Onorthodoxe opvoedingsstijlen

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 08:32 schreef Fuente het volgende:

[..]

Ja dat zei ik inderdaad Sara eet altijd sowieso 1 hap, omdat ze te nieuwsgierig is. Als ze na die hap niet wil, doe ik dus niet moeilijk. Zal ook meer te maken hebben met dat wij vroeger bij ons thuis wel alles moesten opeten en dat heeft echt voor nare dingen gezorgd. Daarbij groeit Sara goed en doet ze wat ze moet doen, dus ze zal over de dag wel genoeg eten om het eten van 's avonds op te vangen. Maar ik snap ook dat anderen het anders doen hoor!
[..]

Dat heb ik (vind ik) totaal niet. Het gaat er mij niet om of ik wel of niet de strijd wil aangaan (want er zijn zat andere punten waar ik dat wel doe) maar of ik het dat waard vind. Maar dan zal wat eten betreft echt te maken hebben met mijn jeugd misschien. En ik weet dat Sara bij fasen slecht eet, een week later eet ze weer als een bouwvakker, dus ik hoef me er dan niet druk om te maken.
En wat zindelijk maken betreft, ja, daar vind ik echt dat een kind er aan toe moet zijn, ook al kan ze het misschien al, toch wacht ik tot Sara zelf aangeeft hoe of wat. Ze is een tijdje terug anderhalve week zindelijk geweest, maar durft momenteel niet op de wc/potje/zonder luier nadat ze 1 keer in haar broek geplast heeft. Dan laat ik het maar even zo, en in de zomer proberen we het gewoon weer.

Op zich niks tegen die manier hoor
Maar ik krijg soms dus het idee dat het als onverantwoord ofzow gezien wordt als je het dus niet op die manier doet. Misschien is dat wel helemaal niet zo, hoor, en zie ik dat verkeerd

Noah hoeft ook alleen te proeven en niet zn hele bord leeg te eten. Maar hij had/heeft zo'n fase dat ie bij voorbaat al niet wil. Als ik hem daarin zijn gang zou laten gaan, zou ie niks eten. Tja tot ie honger krijgt waarschijnlijk, dat zou kunnen. Maar als ie een paar hapjes moet proeven van ons gaat er 9 van de 10 keer nog heel wat achteraan en eet ie opeens gewoon heel goed. En verder geen strijd, alleen om die eerste hap een beetje. Als de strijd wel groot zou worden, tja dan zou het dus voor Noah ook niet goed werken, en dan zou ik er zo ook niet mee door gaan.
Maar ik bedoelde dus meer dat als je wel aandringt op moeten eten dat dat niet perse slecht hoeft uit te pakken.

En wat dat zindelijk worden betreft. Wanneer is een kind er dan aan toe? Is dat echt pas als een kind uit zichzelf op het potje of de wc wil? Of is dat ook als een kind aangeeft wanneer ie moet, en urenlang zijn plas kan ophouden. Maar niet op potje wc wil omdat ie liever doorspeelt? Kijk als een kind er echt niet aan toe is dan heeft het ook geen zin ermee te beginnen. Dat is alleen maar zielig voor het kind en werkt dan alleen maar averechts. Maar sommige kinderen zijn gewoon gemakzuchtiger bijv, en dan vind ik het gewoon een beetje aanstellerij

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:04 schreef Gia het volgende:
Zet je kind uit de auto langs de weg en rijdt een stukje verder.

Zelfs als er géén vreemde auto langskomt om je kind mee te nemen vind ik het not done.
Je kind laten gehoorzamen omdat het zo bang is dat je wegrijdt. Werkelijk, ik snap dat niet. Wíl het ook niet snappen want het staat me ontzettend tegen. Angst als opvoedingsmethode....

Maar goed, ik denk dat ik me ga terutrekken uit dit topic. Mijn mening is wel duidelijk onderhand.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:08 schreef Moonah het volgende:

[..]

Zelfs als er géén vreemde auto langskomt om je kind mee te nemen vind ik het not done.
Je kind laten gehoorzamen omdat het zo bang is dat je wegrijdt. Werkelijk, ik snap dat niet. Wíl het ook niet snappen want het staat me ontzettend tegen. Angst als opvoedingsmethode....

Maar goed, ik denk dat ik me ga terutrekken uit dit topic. Mijn mening is wel duidelijk onderhand.

