Het "we denken aan Tan topic"

Ik moet de laatste weken, maar ook vooral de laatste dagen zoveel aan Tan denken.

in augustus begon het zo (gekopieerd van Tans weblog. zonder toestemming. _{ik hoop dat je het goed vindt. anders ga ik even in de archieven van fok graven})
"
Geen goed nieuws
oor het gemak een kort samengevat ‘zakelijk’ log. Zoals de meeste wel weten ben ik vanochtend in Zwolle geweest voor een structurele echo. Het zag er helaas niet al te best uit.
Alles was groter geworden, waarbij één nier geen weefsel heeft en zich dus nooit tot een nier kan ontwikkelen. De andere nier heeft dit nog wel, maar al minder dan normaal. Ook deze nier was abnormaal vergroot, oftewel een ernstige hydronefrose aan beide kanten. De blaas was nog groter geworden, wat aangeeft dat de baby niet kan plassen.
Daardoor raakt het vruchtwater op (was op dit moment al veel te weinig voor de zwangerschapsduur) en zodoende kunnen de longen niet ontwikkelen. Kortom, deze baby heeft zeer geringe overlevingskansen. Volgende week wordt samen met een kindernefroloog (dus gespecialiseerd in nieren) gekeken of er nog reden tot hoop is, maar zoals het er nu uitzag is dat er niet.
De gynaecoloog (overigens een schat van een man!) vatte het samen tot: een zéér ernstige afwijking. Dat zegt wel genoeg lijkt me.
"

En het laatste berichtje op haar log (opnieuw gekopieerd)
"
Veertig weken
andaag is de uitgerekende datum. Dat klinkt erg raar voor mij, alle vier de andere kinderen waren er ‘te vroeg’. Zo lang als nu ben ik nog nooit zwanger geweest en het hangt van de baby of de gynaecoloog af of er nog meer dagen bij zullen komen.
De afgelopen drie weken werden met de dag – en vooral nacht – spannender. Steeds weer die vraag of dat almaar voortdurende ‘gerommel’ eens door zou zetten. Inmiddels durf ik het geen gerommel meer te noemen, maar geraas en gedonder, alhoewel dat voor de baby kennelijk niet genoeg is de deuren eens open te zetten.
De komende dagen, misschien uren, zullen erg spannend zijn, niet alleen voor ons, maar ook voor die vele mensen die ons zo ongelooflijk steunen en zo intens en liefdevol meeleven – waarvoor mijn dank – en in het bijzonder Jennifer. Mijn internetmaatje die mij dagelijks door de moeilijke momenten heen sleept. Mij in het begin van de zwangerschap door de misselijkheid en de vele onzekerheden heen praatte, met me meeleefde toen we met de twintig-weken-echo zulk slecht nieuws kregen, me keer op keer aanmoedigt de hoop niet te verliezen, aankomt met oppeppende verhalen, me ongelooflijk aan het lachen maakt, de laatste drie weken het repeterende valse-weeëngezeur aanhoort en dat iedere dag maar weer.
Zij zal het ook zijn die jullie straks via mijn web-log op de hoogte houdt, wanneer ik in het ziekenhuis lig, zodat jullie niet al te lang in spanning hoeven te blijven.
Ik wil iedereen bedanken voor alle kaarsjes die branden, de vele lieve, bemoedigende woorden, wijze raad, lieve kaartjes, cadeautjes en andere steun.
"

Omdat ik al zoveel reacties voor haar heb gelezen in het Z&G topic dacht ik dat het mss goed was om Tan en haar kleintje een eigen plaatsje te geven voor bemoediging, meeleven en alles wat er aan reactie voor haar is.
Omdat alle kleine beetjes hopenlijk iets kunnen en mogen betekenen.

Tan.. ik wens je zo graag alle goeds en ook aan dat kleintje.
Sterkte..

De meest kleurige kaarsen die ik voor jouw en je kleurrijke gezin kon vinden:

Tan... morgen weet je meer!
Morgen kun je hoe dan ook je kleintje zien en aanraken. Ik wens en hoop zo op een klein wondertje.

en voor jou en je jouwen: