OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
ongelofelijk zulke ouders.
"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."
is dat je kind zijn probleem?
moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.
wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.
"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."
is dat je kind zijn probleem?
moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.
wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.
"The sailor does not pray for wind, he learns to sail."
Wat weet je nou werkelijk over de omstandigheden, zodat je vindt dat deze post gerechtvaardigd is?quote:Op woensdag 30 juli 2008 10:53 schreef roburt het volgende:
ongelofelijk zulke ouders.
"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."
is dat je kind zijn probleem?
moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.
wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.
Ik kan me legio omstandigheden voorstellen waarbij het contact met bepaalde familieleden nihil of sporadisch is. Familie krijg je ook maar toevallig, die heb je niet uitgekozen, en als het toevallig, om grote of kleine redenen, niet klikt met een familielid is dat spijtig.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.
"The sailor does not pray for wind, he learns to sail."
Inderdaad dat snap ik ook niet.quote:Op woensdag 30 juli 2008 10:58 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Wat weet je nou werkelijk over de omstandigheden, zodat je vindt dat deze post gerechtvaardigd is?
Ik kan me legio omstandigheden voorstellen waarbij het contact met bepaalde familieleden nihil of sporadisch is. Familie krijg je ook maar toevallig, die heb je niet uitgekozen, en als het toevallig, om grote of kleine redenen, niet klikt met een familielid is dat spijtig.
Als je mensen tegenkomt in het dagelijkse leven die je niet (of niet helemaal) liggen, is het de normaalste zaak dat je ze verder negeert of dat je er evt ruzie mee hebt.
Maar wanneer het familie is is het plots abnormaal als je zegt dat je er geen optimale band mee hebt, of dat je zo'n grote meningsverschillen hebt dat het beter is dat je er geen contact mee hebt.
Het kind heeft er inderdaad niet om gevraagd en het is niet het probleem van het kind. Maar het zou wellicht ook geen gezonde situatie zijn om "voor de bestwil van het kind" de banden terug te herstellen. Er is een reden waarom die banden slecht of verbroken zijn, en zo'n kind wordt dan al snel slachtoffer van de problemen die er zijn.
Of dat ten nadelen van het kind is, weet je helemaal niet, dat vul je in.quote:Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.
bovendien, het topic gaat daar helemaal niet over en ik geloof niet dat jouw opmerkingen nou direct een bijdrage leveren, eigenlijk.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Om antwoord te geven op de vraag in de OP: Ik denk dat het het beste is om gewoon eerlijk te vertellen hoe het zit, wanneer de tijd aangebroken is dat je zoon ernaar vraagt . Niet in detail meteen, maar wel het algemene verhaal. Op die manier zal hij vanaf het eerste moment dat hij er vragen over had het antwoord weten en dus zal het verder eigenlijk heel "gewoon" voor hem zijn.
Dit denk ik dan deels vanuit mijn eigen (niet geheel dezelfde) ervaring. Grootvaders heb ik nooit gehad, die waren allebei al lang voor mijn geboorte overleden. Grootmoeders wel 2. De ene is overleden toen ik 11 was. De andere leeft nu nog. De grootvaders heb ik nooit echt gemist, het was voor mij heel gewoon dat ze er niet waren, ik was niks anders gewend. Mijn overleden grootmoeder mis ik uiteraard wel, die heb ik dan ook 11 jaar meegemaakt. Wat dat betreft ben ik het wel eens met de stelling "wat je nooit gekend hebt kun je ook niet missen".
Nu ligt het in jullie geval iets anders, aangezien je zoon zijn grootmoeder al wel heeft meegemaakt. Toch zal het denk ik emotioneel op dit moment nog weinig invloed hebben als die band verdwijnt, gezien het feit dat hij nog zo jong is. Hoe ouder hij is wanneer het zal gebeuren, hoe moeilijker het zal worden. Maar zoals ik al eerder aangaf, denk ik dat het altijd het beste is om het meteen op een eenvoudige manier uit te leggen, zodat het hem gelijk duidelijk wordt, en het dan verder "gewoon" zal aanvoelen. En ook al is het niet leuk om wie dan ook te verliezen, het is wel het natuurlijke verloop, daar moeten kinderen vroeger of later achter komen. En naar mijn idee is vroeger dus makkelijker dan later.
