F&L Filosofie & Levensbeschouwing
Een plek om te discussiëren over filosofische vragen, filosofen, religieuze vraagstukken of religie en levensbeschouwing in het algemeen.
Elke keer plaats ik een nieuwe stukje over de Islam, een inleidende kritische stukje voor de seculiere / niet-moslim users. Hopelijk dat er een OT discussie komt over mijn OP, recurrende thema vragen kunnen in onze centrale Islamtopic. 
Ik begin met de Arabieren, het volk, cultuur, regio, invloeden en geloven voor de Islam.
Pre Islamitische Arabie, 6e eeuw voor Christus.
In het dorre, troosteloze bekken van Mekka, dat omsloten wordt door de kale bergen van de Arabische Woestijn, staat een klein, onbeduidend heiligdom dat door de oude Arabieren de Ka'ba wordt genoemd: de kubus. De Ka'ba is een plomp gebouw zonder dak. Het is opgebouwd uit zonder mortel gevoegde stenen en rust in het zand. De vier muren - zo laag dat naar verluidt een jonge geit eroverheen kan springen - zijn in lappen van dikke stof gewikkeld. In het grijze steen zijn twee deuren uitgehakt die toegang tot het heiligdom verschaffen. Daar, in het nauwe binnenste van het heiligdom, zetelen de goden van het voor-islamitische Arabië: Hoebal, een Syrische maangod, al-Oezza, de machtige godin die bij de Egyptenaren als Isis en bij de Grieken onder de naam Aphrodite bekend was, al-Koetba, de Nabatese god van het schrift en de waarzegkunst, en Jezus, de vleesgeworden god van de christenen en zijn heilige moeder Maria.
Naar verluidt huizen er driehonderdzestig afgoden in en om de Ka'ba. Ze vertegenwoordigen alle goden die op het Arabisch schiereiland worden vereerd. Tijdens de heilige maanden waarin de stad Mekka door tentenkampen en jaarmarkten wordt omringd, trekken pelgrims van het hele schiereiland naar dit dorre land om een bezoek aan hun stamgoden te brengen. Ze zingen godsdienstige gezangen en dansen voor de goden; ze brengen offers en bidden om een goede gezondheid. Vervolgens ontvouwt zich een opmerkelijk ritueel, waarvan de oorsprong een mysterie is. De pelgrims vormen een groep en lopen zeven keer om de Ka'ba heen. Sommige pelgrims pauzeren een ogenblik om alle hoeken van het heiligdom te kussen, waarna ze weer in de stroom van lichamen worden opgenomen.
De rond de Ka'ba verzamelde Arabieren geloven dat hun heiligdom door Adam, de eerste mens, is gesticht. Ze geloven dat het oorspronkelijke bouwwerk van Adam door de zondvloed is vernietigd en daarna door Noach is herbouwd. Ze geloven dat de Ka'ba na Noach eeuwenlang in de vergetelheid is geraakt en pas weer is het ontdekt door Abraham, toen deze een bezoek bracht aan zijn eerstgeboren zoon Ismaël en zijn bijvrouw Hagar; zij waren op instigatie van Abrahams vrouw Sara naar deze woestenij verbannen. De pelgrims geloven ook dat Abraham op deze plaats Ismaël bijna heeft geofferd, maar dat hij werd tegengehouden door de belofte dat Ismaël net als zijn jongere broer Izaäk een grote natie zou voortbrengen - waarvan de nazaten nu als een wervelstorm over het Mekkaanse zand rondtollen.
Natuurlijk zijn deze verhalen slechts bedoeld om de betekenis van de Ka'ba kenbaar te maken, en niet zijn oorsprong. In werkelijkheid weet niemand wie de Ka'ba heeft gebouwd en hoe oud hij is. Waarschijnlijk was het heiligdom oorspronkelijk niet eens de reden waarom deze plaats als heilig gold. Dichtbij de Ka'ba ligt de bron Zam-Zam, die door een overvloedig, ondergronds reservoir wordt gevoed. Volgens de overlevering is hij daar ontsprongen om Hagar en Ismaël van water te voorzien. Er is niet veel fantasie nodig om je voor te stellen hoe een bron midden in de woestijn een heilige plaats voor de rondzwervende Arabische bedoeïenenstammen kon worden. De Ka'ba is waarschijnlijk pas veel later opgericht, niet als een soort Arabisch pantheon, maar als een veilige bergplaats voor de gewijde voorwerpen die in de rituelen bij Zam-Zam werden gebruikt. De vroegste overleveringen over de Ka'ba maken inderdaad gewag van een kuil in het zand binnen de muren, waarin 'schatten' lagen die op magische wijze door een slang werden bewaakt.
Het is ook mogelijk dat het oorspronkelijke heiligdom voor de oude Arabieren een bepaalde kosmologische betekenis had. Niet alleen waren veel afgoden in de Ka'ba met de planeten en de sterren verbonden, maar ook de legende dat hun aantal driehonderdzestig bedroeg wijst op associaties met de sterrenhemel. Misschien bootsten ze met de zeven omgangen om de Ka'ba - in het Arabisch tawaaf geheten en nog altijd het voornaamste ritueel van de jaarlijkse pelgrimage, de haddj - de beweging van de hemellichamen na. Bij volkeren uit de oudheid leefde immers algemeen het geloof dat hun tempels en heiligdommen aardse kopieën waren van de kosmische scheppingsberg. Misschien werd de Ka'ba, net als de Egyptische piramiden en de tempel van Jeruzalem, gebouwd als een axis mundi, een 'middelpunt der aarde': een heilige ruimte waar het heelal omheen wentelde, de schakel tussen de aarde en de massieve hemelkoepel. Dat zou verklaren waarom er eens een spijker in de vloer van de Ka'ba was aangebracht die door de oude Arabieren 'de navel van de wereld' werd genoemd. G. R. Hawting heeft aangetoond dat pelgrims in de Oudheid soms het heiligdom betraden, zich van hun kleding ontdeden en hun eigen navel tegen de spijker drukten, waarbij ze met de kosmos versmolten.
Helaas, zoals dat met zo veel aspecten van de Ka'ba het geval is, kan over zijn oorsprong alleen worden gespeculeerd. Het enige wat de wetenschap met redelijke zekerheid kan zeggen is dat dit kleine, uit leem en steen opgetrokken heiligdom rond de zesde eeuw tot het middelpunt van het religieuze leven in het voor-islamitische Arabië was uitgegroeid - in die intrigerende maar vage heidense periode die de moslims de djahiliyya, 'het tijdperk van onwetendheid', noemen.
- OT blijven.
- Niet Flamen.
- Geen verkapte tvp's.
- Geen topickapingen.
- Niet zeuren.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 11:15:30 ]
Ik begin met de Arabieren, het volk, cultuur, regio, invloeden en geloven voor de Islam.
Pre Islamitische Arabie, 6e eeuw voor Christus.
In het dorre, troosteloze bekken van Mekka, dat omsloten wordt door de kale bergen van de Arabische Woestijn, staat een klein, onbeduidend heiligdom dat door de oude Arabieren de Ka'ba wordt genoemd: de kubus. De Ka'ba is een plomp gebouw zonder dak. Het is opgebouwd uit zonder mortel gevoegde stenen en rust in het zand. De vier muren - zo laag dat naar verluidt een jonge geit eroverheen kan springen - zijn in lappen van dikke stof gewikkeld. In het grijze steen zijn twee deuren uitgehakt die toegang tot het heiligdom verschaffen. Daar, in het nauwe binnenste van het heiligdom, zetelen de goden van het voor-islamitische Arabië: Hoebal, een Syrische maangod, al-Oezza, de machtige godin die bij de Egyptenaren als Isis en bij de Grieken onder de naam Aphrodite bekend was, al-Koetba, de Nabatese god van het schrift en de waarzegkunst, en Jezus, de vleesgeworden god van de christenen en zijn heilige moeder Maria.
Naar verluidt huizen er driehonderdzestig afgoden in en om de Ka'ba. Ze vertegenwoordigen alle goden die op het Arabisch schiereiland worden vereerd. Tijdens de heilige maanden waarin de stad Mekka door tentenkampen en jaarmarkten wordt omringd, trekken pelgrims van het hele schiereiland naar dit dorre land om een bezoek aan hun stamgoden te brengen. Ze zingen godsdienstige gezangen en dansen voor de goden; ze brengen offers en bidden om een goede gezondheid. Vervolgens ontvouwt zich een opmerkelijk ritueel, waarvan de oorsprong een mysterie is. De pelgrims vormen een groep en lopen zeven keer om de Ka'ba heen. Sommige pelgrims pauzeren een ogenblik om alle hoeken van het heiligdom te kussen, waarna ze weer in de stroom van lichamen worden opgenomen.
De rond de Ka'ba verzamelde Arabieren geloven dat hun heiligdom door Adam, de eerste mens, is gesticht. Ze geloven dat het oorspronkelijke bouwwerk van Adam door de zondvloed is vernietigd en daarna door Noach is herbouwd. Ze geloven dat de Ka'ba na Noach eeuwenlang in de vergetelheid is geraakt en pas weer is het ontdekt door Abraham, toen deze een bezoek bracht aan zijn eerstgeboren zoon Ismaël en zijn bijvrouw Hagar; zij waren op instigatie van Abrahams vrouw Sara naar deze woestenij verbannen. De pelgrims geloven ook dat Abraham op deze plaats Ismaël bijna heeft geofferd, maar dat hij werd tegengehouden door de belofte dat Ismaël net als zijn jongere broer Izaäk een grote natie zou voortbrengen - waarvan de nazaten nu als een wervelstorm over het Mekkaanse zand rondtollen.
Natuurlijk zijn deze verhalen slechts bedoeld om de betekenis van de Ka'ba kenbaar te maken, en niet zijn oorsprong. In werkelijkheid weet niemand wie de Ka'ba heeft gebouwd en hoe oud hij is. Waarschijnlijk was het heiligdom oorspronkelijk niet eens de reden waarom deze plaats als heilig gold. Dichtbij de Ka'ba ligt de bron Zam-Zam, die door een overvloedig, ondergronds reservoir wordt gevoed. Volgens de overlevering is hij daar ontsprongen om Hagar en Ismaël van water te voorzien. Er is niet veel fantasie nodig om je voor te stellen hoe een bron midden in de woestijn een heilige plaats voor de rondzwervende Arabische bedoeïenenstammen kon worden. De Ka'ba is waarschijnlijk pas veel later opgericht, niet als een soort Arabisch pantheon, maar als een veilige bergplaats voor de gewijde voorwerpen die in de rituelen bij Zam-Zam werden gebruikt. De vroegste overleveringen over de Ka'ba maken inderdaad gewag van een kuil in het zand binnen de muren, waarin 'schatten' lagen die op magische wijze door een slang werden bewaakt.
Het is ook mogelijk dat het oorspronkelijke heiligdom voor de oude Arabieren een bepaalde kosmologische betekenis had. Niet alleen waren veel afgoden in de Ka'ba met de planeten en de sterren verbonden, maar ook de legende dat hun aantal driehonderdzestig bedroeg wijst op associaties met de sterrenhemel. Misschien bootsten ze met de zeven omgangen om de Ka'ba - in het Arabisch tawaaf geheten en nog altijd het voornaamste ritueel van de jaarlijkse pelgrimage, de haddj - de beweging van de hemellichamen na. Bij volkeren uit de oudheid leefde immers algemeen het geloof dat hun tempels en heiligdommen aardse kopieën waren van de kosmische scheppingsberg. Misschien werd de Ka'ba, net als de Egyptische piramiden en de tempel van Jeruzalem, gebouwd als een axis mundi, een 'middelpunt der aarde': een heilige ruimte waar het heelal omheen wentelde, de schakel tussen de aarde en de massieve hemelkoepel. Dat zou verklaren waarom er eens een spijker in de vloer van de Ka'ba was aangebracht die door de oude Arabieren 'de navel van de wereld' werd genoemd. G. R. Hawting heeft aangetoond dat pelgrims in de Oudheid soms het heiligdom betraden, zich van hun kleding ontdeden en hun eigen navel tegen de spijker drukten, waarbij ze met de kosmos versmolten.
Helaas, zoals dat met zo veel aspecten van de Ka'ba het geval is, kan over zijn oorsprong alleen worden gespeculeerd. Het enige wat de wetenschap met redelijke zekerheid kan zeggen is dat dit kleine, uit leem en steen opgetrokken heiligdom rond de zesde eeuw tot het middelpunt van het religieuze leven in het voor-islamitische Arabië was uitgegroeid - in die intrigerende maar vage heidense periode die de moslims de djahiliyya, 'het tijdperk van onwetendheid', noemen.
- OT blijven.
- Niet Flamen.
- Geen verkapte tvp's.
- Geen topickapingen.
- Niet zeuren.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 11:15:30 ]
Vriend, je hebt teveel vage ''wetenschappelijke'' shit gelezen. luister gewoon naar wat er in de koran staat. Niets is minder dan de waarheid, noch meer.
*Hosselcopter*
Dit topic gaat niet over mij, wil je discussie naar mij toe trekken, prima, doe dat dan in:quote:Op donderdag 22 mei 2008 11:16 schreef Dibble het volgende:
Vriend, je hebt teveel vage ''wetenschappelijke'' shit gelezen. luister gewoon naar wat er in de koran staat. Niets is minder dan de waarheid, noch meer.
Triggershot's grote makeover topic deel 2.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 11:20:55 ]
Interessant Trigga... ik ben al bezig mij iets meer in de Islam te verdiepen. We hadden zelfs afgelopen zondag een leerdienst over de Islam bij ons in de kerk. Jouw posts kunnen me vast ook wel op weg helpen, op dit gebied.
"A little philosophy inclineth man's mind to atheism, but depth in philosophy bringeth man's minds about to religion." - Sir Francis Bacon
"Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten." - Jezus
"Heb je vijanden lief, wees goed voor wie jullie haten." - Jezus
quote:Op donderdag 22 mei 2008 11:12 schreef Triggershot het volgende:
Pre Islamitische Arabie, 6e eeuw voor Christus.
Daar, in het nauwe binnenste van het heiligdom, zetelen de goden van het voor-islamitische Arabië: Hoebal, een Syrische maangod, al-Oezza, de machtige godin die bij de Egyptenaren als Isis en bij de Grieken onder de naam Aphrodite bekend was, al-Koetba, de Nabatese god van het schrift en de waarzegkunst, en Jezus, de vleesgeworden god van de christenen en zijn heilige moeder Maria.
Dus Jezus huisde in dat gebouw, 6 eeuwen voor zijn eigen geboorte ?
zzz
Het stukje begint met 6e eeuw voor Christus en leidt het stukje de toekomst in tot de tijd van Mohammed.quote:Op donderdag 22 mei 2008 11:23 schreef L.Denninger het volgende:
[..]
Dus Jezus huisde in dat gebouw, 6 eeuwen voor zijn eigen geboorte ?
JE doet ook geschiedenis in Utrecht? Is precies wat je in dat college te horen krijgt.
Xbox Live: koenpijl
Vingers in de oren, handen voor de ogen en maar blijven schreeuwen dat je boekje de enige echte waarheid bevat.quote:Op donderdag 22 mei 2008 11:16 schreef Dibble het volgende:
Vriend, je hebt teveel vage ''wetenschappelijke'' shit gelezen. luister gewoon naar wat er in de koran staat. Niets is minder dan de waarheid, noch meer.
Interessant topic Trigger.
Volkorenbrood: "Geen quotes meer in jullie sigs gaarne."
Ken ik jou?quote:Op donderdag 22 mei 2008 11:32 schreef koen_pijl het volgende:
JE doet ook geschiedenis in Utrecht? Is precies wat je in dat college te horen krijgt.
Interessant topic.
Wordt deze geschiedenis door 'de autoriteiten' erkend, verzwegen, of ontkend? Ik kan me voorstellen dat een pre-islamitische oorsprong van deze meest heilige bedevaartsplek niet van de daken geschreeuwd wordt..
