PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 7

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2008 20:41 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Volgens mijn IQ-test is er slechts sprake van een klein verschil (3 punten), toch ervaar ik wel problemen. Het voorbeeld van de tas is voor mij eigenlijk dagelijkse kost.
[..]

Zoiets wel ja, als ik het niet versta of hoor, maak ik voor mijzelf de zin af. Levert best wel eens rare gezichten op

Is dat wat ik zei dagelijkse kost ja? Heb je zelf nog wat voorbeelden misshcien?

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2008 22:28 schreef sander-3 het volgende:

[..]

Is dat wat ik zei dagelijkse kost ja? Heb je zelf nog wat voorbeelden misshcien?

Het zijn meer situaties, net als het tas-voorbeeld: als iets voor mij duidelijk lijkt te zijn, dan reageer ik er niet (meer) op, omdat het voor mij duidelijk is. Bijvoorbeeld een vraag die ik stel, waar ik zelf het antwoord op vind voor een ander dat doet en ga dan door; als een ander dan met een antwoord kom ben ik de vraag eigenlijk alweer vergeten en da's best wel rot voor de ander die toch de moeite neemt. Of als ik iets zie dat scheef staat, in mijn gedachten zet ik het recht en daarmee is voor mij de kous af.

quote:

Op vrijdag 8 augustus 2008 19:06 schreef F04 het volgende:
Mijn verbale IQ is 7 hoger dan mijn perf, maar daarbij heb ik ook een disharmonisch profiel.

Dat verschil is niet significant?

En Moribus, er loopt ook een topic over NLD NLD

het loopt er niet echt storm, maar misschien kun jij er wat leven in brengen

Dankuwel Xennia voor de link maar ik heb geen trek in een ban voor gravedigging.

Maar voor de NLD'ers zijn jullie ook erg gevoelig voor verslavingen? Mijn verslaving is videospellen (zo'n 40-50 uur per schoolweek) En als je denkt dat je NLD hebt zou je de diagnose kunnen krijgen door een universitair gevormde psycholoog en je IQ verschil minstens 15 punten is.

Ik heb vrijdag een intake met een psycholoog.

Een groot verschil tussen verbale en perforale iq, jullie hebben het allemaal over NLD tegenwoordig maar de meeste mensen met pddnos hebben dit ook wel(vermoed ik)

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 03:32 schreef MLI het volgende:
Ik heb vrijdag een intake met een psycholoog.

Succes. Ben je zenuwachtig?

Goedendag,
Sinds de middelbare school merkte ik al dat ik enigszins afwijkend gedrag vertoonde t.o.v. mijn klasgenoten, ik snapte grappen vaak niet of moest lachen om dingen die niet grappig waren bedoeld, wist niet wat mijn klasgenoten bezighield en was behoorlijk serieus en was altijd bijzonder sterk op feitenkennis (bijna encyclopedisch) en in luister- en leestoetsen in vreemde talen. Verder was ik stil en werd enigszins op een afstand gehouden door mijn klasgenoten, ik had niet echt vrienden. Er zijn vanuit mijn toenmalige klasgenoten wel een aantal pogingen gedaan om mij te betrekken bij meer sociale bezigheden, maar op de een of andere manier bleef het bij die pogingen.

Op het HBO was het niet veel beter, ik kon op een "vlakke" manier wel goed met een aantal studiegenoten opschieten, maar het bleef beperkt tot studie.
Aangezien het HBO voor mij niet vreselijk veel moeite kostte besloot ik door te gaan naar de universiteit.

