PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 5

Snow Cake is trouwens ook een mooie film. Een man, gespeeld door Alan Rickman, neemt een meisje als lifter mee. Ze krijgen een ongeluk en het meisje komt om. De man voelt zich schuldig en wil z'n excuses aanbieden aan haar moeder, die autistisch blijkt te zijn.

ik vind dat op het moment vreselijke films.

Hoezo?

quote:

Op vrijdag 27 juni 2008 22:47 schreef Maeghan het volgende:
Snow Cake is trouwens ook een mooie film. Een man, gespeeld door Alan Rickman, neemt een meisje als lifter mee. Ze krijgen een ongeluk en het meisje komt om. De man voelt zich schuldig en wil z'n excuses aanbieden aan haar moeder, die autistisch blijkt te zijn.

Ook gezien, is idd een mooie film en Sigorny Weaver speelt HEEEEL goed.

vandeweek besteld:


Dit boek verhaalt over onmacht en pijn.Een relaas waarin men autisme na 60 jaar wetenschappelijk onderzoek nog altijd niet echt begrijpt en onderkent.
Net als ouders van kinderen met autisme 40 jaar geleden, verenigden partners van een persoon met autisme zich.
Veerle Beel ging op pad en interviewde een aantal van die partners.
De partners in dit boek zijn niet bedrogen door hun man of vrouw maar door het autisme.
Een gewaagd boek, het getuigt van moed en durf.
Veerle Beel.
EPO-VDA.

Pas sinds een jaar of twintig is bekend dat autisme in de hersenen zit en kunnen ouders en partners van autisten op enig begrip rekenen. In dit boek wordt getracht aan de hand van elf interviews met partners en zeven hoofdstukken met deskundig commentaar, een beeld te geven van wat de afwijking inhoudt en welke uitwerking zij heeft op een relatie. Omschrijven hoe autisme zich uit bij volwassenen, blijkt erg moeilijk, zelfs voor partners. De kenmerken die worden genoemd, komen ook bij 'normale' mensen voor, alleen niet in dezelfde mate en niet allemaal tegelijk. Een intieme relatie met een autist hebben, lijkt een onmogelijke opgave. De autist is sterk op zichzelf gericht en de partner moet een enorm incasseringsvermogen hebben en voor de autist en de eventuele kinderen zorgen. Paperback met voorwoord, inleiding en nuttige adressen. De auteur is journalist en houdt zich bezig met sociale en maatschappelijke thema's. Dit boek geeft inzicht in de problematiek en kan ervaringsdeskundigen een hart onder de riem steken. Een duidelijker omschrijving van het begrip 'autist' was nuttig geweest.

Bestellen

andere 'belevenissenboeken'

Bedrogen door Autisme. Dat klinkt interessant.
Wil je het laten weten als het de moeite van het lezen waard is?.

..said the joker to the thief

ik zie wel, SHE, maar wij hebben toch nooit een relatie gehad? Wat heb jij daar nu eigenlijk aan?

En hoe meer ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat welke vorm van autisme dan ook niets te maken heeft met mij of mijn leven, hoe meer vervelende opmerkingen mensen lijken te maken. Opeens hoor ik weer aan de lopende band hoe onbenaderbaar, uitdrukkingsloos of egocentrisch ik ben. Ben ik er overgevoelig voor of houd ik mezelf voor de gek?

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 00:17 schreef Aoristus het volgende:
vandeweek besteld:

[ afbeelding ]
Dit boek verhaalt over onmacht en pijn.Een relaas waarin men autisme na 60 jaar wetenschappelijk onderzoek nog altijd niet echt begrijpt en onderkent.
Net als ouders van kinderen met autisme 40 jaar geleden, verenigden partners van een persoon met autisme zich.
Veerle Beel ging op pad en interviewde een aantal van die partners.
De partners in dit boek zijn niet bedrogen door hun man of vrouw maar door het autisme.
Een gewaagd boek, het getuigt van moed en durf.
Veerle Beel.
EPO-VDA.

Pas sinds een jaar of twintig is bekend dat autisme in de hersenen zit en kunnen ouders en partners van autisten op enig begrip rekenen. In dit boek wordt getracht aan de hand van elf interviews met partners en zeven hoofdstukken met deskundig commentaar, een beeld te geven van wat de afwijking inhoudt en welke uitwerking zij heeft op een relatie. Omschrijven hoe autisme zich uit bij volwassenen, blijkt erg moeilijk, zelfs voor partners. De kenmerken die worden genoemd, komen ook bij 'normale' mensen voor, alleen niet in dezelfde mate en niet allemaal tegelijk. Een intieme relatie met een autist hebben, lijkt een onmogelijke opgave. De autist is sterk op zichzelf gericht en de partner moet een enorm incasseringsvermogen hebben en voor de autist en de eventuele kinderen zorgen. Paperback met voorwoord, inleiding en nuttige adressen. De auteur is journalist en houdt zich bezig met sociale en maatschappelijke thema's. Dit boek geeft inzicht in de problematiek en kan ervaringsdeskundigen een hart onder de riem steken. Een duidelijker omschrijving van het begrip 'autist' was nuttig geweest.

Bestellen

andere 'belevenissenboeken'

Is een heel leuk boek. Heb het gelezen en was best indrukwekkend. Tevens herkenbaar voor mijn vrouw.

[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 01-07-2008 00:39:23 ]

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 00:31 schreef Maeghan het volgende:
En hoe meer ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat welke vorm van autisme dan ook niets te maken heeft met mij of mijn leven, hoe meer vervelende opmerkingen mensen lijken te maken. Opeens hoor ik weer aan de lopende band hoe onbenaderbaar, uitdrukkingsloos of egocentrisch ik ben. Ben ik er overgevoelig voor of houd ik mezelf voor de gek?

Ik denk dat alleen jij die vraag kan beantwoorden.

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 00:33 schreef Juup© het volgende:

[..]

Ik denk dat alleen jij die vraag kan beantwoorden.

Dat denk ik ook.

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 00:27 schreef Aoristus het volgende:
ik zie wel, SHE, maar wij hebben toch nooit een relatie gehad? Wat heb jij daar nu eigenlijk aan?

het gaat toch over de relaties van autisten, als she, met normale personen? Dan kom jij sowieso niet in aanmerking

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 00:36 schreef Xennia het volgende:

[..]

het gaat toch over de relaties van autisten, als she, met normale personen? Dan kom jij sowieso niet in aanmerking

bemoei je d'r niet mee

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 00:37 schreef Aoristus het volgende:

[..]

bemoei je d'r niet mee

ah, het ligt gevoelig

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 00:27 schreef Aoristus het volgende:
ik zie wel, SHE, maar wij hebben toch nooit een relatie gehad? Wat heb jij daar nu eigenlijk aan?

Ik kan maar beter goed voorbereid zijn toch?.

quote:

Op dinsdag 1 juli 2008 09:42 schreef SHE het volgende:

[..]

Ik kan maar beter goed voorbereid zijn toch?.

lukt dat, denk je?

Maar weer even omhoog schoppen.
Maandag a.s. word ik "besproken" in het autismeteam

Beetje hierheen verdwaald, maar ik heb eindelijk bevestiging dat ik ook 'besproken om onderzocht' ga worden voor ASD.

Ik zie er echter wel tegenop om te horen te krijgen dat ik daadwerkelijk een ASD afwijking heb en ik er dus maar mee zal moeten leren leven. Iets wat me steeds moeilijker en moeilijker afgaat; Ik ben zo moe van het gevoel niet te 'passen'.

Een deel van me zou het liefst de schuld geven aan simpele overgevoeligheid voor depressies, maar ik ben bang dat ik dan gewoon mezelf voor de gek hou.

