R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
.. ik voel me er heel goed onder.
Na een heel lang en heel pijnlijk ziekbed is mijn moeder afgelopen vrijdag een compromis aangegaan met de dood. Ze wilde niet meer, ze was op, ze zat met een gezonde geest gevangen in een heel erg ziek lichaam. Drie hele uren lang hebben we met haar gesproken, heeft ze haar wensen duidelijk gemaakt, heeft ze dingen verdeeld onder haar kinderen en familie, heeft ze mijn vader 4x laten beloven goed voor haar hondje te zorgen en hebben we uitgebreid afscheid genomen. De beademing is er afgegaan, de morfinepomp er op en binnen een kwartier is ze in slaap en later in coma gegaan. Zondagavond gaf haar hart het op. Morgen is de crematie en ik heb er helemaal vrede mee. Ik begeleid mijn moeder helemaal tot aan de oven, wil tot het laatste stukje naast haar staan, vanavond sluiten we de kist en zelfs het besef dat ik haar daarna nooit meer kan zien of aanraken doet me niet instorten.
Mijn moeder is vrij, ein-de-lijk is ze vrij. Eindelijk is ze bij haar ouders en haar zus. Mijn blijdschap voor haar vrij-zijn overheerst mijn verdriet om het missen van mijn moeder. Ik zal haar vreselijk gaan missen, maar echt in de rouw bomvol verdriet ben ik niet. Nog niet.
En soms voel ik me daar schuldig over. Als mensen vragen hoe het gaat en ik met een glimlach 'goed' antwoord zie ik de blikken. De blikken dat ze me voor gek verklaren. Zelfs al de vraag gekregen of ik soms ruzie had met mijn moeder omdat het me schijnbaar niets lijkt te doen. En dan voel ik me schuldig. Schijnbaar MOET je rouwen en MOET je je ogen uit je kop huilen.. en ik doe het niet. Ik huil niet. Ik ben blij dat we alles zo hebben kunnen regelen zoals zij het wou, ben blij dat we uitgebreid afscheid hebben kunnen nemen, ben blij dat we ruim 48 uur aan haar bed hebben gewaakt tot haar hart er echt mee stopte. We hebben gelachen en gehuild (van verdriet en van het lachen) aan haar sterfbed.
Dit is goed, dit voelt goed, waarom voel ik me dan toch schuldig door de blikken en woorden van anderen?
Na een heel lang en heel pijnlijk ziekbed is mijn moeder afgelopen vrijdag een compromis aangegaan met de dood. Ze wilde niet meer, ze was op, ze zat met een gezonde geest gevangen in een heel erg ziek lichaam. Drie hele uren lang hebben we met haar gesproken, heeft ze haar wensen duidelijk gemaakt, heeft ze dingen verdeeld onder haar kinderen en familie, heeft ze mijn vader 4x laten beloven goed voor haar hondje te zorgen en hebben we uitgebreid afscheid genomen. De beademing is er afgegaan, de morfinepomp er op en binnen een kwartier is ze in slaap en later in coma gegaan. Zondagavond gaf haar hart het op. Morgen is de crematie en ik heb er helemaal vrede mee. Ik begeleid mijn moeder helemaal tot aan de oven, wil tot het laatste stukje naast haar staan, vanavond sluiten we de kist en zelfs het besef dat ik haar daarna nooit meer kan zien of aanraken doet me niet instorten.
Mijn moeder is vrij, ein-de-lijk is ze vrij. Eindelijk is ze bij haar ouders en haar zus. Mijn blijdschap voor haar vrij-zijn overheerst mijn verdriet om het missen van mijn moeder. Ik zal haar vreselijk gaan missen, maar echt in de rouw bomvol verdriet ben ik niet. Nog niet.
En soms voel ik me daar schuldig over. Als mensen vragen hoe het gaat en ik met een glimlach 'goed' antwoord zie ik de blikken. De blikken dat ze me voor gek verklaren. Zelfs al de vraag gekregen of ik soms ruzie had met mijn moeder omdat het me schijnbaar niets lijkt te doen. En dan voel ik me schuldig. Schijnbaar MOET je rouwen en MOET je je ogen uit je kop huilen.. en ik doe het niet. Ik huil niet. Ik ben blij dat we alles zo hebben kunnen regelen zoals zij het wou, ben blij dat we uitgebreid afscheid hebben kunnen nemen, ben blij dat we ruim 48 uur aan haar bed hebben gewaakt tot haar hart er echt mee stopte. We hebben gelachen en gehuild (van verdriet en van het lachen) aan haar sterfbed.
