Verwerken van een verlies

Enkele maanden terug is mijn oma overleden, maar om nou te zeggen dat ik verdrietig was... Oude mensen gaan nu eenmaal dood, dat relativeer ik blijkbaar makkelijk

Toen mijn grootvader stierf, heb ik me een aantal weken opgesloten. Ik wou niemand zien, niemand kon ook iets goed genoeg doen of zeggen. Dat is mijn manier om met zoiets om te gaan.
Maar het is wel zo dat de hele familie er was toen hij stierf, dat was zijn laatste wens. En aangezien ik het enige kleinkind was had ik een hele goede band met hem.
Ik stond langs hem toen hij ging, ergens heb ik wel een beetje rust gevonden, wetende dat zijn laatste wens toch is uitgekomen..
Dat is ondertussen bijna 7 jaar geleden en soms is het nog vreselijk moeilijk om erover te praten..

Ik heb zelf nog niet echt sterfgevallen van dichtbij meegemaakt. De grootste impact die een sterfgeval op me heeft gehad, was toch echt toen ik mijn hond moest laten inslapen Volgens veel mensen is dat niet te vergelijken met een mens, maar ik ben opgegroeid met haar en zoals mijn moeder altijd zei leek de hond meer op een zusje van mijn broer en ik dan mijn huisdier. Maar goed, tot zover mijn vreemde jeugd

Ik merk dat ik me heel erg afsluit bij sterfgevallen. Waar de meeste mensen veel baat hebben bij er over praten, zonder ik me het liefste af en heb ik het er bij voorkeur niet over. Hooguit met een simpel contact op MSN om verder wat te gaan zitten filosoferen over leven en dood, of ik schrijf het van me af in een blog. Maar ik kan er niet over praten met nabestaanden, dat wordt me allemaal veel te beladen. Heb er pas nog een topic over geopend om min of meer te illustreren hoe ik er mee om ga. (Laatste reis)

Elk verlies is anders... ik kan het weten.

En het verwerken van verlies organiseren is al helemaal niet te doen. Je moet er gewoon doorheen. En dat kan echt van redelijk snel tot jaren gaan. maar uiteindelijk krijgt het altijd wel een plekje volgens mij.

de meeste indruk heeft toch wel de dood van een goede vriendin van mijn vrouw en mij gemaakt.

Ze is vermoord, ik heb haar gevonden en samen met de recherche de dader gevonden.
Zal de aanblik van de kamer waar ze lag nooit meer van mijn netvlies kunnen krijgen, ik wist meteen wie de dader moest zijn geweest en na weken te hebben opgetrokken met de recherche is hij ook opgepakt en tot 17 jaar veroordeelt.

In de zomer van 2006 is mijn oma overleden. Zij was dement en het ging al een tijdje steeds slechter met haar dus het zat er aan te komen. In de laatste week kon ze eigenlijk niets meer. Ik werkte toen op een camping, mn ouders belde heel de dag maar ik nam niet op (onbewust) en bleef doorwerken. Toen ik terugliep van mijn werk naar mijn slaapplaats belde mijn ouders me op met het nieuws at mijn oma overleden was. Al wat ik kon zeggen was ok, heel de terug reis (kwartiertje) heb ik er over nagedacht maar niet gehuid nog voelde ik me zielig. Toen ik thuis kwam, liep mijn huisgenootje naar buiten vrolijk met de vraag hoe het ging, toen barste ik in tranen uit, het uitleggen was moeilijk... Vervolgens naar huis gegaan en drie dagen veel geregeld.

Op de begrafenis heb ik bijna niet gehuild, mijn zus die na het nieuws nog helemaal niet gehuild had, had het op een gegeven moment op de begrafenis heel moeilijk: we moesten een stukje voordragen in de kerk en toen zei vertelde over hoe zij oma herrinerde heeft ze voor het eerst in deze periode gehuild, hierop kwam er bij mij ook een huilbui opzetten, maar ik vermande mezelf en kon mijn voordracht zonder moeite voordragen...

Doordat mijn oma al meer dan 6 jaar steeds verder achteruit ging en ze de laatste jaren erg dement was was het niet moeilijk om afscheid te nemen...

(sorry voor het lang verhaal...)

Tsja ik zit net in dit schuitje en kan eerlijk gezegt amper een fatsoenlijk en waardevol antwoord geven.
Mijn vriendin is in de nacht van 3 maart plotseling overleden en verwerken is er nog niet bij gekomen eigenlijk.
Zit gewoon versuft en duf voor me uit te kijken de hele dag alsof ik in een paddotrip zit zonder het gelach.
Besef amper wat er gebeurt om me heen, luister wel maar pik de dingen niet op en zou begod niet weten hoe ik de dingen moet verwerken allemaal.
Het zal voor een groot gedeelte gaan door veel te praten met vrienden van mij, die van haar en gezamelijke vrienden en verder toch een deel isoleren van mezelf vermoed ik - mezelf kennende - en veel huilen en verdriet hebbende om het verlies dat je geleden hebt.

Een normaal en waardig afscheid had ik niet, zij lag op de IC versuft van de medicaties om d'r in leven te houden en ook niet meer dan dat en ik was zwaar in shock omdat ik al gehoort had dat ze de nacht niet vol zou maken en me toch groot probeerde te houden tegenover d'r familie en haar zelf hoe stom dat misschien ook klinkt voor een buitenstaander.
Ben natuurlijk blij dat ik d'r nog heb mogen zien, zeker omdat ze in totaliteit geen openbaring wil hebben en dat dus echt de laatste keer was dat ik dr zag en dr kon aanraken.

Verwerken zal voor een groot deel ook gaan gebeuren in de omgevingen waar ik me vertrouwd voel, zowel binnenskamers als daarbuiten en op plekken die ik van kinds af aan al opzocht als het slecht ging met me.
Verder veel tekenend en schrijvend, iets wat ik altijd gedaan heb (denk aan dagboeken, weblogs enz.) en dat ook wil blijven doen, al is het maar om de herinneringen ook scherp en helder te houden na verloop van tijd.
Heb verder geen flauw idee hoe ik het op ga pikken, wat het me verder doet en hoe ik verder moet en zal gaan, dat zal de tijd moeten uitwijzen.

quote:

Op dinsdag 4 maart 2008 22:01 schreef Lastpost het volgende:
Tsja ik zit net in dit schuitje en kan eerlijk gezegt amper een fatsoenlijk en waardevol antwoord geven.
Mijn vriendin is in de nacht van 3 maart plotseling overleden en verwerken is er nog niet bij gekomen eigenlijk.
Zit gewoon versuft en duf voor me uit te kijken de hele dag alsof ik in een paddotrip zit zonder het gelach.
Besef amper wat er gebeurt om me heen, luister wel maar pik de dingen niet op en zou begod niet weten hoe ik de dingen moet verwerken allemaal.
Het zal voor een groot gedeelte gaan door veel te praten met vrienden van mij, die van haar en gezamelijke vrienden en verder toch een deel isoleren van mezelf vermoed ik - mezelf kennende - en veel huilen en verdriet hebbende om het verlies dat je geleden hebt.

Een normaal en waardig afscheid had ik niet, zij lag op de IC versuft van de medicaties om d'r in leven te houden en ook niet meer dan dat en ik was zwaar in shock omdat ik al gehoort had dat ze de nacht niet vol zou maken en me toch groot probeerde te houden tegenover d'r familie en haar zelf hoe stom dat misschien ook klinkt voor een buitenstaander.
Ben natuurlijk blij dat ik d'r nog heb mogen zien, zeker omdat ze in totaliteit geen openbaring wil hebben en dat dus echt de laatste keer was dat ik dr zag en dr kon aanraken.

Verwerken zal voor een groot deel ook gaan gebeuren in de omgevingen waar ik me vertrouwd voel, zowel binnenskamers als daarbuiten en op plekken die ik van kinds af aan al opzocht als het slecht ging met me.
Verder veel tekenend en schrijvend, iets wat ik altijd gedaan heb (denk aan dagboeken, weblogs enz.) en dat ook wil blijven doen, al is het maar om de herinneringen ook scherp en helder te houden na verloop van tijd.
Heb verder geen flauw idee hoe ik het op ga pikken, wat het me verder doet en hoe ik verder moet en zal gaan, dat zal de tijd moeten uitwijzen.

Pff wat heftig zeg, heel veel sterkte...

Ik denk dat de impact van verlies heel erg te maken heeft ook met de omstandigheden.

