er al 15.000 supporters naar De Kuip zouden komen om hem te zien. Die verheerlijking van het Rotterdamse Legioen komt mij als veel te onzinnig over. Waarom zou Rotterdam het trouwste publiek hebben? Juist niet!
Ik denk dat juist Ajax de trouwste aanhang in Nederland heeft. Want waar De Kuip de afgelopen seizoenen leegstroomde en Feyenoord zelfs in het jubileumjaar niet voor uitverkochte stadions speelt, daar blijft de ArenA ondanks alle matige prestaties van Ajax zo goed als uitverkocht. Er zijn nu alweer wachtlijsten om een seizoenkaart te verkrijgen. Dat zal alleen maar meer worden nu matige voetballers het veld hebben moeten ruimen. Van Basten gaat voor kwaliteit en bravoure, niet voor arrogantie en lankmoedigheid.
Er is niet echt veel te vieren geweest de laatste jaren. Matige aankopen, tegenvallende trainers, ongeschikte bestuurders en geen Europees voetbal. Ondanks alles is de supporter Ajax de laatste jaren trouw gebleven. Steun door dik en dun, in goede en in barre tijden. Dat wordt vaak vergeten als de Ajax-supporter weer eens in een kwaad daglicht wordt gezet.
Supporter van Ajax zijn betekent lange files voor je je auto ergens ver weg van de ArenA kunt parkeren. Om vervolgens in de stromende regen naar het stadion te schuifelen. Overvolle treinen en metro’s waar je als slachtvee tegen elkaar aangedrukt staat. Lange wachttijden voor de poorten, waar je je slanke of gezette postuur door een onmogelijk draaipoortje mag kronkelen. Daarna moet je je door amper sociaalvaardige portiers laten betasten, terwijl deze mensen wel de allerlaatste zijn door wie je je überhaupt zou hebben willen laten bevoelen.
Vervolgens moet je je ongetrainde lichaam via de trap naar hoger gelegen plekken hijsen, omdat de roltrap het weer eens niet doet. Uitgeput haal je de eerste ring om vervolgens te constateren, dat je nog een zelfde afstand omhoog moet, omdat je op de tweede ring pas een seizoenskaart kon krijgen. Ja, de vraag naar een jaarkaart voor Ajax brengt je nog eens in beweging. Zonder EPO kun je het wel uit je hoofd laten al die trappen op te lopen.
Maar dan ben je er nog niet. Wel fysiek, maar nog niet wat ergernissen in en om de ArenA betreft. Vervolgens moet je in de rij staan om jezelf ArenA’s aan te schaffen. Een plastic rotkaartje met een afbeelding van de Admirals, Geer & Goor of Sensation White. Het zijn ware collector items, maar ik verzamel toch liever gewoon euro’s in mijn portemonnee, die ik vervolgens uit kan geven waar en wanneer ik wil. Niet in de ArenA, waar je in een volgende rij staat te wachten tot een incapabel niet-dienstbaar jongetje of meisje van de lagere school je een drankje doorgeeft, die een ander schoolkind achter hem of haar heeft getapt.
De drankjes zijn lauw, alcoholvrij en duur. De etenswaren zijn van het kwaliteitsniveau Euroshopper en voor prijzen die gelijke tred houden met de inflatie van bananenrepubliek Zimbabwe. En dat hondstrouwe Ajax-publiek pikt dat allemaal. De supporter in de ArenA geeft geen krimp. Hij ondergaat deze geseling gelaten en zakt uitgehongerd en dorstig in zijn groene, blauwe of oranje, maar niet rood-witte hardplastic stoeltje neer om “AJAX, AJAX” te schreeuwen als de omroeper, die daar sedert 1812 dienstdoet, 'ons aller Ajax' in onze oren tettert!
Deze supporters werden door de bezetters van het pluche met vreselijk veel dédain behandeld. In klare taal: onbeschoft en minderwaardig. Enige tekst en uitleg over het beleid, wat niet veel later wanbeleid bleek te zijn, bleef uit. Men mocht zoals ik al eens eerder schreef, ieder seizoen meer contributie betalen en verder de ‘bek houden’. Maar de supporters hoorde je niet. De SVA en AFCA Supportersclub trouwens ook niet. Men accepteerde alles gelaten, hopende op betere tijden.
En als uiteindelijk een honderdtal de stoute schoenen aantrok en luidruchtig het ontslag van bestuurders of directie eiste, dan stond er reeds een batterij ME-ers in slagorde klaar om deze ‘honden’ te temmen. Al jarenlang verbaas ik me dat Ajax-supporters dit alles klakkeloos accepteerden en al die vernederingen ondergingen. Dan ben je wel trouw tot in je laatste vezels. Dat kan niet anders.
En als ik het over trouw heb, dan doel ik niet op die ‘supporters’ die via de hoofdingang via prachtige roltrappen omhoog gaan naar hun businesslounges of Champions Lounge. Die zich rijkelijk voorzien van luxe broodjes, copieuze maaltijden en sjieke hapjes om langzaam aan naar hun mooie zichtplaatsen te gaan, omringd door vrouwen die primair en secondair gezien willen worden in hun laatste creaties en voor wie het voetbal slechts op de derde plek komt. Bij deze beschouwing ben ik uitermate vriendelijk en mild in mijn oordeel, zoals u van mij gewend bent.
Na afloop dalen deze ‘supporters’ weer met dezelfde roltrappen naar beneden, om op het parkeerdeck hun van het bedrijf geleaste bolides te stappen in de hoop dat velen hun tijdelijke rijkdom zien. Nee, hen bedoel ik niet als ik het over hondstrouwe Ajax-supporters heb. Het gaat mij hier om die duizenden en duizenden geweldige aanhangers, die eindelijk serieus genomen gaan worden. Zij staan heel hoog op de revolutieagenda van Uri Coronel. Als dan ook nog de nieuwe algemeen directeur Keje Molenaar vanuit de ArenA zijn scepter zwaait, dan zullen juist de supporters daar daadwerkelijk iets van merken.
In de jaren '70 en '90 zaten De Meer en het Olympisch Stadion bom en bomvol om Ajax de sterkste club van de wereld te zien worden en de successen te vieren. De laatste jaren viel er niets te vieren, alleen maar te rouwen. De nieuwe generatie supporters is even trouw en fideel als haar voorgangers. Zou de beloning aan het einde van dit seizoen er eindelijk aan komen? Je zou het ze van harte gunnen. Zoveel trouw, zolang wachten, dat moet toch eens beloond worden…
Ik wens U een mooie voetbalweek met veel goed nieuws vanuit Peking, waar Foppe en zijn mannen op hun Olympische medaillejacht gaan. Tot volgende week!
Peter van de Rijt
Goed stukje..
Nu we het toch over Keje Molenaar hebben, hij begint een beetje een bierbuik te krijgen en zijn haren worden ook wat grijzer
[ Bericht 2% gewijzigd door _Mike_ op 05-08-2008 17:04:37 ]
,,Je wist dat je bij hem niet kon verzaken. Eigenlijk wilde je als speler liever niet geblesseerd raken, want je wist dat je dan bij Bob terecht kwam. Bob had Ajax in het bloed. Er telde maar een ding en dat was deze club."