Dit is goed, dit voelt goed, waarom voel ik me dan toch schuldig door de blikken en woorden van anderen?
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
wauw 
wat onwijs goed dat je er zo mee om kan gaan, geeft voor mij heel erg aan hoe veel je om je moeder geeft dat je haar deze rust gunt boven het feit dat je haar zal missen
Veel sterkte in iedergeval morgen maar zorg wel dat als je je hart wil luchten je iemand in je buurt hebt
wat onwijs goed dat je er zo mee om kan gaan, geeft voor mij heel erg aan hoe veel je om je moeder geeft dat je haar deze rust gunt boven het feit dat je haar zal missenVeel sterkte in iedergeval morgen maar zorg wel dat als je je hart wil luchten je iemand in je buurt hebt
Waarschijnlijk omdat jij een heel stuk verder bent in het rouwproces dan zij. Jij hebt 48 uur gewaakt, 3 uur lang gesproken en alles kunnen zeggen wat je wilde zeggen. En de mensen die je sprak hebben waarschijnlijk dat niet. Sterker nog: op 1 of ander manier komt dit dan toch onverwacht en zitten ze nog bordevol vragen. En jij hebt die al gesteld en beantwoord gekregen.
Je hoeft je niet schuldig te voelen over de gevoelens van een ander. Iedereen denkt in hokjes: " zij heeft zijn moeder verloren, zij voelt zich erg verdrietig". En als dat niet zo blijkt, wil men nog wel eens een schuldgevoel aanpraten, omdat het niet in hun straatje past.
Sterkte iig.
[ Bericht 0% gewijzigd door zwaaibaai op 06-03-2008 11:25:44 (hij is zij ( typo again )) ]
Je hoeft je niet schuldig te voelen over de gevoelens van een ander. Iedereen denkt in hokjes: " zij heeft zijn moeder verloren, zij voelt zich erg verdrietig". En als dat niet zo blijkt, wil men nog wel eens een schuldgevoel aanpraten, omdat het niet in hun straatje past.
Sterkte iig.
[ Bericht 0% gewijzigd door zwaaibaai op 06-03-2008 11:25:44 (hij is zij ( typo again )) ]
burgerweeshuis
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
Heel herkenbaar dit.
Mijn vader is vorig jaar, na een aantal jaar van heel veel pijn maar wel blijven functioneren, uiteindelijk binnen 3 dagen redelijk onverwachts overleden.
Omdat ik nogal een vaderskindje ben had ik verwacht dat ik helemaal nergens meer zou zijn als ik hem zou verliezen, maar dat blijkt beslist niet het geval.
Aan zijn sterfbed hebben we alles nog gezegd wat gezegd moest worden, wat uiteindelijk niet eens zoveel was omdat er weinig tussen ons in de weg stond, en hij gaf duidelijk aan dat het wel goed was zo, het was genoeg geweest.
En toen was ie dood.
Ik hoefde niet te huilen, ik was er van overtuigd dat hij nu ergens was waar ie verlost was van al die pijn en dat ik er een 'beschermengel' bij had.
Het was goed zo.
Toen ik weer aan het werk ging stond er 30 man klaar (dat was lief, maar best bizar) om me te omhelzen, sterkte te wensen enz, en ik kon idd ook alleen maar zeggen dat het goed was en helemaal niet zo erg.
De crematie zelf was pas emotioneel op het moment dat het lied dat ik had uitgekozen (echt ons liedje) gespeeld werd als afsluiting, maar daarna, toen dat steeds herhaald werd terwijl iedereen ter afscheid langs de kist liep was dat eigenlijk wel weer voorbij.
Net als bij jou moeder, we zijn gewoon blij, opgelucht, hoe je het ook noemen wil, dat het lijden voorbij is.
Ze zit in je hart, en dat is voor nu genoeg.
Mijn vader is vorig jaar, na een aantal jaar van heel veel pijn maar wel blijven functioneren, uiteindelijk binnen 3 dagen redelijk onverwachts overleden.
Omdat ik nogal een vaderskindje ben had ik verwacht dat ik helemaal nergens meer zou zijn als ik hem zou verliezen, maar dat blijkt beslist niet het geval.
Aan zijn sterfbed hebben we alles nog gezegd wat gezegd moest worden, wat uiteindelijk niet eens zoveel was omdat er weinig tussen ons in de weg stond, en hij gaf duidelijk aan dat het wel goed was zo, het was genoeg geweest.
En toen was ie dood.
Ik hoefde niet te huilen, ik was er van overtuigd dat hij nu ergens was waar ie verlost was van al die pijn en dat ik er een 'beschermengel' bij had.
Het was goed zo.
Toen ik weer aan het werk ging stond er 30 man klaar (dat was lief, maar best bizar) om me te omhelzen, sterkte te wensen enz, en ik kon idd ook alleen maar zeggen dat het goed was en helemaal niet zo erg.
De crematie zelf was pas emotioneel op het moment dat het lied dat ik had uitgekozen (echt ons liedje) gespeeld werd als afsluiting, maar daarna, toen dat steeds herhaald werd terwijl iedereen ter afscheid langs de kist liep was dat eigenlijk wel weer voorbij.
Net als bij jou moeder, we zijn gewoon blij, opgelucht, hoe je het ook noemen wil, dat het lijden voorbij is.
Ze zit in je hart, en dat is voor nu genoeg.
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
gecondoleerd met je moeder, ik wens jou, je vader en je zussen (en de rest van je familie) veel sterkte toe.
Immers, is er ook maar iemand die ook daadwerkelijk dat tegen je zegt?
Wat je zelf aangeeft gaat het enkel om 'blikken' en is het jouw interpretatie dat die jou zouden 'beschuldigen' ergens van;
Vervolgens zoek jij zélf de bevestiging door te blijven herhalen dat je huidige keuze goed is (wat overigens ook niemand _kan_ ontkennen, domweg omdat je gedrag ook veelal geen 'keuze' is en je gewoon jezelf zo gedraagt als je op bepaalde moment zelf het beste lijkt... er is geen 'goed gedrag' of 'fout' gedrag in deze)
Om heel eerlijk te zijn, de indruk die je op mij wekt is dat je de hele verwerking nog duidelijk voor je hebt en er ook nog wel degelijk een vorm van rouw zal komen.... momenteel héb je er gewoonweg misschien niet de tijd of emotionele ruimte voor en zijn er misschien ook een hoop praktische zaken af te handelen...
Persoonlijk vind ik het erg goed als je dat ook kan doen en je hebt groots gelijk dat het weinig zin heeft nu in een hoekje te gaan miezen..
Mocht die fase van rouw komen en mocht daarbij ook een vorm van teneergeslagen je voelen, verdriet voelen en uitten; hoop ik dat je ook de mensen in je omgeving hebt die er begrip bij hebben en die je zullen bevestigen dat wat je gedaan hebt ook het juist is: omdat _jij_ dat bent en het het grootste eerbetoon aan je moeder is, om jezelf te zijn en je zo te gedragen zoals je ook bent.
nee dat hoef je zeker niet., maar de mogelijkheid is er ook dat je die 'beschuldiging' in de blikken van anderen er mogelijk zélf inleest ...quote:Op donderdag 6 maart 2008 11:19 schreef Ireth het volgende:
Dit is goed, dit voelt goed, waarom voel ik me dan toch schuldig door de blikken en woorden van anderen?
Immers, is er ook maar iemand die ook daadwerkelijk dat tegen je zegt?
Wat je zelf aangeeft gaat het enkel om 'blikken' en is het jouw interpretatie dat die jou zouden 'beschuldigen' ergens van;
Vervolgens zoek jij zélf de bevestiging door te blijven herhalen dat je huidige keuze goed is (wat overigens ook niemand _kan_ ontkennen, domweg omdat je gedrag ook veelal geen 'keuze' is en je gewoon jezelf zo gedraagt als je op bepaalde moment zelf het beste lijkt... er is geen 'goed gedrag' of 'fout' gedrag in deze)
Om heel eerlijk te zijn, de indruk die je op mij wekt is dat je de hele verwerking nog duidelijk voor je hebt en er ook nog wel degelijk een vorm van rouw zal komen.... momenteel héb je er gewoonweg misschien niet de tijd of emotionele ruimte voor en zijn er misschien ook een hoop praktische zaken af te handelen...