Dat betekende uit het "veilige" ouderlijke huis weg en op kamers gaan. Daar kwam ik terecht bij een jongen die ik nog kende van de basisschool, de enige echte vriend die ik eigenlijk door de jaren heen heb overgehouden. Daar ging het voor mij eigenlijk mis. Niet lang na mij kwam er meid in huis, waar ik van begin af aan wel een zekere interesse in had. Zij ging echter naar bed met een van mijn huisgenoten, zo kwam ik in een situatie waar ik nooit eerder in had gezeten, dat leverde voor mij stress op.
Die stress uitte zich in gedrag als gevolg waarvan er situaties ontstonden waar niemand gelukkiger van werd en waarvan ik (in eerste instantie) eigenlijk ook niet altijd van begreep wat ik verkeerd deed. Er hebben een aantal gesprekken plaatsgevonden en daarbij probeerde ik te begrijpen welke problemen zij hadden met mijn gedrag, maar dat lukte mij niet altijd en vice versa (denk ik).
Na weer een situatie besloot ik hulp te zoeken bij een psycholoog. Dat luchtte in zoverre op dat het hielp in het van me af praten van mijn gevoelens en ideeën. Die psycholoog wist echter niet goed welke kant ze met me op moest, aan de ene kant vertoon(de) ik symptomen die in de richting van Asperger duidden, aan de andere kant leek het niet zo ernstig. In overleg werd besloten dat ik mee zou doen in een assertiviteitsgroep. Dat ging vrij goed, echter had ik moeite met het tonen van emotie. De enige uitdrukking die ik leek te kennen was een grote grijns op mijn gezicht. De begeleidend psycholoog zei in het evaluerend gesprek toch sterk de indruk te hebben ik Asperger heb.
Ondertussen was het contact tussen de eerdergenoemde meid en mij sterk verbeterd, ook toen zij het huis uit ging bleven we contact houden. Dat ging echter na een paar maanden mis toen er allerlei frustraties bij mij tot uitbarsting kwamen. Dat in combinatie met de voorgeschiedenis liet zij weten geen contact meer met mij te willen hebben, dat heeft mij tot op het bot geraakt en doet het nog steeds als ik er aan terugdenk. Ook de vriendschap met de jongen die ik sinds de basisschool ken lijkt steeds minder te worden. Hij heeft er genoeg van steeds van alles van mij te moeten pikken.

Ik ben niet depressief, maar af en toe blijft het lastig om positief in het leven te blijven als je merkt dat elke vriendschap en poging daartoe lijkt te stranden. Zeker omdat ik veel moeite heb met het voeren van een "lulgesprek" en zie dat mijn huisgenoten dat wel met elkaar doen en daardoor heel anders met elkaar omgaan. Ik word nog net geaccepteerd om het zo te zeggen.

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 21:34 schreef Xennia het volgende:

[..]

Succes. Ben je zenuwachtig?

Nee joh. Het is wel raar om dan ineens je verhaal te moeten doen, volgens mij komt dat heel ongestructureerd over. Maar ik heb wel een vraagje, aangezien ik me aan het inlezen ben op Theatrale Persoonlijkheidsstoornis. Ook weer zeer treffende gelijkenissen (inclusief Sensationseeking, waar ik in april eens een topic over opende ivm herkenning). Je ontwikkelt het in de jonge volwassenheid (of puberteit), maar volgens mij ben ik al theatraal sinds mijn 12e of zo. Maar kan een autisme-achtige aandoening leiden tot TPS? En wat zijn nog meer triggers? Ik vond op een forum iets over de opvoeding (moeten vechten onderling voor aandacht van ouders, inconsequente bestraffingen) maar niks officieels. Weet jij hoe ik daarin verder zoek?

Ik herken me zo onderhand verdomme overal wel in.

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 22:12 schreef MLI het volgende:

[..]

Nee joh. Het is wel raar om dan ineens je verhaal te moeten doen, volgens mij komt dat heel ongestructureerd over. Maar ik heb wel een vraagje, aangezien ik me aan het inlezen ben op Theatrale Persoonlijkheidsstoornis. Ook weer zeer treffende gelijkenissen (inclusief Sensationseeking, waar ik in april eens een topic over opende ivm herkenning). Je ontwikkelt het in de jonge volwassenheid (of puberteit), maar volgens mij ben ik al theatraal sinds mijn 12e of zo. Maar kan een autisme-achtige aandoening leiden tot TPS? En wat zijn nog meer triggers? Ik vond op een forum iets over de opvoeding (moeten vechten onderling voor aandacht van ouders, inconsequente bestraffingen) maar niks officieels. Weet jij hoe ik daarin verder zoek?

Ik herken me zo onderhand verdomme overal wel in.

Ik ga jou helemaal niet laten verder zoeken, laat je psycholoog maar verder zoeken. Misschien ga je ook jezelf wel op een bepaalde manier zien als je er maar genoeg over gelezen hebt. Vertel bij de psych gewoon over jezelf en denk daarbij niet op voorhand al in symptomen.

zeker, het is geen spelletje " raad de diagnose "

OK, ik ben er teveel mee bezig.