Wordt deze geschiedenis door 'de autoriteiten' erkend, verzwegen, of ontkend? Ik kan me voorstellen dat een pre-islamitische oorsprong van deze meest heilige bedevaartsplek niet van de daken geschreeuwd wordt..
Mary had a little lamb
Then Mary had dessert
Then Mary had dessert
De moslims hebben er altijd alles aan gedaan om de geschiedenis van de religies van voor de Islam zo veel mogelijk uit te wissen.quote:Op donderdag 22 mei 2008 11:54 schreef De_Hertog het volgende:
Interessant topic.
Wordt deze geschiedenis door 'de autoriteiten' erkend, verzwegen, of ontkend? Ik kan me voorstellen dat een pre-islamitische oorsprong van deze meest heilige bedevaartsplek niet van de daken geschreeuwd wordt..
De Islamitische versies van de geschiedenis van de Ka'ba en de aanbidding van goden zijn dus volledig gemanipuleerd.
Mekka was het centrum van de aanbidding van vele goden.
De Islam heeft met haar komst alles wat er was bijna volledig uitgeroeid.
Vanaf het allereerste begin was de Islam al een xenofobische, monoculturele, imperialistische oorlogsdoctrine.
Alles wat in het pad van de Islam komt wordt vernietigd. We doen er goed aan om van de geschiedenis te leren.
Wat er in heilige boeken geschreven staat is niet belangrijk, aan de vruchten herkent men de boom.
Dan nietquote:Op donderdag 22 mei 2008 14:17 schreef koen_pijl het volgende:
[..]
Dat weet ik niet
Djahiliyah, tijd van onwetendheid en invloed van andere geloven.
Moslims hebben de djahiliyya vanouds omschreven als een tijd van morele verdorvenheid en religieuze onenigheid: een tijd waarin de zonen van Ismaël het geloof in de ene, ware God van zijn glans hadden beroofd en het Arabisch schiereiland in de duisternis van de afgoderij hadden gestort. Maar toen verscheen, als de opkomende dageraad, aan het begin van de zevende eeuw de profeet Mohammed in Mekka, die een boodschap van absoluut monotheïsme en compromisloze moraal predikte. Door de wonderbaarlijke openbaringen die hij van God ontving, maakte Mohammed een einde aan het heidendom van de Arabieren en stelde hij de universele religie van de islam in de plaats van het 'tijdperk van onwetendheid'.
In werkelijkheid was de religieuze belevingswereld van de voor-islamitische Arabieren veel complexer dan deze overlevering suggereert. Zeker, het Arabisch schiereiland was voor de opkomst van de islam overheersend heidens. Maar 'heidendom' is, net als hindoeïsme, een betekenisloos en enigszins kleinerend woord dat door niet-heidenen is bedacht ter aanduiding van een in werkelijkheid bijna onbeperkte verscheidenheid aan religieuze overtuigingen en praktijken. Paganus, het Latijnse woord voor 'heiden', betekent 'dorpsbewoner' of 'boer' en werd oorspronkelijk door de christenen als scheldwoord voor aanhangers van alle andere religies gebruikt. In bepaalde opzichten is dit een toepasselijke benaming. Heidendom is, in tegenstelling tot het christendom, niet zozeer een geordend stelsel van religieuze overtuigingen en praktijken als wel een religieus gezichtspunt, dat voor vele invloeden en interpretaties ontvankelijk is. Vaak, zij het niet altijd, is heidendom polytheïstisch en streeft het universalisme noch moreel absolutisme na. Er is niet zoiets als een heidense geloofsbelijdenis of een heidense canon. Er bestaat niets wat met recht als 'heidense orthodoxie' of 'heidense heterodoxie' kan worden betiteld.
Bovendien is het, wanneer we het hebben over het heidendom van de voor-islamitische Arabieren, van belang om onderscheid te maken tussen de religieuze belevingswereld van de nomadische bedoeïenen en die van de sedentair levende stammen die zich in grote bevolkingscentra als Mekka hadden gevestigd. Het heidendom van de bedoeïenen in het zesde-eeuwse Arabië omvatte waarschijnlijk allerlei religieuze overtuigingen en praktijken - van fetisjisme tot totemisme en manisme (voorouderverering) -, maar het hield zich minder bezig met de meer metafystisch getinte vragen die in de grote sedentaire Arabische samenlevingen werden gesteld, in het bijzonder ten aanzien van kwesties als het hiernamaals. Dat wil niet zeggen dat de bedoefenen alleen primitieve afgoderij bedreven. Er is integendeel volop reden om aan te nemen dat de bedoeïenen in het voor-islamitische Arabië een rijke en gevarieerde religieuze traditie kenden. De nomadische leefwijze vereist echter een religie die direct problemen kan oplossen: welke god kan ons naar water toe brengen? Welke god kan onze kwalen genezen?
Het heidendom van de sedentaire Arabische samenlevingen ontwikkelde zich daarentegen vanuit zijn vroegere, eenvoudige gedaanten tot een complexe vorm van neo-animisme, die voorzag in een hele menigte goddelijke en halfgoddelijke bemiddelaars tussen de scheppende god en zijn schepping. Deze scheppende god heette Allah, wat geen eigennaam is maar een samentrekking van het woord al-ilah, dat simpelweg 'de god' betekent. Net als zijn Griekse tegenhanger Zeus was Allah oorspronkelijk een oude regen en hemelgod, en hij was opgeklommen tot de oppergod van de voor-islamitische Arabieren. Hoewel Allah een machtige god was, bij wie men eden zwoer, was hij net als de meeste hooggeplaatste goden door zijn verheven status in het Arabische pantheon niet bereikbaar voor de smeekbeden van gewone mensen. Alleen in tijden van groot gevaar kon men een beroep op hem overwegen. Onder andere omstandigheden was het veel verstandiger zich te wenden tot de lagere, toegankelijker godheden die als Allahs bemiddelaars optraden. De machtigsten onder hen waren zijn drie dochters al-Laat ('de godin'), al-Oezza ('de machtige') en Manaat (de godin van het noodlot, wier naam waarschijnlijk is afgeleid van het Hebreeuwse woord mana, dat 'aandeel' betekent).
Deze goddelijke middelaars waren niet alleen in de Ka'ba vertegenwoordigd, maar hadden overal op het Arabisch schiereiland eigen heiligdommen: al-Laat in de stad Ta'if, al-Oezza in Nakhlah en Manaat in Qudayd. De Arabieren baden tot hen wanneer ze regen nodig hadden, wanneer hun kinderen ziek waren en wanneer ze ten strijde trokken of een reis ondernamen die hen ver de verradelijke woestijn in voerde waar de djinns leefden. Deze denkende onzichtbare wezens die bestonden uit vuur onder rook, werden in het Westen geesten genoemd en fungeerden als de nimfen en de elfen van de Arabische mythologie.
In het voor-islamitische Arabië waren geen priesters en heilige boeken, maar dat betekent niet dat de goden zich stilhielden. Ze openbaarden zich regelmatig via de extatische uitingen van een groep religieuze figuren die bekendstonden als de kahins. Dit waren dichters die hoofdzakelijk als waarzeggers optraden en die tegen betaling in een trance raakten waarin ze door middel van korte, rijmende strofen goddelijke boodschappen openbaarden. Dichters speelden in de voor-islamitische samenleving al een belangrijke rol als troubadours, tribale geschiedschrijvers, maatschappelijk commentatoren, uitdragers van de moraal en soms ook als rechtsprekers. De kahins vertegenwoordigden de meer spiritueel getinte functie van het dichterschap. Ze waren uit alle sociale en economische lagen afkomstig, en er behoorde ook een aantal vrouwen tot hen. Ze legden dromen uit, losten misdaden op, vonden verdwenen dieren terug, legden geschillen bij en gaven uiteenzettingen over ethiek. Evenals hun Griekse tegenhangers in Delphi waren de kahins in hun orakelspreuken echter vaag en opzettelijk onduidelijk; degene die hen raadpleegde moest op eigen verantwoordelijkheid bepalen wat de goden precies bedoelden.
Hoewel de kahins als schakel tussen de mensheid en het goddelijke werden beschouwd, communiceerden ze niet rechtstreeks met de goden, maar benaderden ze hen via de djinns en de andere geesten die een integraal onderdeel van de religieuze belevingswereld van de djahiliyya vormden.
Kahins noch andere mensen hadden toegang tot Allah. De god die hemel en aarde had geschapen, die de mens naar zijn eigen beeld had gevormd, was feitelijk de enige god in Arable die in de Ka'ba niet was vertegenwoordigd door een afgod. Hoewel Allah de 'koning der goden' en 'de heer des huizes' werd genoemd, stond hij als godheid in de Ka'ba niet centraal. Die eer viel toe aan Hoebal, de Syrische god die eeuwen voor de opkomst van de islam tot Mekka was doorgedrongen. Ondanks Allahs minimale rol in de religieuze eredienst van het voor-islamistische Arabië vormt zijn verheven positie in het Arabische pantheon een duidelijke aanwijzing van de enorme ontwikkeling die het heidendom in Arabië vanuit zijn eenvoudige, animistische oorsprong had doorgemaakt. Het meest treffende voorbeeld van deze ontwikkeling wordt misschien gevormd door het gezang dat de pelgrims volgens de overlevering aanhieven wanneer ze in processie de Ka'ba naderden:
Hier ben ik, o Allah, hier ben ik.
U hebt geen metgezel,
Behalve een metgezel zoals u hebt.
U bezit hem en al het zijne.
Deze opmerkelijke verkondiging, die duidelijk overeenkomt met de islamitische geloofsbelijdenis - 'Er is geen god dan God' -, duidt mogelijk op de eerste voor-islamitische Arabische sporen van wat door de Duitse filoloog Max Muller henotheïsme is genoemd: het geloof in een oppergod zonder dat daarbij noodzakelijkerwijs sprake is van de afwijzing van andere, lager geplaatste goden. De vroegste aanwijzing van henotheïsme in Arabië is te vinden bij de Amir, een stam die in de tweede eeuw voor Crhristus in de buurt van, het huidige Jemen leefde. Deze stam aanbad een oppergod die dhoe-Samawi, 'de heer der hemelen', werd genoemd. Bijzonderheden over de Amir-religie zijn de loop van de geschiedenis in de vergetelheid geraakt, maar de meeste wetenschappers koesteren de overtuiging dat rond de zesde eeuw het henotheïsme het gangbare geloof van de grote meerderheid van de sedentair levende Arabieren was. Zij aanvaardden Allah niet alleen als hun oppergod, maar benadrukten ook dat hij dezelfde god was als Jahweh, de god van de joden.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 15:36:12 ]
Moslims hebben de djahiliyya vanouds omschreven als een tijd van morele verdorvenheid en religieuze onenigheid: een tijd waarin de zonen van Ismaël het geloof in de ene, ware God van zijn glans hadden beroofd en het Arabisch schiereiland in de duisternis van de afgoderij hadden gestort. Maar toen verscheen, als de opkomende dageraad, aan het begin van de zevende eeuw de profeet Mohammed in Mekka, die een boodschap van absoluut monotheïsme en compromisloze moraal predikte. Door de wonderbaarlijke openbaringen die hij van God ontving, maakte Mohammed een einde aan het heidendom van de Arabieren en stelde hij de universele religie van de islam in de plaats van het 'tijdperk van onwetendheid'.
In werkelijkheid was de religieuze belevingswereld van de voor-islamitische Arabieren veel complexer dan deze overlevering suggereert. Zeker, het Arabisch schiereiland was voor de opkomst van de islam overheersend heidens. Maar 'heidendom' is, net als hindoeïsme, een betekenisloos en enigszins kleinerend woord dat door niet-heidenen is bedacht ter aanduiding van een in werkelijkheid bijna onbeperkte verscheidenheid aan religieuze overtuigingen en praktijken. Paganus, het Latijnse woord voor 'heiden', betekent 'dorpsbewoner' of 'boer' en werd oorspronkelijk door de christenen als scheldwoord voor aanhangers van alle andere religies gebruikt. In bepaalde opzichten is dit een toepasselijke benaming. Heidendom is, in tegenstelling tot het christendom, niet zozeer een geordend stelsel van religieuze overtuigingen en praktijken als wel een religieus gezichtspunt, dat voor vele invloeden en interpretaties ontvankelijk is. Vaak, zij het niet altijd, is heidendom polytheïstisch en streeft het universalisme noch moreel absolutisme na. Er is niet zoiets als een heidense geloofsbelijdenis of een heidense canon. Er bestaat niets wat met recht als 'heidense orthodoxie' of 'heidense heterodoxie' kan worden betiteld.
Bovendien is het, wanneer we het hebben over het heidendom van de voor-islamitische Arabieren, van belang om onderscheid te maken tussen de religieuze belevingswereld van de nomadische bedoeïenen en die van de sedentair levende stammen die zich in grote bevolkingscentra als Mekka hadden gevestigd. Het heidendom van de bedoeïenen in het zesde-eeuwse Arabië omvatte waarschijnlijk allerlei religieuze overtuigingen en praktijken - van fetisjisme tot totemisme en manisme (voorouderverering) -, maar het hield zich minder bezig met de meer metafystisch getinte vragen die in de grote sedentaire Arabische samenlevingen werden gesteld, in het bijzonder ten aanzien van kwesties als het hiernamaals. Dat wil niet zeggen dat de bedoefenen alleen primitieve afgoderij bedreven. Er is integendeel volop reden om aan te nemen dat de bedoeïenen in het voor-islamitische Arabië een rijke en gevarieerde religieuze traditie kenden. De nomadische leefwijze vereist echter een religie die direct problemen kan oplossen: welke god kan ons naar water toe brengen? Welke god kan onze kwalen genezen?
Het heidendom van de sedentaire Arabische samenlevingen ontwikkelde zich daarentegen vanuit zijn vroegere, eenvoudige gedaanten tot een complexe vorm van neo-animisme, die voorzag in een hele menigte goddelijke en halfgoddelijke bemiddelaars tussen de scheppende god en zijn schepping. Deze scheppende god heette Allah, wat geen eigennaam is maar een samentrekking van het woord al-ilah, dat simpelweg 'de god' betekent. Net als zijn Griekse tegenhanger Zeus was Allah oorspronkelijk een oude regen en hemelgod, en hij was opgeklommen tot de oppergod van de voor-islamitische Arabieren. Hoewel Allah een machtige god was, bij wie men eden zwoer, was hij net als de meeste hooggeplaatste goden door zijn verheven status in het Arabische pantheon niet bereikbaar voor de smeekbeden van gewone mensen. Alleen in tijden van groot gevaar kon men een beroep op hem overwegen. Onder andere omstandigheden was het veel verstandiger zich te wenden tot de lagere, toegankelijker godheden die als Allahs bemiddelaars optraden. De machtigsten onder hen waren zijn drie dochters al-Laat ('de godin'), al-Oezza ('de machtige') en Manaat (de godin van het noodlot, wier naam waarschijnlijk is afgeleid van het Hebreeuwse woord mana, dat 'aandeel' betekent).
Deze goddelijke middelaars waren niet alleen in de Ka'ba vertegenwoordigd, maar hadden overal op het Arabisch schiereiland eigen heiligdommen: al-Laat in de stad Ta'if, al-Oezza in Nakhlah en Manaat in Qudayd. De Arabieren baden tot hen wanneer ze regen nodig hadden, wanneer hun kinderen ziek waren en wanneer ze ten strijde trokken of een reis ondernamen die hen ver de verradelijke woestijn in voerde waar de djinns leefden. Deze denkende onzichtbare wezens die bestonden uit vuur onder rook, werden in het Westen geesten genoemd en fungeerden als de nimfen en de elfen van de Arabische mythologie.
