PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel III

Maar om even terug te vallen over mijn stoornis

Ik heb de diagnose al vroegtijdig gekregen ik was bijna 6 jaar

Ik heb het toen die tijd heel erg moeilijk gehad, en ik zal mijn moeder het maar na moeten vragen zij kan ook openlijk zeggen dat ik inderdaad een heel moeilijk geval was. Ik was zo in de war, en zo autistisch. Het ene moment overdonderde het autistische gevoel zonder dat ik er erg in had. De ene keer kon ik zwaar overstuur raken door bepaalde geluiden, ik kon al geen verandering verdragen en ik preekte (dood’s) angsten uit ‘om het zo maar te benoemen’
Ik was echt geen makkelijke persoon. Maar het probleem werd alsmaar erger omdat ik geen begrip kreeg van de buiten wereld’ ik werd daar alsmaar op getreiterd. Toen was het hellemaal loos geworden ik heb heel wat dingen in mijn geest moeten halen waar ik nu van zal moeten denken. Heb ik daar geen spijt van moeten hebben

Als ik ruzie kreeg met kinderen. Dan greep ik naar bakstenen en ging er mee gooien, ik ging met schoffels, harken achter iemand aan renen om die persoon uiteraard te belagen. Ik heb met glas lopen gooien, messen lopen trekken. Als ik me niet veilig voelde
Kortom ik was absoluut niet Toerekeningsvatbaar. Maar dit kwam ook dat ik absoluut niet met de situaties over weg kon omdat ik heel vaak getreiterd werd vroeger. Maar er was natuurlijk veel meer. Als ik dingen niet begreep dan moest mijn slaap kamer het omgelden om alles wat voor mijn voeten kwam kapot te trappen, ik ging schelden tegen mijn moeder etc, etc,

Kortom als ik er nu aan terug denk heb ik eigenlijk als kind zijne echt geen normaal leventje gehad. En het nare daar van is, is dat je als kind niet realiseert dat je anders bent dan anders.

Ik ben er zins mijn puber tijd achter gekomen dat ik anders was. Maar ben normaler wezen functioneren toen ik een jaartje of 19 was. Toen ik 21 jaar was, begin ik beetje bij beetje te snappen hoe ik ben, wat ik ben, en hoe ik de situaties onder controle moest houden

Nu is mijn pdd-nos af en toe nog steeds een last. Maar ik kan wel na denken wat ik doe, en hoe ik moet onderhandelen. Maar sommige dingen over komt me gewoon, daar kan ik niks tegen doen. Al kan ik zo hard tegen een muur slaan, biddend & hopen dat ik uiteindelijk normaler kan reageren bij een bepaalde situatie. Maar nee als iets niet soepel moet lopen en het onweer in op komt, dan komt het gewoon. Maar het grappige is, dit komt in het algemeen in situaties voor waar ik niet bang ben, dat ik niet word begrepen. Maar in het dagelijkse leven ben ik niks anders, dan een dood normaal uitziende persoon die af en toe met een onzekere lijkende blik over straat loopt. Omdat ik alle situaties onder controle moet houden

Kortom

De verkeerde reactie zal altijd eerder willen komen dan de goede. En mijn gevoelens komen uiteraard op het aller laatste moment


Maar veel mensen zullen echter niet merken dat ik anders ben. Maar in mijn hoofd is er soms niks anders dan de hele dag door onweer. Soms is het ook vaak de schuld van mijn angsten die los van mijn autisme staan

quote:

Op woensdag 23 april 2008 22:08 schreef SHE het volgende:
Oeh, SHE...wat een openbaringen.
*noteert open en transparante neiging*

Inderdaad dank je wel daarvoor trouwens (btw shaven not furred vind in een meer dan geniale vondst). Ik lees trouwens over een boel onjuiste diagnoses bij zowel jou als bij Juup voordat er aan autistische stoornis gedacht werd. Is dat nou typisch of maak ik dat er te snel van?

quote:

Op woensdag 23 april 2008 22:39 schreef Remexxy het volgende:
En mijn gevoelens komen uiteraard op het aller laatste moment

Is dat soms toevallig de volgende dag nadat je ze eerst goed hebt kunnen analyseren?
(of eigenlijk de gebeurtenis / situatie eerst hebt kunnen analyseren?)

quote:

Op woensdag 23 april 2008 22:06 schreef SHE het volgende:

[..]

Mijne lijkt op die van Juup.
ik crashte een paar jaar geleden op gruwelijke wijze. Blijkbaar heb ik te lang boven mijn kunnen gefunctioneert en kon ik niet meer.
Mijn vriend verliet mij op een ontzettend lullige manier, ik knalde helemaal in elkaar en begon aan zelfmedicatie te doen. ( Lees: ik ging speed, coke en aanverwanten gebruiken om mezelf rustig te houden. )
Je begrijpt dat dat op een gegeven moment weer voor andere problemen zorgde. Ik werd ontoerekeningsvatbaar, suicidaal.
Leerde vreemd genoeg mijn huidige vriend kennen en die greep in.
Kort verhaal ; crisisdienst heeft interventie gedaan ; ik ben op eigen kracht en zonder hulp in 2 weken afgekickt en heb meteen behandelin gevraagd.

Toen de overspannenheid was gaan liggen en ik ruim anderhalf jaar nuchter was, bleek toch dat er iets niet kklopte. Familie gaf aan dat dit probleem er vroeger al was en dat ze geen vat op mij kregen.
Mede omdat mijn vader een Asperger is en klassiek autisme in de familie zit, werd ik onderzocht.
Helaas had de overspannenheid en andere factoren de bijwerking dat ik blijkbaar niet volgens het boekje reageerde op de tests.
Eerst was ik een narcist, toen een borderliner, toen een ADHD-er...gek werd ik ervan.

Pas toen ik besloot dat ik helemaal geen diagnose wenste; drong mijn begeleider er op aan toch de afspraak voor ASS onderzoek te maken.
Dat heb ik gedaan en binnen een week was ook de titel Asperger binnen.

Allemaal leuk en aardig; maar ik heb mijn hele leven alles op eigen kracht gedaan en echt de grootste obstakels overwonnen. Puur door zelf naar oplossingen te zoeken.

quote:

Nu denk ik dat nog steeds; het zal best dat ik autistische trekjes heb, maar ik ben slim, aardig, leergierig en ik ben ook nog eens een poppig vrouwtje. Ik laat me niet beperken, door niets of niemand.


Nou, dat dus. Ik probeer te rocken..hoe dan ook.

Leergierigheid ken ik goed, het lijkt er sterk op dat als een autist het doorheeft, hij/zij beter en sneller kan leren dan anderen.

quote:

Op woensdag 23 april 2008 22:41 schreef Maybach het volgende:

[..]

Inderdaad dank je wel daarvoor trouwens (btw shaven not furred vind in een meer dan geniale vondst). Ik lees trouwens over een boel onjuiste diagnoses bij zowel jou als bij Juup voordat er aan autistische stoornis gedacht werd. Is dat nou typisch of maak ik dat er te snel van?

Autisten kunnen vaak enorm goed camoufleren of acteren, je moet dan echt heel goed je best doen om er doorheen te kunnen prikken.
En een aantal autisten die dat doorhebben passen dan hun gedrag aan, beginnen een nieuwe camouflage zodat je het weer niet doorhebt.

quote:

Op woensdag 23 april 2008 22:46 schreef Maybach het volgende:

[..]

Is dat soms toevallig de volgende dag nadat je ze eerst goed hebt kunnen analyseren?
(of eigenlijk de gebeurtenis / situatie eerst hebt kunnen analyseren?)

Op een rustpunt, na de actie of na de woorden. Dan komt er een rustpunt waarop opeens de rest van jou 'inspringt' en het weer overneemt. Soms direct erna, soms de dag erna (bij mij i.i.g. niet langer).

quote:

Op zaterdag 19 april 2008 14:00 schreef Juup© het volgende:

[..]

Eerst ik dan de ander.

Herkenbaar, denk gewoon na voordat je wat zegt. Introverte mensen
Al die extroverte mensen
Net bij Jensen ook zegt iemand de euro is beter dan de dollar, in het publiek.
Jensen lacht.
Natuurlijk snapt Jensen dit wel hij wil er geen aandacht aan besteden.
Die extraverte mensen, die zijn vaak ook zo dom dat ze als mensen niet alles uitschreeuwen, gelijk denken van huh snapt ie dat niet ofzo.

Maarja, het is wel herkenbaar hier allemaal jensen raar voorbeeld ik weet het.

quote:

Op woensdag 23 april 2008 23:06 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Autisten kunnen vaak enorm goed camoufleren of acteren, je moet dan echt heel goed je best doen om er doorheen te kunnen prikken.
En een aantal autisten die dat doorhebben passen dan hun gedrag aan, beginnen een nieuwe camouflage zodat je het weer niet doorhebt.

En dat camoufleren, is dat bewust en om degene die evt een diagnose zou kunnen stellen te misleiden?

quote:

Op woensdag 23 april 2008 23:25 schreef Maybach het volgende:

[..]

En dat camoufleren, is dat bewust en om degene die evt een diagnose zou kunnen stellen te misleiden?

Om te beginnen: camoufleren is een strategie waarmee ze zich zelf staande kunnen houden, een masker naar buiten toe opdat de binnenkant kan worden afgeschermd. Voor heel veel mensen volstaat dat en het werkt vaak ook redelijk goed. Er zijn natuurlijk altijd wel punten of dingen die over blijven of het masker valt soms weg, maar ook daar is op dat moment meestal wel een uitvlucht voor te vinden.
Op het moment dat een autist merkt dat zijn camouflage niet meer werkt, gaat hij/zij op zoek naar een nieuwe; niet om de boel voor de gek te houden, maar om zichzelf te redden. De kunst bij het diagnosticeren is om de persoon zelf het masker te laten zakken, zich bloot te geven.
En dat is heel tricky, vergt een hele goede aanpak, anders blijft niet alleen de camouflage zitten, maar wordt er gelijk een betonnen muur bijgezet.

quote:

Op woensdag 23 april 2008 22:06 schreef SHE het volgende:
Nou, dat dus. Ik probeer te rocken..hoe dan ook.

Dat klinkt mooi

quote:

Op woensdag 23 april 2008 22:41 schreef Maybach het volgende:

[..]

Inderdaad dank je wel daarvoor trouwens (btw shaven not furred vind in een meer dan geniale vondst). Ik lees trouwens over een boel onjuiste diagnoses bij zowel jou als bij Juup voordat er aan autistische stoornis gedacht werd. Is dat nou typisch of maak ik dat er te snel van?

Verschillende symptomen van autisme, zijn ook symptomen van andere stoornissen en kunnen verkeerd geinterpreteerd worden. Daarnaast kan er natuurlijk sprake zijn van comorbiditeit (meerdere stoornissen tegelijk) en moet er goed worden na gegaan welke stoornis voorop staat en mogelijk andere triggert.

quote:

Op donderdag 24 april 2008 00:22 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Om te beginnen: camoufleren is een strategie waarmee ze zich zelf staande kunnen houden, een masker naar buiten toe opdat de binnenkant kan worden afgeschermd. Voor heel veel mensen volstaat dat en het werkt vaak ook redelijk goed. Er zijn natuurlijk altijd wel punten of dingen die over blijven of het masker valt soms weg, maar ook daar is op dat moment meestal wel een uitvlucht voor te vinden.
Op het moment dat een autist merkt dat zijn camouflage niet meer werkt, gaat hij/zij op zoek naar een nieuwe; niet om de boel voor de gek te houden, maar om zichzelf te redden. De kunst bij het diagnosticeren is om de persoon zelf het masker te laten zakken, zich bloot te geven.
En dat is heel tricky, vergt een hele goede aanpak, anders blijft niet alleen de camouflage zitten, maar wordt er gelijk een betonnen muur bijgezet.

7 keer gelezen en er een uur over nagedacht, dank je wel, verhelderend antwoord

quote:

Op donderdag 24 april 2008 00:51 schreef Xennia het volgende:

[..]

Verschillende symptomen van autisme, zijn ook symptomen van andere stoornissen en kunnen verkeerd geinterpreteerd worden. Daarnaast kan er natuurlijk sprake zijn van comorbiditeit (meerdere stoornissen tegelijk) en moet er goed worden na gegaan welke stoornis voorop staat en mogelijk andere triggert.

Ik krijg alleen een beetje het idee dat men dan pas als laatste aan autisme denkt? En comorbiditeit lijkt me maar niks, daar doe ik niet aan

Over dat camoufleren

Ik vindt dat een heel apart iets, en ook wonderbaarlijk knap dat mensen dat ook zo kunnen. Als ik me rot & klote voel dan ben ik zelfs in het openbaar een rot boompje op de weg. Omdat ik dan zo humeurig en verdrietig ben op dat moment.

. Maar een ander vorm hiervan herken ik wel een beetje, ik doe niet alsof dat ik een doorgaande persoon ben. Maar ik ben gewoon easy en ben gewoon me zelf, dat inhouden van die aparte tics: zoals fladderen, aparte bewegingen maken met mijn lichaam & geluiden maken, doe ik liever niet in. Ik weet dan ook gewoon automatisch dat ik zo niet kan doen in het openbaar. Het overkomen en sociaal doen, doe ik niet alsof “wat sommige autisten wel doen” ik ben gewoon 100% me zelf, en dan kan ik er gegarandeerd op vertrouwen dar alles vlekkenloos verloopt.

Maar ik zal nooit doen als of, als ik lach dan lach ik echt, als ik verdriet hebt dan kom ik ook zo over, en dan heb ik het ook echt. Als ik leuk in gesprek ben met iemand, dan ben ik dat ook echt. Het gevoel heb ik dan wel. Soms als ik tegen iemand praat dan voel ik niks, maar als het een leuk gesprek is dan ben ik ook vrolijk en opgewekt.

Om terug te vallen dat de juiste reactie en het gevoel later komt

Dit zijn een paar voorbeelden, als ik iets mee maak wat me iets te drukkend is. Zoals ruzie,s, bepaalde situaties waarvan ik de weet niet weet. Weet ik gewoon niet hoe ik moet reageren, maar als de avond er is dan zit ik gewoon met een rot gevoel/ of wel met de goede oplossing. Nu weet ik veel dingen in de hand te houden, maar er zullen altijd dingen zijn waarvan ik niet kan onderschatten hoe ik ze nou precies moet oplossen. Dan ben ik op dat moment emotioneel loos/ of verkeerd kwaad.

Kortom ieder persoon met een autistisch spectrum stoornis is anders. Ik heb meer moeite op straat, om mijn onzekerheid de baas te zijn. En dan kan het wel gebeuren dat ik zo over kom, of dat ik vreemd tegen iemand aan praat. Maar ik ben ook een beetje bang, dat ik verkeerd de taal uit mijn mond kan brengen en de woorden door el, kaar haal

@ juup Wat voor testen heb jij dan online gemaakt? En waar kan ik ze vinden? Ik wil wel wat van die testen maken.

Ik begin steeds meer dingen te herkennen bij mijzelf die jullie opschrijven. Sommigen dingen meer dan andere.

quote:

Op donderdag 24 april 2008 02:03 schreef Maybach het volgende:

[..]

Ik krijg alleen een beetje het idee dat men dan pas als laatste aan autisme denkt? En comorbiditeit lijkt me maar niks, daar doe ik niet aan

Dat denk ik niet. Het is alleen over het algemeen vaak lastig om een goede diagnose te stellen, omdat er vaak meerdere problemen spelen, op meerdere vlakken dus. Dan moet dus nog worden uitgezocht, waardoor die verschillende problemen mogelijk komen, of er sprake is van een of misschien meerdere stoornissen (bijvoorbeeld autisme en adhd) of dat er een stoornisis waardoor 'alle' klachten komen, en welke stoornis dat dan is, en daar is dat onderzoek dus voor.

Ik begin mijn stage toch stiekem erg leuk te vinden, vandaag onder andere geoefend met de afname van een intelligentietest, die mag ik binnenkort waarschijnlijk ook in het echt gaan afnemen ) en bij een behandeling meegekeken, van een van de clienten die ik mag volgen.

Wat ik altijd wel heel interessant is de manier waarop autisten hun levenskwaliteit hebben. En hoe die verlopen zal worden. In mijn inzien autisme kan heel naar zijn, maar ook wel heel bijzonder

Het leven is gewoon heel erg chaotisch als je er bij stil kun staan hoe hij/zij die autisme/of aanverwant autisme heeft, de wereld ervaart.

Alles blijkt dan niet maar automatisch te gaan zoals het normaal zal moeten verlopen. Dingen ondernemen, orde plannen van zaken, structuur aan leggen, en het belangrijkste nog wel sociale en emotionele vaardigheden. Om dit allemaal in plan te zetten is het heel erg veel puzzelen. Autisten zien gewoon het totaal plaatje niet van het leven, maar alleen de details die in deze wereld niet zo van belang zijn. Zo moet je alsmaar een spelletje spelen mocht je, je sociale contacten onderhouden elke keer moet je na denken, en elke keer zal het niet van zelf gaan. Een doorsnee mens maakt contact, die contacten worden alsmaar beter, een autist moet eerst denken, daarna opletten wat ie doet, en daarna pas contact leggen, als dat goed verloopt zal er zoals gewoonlijk alles van zelf gaan. Denk je. Nee hellaas begint het hele gedoe van voor af aan, ook ken je die persoon heel lang. Alsmaar moet je denken, denken hoe dat moet. Op het laatst is je energie op. Dan kan het wel eens gebeurden dat je geen zin meer hebt om contact te behouden. Of je inbeeld je een strategie in, mocht je er uitkomen dan pas contact te leggen. Maar dat is niet alleen het contact, sociale zaken. Nee dat is met alles, maar dan bedoel ik ook echt alles. Alles wat voor een doorsnee mens normaal gesproken vanzelf gaat. Gaat bij een autist niet. Zo doende word het een ware tering zooi in je hoofd. En het zal me niks verbazen dat je dan stress, en spanning daar van zult krijgen. Wat behoorlijk slecht is voor je lichaam en je geest

Logi, wanneer krijg je de uitslag?

quote:

Op zaterdag 26 april 2008 18:05 schreef Remexxy het volgende:
Wat ik altijd wel heel interessant is de manier waarop autisten hun levenskwaliteit hebben. En hoe die verlopen zal worden. In mijn inzien autisme kan heel naar zijn, maar ook wel heel bijzonder

Het leven is gewoon heel erg chaotisch als je er bij stil kun staan hoe hij/zij die autisme/of aanverwant autisme heeft, de wereld ervaart.

Alles blijkt dan niet maar automatisch te gaan zoals het normaal zal moeten verlopen. Dingen ondernemen, orde plannen van zaken, structuur aan leggen, en het belangrijkste nog wel sociale en emotionele vaardigheden. Om dit allemaal in plan te zetten is het heel erg veel puzzelen. Autisten zien gewoon het totaal plaatje niet van het leven, maar alleen de details die in deze wereld niet zo van belang zijn. Zo moet je alsmaar een spelletje spelen mocht je, je sociale contacten onderhouden elke keer moet je na denken, en elke keer zal het niet van zelf gaan. Een doorsnee mens maakt contact, die contacten worden alsmaar beter, een autist moet eerst denken, daarna opletten wat ie doet, en daarna pas contact leggen, als dat goed verloopt zal er zoals gewoonlijk alles van zelf gaan. Denk je. Nee hellaas begint het hele gedoe van voor af aan, ook ken je die persoon heel lang. Alsmaar moet je denken, denken hoe dat moet. Op het laatst is je energie op. Dan kan het wel eens gebeurden dat je geen zin meer hebt om contact te behouden. Of je inbeeld je een strategie in, mocht je er uitkomen dan pas contact te leggen. Maar dat is niet alleen het contact, sociale zaken. Nee dat is met alles, maar dan bedoel ik ook echt alles. Alles wat voor een doorsnee mens normaal gesproken vanzelf gaat. Gaat bij een autist niet. Zo doende word het een ware tering zooi in je hoofd. En het zal me niks verbazen dat je dan stress, en spanning daar van zult krijgen. Wat behoorlijk slecht is voor je lichaam en je geest

Goed verwoord