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 22:44 schreef MLI het volgende:
OK, ik ben er teveel mee bezig.

Dat is wel logisch denk ik. Beter ga je wat dingen op papier zetten die je in ieder geval kwijt wilt. Hoe je jouw jeugd hebt ervaren, waar je tegenaan liep en waar je nu tegenaan loopt. Met welke vragen je zit.
Ga even na of er psychiatrische aandoeningen in de familie zitten, want daar gaat de psych ongetwijfeld naar vragen.
En vraag even aan je moeder hoe de zwangerschap, bevalling en je ontwikkeling verliep. Wanneer ging je praten en waren daarbij bijzonderheden? Wanneer kon je lopen en fietsen? Zijn er bijzonderheden rondom je motorische ontwikkeling en je sociaal-emotionele?

Tja, te veel ermee bezig zijn is ook niet goed. Ook een reden waarom ik even niet meer postte hier, even rust in m'n hoofd ipv nadenken. En als je er dan niet mee bezig bent, lijkt het allemaal best goed te gaan, tot je weer ergens tegenaan loopt. Maar goed.

Van de week had ik weer zo'n mooi moment. Een klant op m'n werk begint een heel verhaal over z'n kat. Ik heb niks met katten, dus weet ik niks terug te zeggen. Het enige wat ik terug wil zeggen is "ik houd niet van katten" en dat mag niet, dat is niet netjes en ik moet aardig doen tegen klanten. Dus dat ging ongeveer zo:
"ja en dan geef ik dat aan m'n kat en dan komt ie aan tafel zitten en dat heb ik 'm zo geleerd"
ik: "hm"
"wat zeg je?"
ik: "ik zei 'hm'"
klant wacht heel even, gaat vervolgens verder met verhaal "ja dat vind ik zo leuk he, dan zit ie met die pootjes op tafel"

Die man bleef maar doorratelen, eerst had ik al een hele verhandeling gehad over kipfilet kopen op de markt (die gaf ie dus aan z'n kat) en toen ging ie verder over die kat en dat die aan tafel at en dat ie dan alles op tafel kopjes ging zitten geven en dat het dan bijna van tafel viel. En ondertussen denk ik "ik ben verkoopster, ik moet klantvriendelijk zijn, ZEG DAN IETS, ZEG NOU IETS TERUG!!!" en het enige wat er dan uitkomt is 'hm'. Op dat soort momenten denk ik wel, hoe doen andere mensen dat nou met dat slappe gelul? Eigenlijk best knap. Ik sta dan echt te verzinnen wat ik nou eens kan zeggen, maar er komt gewoon niks. Nou ja, niks bruikbaars.

quote:

Op dinsdag 19 augustus 2008 21:48 schreef Onderzetter het volgende:
Goedendag,
Sinds de middelbare school merkte ik al dat ik enigszins afwijkend gedrag vertoonde t.o.v. mijn klasgenoten, ik snapte grappen vaak niet of moest lachen om dingen die niet grappig waren bedoeld, wist niet wat mijn klasgenoten bezighield en was behoorlijk serieus en was altijd bijzonder sterk op feitenkennis (bijna encyclopedisch) en in luister- en leestoetsen in vreemde talen. Verder was ik stil en werd enigszins op een afstand gehouden door mijn klasgenoten, ik had niet echt vrienden. Er zijn vanuit mijn toenmalige klasgenoten wel een aantal pogingen gedaan om mij te betrekken bij meer sociale bezigheden, maar op de een of andere manier bleef het bij die pogingen.

Op het HBO was het niet veel beter, ik kon op een "vlakke" manier wel goed met een aantal studiegenoten opschieten, maar het bleef beperkt tot studie.
Aangezien het HBO voor mij niet vreselijk veel moeite kostte besloot ik door te gaan naar de universiteit.