Persoonlijk vind ik het erg goed als je dat ook kan doen en je hebt groots gelijk dat het weinig zin heeft nu in een hoekje te gaan miezen..
Mocht die fase van rouw komen en mocht daarbij ook een vorm van teneergeslagen je voelen, verdriet voelen en uitten; hoop ik dat je ook de mensen in je omgeving hebt die er begrip bij hebben en die je zullen bevestigen dat wat je gedaan hebt ook het juist is: omdat _jij_ dat bent en het het grootste eerbetoon aan je moeder is, om jezelf te zijn en je zo te gedragen zoals je ook bent.
"Whatever you feel like: Life’s not one color, nor are you my only reader" - Ausonius, Epigrammata 25
@RM-rf: Zo denk ik er idd ook over. Nu voel ik me zo en dat voelt goed, hoe ik me morgen en de dagen er na voel weet ik niet. Ik ga de toekomst tegemoet en laat het op me af komen. Misschien is het mijn eigen interpretatie (kutwoord!) van om me heen, misschien niet. Ik weet het niet. Ik ga iig niet net doen alsof, blijf mezelf en zie wel wat er komen gaat.
Thanks allemaal!
Thanks allemaal!
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
Ik vind het ook heel herkenbaar klinken. 
Laat je maar niet van je stuk brengen door mensen die je niet begrijpen. Als het goed is, dan IS het goed.
Laat je maar niet van je stuk brengen door mensen die je niet begrijpen. Als het goed is, dan IS het goed.
Ga fietsen jij !! ikke niet hoor..
TS Sterkte!
[ Bericht 88% gewijzigd door Re op 06-03-2008 11:55:11 (overbodige grap) ]
[ Bericht 88% gewijzigd door Re op 06-03-2008 11:55:11 (overbodige grap) ]
"We are all atheists about most of the gods that humanity has ever believed in. Some of us just go one god further." - Richard Dawkins
Het zit natuurlijk een beetje in de Westerse Cultuur ingebakken dat de dood iets verschrikkelijks moet zijn, het einde van een leven wat ten alle tijden (egoisten als we zijn) zal moeten worden voorkomen en de dood zo redelijke negatieve associaties heeft.
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Gebeurd volgens mij wel vaker als er personen na een lang ziekbed overlijden. Het rouwproces begint dan eigenlijk al op het moment dat je weet dat er geen genezing meer mogelijk is..
Niemand zou moeten oordelen over hoe jij met jou rouw verwerking omgaat. Zoals ik het lees vidn ik dat je dat goed doet en hoef je je nergens schuldig over te voelen!
Veel sterkte!
Veel sterkte!
I'm not the man you think I am!
Het meegaan naar de oven vind ik een heel verstandige keuze. Ik heb het zelf ook gedaan bij mijn mams. Sterkte en gecondoleerd.
The past is what made you, but the future is what you're gonna make!
Ik kan het me wel voorstellen. Heb dan wel geen ouder in zo'n situatie gehad, maar een grootouder van mij had er ook geen zin meer in... Als het dan is afgelopen is het alleen maar goed.
Laat anderen niet bepalen hoe jij je voelt!
Laat anderen niet bepalen hoe jij je voelt!
Heel veel groetjes, Catch22
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
En zoals mijn opa zei: "Al is het meisje nog zo mooi, haar poep stinkt ook". Rust Zacht opa..
Met GHB nooit meer nee
Storneren een optie?
Ultieme en onzelfzuchtige liefde....
Dat is wat ik dacht na het lezen van je verhaal.
Gecondoleerd en sterkte morgen.
Dat is wat ik dacht na het lezen van je verhaal.
Gecondoleerd en sterkte morgen.
Steeds als ik tegen de lamp loop,
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
neem ik een stukje licht mee.
♥Knibbel, Knabbel etc met veel foto's! IV♥
Sterkte TS!
