PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 6

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 17:53 schreef Tobz het volgende:
Jullie gaan veel te snel! Zat dingen waar ik op wil reageren, maar dan is het alweer onder 3 pagina's begraven!

2 pagina's in 2 dagen is niet zo snel hoor.

En voor de rest: ga anders even langs bij een vestiging van MEE bij jou in de buurt

Ik ben trouwens door Centrum Autisme nu dus doorgestuurd naar Altrecht (http://www.altrecht.nl/), maar als ik zo die site bekijk krijg ik niet echt een goed gevoel. Beetje zo'n dertien in een dozijn ziektebeelden&behandelingen chaos instituut. Waar als je bij je intake praktisch met een afvinklijstje je symptomen bijhouden en als je niet exact bij een ziektebeeld past met gestandaardiseerde behandeling, je mag kiezen tussen een serie kostbare 'aanmodder' therapiesessies, of een pot pillen en een handdruk.

[edit] ik zal vast wel weer overdrijven...

Naar aanleiding van mijn vorige post en de reacties hierop heb ik besloten om voor mij op zo´n duidelijk mogelijke manier op te schrijven hoe ik mijzelf en wat ik voel enz.
Daar mee ga ik nogmaals mee naar mijn psycholoog. Nu hoop ik dat hij daar wel iets mee doet. Als hij dit niet doet dan ga ik vragen of iemand anders mij kan helpen. Want de manier waarop het nu gaat kom ik niet mee verder.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 18:21 schreef Tobz het volgende:
Ik ben trouwens door Centrum Autisme nu dus doorgestuurd naar Altrecht (http://www.altrecht.nl/), maar als ik zo die site bekijk krijg ik niet echt een goed gevoel. Beetje zo'n dertien in een dozijn ziektebeelden&behandelingen chaos instituut. Waar als je bij je intake praktisch met een afvinklijstje je symptomen bijhouden en als je niet exact bij een ziektebeeld past met gestandaardiseerde behandeling, je mag kiezen tussen een serie kostbare 'aanmodder' therapiesessies, of een pot pillen en een handdruk.

[edit] ik zal vast wel weer overdrijven...

Nee hoor je overdrijft niet. Zo gaat het tegenwoordig in de gezondheidszorg. Als je ziek bent of hulp nodig hebt dan ben je overgeleverd aan de wille keur van de mensen die je moeten gaan behandelen. Dit kan zo wel positief als negatief zijn.

Mijn ervaringen met de gezondheidszorg zijn voornamelijk negatief.

Hebben jullie dit ook. Stress ervaren in het verkeer. Ik fiets naar bepaalde plekken heen (voor een afspraak, bijvoorbeeld) en ik raak soms zwaar gestressd. Alle mensen en auto's die ik zie zijn allemaal obstakels. Ik word er gewoon zenuwachtig van. Het is niet zo erg dat ik niet meer uit de deur kan maar het is in ieder geval wel lastig. Ik denk dat ik op een gegeven moment maar vaker de bus moet nemen om zo veel van die spanningen te vermijden. Aan de andere kant, in een bus zit het vol met mensen die ik niet ken dus dat brengt ook weer allerlei spanningen mee. Toch zou ik soms liever in de bus zitten dan moeilijk te doen op de fiets.

TVP

_{^{Van een ADD'er met vermoedelijk HFA (onderzoek loopt nog).}}

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 19:50 schreef Ruzbeh het volgende:
Hebben jullie dit ook. Stress ervaren in het verkeer. Ik fiets naar bepaalde plekken heen (voor een afspraak, bijvoorbeeld) en ik raak soms zwaar gestressd. Alle mensen en auto's die ik zie zijn allemaal obstakels. Ik word er gewoon zenuwachtig van. Het is niet zo erg dat ik niet meer uit de deur kan maar het is in ieder geval wel lastig. Ik denk dat ik op een gegeven moment maar vaker de bus moet nemen om zo veel van die spanningen te vermijden. Aan de andere kant, in een bus zit het vol met mensen die ik niet ken dus dat brengt ook weer allerlei spanningen mee. Toch zou ik soms liever in de bus zitten dan moeilijk te doen op de fiets.