In het voor-islamitische Arabië waren geen priesters en heilige boeken, maar dat betekent niet dat de goden zich stilhielden. Ze openbaarden zich regelmatig via de extatische uitingen van een groep religieuze figuren die bekendstonden als de kahins. Dit waren dichters die hoofdzakelijk als waarzeggers optraden en die tegen betaling in een trance raakten waarin ze door middel van korte, rijmende strofen goddelijke boodschappen openbaarden. Dichters speelden in de voor-islamitische samenleving al een belangrijke rol als troubadours, tribale geschiedschrijvers, maatschappelijk commentatoren, uitdragers van de moraal en soms ook als rechtsprekers. De kahins vertegenwoordigden de meer spiritueel getinte functie van het dichterschap. Ze waren uit alle sociale en economische lagen afkomstig, en er behoorde ook een aantal vrouwen tot hen. Ze legden dromen uit, losten misdaden op, vonden verdwenen dieren terug, legden geschillen bij en gaven uiteenzettingen over ethiek. Evenals hun Griekse tegenhangers in Delphi waren de kahins in hun orakelspreuken echter vaag en opzettelijk onduidelijk; degene die hen raadpleegde moest op eigen verantwoordelijkheid bepalen wat de goden precies bedoelden.
Hoewel de kahins als schakel tussen de mensheid en het goddelijke werden beschouwd, communiceerden ze niet rechtstreeks met de goden, maar benaderden ze hen via de djinns en de andere geesten die een integraal onderdeel van de religieuze belevingswereld van de djahiliyya vormden.
Kahins noch andere mensen hadden toegang tot Allah. De god die hemel en aarde had geschapen, die de mens naar zijn eigen beeld had gevormd, was feitelijk de enige god in Arable die in de Ka'ba niet was vertegenwoordigd door een afgod. Hoewel Allah de 'koning der goden' en 'de heer des huizes' werd genoemd, stond hij als godheid in de Ka'ba niet centraal. Die eer viel toe aan Hoebal, de Syrische god die eeuwen voor de opkomst van de islam tot Mekka was doorgedrongen. Ondanks Allahs minimale rol in de religieuze eredienst van het voor-islamistische Arabië vormt zijn verheven positie in het Arabische pantheon een duidelijke aanwijzing van de enorme ontwikkeling die het heidendom in Arabië vanuit zijn eenvoudige, animistische oorsprong had doorgemaakt. Het meest treffende voorbeeld van deze ontwikkeling wordt misschien gevormd door het gezang dat de pelgrims volgens de overlevering aanhieven wanneer ze in processie de Ka'ba naderden:
Hier ben ik, o Allah, hier ben ik.
U hebt geen metgezel,
Behalve een metgezel zoals u hebt.
U bezit hem en al het zijne.
Deze opmerkelijke verkondiging, die duidelijk overeenkomt met de islamitische geloofsbelijdenis - 'Er is geen god dan God' -, duidt mogelijk op de eerste voor-islamitische Arabische sporen van wat door de Duitse filoloog Max Muller henotheïsme is genoemd: het geloof in een oppergod zonder dat daarbij noodzakelijkerwijs sprake is van de afwijzing van andere, lager geplaatste goden. De vroegste aanwijzing van henotheïsme in Arabië is te vinden bij de Amir, een stam die in de tweede eeuw voor Crhristus in de buurt van, het huidige Jemen leefde. Deze stam aanbad een oppergod die dhoe-Samawi, 'de heer der hemelen', werd genoemd. Bijzonderheden over de Amir-religie zijn de loop van de geschiedenis in de vergetelheid geraakt, maar de meeste wetenschappers koesteren de overtuiging dat rond de zesde eeuw het henotheïsme het gangbare geloof van de grote meerderheid van de sedentair levende Arabieren was. Zij aanvaardden Allah niet alleen als hun oppergod, maar benadrukten ook dat hij dezelfde god was als Jahweh, de god van de joden.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 15:36:12 ]
Op TV ziet die kubus er een stuk groter uit! Is er iets omheen gebouwd of zo?quote:De Ka'ba is een plomp gebouw zonder dak. Het is opgebouwd uit zonder mortel gevoegde stenen en rust in het zand. De vier muren - zo laag dat naar verluidt een jonge geit eroverheen kan springen - zijn in lappen van dikke stof gewikkeld.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
De joden en de Arabieren
De aanwezigheid van joden op het Arabisch schiereiland kan in theorie worden teruggevoerd op de Babylonische ballingschap die duizend jaar eerder had plaatsgevonden. Latere migraties hebben zich waarschijnlijk echter voorgedaan in 70 na Christus, na de plundering van de tempel van Jeruzalem door de Romeinen, en in 132, na de messianistische opstand van Simon Bar Kochba. In meerderheid vormden de joden een welvarende en uiterst invloedrijke diasporagemeenschap, met een cultuur en tradities die in maatschappelijk en religieus opzicht vergaand in het voor-islamitische Arabië waren geïntegreerd. Ongeacht of ze Arabische bekeerlingen of immigranten uit Palestina waren, op alle niveaus namen de joden aan het maatschappelijk leven in Arabië deel. Volgens Gordon Newby leefden overal in Arabië joodse kooplieden, joodse bedoeïenen, joodse boeren, joodse dichters en joodse krijgers.
Joodse mannen namen Arabische namen aan, en joodse vrouwen droegen Arabische hoofddoeken. En hoewel sommige van deze joden misschien Aramees (of een verbasterde versie daarvan) spraken, was hun eerste taal Arabisch. Hoewel de Arabische joden contacten onderhielden met belangrijke joodse centra in het hele Midden-Oosten, ontwikkelden ze hun eigen varianten op traditionele joodse geloofsinhouden en religieuze praktijken. De joden hadden veel religieuze ideeën met hun heidense Arabische omgeving gemeen, in het bijzonder ten aanzien van wat wel het 'volksgeloof' wordt genoemd: het geloof in tovenarij, het gebruik van amuletten, waarzeggerij et cetera. Zo bestaan er bewijzen van de aanwezigheid van een klein aantal officiële rabbijnen in bepaalde streken op het Arabisch schiereiland, maar er bestond ook een groep joodse zieners, de koheens. Hoewel deze laatsten in hun gemeenschappen een veel duidelijker priesterlijke functie bekleedden dan de heidense kahins, leken ze op hen doordat ze zich ook met goddelijke orakels bezighielden.
De joden en de heidense Arabieren leefden harmonieus samen. Niet alleen waren de joden sterk gearabiseerd, maar ook waren de Arabieren in belangrijke mate door joodse religieuze overtuigingen en praktijken beïnvloed. Om bewijzen van deze invloed te vinden, hoeven we alleen maar naar de Ka'ba zelf te kijken. De mythen over de oorsprong van de Ka'ba wijzen erop dat het een Semitisch heiligdom was en dat het diep in de joodse traditie was geworteld. Al lang voor de opkomst van de islam waren Adam, Noach, Abraham, Mozes en Aäron allemaal op de een of andere manier met de Ka'ba verbonden. De mysterieuze zwarte steen die tot op de dag van vandaag aan de zuidoostelijke hoek van het heiligdom zit, werd oorspronkelijk waarschijnlijk geassocieerd met de steen die Jakob tijdens de beroemde droom over de ladder onder zijn hoofd had gelegd.
De heidens-Arabische band met het jodendom is begrijpelijk wanneer we bedenken dat de Arabieren zich net als de joden als nakomelingen van Abraham beschouwden. Ze schreven niet alleen de herontdekking van de Ka'ba aan Abraham toe, maar ook de instelling van de bedevaartsriten bij de Ka'ba. Abraham werd in Arabië zo intens vereerd dat hij een eigen afgodsbeeld in de Ka'ba kreeg, dat hem op traditioneel heidense wijze afbeeldde als een sjamaan met wichelroeden. Dat Abraham geen god en ook geen heiden was, was voor de Arabieren van even geringe betekenis als de band van hun god Allah met de joodse god Jahweh. In het zesde-eeuwse Arable was het joodse monotheïsme de heidenen geenszins een doorn in het oog. Zoals gezegd konden zij moeiteloos een rijke hoeveelheid zeer uiteenlopende religieuze denkrichtingen omhelzen. De heidense Arabieren beschouwden het jodendom waarschijnlijk als een andere uitingsvorm van vergelijkbare religieuze gevoelens.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 19:32:23 ]
De aanwezigheid van joden op het Arabisch schiereiland kan in theorie worden teruggevoerd op de Babylonische ballingschap die duizend jaar eerder had plaatsgevonden. Latere migraties hebben zich waarschijnlijk echter voorgedaan in 70 na Christus, na de plundering van de tempel van Jeruzalem door de Romeinen, en in 132, na de messianistische opstand van Simon Bar Kochba. In meerderheid vormden de joden een welvarende en uiterst invloedrijke diasporagemeenschap, met een cultuur en tradities die in maatschappelijk en religieus opzicht vergaand in het voor-islamitische Arabië waren geïntegreerd. Ongeacht of ze Arabische bekeerlingen of immigranten uit Palestina waren, op alle niveaus namen de joden aan het maatschappelijk leven in Arabië deel. Volgens Gordon Newby leefden overal in Arabië joodse kooplieden, joodse bedoeïenen, joodse boeren, joodse dichters en joodse krijgers.
Joodse mannen namen Arabische namen aan, en joodse vrouwen droegen Arabische hoofddoeken. En hoewel sommige van deze joden misschien Aramees (of een verbasterde versie daarvan) spraken, was hun eerste taal Arabisch. Hoewel de Arabische joden contacten onderhielden met belangrijke joodse centra in het hele Midden-Oosten, ontwikkelden ze hun eigen varianten op traditionele joodse geloofsinhouden en religieuze praktijken. De joden hadden veel religieuze ideeën met hun heidense Arabische omgeving gemeen, in het bijzonder ten aanzien van wat wel het 'volksgeloof' wordt genoemd: het geloof in tovenarij, het gebruik van amuletten, waarzeggerij et cetera. Zo bestaan er bewijzen van de aanwezigheid van een klein aantal officiële rabbijnen in bepaalde streken op het Arabisch schiereiland, maar er bestond ook een groep joodse zieners, de koheens. Hoewel deze laatsten in hun gemeenschappen een veel duidelijker priesterlijke functie bekleedden dan de heidense kahins, leken ze op hen doordat ze zich ook met goddelijke orakels bezighielden.
De joden en de heidense Arabieren leefden harmonieus samen. Niet alleen waren de joden sterk gearabiseerd, maar ook waren de Arabieren in belangrijke mate door joodse religieuze overtuigingen en praktijken beïnvloed. Om bewijzen van deze invloed te vinden, hoeven we alleen maar naar de Ka'ba zelf te kijken. De mythen over de oorsprong van de Ka'ba wijzen erop dat het een Semitisch heiligdom was en dat het diep in de joodse traditie was geworteld. Al lang voor de opkomst van de islam waren Adam, Noach, Abraham, Mozes en Aäron allemaal op de een of andere manier met de Ka'ba verbonden. De mysterieuze zwarte steen die tot op de dag van vandaag aan de zuidoostelijke hoek van het heiligdom zit, werd oorspronkelijk waarschijnlijk geassocieerd met de steen die Jakob tijdens de beroemde droom over de ladder onder zijn hoofd had gelegd.
De heidens-Arabische band met het jodendom is begrijpelijk wanneer we bedenken dat de Arabieren zich net als de joden als nakomelingen van Abraham beschouwden. Ze schreven niet alleen de herontdekking van de Ka'ba aan Abraham toe, maar ook de instelling van de bedevaartsriten bij de Ka'ba. Abraham werd in Arabië zo intens vereerd dat hij een eigen afgodsbeeld in de Ka'ba kreeg, dat hem op traditioneel heidense wijze afbeeldde als een sjamaan met wichelroeden. Dat Abraham geen god en ook geen heiden was, was voor de Arabieren van even geringe betekenis als de band van hun god Allah met de joodse god Jahweh. In het zesde-eeuwse Arable was het joodse monotheïsme de heidenen geenszins een doorn in het oog. Zoals gezegd konden zij moeiteloos een rijke hoeveelheid zeer uiteenlopende religieuze denkrichtingen omhelzen. De heidense Arabieren beschouwden het jodendom waarschijnlijk als een andere uitingsvorm van vergelijkbare religieuze gevoelens.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 19:32:23 ]
De Kaba is ondertussen deels afgebrand/gebrokkeld, verbouwd, versterkt, vernieuwd etc.quote:Op donderdag 22 mei 2008 17:03 schreef Papierversnipperaar het volgende:
[..]
Op TV ziet die kubus er een stuk groter uit! Is er iets omheen gebouwd of zo?
Arabië, Christendom Zoroastrisme en de supermachten.
Hetzelfde kan worden gezegd over de Arabische perceptie van het christendom, dat net als het jodendom op het Arabisch schiereiland aanwezig was en daar grote invloed had. De Arabische stammen waren letterlijk door christenen omringd: door Syrische christenen in het noordwesten, door Mesopotamische christenen in het noordoosten en door Abessijnse christenen in het zuiden. Omstreeks de zesde eeuw werd Jemen zetel van de christelijke aspiraties in Arabië. De stad Najran werd alom beschouwd als de spil van het Arabische christendom, terwijl in San'a een enorme kerk was gebouwd die Mekka enige tijd naar de kroon stak als voornaamste bedevaartsplaats in de regio.
Het christendom was echter een geloof met grote bekeringsijver en nam daarom geen genoegen met een verblijf in de grensstreken van het Arabisch gebied. Dankzij een verwoede poging het evangelie over het schiereiland te verbreiden, was een aantal Arabische stammen massaal tot het christendom bekeerd. De grootste van deze stammen werd gevormd door de Ghassanieden, die het grensgebied tussen de Romeinse en de Arabische wereld bewoonden en als buffer tussen het Byzantijnse rijk en de 'onbeschaafde' bedoeïenen optraden. De Ghassanieden ondersteunden het missiewerk in Arabië actief, terwijl de Byzantijnse keizers tegelijkertijd bisschoppen diep de woestijn in stuurden om de overige heidense Arabieren bij hun Kerk in te lijven. De Ghassanieden en de Byzantijnen droegen echter verschillende vormen van het christendom ult.
Na het Concilie van Nicaea in het jaar 325 - waarop werd bepaald dat Jezus zowel volledig goddelijk als volledig menselijk was - en het Concilie van Chalcedon in 451 - waarop de leer van de Drie-eenheid in de christelijke theologie werd verankerd - had de Romeinse orthodoxie een groot deel van de christenen in het Midden-Oosten tot ketters omgevormd. Omdat het concept van de Drie-eenheid niet expliciet in het Nieuwe Testament vermeld staat (het woord werd aan het begin van de derde eeuw door Tertullianus van Carthago, een van de oudste en ontzagwekkendste kerkvaders, gemunt), werd het door de vroege christelijke gemeenschappen niet algemeen overgenomen en universeel toegepast. Zo geloofden montanistische christenen als Tertullianus dat Jezus wel dezelfde goddelijke kwaliteit als God bezat, maar niet in dezelfde kwantiteit. Modalistische christenen beschouwden de Drie-eenheid als een representatie van God in drie opeenvolgende toestanden: eerst als de Vader, vervolgens als de Zoon en ten slotte voorgoed als de Heilige Geest. Nestoriaanse christenen, de volgelingen van Nestorius, patriarch van Constantinopel (sterfjaar 451), meenden dat Jezus twee volledig gescheiden naturen had - een menselijke en een goddelijke. Gnostische christenen, in het bijzonder de docetisten, beweerden dat Jezus alleen menselijk leek maar in feite volledig goddelijk was. En natuurlijk waren er kerkvaders, zoals Arius (sterfjaar 336), die de Drie-eenheid volledig afwezen.
Nadat het christendom staatsgodsdienst van het Romeinse rijk was geworden, werden al deze opvattingen over Jezus' natuur vervangen door één orthodox standpunt. Dit werd het duidelijkst verwoord door Augustinus van Hippo (sterfjaar 430), die betoogde dat de Zoon 'van dezelfde zijnssubstantie' als de Vader was - een God in drie personen. Opeens werden de montanisten, de modalisten, de nestorianen, de gnostici en de arianen allemaal tegelijk tot ketters uitgeroepen, en werd hun leer verboden. De Ghassanieden waren, net als veel andere christenen die niet in de steeds klemmender greep van Constantinopel verkeerden, monofysieten. Dit hield in dat ze het in Nicaea aangenomen leerstuk over Jezus' dubbele natuur afwezen. De monofysieten geloofden daarentegen dat Jezus slechts één, tegelijk menselijke en goddelijke natuur had, maar afhankelijk van de stroming waartoe ze behoorden legden ze meer nadruk op het ene of het andere aspect. Over het algemeen benadrukten de Antiochiërs Jezus' menselijkheid en de Alexandrijnen zijn goddeljkheid. De Ghassanieden mochten dan christenen zijn en als ondergeschikten van het Byzantijnse rijk optreden, ze deelden de theologische opvattingen van hun meesters niet.
Opnieuw hoeven we alleen maar een blik in de Ka'ba te werpen om te kunnen nagaan welke variant van het christendom in Arabië aansloeg. Volgens de overlevering had de koptische christen (dat wil zeggen: Alexandrijnse monofysiet) Baqura het beeld van Christus in het heiligdom geplaatst. Als dat juist is, moet Jezus' aanwezigheid in de Ka'ba misschien als een bevestiging van het monofysitische geloof in Christus als volledig goddelijke godmens worden beschouwd - een visie op Christus die voor de heidense Arabieren volkomen aanvaardbaar was.
De christelijke aanwezigheid op het Arabisch schiereiland - in orthodoxe en heterodoxe vorm - moet een belangrijke invloed op heidense Arabieren hebben gehad. Vaak is opgemerkt dat de in de koran vertelde bijbelverhalen, in het bijzonder die over Jezus, bekendheid met de tradities en verhalen van het christelijk geloof suggereren. Er zijn ook treffende overeenkomsten in de koran en de bijbel wat betreft de beschrijvingen van de apocalyps, het laatste oordeel en het paradijs dat de geredde zielen wacht. Deze overeenkomsten zijn beslist niet in tegenspraak met het islamitische geloof dat de koran door God geopenbaard is. Ze wijzen er echter wel op dat het visioen van de apocalyps zoals beschreven in de koran via een aantal hun al bekende symbolen en metaforen aan de heidense Arabieren werd geopenbaard - deels dankzij het feit dat het christendom in de regio wijdverbreid was.
Beveiligden de Ghassanieden de grenzen van het Byzantijnse rijk, een andere Arabische stam, de Lachmiden, verleende dezelfde dienst aan het andere grote imperium van die dagen: het Sassanidische rijk. De Sassanieden hadden het oude Perzische rijk van Cyrus de Grote, dat Centraal-Azië bijna een millennium lang had overheerst, beërfd en waren de zoroastrische leer toegedaan: ze waren volgelingen van het geloof dat bijna vijftienhonderd jaar eerder was gesticht door de Perzische profeet Zarathoestra. De scheppingsleer, de kosmologie en de eschatologie van dit geloof hadden een diepgaande invloed op de andere religies uit de regio, in het bijzonder op het jodendom en het christendom.
Meer dan duizend jaar voor Christus sprak Zarathoestra in zijn prediking over het bestaan van een hemel en een hel, over de opstanding van het lichaam na de dood, over de belofte van een universele verlosser die eens op wonderbaarlijke wijze uit een jonge maagd zou worden geboren, en over de verwachting van een kosmische strijd die aan het einde der tijden tussen de engelen van het goede en de demonen van het kwaad zou worden gevoerd. Centraal in Zarathoestra's leer stond een uniek monotheïstisch stelsel dat uitging van een god, Mazda, die hemel en aarde, dag en nacht, en licht en duisternis had geschapen. Zoals de meeste denkers uit de Oudheid kon Zarathoestra zich zijn god echter niet indenken als de oorsprong van goed en kwaad. Hij ontwikkelde daarom een ethisch dualisme waarin de twee tegengestelde geesten Spenta Mainioe ('de goedgunstige geest') en Angra Mainioe ('de vijandige geest') voor goed en kwaad verantwoordelijk waren. Hoewel ze de 'tweelingzonen' van Mazda werden genoemd, waren deze geesten geen goden, maar de spirituele belichamingen van de waarheid (asha) en de leugen (droeg).
Ten tijde van de Sassanieden was Zarathoestra's primitieve monotheïsme tot een gedegen dualistisch stelsel omgevormd, waarin de beide oergeesten waren uitgegroeid tot godheden die in een eeuwige strijd om de zielen van de mensen verwikkeld waren. Het waren Ohrmazd (Ahoera Mazda), de god van het licht, en Ahriman, de god van de duisternis en het archetype van het christelijke concept van Satan. Deze religie trachtte zich niet te verbreiden en het gold - gezien de strakke, hiërarchische sociale structuur en de bijna dweepzieke obsessie met rituele zuiverheid - als erg moeilijk om je ertoe te bekeren. Desondanks had de Sassanidische militaire aanwezigheid op het Arabisch schiereiland ertoe geleid dat een paar stammen zich tot het zoroastrisme hadden bekeerd, met name tot het mazdetsme en het manicheïsme, de minst strenge sekten.Uit deze korte schets van de voor-islamitische Arabische religieuze belevingswereld rijst het beeld op van een tijdperk waarin het zoroastrisme, het christendom en het jodendom vrij naast elkaar bestonden in een van de laatste gebieden in het Midden-Oosten die nog door het heidendom werden beheerst - zij het dan door een uitgesproken henotheïstisch heidendom. Door de betrekkelijk grote afstand tot de centra van deze drie grote religies kon men hier de geloofsovertuigingen en rituelen tot frisse, vernieuwende ideologieen ontwikkelen.
Vooral in Mekka, het centrum van de religieuze belevingswereld van de djahiliyya, ontpopte dit levendige, pluralistische milieu zich als kweekvijver voor gedurfde nieuwe denkbeelden en fascinerende religieuze experimenten. Het belangrijkste experiment werd gevormd door het haniefisme, een obscure monotheïstische Arabische beweging die rond de zesde eeuw opkwam en die zich voorzover bekend uitsluitend heeft gemanifesteerd in het westen van Arabië-, in een streek die door de Arabieren de Hijaz werd genoemd.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 19:41:29 ]
Hetzelfde kan worden gezegd over de Arabische perceptie van het christendom, dat net als het jodendom op het Arabisch schiereiland aanwezig was en daar grote invloed had. De Arabische stammen waren letterlijk door christenen omringd: door Syrische christenen in het noordwesten, door Mesopotamische christenen in het noordoosten en door Abessijnse christenen in het zuiden. Omstreeks de zesde eeuw werd Jemen zetel van de christelijke aspiraties in Arabië. De stad Najran werd alom beschouwd als de spil van het Arabische christendom, terwijl in San'a een enorme kerk was gebouwd die Mekka enige tijd naar de kroon stak als voornaamste bedevaartsplaats in de regio.
Het christendom was echter een geloof met grote bekeringsijver en nam daarom geen genoegen met een verblijf in de grensstreken van het Arabisch gebied. Dankzij een verwoede poging het evangelie over het schiereiland te verbreiden, was een aantal Arabische stammen massaal tot het christendom bekeerd. De grootste van deze stammen werd gevormd door de Ghassanieden, die het grensgebied tussen de Romeinse en de Arabische wereld bewoonden en als buffer tussen het Byzantijnse rijk en de 'onbeschaafde' bedoeïenen optraden. De Ghassanieden ondersteunden het missiewerk in Arabië actief, terwijl de Byzantijnse keizers tegelijkertijd bisschoppen diep de woestijn in stuurden om de overige heidense Arabieren bij hun Kerk in te lijven. De Ghassanieden en de Byzantijnen droegen echter verschillende vormen van het christendom ult.
Na het Concilie van Nicaea in het jaar 325 - waarop werd bepaald dat Jezus zowel volledig goddelijk als volledig menselijk was - en het Concilie van Chalcedon in 451 - waarop de leer van de Drie-eenheid in de christelijke theologie werd verankerd - had de Romeinse orthodoxie een groot deel van de christenen in het Midden-Oosten tot ketters omgevormd. Omdat het concept van de Drie-eenheid niet expliciet in het Nieuwe Testament vermeld staat (het woord werd aan het begin van de derde eeuw door Tertullianus van Carthago, een van de oudste en ontzagwekkendste kerkvaders, gemunt), werd het door de vroege christelijke gemeenschappen niet algemeen overgenomen en universeel toegepast. Zo geloofden montanistische christenen als Tertullianus dat Jezus wel dezelfde goddelijke kwaliteit als God bezat, maar niet in dezelfde kwantiteit. Modalistische christenen beschouwden de Drie-eenheid als een representatie van God in drie opeenvolgende toestanden: eerst als de Vader, vervolgens als de Zoon en ten slotte voorgoed als de Heilige Geest. Nestoriaanse christenen, de volgelingen van Nestorius, patriarch van Constantinopel (sterfjaar 451), meenden dat Jezus twee volledig gescheiden naturen had - een menselijke en een goddelijke. Gnostische christenen, in het bijzonder de docetisten, beweerden dat Jezus alleen menselijk leek maar in feite volledig goddelijk was. En natuurlijk waren er kerkvaders, zoals Arius (sterfjaar 336), die de Drie-eenheid volledig afwezen.
Nadat het christendom staatsgodsdienst van het Romeinse rijk was geworden, werden al deze opvattingen over Jezus' natuur vervangen door één orthodox standpunt. Dit werd het duidelijkst verwoord door Augustinus van Hippo (sterfjaar 430), die betoogde dat de Zoon 'van dezelfde zijnssubstantie' als de Vader was - een God in drie personen. Opeens werden de montanisten, de modalisten, de nestorianen, de gnostici en de arianen allemaal tegelijk tot ketters uitgeroepen, en werd hun leer verboden. De Ghassanieden waren, net als veel andere christenen die niet in de steeds klemmender greep van Constantinopel verkeerden, monofysieten. Dit hield in dat ze het in Nicaea aangenomen leerstuk over Jezus' dubbele natuur afwezen. De monofysieten geloofden daarentegen dat Jezus slechts één, tegelijk menselijke en goddelijke natuur had, maar afhankelijk van de stroming waartoe ze behoorden legden ze meer nadruk op het ene of het andere aspect. Over het algemeen benadrukten de Antiochiërs Jezus' menselijkheid en de Alexandrijnen zijn goddeljkheid. De Ghassanieden mochten dan christenen zijn en als ondergeschikten van het Byzantijnse rijk optreden, ze deelden de theologische opvattingen van hun meesters niet.
Opnieuw hoeven we alleen maar een blik in de Ka'ba te werpen om te kunnen nagaan welke variant van het christendom in Arabië aansloeg. Volgens de overlevering had de koptische christen (dat wil zeggen: Alexandrijnse monofysiet) Baqura het beeld van Christus in het heiligdom geplaatst. Als dat juist is, moet Jezus' aanwezigheid in de Ka'ba misschien als een bevestiging van het monofysitische geloof in Christus als volledig goddelijke godmens worden beschouwd - een visie op Christus die voor de heidense Arabieren volkomen aanvaardbaar was.
De christelijke aanwezigheid op het Arabisch schiereiland - in orthodoxe en heterodoxe vorm - moet een belangrijke invloed op heidense Arabieren hebben gehad. Vaak is opgemerkt dat de in de koran vertelde bijbelverhalen, in het bijzonder die over Jezus, bekendheid met de tradities en verhalen van het christelijk geloof suggereren. Er zijn ook treffende overeenkomsten in de koran en de bijbel wat betreft de beschrijvingen van de apocalyps, het laatste oordeel en het paradijs dat de geredde zielen wacht. Deze overeenkomsten zijn beslist niet in tegenspraak met het islamitische geloof dat de koran door God geopenbaard is. Ze wijzen er echter wel op dat het visioen van de apocalyps zoals beschreven in de koran via een aantal hun al bekende symbolen en metaforen aan de heidense Arabieren werd geopenbaard - deels dankzij het feit dat het christendom in de regio wijdverbreid was.
Beveiligden de Ghassanieden de grenzen van het Byzantijnse rijk, een andere Arabische stam, de Lachmiden, verleende dezelfde dienst aan het andere grote imperium van die dagen: het Sassanidische rijk. De Sassanieden hadden het oude Perzische rijk van Cyrus de Grote, dat Centraal-Azië bijna een millennium lang had overheerst, beërfd en waren de zoroastrische leer toegedaan: ze waren volgelingen van het geloof dat bijna vijftienhonderd jaar eerder was gesticht door de Perzische profeet Zarathoestra. De scheppingsleer, de kosmologie en de eschatologie van dit geloof hadden een diepgaande invloed op de andere religies uit de regio, in het bijzonder op het jodendom en het christendom.
Meer dan duizend jaar voor Christus sprak Zarathoestra in zijn prediking over het bestaan van een hemel en een hel, over de opstanding van het lichaam na de dood, over de belofte van een universele verlosser die eens op wonderbaarlijke wijze uit een jonge maagd zou worden geboren, en over de verwachting van een kosmische strijd die aan het einde der tijden tussen de engelen van het goede en de demonen van het kwaad zou worden gevoerd. Centraal in Zarathoestra's leer stond een uniek monotheïstisch stelsel dat uitging van een god, Mazda, die hemel en aarde, dag en nacht, en licht en duisternis had geschapen. Zoals de meeste denkers uit de Oudheid kon Zarathoestra zich zijn god echter niet indenken als de oorsprong van goed en kwaad. Hij ontwikkelde daarom een ethisch dualisme waarin de twee tegengestelde geesten Spenta Mainioe ('de goedgunstige geest') en Angra Mainioe ('de vijandige geest') voor goed en kwaad verantwoordelijk waren. Hoewel ze de 'tweelingzonen' van Mazda werden genoemd, waren deze geesten geen goden, maar de spirituele belichamingen van de waarheid (asha) en de leugen (droeg).
Ten tijde van de Sassanieden was Zarathoestra's primitieve monotheïsme tot een gedegen dualistisch stelsel omgevormd, waarin de beide oergeesten waren uitgegroeid tot godheden die in een eeuwige strijd om de zielen van de mensen verwikkeld waren. Het waren Ohrmazd (Ahoera Mazda), de god van het licht, en Ahriman, de god van de duisternis en het archetype van het christelijke concept van Satan. Deze religie trachtte zich niet te verbreiden en het gold - gezien de strakke, hiërarchische sociale structuur en de bijna dweepzieke obsessie met rituele zuiverheid - als erg moeilijk om je ertoe te bekeren. Desondanks had de Sassanidische militaire aanwezigheid op het Arabisch schiereiland ertoe geleid dat een paar stammen zich tot het zoroastrisme hadden bekeerd, met name tot het mazdetsme en het manicheïsme, de minst strenge sekten.Uit deze korte schets van de voor-islamitische Arabische religieuze belevingswereld rijst het beeld op van een tijdperk waarin het zoroastrisme, het christendom en het jodendom vrij naast elkaar bestonden in een van de laatste gebieden in het Midden-Oosten die nog door het heidendom werden beheerst - zij het dan door een uitgesproken henotheïstisch heidendom. Door de betrekkelijk grote afstand tot de centra van deze drie grote religies kon men hier de geloofsovertuigingen en rituelen tot frisse, vernieuwende ideologieen ontwikkelen.
Vooral in Mekka, het centrum van de religieuze belevingswereld van de djahiliyya, ontpopte dit levendige, pluralistische milieu zich als kweekvijver voor gedurfde nieuwe denkbeelden en fascinerende religieuze experimenten. Het belangrijkste experiment werd gevormd door het haniefisme, een obscure monotheïstische Arabische beweging die rond de zesde eeuw opkwam en die zich voorzover bekend uitsluitend heeft gemanifesteerd in het westen van Arabië-, in een streek die door de Arabieren de Hijaz werd genoemd.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 19:41:29 ]
Voor de niet-moslims etc.
Het is beter dit soort dingen te vragen bij de plaatselijke moskee of instelling dan het van een niet-moslim te leren.
Het is beter dit soort dingen te vragen bij de plaatselijke moskee of instelling dan het van een niet-moslim te leren.
