Omdat het LED-buizen zijnquote:Op woensdag 2 juli 2008 12:52 schreef brother52 het volgende:
Waarom heeft iedereen het in de recensies over LED-buizen terwijl het gewoon reflectiebuizen zijn?
Helemaal mee eens!quote:Op woensdag 2 juli 2008 12:58 schreef Peter6000 het volgende:
Wel raar dat die Volkskrantrecensie de concerten in de HMH van 2 jaar geleden 'wat mindere concerten' genoemd worden.
Ik vond het toen qua beleving namelijk absolute hoogtepunten.
Nu was het gewoon goed, maar dat echt hele speciale gevoel dat ik er 2 jaar geleden bij had, had ik gisterenavond niet.
Je heb gelijk, dan snap ik alleen die verlichting vanaf de zijkant niet want daarop was hetzelfde patroon te zien als op de buizen. Vandaar ook dat ik er van uit ging dat het reflectiebuizen moesten zijn.quote:Op woensdag 2 juli 2008 13:06 schreef JWHv1 het volgende:
[..]
Omdat het LED-buizen zijn.
http://www.radiohead.com/themostgiganticflyingmouthforsometime/
Ze waren blond, maar niet hoog blond.quote:Op woensdag 2 juli 2008 12:35 schreef XcUZ_Me het volgende:
[..]
Stond je naast ons ofzo?
En waren de kleffende koppen hoogblond?
Ik vond het muzikaal gezien gisteravond beter dan in mei 2006. Toen zong Yorke regelmatig kneitervals. Qua beleving is lastiger. Zo'n buitenconcert haalt ook een deel van de intieme sfeer weg. (Voor zover dat in een hal kan.)quote:Op woensdag 2 juli 2008 12:58 schreef Peter6000 het volgende:
Wel raar dat die Volkskrantrecensie de concerten in de HMH van 2 jaar geleden 'wat mindere concerten' genoemd worden.
Ik vond het toen qua beleving namelijk absolute hoogtepunten.
Wij stonden dichtbij de geluidstoren, als je het terrein opkwam, aan de linkerkant.quote:Op woensdag 2 juli 2008 12:36 schreef Ingetje79 het volgende:
Diaan en Piespaps...waar stonden jullie?
Ik de hele tijd op zwangere dames letten![]()
Heb er eentje gezien, maar die was zo zwanger, dat ik verwachtte dat het kind tijdens het concert geboren zou worden.
Oke! Ik ben idd daar niet in de buurt geweest. We kwamen als een van de eersten door de hekken en zijn direct rechtdoor naar de eerste ring gelopen.quote:Op woensdag 2 juli 2008 14:19 schreef Diaan73 het volgende:
[..]
Wij stonden dichtbij de geluidstoren, als je het terrein opkwam, aan de linkerkant.
Wij hebben geen problemen gehad met parkeren.. was ideaal in een straatje in de buurt op 10 minuten loopafstand. Na het concert waren we ook met 10 minuten weer op de A10.
We waren pas rond 20:15 uur door de hekken. We moesten wachten op Brother en nog een andere vriend.... wij waren er trouwens ook pas rond 19:15 uur.quote:Op woensdag 2 juli 2008 14:41 schreef Ingetje79 het volgende:
[..]
Oke! Ik ben idd daar niet in de buurt geweest. We kwamen als een van de eersten door de hekken en zijn direct rechtdoor naar de eerste ring gelopen.
Terugrijden ging prima; we zaten ook zo weer op de snelweg. Was 1 uur al weer thuis
Wees blij, dan heb je dat akelige voorprogramma gemistquote:Op woensdag 2 juli 2008 14:56 schreef Diaan73 het volgende:
[..]
We waren pas rond 20:15 uur door de hekken. We moesten wachten op Brother en nog een andere vriend.... wij waren er trouwens ook pas rond 19:15 uur.
quote:SFEERVOL RADIOHEAD HOUDT DE BOZE WERELD BUITEN :: 2-7-2008
De concertreeks Live At Westerpark, die vorig jaar voor het eerst op het Westergasterrein in Amsterdam werd gehouden, bleek een gouden greep en schreeuwde om herhaling. Dinsdag 1 juli mocht RADIOHEAD de nieuwe reeks aftrappen, nadat Bat For Lashes het podium en het zondoorstoofde publiek opgewarmd had.
De band van voormalig nursery school teacher Natasha Khan speelt een rustige set met voornamelijk materiaal van debuutalbum Fur And Gold (2006). Het geluid is helder als de lucht en prachtig vol, zodat de folky composities goed uit de verf komen. Opvallend is hoeveel mensen hardop de vergelijking trekken met Björk: de stem van Khan en het mystieke geluid van haar band toveren inderdaad regelmatig de IJslandse sprookjesprinses voor het geestesoog. Bat For Lashes mist evenwel haar veelzijdigheid en milde krankzinnigheid, waardoor het optreden van ruim drie kwartier precies genoeg is om de aandacht vast te houden.
Na Bat For Lashes is er drie kwartier de tijd voor ongeremde zonaanbidding. Het publiek schuifelt nerveus: Radiohead komt er nu echt aan, maar wat zal het brengen? Boven het podium worden een soort lamellen opgehangen, in meerdere rijen. Natuurlijk krijgen de lichtmannen die bovenin achter de volgspots plaatsnemen een applaus. Amsterdam is er klaar voor. Om exact negen uur wordt het wachten beloond. Minimale elektronische bliepjes komen van het podium, en de band komt op, lachend, klappend. Thom Yorke zwaait zelfs naar het publiek voor hij zijn gitaar krijgt omgehangen. De voorman kucht, en daar gaat Bodysnatchers van start. Het tempo ligt hoog, en ook gitarist Johnny Greenwood heeft er zin in: hij wringt zich in allerlei bochten en al na een paar maten hangt zijn vest op half zeven. Het publiek beantwoordt het enthousiasme en danst vrolijk mee.
Met het tweede nummer neemt de band meteen gas terug. All I Need begint vrij kaal, maar als de bas van Colin Greenwood invalt met zijn hypnotiserende partij is de toon van het concert gezet: Radiohead zoekt de spanning in het minimale. De nummers worden vrij kaal uitgevoerd, waardoor er veel ruimte blijft. Elke noot of drumklap springt eruit en de band maakt daar gretig gebruik van, met perfecte timing. Na het ingetogen All I Need worden alle registers opengetrokken voor The National Anthem. Johnny ontlokt aan een oude transistorradio weirde en indringende geluiden, terwijl zijn broer scheurend in de hoogste versnelling zijn riff erin gooit. Het publiek stuitert. Ook nummer vier, 15 Step, gaat hard. Weer een kaal begin met alleen een elektronische beat, die vervolgens wordt overgenomen door drummer Phil Selway. De gitaren vallen tergend laat in, maar dan kan de ijzersterke opener van In Rainbows al niet meer stuk. Zeker niet met de ijselijke zang van Yorke.
Op dit punt dreigt uw recensent zich te verliezen. Over elk nummer valt zoveel te melden. Alles aan Radiohead is nu perfect. Van de ultieme gitaarpop van OK Computer tot de weirde elektronica van Kid A, de band heeft een rijk reservoir aan verschillende sferen om een prachtige set van te smeden. Elk nummer wordt met chirurgische precisie en zichtbaar spelplezier gebracht (voor Bangers And Mash tooit Yorke zich met een skibril en neemt hij plaats achter een drumstel; na afloop grijnst hij ‘That's showbiz folks, that's what it’s like’). De instrumentbeheersing is fantastisch en leidt 25 nummers lang keer op keer voor verrassingen en een snijdende spanning. De spookachtige ondertoon van veel Radiohead-werk sinds OK Computer is op het podium nog veel sterker aanwezig. Speciale vermelding in dezen verdient gitarist Ed O'Brien, die over de huiveringwekkende vocalen van Yorke veelvuldig een wonderschone tweede stem zingt en zo het kippenvel op de armen en in de nek vast beitelt. Toch mikt de band niet alleen maar op dat kippenvel: Everything In Its Right Place bijvoorbeeld wordt ingeleid door een stevige technobeat, die het spookachtige uit het intro haalt. Johnny maakt dat met zijn vreemde effecten verderop echter weer ruimschoots goed. Karma Police heeft de potentie om je ongemakkelijk over je schouder te laten kijken, maar vandaag is het een intieme kampvuursong. Het publiek leent zich graag voor een lekker potje meezingen.
Waar wij wel de koude rillingen van krijgen is de opening van de tweede toegift, het nieuwe nummer Super Collider. Yorke brengt het alleen, van achter zijn piano, en het publiek houdt zich doodstil terwijl de frontman zingt ‘Are you coming/ to put the shadows/ back into the box’. Wanneer komt dat nieuwe album? Het publiek is er klaar voor, want het applaus na afloop is oorverdovend.
Is er dan helemaal niets negatiefs te melden? Jawel. De lichtgevende lamellen boven het podium en de zes schermen erachter blijken bij elk nummer weer een nieuw kunstje te kunnen. Hoe jammer is het dan dat deze visuele component zeker een derde van het optreden nauwelijks uit de verf komt wegens overvloedige zonneschijn. Radiohead vraagt om duisternis, zodat de wereld alleen nog draait om die vijf meesters op het podium, die afwisselend kille en warme, intieme klanken en een fantastische lichtshow over het publiek uitstorten. Radiohead heeft duisternis nodig, zodat de wereld even weg is en je niet telkens even over je schouder hoeft te kijken en de donkere hoekjes in de gaten hoeft te houden. De beste band van de wereld houdt die wereld vakkundig maar ontspannen glimlachend op afstand en creëert een veilige bubbel, waarin ruim 15.000 man zich kunnen koesteren. JASPER VAN HARSKAMP
Gezien: RADIOHEAD, WESTERPARK, AMSTERDAM (1 JULI 2008)
Stond midden voor het soundboard, met mijn rug tegen het hek daarvan.quote:Op woensdag 2 juli 2008 14:19 schreef Diaan73 het volgende:
[..]
Wij stonden dichtbij de geluidstoren, als je het terrein opkwam, aan de linkerkant.
Geen dank...quote:Wij hebben geen problemen gehad met parkeren.. was ideaal in een straatje in de buurt op 10 minuten loopafstand. Na het concert waren we ook met 10 minuten weer op de A10.
Staat allang hier in het topicquote:Op woensdag 2 juli 2008 16:12 schreef Smart_ass het volgende:
Erg mooi concert! Werden ook erg veel nummers van In Rainbows gespeeld, volgens mij alle eerste 10 de nummers wel. Is de setlist al bekend? Ik heb 't niet allemaal onthouden.
Staat vrijwel altijd dezelfde avond al op Atease.quote:Op woensdag 2 juli 2008 16:12 schreef Smart_ass het volgende:
Erg mooi concert! Werden ook erg veel nummers van In Rainbows gespeeld, volgens mij alle eerste 10 de nummers wel. Is de setlist al bekend? Ik heb 't niet allemaal onthouden.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |