Six Shooter (Martin McDonagh, 2004)Bijzonder toffe short met een erg strakke climax. Meer verklappen zou zonde zijn.
National Treasure: Book of Secrets (John Turteltaub, 2007)
Schatzoeken was nog nooit zo gemakkelijk als in 'National Treasure: Book of Secrets", waarin een mat acterende Nicholas Cage op zoek gaat naar het grote geld om de eer van een voorouder te herstellen. Het is niet het enige contrast in de film, waarin gebrek aan logica nimmer wordt vermeden. Wellicht is het een fijne gedachte dat alles wat je in je hoofd haalt mogelijk is, maar na een halfuurtje wordt het, hoe je het ook wendt of keert, wel knap vervelend.
Street Kings (David Ayer, 2008)
Gekwelde politieagenten zijn van alle tijden en in 'Street Kings' is de hier ietwat pafferige Keanu Reeves aan de beurt. Zijn vrouw storf in een werkgerelateerd misdrijf, hij begon met drinken en criminelen konden sindsdien rekenen op een weinig zachtaardige aanpak. Dat hij hierbij de grenzen van het toelaatbare overschrijdt wordt natuurlijk opgemerkt door oplettende collega's. Maar laten we eerlijk zijn; het kan de kijker maar weinig schelen. Want drugssnuivende kindermisbruikers verdienen de dood en iedereen die vindt van niet, heeft er maar weinig van begrepen. De film probeert met de gebruikelijke goed/slecht contrasten en wat corruptie-thematiek nog even het morele dillemma tussen eerlijkheid en gerechtigheid aan te kaarten maar heeft daar tegelijk maar weinig zin in. Want uiteindelijk draait het hier gewoon om de actie. Dat Reeves als agent het boekje te buiten gaan wil dan ook niet zeggen dat de film dat doet. Die ontrolt zich geheel volgens de regeltjes en is daarmee zeker onderhoudend, maar allerminst bijzonder.
Le Procès (Orson Welles, 1962)
Er zijn weinig films die zo'n beklemmende en surrealistische sfeer weten te creëren als Orson Welles' 'Le Procès'. De onbegrijpelijke wereld waar Josef K. (Anthony Perkins) in terecht komt als hij wordt beschuldigd van iets dat voor hem verborgen wordt gehouden, heeft alle kenmerken van een ware nachtmerrie. De vreemde karakters om hem heen, leeg en ongevoelig voor logica, de claustrofobische omgevingen en de gebeurtenissen waaraan Josef ten prooi valt, zijn volledig ongrijpbaar en zo staat het lot van de aangeklaagde eigenlijk al vanaf het begin aan vast. Josef zit vast in de onstopbare molen van het wetssysteem en er is geen ontkomen aan. Perkins (bekend van Hitchcock's ('Psycho') overtuigt als de aangeklaagde en de beeldende kracht van Welles is, net als zijn eerdere 'Citizen Kane' en 'Touch of Evil' van een bijzondere kwaliteit. Franz Kafka's klassieker had niet op een veel betere verfilming kunnen rekenen.
Hitman (Xavier Gens, 2007)
Voor wie gelooft dat de Russen nog altijd de bad guys zijn, stoere mannen boven kwetsbare vrouwen staan, Timothy Olyphant kan acteren, een verhaal er niet toe doet en voor wie houdt van voorspelbaarheid, gebrek aan logica en een lekker onoriginele aanpak is Xavier Gens' gameverfiliming 'Hitman' perfect. Voor alle anderen, en met name voor diegenen die Gens' eerdere film 'Frontière(s)' konden waarderen, kan deze mix van alles wat al eens eerder béter is gedaan, slechts uitlopen op een aantal flinke irritaties.
Untraceable (Gregory Hoblit, 2008)
In 'Untraceable' laat een psychopaat zijn publiek - de interactieve bezoekers van zijn website - door het bekijken van de site actief bijdragen aan de uiteindelijke dood van zijn slachtoffer. Maar is het dan zijn slachtoffer, of eigenlijk dat van het publiek? Dat vraagt regisseur Gregory Hoblit ('Primal Fear', 'Fallen', 'Fracture') zich af in 'Untraceable', zijn nieuwe thriller met een maatschappijkritisch laagje. Hoblit schetst tot in het extreme de schadelijke gevolgen van het grenzeloos voyeuristische gedrag van internetbezoekers, maar speelt helaas zelf maar al te graag in op datzelfde gedrag; de moorden zijn sadistisch en worden expliciet in beeld gebracht, waardoor de moraal een nogal dubbelzinnige lading krijgt. Bovendien worden de gebruikelijke thrillercliché's niet vermeden waardoor de niet onaardige plot wat ondergesneeuwd wordt. Desalnietemin heeft 'Untraceable' een aantal spannende momenten en is het acteerwerk (met onder andere Diane Lane) in orde, waardoor de anderhalf uur moorden kijken nooit vervelend wordt.
Verder was
Vérités et Mesonges van Welles ook heel vermakelijk, vielen
Borderland (2007),
88 Minutes (wel heel fout, maar ook weer niet zooo fout) en
The Eye (de remake dus) me best mee, was
I Centi Passi erg de moeite waard, was
Journey into Fear (1943) niet zo heel boeiend, vond ik stiekem
Miami Vice helemaal niet zo kut (ondanks dat er van alles en nog wat op aan te merken valt) en waren
Chaos (2005, die met Statham) en
John Rambo toch wel erg verrot.
[ Bericht 5% gewijzigd door Doff op 04-06-2008 23:50:22 ]