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Een ex-moslim die veel van dit soort zaken weet en die niet (meer) gehinderd wordt door dogmatisch denken over de islam lijkt mij nou juist een van de beste mensen om iets over de islam van te leren.quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:09 schreef Burakius het volgende:
Voor de niet-moslims etc.
Het is beter dit soort dingen te vragen bij de plaatselijke moskee of instelling dan het van een niet-moslim te leren.
Je bent werkelijk een walgelijk mannetje. Het is een kleingeestige achterlijkheid die je hier tentoonspreidt. Je bevestigt prachtig het vooroordeel dat volgens de Islam ongelovigen tot niets goeds (incl. kennisvergaring) in staat zijn.quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:09 schreef Burakius het volgende:
Voor de niet-moslims etc.
Het is beter dit soort dingen te vragen bij de plaatselijke moskee of instelling dan het van een niet-moslim te leren.
Winnaar van de POL Ton Elias Trofee - Beste nieuwkomer in '08
Atheïst - Conservatief - Republikeins - Realist. Duidelijk?
Atheïst - Conservatief - Republikeins - Realist. Duidelijk?
Jij bevestigd niet verder te denken dan dat je neus lang is. De beste man kan net zo goed iemand zijn die willens en wetens niet-correcte informatie verspreid.quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:40 schreef Scaurus het volgende:
[..]
Je bent werkelijk een walgelijk mannetje. Het is een kleingeestige achterlijkheid die je hier tentoonspreidt. Je bevestigt prachtig het vooroordeel dat volgens de Islam ongelovigen tot niets goeds (incl. kennisvergaring) in staat zijn.
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
En wat dan nog? Een intelligent persoon prikt daar snel genoeg doorheen. Maar open anders een nieuw topic in plaats van dit te komen vervuilen.quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:46 schreef Burakius het volgende:
[..]
Jij bevestigd niet verder te denken dan dat je neus lang is. De beste man kan net zo goed iemand zijn die willens en wetens niet-correcte informatie verspreid.
Kom kom, iets meer vertrouwen in je medemens. Niet alles wat tegen je eigen denkbeelden ingaat, is gelijk boe-bah-eng-weg-ermee.quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:46 schreef Burakius het volgende:
[..]
Jij bevestigd niet verder te denken dan dat je neus lang is. De beste man kan net zo goed iemand zijn die willens en wetens niet-correcte informatie verspreid.
Anders ga je gewoon (kritisch) in op de door TS gemelde zaken, ipv op de man te spelen
Voor de rest: interessant Trigger. *VH leest mee..
Hmm, het lijkt mij vooral van belang dat degene die je spreekt een gezond stel hersens heeft. Het is niet alsof we het hier over eenvoudige monointerpretabele stof hebben.quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:46 schreef Burakius het volgende:
[..]
Jij bevestigd niet verder te denken dan dat je neus lang is. De beste man kan net zo goed iemand zijn die willens en wetens niet-correcte informatie verspreid.
Tevens tvp.
Heren, geen topic kappinge aub, zoals eerder gevraagd, mensen die liever hun informatie uit de moskee halen prima, maar kaap dit topic niet, noch heeft een andere manier van info binnen halen iets te maken met dit topic, klaar dus.
Triggershot: Wat is je bron bij deze verhalen? Want je hebt de stukken tekst niet zelf geschreven, neem ik aan? Verder is ’t een reuze-interessant thema, want de precieze onstaansgeschiedenis van de Islam is nog zeker niet heel duidelijk en ik vermoed dat het ook een groot onderwerp wordt in de westerse universiteiten de komende jaren (evenals de ontstaansgeschiedenis van de Koran).
Zoals hier ook te zien valt hechten veel Moslims sterk aan de orthodoxe opvattingen en traditie.
Zoals hier ook te zien valt hechten veel Moslims sterk aan de orthodoxe opvattingen en traditie.
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
Terug naar Haniefisme, afwenden, terug naar je roots, Abraham.
De legendarische oorsprong van het haniefisme wordt beschreven in het werk van Ibn Hisjaam, een van de eerste biografen van Mohammed. Toen de Mekkanen op een dag een heidens feest bij de Ka'ba vierden, zonderden Waraka ibn Naufal, Oethmaan ibn Hoewairith, Oebajd Allah ibn Jahsj en Zaid ibn Amir zich van de andere gelovigen af en kwamen in het geheim in de woestijn bijeen. Daar spraken ze 'door vriendschapsbanden gebonden' af dat ze de afgoden van hun voorvaderen nooit meer zouden aanbidden. Ze zwoeren plechtig dat ze zouden terugkeren tot de onbezoedelde religie van Abraham, die in hun ogen geen jood of christen, maar een zuivere monotheïst was: een hanief (van de Arabische stam hnf, wat 'zich afwenden van' betekent, in dit geval zich afwenden van afgoderij). De vier mannen vertrokken uit Mekka en gingen, de nieuwe religie predikend en op zoek naar gelijkgezinden, ieder huns weegs. Uiteindelijk gingen Waraka, Oethmaan en Oebajd Allah over tot het christendom, een aanwijzing voor de grote invloed die deze religie in de regio had. Zaid volhardde echter in het nieuwe geloof, zwoer de religie van zijn volk af en onthield zich van de aanbidding van de in zijn woorden 'machteloze en onnozele afgoden' in het heiligdom.
In de schaduw van de Ka'ba, met zijn rug tegen de onregelmatige stenen muren, hekelde Zaid zijn stadgenoten met de woorden: 'Ik verwerp al-Laat en al-Oezza, allebei [ ...] Ik zal Hoebal niet aanbidden, al was hij onze heer in de dagen toen ik nog weinig verstand had.' Hij baande zich een weg over de drukke markt en schreeuwde boven het kabaal van de kooplieden uit: 'Niemand van jullie houdt zich aan de godsdienst van Abraham, alleen ik!'
Zoals alle predikers in die tijd was Zaid ook dichter, en de verzen die hem door de overlevering zijn toegeschreven bevatten buitengewone verkondigingen. 'Tot God richt ik mijn lof en dank,' zong hij. 'Buiten hem is er geen god.' Ondanks zijn oproep tot monotheïsme en zijn verwerping van de afgoden in het heiligdom bleef Zaid echter een diepe eerbied voor de Ka'ba zelf koesteren, die naar zijn idee spiritueel met Abraham verbonden was. 'Ik zoek toevlucht daar waar Abraham zijn toevlucht zocht,' verkondigde hij.
Volgens alle beschrijvingen beleefde de hanief-beweging overal in de Hijaz een bloeitijd, in het bijzonder in grote bevolkingscentra als Ta'if, waar de dichter Oemajja ibn Salt verzen ter verheerlijking van 'de godsdienst van Abraham' schreef, en Jathrib, de woonplaats van de invloedrijke haniefistische stamhoofden Aboe Amir ar-Rahib en Aboe Kais ibn al-Aslaat. Andere predikers van het haniefisme waren Chalid ibn Sinaan, die 'een voor zijn volk verloren profeet' werd genoemd, en Kass ibn Sa'ida, die bekend stond als 'de wijsgeer der Arabieren'. Het is onmogelijk het aantal haniefistische bekeerlingen in het voor-Islamitische Arabië en de omvang van de beweging te bepalen. Het is wel duidelijk dat velen op het schiereiland zich inspanden om het vage henotheïsme van de heidense Arabieren om te vormen tot wat Jonathan Fueck een 'nationale Arabische monotheïstische religie' heeft genoemd.
Het haniefisme lijkt evenwel meer dan zomaar een primitieve monotheïstische Arabische beweging te zijn geweest.
Volgens de overlevering spraken de haniefs in hun prediking over een actieve god die nauw bij het persoonlijk leven van zijn schepsels betrokken was: tussen deze god en de mensheid stonden geen bemiddelaars. Centraal in de beweging stond een fervent geloof in een absolute moraal. Afzien van afgoderij was niet voldoende; de haniefs geloofden dat de mens naar morele rechtschapenheid moest streven. 'Ik dien mijn Heer de barmhartige,' verklaarde Zaid. 'Moge de vergevingsgezinde Heer mij mijn zonden kwijtschelden.'
De haniefs spraken ook in abstracte termen over een toekomstige dag des oordeels waarop iedereen rekenschap van zijn morele keuzes zou moeten afleggen. 'Wacht u, o mensen, voor wat na de dood komt!' sprak Zaid op waarschuwende toon tot zijn stadgenoten. 'Voor God kunt u niets verborgen houden!' Dit was een nieuw denkbeeld voor een volk dat geen uitgesproken idee van een hiernamaals had, laat staan een hiernamaals dat was gebaseerd op menselijke morele waarden. Omdat het haniefisme net als het christendom een geloof met grote bekeringsijver was, werd de haniefistische ideologie overal in de Hijaz verbreid. Waarschijnlijk hebben de meeste sedentair levende Arabieren de prediking van de haniefs beluisterd. De Mekkanen moeten zeker van de ideologie van het haniefisme op de hoogte zijn geweest. Er kan ook weinig twijfel over bestaan dat de profeet Mohammed de prediking en de ideologie van de haniefs heeft gekend.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 21:10:28 ]
De legendarische oorsprong van het haniefisme wordt beschreven in het werk van Ibn Hisjaam, een van de eerste biografen van Mohammed. Toen de Mekkanen op een dag een heidens feest bij de Ka'ba vierden, zonderden Waraka ibn Naufal, Oethmaan ibn Hoewairith, Oebajd Allah ibn Jahsj en Zaid ibn Amir zich van de andere gelovigen af en kwamen in het geheim in de woestijn bijeen. Daar spraken ze 'door vriendschapsbanden gebonden' af dat ze de afgoden van hun voorvaderen nooit meer zouden aanbidden. Ze zwoeren plechtig dat ze zouden terugkeren tot de onbezoedelde religie van Abraham, die in hun ogen geen jood of christen, maar een zuivere monotheïst was: een hanief (van de Arabische stam hnf, wat 'zich afwenden van' betekent, in dit geval zich afwenden van afgoderij). De vier mannen vertrokken uit Mekka en gingen, de nieuwe religie predikend en op zoek naar gelijkgezinden, ieder huns weegs. Uiteindelijk gingen Waraka, Oethmaan en Oebajd Allah over tot het christendom, een aanwijzing voor de grote invloed die deze religie in de regio had. Zaid volhardde echter in het nieuwe geloof, zwoer de religie van zijn volk af en onthield zich van de aanbidding van de in zijn woorden 'machteloze en onnozele afgoden' in het heiligdom.
In de schaduw van de Ka'ba, met zijn rug tegen de onregelmatige stenen muren, hekelde Zaid zijn stadgenoten met de woorden: 'Ik verwerp al-Laat en al-Oezza, allebei [ ...] Ik zal Hoebal niet aanbidden, al was hij onze heer in de dagen toen ik nog weinig verstand had.' Hij baande zich een weg over de drukke markt en schreeuwde boven het kabaal van de kooplieden uit: 'Niemand van jullie houdt zich aan de godsdienst van Abraham, alleen ik!'
Zoals alle predikers in die tijd was Zaid ook dichter, en de verzen die hem door de overlevering zijn toegeschreven bevatten buitengewone verkondigingen. 'Tot God richt ik mijn lof en dank,' zong hij. 'Buiten hem is er geen god.' Ondanks zijn oproep tot monotheïsme en zijn verwerping van de afgoden in het heiligdom bleef Zaid echter een diepe eerbied voor de Ka'ba zelf koesteren, die naar zijn idee spiritueel met Abraham verbonden was. 'Ik zoek toevlucht daar waar Abraham zijn toevlucht zocht,' verkondigde hij.
Volgens alle beschrijvingen beleefde de hanief-beweging overal in de Hijaz een bloeitijd, in het bijzonder in grote bevolkingscentra als Ta'if, waar de dichter Oemajja ibn Salt verzen ter verheerlijking van 'de godsdienst van Abraham' schreef, en Jathrib, de woonplaats van de invloedrijke haniefistische stamhoofden Aboe Amir ar-Rahib en Aboe Kais ibn al-Aslaat. Andere predikers van het haniefisme waren Chalid ibn Sinaan, die 'een voor zijn volk verloren profeet' werd genoemd, en Kass ibn Sa'ida, die bekend stond als 'de wijsgeer der Arabieren'. Het is onmogelijk het aantal haniefistische bekeerlingen in het voor-Islamitische Arabië en de omvang van de beweging te bepalen. Het is wel duidelijk dat velen op het schiereiland zich inspanden om het vage henotheïsme van de heidense Arabieren om te vormen tot wat Jonathan Fueck een 'nationale Arabische monotheïstische religie' heeft genoemd.
Het haniefisme lijkt evenwel meer dan zomaar een primitieve monotheïstische Arabische beweging te zijn geweest.
Volgens de overlevering spraken de haniefs in hun prediking over een actieve god die nauw bij het persoonlijk leven van zijn schepsels betrokken was: tussen deze god en de mensheid stonden geen bemiddelaars. Centraal in de beweging stond een fervent geloof in een absolute moraal. Afzien van afgoderij was niet voldoende; de haniefs geloofden dat de mens naar morele rechtschapenheid moest streven. 'Ik dien mijn Heer de barmhartige,' verklaarde Zaid. 'Moge de vergevingsgezinde Heer mij mijn zonden kwijtschelden.'
De haniefs spraken ook in abstracte termen over een toekomstige dag des oordeels waarop iedereen rekenschap van zijn morele keuzes zou moeten afleggen. 'Wacht u, o mensen, voor wat na de dood komt!' sprak Zaid op waarschuwende toon tot zijn stadgenoten. 'Voor God kunt u niets verborgen houden!' Dit was een nieuw denkbeeld voor een volk dat geen uitgesproken idee van een hiernamaals had, laat staan een hiernamaals dat was gebaseerd op menselijke morele waarden. Omdat het haniefisme net als het christendom een geloof met grote bekeringsijver was, werd de haniefistische ideologie overal in de Hijaz verbreid. Waarschijnlijk hebben de meeste sedentair levende Arabieren de prediking van de haniefs beluisterd. De Mekkanen moeten zeker van de ideologie van het haniefisme op de hoogte zijn geweest. Er kan ook weinig twijfel over bestaan dat de profeet Mohammed de prediking en de ideologie van de haniefs heeft gekend.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 22-05-2008 21:10:28 ]
Dat geld ook voor jou of de Imam in de moskee op de hoek.quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:46 schreef Burakius het volgende:
[..]
Jij bevestigd niet verder te denken dan dat je neus lang is. De beste man kan net zo goed iemand zijn die willens en wetens niet-correcte informatie verspreid.
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Ik geloof niet in termen als orthodox of progressief Iblis. Moge dat duidelijk zijn. Ik wil idd bronnen zien. De beste man zit al op een dwaalspoor en dan gaat hij nog doodleuk een inleiding geven over de Islam. Aangezien veel mensen hem respecteren en hem vaak op zijn woord geloven is het extra gevaarlijk. Het feit dat hij nu afvallig is doet er niet toe. Dit had ik je ook verteld toen hij nog moslim was. Sterker nog dit heb ik Trigger meerdere malen op msn gezegd.
Wat betreft het kritisch ingaan op de stukken die hij schrijft. Ik zou willen dat ik dat kon, maar dan moet ik daar zeker de tijd voor nemen.
Wat betreft het kritisch ingaan op de stukken die hij schrijft. Ik zou willen dat ik dat kon, maar dan moet ik daar zeker de tijd voor nemen.
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Dat geld ook voor mij ja.quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:09 schreef Papierversnipperaar het volgende:
[..]
Dat geld ook voor jou of de Imam in de moskee op de hoek.
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Bron hou ik nog even voor mezelf, bewust, omdat het op de een of ander manier het topic toch zal beinvloeden als het bekend is wie de auteur is, ik wil dat de users die het lezen open staan voor het stukje zonder te weten wie of wat de auteur is.quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:06 schreef Iblis het volgende:
Triggershot: Wat is je bron bij deze verhalen?
