(zoon) 12 jaar, depressie, opname, prozac! deel 3

Hoi,

hierbij het vervolg ;

kind van 11 begint met Prozac voor depressie
kind 11 jaar.depressie,prozac,klinische opname

In het heel kort het vorige topic samengavat,
Mijn zoon van 12 heeft al paar jaar depressie ,en een dystyme stoornis.
Ook zijn er aanwijzingen voor ADHD en ASS maar dit is niet gediagnogstiseerd
Deze is in zo mate ernstig dat er verschillende therapieen geprobeerd zijn, maar nks mocht echt baten
hij heeft sinds september prozac, nu inmiddels 15 mg
Hij is sinds 6 december 2007 opgenomen in wickraderheem (psychiatrische instelling voor kinderen )

het gaat met 1 stap vooruit en 2 stappen terug lijkt het wel soms al gaat het de laatste tijd steed beetje beter

quote:

Op maandag 28 april 2008 21:20 schreef IHVK het volgende:
Ik zou toch de foto's uit het fotoboek verwijderen als ik jou was.

Lijkt me echt niet fijn als later een paar klasgenoten deze reeks terugvinden.

Een goede die mij op de foto's herkent
maar dit is ook beetje on topic om hier verder over te gaan

ze helpen echt heel goed, had echt wel mijn twijfels en merk wel dat ik zelf ook alert moet blijven maar daar ben je ouder voor
Vooral nu op de groep waar hij zit, zijn ze echt proffesioneel goed bezig, staan ze ook voor ouders klaar enz
voor de opname had ik hier wel mijn twijfels over omdat het zolang duurde voor hij zonder crisis kon worden opgenomen en therapieen niet aansloegen maar ze hebben echt hun best gedaan

[ Bericht 48% gewijzigd door candygirl op 28-04-2008 21:47:15 ]

quote:

Op maandag 28 april 2008 21:33 schreef Xennia het volgende:
Het komt overigens wel vaker voor dat kinderen als K. verslavingsgevoelig zijn. Het is inderdaad zaak daarbij vroeg in te grijpen. Misschien helpt het om informatie op te vragen bij verslavingszorg en de gevolgen met K. te bespreken. Ik heb voor soortgelijke clienten wel eens een gastspreker van de Brijderstichting uitgenodigd en dat werkte vaak erg verhelderend voor de kinderen.

Xennia
klopt idd wat je zegt
net met mentor gesproken en hij gaf dit ook aan
hij heeft zelf met verslaafden gewerkt dus wist ook heel goed waar hij over praatte
volgens hem heeft het wel indruk gemaakt op K
ook de nadelen ervan
maar wat de mentor ook zei dat het ook de leeftijd was om uit te proberen klopt ook wel
ok 12 is wel erg jong ,maar het gaat zich mij meer om het liegen over het geld en de kans dat hij er verslaafd aan raakt, juist omdat hij daarvoor vatbaarder is
Als mijn oudste zoon dat gedaan had, zou ik hem zeker ook toegesproken hebben maar niet zo zwaar opgepakt hebben
terwijl ik nu over K ook wel milder kan denken en het niet meer zo zwaar neem
het is gebeurd, en hij heeft de consuquenties op meerdere manieren aanvaren dus hoop dat het bij deze ene keer blijft
wil idd wel nog ingo opvragen en dit met K zelf ook nog bespreken

quote:

Op dinsdag 29 april 2008 04:19 schreef SebasC het volgende:
Waarvoor de depressie? Iets traumatisch gebeurd in zijn verleden? Heb het topic niet gevolgd, mijn excuus.