Overigens denk ik dat het juist ingewikkelder kan worden als er surrogaatgrootouders komen. In ieder geval als die ook opa en oma genoemd gaan worden. Dat is wat moeilijker uit te leggen aan een kind, vooral omdat de meeste andere kinderen en mensen dat niet zullen kennen en/of snappen. Wat verder niet wil zeggen dat het een slecht iets is, het kan natuurlijk hartstikke leuk zijn. Maar het is wel ingewikkelder.
Dit denk ik dan deels vanuit mijn eigen (niet geheel dezelfde) ervaring. Grootvaders heb ik nooit gehad, die waren allebei al lang voor mijn geboorte overleden. Grootmoeders wel 2. De ene is overleden toen ik 11 was. De andere leeft nu nog. De grootvaders heb ik nooit echt gemist, het was voor mij heel gewoon dat ze er niet waren, ik was niks anders gewend. Mijn overleden grootmoeder mis ik uiteraard wel, die heb ik dan ook 11 jaar meegemaakt. Wat dat betreft ben ik het wel eens met de stelling "wat je nooit gekend hebt kun je ook niet missen".
Nu ligt het in jullie geval iets anders, aangezien je zoon zijn grootmoeder al wel heeft meegemaakt. Toch zal het denk ik emotioneel op dit moment nog weinig invloed hebben als die band verdwijnt, gezien het feit dat hij nog zo jong is. Hoe ouder hij is wanneer het zal gebeuren, hoe moeilijker het zal worden. Maar zoals ik al eerder aangaf, denk ik dat het altijd het beste is om het meteen op een eenvoudige manier uit te leggen, zodat het hem gelijk duidelijk wordt, en het dan verder "gewoon" zal aanvoelen. En ook al is het niet leuk om wie dan ook te verliezen, het is wel het natuurlijke verloop, daar moeten kinderen vroeger of later achter komen. En naar mijn idee is vroeger dus makkelijker dan later.
Overigens denk ik dat het juist ingewikkelder kan worden als er surrogaatgrootouders komen. In ieder geval als die ook opa en oma genoemd gaan worden. Dat is wat moeilijker uit te leggen aan een kind, vooral omdat de meeste andere kinderen en mensen dat niet zullen kennen en/of snappen. Wat verder niet wil zeggen dat het een slecht iets is, het kan natuurlijk hartstikke leuk zijn. Maar het is wel ingewikkelder.
full stops and exclamation marks
Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.quote:Op woensdag 30 juli 2008 10:53 schreef roburt het volgende:
ongelofelijk zulke ouders.
"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."
is dat je kind zijn probleem?
moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.
wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.
Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?
Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook
).
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ik heb wel contact met hem maar hij is gewoon niet "leuk" met kinderen. Zoals ie dus ook geen leuke vader voor mij was.quote:Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Amber heeft wel opa's en oma's (schoonouders+ mijn vader+stiefmoeder), maar ik heb de moeilijkheid met mijn eigen moeder.
Ik heb zelf vanaf mijn 12e bewust geen contact meet met mijn moeder omdat er voor mijzelf teveel dingen zijn gebeurd, waarvan ook voor mij bedreigende dingen, omdat mijn moeder behoorlijk psychotisch is al jaren (manisch depressief met flinke psychoses zonder medicatie of behandeling sinds 1990, en mogenlijk dementerend, via via is er iig nu een huisarts op gezet om te kijken of m'n moeder onderzocht kan worden).
Op zich niks aan de hand, ik ga gewoon verder met mijn leventje, heb absoluut geen hekel aan mijn moeder, zij kan er immers ook niks aan doen, het is de ziekte die het doet en het is een beetje een vicieuze circel (geen medicijnen/behandeling willen door wanen, wanen door geen medicijnen/behandeling). En ik had zoiets van ik zal ook altijd gewoon open en eerlijk erover zijn.
Ik heb mijn moeder ook een geboortekaartje gestuurd omdat ik zoiets had van ik kan het niet maken als ze niet weet dat ze een kleinkind heeft, in hoeverre ze zich dat overigens zal beseffen.