Sociale interactie voor mij vergelijk ik altijd met de verjaardagen van m'n grootouders toen ik nog een kleuter was: alle grote mensen die met elkaar kletsen en als het echt inhoudelijk probeert te volgen lukt het wel, maar eigenlijk gaan alle gesprekken langs je heen. En al heb ik ondertussen wel geleerd, waarschijnlijk op een heel bewustmatige manier' met bijvoorbeeld leeftijdsgenoten 1op1 op die manier te converseren, maar in een groep gaat eigenlijk nog altijd alles compleet langs me heen.

Ik herken trouwens mezelf niet in de eerdergenoemde filmpjes in dit topic, maar is niet zozeer gevoelsmatig dat ik me niet zo zou gedragen, maar meer omdat ik 'weet' hoe dingen werken en ik non-conform gedrag onderdruk. Met als waarschijnlijk gevolg dat de eerste indruk die mensen van mij hebben bijna altijd 'afstandelijk' is.

Klopt dat voor de mensen hier met Asperger of PPD-NOS hier ook?

[ Bericht 3% gewijzigd door Tobz op 05-07-2008 22:46:40 ]

quote:

Op zaterdag 5 juli 2008 22:26 schreef Tobz het volgende:
Beetje hierheen verdwaald, maar ik heb eindelijk bevestiging dat ik ook 'besproken om onderzocht' ga worden voor ASD.

Ik zie er echter wel tegenop om te horen te krijgen dat ik daadwerkelijk een ASD afwijking heb en ik er dus maar mee zal moeten leren leven. Iets wat me steeds moeilijker en moeilijker afgaat; Ik ben zo moe van het gevoel niet te 'passen'.

Hiet liefst zou ik hiervoor de schuld geven aan simpele overgevoeligheid voor depressies, maar ik ben bang dat ik dan gewoon mezelf voor de gek hou.

Sociale interactie voor mij vergelijk ik altijd met de verjaardagen van m'n grootouders toen ik nog een kleuter was: alle grote mensen die met elkaar kletsen en als het echt inhoudelijk probeert te volgen lukt het wel, maar eigenlijk gaan alle gesprekken langs je heen. En al heb ik ondertussen wel geleerd, waarschijnlijk op een heel bewustmatige manier' met bijvoorbeeld leeftijdsgenoten 1op1 op die manier te converseren, maar in een groep gaat eigenlijk nog altijd alles compleet langs me heen.

Ik herken trouwens mezelf niet in de eerdergenoemde filmpjes in dit topic, maar is niet zozeer gevoelsmatig dat ik me niet zo zou gedragen, maar meer omdat ik 'weet' hoe dingen werken en ik non-conform gedrag onderdruk. Met als waarschijnlijk gevolg dat de eerste indruk die mensen van mij hebben bijna altijd 'afstandelijk' is.

Klopt dat voor de mensen hier met Asperger of PPD-NOS hier ook?

Uit je post te lezen is het ook niet zo belangrijk dat je een labeltje krijgt omdat je het leven anders ervaart, maar om te weten waarom je het anders ervaart en wat je er aan kan doen (als je dat zou moeten/willen)
Deze onderzoeken kunnen aantonen of je ASD/ASS hebt, maar als dat niet het geval is blijkt vaak wel of er iets anders speelt (en daar kunnen ze je dan ook verder mee helpen).

De filmpjes zijn herkenbaar, maar gelukkig niet zelf ervaren. Maar sommige opmerkingen van mij komen wel erg in de buurt

De sociale interactie is op zich ook niet waar ik de meeste problemen mee heb. Het is vervelend om altijd een buitenstaander te zijn, constant vriendschappen te zien doodbloeden en om nooit verder te komen dan een paar dates.

Maar het zijn de obsessies, concentratieproblemen, motivatieblok, onzekerheden en de totale chaos in m'n hoofd altijd die een bende van m'n leven maken

quote:

Op zaterdag 5 juli 2008 22:26 schreef Tobz het volgende:
Beetje hierheen verdwaald, maar ik heb eindelijk bevestiging dat ik ook 'besproken om onderzocht' ga worden voor ASD.

Ik zie er echter wel tegenop om te horen te krijgen dat ik daadwerkelijk een ASD afwijking heb en ik er dus maar mee zal moeten leren leven. Iets wat me steeds moeilijker en moeilijker afgaat; Ik ben zo moe van het gevoel niet te 'passen'

Een deel van me zou het liefst de schuld geven aan simpele overgevoeligheid voor depressies, maar ik ben bang dat ik dan gewoon mezelf voor de gek hou.

Sociale interactie voor mij vergelijk ik altijd met de verjaardagen van m'n grootouders toen ik nog een kleuter was: alle grote mensen die met elkaar kletsen en als het echt inhoudelijk probeert te volgen lukt het wel, maar eigenlijk gaan alle gesprekken langs je heen. En al heb ik ondertussen wel geleerd, waarschijnlijk op een heel bewustmatige manier' met bijvoorbeeld leeftijdsgenoten 1op1 op die manier te converseren, maar in een groep gaat eigenlijk nog altijd alles compleet langs me heen.

Wat een goede vergelijking!
Ondanks dat ik geen ASSer ben, ervaar ik dit wel hetzelfde.
Ik vergelijk het meestal met het in de decembermaand 's avonds in het donker buiten lopen.
Binnen hebben mensen de lampen aan, je kijkt door de ramen naar binnen en ziet ze allemaal hun ding doen. En ik sta buiten in het donker er zit altijd een raam tussen, toch kan ik precies zien en goed volgen wat zij aan het doen zijn.

Zelf vind ik dit steeds minder vervelend. Ik ben mij er steeds meer van bewust dat dit een keuze betreft. Ik ben gewoon anders, hoe anders weet ik niet, ik kan er de vinger niet op leggen. Als ik mijzelf afvraag of ik bij hun de kamers zou willen stappen is het antwoord nee.
Ik bekijk de boel liever vanaf een afstand, en als ik iets zie waar ik mijzelf wel voel "fitten", of iets of iemand die wel mijn interesse wekt, dan lukt dat ook wel. Ik hoef niet in een grote groep. Het is vaak zo nietszeggend/vreemd voor mij. Laat mij maar op mijn eigen gemak een handjevol mensen verzamelen waar ik happy mee ben.

Mijn man, wel een ASSer ervaart dit ook (op zijn eigen manier).
Bij hem zit het nog wat dieper, want hi j heeft inderdaad ook echt moeilijkheden om als hij iemand interessant vind ook daadwerkelijk een vriendschap op te bouwen. Of eigenlijk het opbouwen is niet het probleem, maar het onderhouden ervan. Hij laat de boel verwateren, hij zet zich opeens af tegen de "druk" die hij voelt en weg is het weer.

(ik ben echter blijven hangen )

quote:

Ik herken trouwens mezelf niet in de eerdergenoemde filmpjes in dit topic, maar is niet zozeer gevoelsmatig dat ik me niet zo zou gedragen, maar meer omdat ik 'weet' hoe dingen werken en ik non-conform gedrag onderdruk.

Je hebt jezelf sociaal wenseljk gedrag aangeleerd voordat het puls(of hoe omschrijf ik dat?) gedrag tot ontwikkeling kwam denk ik. En dat is goed. Tot op zekere hoogte althans, want ik ben van mening dat je ook jezelf mag zijn. Laat mensen af en toe hun wenkbrauw maar optrekken of even slikken. Jij bent jij. Er is een verschil tussen je eigen glazen ingooien omdat je ongeaccepteerd (volgens de ongeschreven regels dan) gedrag vertoont, je kan mensen daadwerkelijk kwetsen... en je hebt gedrag dat vaak niet geaccepteerd is maar waar eigenlijk niemand iets mee te maken heeft. Nou, word dan de "dorpsgek" maar in dat opzicht, want ik denk dat je daar gelukkiger mee bent dan dat je zou zijn als je constant op je tenen loopt (om in the end enkel en alleen anderen te plezieren)

quote:

Met als waarschijnlijk gevolg dat de eerste indruk die mensen van mij hebben bijna altijd 'afstandelijk' is

Klopt dat voor de mensen hier met Asperger of PPD-NOS hier ook?