Dat betekende uit het "veilige" ouderlijke huis weg en op kamers gaan. Daar kwam ik terecht bij een jongen die ik nog kende van de basisschool, de enige echte vriend die ik eigenlijk door de jaren heen heb overgehouden. Daar ging het voor mij eigenlijk mis. Niet lang na mij kwam er meid in huis, waar ik van begin af aan wel een zekere interesse in had. Zij ging echter naar bed met een van mijn huisgenoten, zo kwam ik in een situatie waar ik nooit eerder in had gezeten, dat leverde voor mij stress op.
Die stress uitte zich in gedrag als gevolg waarvan er situaties ontstonden waar niemand gelukkiger van werd en waarvan ik (in eerste instantie) eigenlijk ook niet altijd van begreep wat ik verkeerd deed. Er hebben een aantal gesprekken plaatsgevonden en daarbij probeerde ik te begrijpen welke problemen zij hadden met mijn gedrag, maar dat lukte mij niet altijd en vice versa (denk ik).
Na weer een situatie besloot ik hulp te zoeken bij een psycholoog. Dat luchtte in zoverre op dat het hielp in het van me af praten van mijn gevoelens en ideeën. Die psycholoog wist echter niet goed welke kant ze met me op moest, aan de ene kant vertoon(de) ik symptomen die in de richting van Asperger duidden, aan de andere kant leek het niet zo ernstig. In overleg werd besloten dat ik mee zou doen in een assertiviteitsgroep. Dat ging vrij goed, echter had ik moeite met het tonen van emotie. De enige uitdrukking die ik leek te kennen was een grote grijns op mijn gezicht. De begeleidend psycholoog zei in het evaluerend gesprek toch sterk de indruk te hebben ik Asperger heb.
Ondertussen was het contact tussen de eerdergenoemde meid en mij sterk verbeterd, ook toen zij het huis uit ging bleven we contact houden. Dat ging echter na een paar maanden mis toen er allerlei frustraties bij mij tot uitbarsting kwamen. Dat in combinatie met de voorgeschiedenis liet zij weten geen contact meer met mij te willen hebben, dat heeft mij tot op het bot geraakt en doet het nog steeds als ik er aan terugdenk. Ook de vriendschap met de jongen die ik sinds de basisschool ken lijkt steeds minder te worden. Hij heeft er genoeg van steeds van alles van mij te moeten pikken.

Ik ben niet depressief, maar af en toe blijft het lastig om positief in het leven te blijven als je merkt dat elke vriendschap en poging daartoe lijkt te stranden. Zeker omdat ik veel moeite heb met het voeren van een "lulgesprek" en zie dat mijn huisgenoten dat wel met elkaar doen en daardoor heel anders met elkaar omgaan. Ik word nog net geaccepteerd om het zo te zeggen.

Man, dit klinkt zo bekend voor mij. Ook ik heb asperger en het valt me wat moeilijk om in 't leven steeds verder te blijven doen. Gelukkig kan ik mijn autisme verstoppen voor de rest van de wereld en me voordoen als een normaal iemand, anders zou ik nog verder in de put terecht komen. Blijven volhouden zou ik zo zeggen. Ik ben nog geen psycholoog ofzo gaan opzoeken omdat ik vrees dat het enige wat zij me voor me kunnen doen is me wat euro's lichter maken. Ik denk dat de sleutel tot gelukkig zijn wel eens het "aanvaardproces" kan zijn. Aanvaarden dat je zo bent en je je niet kan veranderen. Beetje fatalistisch misschien.

quote:

Op woensdag 20 augustus 2008 13:16 schreef Maeghan het volgende:

Die man bleef maar doorratelen, eerst had ik al een hele verhandeling gehad over kipfilet kopen op de markt (die gaf ie dus aan z'n kat) en toen ging ie verder over die kat en dat die aan tafel at en dat ie dan alles op tafel kopjes ging zitten geven en dat het dan bijna van tafel viel. En ondertussen denk ik "ik ben verkoopster, ik moet klantvriendelijk zijn, ZEG DAN IETS, ZEG NOU IETS TERUG!!!" en het enige wat er dan uitkomt is 'hm'. Op dat soort momenten denk ik wel, hoe doen andere mensen dat nou met dat slappe gelul? Eigenlijk best knap. Ik sta dan echt te verzinnen wat ik nou eens kan zeggen, maar er komt gewoon niks. Nou ja, niks bruikbaars.

Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Als het ook niet het meest boeiende verhaal is wat je te horen krijgt, dan is het toch logisch dat je er niks zinnigs over kunt zeggen?! (bovendien heb ik zelf katten en ik vind ze echt leuk, maar ik hoef er geen sentimentele onzin over te horen )
Misschien vindt die klant het allang best dat hij maar wat tegen je aan kan lullen.

