Weet je nog dat je Nevermind voor het eerst hoorde?

Dit moet gruwelen voor jou zijn tong:



Radiohead die de Smiths speelt.

Overigens heb ik het altijd eeuwig zonde gevonden dat ze de verkeerde richting op zijn gegaan.

The Bends was prachtig.

Ok Computer qua thema, arrangementen en teksten beter maar die (soms) overdreven falsettostem begon al een beetje te irriteren. Desalniettemin een beter album dan Kid A maar maakte niet dezelfde indruk. Het zat bij alle vlakken op het randje van wat toelaatbaar was maar misschien is het daarom ook zo'n klassieker geworden.

Kid A was een grote teleurstelling. Ik zette het op en brak na een half uur de disc doormidden. Bagger. Oplichterij vond ik het.

Amnesiac was gewoon een Kid A vol B-kantjes. Nooit gekocht.

Eigenlijk zijn ze een karikatuur van zichzelf geworden. Alle goede/unieke eigenschappen en kwaliteiten hebben ze tot in het extreme doorgevoerd en uitvergroot totdat het niet meer mooi was. Flikker op met dat kattengejank. Als dat kattengejank afwezig is verneuken ze het met overgeproduceerde poespas.

Ik had dat zelfde gevoel ook met Rage against the machine en met de eerste technohouse begin jaren negentig, Stakker Humanoid. Mijn hele lijf schreeuwde het uit!

Eerder ook met de eerste 2 meter sessies,omdat het accoustische zo puur was

Dit soort muzikale orgasmes is zeldzaam

Kan me niet precies meer herinneren wanneer ik Smells like teen spirit precies voor het eerst hoorde, ik weet wel dat ik gelijk verliefd was op dat nummer. Die kracht en energie, consessieloos lawaai met de subtiliteit over de herrie heen. Het heeft even geduurd voor ik erachter kwam hoe het heette en van wie het was. Het was de eerste niet-dance cd-single die ik in hele, hele lange tijd kocht.
Die plaat heeft me ook laten beseffen dat er meer was dan dance alleen, wat tot die tijd voor mij het dominante genre was.

Leuk topic.

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 14:18 schreef tong80 het volgende:
Albums die mij weg blowden toen ik ze voor het eerst hoorde

Ramones - Ramones
The Clash - London Caling
U2 - Boy
The Pixies - Come on Pilgrim
Bufalo Tom - Bufalo tom
Galaxy 500 - This is our music
Dead Moon - Stranded in the mistery zone
Joe Jackson - I'm the man

Mooie lijst Tong. Ik zou er nog aan toe moeten voegen: De velvet Underground, Berlin van Lou Reed, iets van de Feelies, iets van de Gun Club, Mary Margaret O'Hara, de eerste van Throwing Muses, More Songs About Building and Food òf Remain in Light van de Talking Heads. En Sonic Youth dus. Allemaal "hee, zo kan het dus ook" momenten voor de opgroeiende Gellius. O, en The Birthday Party. O, en de Stooges.

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 13:25 schreef tong80 het volgende:


Ik was ook onder de indruk van RATM. Maar kan er nu niet meer naar luisteren. Het bombastische werkt te kort.

Same here. Niet alleen bombastisch maar ook weinig variatie, die liefde was bij mij ook heel snel over

Ik zat een poos in NY toen ik Smells Like Teen Spirit daar voor het eerst op tv zag . Mijn vriendin riep me, moet je kijken wat een toffe clip en wat een nummer. Het was anders dan alles wat er in de 80's uitkwam. Daarom blijft het voor mij een klassieker.

Ik ergerde me indertijd wild aan RATM. Vanwege het bombast van de muziek, de teksten en de intentie. Dat boze koppie van die puber. Een hele zaal "fuck you I won't do what ya tell me" mee horen blèren vond - en vind - ik een gotspe.
Het toeval wil dat ik die elpee ( ) vorige week weer eens op de mp3 speler gezet heb, en ik was eigenlijk aangenaam verrast. Dat quasi-politieke getamboer kon ik gemakkelijker voor lief nemen, en de muziek was eigenlijk best okay. Leuk om weer eens te horen. Maar goed, geen top 10-plaat voor me, hoor.

quote:

Op vrijdag 25 juli 2008 17:32 schreef Gellius het volgende:
Dat zal best, maar de pixies, één van mijn favorite bands overigens, maakten nou niet bepaald zielige liedjes over teenage angst. Ik associeer de pixies helemaal niet met doem en depressiviteit. Dat was nu juist zo verfrissend aan ze.

Bepaald niet. Incest, ruimteschepen, seks.... Niet bepaald tienerdramatiek.