Persoonlijk deed het mij het meeste pijn toen mijn moeder opgegeven werd. Natuurlijk is het dan ook pijnlijk als het moment van overlijden daar is, maar daarvoor heb je al zoveel tijd gehad om afscheid te nemen dat je toch meer in staat bent te beseffen dat het misschien maar beter is zo.
Niemand heeft in ieder geval het recht om iets over jouw manier van rouwen te zeggen, zij weten niet hoeveel klappen je krijgt iedere keer als het weer slechter gaat met je moeder en het einde meer en meer nabij komt.
Persoonlijk deed het mij het meeste pijn toen mijn moeder opgegeven werd. Natuurlijk is het dan ook pijnlijk als het moment van overlijden daar is, maar daarvoor heb je al zoveel tijd gehad om afscheid te nemen dat je toch meer in staat bent te beseffen dat het misschien maar beter is zo.
Niemand heeft in ieder geval het recht om iets over jouw manier van rouwen te zeggen, zij weten niet hoeveel klappen je krijgt iedere keer als het weer slechter gaat met je moeder en het einde meer en meer nabij komt.
So, if you're frightened of dying and... and you're holding on, you'll see devils tearing your life away. But if you've made your peace, then the devils are really angels...
Ik herken het van mijn situatie met mijn oma
Ze had longkanker en lag de laatste 6 maanden thuis (wij woonden er boven), wij hebben 6 maanden voor haar gezorgd en mijn broer en ik bleven om de nacht wakker voor als ze naar de WC moest, dan hielpen we daarbij.
Het was een ongelofelijk zware uitputtingslag waar ons gezin bijna aan onderdoor is gegaan.
Op een vrijdagavond was het zover en na een paar uur kwam mijn moeder boven.
Ik vroeg aan haar "Is het voorbij?", zij knikte ja.
Het eerste gevoel dat ik kreeg was een enorm gevoel van vreugde, blijdschap.
Direct daarna een enorm schuldgevoel over bovenstaand gevoel.
En direct daarna een gevoel van "Wat ben ik dom, ik heb niks om schuldig over te voelen."
Ik heb er vrede mee hoe het gegaan is, voor mijn gevoel heb ik genoeg gedaan.
De dag na het overlijden raakte het me pas, veel gejank, gesnotter etc.
Eerst wilde ik haar lichaam niet zien (ze lag in haar huiskamer opgebaard), dat kon ik pas na 2 dagen doen, het afscheid nemen. Wat ik zag liggen was niet mijn oma meer, zo'n streng gezicht, zo was ze echt niet, nooit in haar leven. Dat maakte het afscheid voor mij makkelijker.
Ik ben dus ook niet naar de begrafenis geweest, voor mij was het lichaam niet belangrijk, haar ziel was al vertrokken.
Hmmm, beetje lang verhaal van mij, maar iedereen heeft een eigen rouwproces, dat snapt men af en toe niet van elkaar. Vergeef het hun, ze bedoelen het goed.
Het gene wat ik het ergste vind is dat mijn oma niet mijn vriendin heeft kunnen leren kennen, ze zou haar echt geweldig gevonden hebben en andersom ook.
Sterkte TS, doe alles op jouw manier en jouw tempo
Ze had longkanker en lag de laatste 6 maanden thuis (wij woonden er boven), wij hebben 6 maanden voor haar gezorgd en mijn broer en ik bleven om de nacht wakker voor als ze naar de WC moest, dan hielpen we daarbij.
Het was een ongelofelijk zware uitputtingslag waar ons gezin bijna aan onderdoor is gegaan.
Op een vrijdagavond was het zover en na een paar uur kwam mijn moeder boven.
Ik vroeg aan haar "Is het voorbij?", zij knikte ja.
Het eerste gevoel dat ik kreeg was een enorm gevoel van vreugde, blijdschap.
Direct daarna een enorm schuldgevoel over bovenstaand gevoel.
En direct daarna een gevoel van "Wat ben ik dom, ik heb niks om schuldig over te voelen."
Ik heb er vrede mee hoe het gegaan is, voor mijn gevoel heb ik genoeg gedaan.
De dag na het overlijden raakte het me pas, veel gejank, gesnotter etc.
