Goed, bijna negen maanden na dato lijkt me een uitermate geschikt moment om het reisverslag te beginnen. Jullie zullen begrijpen dat het één en ander wat weggezakt is. Ik doe in ieder geval mijn best.

Foto's zijn genomen, maar ik heb ze helaas niet thuis op de hardware staan. Als ik weer op kantoor ben, zal ik daar even zoeken.
Vrijdag 11 april 2008We vertrekken vanaf Schiphol met een vlucht van AirBerlin. De twee vrijgezellen arriveren solo, de twee anderen worden gebracht door hun vriendinnen. Nou ja, er was in ieder geval één vriendin bij. Of er een tweede was, staat me niet meer helder voor de geest.
De gate bevindt zich op de H-pier. Al snel wordt duidelijk wie onze medepassagiers zijn. Aan de ene kant staat een compleet voetbalteam en aan de andere kant tientallen dames uit de veertig plus categorie die ons verstikken met enorme wolken goedkope parfum. De indeling in het vliegtuig komt hiermee overeen. Enig verschil is dat wij tussen de dames zitten. De collega die wij voor het gemak Dennis noemen, moet plaatsnemen naast twee van de dames.
Ik kom gezellig bij jullie zitten, is zijn vriendelijke openingszin.
Als je je handen maar thuis laat, is het directe antwoord. Dit belooft veel goeds.

Uiteindelijk komen we erachter dat de dames deel uitmaken van een groep Jafra-verkoopsters die het voorgaande jaar de beste verkoopresultaten hebben behaald en derhalve door de organisatie zijn uitgenodigd voor een cruise met de beste verkoopsters uit Europa. Voor de niet-kenners: Jafra is een cosmetica merk dat zijn producten verkoopt op de Tupperware-manier.
Eenmaal aangekomen op Mallorca (en ja, we hoorden geklap na de landing) hebben we snel onze spullen te pakken. Een taxi blijkt voor ons ervaren taxi-klanten een fluitje van een cent. De chauffeur is niet van de gezelligste soort, maar hij weet in ieder geval direct Hotel Almudaina te vinden.
Na even opgefrist te hebben, besluiten we de omgeving te verkennen. De boulevard blijkt om de hoek te zijn en het eerste de beste terras is gevonden. Tapas doen het altijd goed op een lege maag. Over de boulevard zien we diverse toeristen op huurfietsen rondrijden en naast het terras blijkt het startpunt van de
hop on hop off open bus te liggen. Ook dit belooft veel goeds.
Geïnspireerd door de vele toeristische activiteiten om ons heen ontstaat het onzalige idee de bustour te doen. Helaas voor ons is de
hop on hop off net weg en de volgende vertrekt pas een klein half uur later. Daar kunnen we niet op wachten en we lopen dus maar richting het centrum van de stad. De tocht voert ons langs de mooie kathedraal, smalle weggetjes met lange trappen en de overdekte markt. Deze laten we voor wat het is, want we moeten natuurlijk ook nog wat te bezoeken hebben op de zaterdag.
De collega die we voor het gemak Dennis noemen is al eens in Palma geweest en hij toont ons de plek van waar de trein naar Port Soller vertrekt. Mitä_kuuluu en ik besluiten dat dat wel een mooie manier is om de zaterdagmiddag te besteden. Ondertussen hebben we wel genoeg gelopen en vinden we het tijd voor een kleine siesta. De taxi terug naar het hotel blijkt een zeer korte rit.
Na een kort dutje en een heerlijke douche verzamelen we weer in de lobby van het hotel. Ergens een biertje drinken en dan wat eten is het plan. Nabij de boulevard lijkt ons een prima plek om dat te verzorgen. Het kan natuurlijk ook niet anders dan dat we in een Ierse pub belanden. Het barmeisje blijkt van Nederlandse afkomst en aan haar vragen we of het makkelijk is om kaartjes voor de voetbalwedstrijd RCD Mallorca – Sevilla te regelen. Een levendige discussie ontstaat bij de locals. Overigens geen één is Spaans. Hun advies is om op de ochtend van de wedstrijddag naar het stadion te gaan en daar gewoon kaartjes te halen. Dat we daar niet zelf op waren gekomen.
Na een paar potjes poolen en de nodige pints of Guinness met de locals beginnen we toch wel trek te krijgen. In de straatjes zijn vele restaurantjes te vinden, maar velen zitten al vol. Gelukkig heeft restaurant Popeye (ik verzin het niet

) nog plek voor ons. Ondanks de naam blijkt het eten toch best redelijk te zijn. Dat we aan alle kanten geflankeerd worden door Duitsers deert ons niet. Onze oosterburen zijn gelukkig niet zo luidruchtig als een Nederlands voetbalteam of een veertigtal Jafra-verkoopsters.
Terug op de boulevard vragen we aan een paar Spaanse tieners waar het nachtleven van Palma zich afspeelt. Ze wijzen naar een stuk verderop aan de boulevard. Het is een mooie warme avond dus lopen we er heen. Na een minuut of 20 realiseren we dat het toch een stuk verder is dan we in gedachten hadden. Omkijkend naar waar we vandaan zijn gekomen, zien we wel dat we verder dan de helft zijn dus moedig stappen we voort.
De eerste bar waar flink wat leven in de brouwerij is, is een Braziliaanse. Het blijkt een uitstekende keuze te zijn. Geen idee hoeveel tijd later staan we er op de dansvloer en vermaken ons prima. Helaas beginnen mijn spieren roet in het eten te gooien en ik geef te kennen dat voor mij de nacht erop zit. Vanuit mijn ooghoek zie ik wel een Braziliaanse dame in onze richting lonken...
Tot zover de beschrijving van de vrijdag. De horen, zien en zwijgen clausule treedt in werking.