Jah, "je krijgt gewoon geen vat op hem" is iets dat ik veel over mijn man heb gehoord.

en dan denk ik bij mezelf..... je mot hem ook niet willen vatten... je moet er gewoon bovenop gaan zitten en je shirt uittrekken.
Nou moet ik wel bekennen dat dat alleen voor de dames zal gelden en hoe de heren het dan op moeten lossen weet ik ook niet.

quote:

Op zondag 6 juli 2008 00:08 schreef Tobz het volgende:
De sociale interactie is op zich ook niet waar ik de meeste problemen mee heb. Het is vervelend om altijd een buitenstaander te zijn, constant vriendschappen te zien doodbloeden en om nooit verder te komen dan een paar dates.

Maar het zijn de obsessies, concentratieproblemen, motivatieblok, onzekerheden en de totale chaos in m'n hoofd altijd die een bende van m'n leven maken

en dit is precies op mijn man van toepassing.
Met mijn steun is dit echter een paar jaar goed gegaan, tot twee jaar terug.
Hij raakte overprikkeld en alles dat er in hem zit aan bovenstaande zaken kwam er uit.
De jaren daarvoor heb ik het altijd aardig recht kunnen trekken, hij kon het zelf enigzins bijsturen, hij was vatbaar voor bijsturing van mij... maar vanaf dat punt niet meer.
Dat is het punt geweest dat wij hulp zijn gaan zoeken, om te voorkómen dat er een puinhoop zou ontstaan.

De hulp kwam echter niet. Wij zijn 32 loketten langsgeweest en in plaats van hulp kregen wij de door mij voorspelde puinhoop.
In theorie dan, want in de praktijk heb ik alles binnen mijn mogelijkheden en daarover heen opgevangen.
Inmiddels staat mijn partner weer aardig op de rails, ikzelf ben ontpopt tot dwars figuur dat niet meer vriendelijk vraagt of de portier haar binnen wil laten maar die er gewoon dwars doorheen stampt.

Het kan dus wel degelijk van belang zijn dat als je zelf ziet dat deze punten een struikelblok zijn of kunnen worden je aan de bel trekt en in ieder geval op dat vlak jezelf beter probeert te leren kennen.

Wederom een "feest" der herkenning.
Ik voel/ervaar dit ook. Ik ga nu naar psycholoog. Alleen dit uitleggen aan de psycholoog lukt mij niet.
Aan de ene kant ben ik bang om mij gevoelens tegenover andere te tonen aan de andere kant vind ik het moeilijk te omschrijven wat ik precies voel en of hoe ik iets ervaar. Ik ervaar iets maar ik kan er geen woorden voor vinden om die ervaring te omschrijven.
Dit frusteerd mij enorm.
Mij psycholoog vraagt iets aan mij. Maar daar kan ik geen duidelijk genoeg antwoord opgeven. Hij vraagt waarom ik daar geen antwoord op heb. Daarop heb ik al helemaal geen antwoord. Het is alsof wij twee verschillende talen spreken.
In die paar keer dat ik geweest heb ik voor mijn gevoel nog geen enkele progressie gemaakt.
Ik zou een cursus gaan doen. Maar mijn psycholoog twijfelde of die cursus wel geschikt voor mij zou zijn. Bij het kennismakingsgesprek voor die cursus blijkt die cursus ook geschikt te zijn. Nu moet ik een andere cursus gaan doen.

wat voor cursus is dat, tijnbrein?