Eerst wilde ik haar lichaam niet zien (ze lag in haar huiskamer opgebaard), dat kon ik pas na 2 dagen doen, het afscheid nemen. Wat ik zag liggen was niet mijn oma meer, zo'n streng gezicht, zo was ze echt niet, nooit in haar leven. Dat maakte het afscheid voor mij makkelijker.
Ik ben dus ook niet naar de begrafenis geweest, voor mij was het lichaam niet belangrijk, haar ziel was al vertrokken.
Hmmm, beetje lang verhaal van mij, maar iedereen heeft een eigen rouwproces, dat snapt men af en toe niet van elkaar. Vergeef het hun, ze bedoelen het goed.
Het gene wat ik het ergste vind is dat mijn oma niet mijn vriendin heeft kunnen leren kennen, ze zou haar echt geweldig gevonden hebben en andersom ook.
Sterkte TS, doe alles op jouw manier en jouw tempo
SEMI-OFFICIELE ANTI-ZEUR
heel begrijpelijk hoor, ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn opa, al staat die natuurlijk iets verder van me af dan een moeder.
het is vreselijk om iemand zo te zien lijden, dat je op gegeven moment liever hebt dat ze maar 'weg gaan' , omdat dat beter voor ze is. niet omdat je het lelijk bedoelt, maar gewoon, omdat het zo vreselijk is iemand te zien lijden, en de wetenschap dat dat dan over is voor die persoon, kan heel fijn zijn, daardoor kun je er goed vrede mee hebben.
wij hebben opa met zijn allen (kinderen en kleinkinderen) hem zelf naar de oven gebracht, en zelfs erin gelegd, dat voelde ook heel erg goed.
heel veel sterkte morgen 
het is vreselijk om iemand zo te zien lijden, dat je op gegeven moment liever hebt dat ze maar 'weg gaan' , omdat dat beter voor ze is. niet omdat je het lelijk bedoelt, maar gewoon, omdat het zo vreselijk is iemand te zien lijden, en de wetenschap dat dat dan over is voor die persoon, kan heel fijn zijn, daardoor kun je er goed vrede mee hebben.
wij hebben opa met zijn allen (kinderen en kleinkinderen) hem zelf naar de oven gebracht, en zelfs erin gelegd, dat voelde ook heel erg goed.
heel veel sterkte morgen
Je hebt een goed afscheidt gehad, dat helpt natuurlijk een stuk. Je bent blij dat ze niet meer hoeft te lijden en je hebt er vrede mee. Natuurlijk zijn er altijd mensen die dat niet snappen of dat zelf nooit zullen ervaren, maar wat maakt het uit. Je hoeft je in iedergeval niet schuldig te voelen.
Een paar jaar terug is mijn oma overleden, zij was mijn enige familielid waar ik echt een band mee had. Die ik graag zag en sprak. Heel onverwachts kwam ze in het ziekenhuis te liggen (met kerst notabene) en zijn er gelijk heen gegaan. Ondanks de operatie is ze niet meer bijgekomen en heb haar dus ook niet meer kunnen spreken. Ze was niet ziek (geestelijk of lichaamlijk), juist iemand waarvan ik verwachte nog jaren te leven en toch overlijdt ze.
ik heb die dag wel gehuild, maar had het al snel geaccepteerd en vrede mee. Die dingen gebeuren en nu bij haar. Andere mensen vragen natuurlijk of het allemaal goed met je gaat en snappen niet dat je gelijk je gewone leven weer kunt oppakken, maar het gaat erom dat jij je er goed bij voelt.
Een paar jaar terug is mijn oma overleden, zij was mijn enige familielid waar ik echt een band mee had. Die ik graag zag en sprak. Heel onverwachts kwam ze in het ziekenhuis te liggen (met kerst notabene) en zijn er gelijk heen gegaan. Ondanks de operatie is ze niet meer bijgekomen en heb haar dus ook niet meer kunnen spreken. Ze was niet ziek (geestelijk of lichaamlijk), juist iemand waarvan ik verwachte nog jaren te leven en toch overlijdt ze.
ik heb die dag wel gehuild, maar had het al snel geaccepteerd en vrede mee. Die dingen gebeuren en nu bij haar. Andere mensen vragen natuurlijk of het allemaal goed met je gaat en snappen niet dat je gelijk je gewone leven weer kunt oppakken, maar het gaat erom dat jij je er goed bij voelt.