Ben het over dit punt wel met je eens hoor.

Hoewel ik in die context stoppen en dreigen met uit de auto zetten, weer wel vind kunnen. Maar het daadwerkelijk doen niet.

Wij dreigden, als we op vakantie gingen met omkeren en niet gaan, of, je mag straks op de camping niet meer zwemmen, werkte prima. Is ook dreigen.
Ik vind niet alle dreigen fout, maar als het gevaarlijk zou kunnen worden, wel.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:07 schreef texelonia het volgende:

[..]

Op zich niks tegen die manier hoor
Maar ik krijg soms dus het idee dat het als onverantwoord ofzow gezien wordt als je het dus niet op die manier doet. Misschien is dat wel helemaal niet zo, hoor, en zie ik dat verkeerd

Noah hoeft ook alleen te proeven en niet zn hele bord leeg te eten. Maar hij had/heeft zo'n fase dat ie bij voorbaat al niet wil. Als ik hem daarin zijn gang zou laten gaan, zou ie niks eten. Tja tot ie honger krijgt waarschijnlijk, dat zou kunnen. Maar als ie een paar hapjes moet proeven van ons gaat er 9 van de 10 keer nog heel wat achteraan en eet ie opeens gewoon heel goed. En verder geen strijd, alleen om die eerste hap een beetje. Als de strijd wel groot zou worden, tja dan zou het dus voor Noah ook niet goed werken, en dan zou ik er zo ook niet mee door gaan.
Maar ik bedoelde dus meer dat als je wel aandringt op moeten eten dat dat niet perse slecht hoeft uit te pakken.

En wat dat zindelijk worden betreft. Wanneer is een kind er dan aan toe? Is dat echt pas als een kind uit zichzelf op het potje of de wc wil? Of is dat ook als een kind aangeeft wanneer ie moet, en urenlang zijn plas kan ophouden. Maar niet op potje wc wil omdat ie liever doorspeelt? Kijk als een kind er echt niet aan toe is dan heeft het ook geen zin ermee te beginnen. Dat is alleen maar zielig voor het kind en werkt dan alleen maar averechts. Maar sommige kinderen zijn gewoon gemakzuchtiger bijv, en dan vind ik het gewoon een beetje aanstellerij

Nee ik vind dat zeker niet onverantwoord hoor! Het is gewoon een andere manier van opvoeden. En ik herken wel wat je zegt, vaak als ze een hapje eten, eten ze de rest ook wel.
Ik heb meer moeite met wat Grijs zegt, nek vastpakken en dwingen, dat vind ik echt afschuwelijk, mijn moeder deed dat vroeger ook, en nog wel meer als je dan niet wou eten, en dat is echt niet fijn, ook niet voor later.

Sjah, en zindelijk worden. Ik vind het moeilijk moet ik zeggen! Sara geeft heel goed aan wanneer ze een vieze broek heeft, ze weet ook wanneer de luier nog droog is, en ze heeft al een tijdje aangegeven dat ze moest plassen en dan ging ze op de WC of op het potje. Ik denk wel, zoals jij zegt, dat wanneer een kind het vergeet door drukte met spelen, ik het ook wat meer zou pushen hoor, of gewoon om de zoveel tijd op de WC zou zetten, maar hier is het nog meer angst van Sara voor het potje en de WC dan dat ze het vergeet.
Ik denk dat we eigenlijk niet eens zo heel anders denken over opvoeden

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:14 schreef Gia het volgende:

[..]

Ben het over dit punt wel met je eens hoor.

Hoewel ik in die context stoppen en dreigen met uit de auto zetten, weer wel vind kunnen. Maar het daadwerkelijk doen niet.

Wij dreigden, als we op vakantie gingen met omkeren en niet gaan, of, je mag straks op de camping niet meer zwemmen, werkte prima. Is ook dreigen.
Ik vind niet alle dreigen fout, maar als het gevaarlijk zou kunnen worden, wel.

Met dreigen is niets mis, zolang het maar in verhouding staat en consequent wordt uitgevoerd. Ik dreig bijvoorbeeld met de hoek, en luistert ze niet, gaat ze er ook in. Maar uit de auto zetten, of zonder kind wegrijden zou ik zelf niet doen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:14 schreef Fuente het volgende:
Ik heb meer moeite met wat Grijs zegt, nek vastpakken en dwingen, dat vind ik echt afschuwelijk,

Het gaat alleen om de eerste hap en het is (en was) zeker geen dagelijkse praktijk.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:20 schreef Grijs het volgende:

[..]

