Wat naar, Fuente... Wel 'fijn' dat je tenminste duidelijkheid hebt over het lot van je kat, zodat je niet nog wekenlang hem denkt te zien of te horen.
Wij nemen onze kinderen altijd mee naar begrafenissen en crematies. (Ik heb het dan over mensen, met dieren hebben we het nog niet aan de hand gehad, tenminste, toen was onze oudste nog te klein.) Wij zijn met dit soort dingen nogal nuchter, het hoort bij het leven en we proberen er zo open mogelijk over te zijn. We bereiden ze voor op wat ze te zien krijgen (let wel: het
LIJKT alsof ze slapen benadrukken, anders durft ze zelf misschien niet meer te slapen!) en gebruiken het simpele woord 'dood'. Plantjes gaan ook dood, dan zijn ze 'stuk', ze doen het niet meer. De poes heeft niet goed uitgekeken met oversteken en heeft toen een heel erg ongeluk gehad met een auto en toen is hij dood gegaan. Verder beantwoord ik wat ze vragen, voor zover ik dat kan. En als ik er erg verdrietig om ben, laat ik dat ook gewoon zien.
Het sterretjesverhaal zou ik achterwege laten, dat levert wel erg lastige vragen op, lijkt me. ("Hoe kan Freek nou ineens vliegen en wanneer komt ie weer naar beneden?")
Soms gaan kinderen 'gemakkelijker' met dingen om dan wij als volwassenen. Deze week ontdekte Randy een dode wesp in de gang. Hij huilde nog net niet, maar leek zwaar onder de indruk; "Zielig he, mam?" Mijn eerste gedachte was; gooi in de prullenbak dat ding, maar ik dacht dat het wel erg bruut van me zou zijn, dus ik bedacht in mijn hoofd al een hele begrafenisceremonie. Heel pedagogisch verantwoord vroeg ik Randy wat we nou met hem moesten doen (ik ging er blind vanuit dat hij hem wou begraven, net als Pino en Tommy deden met een vlieg in Sesamstraat), waarop hij vrolijk vroeg of hij hem in de prullenbak mocht gooien!