Ik zou het zelf ook niet leuk vinden om mee te moeten kletsen met die onzin. Moet je maar een beetje liegen of doen alsof je het allemaal grappig vindt. Bewuste keuze of niet; ik ken je hele situatie natuurlijk niet, maar mensen die gemakkelijk meepraten met anderen, hoeven helemaal geen echt empathisch vermogen te hebben hoor
Meekletsen kun je leren.

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 13:46 schreef Countess het volgende:

[..]

Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Als het ook niet het meest boeiende verhaal is wat je te horen krijgt, dan is het toch logisch dat je er niks zinnigs over kunt zeggen?! (bovendien heb ik zelf katten en ik vind ze echt leuk, maar ik hoef er geen sentimentele onzin over te horen )
Misschien vindt die klant het allang best dat hij maar wat tegen je aan kan lullen.

Ik zou het zelf ook niet leuk vinden om mee te moeten kletsen met die onzin. Moet je maar een beetje liegen of doen alsof je het allemaal grappig vindt. Bewuste keuze of niet; ik ken je hele situatie natuurlijk niet, maar mensen die gemakkelijk meepraten met anderen, hoeven helemaal geen echt empathisch vermogen te hebben hoor
Meekletsen kun je leren.

Haha, het grappige is dat het voor mij heel belangrijk is dat het om een kat gaat. Als hij een hond had, had het me waarschijnlijk wel gelukt want over honden kan ik de oren van je kop lullen.

Ik weet niet of het in dit topic mag, maar ik denk dat jullie er meer van herkennen als anderen in R&P.

Vriendlief heeft besloten dat we (eh, ik dus) moeten leren samen op te staan. Alles in me lichaam gilt het al uit bij het idee, maar volgens hem doen heel veel mensen het. Gelukkig gaan we het pas volgende week proberen, want ik heb er nu geen tijd voor

Hij houdt niet zo van mijn geplan, terwijl ik vind dat ik juist reuze efficient m'n ochtend indeel. Bovendien doe ik het graag allemaal op m'n eigen manier en dat werkt niet als hij me in de weg zit. Zeker niet als ik dan ook nog moet proberen 'leuk' tegen 'm te doen.
Is er hier iemand die dit kent en hoe hebben jullie dat opgelost?

[ Bericht 8% gewijzigd door Innocence op 25-08-2008 10:51:30 ]

quote:

Op vrijdag 1 augustus 2008 12:31 schreef Tobz het volgende:

[..]

Als je wilt dat mensen doorvragen moet je gewoon zeggen dat het slecht gaat: gegarandeerd dat iedereen dan ineens nieuwsgierig wordt. Problemen vindt iedereen interessant om te horen.

Net zo irritant vind ik de eeuwige 'goeiemorgen' collega's. Ik heb weleens op een postkamer gewerkt waar ik elke ochtend alle post moest rondbrengen in het bedrijf, toen werd ik er regelmatig zo schijtziek van dat ik regelmatig met "vind je?" of "pas als het weekend is" antwoordde.

Zou het een uiting van 'dingen te letterlijk nemen' zijn dat, in plaats van er te serieus op in te gaan, je weet dat het puur en alleen als sociale ettiquette fungeert en je je teveel ergert aan de hypocrisie ervan?

Hah ik heb ook Pdd-nos en erger mij hier ook elke dag weer aan!
Waarom zegt iedereen toch altijd goeiemorgen of morgen tegen iedereen waar ze voorbij lopen of bij gaan zitten.
Het is zowieso een raar woord als ze alleen maar: "morgen" zeggen. Dan denk ik altijd in mezelf nee dat klopt niet het is vandaag en niet morgen.
Ik zeg altijd alleen maar hoi tegen anderen. Goeiemorgen krijg ik gewoon niet uit mijn mond.

Heb ook vaak dat ik de ene dag met mensen gepraat heb op mijn werk en dat ik dit de dag erna vergeten ben en hun gewoon zonder te groeten voorbij loop.
Ik ben dan gewoon effe vergeten dat ik die persoon zeg maar na dat gesprek wel 'ken'.
En ook als ik langs collega's loop dan groeten hun vaak met hallo. Maar als hun niks zeggen zeg ik nooit iets uit mezelf..voordat ik door heb dat ik hoi moet zeggen zijn hun al langs gelopen.