Mijn vader overleed terwijl ik al zeven jaar geen contact het hem had, en het greep me meer aan dan ik had verwacht.
Ik denk dat ik boosheid en teleurstelling heel lang heb verward met onverschilligheid, want dat bleek ik uiteindelijk toch niet te zijn

Het (kunnen) omgaan met verlies heeft imo heel veel te maken met de manier waarop je iemand verliest.
Opa's en oma's gaan nou eenmaal dood, dat zie je over het algemeen aankomen en daar kun je wat makkelijker vrede mee hebben dan als iemand die nog volop in het leven staat opeens overlijdt.

quote:

Op donderdag 6 maart 2008 10:23 schreef shmoopy het volgende:
Het (kunnen) omgaan met verlies heeft imo heel veel te maken met de manier waarop je iemand verliest.
Opa's en oma's gaan nou eenmaal dood, dat zie je over het algemeen aankomen en daar kun je wat makkelijker vrede mee hebben dan als iemand die nog volop in het leven staat opeens overlijdt.

Dat ook, en het heeft ook zeker te maken met de band die je hebt met die persoon. Ik vond het veel erger toen een vriend van me onlangs plotseling overleed dan mijn opa...

Ik heb net een topic geopend over mijn gevoel bij het overlijden van mijn moeder, misschien heb je wat aan mijn verwoordingen.

Mijn moeder wordt morgen gecremeerd...

Toen mijn opa en oma overleden vond ik dat het grootste verdriet wat ik maar kon hebben, zeker in vergelijking met het overlijden van 3 vrienden op jonge (puber) leeftijd. Kon me niet goed voorstellen dat het nog erger kon. Waarschijnlijk kwam dit ook omdat ik altijd maar 1 opa en oma had. En als kind sta je er helemaal niet bij stil dat deze mensen er ooit niet meer zijn.

3,5 Jaar geleden is mijn vader heel plots overleden. Hartstilstand, poef, weg. We hadden een ontzettend sterke band door allerlei omstandigheden. Met zijn dood besefte ik pas dat het verdriet om opa en oma niets was in vergelijking met wat me nu overkwam. De eerste maanden heb ik verwerkt door mezelf te verliezen in muziek die hij en ik mooi vonden. Tijdens deze uren kwamen ook de huilbuien. Alleen, midden in de nacht met een koptelefoon op. Vaak schreef ik hem ook brieven. Daarin vertelde ik hoe ik alles beleefde en dat ik zo ontzettend boos op hem was omdat hij me alleen had gelaten. Langzaam kreeg dit verdriet een plekje en na 3 jaar kon ik eindelijk redelijk leven met het feit dat ik mijn vader niet meer had.

Kort op het moment dat ik verder kon werd mijn moeder ernstig ziek. Ze had al 10 jaar de ziekte van kahler maar kreeg een zwaar herseninfarct waarbij ze linkszijdig verlamd raakte. En 2,5 maand ben ik er voor haar geweest bij iedere stap die we moesten nemen en op 9 december j.l. is ze overleden. En weer is dit verdriet anders dan de voorgaande keren. Voor haar heb ik het gevoel van opluchting.

Voor mezelf een gevoel van enorm gemis. Voel me verschrikkelijk eenzaam, wees. Hierdoor is ook het verwerken heel anders. De standaard fases die je hebt na een overlijden zijn er wel. Verdoofd, ontkennen, boos worden en nog meer huilen. Bij mijn moeder moet ik ook nog de nalatenschap regelen waardoor je sowieso op een heel andere manier bezig bent met het verwerken. Naar mijn moeder schrijf ik bv geen brieven. daarintegen 'praat' ik wel met haar in mijn hoofd. En zeg iedere keer weer dat ik van haar hou, vrees dat ik dat te weinig tegen haar gezegd heb toen ze nog leefde.

Zoals al gezegd; er is geen standaard manier van verwerken. Per persoon en per overlijden is het anders.
(sorry voor het lange verhaal)

Wauw.. heftige verhalen hier. Ik word er stil van..