Het dilemma van het openbaar vervoer nemen of de auto pakken is bij mij altijd aanwezig. Ik ervaar idd ook de prikkels (obstakels zoals jij het omschrijft), maar het OV levert mij meerdere malen meer prikkels op dan met de auto gaan. Toch is het niet altijd even fijn om voor de auto te moeten kiezen, omdat ik ook daar TEVEEL prikkels krijg en dat soms tot ongewenste situaties kan leiden tijdens het rijden.
De fiets is ook niet altijd een oplossing, omdat ik geen lange afstanden kan fietsen of omdat het niet fijn is om ergens b.v. bezweet of platgeregend aan te komen.

Over dat fietsen. Ik hou er ook niet van om te zweten. Dus wat dacht ik. Ik ga gewoon langzamer fietsen. Fietsen vind ik sowieso vrij ontspannend (mits de fiets lekker zit).

Maar ik merk dat ik elke keer maar gewoon vrij hard fiets en ik denk dat ik nu pas weet waarom. Hoe sneller ik fiets, hoe sneller ik bij mijn bestemming aan kom dus sta ik minder lang bloot tegen al die prikkels. Soms kan ik gewoon niet ontspannen op de fiets. Hoe minder mensen op straat (lopend, op de fiets, in de auto), hoe beter.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 21:22 schreef Ruzbeh het volgende:
Over dat fietsen. Ik hou er ook niet van om te zweten. Dus wat dacht ik. Ik ga gewoon langzamer fietsen. Fietsen vind ik sowieso vrij ontspannend (mits de fiets lekker zit).

Maar ik merk dat ik elke keer maar gewoon vrij hard fiets en ik denk dat ik nu pas weet waarom. Hoe sneller ik fiets, hoe sneller ik bij mijn bestemming aan kom dus sta ik minder lang bloot tegen al die prikkels. Soms kan ik gewoon niet ontspannen op de fiets. Hoe minder mensen op straat (lopend, op de fiets, in de auto), hoe beter.

Wederom herkenbaar. Mijn vrouw vraagt ook altijd of ik niet zo hard wil fietsen, en vroeger (toen ik nog naar school fietste (en dat is heeeel lang geleden ) werd er aan mij altijd gevraagd of ik haast had.

Ik heb geprobeerd met muziek op te fietsen (dat wil zeggen, muziekoordopjes in en telefoon als MP3 speler aan), maar door de muziek hoor ik niet wat er om mij heen gebeurt en dat is enorm eng dus dat doe ik maar niet meer.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 21:31 schreef Juup© het volgende:
maar door de muziek hoor ik niet wat er om mij heen gebeurt en dat is enorm eng dus dat doe ik maar niet meer.

Ja dat vind ik ook vreselijk. Vooral als ik buiten ben moet ik echt alles wel kunnen horen. Sowieso is het een slecht idee om muziek te luisteren op een fiets, IMO. Kans wordt dan aardig groot dat je een ongelukt krijgt.

Het is natuurlijk niet een oplossing voor ls je overdag ergens naartoe moet,
maar om te kunnen genieten van het buiten zijn is het misschien wel het proberen waard.

Ga 's avonds als het donker/schemerig is een stuk fietsen of wandelen.
Heeeeeeerlijk.
Het voelt veel geslotener, minder druk (en dan heb ik het niet alleen letterlijk over mensen maar de hele sfeer en het scala aan kleuren). Gewoon lekker!

quote:

Op maandag 7 juli 2008 23:25 schreef Xennia het volgende:

[..]

Het is niets anders dan je terugtrekken in je veilige wereldje die je zelf kan regeren volgens voorspelbare regels. Ik denk dat met je lichaam wiegen bijvoorbeeld hetzelfde werkt. Het kalmeert en je sluit je af, in jezelf. Wellicht is het haast meditatief.
[..]