Het gaat alleen om de eerste hap en het is (en was) zeker geen dagelijkse praktijk.

Ik snap wat je bedoelt, maar toch heb ik er moeite mee. Ik geloof best dat je dat niet uit gemeenheid doet, en doet om je wilt dat je kind wat eet, maar ik persoonlijk vind dat moeilijk.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:14 schreef Gia het volgende:

[..]

Ben het over dit punt wel met je eens hoor.

Hoewel ik in die context stoppen en dreigen met uit de auto zetten, weer wel vind kunnen. Maar het daadwerkelijk doen niet.

Wij dreigden, als we op vakantie gingen met omkeren en niet gaan, of, je mag straks op de camping niet meer zwemmen, werkte prima. Is ook dreigen.
Ik vind niet alle dreigen fout, maar als het gevaarlijk zou kunnen worden, wel.

Dreigen met dingen die je overduidelijk niet gaat doen, lijkt me ook neit echt de methode, eigenlijk.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:21 schreef Fuente het volgende:

[..]

Ik snap wat je bedoelt, maar toch heb ik er moeite mee. Ik geloof best dat je dat niet uit gemeenheid doet, en doet om je wilt dat je kind wat eet, maar ik persoonlijk vind dat moeilijk.

Mijn zusje laat de kinderen zelf bepalen of en wat ze eten. Alles wordt aangeboden, er wordt een paar keer tijdens het eten gevraagd of ze echt niet een hapje willen proeven, maar zo niet, dan niet. Toetje krijgen ze toch, dat is onderdeel van het eten en geen beloning voor het leegeten van je bord.
Gedurende de dag krijgen ze voldoende fruit en vooral ook vocht aangeboden en als ze neit willen eten, dan maar niet. Ze zullen echt geen honger lijden, want als het te erg is, eten ze echt wel.

Ik vind dat een heel fijne manier om met eten om te gaan. Te veel (negatieve) aandacht voor eten kan, liijkt me, ook later in het leven van zo'n kind een minder prettige uitwerking hebben.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:25 schreef miss_sly het volgende:

Mijn zusje laat de kinderen zelf bepalen of en wat ze eten. Alles wordt aangeboden, er wordt een paar keer tijdens het eten gevraagd of ze echt niet een hapje willen proeven, maar zo niet, dan niet. Toetje krijgen ze toch, dat is onderdeel van het eten en geen beloning voor het leegeten van je bord.
Gedurende de dag krijgen ze voldoende fruit en vooral ook vocht aangeboden en als ze neit willen eten, dan maar niet. Ze zullen echt geen honger lijden, want als het te erg is, eten ze echt wel.

Zo doen wij het precies hetzelfde...

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:25 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Mijn zusje laat de kinderen zelf bepalen of en wat ze eten. Alles wordt aangeboden, er wordt een paar keer tijdens het eten gevraagd of ze echt niet een hapje willen proeven, maar zo niet, dan niet. Toetje krijgen ze toch, dat is onderdeel van het eten en geen beloning voor het leegeten van je bord.
Gedurende de dag krijgen ze voldoende fruit en vooral ook vocht aangeboden en als ze neit willen eten, dan maar niet. Ze zullen echt geen honger lijden, want als het te erg is, eten ze echt wel.

Ik vind dat een heel fijne manier om met eten om te gaan. Te veel (negatieve) aandacht voor eten kan, liijkt me, ook later in het leven van zo'n kind een minder prettige uitwerking hebben.

Zo doen wij het dus ook, altijd opscheppen en aanbieden, wil ze niet, dan niet, maar wel een toetje (vanwege de zuivel).