Toen Amber 8 dagen oud was kreeg ik dat ene telefoontje, de partner van m'n moeder, en heb ik vervolgens ook m'n moeder aan de telefoon gehad. Ze ging wel flippen op den duur over iets niet relevants/werkelijks, maar telefoon is telefoon, dat is safe. Maar ze wil graag dus ook een keer langskomen, waarvan ik niet weet of ik dat uberhaupt wel moet doen gezien ze nogal dingen kan doen door haar ziekte die niet heel erg safe zijn voor haarzelf en de omgeving en ze vooral gericht is op babies/kleine kinderen aangezien ze daar zelf is blijven hangen met haar eigen kinderen.
Daarna ook een pakketje met spulletjes voor Amber ontvangen, echt heel leuk uitgezocht, vind het dan bewonderenswaardig dat m'n moeder (neem ik aan) dat heeft uitgezocht of kennelijk toch nog zo bij de tijd is tussen de episodes door, maar vind het wel moeilijk om het te 'accepteren'. Tis iets emotioneels, en alsof de ziekte van mijn moeder besmettelijk is, wat natuurlijk niet zo is.
Maar ik wil Amber afschermen van die dingen.
Mocht het toch zo zijn dat ze langskomen, m'n vader heeft al gezegd dat hij er dan bij wil zijn om de situatie een beetje te kunnen beheersen dat er niks geks kan gebeuren.
Er kunnen prima surrogaat opa's en oma's zijn.
Mijn eigen vader en stiefmoeder zijn overigens surrogaat opa en oma voor kleinkinderen van goede vrienden, niet uit gebrek, naja uit gebrek aan kleinkinderen destijds
Mijn vader en stiefmoeder vinden het helemaal geweldig en die kinderen ook. Echt super opa & oma!
Mijn stiefmoeder is echt de perfecte oma in mijn ogen, ze is zo dol op Amber, en is voor mij echt absoluut de oma van Amber.
Maar dat met mijn moeder, dat zal nooit weg gaan, en dat blijft vragen oproepen, bij mij, maar in de toekomst neem ik aan ook bij Amber.
Voor mij blijft het iig een moeilijk iets.
Ik zou gewoon eerlijk zijn, en mogelijk surrogaat opa's en oma's als dat wenselijk is, maar mocht je er zelf probs mee hebben, schenk daar ook voldoende aandacht aan, ik denk dat dat nog het belangerijkste is, want die gevoelens krijgt je kind natuurlijk ook mee te maken.
Voor mijzelf zou ik dat als grootste probleem zien, de moeilijke contacten binnen families en hoe daar mee omgegaan wordt, en niet het feit of familieleden er wel of niet zijn.
Iig veel sterkte ermee
Ik heb zelf vanaf mijn 12e bewust geen contact meet met mijn moeder omdat er voor mijzelf teveel dingen zijn gebeurd, waarvan ook voor mij bedreigende dingen, omdat mijn moeder behoorlijk psychotisch is al jaren (manisch depressief met flinke psychoses zonder medicatie of behandeling sinds 1990, en mogenlijk dementerend, via via is er iig nu een huisarts op gezet om te kijken of m'n moeder onderzocht kan worden).
Op zich niks aan de hand, ik ga gewoon verder met mijn leventje, heb absoluut geen hekel aan mijn moeder, zij kan er immers ook niks aan doen, het is de ziekte die het doet en het is een beetje een vicieuze circel (geen medicijnen/behandeling willen door wanen, wanen door geen medicijnen/behandeling). En ik had zoiets van ik zal ook altijd gewoon open en eerlijk erover zijn.
Ik heb mijn moeder ook een geboortekaartje gestuurd omdat ik zoiets had van ik kan het niet maken als ze niet weet dat ze een kleinkind heeft, in hoeverre ze zich dat overigens zal beseffen.