En misschien ben jij wel degene die op een dwaalspoor zit.quote:
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Is Trigger geen moslim meerquote:Op donderdag 22 mei 2008 21:10 schreef Burakius het volgende:
Ik geloof niet in termen als orthodox of progressief Iblis. Moge dat duidelijk zijn. Ik wil idd bronnen zien. De beste man zit al op een dwaalspoor en dan gaat hij nog doodleuk een inleiding geven over de Islam. Aangezien veel mensen hem respecteren en hem vaak op zijn woord geloven is het extra gevaarlijk. Het feit dat hij nu afvallig is doet er niet toe. Dit had ik je ook verteld toen hij nog moslim was. Sterker nog dit heb ik Trigger meerdere malen op msn gezegd.
Wat betreft het kritisch ingaan op de stukken die hij schrijft. Ik zou willen dat ik dat kon, maar dan moet ik daar zeker de tijd voor nemen.
?!, helemaal gemist. Daar gaat de laatste goede moslim 
quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:09 schreef Burakius het volgende:
Voor de niet-moslims etc.
Het is beter dit soort dingen te vragen bij de plaatselijke moskee of instelling dan het van een niet-moslim te leren.
.
They told me all of my cages were mental, so I got wasted like all my potential.
Nogmaals, dit topic gaat niet over mij, als je over mij wilt discussieren doe je dat maar in het andere topic, of je gaat een inhoudelijke discussie aan op wat er wordt geclaimd, gezien mijn stukjes voldoende verwijzen naar bronnen.quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:10 schreef Burakius het volgende:
Ik geloof niet in termen als orthodox of progressief Iblis. Moge dat duidelijk zijn. Ik wil idd bronnen zien. De beste man zit al op een dwaalspoor en dan gaat hij nog doodleuk een inleiding geven over de Islam. Aangezien veel mensen hem respecteren en hem vaak op zijn woord geloven is het extra gevaarlijk. Het feit dat hij nu afvallig is doet er niet toe. Dit had ik je ook verteld toen hij nog moslim was. Sterker nog dit heb ik Trigger meerdere malen op msn gezegd.
Wat betreft het kritisch ingaan op de stukken die hij schrijft. Ik zou willen dat ik dat kon, maar dan moet ik daar zeker de tijd voor nemen.
Ik weets, ik ben al op zoek naar een mooie religie om hem een beetje te kunnen vervangen.quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:15 schreef Diederik_Duck het volgende:
[..]
Is Trigger geen moslim meer
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Hou me op de hoogte van de vorderingenquote:Op donderdag 22 mei 2008 21:17 schreef Papierversnipperaar het volgende:
[..]
Ik weets, ik ben al op zoek naar een mooie religie om hem een beetje te kunnen vervangen.
Maar jouw imam heeft van de 4187253972540282 (afgerond) interpretaties van de koran natuurlijk nèt de enige juiste.quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:10 schreef Burakius het volgende:
Dat geld ook voor mij ja.
Dat is een wat, ook al geloof je er niet in, orthodoxe manier van tegen de zaak aankijken. Dat zijn spoor niet het jouwe is, maakt het niet per se een dwaalspoor.quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:10 schreef Burakius het volgende:
De beste man zit al op een dwaalspoor en dan gaat hij nog doodleuk een inleiding geven over de Islam.
Daher iſt die Aufgabe nicht ſowohl, zu ſehn was noch Keiner geſehn hat, als, bei Dem, was Jeder ſieht, zu denken was noch Keiner gedacht hat.
Een spoor buiten de Islam is een dwaalspoor. Daar de Abrahamisten nog als rechtgeleiden te zien. Dit is voor mij zo, maar hoeft niet voor jou zo te zijn. Dit heeft trouwens niets met progressief conservatief of orthodox ofzo te maken. Dit zijn feitjes die voor elke moslim geldt. Of heeft Trigger daar iets anders over te zeggen?quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:30 schreef Iblis het volgende:
[..]
Dat is een wat, ook al geloof je er niet in, orthodoxe manier van tegen de zaak aankijken. Dat zijn spoor niet het jouwe is, maakt het niet per se een dwaalspoor.
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Oh nee? Net zei je nog dat wij beter niet naar een ongelovige kunnen luisteren, maar voor informatie over de Islam beter ten rade kunnen gaan bij gelovigen.quote:Op donderdag 22 mei 2008 21:10 schreef Burakius het volgende:
Het feit dat hij nu afvallig is doet er niet toe.
Winnaar van de POL Ton Elias Trofee - Beste nieuwkomer in '08
Atheïst - Conservatief - Republikeins - Realist. Duidelijk?
Atheïst - Conservatief - Republikeins - Realist. Duidelijk?
Text is overigens gewoon van een moslim geleerde zelf, Reza Aslan
Afkomstig van zijn boek 'Geen god dan God'
Afkomstig van zijn boek 'Geen god dan God'
quote:Op donderdag 22 mei 2008 20:09 schreef Burakius het volgende:
Voor de niet-moslims etc.
Het is beter dit soort dingen te vragen bij de plaatselijke moskee of instelling dan het van een niet-moslim te leren.
Wordt dus erg leuk als we komen bij het punt van de kalief periode met een shiiet als Reza Aslan? I cant wait.
In fact, recent observations and simulations have suggested that a network of cosmic strings stretches across the entire universe.
Geluiden tegen Djahiliyah
Het verhaal over een verbazingwekkende ontmoeting tussen de hanief Zaid en Mohammed, die toen nog een tiener was, is niet erg bekend. Het is waarschijnlijk oorspronkelijk opgetekend door Joenoes ibn Boekair, op gezag van Ibn Isjaak, de eerste biograaf van Mohammed. Hoewel het uit de door Ibn Hisjaam bewerkte levensbeschrijving van Mohammed is geschrapt, heeft M.J. Kister maar liefst elf andere overleveringen genoemd waarin vrijwel identieke versies van het verhaal worden verteld.
Op - in de woorden van de kroniekschrijvers - 'een van de hete dagen in Mekka' keerden Mohammed en zijn jeugdvriend Ibn Haritha terug uit Ta'if, waar ze als offer voor een van de afgoden (waarschijnlijk al-Laat) een ooi hadden geslacht en geroosterd.
Onderweg door het hoger gelegen deel van de Vallei van Mekka liepen de jongens opeens Zaid tegen het lijf, die als kluizenaar in de heuvels bij Mekka leefde of zich langdurig van de wereld had afgezonderd. Mohammed en Ibn Haritha herkenden de hanief meteen, begroetten hem met 'de groet van de djahiliyya' (in'am sahahaan) en namen bij hem plaats om uit te rusten. 'Waarom bent u, zoon van Amir, gehaat bij uw volk?' vroeg Mohammed. 'Ik oordeelde dat zij godheden met God verbonden en ik weigerde dat ook te doen,' antwoordde Zaid. 'Ik wilde de godsdienst van Abraham.' Mohammed aanvaardde deze uitleg zonder commentaar en opende zijn zak met offervlees. 'Neemt u wat van dit voedsel, oom,' zei hij.
Maar Zaid reageerde vol walging. 'Neef, dit is toch een deel van de offers die je aan jullie afgoden hebt gebracht?' Mohammed beaamde dat. Zaid was verontwaardigd. 'Ik neem nooit iets van deze offers en wil er niets mee te maken hebben,' riep hij uit. 'Ik eet niets wat voor een andere godheid dan God is geslacht.'
Mohammed was zo onder de indruk van Zaids afkeuring dat hij, toen hij veel later dit verhaal vertelde, beweerde nooit meer 'een van hun afgodsbeelden te hebben gestreeld [...] en evenmin aan hen te hebben geofferd totdat God mij eerde door mij tot zijn boodschapper te maken.'
Het idee dat de jonge, heidense Mohammed door een hanief om zijn afgoderij werd berispt, druist in tegen de traditionele moslimvisie dat de Profeet altijd een onkreukbaar monotheïst zou zijn geweest. In de Islam wordt algemeen geloofd dat Mohammed, ook voordat hij door God geroepen werd; nooit aan de heidense rituelen van zijn gemeenschap heeft deelgenomen. In zijn biografie van de Profeet schrijft al-Tabari dat God ervoor zorgde dat Mohammed nooit aan heidense rituelen deelnam, zodat hij er niet door bezoedeld kon worden. Maar deze visie, die doet denken aan het katholieke geloof in de maagdelijkheid van Maria, wordt nauwelijks door de geschiedenis of de heilige teksten gestaafd. Niet alleen erkent de koran dat God Mohammed 'dwalend gevonden' en 'de weg gewezen' heeft (93:7), maar uit de oude overleveringen blijkt ook duidelijk dat Mohammed heeft meegedaan aan de Mekkaanse religieuze gebruiken: het maken van de omgang rond de Ka'ba, het brengen van offers en het houden van tahannoeths, heidense retraites.
Toen het heidense heiligdom werd afgebroken en herbouwd (het werd vergroot en van een dak voorzien) was Mohammed actief bij de werkzaamheden betrokken. Evengoed is het leerstuk van Mohammeds monotheïstische integriteit een belangrijk facet van het islamitische geloof, omdat het idee dat Mohammeds openbaring een goddelijke oorsprong had erdoor wordt ondersteund. Erkennen dat Mohammed door iemand als Zaid werd beïnvloed betekent voor sommige moslims dan ook het ontkennen van de goddelijke inspiratie van Mohammeds boodschap. Problematisch aan dit geloof is echter dat het stoelt op de algemene maar onjuiste veronderstelling dat religies in een soort cultureel vacuüm ontstaan. Dat is allerminst het.geval.
Alle religies zijn onverbrekelijk verbonden met het sociale, spirituele cn culturele klimaat waaraan ze zijn ontsproten en waarin ze zich hebben ontwikkeld. Religies worden niet door profeten geschapen. Profeten zijn in de eerste plaats hervormers die de geloofsovertuigingen en praktijken van hun gemeenschap opnieuw definiëren en interpreteren. Zodoende voorzien ze in nieuwe symbolen en metaforen waarmee latere generaties vat op de werkelijkheid kunnen krijgen. Vaak zijn het dan ook de opvolgers van de profeet die de verantwoordelijkheid op zich nemen om de woorden en handelingen van hun meester tot uniforme, gemakkelijk begrijpbare religieuze stelsels te smeden.
Net als menig profeet voor hem beweerde Mohammed nooit dat hij een nieuwe religie had uitgedacht. Hij erkende dat zijn boodschap een poging behelsde om de heersende geloofsovertuigingen en culturele gebruiken van het voor-islamitische Arabië te hervormen. Daarom wilde hij de Arabische volkeren de god van de joden en de christenen brengen. De koran zegt: 'Hij verordonneert voor jullie van de godsdienst wat Hij aan Noeh [Noach] had opgedragen en wat Wij aan jou geopenbaard hebben en wat Wij aan lbrahiem [Abraham], Moesa [Mozes] en 'Isa [Jezus] hadden opgedragen.' (42:13) Het verbaast dan ook niet dat Mohammed als jongeman door het religieuze milieu in het voor-islamitische Arabië werd beïnvloed.
Hoe uniek en door God bezield de islamitische beweging misschien ook was, de oorsprong van de islam is zonder twijfel verbonden met de multi-etnische en multireligieuze samenleving waardoor de verbeelding van de jonge Mohammed werd gevoed. Daardoor kon hij zijn revolutionaire boodschap zo verwoorden dat die gemakkelijk herkenbaar was voor de heidense Arabieren die hij wanhopig trachtte te bereiken. Want ongeacht wat Mohammed verder was, hij was zonder twijfel een man van zijn tijd, zelfs wanneer we die willen betitelen als een 'tijd van onwetendheid'.
Het verhaal over een verbazingwekkende ontmoeting tussen de hanief Zaid en Mohammed, die toen nog een tiener was, is niet erg bekend. Het is waarschijnlijk oorspronkelijk opgetekend door Joenoes ibn Boekair, op gezag van Ibn Isjaak, de eerste biograaf van Mohammed. Hoewel het uit de door Ibn Hisjaam bewerkte levensbeschrijving van Mohammed is geschrapt, heeft M.J. Kister maar liefst elf andere overleveringen genoemd waarin vrijwel identieke versies van het verhaal worden verteld.
Op - in de woorden van de kroniekschrijvers - 'een van de hete dagen in Mekka' keerden Mohammed en zijn jeugdvriend Ibn Haritha terug uit Ta'if, waar ze als offer voor een van de afgoden (waarschijnlijk al-Laat) een ooi hadden geslacht en geroosterd.
Onderweg door het hoger gelegen deel van de Vallei van Mekka liepen de jongens opeens Zaid tegen het lijf, die als kluizenaar in de heuvels bij Mekka leefde of zich langdurig van de wereld had afgezonderd. Mohammed en Ibn Haritha herkenden de hanief meteen, begroetten hem met 'de groet van de djahiliyya' (in'am sahahaan) en namen bij hem plaats om uit te rusten. 'Waarom bent u, zoon van Amir, gehaat bij uw volk?' vroeg Mohammed. 'Ik oordeelde dat zij godheden met God verbonden en ik weigerde dat ook te doen,' antwoordde Zaid. 'Ik wilde de godsdienst van Abraham.' Mohammed aanvaardde deze uitleg zonder commentaar en opende zijn zak met offervlees. 'Neemt u wat van dit voedsel, oom,' zei hij.
Maar Zaid reageerde vol walging. 'Neef, dit is toch een deel van de offers die je aan jullie afgoden hebt gebracht?' Mohammed beaamde dat. Zaid was verontwaardigd. 'Ik neem nooit iets van deze offers en wil er niets mee te maken hebben,' riep hij uit. 'Ik eet niets wat voor een andere godheid dan God is geslacht.'
Mohammed was zo onder de indruk van Zaids afkeuring dat hij, toen hij veel later dit verhaal vertelde, beweerde nooit meer 'een van hun afgodsbeelden te hebben gestreeld [...] en evenmin aan hen te hebben geofferd totdat God mij eerde door mij tot zijn boodschapper te maken.'
Het idee dat de jonge, heidense Mohammed door een hanief om zijn afgoderij werd berispt, druist in tegen de traditionele moslimvisie dat de Profeet altijd een onkreukbaar monotheïst zou zijn geweest. In de Islam wordt algemeen geloofd dat Mohammed, ook voordat hij door God geroepen werd; nooit aan de heidense rituelen van zijn gemeenschap heeft deelgenomen. In zijn biografie van de Profeet schrijft al-Tabari dat God ervoor zorgde dat Mohammed nooit aan heidense rituelen deelnam, zodat hij er niet door bezoedeld kon worden. Maar deze visie, die doet denken aan het katholieke geloof in de maagdelijkheid van Maria, wordt nauwelijks door de geschiedenis of de heilige teksten gestaafd. Niet alleen erkent de koran dat God Mohammed 'dwalend gevonden' en 'de weg gewezen' heeft (93:7), maar uit de oude overleveringen blijkt ook duidelijk dat Mohammed heeft meegedaan aan de Mekkaanse religieuze gebruiken: het maken van de omgang rond de Ka'ba, het brengen van offers en het houden van tahannoeths, heidense retraites.
Toen het heidense heiligdom werd afgebroken en herbouwd (het werd vergroot en van een dak voorzien) was Mohammed actief bij de werkzaamheden betrokken. Evengoed is het leerstuk van Mohammeds monotheïstische integriteit een belangrijk facet van het islamitische geloof, omdat het idee dat Mohammeds openbaring een goddelijke oorsprong had erdoor wordt ondersteund. Erkennen dat Mohammed door iemand als Zaid werd beïnvloed betekent voor sommige moslims dan ook het ontkennen van de goddelijke inspiratie van Mohammeds boodschap. Problematisch aan dit geloof is echter dat het stoelt op de algemene maar onjuiste veronderstelling dat religies in een soort cultureel vacuüm ontstaan. Dat is allerminst het.geval.
