Ooit geloofde ik, oprecht en heilig, net zoals vele gelovigen na mij en met mij geloofde ik heilig in God. Ik had mijn leven aan God toegewijd, ik bad tot hem en bedankt hem. Ik leefde de wat we de Islamitische leven noemen. Ik ging bidden om antwoorden te krijgen, ik voelde een rust in me, voelde me vredig en andere fijne gevoelens.
Jarenlang heb ik me leven toegewijd aan God, geloofd en verkondigd dat hij een, uniek, machtig, eeuwig, rechtvaardig en barmhartig is. Ik weet hoe het voelt om te geloven, het is een geweldige ervaring. Door te bidden denken dat je in contact staat met je schepper, ik genoot er van, het voelde geweldig aan en als de waarheid, maar langzamerhand, zonder dat ik het merkte kwam ik aan in een punt in mijn leven met een dilemma, met wat wou ik doorgaan, met wat ik geloof of met wat ik weet wat waar is.
Ik ga hier niet het hele verhaal neerzetten, maar ik voelde wel alsof me god uit velen had gekozen en mijn leven had veranderd, maar in ieder geval, ik had een vooringenomenheid dat ik een zondaar was die Gods leiding nodig had. Om het niet te veel op mezelf te spelen, na vele discussies, contradicties, filosofische uiteenzettingen en commentaren ben ik tot de conclusie gekomen dat ik fout zat.
Er is geen bewijs, geen goed argument of reden om een God aan te nemen. Ik realiseerde me dat ik als gelovige nooit objectief kan zijn als ik oprecht naar de waarheid zoek. Mensen die in God geloven nemen godsbestaan als absolute feit aan, terwijl, hoe kan iets wat absoluut is niet te bewijzen zijn? Als er een god is waarom dan debatteren, eeuwenlang, had het al niet eeuwen geleden bewezen moeten zijn? We moeten toegeven dat er sprake is van onzerkerheid, als we echt wisten dat God bestond hadden we vandaag de dag geen atheisten of zoveel verschillende geloven.
Elke weekend zien ik een massale onzekerheid, in de moskee, kerk, synagoge dat mensen bij elkaar komen om godsbestaan onderling door elkaar te bevestigen, het enige waar in dit gebeurt met zeker weten is wetenschap. Door empirisch onderzoek, ipv massale onzekerheid. Dingen waar wetenschap nog niet over uit is, is dingen die wetenschap nog niet weten te schuiven op een God, terwijl de vragen steeds vaker en sneller worden ingevuld met theorieën en feiten.
We hebben geen Zeus of Thor meer nodig om Donder en bliksem te verklaren, we hebben geen Hera meer nodig om vruchtbaarheid of Aphrodite om liefde te verklaren meer nodig, ze zijn dood en nog weinig mensen geloven er uberhaupt nog in. Het is een leuke sprookje, maar meer ook niet, waarom zouden de huidige monotheisten dan anders zijn?
Een persoon heeft een limiet, beperkingen, we gaan uit dat God een persoon is, hoe kan hij dan geen beperkingen hebben, Gods almacht, alwetendheid zijn allemaal tegenstrijdige factoren die een argument tegen hem zijn, zou zijn bestaan dan ook misschien tegenstrijdig kunnen zijn? Als je geen beperkingen hebt heb je geen identiteit en als je geen identiteit hebt besta je niet.
Een andere punt is dat God altijd wordt beschreven als een immateriele wezen, hoe kan iets immaterieel zijn, onze ervaringen leren dat iets om te kunnen communiceren altijd wel een vorm van materiele belichaming moet hebben. Om te praten over immateriele wezens is praten over niets.
Hoe dan ook zelfs zou je God kunnen verzoenen met logica, ben je wrs in de minderheid, want miljarden gelovigen strijden met elkaar, wat god wel en niet is, dus wie is god, wat is god? Is waar jij in gelooft wel god? Zelfde naam toch? Teveel argumenten tegen geloof.
Korte samenvatting: Zie TT.