Ik was 15 (nu 21) toen ik voor het eerst smells like teen spirit hoorde, en dat hakte erin.. vanaf dat moment jarenlang heel erg fan geweest van Nirvana.
Snap heel goed dat mensen het overrated vinden, vergelijk dat zelf een beetje met de enorme linkin park hype van een paar jaar terug, waar ik dus hetzelfde over denk. Maar voor mij was het gewoon het juiste nummer op het juiste moment, luisterde alleen naar bands als slipknot en korn, dan is nirvana al snel briljant Het sloot ook nog eens aan op mijn gemoedstoestemmingen toen, dus inspelen op depressieve pubers is ongelooflijk effectief
Mijn favoriet blijft trouwens toch wel Lounge act

Herkenbaar trouwens, die verhalen hierboven over RATM, even heel erg onder de indruk maar dat zwakt al snel heel erg af..

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 13:25 schreef tong80 het volgende:

Ik was ook onder de indruk van RATM. Maar kan er nu niet meer naar luisteren. Het bombastische werkt te kort.

Nee, ik was nooit fan van de muziek, heb ook nooit iets van ze gekocht. Maar indruk maakte het toen wel.

Mijn lijstje van albums waarvan ik nog goed kan herinneren dat ik ze hoorde en waarvan ik meteen (positief) onder de indruk was zo rond mijn 18de - 20ste:
Counting Crows - August and everything after
REM - Document
The Cure - Seventeen seconds
Tori Amos - Little Earthquakes
The Nits - Ting
Camel - Mirage
Roxy Music - Country Life
Talk Talk - Spirit of Eden
The Smiths - The Queen is dead
The Beatles - Abbey Road

Yes, een muzikaal dweeptopic! Er zijn niet zoveel platen die me op het eerste gehoor echt uit het lood hebben geslagen en die voor mij nu nog steeds even ongrijpbaar en geniaal zijn als toen:

Basic Channel - Basic Channel
Leftfield - Rhythm & Stealth
Interpol – Turn On The Bright Lights
Aphex Twin – Come To Daddy EP
Radiohead – Amnesiac
Prefuse73 – One Word Extinguisher
Robert Hood – Internal Empire

[ Bericht 1% gewijzigd door zodiakk op 28-07-2008 19:53:24 ]

Leuk topic!

Hm ik werd juist 'Nirvana fan' toen ik negative creep hoorde. Ik heb bleach sowieso altijd meer gewaardeerd.
Een paar albums die mij te binnen schieten waarvan ze me altijd bij zijn gebleven zijn.
Jesu - s/t
Aphex Twin - Selected ambient works II
Elliott Smith - Either/Or
John Frusciante - Niandra Lades & Usually Just A T-Shirt
Isis - Celestial

Het deed me echt wel wat, ik was vooral blij dat er een band op de radio was die een beetje ruig was. In de jaren 80 was het alleen maar doffe ellende van gladgepolijste brave muziek en nepruigheid, het was een verademing om te horen dat ruig gitaarwerk weer een groot publiek kon bereiken.

Nirvana zelf deed me niet zoveel, ik had toen net de Stooges leren kennen en dat heeft nog wel wat meer. Ik had Nirvana een paar maanden voor die hit nog live kunnen zien, maar ik was al die matige underground gitaarbandjes en dat obligate publiek in het plaatselijke alternatieve hol net een beetje zat. Achteraf was het natuurlijk leuk geweest om bij dat slechte optreden te zijn geweest, vandaar ook dat er duizenden mensen zijn die daarbij waren terwijl er echt maar 40 kaarten waren verkocht.

Er zijn eigenlijk weinig albums die me echt weggeblazen hebben. Blow van Ghinzu misschien.

quote:

Op maandag 28 juli 2008 20:11 schreef Weltschmerz het volgende:
het was een verademing om te horen dat ruig gitaarwerk weer een groot publiek kon bereiken.

Dat interesseerde me toen niet en dat interesseert me nu ook niet. Het grote publiek is niet geinteresseerd in muziek maar vreet wat het voorgezet krijgt.

quote:

Op maandag 28 juli 2008 20:23 schreef tong80 het volgende:
Ik vond de alternatieve muziek uit die periode juist geweldig.

Nirvana kwam net na die periode en veel bands heben er de vruchten niet van kunnen plukken.

Ja? Dinosaur jr. heb ik toen volgens mij een bandje van gekregen van een vriendin, met op de andere kant Prong. Verder wel veel bands live gezien toen, The Replacements, Tragically hip, dat zijn namen die me bij gebleven zijn maar ik vond het niet echt geweldig. Het was ook ver buiten de mainstream toen, en dan is het lastig zoeken en vinden, en het zat te midden van allerlei punkbandjes die gewoon echt niet konden spelen.

[Antwoord op de TT]

Ja, dat weet ik nog wel!

Ik kwam bij een vriend/buurman/medeFOK!ker op een middag, in 1991, binnen lopen en hij zei "ik heb een gaaf ceedeetje!!"

Hij zette 't ceedeetje op, en......................................................................................................................................

Tis lang geleden, maar "DAMN" wat was dat een mooie tijd!..

Grunge, came into my life, and never left, it never burned-out!!..

Soms. Soms mis ik Lotje.

Het is de leeftijd, Tong.