Cue, het komkommermeisje!
Het moet niet mooi zijn, het moet functioneel zijn!
Verliefdheid is een uitvinding voor mensen zonder geld zodat ze gratis seks kunnen hebben..
Het moet niet mooi zijn, het moet functioneel zijn!
Verliefdheid is een uitvinding voor mensen zonder geld zodat ze gratis seks kunnen hebben..
Wat jij ervaart op dit moment is helemaal niet raar of gek. De onvoorwaardelijke liefde die je voor je moeder voelt kan ook niet anders dan dit gevoel geven. Maar hou er wel rekening mee dat de rouw eigenlijk pas start na de crematie. Tenminste, zo heb ik het ervaren bij mijn vader 3 jaar geleden en onlangs bij mijn moeder. Zelf zit ik middenin het rouwen en verwerken wat er afgelopen maanden is gebeurd.
Mijn moeder heeft al 10 jaar de ziekte van Kahler gehad en iedere keer weer klom ze er bovenop. In oktober vorig jaar heeft ze een zwaar herseninfarct gekregen en daarna ben ik 2,5 maand bezig geweest met voor haar te zorgen. Op het moment dat het einde eraan kwam heb ik mijn moeder gelukkig nog kunnen vertellen dat het vechten wat we met haar deden om beter te worden nu omgezet was in loslaten omdat we van haar houden. En toen ze 9 december overleed was dit een opluchting ja. Niet omdat we haar kwijt wilde maar door hetzelfde gevoel als jij beschrijft.
Pas na een week of drie ging de realiteit doordringen en besefte ik dat het over was. Dat ze nooit meer terug zou komen. Wat RM-rf ook al schrijft; de verwerking moet nog starten. Maar iedereen heeft een eigen manier om er mee om te gaan. En laat je niets door de omgeving opdringen in de zin van wat jij zou moeten doen met het verwerken. De een heeft perioden van huilbuien, de ander loopt al zingend bloemen te plukken bij wijze van spreken. Niemand kan voor jou bepalen hoe jij iets verwerkt. En kijken ze raar? Lekker laten kijken.
Mijn moeder heeft al 10 jaar de ziekte van Kahler gehad en iedere keer weer klom ze er bovenop. In oktober vorig jaar heeft ze een zwaar herseninfarct gekregen en daarna ben ik 2,5 maand bezig geweest met voor haar te zorgen. Op het moment dat het einde eraan kwam heb ik mijn moeder gelukkig nog kunnen vertellen dat het vechten wat we met haar deden om beter te worden nu omgezet was in loslaten omdat we van haar houden. En toen ze 9 december overleed was dit een opluchting ja. Niet omdat we haar kwijt wilde maar door hetzelfde gevoel als jij beschrijft.
Pas na een week of drie ging de realiteit doordringen en besefte ik dat het over was. Dat ze nooit meer terug zou komen. Wat RM-rf ook al schrijft; de verwerking moet nog starten. Maar iedereen heeft een eigen manier om er mee om te gaan. En laat je niets door de omgeving opdringen in de zin van wat jij zou moeten doen met het verwerken. De een heeft perioden van huilbuien, de ander loopt al zingend bloemen te plukken bij wijze van spreken. Niemand kan voor jou bepalen hoe jij iets verwerkt. En kijken ze raar? Lekker laten kijken.
Ik vind het onwijs knap van je dat je je er zo bij voelt, weet niet goed wat ik kan zeggen hierop.. maar wil je echt heel veel sterkte wensen.
Don’t touch the girl,
she will cut your hands off,
and call it an accident.
she will cut your hands off,
and call it an accident.
Verwerken van een verlies
Heb er even terug ook een topic over geopend omdat ik er nu erg mee bezig ben. (als je het erg vind dat ik er naar link in je persoonlijke topic moet je het even zeggen Ireth )
Vandaag spraken we met een uitvaart ondernemer. Ze vertelde ons vooral over hoe de uitvaart een stukje afsluiting is. Je hebt eigenlijk een periode tot het overlijden, dan van overlijden tot na de uitvaart, en daarna komt vaak het rouwproces.
Om overal modellen en dergelijke op toe te passen is ook zoiets kroms als het gaat over emoties als deze natuurlijk, maar volgens mij heb jij het net wat eerder voor jezelf goed afgesloten. Daar is niks mis mee!