In de afgelopen korte 19 jaar van mijn leven heb ik helaas al veel mensen verloren. Dat is natuurlijk voornamelijk ontzettend kut maar ik heb onder andere wel geleerd dat ik het wel overleef. Mijn vader stierf toen ik 7 was, maar die heb ik nooit gekend dus dat was anders dan mensen die hun ouders wel kennen en dan overlijden. Met dat rouwproces ben ik nog steeds bezig en dat wisselt telkens tussen verdriet, onbegrip en vooral heel veel woede.
Datzelfde jaar overleed een vriendje van school en dat was vooral heel verdrietig. Dat heb ik verwerkt door nog een paar keer langs zijn graf te gaan en daar briefjes achter te laten. Toen ik 14 was overleden wederom twee vrienden en dit keer zeer onverwacht. In die periode ging het met mij zowieso al niet al te best en het was de laatste tik die ik nodig had om in te storten. Dat ging gepaard met veel drank en drugs. Jaren later heb ik in therapie eindelijk geleerd hoe ik het toch een plekje kon geven.
En toen kwam voor mij afgelope dinsdag het bericht over dood van een schat van een meid (de vriendin van Lastpost, zie enkele posts hier boven). Hoe ik daar mee om moet gaan weet ik nog even niet, nu is het vooral veel huilen en boos zijn omdat het allemaal zo oneerlijk is.

Ik ben niet gelovig, maar elke keer als er iemand overlijd hoop ik stiekem altijd dat ze nu naar een plek zijn gegaan waar ze geen pijn hebben enzo. Dat troost altijd wel.

Ben ondertussen 27 jaar en heb eigenlijk best wel al het nodige meegemaakt aan verlies...

in 2000 plotseling mijn moeder
en in 2006 plotseling mijn zoontje

Hoe ik er mee om ga is in beide gevallen heel verschillend geweest, bij het eerste mijn moeder, wilde ik niet rouwen en heb ik me totaal op mijn werk gestort en kreeg ik jaren later de klappen, en moest ik wel rouwen om het een goed plekje te kunnen geven, en om er rust door te krijgen en om van die angst af te komen waar ik enorm veel last van had.

Bij het overlijden van mijn zoontje kreeg ik gelijk goede begeleiding van een geweldige psycholoog, waardoor ik er heel anders mee om ging, tuurlijk mis ik de kleine nog steeds elke dag, maar juist door me in mijn verdriet te storten en er mee bezig te zijn, verwerkte ik het, en niet het wegstoppen maar het over me heen laten komen.
Houd ook een weblog bij, en heb thuis 2 boeken waarin ik mijn verdriet in opschrijf.

Mocht je meer willen weten gewoon vragen ts

Mijn moeder is overleden toen ik achttien was. Ik heb daarna 1x gehuild eigenlijk. Ik heb meteen kunnen accepteren dat het nou eenmaal zo is.

Erg hard, ik begrijp er zelf niks van. Toch heb ik het een plekje kunnen geven en heb ik het goed verwerkt

Toen mn opa overleed heb ik geen traan gelaten. Het kon me niet boeien dat hij dood was. Misschien hard, maar ik had totaal geen band met die man.

Toen de een heel goede vriend van me overleed door aids was ik boos en blij, en verdrietig tegelijk. Boos omdat hij er niet meer was en mij en zn dochter achterliet terwijl we hem nog zo nodig hadden, blij omdat hij eindelijk rust had, en verdrietig omdat ik hem miste. (vader van mn beste vriendin, ik noemde hem ook pa).
Ik heb een week gehuild, en hem voor alles uitgescholden wat ik maar kon bedenken. Toen kon ik het een plaatsje geven.

Toen mn vriend van de ene op de andere dag overleed aan een hersenbloeding stortte ik volledig in.
Hij werd vorig jaar dood in zn huis gevonden terwijl ik hem de avond eerder nog kerngezond aan de telefoon had. Ik ben zeker 6 maanden volledig van de kaart geweest.
Ik sloot me voor alles en iedereen af, had nergens zin in en vond niks meer leuk. En dat kwam met vlagen van woede tussendoor. Als je me aansprak als ik het weer eens op mn heupen had kreeg je de wind van voren. En als je me aansprak als ik het niet op mn heupen had mocht je je gelukkig prijzen met een hmm. Uiteindelijk heb ik het toch een plaatje kunnen geven.

Verschillende personen, verschillende verhalen.

In 2004 is mijn moeder heel plotseling overleden. Ik was toen 15.
Ik heb het nu nog steeds niet echt af kunnen sluiten. Voor zover dat kan natuurlijk.

Na haar dood ben ik maar even thuis geweest van school en heb me daarna vol op school gestort. Ik ging alleen nog maar voor school zodat ik niet meer aan mijn moeder hoefde te denken.
2 jaar na haar overlijden ben ik geslaagd voor mijn middelbare school. Daarna ging ik een vervolgopleiding doen in de zorg.
Aan het eind van dat jaar moest ik stage gaan lopen en ik kwam in een verpleeghuis. Precies dat verpleeghuis waar mijn moeder naar toe zou zijn gegaan als ze haar hersenbloeding wel had overleefd.
En ja, toen kwam er een klap aan voor mij. Het ging ineens zo slecht met mij, dat ik mijn studie moest opgeven hierdoor. Nooit direct de link gelegd (beetje dom achteraf misschien) dat het kwam doordat ik het nog niet had verwerkt.

