@ Viajero
Mag ik aannemen dat je Israelische vrienden behoren tot de zgn. 'Tel Aviv Bubble'? Het seculiere, links-georienteerde, niet onbemiddelde deel van de bevolking?
Het is zomaar een gooi, gebaseerd op de meningen die je hier over diverse groeperingen ventileert.
Heb je ooit 'pinguins' ontmoet? Ik wel. Ik kan je uit ervaring een aantal dingen zeggen:
1. Ik ben het niet met ze eens, niet met hun levensvisie of religieuze interpretatie. Maar het zijn geen monsters of parasieten, zoals je vrienden ze waarschijnlijk zullen noemen. Er zijn voldoende niet-religieuzen hier die op dezelfde manier geen reet uitvoeren en maar rustig wachten tot de volgende uitkering binnenkomt. Ook in Nederland ben ik types tegengekomen die de hele dag lopen te 'bummen' omdat die uitkering toch wel komt. Gezond van lijf en leden, geen enkele reden om niet te werken, maar van werken kan je toch wel erg moe worden. (Voor alle duidelijkheid, dit is niet gerelateerd aan de discussie die hier tussen een aantal posters woedt.)
2. De 'speciale' positie hebben ze gekregen van Ben-Gurion onder het motto 'wat mot je met die gasten'. Hij was ze liever kwijt dan rijk, gaf ze vrijstelling van dienstplicht omdat hem dat hoofdpijn scheelde, en zij hebben er gebruik van gemaakt. "Je mot me niet? Jouw probleem, moet je niet daarna bij mij komen omdat ik niets met jou van doen wil hebben."
3. Meer en meer ultra-orthodoxen gaan het leger in, meer en meer ultra-orthodoxen werken voor hun geld. Meer en meer studeren en halen diploma's zodat ze een gezonde financiele basis voor hun families kunnen opbouwen. Het is niet de ultra-orthodoxe filosofie om niet te werken en alleen maar te studeren, kijk maar naar velen die buiten Israel wonen. Maar in Israel heeft de overheid, door anti-religieuze sentimenten, die deur opengezet en waarom zou je die kans dan laten liggen? Zoals ik hierboven al zei: "Je mot me niet? Jouw probleem, moet je niet daarna bij mij komen omdat ik niets met jou van doen wil hebben."
4. Over het algemeen bemoeien ze zich alleen met zichzelf en laten ze de rest met rust. Natuurlijk zijn er een paar die dat niet doen, die krijgen vanzelfsprekend alle media-aandacht omdat het stereotiepe beeld bevestigt.
Je vrienden zullen vast wel voorbeelden hebben van diverse foute ervaringen die ze hebben gehad, maar kunnen ze ook goede dingen vertellen? Er zijn meer dan voldoende rabbijnen en religieuze stichtingen die mensen in nood helpen, ongeacht hun politieke of religieuze overtuiging en levenswijze, mensen die de helpende hand bieden en laten zien dat Joods religieus leven ook betekent dat je de ander ruimte geeft en waar nodig steunt, dat Jodendom ook warmte en broederschap betekent.
@ Iedereen
Hebben jullie wel eens 'settlers' ontmoet? Ik zal jullie even uit de droom helpen. De meesten zijn niet religieuze fanatiekelingen die de hele dag met een doorgeladen M-16 rondlopen om te kijken welke Palestijn ze nu weer kunnen afschieten. De grootste groep zijn hele normale, tolerante mensen. De meeste 'nederzettingen' zijn gemeenschappen inwisselbaar met Amstelveen, Hoofddorp, Lisse etc. De mensen leven daar omdat het goedkoper is dan in 'de grote stad', omdat het stiller is, de kinderen vrijer kunnen zijn, meer ruimte, kortom, kwaliteit van leven. De meeste van deze dorpen zijn ook niet neergezet op gronden die ingepikt zijn. De meesten zijn gebouwd op gronden die voor 1948 in handen van Joodse families of organisaties (zoals het Joods Nationaal Fonds etc.). In 1948 zijn die door Jordanie ingepikt en bezet, in 1967 is het weer in Joodse handen gekomen.
Een klein deel van de kolonisten bestaat uit fanatiekelingen. Maar ook hier: deze mensen zijn ervan overtuigd dat dit het door God aan het Joodse volk beloofde land is en zullen er alles aan doen om het land op te bouwen, niet om dingen af te breken. Kijk alleen maar naar de positie van die nederzettingen: niet op verwoeste Arabische dorpen, maar naast de nog altijd bestaande Arabische dorpen. Deze mensen zijn er niet op uit om Arabiertje te pesten, maar om hun door God gegeven recht te materialiseren (je kan het ermee eens zijn of niet, maar zo zien zij dat). Ze 'pikken' ook niet zomaar land in. voordat ze ergens gaan bouwen, worden de plannen ingediend waarbij iedere rechthebbende protest kan aantekenen. Er komen genoeg zaken voor de bestuursrechter omdat anderen menen rechten op die grond te hebben. Soms wordt het toegekend, soms niet. De rechter beslist op basis van bewijsstukken en verklaringen, zoals in ieder normaal rechtssysteem. Iedere justitiabele is gelijk, er wordt niet iemand systematisch voorgetrokken of achtergesteld. Hoevaak zijn plannen niet uitgevoerd of moesten grenzen verlegd worden omdat de rechter besliste dat er een (gedeeltelijke) inbreuk op een bestaand recht was?
Daarbij komen soms incidenten voor, die m.i. hard aangepakt dienen te worden, maar over het algemeen proberen ze ook in vrede met de buren te leven. Er zijn genoeg verhalen van vriendschappen tussen bijv. rabbijnen en hun Arabische ambtsgenoten, Joodse en Arabische burgemeesters die samenwerken etc. Ja, er zijn ook voorbeelden waar het misgaat, maar nogmaals, daar is dan hard optreden vereist.
Ik ken persoonlijk zo'n 'fanatieke kolonist' die regelmatig naar de plaatselijke apotheek gaat om van zijn eigen geld medicijnen te kopen voor zieke Arabische kinderen in de buurdorpen, omdat die families geen geld of medische verzekering hebben om het te kunnen bekostigen En hij moet voor die medicijnen het volle pond betalen, want zijn zorgverzekeraar dekt niet zijn uitgaven voor anderen. Wat zou er met die kinderen gebeuren als hij er niet meer mag wonen? Denk je dat Abu Mazen, Ismail Haniye of een van die andere leiders voor ze zullen zorgen? Neuh, liever zo'n 'fanatieke kolonist' als buurman dan zo'n zakkenvuller (of nog erger) als 'broederlijke leider'.
Ik heb het al gezegd en blijf het zeggen: excessen moeten hard aangepakt worden, aan beide kanten. Maar het verhaal is veel genuanceerder dan de 'bite size' items in de media kunnen bieden (nuance is ook niet interessant, trekt geen kijkers of lezers).
We will have peace with the Arabs when they love their children more than they hate us. (Golda Meir)