quote:
Op zondag 23 maart 2008 14:54 schreef Elefes het volgende: Ik heb ook dubbelgebroken gehad, maar dat was bijv. te beweeglijk voor hem en daar ging hij teveel met zijn tong mee spelen (toch wil ik het weer eens uitproberen, ik heb een tijd heel fijn gereden met dubbelgebroken).
Dees pik ik er ff tussenuit. Heel gaaf dat je dit zegt! Toen die bitjes voor het eerst op de markt kwamen, zei men aldoor vol overtuiging: 'het ligt vele malen stiller in de mond, en is dus veel prettiger voor het paard! En geen hefboomwerking meer!'
dat laatste ja, maar het stiller liggen

ik vond altijd dat dat precies andersom was omdat het zo slapjes in de mond lag. Paarden bleven vaak klooien met hun bit juist bij zo'n dubbelgebroken ding. Ik vind ze iig niet fijn.
Dus, in mijn ervaring ben ik het helemaal met je eens. Veel paarden worden juist onrustig met hun mond met een dubbelgebroken bitje. Zeker gevoelige paarden, niet in de zin van kleinzeerig, maar gewoon sensitieve paarden vind ik het geen fijn bitje bij. En ja, idd, een dikkere watertrens blijkt meestal
het bit te zijn waar ze het goed op doen.
Enige aantekening die ik maak is dat het ook wel een beetje te maken heeft denk ik met de rijstijl van de ruiter... Als ik op een vreemd paard ga zitten, pak ik standaard mijn dikkige holle watertrens. Meestal gelijk succes, maar dat kan dus ook komen omdat mijn gevoel is gebasseerd op de wijze van inwerking van die trens.

quote:
Een slofteugel bijv. gebruiken sommige mensen op stal wel eens, maar ik heb er zelf nog nooit mee gereden. Het kan wel handig zijn, omdat je soms net wat makkelijker wat meer te zeggen hebt over je paard. Maar ik vind altijd dat je er erg mee uit moet kijken, je moet wel heel goed weten wat je doet als je hulpteugels gaat gebruiken. Plus ik heb altijd geleerd: "Waar de rijkunst ophoudt, beginnen de hulpmiddelen." (nu geldt dat natuurlijk niet altijd voor het gebruik van een hulpteugel, ik wil alleen aangeven dat het niet altijd de oplossing is).
Kan het hier alleen maar gruwelijk mee eens zijn. Je ziet te vaak dat mensen (m.n. sloffen) een keer zoiets uitproberen en het dan bij elk wissewasje wat neit lekker gaat weer uit de kast trekken. Terwijl als je een paar dagen netjes doorrijdt, het probleem ook opgelost is.
Met name sloffen zijn gevaarlijke hulpteugels. En met alle hulpteugels geldt, evenals bij alle magische bitten (pasoa bijv, ook zo'n leuke): als de rijstijl van de ruiter niet veranderd, komen de problemen met die hulpteugels/bitten ook gewoon terug.
quote:
Naast wel of geen neusriem (ik heb alleen ervaring
met neusriem), kun je ook nog kiezen voor wel of geen bit

ik heb een paard een half jaar zonder bit en juist op neusriem gereden. Een hannoveraanse neusriem als engelse vastmaken, en de teugels vastmaken aan de ringen. Paard had veel mondproblemen, dus vandaar. Heb M-zwaar met hem gestart en winst gereden. Heb nog nooit zo fijn op een paard gereden toen we beiden doorhadden hoe het werkte. Grappig wel was in het begin om te merken dat het gegeven dat het paard links 'vastzat' met de neusriem exact hetzelfde was. Wat weer aantoonde dat het puur een lichamelijk iets is waar je het paard bij moet helpen (gymnastiseren) wil je het van het vastzitten afhelpen.
was een wereldervaring!
quote:
Maar bij een nieuw paard zou ik bijvoorbeeld gewoon beginnen met een normaal hoofdstel met dubbele neusriem, een normaal bit (enkel- of wellicht dubbelgebroken, niet te dun), en zonder hulpteugels. Dan is het toch een kwestie van uitproberen/bijsturen totdat je de goede combinatie gevonden hebt.
Mee eens, niets mis mee met deze optoming, idd alles zo gewoon en simpel mogelijk. Alleen gaat mijn voorkeur uit naar een lage/hanoveraans neusriem en een niet te dunne enkel gebroken watertrens. Maar dat is denk ik ook puur wat je gewend bent en gevoelsontwikkeling, zoals ik hierboven al zei