Toen Amber 8 dagen oud was kreeg ik dat ene telefoontje, de partner van m'n moeder, en heb ik vervolgens ook m'n moeder aan de telefoon gehad. Ze ging wel flippen op den duur over iets niet relevants/werkelijks, maar telefoon is telefoon, dat is safe. Maar ze wil graag dus ook een keer langskomen, waarvan ik niet weet of ik dat uberhaupt wel moet doen gezien ze nogal dingen kan doen door haar ziekte die niet heel erg safe zijn voor haarzelf en de omgeving en ze vooral gericht is op babies/kleine kinderen aangezien ze daar zelf is blijven hangen met haar eigen kinderen.
Daarna ook een pakketje met spulletjes voor Amber ontvangen, echt heel leuk uitgezocht, vind het dan bewonderenswaardig dat m'n moeder (neem ik aan) dat heeft uitgezocht of kennelijk toch nog zo bij de tijd is tussen de episodes door, maar vind het wel moeilijk om het te 'accepteren'. Tis iets emotioneels, en alsof de ziekte van mijn moeder besmettelijk is, wat natuurlijk niet zo is.
Maar ik wil Amber afschermen van die dingen.
Mocht het toch zo zijn dat ze langskomen, m'n vader heeft al gezegd dat hij er dan bij wil zijn om de situatie een beetje te kunnen beheersen dat er niks geks kan gebeuren.
Er kunnen prima surrogaat opa's en oma's zijn.
Mijn eigen vader en stiefmoeder zijn overigens surrogaat opa en oma voor kleinkinderen van goede vrienden, niet uit gebrek, naja uit gebrek aan kleinkinderen destijds
Mijn vader en stiefmoeder vinden het helemaal geweldig en die kinderen ook. Echt super opa & oma!Mijn stiefmoeder is echt de perfecte oma in mijn ogen, ze is zo dol op Amber, en is voor mij echt absoluut de oma van Amber.
Maar dat met mijn moeder, dat zal nooit weg gaan, en dat blijft vragen oproepen, bij mij, maar in de toekomst neem ik aan ook bij Amber.
Voor mij blijft het iig een moeilijk iets.
Ik zou gewoon eerlijk zijn, en mogelijk surrogaat opa's en oma's als dat wenselijk is, maar mocht je er zelf probs mee hebben, schenk daar ook voldoende aandacht aan, ik denk dat dat nog het belangerijkste is, want die gevoelens krijgt je kind natuurlijk ook mee te maken.
Voor mijzelf zou ik dat als grootste probleem zien, de moeilijke contacten binnen families en hoe daar mee omgegaan wordt, en niet het feit of familieleden er wel of niet zijn.
Iig veel sterkte ermee
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae
Amber Mae
Ik heb er iig alle begrip voor omdat ik weet hoe moeilijk die dingen kunnen liggen.quote:Op woensdag 30 juli 2008 12:05 schreef Vivi het volgende:
[..]
Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.
Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?
Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook
Maar voor mensen die het zelf niet van dichtbij kennen is het soms moeilijk te begrijpen.
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae
Amber Mae
blijkbaar lijk je toch wel een beetje op je vader dat je moet gaan scheldenquote:Op woensdag 30 juli 2008 12:05 schreef Vivi het volgende:
[..]
Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.
Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?
Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook
een kind heeft net zoveel recht op een opa dan een oma.
maar veel succes met alles en voortaan goed nadenken voordat je grote stappen in je leven maakt, een kind mag daar de dupe niet van worden
"The sailor does not pray for wind, he learns to sail."
Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.quote:Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.
Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.
En zoals in Viev's situatie haar vader keek al niet naar haar om..... denk je dan echt dat die man op zijn kleinkind zit te wachten? Nee joh die man had anders toch zelf wel contact gezocht?
Ik denk echt dat je beter niets kunt postenquote:Op woensdag 30 juli 2008 12:21 schreef roburt het volgende:
[..]
blijkbaar lijk je toch wel een beetje op je vader dat je moet gaan schelden
een kind heeft net zoveel recht op een opa dan een oma.
maar veel succes met alles en voortaan goed nadenken voordat je grote stappen in je leven maakt, een kind mag daar de dupe niet van worden
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik ben 'blij' een beetje herkenning te lezen, manisch depressiviteit is een ziekte die toch redelijk goed behandelend kan worden, ikzelf hoor ook maar van weinig extreme gevallen zoals ik mijn moeder bijv extreem vind in de uiting van de ziekte.quote:Op woensdag 30 juli 2008 12:26 schreef marlieske het volgende:
[..]
Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.
Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.
Maar het geeft mijzelf wel een beetje backup wat je zegt, want ik ben geneigd om met anderen mee te gaan van m'n moeder heeft er recht op, en ook vanuit het medelijden wat ik met mijn moeder heb. Maar mijn taak als moeder zelf is natuurlijk allereerst mijn kind en mijzelf te beschermen.
"Next was Llewella, whose hair matched her jade-colored eyes. For some reason, I knew she was not like the rest of us."
Amber Mae
Amber Mae
ik ga lekker buiten spelenquote:Op woensdag 30 juli 2008 12:29 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik denk echt dat je beter niets kunt posten
"The sailor does not pray for wind, he learns to sail."
Ik kom in mijn werk als juf helaas veel in aanraking met kinderen die iemand verliezen, van klasgenoten tot ouders en grootouders. Ik kan alleen maar zeggen dat elk kind er anders mee omgaat. Sommige kinderen redeneren heel nuchter: oma is nu een sterretje, maar ik heb wel een lieve hond... andere kinderen vragen je het hemd van je lijf en blijken er meer moeite mee te hebben en willen tekeningen maken etc. Sommigen willen het er helemaal niet over hebben. Zelf vind ik eerlijk zijn toch altijd het meest belangrijk, ik zie eigenlijk altijd dat het wel een plekje krijgt bij de kids, hoe moeilijk het soms ook voor ze is. (Natuurlijk is een kleuter geen kind van 18 maanden, maar ik denk dat dat voor 'alle' kids geldt.) Veel sterkte in elk geval.
Nogmaals, ik heb wel contact met mijn vader. Toen (5 jaar geleden) mijn moeder nog een prognose kreeg van 10 maanden heb ik hem in een opwelling opgebeld en afgesproken, hij was daar heel blij mee zei hij. We hebben toen goed gesproken met elkaar, en hij heeft zijn excuses aangeboden voor het feit dat hij nooit naar me heeft omgekeken na de scheiding, en me daarvoor altijd kleineerde en ook geen leuke vader voor me was.
Sindsdien spreken en zien we elkaar af en toe, maar een echte vader-dochter band, heel innig, is het niet.
Toen ik zwanger was heb ik hem verteld dat ik graag zou willen dat hij een actieve opa-rol op zich zou nemen. Hij probeert dit ook wel op zijn manier, maar hij woont niet echt in de buurt en is ook nogal zwaar depressief. Daarbij weet ie gewoon niet zo goed hoe hij een klein kind moet benaderen. Dus.
Misschien projecteer ik het idd te veel op mijn zoontje, terwijl het mijn eigen gevoelens zijn. Mijn moeder is de leukste oma die je maar kan bedenken, en daar is uberhaupt geen surrogaat voor te vinden, en ik ben ook heel erg bang dat ik haar binnenkort moet missen en dat mijn zoontje straks geen herinneringen aan haar heeft. Terwijl ik eerst nog zo blij was dat ze hem uberhaupt nog te zien heeft gekregen en oma heeft kunnen worden, verleg je steeds die grens voor jezelf, nu wil ik weer dat ze hem naar school ziet gaan. Maar zoals gezegd is ze nu aan haar laatste medicatie bezig, de vorige twee werkten ook ongeveer 2 jaar en deze heeft ze nu een jaar en ze heeft de laatste tijd weer veel meer pijn. Chemo wil ze niet en dat zou sowieso maar een verlenging van een maand of 3, 4 opleveren, en geen kwaliteit van leven.
Bedankt voor degenen die ook hun eigen verhaal met mij wilde delen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 30-07-2008 12:59:59 ]
Sindsdien spreken en zien we elkaar af en toe, maar een echte vader-dochter band, heel innig, is het niet.
Toen ik zwanger was heb ik hem verteld dat ik graag zou willen dat hij een actieve opa-rol op zich zou nemen. Hij probeert dit ook wel op zijn manier, maar hij woont niet echt in de buurt en is ook nogal zwaar depressief. Daarbij weet ie gewoon niet zo goed hoe hij een klein kind moet benaderen. Dus.