Een half jaartje na dat dit was gebeurt, ben ik professionele hulp gaan zoeken omdat ik me steeds meer begon te herkennen in het depressieve meisje dat ik eerder was geweest.
En dat is nu ongeveer 1 jaar geleden. Ondertussen heb ik al verschillende behandelingen gehad en april begin ik met de echte rouwverwerking met behulp van een psychiater.

4 jaar later dus..

Op mijn 4de is mijn vader overleden aan AIDS. Uiteraard was ik te jong om alles eigenlijk te bevatten. Maar als ik nu foto's terug kijk uit die tijd, hoe hij daar ligt, met baard en uitgemergeld gezicht, moet ik nog steeds huilen. Schijnbaar komen de heftige emoties die ik toen voelde toch nog naar boven.

Daarna ben ik in een pleeggezin geplaatst. Ook een soort verlies, het verlies van mijn biologische moeder. De keren dat ik haar zag werd ik volledig apatisch. Mijn spieren verslapte en ik kon niets meer. Ik had een dag of 2 nodig om weer over het bezoek heen te komen.

Toen ik 9 was is mijn pleegopa overleden aan een hersenbloeding. Het deed me niets. Een jaar later mijn pleegtante aan kanker. Ook dat deed me niets.

Toen ik 17 was werd ik, omdat mijn pleegouders overspannen waren/lichamelijk niet oké genoeg meer, binnen een week uit huis gezet. Dit is voor mij een echt verlies geweest. De eerste tijd was ik volledig apatisch. Ik deed niets, ik kon niets en ik dacht niets. Daarna werd ik verschrikkelijk boos en verdrietig. Ik heb ze toen een hele tijd niet willen zien. Toen ben ik bezig gegaan met overleven. Ineens stond ik op eigen benen en moest ik mezelf zien te redden. Ik voelde me zo verschrikkelijk alleen. Nu ben ik eindelijk gesetteld. 3 jaar later heb ik eindelijk vrede gesloten met het zelfstandig zijn, het niet hebben van een familie, ouders, iemand om op terug te vallen. Ik heb er vrede mee gesloten dat mijn ouders geen contact met mij opnemen of interesse in me tonen. En het voelt zo goed.

Mijn oom (en hij was ook onze buurman) is een maandje geleden overleden. Veel te jong en onverwacht, het was heel erg schrikken, ik heb heel veel gehuild en gepraat vooral met m'n eigen familie en m'n vriend. Vind het nog steeds heel moeilijk, ik kan het niet echt accepteren (gewoon omdat hij te jong was en niet ziek). Ik denk nog vaak aan hem en soms heb ik het er dan ook moeilijk mee. Maar ik weet wel dat het niet anders is en ik kan er niks aan doen en ik moet door met het leven.

Mijn oom heeft een hele mooie crematie gehad, ik heb een stukje voor gelezen en op die manier heeft hij een mooi afscheid gekregen.

Mijn vader is acht jaar geleden overleden (dood gevonden, doodsoorzaak onbekend) en mijn moeder drie jaar geleden (na zes weken ziekte). In beide situaties was ik volledig verdoofd en heb ik de begrafenis bijgewoond als een soort zombie. Mijn familie heeft me dat nogal kwalijk genomen, die denken nu dat ik geen verdriet heb. Omdat ik toch wel heel allenig achterbleef, ben ik 'geadopteerd' door een ouder echtpaar uit onze kerk. Echt supertoffe mensen, ik ben heel dankbaar voor ze. Het lijkt wel alsof ik alles weer op een rijtje heb en meestal ik dat ook wel zo. Maar ik heb nog steeds dat ik mijn ouders opeens heel erg kan missen en moet huilen. En ik heb nog steeds dromen dat ik ze kwijt ben en dat ik ergens helemaal in paniek om ze loop te roepen. Dan word ik dus huilend wakker. En ik ben toch echt geen klein meisje meer, word dit jaar 36 for crying out loud. Maar ik weet niet of dit ooit nog overgaat.