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 18:08 schreef cati het volgende:
Heb ook vaak dat ik de ene dag met mensen gepraat heb op mijn werk en dat ik dit de dag erna vergeten ben en hun gewoon zonder te groeten voorbij loop.
Ik ben dan gewoon effe vergeten dat ik die persoon zeg maar na dat gesprek wel 'ken'.
En ook als ik langs collega's loop dan groeten hun vaak met hallo. Maar als hun niks zeggen zeg ik nooit iets uit mezelf..voordat ik door heb dat ik hoi moet zeggen zijn hun al langs gelopen.

Daarom zeg ik altijd 'hoi' of 'hallo', ook als ik ze 10x per dag tegenkom op de gang...
Is erg moeilijk om in te schatten wanneer je nu wel of niets moet zeggen, want geheid als je een keuze maakt, komen ze met het andere aanzetten

Ja precies...ik denk ook altijd als iemand geen hoi zegt tegen mij dat hun me niet meer moeten of dat t persoonlijk bedoeld is.
Maak mezelf vaak gek ermee.

Hoor nu ook net van een familielid dat ze mij asociaal vind. Ik ging liever niet naar verjaardagen van familie en zo en ze beweert dat ik altijd alleen maar bij mijn vriend wil zijn en dat ik geen echte vriendinnen meer heb.
Maar ik heb voor mijn gevoel geen tekort. Ik heb één goeie vriendin die ik ook haast elke dag op t werk zie en daarbuiten heb ik nog een stuk of 3/4 vriendinnen die ik wel eens sporadisch zie en dan gaan we ergens iets eten of winkelen. Het is me gewoon vaak teveel om contact te onderhouden en ik ben gewoon niet op mijn gemak als ik elke avond naar vriendinnen zou moeten gaan.
Maar dit familielid snapt dit niet omdat zijzelf niet zo is. Nu noemt ze mij asociaal terwijl ik dat voor mijn idee dus niet ben. Ik heb er gewoon weinig behoefte aan om na mijn werk nog weg te gaan naar vriendinnen omdat werken mij al genoeg energie kost met tussen de mensen te zitten misschien.

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 18:05 schreef cati het volgende:

[..]

Hah ik heb ook Pdd-nos en erger mij hier ook elke dag weer aan!
Waarom zegt iedereen toch altijd goeiemorgen of morgen tegen iedereen waar ze voorbij lopen of bij gaan zitten.
Het is zowieso een raar woord als ze alleen maar: "morgen" zeggen. Dan denk ik altijd in mezelf nee dat klopt niet het is vandaag en niet morgen.
Ik zeg altijd alleen maar hoi tegen anderen. Goeiemorgen krijg ik gewoon niet uit mijn mond.

Het hoort helemaal niet om bij ieder moment dat je elkaar passeert, gedag te zeggen.
Mensen doen dat tegenwoordig uit ongemak, maar je hoeft iemand eigenlijk maar een keer te groeten.
Nee, ik vind goeiemorgen ook verschrikkelijk, daar hoef je geen Pdd voor te hebben.

Weet je wat het is? Niemand weet eigenlijk precies hoe de sociale regels zijn, en wat het meest gewenst is.
Mensen gaan vaak van hun eigen ongemak uit.

Hoe ging het MLI?

Zo, kijk ik ook hier eens weer Het valt me nog mee dat jullie niet allang deel 9 geopend hadden

Ik ben na een tijd gewoon glad vergeten om een huisarts op te zoeken in Rotterdam voor de verwijzing die ik nodig heb voor het SARR, en ik heb ook nu niet echt meer zo'n behoefte meer om ermee bezig te zijn. Maar dat zal met het begin van het nieuwe studiejaar en een hoop nieuwe gezichten vast niet zo lang meer duren

Vanmiddag is mijn enige echt goede vriendin per vliegtuig terug naar huis vertrokken naar Oklahoma. Ik heb haar op uitwisseling in Finland in 2006 leren kennen en ik had haar sinds december 2006 niet meer gezien. Ze is hier twee weken blijven logeren en hoewel ik me vooraf erg zorgen maakte, was het weer zoals vanouds. Het was heel hectisch allemaal, maar het ging veel beter dan ik had durven dromen. We hebben ontzettend veel gezien en gedaan En nu is ze weg en morgen begint het nieuwe studiejaar weer