Alle religies zijn onverbrekelijk verbonden met het sociale, spirituele cn culturele klimaat waaraan ze zijn ontsproten en waarin ze zich hebben ontwikkeld. Religies worden niet door profeten geschapen. Profeten zijn in de eerste plaats hervormers die de geloofsovertuigingen en praktijken van hun gemeenschap opnieuw definiëren en interpreteren. Zodoende voorzien ze in nieuwe symbolen en metaforen waarmee latere generaties vat op de werkelijkheid kunnen krijgen. Vaak zijn het dan ook de opvolgers van de profeet die de verantwoordelijkheid op zich nemen om de woorden en handelingen van hun meester tot uniforme, gemakkelijk begrijpbare religieuze stelsels te smeden.
Net als menig profeet voor hem beweerde Mohammed nooit dat hij een nieuwe religie had uitgedacht. Hij erkende dat zijn boodschap een poging behelsde om de heersende geloofsovertuigingen en culturele gebruiken van het voor-islamitische Arabië te hervormen. Daarom wilde hij de Arabische volkeren de god van de joden en de christenen brengen. De koran zegt: 'Hij verordonneert voor jullie van de godsdienst wat Hij aan Noeh [Noach] had opgedragen en wat Wij aan jou geopenbaard hebben en wat Wij aan lbrahiem [Abraham], Moesa [Mozes] en 'Isa [Jezus] hadden opgedragen.' (42:13) Het verbaast dan ook niet dat Mohammed als jongeman door het religieuze milieu in het voor-islamitische Arabië werd beïnvloed.
Hoe uniek en door God bezield de islamitische beweging misschien ook was, de oorsprong van de islam is zonder twijfel verbonden met de multi-etnische en multireligieuze samenleving waardoor de verbeelding van de jonge Mohammed werd gevoed. Daardoor kon hij zijn revolutionaire boodschap zo verwoorden dat die gemakkelijk herkenbaar was voor de heidense Arabieren die hij wanhopig trachtte te bereiken. Want ongeacht wat Mohammed verder was, hij was zonder twijfel een man van zijn tijd, zelfs wanneer we die willen betitelen als een 'tijd van onwetendheid'.
Is het boek van Hans Jansen ("historische Mohammed") niet gewoon een kopie van Ibn Warraq?
What lies in the shadow of the statue?
Ergens las ik in in het boek van Reza Aslan, dat het historisch (bijna) niet te onderbouwen is dat de profeet Mohammed, vrede zij met hem, een analfabeet is. Volgens hem moest een koopman wel in staat zijn om kwitanties op te schrijven.
Nu is de vraag, kon iemand een koopman zijn zonder dat hij kon rekenen en schrijven in het begin van de zevende eeuw? Wijden de overleveringen iets over dit aspect (het schrijven van kwitanties, handeld drijven) met betrekking tot de profeet? Zo ja, wat? Wat zegt de Koran met betrekking tot analfabetisme van de profeet?
Nu is de vraag, kon iemand een koopman zijn zonder dat hij kon rekenen en schrijven in het begin van de zevende eeuw? Wijden de overleveringen iets over dit aspect (het schrijven van kwitanties, handeld drijven) met betrekking tot de profeet? Zo ja, wat? Wat zegt de Koran met betrekking tot analfabetisme van de profeet?
What lies in the shadow of the statue?
Is hanief Zaid dezelfde Zaid die de Koran als codex heeft geproduceerd?
What lies in the shadow of the statue?
Er is geweldig veel op een verkapte manier overgenomen dat buiten beschouwing houdende zou ik zeggen nee.quote:Op vrijdag 10 oktober 2008 17:33 schreef Ghazi het volgende:
Is het boek van Hans Jansen ("historische Mohammed") niet gewoon een kopie van Ibn Warraq?
De Koran en de Islamitische traditie spreekt over het woord 'ummi' wat multi interpretabel is, voor sommigen betekent het 'ongeletterd' voor de anderen analfabeet. In algemene - soenitische - context betekent het dat hij analfabeet was en nooit van een taalkundige opleiding had genoten, er zijn aan de andere kant ook wat uitdagendere interpretaties, wat vanuit mijn optiek logischer is dat Mohammed ongeletterd was dwz hij was niet op de hoogte van de inhoudelijke leer van de Judea-Christelijke traditie in detail zoals een profeet het wel zou behoren.quote:Op vrijdag 10 oktober 2008 17:39 schreef Ghazi het volgende:
Ergens las ik in in het boek van Reza Aslan, dat het historisch (bijna) niet te onderbouwen is dat de profeet Mohammed, vrede zij met hem, een analfabeet is. Volgens hem moest een koopman wel in staat zijn om kwitanties op te schrijven.
Nu is de vraag, kon iemand een koopman zijn zonder dat hij kon rekenen en schrijven in het begin van de zevende eeuw? Wijden de overleveringen iets over dit aspect (het schrijven van kwitanties, handeld drijven) met betrekking tot de profeet? Zo ja, wat? Wat zegt de Koran met betrekking tot analfabetisme van de profeet?
Voor welke punt je ook kiest beschrijven beide bronnen: De Koran en Hadith Mohammed als een 'ummi' wat het woord inhoudt is een onderwerp van discussies geweest door de eeuwen heen, wat men wel weet is dat er nooit een document is gevonden die door Mohammed zelf is geschreven.
Nopequote:Op vrijdag 10 oktober 2008 17:40 schreef Ghazi het volgende:
Is hanief Zaid dezelfde Zaid die de Koran als codex heeft geproduceerd?
Welke overlevering verhaalt dat Mohammed, vrede zij met hem, de chronologie van de Qu'ran voorgedragen had? En hoe betrouwbaar is deze traditie?
What lies in the shadow of the statue?
Onwetendheid of oplichterij?
Michiel Leezenberg
Hans Jansen
Zelf koranlezen
Amsterdam: De Arbeiderspers
226 pag. ¤ 16,95
Islam voor varkens, apen, ezels en andere beesten
Amsterdam: Van Praag
196 pag. ¤ 12,50
Hans Jansen en Abdul-Jabbar van der Ven
Bombrieven
Amsterdam: Van Praag
230 pag. ¤ 18,50
Hans Jansen schrijft al sinds jaren niet meer voor vakgenoten; in plaats daarvan richt hij zich uitsluitend tot het grotere publiek. Nu is het populariseren van wetenschappelijke kennis een belangrijke taak, die door wetenschappers maar al te vaak wordt verwaarloosd. Door de toegenomen onderwijslast en druk tot publiceren in vaktijdschriften wordt populariserend werk steeds lager gewaardeerd. Het maatschappelijke belang ervan is echter, zeker waar het het onderwerp islam betreft, zonneklaar.
Maar populariserend werk stelt ook zo zijn eisen aan de auteur: die moet een middenweg zoeken tussen toegankelijk taalgebruik en wetenschappelijke adequaatheid en precisie. Slaagt Jansen erin die balans te bewaren? Toegankelijk Nederlands schrijven is de relatief eenvoudige opgave. Jansen probeert dat met een stijl die vooral bestaat uit imitaties van Gerard Reve, tot in titels (vergelijk Zelf koranlezen met Reves Zelf schrijver worden en Zelf masturberen) en zinswendingen (vergelijk Jansens ‘ongelukken, daar houden we niet van’ met Reves ‘teveel drinken, daar hebben wij niets aan’) aan toe. Origineel is anders, maar goed.
Hoe zit het echter met het wetenschappelijke gehalte van Jansens werk? Eén ding dat onmiddellijk opvalt is dat Jansen grotendeels de discussie met vakgenoten uit de weg gaat. Zo is hij in vaktijdschriften bij herhaling gewezen op vertaalfouten en andere gebreken, maar daar heeft hij nooit op gereageerd. Het enige wat hij aan dergelijke kritiek lijkt over te houden is een blijvende wrok tegen degenen die hem geuit hebben. Voorts suggereert hij geregeld dat hij, anders dan talrijke (doorgaans niet bij naam genoemde) collega’s, zich niet laat verblinden door politiek-correcte dogma’s, en ook de negatieve kanten van de islam durft te belichten. Zelf zou hij dus alleen maar objectieve wetenschap beoefenen.
Tegelijkertijd legt Jansen echter een opmerkelijke belangstelling aan de dag voor pseudo-wetenschappelijke prietpraat. Zo steekt hij overal de loftrompet van Bat Ye’or, die in Eurabia de hysterische samenzweringstheorie verkondigt dat de EU samen met de Arabische Liga bezig is met een programma om Europa te islamiseren, en in elk vriendschappelijk gebaar richting moslims een teken van zelfopgelegde dhimmitude of onderdanigheid ziet. ‘Het is allemaal gedocumenteerd,’ zegt Jansen over Eurabia; maar wie dat boek met een minimum aan kritische zin leest, ziet al gauw dat Ye’or helemaal niets documenteert, behalve een goedbedoeld cursusje Arabisch hier en een krachteloze oproep tot wat meer solidariteit met de Palestijnen daar. Ook bezondigt ze zich aan de meest elementaire, en zo te zien opzettelijke, begripsverwarring tussen islamitische jihad, Palestijns verzet, Arabisch nationalisme en zelfs nazisme. Tsja.
Met wetenschap heeft dergelijke propaganda niets te maken; maar Jansen verliest elke kritische zin als hij Ye’or aanhaalt. Iets vergelijkbaars overkomt hem met het werk van Christoph Luxenberg. Jansen slikt dat voor zoete koek, zonder zelfs maar een enkele kanttekening te plaatsen bij de relevantie ervan voor het begrijpen van wat hedendaagse moslims drijft. Die relevantie is nihil: geen mens heeft ooit de koran gelezen op de manier die Luxenberg voorstelt. Zoals bekend verkondigt Luxenberg dat de taal van de koran allerlei Aramese termen bevat. Op zich is dat geen opzienbarend nieuws, maar hij draaft dit idee door tot in het extreme, met soms ronduit kolderieke resultaten. Het is inmiddels wel bekend dat de hoeri’s die in de koran aan martelaren worden beloofd volgens hem geen maagden, maar witte druiven zijn; maar ook de ghulman die in het paradijs op de gelovigen wachten zijn volgens Luxenberg en Jansen geen ‘knapen’, maar eveneens een soort fruit. Dat moet een gezond hiernamaals zijn, zo vol vitamine C. Wie zou daarvoor geen zelfmoordaanslag willen plegen?
Dialoog tussen doven
Maar het is niet uitgesloten dat Jansens eigen geschriften van een hoger niveau zijn dan dat van zijn voorbeelden. Laten we daar dus eens naar kijken. Over Bombrieven kunnen we kort zijn. Dat wordt door de uitgever aangeprezen als een ‘unieke correspondentie’, maar het is eerder een dialoog tussen doven. Jansen correspondeert erin met poldermoslim Abdul-Jabbar van der Ven, die zijn eigen fifteen minutes of fame inmiddels alweer achter zich heeft, inclusief de bedreigingen die daar blijkbaar bij horen. Geen moment komt er een constructieve dialoog op gang; in plaats daarvan klinken beide auteurs bij elke volgende brief meer verongelijkt, en eisen ze van de ander op steeds hogere toon dat die zich distantieert van deze of gene wandaad die door christenen respectievelijk moslims is begaan. Dat maakt dit boek tot pure geld- en papierverspilling.
Wetenschappelijke kennis heeft het voordeel dat ze testbaar is. Natuurkundige theorieën kun je testen met experimenten, en de beweringen van islamologen kun je verifiëren door hun verwijzingen na te lopen. Sommige van Jansens beweringen zijn alleen door collega-arabisten te verifiëren, zoals zijn opmerking in Zelf koran-lezen dat de uitleg in Galalayns korancommentaar ‘als het ware ingeweven in de oorspronkelijke tekst van het koranvers’ zou zijn (pag. 40). Wie Galalayn erop naslaat, ziet onmiddellijk dat daar niets van klopt: korantekst en uitleg worden altijd duidelijk van elkaar onderscheiden, met zowel typografische als syntactische middelen: korancitaten worden met haken aangegeven en vet gedrukt, en uitleg wordt doorgaans ingeleid met het woordje ayy, ‘dat wil zeggen’. Bovendien blijkt dat het citaat op dezelfde bladzijde, dat Jansen als de letterlijke bewoordingen van Galalayn presenteert, van alles uit het origineel weglaat.
Andere beweringen van Jansen zijn echter voor iedereen eenvoudig na te gaan, gewoon door de koran erop na te slaan of wat op het internet rond te kijken; specialistische kennis is daar niet voor nodig. Het verbazingwekkende is dat dat niet vaker gebeurt.
Islam voor varkens enz. lijkt op het eerste gezicht een zinvollere exercitie dan Bombrieven, omdat het antwoorden geeft op allerlei vragen die bij leken over de islam spelen. Die antwoorden blijken echter al gauw van een bedenkelijk allooi. Het gaat al mis bij de titel: volgens Jansen maakt de koran ongelovigen uit voor varkens, apen en ezels; hij is zo behulpzaam om zelf zijn bewijsplaatsen daarvoor aan te geven. Wie echter de moeite neemt om die eens na te lopen, zal al gauw ontdekken dat die zijn beweringen in het geheel niet staven. Vers 2.65, 5.60 en 7.166 verwijzen naar specifieke ongelovigen die bij een specifieke gelegenheid door God in apen zouden zijn omgetoverd; 74.50 ‘als waren zij opgeschrikte ezels / die vluchten voor een / woeste leeuw’ en 62.5 ‘de gelijkenis van hen / wie de Torah te dragen is / gegeven en haar daarna niet / hebben willen dragen is als de / gelijkenis van de ezel / die boeken draagt’ zijn geen scheldpartijen maar vergelijkingen; bovendien gaat 62.5 niet over joden in het algemeen, maar over joden die hun eigen openbaring, de Torah, hebben afgewezen.* Op de middelbare school worden leerlingen al geacht te weten wat het onderscheid tussen beweringen en vergelijkingen is, maar aan Jansen is het blijkbaar niet besteed.
Irrelevant
Dezelfde fouten worden goeddeels herhaald in Zelf koranlezen, dat de pretentie heeft de beginnende lezer op weg te helpen bij deze veeleisende en dikwijls duistere tekst. Maar hoe behulpzaam is deze gids? In het tweede hoofdstuk neemt Jansen de lezer mee in een lange discussie over de diakritische punten in en grammaticale aspecten van de Arabische korantekst — kwesties die grotendeels irrelevant zijn voor degenen die de koran in vertaling lezen — en slechts een mist van geleerdheid opwerpen die een kritische blik op de rest van het boek kan belemmeren. Probleem is namelijk dat Jansen eerst het welbekende verhaal vertelt hoe duister en meerduidig de koranteksten op veel plaatsen is, maar verderop in zijn boek zijn eigen wijze lessen volledig lijkt te vergeten. Zo bespreekt hij in hoofdstuk 7, ‘Pijnlijke kwesties’, allerlei koranpassages die zouden oproepen tot geweld tegen afvalligen en ongelovigen. Niet alleen doet Jansen voorkomen alsof de betrokken passages probleemloos vertaald en geduid kunnen worden, ook gaat hij hier zelf voor imam spelen: hij legt uit wat er ‘werkelijk’ in de koran zou staan, en wat ‘echte’ moslims daarom volgens hem zouden moeten doen. Dat is een ronduit fundamentalistische leeswijze, die zelfs door de radicaalste auteurs die Jansen aanhaalt niet wordt gevolgd. Zo weet volgens hem ‘elke moslim’ dat vers 2.256, ‘in religie bestaat geen dwang’, geabrogeerd zou zijn door het latere 9.5, ‘doodt dan de genotengevers / waar gij hen aantreft / en grijpt hen’. Hij beweert zelfs dat islamologen die er anders over denken mogelijk niet te goeder trouw zijn. Dit is pure bluf (en loze verdachtmaking van collega’s): zelfs de door Jansen herhaaldelijk aangehaalde Sayyid Qutb heeft, ook in zijn radicaalste geschrift, al-ma‘alim fi al-tariq, juist vers 2.256 hoog in zijn vaandel staan. Bovendien berust Jansens weergave van 9.5 op een serieuze tekstvervalsing: dat vers betreft namelijk een heel specifieke groep ongelovigen, te weten ‘de genotengevers / met wie gij / een verbond hebt aangegaan’ (9.1); waarschijnlijk verwijst deze passage naar het verdrag dat Mohammed in 628 met de heidense Mekkanen van Hudaibiyya sloot. Door deze context weg te laten verdraait Jansen de betekenis van 9.5 radicaal.