ongeveer 5 jaar geleden zijn er 1 jaar voor hem heel veel dingen gebeurd
hij heeft zijn opa voor zijn ogen zien sterven en daar heeft hij zich zelf heel lang de schuld van gegeven
hij lag in bed te logeren en zijn opa is richting naar de douche lopen onwel geworden en heeft zich aan de deur waar K lag vastgehouden
maar die deur was niet goed dicht en toen is hij naast zijn bed gevallen
hij is gestorven aan een hersenbloeding maar hij kon het maar niet verwerken
een paar maanden later ben ik gescheiden van zijn vader, dit vond hij natuurlijk al heel erg net zoals de meeste kinderen.
maar mijn ex heeft maandelang vernielingen aangebracht in ons nieuwe huis,aan de auto ,mij bedreigt enz
Zijn broer heeft in die periode zo'n maand of 5 erge driftbuien gehad door de boosheid over de scheiding,wat ons leven ook echt beinvloeden
iedere avond veel geschreeuw boosheid enz en K zat er tussenin
K was hierdoor zo verdrietig en boos dat hij agressief reageerde ,waarop andere kinderen heb gingen pesten.
De dood van zijn hond die voor hem vaak troost bood, een mishandeling door een volwassen op straat.
En dit alles bij elkaar is blijven meespelen, en alleen maar erger geworden toen
hij is toen in een dip geraakt maar omdat er eigenlijk meer aandacht uitging naar mijn oudste zoon is dat in eerste instantie beetje ontgaan
pas toen het steeds erger werd heb ik aan de bel getrokken maar toen waren we alweer een half jaar.
hij heeft wel zover alles verwerkt, maar ook weer niet, hij blijft er erg in hangen

quote:

Op dinsdag 29 april 2008 09:40 schreef Copycat het volgende:
Ligt de grens voor kind/ouderproblematiek in OUD op 12 jaar, aangezien dit topic niet daar maar in R&P is geopend?

nee niet echt,maar de mods vroegen om hier in psycholoigie en psychiatrie meer aandacht te besteden aan kinder pychiatrie dus vandaar dit topic hier
en er schrijven ook veel mensen in het topic die zelf in de hulpverlening werken of vroeger zelf dit meegemaakt hebben ,en niet echt ouders van kinderen.

quote:

Op dinsdag 29 april 2008 11:01 schreef Re het volgende:
hoi candygirl

Waaraan merk je dat het nu beter met hem gaat. Wat voor soort begeleiding krijgt hij en hoe gaat hij om met het gebruik van toch zware medicatie.

Hoi,
De begeleiding die hij krijgt is de 24 uurs opname
hij krigt op de ergo therapie na geen specifieke therapie,omdat gespreks therapie in het verleden niks geholpen heeft
wel heeft hij wekelijks gesprekken met mentor, en met ons samen eens per twee weken met de ouderbegeleiding
Door de 24 uurs opname kan door de groepsleiding voortdurend in de gaten gehouden hoe zijn stemming is, hoe hij dit aan kan geven (met gevoels kaarten ) zijn gevoel benoemen , en er ook iets mee kunnen dan alleen maar boos of depressief te raken

Ik merk dat het beter gaat omdat als hij thuis is niet meer zich laat hangen, geen agressief of boos gedrag meer vertoond
tenminste niet meer als een "normale" jongen cq puber
Hij is opgenomen omdat het thuis niet meer ging door zijn drifbuien en zelfmoord gedachten ,plannen en een poging , al was die niet zo heel serieus maar dat was ook echt een druppel dat het niet meer ging

de medicatie vind hij zelf niks, hij zegt dat het niet helpt en heeft veel lichamelijke klachten ervan, zoals hoofdpijn, misselijkheid en nare dromen
wij in de thuis situatie en de therapeuten zien wel dat het aanslaat, hij blijft niet meer zo hangen in negatieve dingen, heeft weing uitbarstingen enz
alleen merk je de lichamelijke klachten wel goed bij hem.
Het is moelijk een afweging te maken, niemand kan garanderen dat zijn vooruitgang echt aan de medicatie ligt, maar stel het is wel zo en je stopt,en je valt terug moet je weer opnieuw beginnen met alle gevolgen van dien.

quote:

Op dinsdag 29 april 2008 16:04 schreef Xennia het volgende:

[..]

En om het beeld compleet te maken heeft recentelijk een groepsgenootje zelfmoord gepleegd en is kort daarna zijn oom overleden. Voor de rest vind ik echt dat geinteresseerden maar de moeite moeten nemen de oude topics te lezen

quote:

Op woensdag 30 april 2008 10:18 schreef SHE het volgende:
ze reageert op Xennia hoor.

Kutverhaal zeg; maar niet zo verwonderlijk dat je kind de weg kwijt raakt als je bedenkt wat hem allemaal is overkomen. Kinderen draaien voor heel wat minder door. Ik hoop dat het aanslaat en je snel je kind weer terug hebt!.
En wie zorgt er voor jou CG? Een en ander zal je ook wel niet in de koude kleren zijn gaan zitten neem ik aan?

Hoi,

Vanuit de instelling waar hij zit, krijg ik ouderbegeleiding
Daar draait het om, hoe ik met K omga, wat de thuis situatie is en wat hun zien aan K en hoe we daar mee omgaan op een manier dat we allebei tevreden zijn.
Maar dat gaat dus niet echt over mijn gevoel erbij enz, vorige week toevallig wel een gesprek gehad erover.
Ik zei dat ik me zo ongelooflijk machteloos voelde erdoor, en dat ik in een mijn hoofd nog steeds naar oplossingen aan het zoeken ben.
Zei vond dat ik daar teveel mee bezig ben en het los moest laten.
Maar dat kan ik niet, ik heb bewezen dat ik mijn zorg kan delen met anderen door hem te laten opnemen.
Maar dat ik nog steeds veel verantwoording voel en naar oplossingen blijf zoeken vind ik gewoon iets wat normaal is.
maar ik had ook het idee dat ze een verkeerd beeld van me heeft, ze dacht dat ik er 24 uur per dag mee bezig ben en niet van andere dingen kon genieten.
Maar dat kan ik gelukkig wel, ik kan echt genieten van andere dingen al blijft dat gewoon in mijn achterhoofd wel rondspoken.
Maar het is ook niet zo dat mijn verhalen alleen over hem gaan, juist niet.
De volgende keer zal ik dit ook wel aangeven wat ik bedoel, en nog eens vragen wat zij precies bedoelt.
Verder krijg ik geen hulp , al denk ik af en toe dat het niet slecht zou zijn, of een praatgroep met ouders van kinderen die daar opgenomen zitten.
Maar dat is daar helaas niet.

Ik ben gewend om oplossingen te vinden voor problemen, zo zit mijn karakter nu eenmaal in elkaar , dat geeft mij toch een soort van zekerheid.
Maar K sta ik dus volkomen machteloos en met dat gevoel kan ik heel moelijk omgaan.
De praktische adviezen allemaal weet ik wel en kan ik zover wel oplossen maar mijn gevoel en verstand staan geloof ik teveel van elkaar af
Dit terwijl ik het wel kan scheiden van elkaar.
bijvoorbeeld als K over iets in zit, waar hij echt verdriet van heeft, kan ik dit gewoon benoemen, hem troosten, duidelijk toespreken en moed in spreken.
Ik merk dat die duidelijkheid hem ook goed doet, maar zo gauw ik dan op weg naar huis ben, komt mijn gevoel over zijn verdriet echt wel te voorschijn.
Op zo moment lopen verstand en gevoel ook door elkaar.

hm ik verbaas me zelf dat ik het zo opschrijf, maar het is wel zo
Ik weet wel dat ik nu doe wat ik kan, en als ik wist dat alles goed kwam ,kon ik er ook anders tegen kijken
En ok niemand kan een toekomst weten, maar bij K zie ik het nog niet echt goedkomen, juist omdat hij de moed zelf heeft opgegeven dat hij ooit een normaal leven krijgt