Misschien projecteer ik het idd te veel op mijn zoontje, terwijl het mijn eigen gevoelens zijn. Mijn moeder is de leukste oma die je maar kan bedenken, en daar is uberhaupt geen surrogaat voor te vinden, en ik ben ook heel erg bang dat ik haar binnenkort moet missen en dat mijn zoontje straks geen herinneringen aan haar heeft. Terwijl ik eerst nog zo blij was dat ze hem uberhaupt nog te zien heeft gekregen en oma heeft kunnen worden, verleg je steeds die grens voor jezelf, nu wil ik weer dat ze hem naar school ziet gaan. Maar zoals gezegd is ze nu aan haar laatste medicatie bezig, de vorige twee werkten ook ongeveer 2 jaar en deze heeft ze nu een jaar en ze heeft de laatste tijd weer veel meer pijn. Chemo wil ze niet en dat zou sowieso maar een verlenging van een maand of 3, 4 opleveren, en geen kwaliteit van leven.
Bedankt voor degenen die ook hun eigen verhaal met mij wilde delen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 30-07-2008 12:59:59 ]
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
quote:Op woensdag 30 juli 2008 12:29 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik denk echt dat je beter niets kunt posten
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
nou nog 1 reactie dan.quote:Op woensdag 30 juli 2008 12:26 schreef marlieske het volgende:
[..]
Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.
Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.
En zoals in Viev's situatie haar vader keek al niet naar haar om..... denk je dan echt dat die man op zijn kleinkind zit te wachten? Nee joh die man had anders toch zelf wel contact gezocht?
ik vind manisch depressief en moord neigingen iets heel anders "een introvert mens die naar het depressieve neigt"
met andere woorden iemand die met zichzelf in de knoop zit.
en als je daar geen aandacht aan besteed (het is je vader!) is het logisch dat het contact is verbroken.
als oma dan overlijd is het heel zielig maar hij heeft nog een opa.
en als dat kind ook zijn opa niet kan zien dan komt de klap later dubbel aan.
/ ik ben weg
edit.
"maar hij woont niet echt in de buurt " wat een reden
"The sailor does not pray for wind, he learns to sail."
Ik weet niet in welk topic jij zit te lezen, maar obviously niet hier.
Doei!
Doei!
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Mijn kind zal nooit zo'n band hebben met de ouders van mijn man die in Amerika wonen als met zijn opa & oma die op 10 minuten afstand wonen gewoon omdat ze veel minder tijd samen (kunnen) door brengen. Lijkt me vrij logischquote:Op woensdag 30 juli 2008 12:57 schreef roburt het volgende:
edit.
Vivi, heel veel sterkte, ik kreeg al tranen in m'n ogen bij het lezen over je moeder - het is volgens mij een heel bijzondere vrouw en idd een ontzettend fijne oma voor Dean. Ik hoop dat jullie haar nog lang niet hoeven te missen
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!
Red de zeehond!
ach komop hoe kun je de afstand groningen - maastricht (noem maar wat) nou vergelijken met NL - USAquote:Op woensdag 30 juli 2008 13:08 schreef jellyrose het volgende:
[..]
Mijn kind zal nooit zo'n band hebben met de ouders van mijn man die in Amerika wonen als dan met zijn opa & oma die op 10 minuten afstand wonen gewoon omdat ze veel minder tijd samen (kunnen) door brengen. Lijkt me vrij logisch
Vivi, heel veel sterkte, ik kreeg al tranen in m'n ogen bij het lezen over je moeder - het is volgens mij een heel bijzondere vrouw en idd een ontzettend fijne oma voor Dean. Ik hoop dat jullie haar nog lang niet hoeven te missen
"The sailor does not pray for wind, he learns to sail."
Jij ging toch naar buiten? Of blijf je altijd ergens onzin blaten waar je niet gewenst bent?quote:Op woensdag 30 juli 2008 13:12 schreef roburt het volgende:
[..]
ach komop hoe kun je de afstand groningen - maastricht (noem maar wat) nou vergelijken met NL - USA
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 30-07-2008 13:23:34 ]
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
|
|