Die andere mensen die je vreemd aankeken waren misschien nog niet zo ver, en vonden het gek dat jij er al rust mee had
Een goede afsluiting is echt harstikke fijn! En het vormt een goede basis voor de eventuele verdere rouwverwerking.
Heb er even terug ook een topic over geopend omdat ik er nu erg mee bezig ben. (als je het erg vind dat ik er naar link in je persoonlijke topic moet je het even zeggen Ireth
)Vandaag spraken we met een uitvaart ondernemer. Ze vertelde ons vooral over hoe de uitvaart een stukje afsluiting is. Je hebt eigenlijk een periode tot het overlijden, dan van overlijden tot na de uitvaart, en daarna komt vaak het rouwproces.
Om overal modellen en dergelijke op toe te passen is ook zoiets kroms als het gaat over emoties als deze natuurlijk, maar volgens mij heb jij het net wat eerder voor jezelf goed afgesloten. Daar is niks mis mee!
Die andere mensen die je vreemd aankeken waren misschien nog niet zo ver, en vonden het gek dat jij er al rust mee had
Een goede afsluiting is echt harstikke fijn! En het vormt een goede basis voor de eventuele verdere rouwverwerking.
Een verhaal wat moe maakt, leen mij uw oor, u zult slapen gelijk nimmer tevoor.
Volgens mij rouw jij hartstikke, maar wel op je eigen manier.
Gecondoleerd.
[ Bericht 13% gewijzigd door mgerben op 06-03-2008 16:19:14 ]
Gecondoleerd.
[ Bericht 13% gewijzigd door mgerben op 06-03-2008 16:19:14 ]
Ik snap het wel, als iemand zo lang zo ziek is geweest en veel pijn heeft gehad dan is het gewoon wel goed dat daar een eind aan komt. Ik snap dat het nu gewoon goed gaat als iemand dat vraagt. Natuurlijk gaat het goed! Jij weet dat je moeder nu eindelijk rust heeft, dat is toch geweldig?!
Misschien komt het rouwen zoals veel andere mensen dat doen (dus wel door de ogen uit je kop te janken) later nog wel en tegen die tijd is dat ook prima. Ik zou als ik jou was nu gewoon tevreden zijn met het feit dat er nu rust voor haar is..Daar hoef je je helemaal niet voor te schamen. En natuurlijk wens ik je heel veel succes morgen!
Misschien komt het rouwen zoals veel andere mensen dat doen (dus wel door de ogen uit je kop te janken) later nog wel en tegen die tijd is dat ook prima. Ik zou als ik jou was nu gewoon tevreden zijn met het feit dat er nu rust voor haar is..Daar hoef je je helemaal niet voor te schamen. En natuurlijk wens ik je heel veel succes morgen!
Op woensdag 22 mei 2013 21:42 schreef Dr_Flash het volgende:
Ik moet er ook idd niet zo over zaniken. Sorry :P
Ik moet er ook idd niet zo over zaniken. Sorry :P
Wijze woorden.quote:Op donderdag 6 maart 2008 15:52 schreef mgerben het volgende:
Volgens mij rouw jij hartstikke, maar wel op je eigen manier.
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Het is goed gegaan, het was mooi, het was zoals het moest zijn. Heb er nog steeds een goed gevoel over, zelfs het zien van de kist die de (brandende!) oven in ging heeft me niet van mijn stuk gebracht. Ik heb twee 'breek' momenten gehad, de eerste was toen ik buiten kwam om Lau (vriendin die foto's heeft gemaakt de hele dag) te vertellen dat er koffie was en daar Tammy(mijn allerliefste vriendinnetje uit Kerkrade) en Patrick met Stefano aantrof. De 2e toen Il Divo gedraaid werd en mijn broertje luid begon te snikken. Ben op mijn knieën voor hem gaan zitten en in elkaars armen hebben we gehuild. Lau heeft ongetwijfeld een prachtige herrinering voor ons vast weten te leggen en nu ben ik alleen nog moe. Ben onwijs moe. Het hele weekend is voor mijzelf en mijn gezinnetje, moet ff bijtanken.
Goedemiddag! Kan ik u ergens mee helpen?
|
|