Ik weet niet hoe ik dat moet rijmen met dat je vindt dat je alleen maar mooier wordt met de jaren? Tenzij je heeeel lelijk begon

Dat deed ik vroeger heel veel. Zelf merkte ik het niet zo, maar toen mijn vader erover begon heb ik wel geprobeerd ermee te stoppen omdat ik het toch ook wel een beetje neurotisch over vond komen. Toch vind ik het nog steeds lekker om te doen eigenlijk. Erg rustgevend.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 21:52 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat deed ik vroeger heel veel. Zelf merkte ik het niet zo, maar toen mijn vader erover begon heb ik wel geprobeerd ermee te stoppen omdat ik het toch ook wel een beetje neurotisch over vond komen. Toch vind ik het nog steeds lekker om te doen eigenlijk. Erg rustgevend.

Mijn ouders werden vroeger gek van mijn gewiebel met mijn benen of voeten, en van het getikt of getrommel met mijn vingers, of spelen en tikken met het bestek op tafel of op een bord of glas,. Mijn vrouw word er soms ook een beetje nerveus van als ik weer met mijn tenen of met mijn voet(en) wiebel of op mijn hoofd of laptop aan het trommelen ben met mijn vingers. Zelfs als ik slaap wiebel ik nog met mijn tenen (of voeten).

quote:

Op maandag 7 juli 2008 19:54 schreef SHE het volgende:

[..]

Oh wow, een kleurboek is voor mij een soort vuurwerk. Dan raak ik helemaal over mijn toeren.
Ik heb echt een tyfushekel aan kleuren.
Aan puzzels ook trouwens.

Hm, dan moet je maar nooit bij mij thuis komen. Ik ben gek op kleuren. Ik heb een paarse kamer, een paarse kamer met bloemetjesbehang en bloemenfotoprint, een groene gang, een azuurblauwe badkamer, azuurblauw toilet en een gele keuken. Alleen de woonkamer is rustig en dat is ook alleen omdat dat moest van m'n ouders; die vonden dat ik wel met goed fatsoen visite thuis moest kunnen ontvangen en zeiden dat ik gek zou worden van te veel kleur en frutsels. Eigenlijk is het de kamer die ik het minst leuk vind. Die met paars bloemetjesbehang en bloemenfotoprint vind ik het leukste. Ik ben gek op bloemen en kleurtjes, altijd al geweest. Ik vind het zelf ook helemaal niet wild, maar juist best rustig (één kleur per kamer). Maar goed, het zijn dan ook wel kleuren die ik zelf mooi vind, zelf uitgezocht heb, en allemaal lichte kleuren. Van donkere kleuren, donkerblauw bijv. word ik heel chagerijnig.

Nu je het erover had, het is wel opvallend dat ik blijkbaar helemaal niet onrustig word van kleur (integendeel), terwijl ik over het algemeen wel snel zintuiglijk overprikkeld ben (veel losse dingen in huis, licht, maar met name geuren, geluid en aanraking).

Puzzels vind ik trouwens ook niet echt leuk om te doen, maar het gaat me om het 'kleuren' en het vullen van vakjes. Het is eerder dwangmatig dan dat ik het leuk vind en ik krijg er ook snel hoofdpijn van en ik word soort van 'duizelig', zoals ik dat ook heb bij het lezen van kleine letters, schuine letters of irritante lettertypes.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 21:58 schreef Juup© het volgende:

[..]

Mijn ouders werden vroeger gek van mijn gewiebel met mijn benen of voeten, en van het getikt of getrommel met mijn vingers, of spelen en tikken met het bestek op tafel of op een bord of glas,. Mijn vrouw word er soms ook een beetje nerveus van als ik weer met mijn tenen of met mijn voet(en) wiebel of op mijn hoofd of laptop aan het trommelen ben met mijn vingers. Zelfs als ik slaap wiebel ik nog met mijn tenen (of voeten).

Behalve dat 'schommelen' wiebel ik helemaal niet. Mijn vader doet dit wel altijd en ik heb daar zelf een hekel aan en daarnaast heb ik het afgeleerd omdat mijn moeder het niet wilde. Iedere keer als ik wiebelde moest ik bijv. naar m'n kamer of ik kreeg een tik op m'n vingers.

Ik denk dat weinig mensen zo lang zo stil kunnen zitten als ik. Van tikkende dingen en gewiebel in beeld word ik helemaal gek. Ook mensen die met hun handen praten vind ik irritant bijvoorbeeld. Ik vind mensen het leukst (of het minst vervelend, want ergens ben ik toch een misantroop) als ze stil zitten, hun gezicht in niet al te rare plooien trekken, niet slap ouwehoeren en vooral niet blij kijken - als ik ergens een hekel aan heb, zijn het wel van die overdreven blij kijkende mensen (iemand toevallig die zweefteef in 'wie is de chef' gezien? je zou het mens zelf in haar dehydrator stoppen). Mensen die altijd blij kijken vind ik doodeng.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:11 schreef Maeghan het volgende:

[..]
Alleen de woonkamer is rustig en dat is ook alleen omdat dat moest van m'n ouders; die vonden dat ik wel met goed fatsoen visite thuis moest kunnen ontvangen en zeiden dat ik gek zou worden van te veel kleur en frutsels.

Ouders die bepalen hoe hun kind zijn/haar huis in moet richten , hoe goed bedoeld het ook moge zijn.

Maar goed, dat is mijn mening

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:11 schreef Maeghan het volgende:


[..]

Behalve dat 'schommelen' wiebel ik helemaal niet. Mijn vader doet dit wel altijd en ik heb daar zelf een hekel aan en daarnaast heb ik het afgeleerd omdat mijn moeder het niet wilde. Iedere keer als ik wiebelde moest ik bijv. naar m'n kamer of ik kreeg een tik op m'n vingers.

Ik denk dat weinig mensen zo lang zo stil kunnen zitten als ik.

Bij mij is het niet gelukt om het af te leren, het is bij mij te hardnekkig aanwezig blijkbaar

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 21:58 schreef Juup© het volgende:
mijn tenen of met mijn voet(en) wiebel

Doe ik ook wel eens.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 21:58 schreef Juup© het volgende:
Zelfs als ik slaap wiebel ik nog met mijn tenen (of voeten).

Dat dan weer niet...

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:13 schreef Juup© het volgende:

[..]

Ouders die bepalen hoe hun kind zijn/haar huis in moet richten , hoe goed bedoeld het ook moge zijn.

Maar goed, dat is mijn mening

Tja, daar zit een verhaal achter en dat is een van de dingen waardoor ik denk dat er iets 'mis' is met me (tenminste, anders dan anderen en in zekere zin ook verschrikkelijk vervelend). Ik heb een huis gekocht vorig jaar en dat was nogal gedateerd. Ik had geen geld voor een duurder huis en huren was ook geen optie, omdat ik dan nog erg lang op een wachtlijst moest staan en particulier huren zou te duur worden. Maar goed, het huis moest dus nogal ingrijpend verbouwd worden. Ik kon gewoon niet bedenken wat ik zelf wilde. Ik heb geen overzicht, ik kan me ook niet voorstellen hoe iets wordt. Ik heb aan een kant een goed ruimtelijk inzicht, bijvoorbeeld met parkeren maar ook op tests. Echter, in een huis kan ik me niet voorstellen dat een bank in een bepaalde kamer past en of er dan nog een tafel in kan. Ik kon ook gewoon niet bedenken wat ik waar wilde, hoe ik dingen wilde hebben, wat praktisch was. Ik kreeg zelf niets georganiseerd, uitgevoerd. Met heel veel ruzie en veel hulp van m'n vriend en ouders is het gelukt, maar eigenlijk heeft mijn moeder het huis ontworpen (en tussentijds steeds 'toestemming' gevraagd), mijn vader bedacht hoe het in de praktijk uitgevoerd moest worden, met welk materiaal en zo, en m'n vriend heeft geholpen bij de uitvoering. Ik heb zelf niet veel meer gedaan dan de deuren schuren en schilderen.

Ik was echt constant gedeprimeerd, lamlendig, huilerig, hangerig. Er kwam niets uit m'n handen en m'n ouders moesten opschrijven wat ik moest doen, mailtjes sturen met wanneer ik in m'n huis moest zijn en wat ik moest doen. Ik heb vaak te horen gekregen dat ik dingen zelf moest doen en m'n ouders begrepen niet hoe ik bepaalde dingen kon vergeten, of hoe ik over bepaalde zaken gewoon helemaal niet had nagedacht, die voor hun 'logisch' waren. Ik kon er gewoon allemaal niks mee. Het was te veel en te ingewikkeld en ik raakte er alleen maar van in paniek.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:26 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Duidelijk. In dat geval is het wel handig en wenselijk dat er enige controle wordt uitgeoefend.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 21:58 schreef Juup© het volgende:

[..]