Een nog ernstiger staaltje tekstvervalsing met verregaande gevolgen is Jansens lezing van vers 8.12, ‘hakt dan in op de nekken van de ongelovigen’. Hij schrijft in Zelf koranlezen op pag. 184 dat dit vers een receptuur biedt voor het afslachten van godsdienstige tegenstanders. Ook hier wordt uit de omringende verzen duidelijk dat het hier geen ‘receptuur’ betreft, maar de beschrijving van een specifieke gebeurtenis, te weten de slag bij Badr (624), waarin God deze oproep bovendien niet aan mensen maar aan engelen deed: onmiddellijk voorafgaand aan de woorden die Jansen aanhaalt staat namelijk: ‘toen uw Heer openbaarde / aan de engelen’.
En ga zo maar door. Sommige fouten zijn zelfs van een zó elementair karakter dat je je afvraagt hoe Jansen ze in ’s hemelsnaam heeft kunnen maken. Of hij snapt de tekst van de koran niet, maar dan deugt hij niet als arabist; of hij zit zijn lezerspubliek willens en wetens te bedonderen, wat nog veel erger is. Of heeft hij zijn korancitaten soms zonder erbij na te denken ergens anders vandaan gehaald, bijvoorbeeld van één van de talloze anti-islamsites op het web? Of het nu onwetendheid is of oplichterij, het is ronduit verbazingwekkend dat Jansen niet of nauwelijks op wordt aangesproken op zijn talrijke slordigheden en elementaire fouten. Elke lezer, ook een journalist of eerstejaars student, kan kijken of wat Jansen over de koran beweert wel klopt, simpelweg door de desbetreffende passages erop na te slaan en in hun bredere verband te lezen. Wie zich niet door een ideologische pro- of anti-islamitische stellingname laat verblinden, ziet dan al gauw dat Jansens werk op puur inhoudelijke en methodologische gronden niet deugt. Het stemt tot nadenken dat een man als Jansen zonder blikken of blozen de grootste nonsens over de koran als wetenschappelijke waarheid durft te presenteren; het stemt nog meer tot nadenken dat blijkbaar geen collega-arabist de moeite neemt om dergelijk prutswerk publiekelijk aan de kaak te stellen.
Michiel Leezenberg doceert filosofie aan de Universiteit van Amsterdam en is verbonden aan het MA-programma Islam in de moderne wereld.
* Korancitaten komen uit de door Jaber en Jansen in hedendaags Nederlands omgezette vertaling van Kramers.
http://www.zemzem.org/zemzem/?q=node/6
Michiel Leezenberg
Hans Jansen
Zelf koranlezen
Amsterdam: De Arbeiderspers
226 pag. ¤ 16,95
Islam voor varkens, apen, ezels en andere beesten
Amsterdam: Van Praag
196 pag. ¤ 12,50
Hans Jansen en Abdul-Jabbar van der Ven
Bombrieven
Amsterdam: Van Praag
230 pag. ¤ 18,50
Hans Jansen schrijft al sinds jaren niet meer voor vakgenoten; in plaats daarvan richt hij zich uitsluitend tot het grotere publiek. Nu is het populariseren van wetenschappelijke kennis een belangrijke taak, die door wetenschappers maar al te vaak wordt verwaarloosd. Door de toegenomen onderwijslast en druk tot publiceren in vaktijdschriften wordt populariserend werk steeds lager gewaardeerd. Het maatschappelijke belang ervan is echter, zeker waar het het onderwerp islam betreft, zonneklaar.
Maar populariserend werk stelt ook zo zijn eisen aan de auteur: die moet een middenweg zoeken tussen toegankelijk taalgebruik en wetenschappelijke adequaatheid en precisie. Slaagt Jansen erin die balans te bewaren? Toegankelijk Nederlands schrijven is de relatief eenvoudige opgave. Jansen probeert dat met een stijl die vooral bestaat uit imitaties van Gerard Reve, tot in titels (vergelijk Zelf koranlezen met Reves Zelf schrijver worden en Zelf masturberen) en zinswendingen (vergelijk Jansens ‘ongelukken, daar houden we niet van’ met Reves ‘teveel drinken, daar hebben wij niets aan’) aan toe. Origineel is anders, maar goed.
Hoe zit het echter met het wetenschappelijke gehalte van Jansens werk? Eén ding dat onmiddellijk opvalt is dat Jansen grotendeels de discussie met vakgenoten uit de weg gaat. Zo is hij in vaktijdschriften bij herhaling gewezen op vertaalfouten en andere gebreken, maar daar heeft hij nooit op gereageerd. Het enige wat hij aan dergelijke kritiek lijkt over te houden is een blijvende wrok tegen degenen die hem geuit hebben. Voorts suggereert hij geregeld dat hij, anders dan talrijke (doorgaans niet bij naam genoemde) collega’s, zich niet laat verblinden door politiek-correcte dogma’s, en ook de negatieve kanten van de islam durft te belichten. Zelf zou hij dus alleen maar objectieve wetenschap beoefenen.
Tegelijkertijd legt Jansen echter een opmerkelijke belangstelling aan de dag voor pseudo-wetenschappelijke prietpraat. Zo steekt hij overal de loftrompet van Bat Ye’or, die in Eurabia de hysterische samenzweringstheorie verkondigt dat de EU samen met de Arabische Liga bezig is met een programma om Europa te islamiseren, en in elk vriendschappelijk gebaar richting moslims een teken van zelfopgelegde dhimmitude of onderdanigheid ziet. ‘Het is allemaal gedocumenteerd,’ zegt Jansen over Eurabia; maar wie dat boek met een minimum aan kritische zin leest, ziet al gauw dat Ye’or helemaal niets documenteert, behalve een goedbedoeld cursusje Arabisch hier en een krachteloze oproep tot wat meer solidariteit met de Palestijnen daar. Ook bezondigt ze zich aan de meest elementaire, en zo te zien opzettelijke, begripsverwarring tussen islamitische jihad, Palestijns verzet, Arabisch nationalisme en zelfs nazisme. Tsja.
Met wetenschap heeft dergelijke propaganda niets te maken; maar Jansen verliest elke kritische zin als hij Ye’or aanhaalt. Iets vergelijkbaars overkomt hem met het werk van Christoph Luxenberg. Jansen slikt dat voor zoete koek, zonder zelfs maar een enkele kanttekening te plaatsen bij de relevantie ervan voor het begrijpen van wat hedendaagse moslims drijft. Die relevantie is nihil: geen mens heeft ooit de koran gelezen op de manier die Luxenberg voorstelt. Zoals bekend verkondigt Luxenberg dat de taal van de koran allerlei Aramese termen bevat. Op zich is dat geen opzienbarend nieuws, maar hij draaft dit idee door tot in het extreme, met soms ronduit kolderieke resultaten. Het is inmiddels wel bekend dat de hoeri’s die in de koran aan martelaren worden beloofd volgens hem geen maagden, maar witte druiven zijn; maar ook de ghulman die in het paradijs op de gelovigen wachten zijn volgens Luxenberg en Jansen geen ‘knapen’, maar eveneens een soort fruit. Dat moet een gezond hiernamaals zijn, zo vol vitamine C. Wie zou daarvoor geen zelfmoordaanslag willen plegen?
Dialoog tussen doven
Maar het is niet uitgesloten dat Jansens eigen geschriften van een hoger niveau zijn dan dat van zijn voorbeelden. Laten we daar dus eens naar kijken. Over Bombrieven kunnen we kort zijn. Dat wordt door de uitgever aangeprezen als een ‘unieke correspondentie’, maar het is eerder een dialoog tussen doven. Jansen correspondeert erin met poldermoslim Abdul-Jabbar van der Ven, die zijn eigen fifteen minutes of fame inmiddels alweer achter zich heeft, inclusief de bedreigingen die daar blijkbaar bij horen. Geen moment komt er een constructieve dialoog op gang; in plaats daarvan klinken beide auteurs bij elke volgende brief meer verongelijkt, en eisen ze van de ander op steeds hogere toon dat die zich distantieert van deze of gene wandaad die door christenen respectievelijk moslims is begaan. Dat maakt dit boek tot pure geld- en papierverspilling.
Wetenschappelijke kennis heeft het voordeel dat ze testbaar is. Natuurkundige theorieën kun je testen met experimenten, en de beweringen van islamologen kun je verifiëren door hun verwijzingen na te lopen. Sommige van Jansens beweringen zijn alleen door collega-arabisten te verifiëren, zoals zijn opmerking in Zelf koran-lezen dat de uitleg in Galalayns korancommentaar ‘als het ware ingeweven in de oorspronkelijke tekst van het koranvers’ zou zijn (pag. 40). Wie Galalayn erop naslaat, ziet onmiddellijk dat daar niets van klopt: korantekst en uitleg worden altijd duidelijk van elkaar onderscheiden, met zowel typografische als syntactische middelen: korancitaten worden met haken aangegeven en vet gedrukt, en uitleg wordt doorgaans ingeleid met het woordje ayy, ‘dat wil zeggen’. Bovendien blijkt dat het citaat op dezelfde bladzijde, dat Jansen als de letterlijke bewoordingen van Galalayn presenteert, van alles uit het origineel weglaat.
Andere beweringen van Jansen zijn echter voor iedereen eenvoudig na te gaan, gewoon door de koran erop na te slaan of wat op het internet rond te kijken; specialistische kennis is daar niet voor nodig. Het verbazingwekkende is dat dat niet vaker gebeurt.
Islam voor varkens enz. lijkt op het eerste gezicht een zinvollere exercitie dan Bombrieven, omdat het antwoorden geeft op allerlei vragen die bij leken over de islam spelen. Die antwoorden blijken echter al gauw van een bedenkelijk allooi. Het gaat al mis bij de titel: volgens Jansen maakt de koran ongelovigen uit voor varkens, apen en ezels; hij is zo behulpzaam om zelf zijn bewijsplaatsen daarvoor aan te geven. Wie echter de moeite neemt om die eens na te lopen, zal al gauw ontdekken dat die zijn beweringen in het geheel niet staven. Vers 2.65, 5.60 en 7.166 verwijzen naar specifieke ongelovigen die bij een specifieke gelegenheid door God in apen zouden zijn omgetoverd; 74.50 ‘als waren zij opgeschrikte ezels / die vluchten voor een / woeste leeuw’ en 62.5 ‘de gelijkenis van hen / wie de Torah te dragen is / gegeven en haar daarna niet / hebben willen dragen is als de / gelijkenis van de ezel / die boeken draagt’ zijn geen scheldpartijen maar vergelijkingen; bovendien gaat 62.5 niet over joden in het algemeen, maar over joden die hun eigen openbaring, de Torah, hebben afgewezen.* Op de middelbare school worden leerlingen al geacht te weten wat het onderscheid tussen beweringen en vergelijkingen is, maar aan Jansen is het blijkbaar niet besteed.
Irrelevant
Dezelfde fouten worden goeddeels herhaald in Zelf koranlezen, dat de pretentie heeft de beginnende lezer op weg te helpen bij deze veeleisende en dikwijls duistere tekst. Maar hoe behulpzaam is deze gids? In het tweede hoofdstuk neemt Jansen de lezer mee in een lange discussie over de diakritische punten in en grammaticale aspecten van de Arabische korantekst — kwesties die grotendeels irrelevant zijn voor degenen die de koran in vertaling lezen — en slechts een mist van geleerdheid opwerpen die een kritische blik op de rest van het boek kan belemmeren. Probleem is namelijk dat Jansen eerst het welbekende verhaal vertelt hoe duister en meerduidig de koranteksten op veel plaatsen is, maar verderop in zijn boek zijn eigen wijze lessen volledig lijkt te vergeten. Zo bespreekt hij in hoofdstuk 7, ‘Pijnlijke kwesties’, allerlei koranpassages die zouden oproepen tot geweld tegen afvalligen en ongelovigen. Niet alleen doet Jansen voorkomen alsof de betrokken passages probleemloos vertaald en geduid kunnen worden, ook gaat hij hier zelf voor imam spelen: hij legt uit wat er ‘werkelijk’ in de koran zou staan, en wat ‘echte’ moslims daarom volgens hem zouden moeten doen. Dat is een ronduit fundamentalistische leeswijze, die zelfs door de radicaalste auteurs die Jansen aanhaalt niet wordt gevolgd. Zo weet volgens hem ‘elke moslim’ dat vers 2.256, ‘in religie bestaat geen dwang’, geabrogeerd zou zijn door het latere 9.5, ‘doodt dan de genotengevers / waar gij hen aantreft / en grijpt hen’. Hij beweert zelfs dat islamologen die er anders over denken mogelijk niet te goeder trouw zijn. Dit is pure bluf (en loze verdachtmaking van collega’s): zelfs de door Jansen herhaaldelijk aangehaalde Sayyid Qutb heeft, ook in zijn radicaalste geschrift, al-ma‘alim fi al-tariq, juist vers 2.256 hoog in zijn vaandel staan. Bovendien berust Jansens weergave van 9.5 op een serieuze tekstvervalsing: dat vers betreft namelijk een heel specifieke groep ongelovigen, te weten ‘de genotengevers / met wie gij / een verbond hebt aangegaan’ (9.1); waarschijnlijk verwijst deze passage naar het verdrag dat Mohammed in 628 met de heidense Mekkanen van Hudaibiyya sloot. Door deze context weg te laten verdraait Jansen de betekenis van 9.5 radicaal.
Een nog ernstiger staaltje tekstvervalsing met verregaande gevolgen is Jansens lezing van vers 8.12, ‘hakt dan in op de nekken van de ongelovigen’. Hij schrijft in Zelf koranlezen op pag. 184 dat dit vers een receptuur biedt voor het afslachten van godsdienstige tegenstanders. Ook hier wordt uit de omringende verzen duidelijk dat het hier geen ‘receptuur’ betreft, maar de beschrijving van een specifieke gebeurtenis, te weten de slag bij Badr (624), waarin God deze oproep bovendien niet aan mensen maar aan engelen deed: onmiddellijk voorafgaand aan de woorden die Jansen aanhaalt staat namelijk: ‘toen uw Heer openbaarde / aan de engelen’.
En ga zo maar door. Sommige fouten zijn zelfs van een zó elementair karakter dat je je afvraagt hoe Jansen ze in ’s hemelsnaam heeft kunnen maken. Of hij snapt de tekst van de koran niet, maar dan deugt hij niet als arabist; of hij zit zijn lezerspubliek willens en wetens te bedonderen, wat nog veel erger is. Of heeft hij zijn korancitaten soms zonder erbij na te denken ergens anders vandaan gehaald, bijvoorbeeld van één van de talloze anti-islamsites op het web? Of het nu onwetendheid is of oplichterij, het is ronduit verbazingwekkend dat Jansen niet of nauwelijks op wordt aangesproken op zijn talrijke slordigheden en elementaire fouten. Elke lezer, ook een journalist of eerstejaars student, kan kijken of wat Jansen over de koran beweert wel klopt, simpelweg door de desbetreffende passages erop na te slaan en in hun bredere verband te lezen. Wie zich niet door een ideologische pro- of anti-islamitische stellingname laat verblinden, ziet dan al gauw dat Jansens werk op puur inhoudelijke en methodologische gronden niet deugt. Het stemt tot nadenken dat een man als Jansen zonder blikken of blozen de grootste nonsens over de koran als wetenschappelijke waarheid durft te presenteren; het stemt nog meer tot nadenken dat blijkbaar geen collega-arabist de moeite neemt om dergelijk prutswerk publiekelijk aan de kaak te stellen.
Michiel Leezenberg doceert filosofie aan de Universiteit van Amsterdam en is verbonden aan het MA-programma Islam in de moderne wereld.
* Korancitaten komen uit de door Jaber en Jansen in hedendaags Nederlands omgezette vertaling van Kramers.
http://www.zemzem.org/zemzem/?q=node/6
What lies in the shadow of the statue?
|
|