Mijn ouders werden vroeger gek van mijn gewiebel met mijn benen of voeten, en van het getikt of getrommel met mijn vingers, of spelen en tikken met het bestek op tafel of op een bord of glas,. Mijn vrouw word er soms ook een beetje nerveus van als ik weer met mijn tenen of met mijn voet(en) wiebel of op mijn hoofd of laptop aan het trommelen ben met mijn vingers. Zelfs als ik slaap wiebel ik nog met mijn tenen (of voeten).

Dat klinkt bekend...

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:26 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Tja, daar zit een verhaal achter en dat is een van de dingen waardoor ik denk dat er iets 'mis' is met me (tenminste, anders dan anderen en in zekere zin ook verschrikkelijk vervelend). Ik heb een huis gekocht vorig jaar en dat was nogal gedateerd. Ik had geen geld voor een duurder huis en huren was ook geen optie, omdat ik dan nog erg lang op een wachtlijst moest staan en particulier huren zou te duur worden. Maar goed, het huis moest dus nogal ingrijpend verbouwd worden. Ik kon gewoon niet bedenken wat ik zelf wilde. Ik heb geen overzicht, ik kan me ook niet voorstellen hoe iets wordt. Ik heb aan een kant een goed ruimtelijk inzicht, bijvoorbeeld met parkeren maar ook op tests. Echter, in een huis kan ik me niet voorstellen dat een bank in een bepaalde kamer past en of er dan nog een tafel in kan. Ik kon ook gewoon niet bedenken wat ik waar wilde, hoe ik dingen wilde hebben, wat praktisch was. Ik kreeg zelf niets georganiseerd, uitgevoerd. Met heel veel ruzie en veel hulp van m'n vriend en ouders is het gelukt, maar eigenlijk heeft mijn moeder het huis ontworpen (en tussentijds steeds 'toestemming' gevraagd), mijn vader bedacht hoe het in de praktijk uitgevoerd moest worden, met welk materiaal en zo, en m'n vriend heeft geholpen bij de uitvoering. Ik heb zelf niet veel meer gedaan dan de deuren schuren en schilderen.

Ik was echt constant gedeprimeerd, lamlendig, huilerig, hangerig. Er kwam niets uit m'n handen en m'n ouders moesten opschrijven wat ik moest doen, mailtjes sturen met wanneer ik in m'n huis moest zijn en wat ik moest doen. Ik heb vaak te horen gekregen dat ik dingen zelf moest doen en m'n ouders begrepen niet hoe ik bepaalde dingen kon vergeten, of hoe ik over bepaalde zaken gewoon helemaal niet had nagedacht, die voor hun 'logisch' waren. Ik kon er gewoon allemaal niks mee. Het was te veel en te ingewikkeld en ik raakte er alleen maar van in paniek.

Laat ik nu net een huis gekocht hebben...
Mijn ruimtelijk inzicht is dan wel weer erg goed (meer dan zelfs), dus ik heb nog goede hoop

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 17:53 schreef Tobz het volgende:
Jullie gaan veel te snel! Zat dingen waar ik op wil reageren, maar dan is het alweer onder 3 pagina's begraven!

Maar ik moet even m'n hart luchten: net te horen gekregen dat Centrum Autisme me niet aanneemt omdat ik in de verkeerde regio zit! En dat na drie weken van volstrekte stilte en ik verdomme gewoon zelf moest bellen voor een simpele ontvangst bevestiging!

Mag alles helemaal overnieuw en het is allemaal ook zo lekker laagdrempelig voor hun toekomstige patienten met de verwijzingen en de eindeloze vragenlijsten en onduidelijke formulieren die je mag invullen!

Hier loop ik echt iedere keer weer op stuk. Iedere keer als ik 'eigen verplichtingen' heb (met de telefoon in de hand om een afspraak te maken, een envelop met een rekening in m'n hand, een studieboek voor een toets voor me op m'n bureau, etc.) is alsof al m'n gedachten in m'n hoofd gillend alle kanten richting afleidingen vluchten in één grote chaos.

Het is wel een typisch geval van 'als de eerste schaap over de dam is...', want dan neemt m'n onvermogen om m'n aandacht te verdelen het over, maar dat ene schaap moet wel eerst de Atlantikwal nemen in een 'Sumo' pak.

SOms zit ik echt minuten lang naar het object in kwestie te staren tewijl m'n motivatie zich te pletter loopt op een onzichtbare muur zoals een vetklep op een stormbaan. Scheurende pijn van binnen omdat ik niet begrijp waarom mijn wilskracht zo ongrijpbaar is als rookt en woedende tranen die niet willen komen. Het enige wat eruit komt is slechts een idioot lachje om de ironie en krankzinnigheid ervan.

Is dit ASD gerelateerd? Echt dit sloopt me

En het stomme is dat het bijna onmogelijk is om familie of vrienden me te laten helpen. Ik sluit het liefst alles binnen en verstop mezelf en het het gevoel 'kapot' te zijn in m'n afleidingen en obsessie. En weinig irriteert me dan meer dan wanneer goedbedoelende mensen me dan proberen te helpen door dingen voor mij te regelen.

Bij je nieuwe aanmelding/doorverwijzing aangeven dat je door een fout van anderen al xx maanden in de mallemolen zit, zeggen dat je al een berg vragenlijsten en formulieren hebt ingevuld en dat je die zal opsturen zodat ze zich die moeite kunnen besparen en je op zeer korte termijn kunnen inplannen voor de rest van het traject.

Tja, ik raak in de war door de overdaad aan keuzes en door alle dingen waar je tegelijk rekening mee moet houden. Opdracht: zoek een keuken op marktplaats was voor mij onuitvoerbaar, omdat ik rekening moest houden met het formaat van de keuken, de indeling (waarvan ik geen idee had wat ik wilde of wat handig was), aansluitingen voor gas, water, electriciteit, de kleur van het laminaat, etc. Dan ben ik het helemaal kwijt en dan kan ik niks meer.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:36 schreef Maeghan het volgende:
Tja, ik raak in de war door de overdaad aan keuzes en door alle dingen waar je tegelijk rekening mee moet houden. Opdracht: zoek een keuken op marktplaats was voor mij onuitvoerbaar, omdat ik rekening moest houden met het formaat van de keuken, de indeling (waarvan ik geen idee had wat ik wilde of wat handig was), aansluitingen voor gas, water, electriciteit, de kleur van het laminaat, etc. Dan ben ik het helemaal kwijt en dan kan ik niks meer.

Dit zijn één van de weinige dingen die ik absoluut niet herken. Heb je trouwens Asperger of klassieke autisme?

Ik ben toevallig in dit topic terecht gekomen omdat ik behoorlijk wat dingen van Asperger herken, in eerste instantie eigenlijk via het ADD-topic omdat ik daar ook best wel wat dingen in herkende. Ik heb geen diagnose of zo, behalve in het verleden een depressie. Ik overweeg wel om een arts te bezoeken, maar ik moet mezelf nog overtuigen dat het nodig is (hoewel ik regelmatig tegen muren oploop en over het algemeen het gevoel heb dat er 'iets' is en het me eigenlijk beter lijkt om er eens over te praten, heb ik er ergens ook helemaal geen zin in - ik ben een struisvogeltje). Wat er mis is, geen idee. Misschien gewoon ordinaire kortsluiting.

Overigens is het 'geen overzicht hebben' wel iets wat ik tegengekomen ben tijdens het lezen over Asperger. Het gebrek aan overzicht is ook de reden dat ik mijn studie niet afgemaakt heb; alle vakken lukten prima, maar de scriptie... Na 2 1/2 jaar tobben ben ik toen toch gestopt.

Nou... als ik zo je posts lees... kan ik me niet voorstellen dat je geen Asperger hebt. Welkom bij de club.