Hier wordt er iig geproefd. Niet bij voorbaat piepen, 2 hapjes proeven (en dan ook echt proeven, niet met je vork boven je tong zwevend roepen dat het echt echt echt niet lekker is.) Lus je het niet? Dan eet je niet. Dan wacht je tot de rest klaar is zodat we een toetje (vla) kunnen gaan eten. Wordt er zo dwarsgelegen dat er ook niet geproefd wordt, dan houdt het op. Ga dan maar op de trap zitten (4 jaar = 4e tree) zodat wij wel gezellig kunnen eten.

dwingen te eten door vast te houden of neus dicht te knijpen heb ik nooit gedaan. Wel heb ik de neus van mijn kinderen dichtgeknepen om hun mond open te krijgen om daar bijv. een lepel antibioticum in te krijgen. Als ze dat eenmaal vies vinden krijg je het er volgens mij niet anders in.

Mijn kinderen mochten vroeger twee dingen op een lijstje hebben die ze niet hoefden te eten. Als ik dat wel klaarmaakte, maakte ik voor degene die dit op zijn lijstje had staan iets anders. Bijv. een van mijn kinderen lustte geen gebakken lever, voor hem maakte ik dan een tartaartje oid.
En natuurlijk waren ook mijn kinderen zo slim om ter plekke een wijziging aan te willen brengen in hun lijstje. Bijv. ineens willen veranderen van lever naar sperciebonen op het moment dat de sperciebonen op tafel kwamen. Dat ik dan zei dat dat goed uitkwam omdat ik toch ook hun 'oude lijstje' al klaargemaakt in de vriezer had en dat zo kon opwarmen was dan voldoende om toch maar sperciebonen te eten en het oude lijstje te handhaven.
Dit werkte bij mijn kinderen erg goed. En gaf mij ook de gelegenheid om ook een lijstje te hebben en bijv nooit spruiten te hoeven eten...

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:08 schreef Moonah het volgende:

[..]

Zelfs als er géén vreemde auto langskomt om je kind mee te nemen vind ik het not done.
Je kind laten gehoorzamen omdat het zo bang is dat je wegrijdt. Werkelijk, ik snap dat niet. Wíl het ook niet snappen want het staat me ontzettend tegen. Angst als opvoedingsmethode....

Ik wilde hier iets typen, maar ik zet het maar niet online, niet dat het nu zo erg is, maar wel erg herkenbaar denk ik.
Het heeft wel gewerkt in elk geval. Het was niet gevaarlijk, niet onverantwoord, maar voor het kind in kwestie heeft het wel dingen duidelijk gemaakt (het was overigens niet mijn pedagogisch ingrijpen).

Wat betreft eten (en slapen), volgens mij zijn dat twee dingen die je niet kunt afdwingen. Immers slikken of echt in slaap raken doe je altijd zelf.

Bovendien weet het kind niet dat je niet echt wegrijdt. Voor hem is de dreiging (en de angst) dus weldegelijk reeel. Lekker, als je merkt dat je ouders, degenen die onvoorwaardelijk van je zouden moeten houden, je zo in de steek kunnen laten. Jij weet dat je het niet zult doen, maar dat kind niet.

Verder ben ik het met Moonah eens.

Ik ben ook benieuwd wel boeken Five leest, want de dingen die je daaruit noemt, zijn het tegengestelde van pedagogisch verantwoord.

Het enige onorthodoxe wat ik tot nu toe gedaan heb is tijdens het eten geven bij Damian een week geleden.
Hij at al een paar weken ontzettend slecht. Het werd op een gegeven moment echt te gek. Ik zat elke voeding met speelgoed erbij, muziek aan en maar gek doen omdat hij anders geen hap nam. En dat was alleen maar omdat hij me aan het uitproberen was. Toen is hij een aantal dagen gaan logeren en daar at hij alles zo op. Thuis weer hetzelfde verhaal en ik was het zo zat. Ik heb hem in de kinderstoel gezet. Met 2 vingers zijn mond proberen open te doen gezegd dat hij een hapje kreeg en de lepel erin gewurmd. (wel zonder hem pijn te doen natuurlijk!) Zo ben ik doorgegaan, na een hap op 3 at hij ineens vanzelf, en zeker niet met tegenzin want hij was er duidelijk van aan het genieten! De dagen erna heb ik het bij elke voeding maar 1 keer hoeven doen, bij de eerste hap. En nu een week later hoef ik het al een dag of 2 niet meer te doen.

Het is niet helemaal zoals het hoort, maar het is wel duidelijk een grens stellen en dat had hij nodig.
En een baby van 10 maanden die luistert echt niet als je zegt: 1 hapje proberen.

_{Edit: Ik heb het stukje wat ik hier neer gezet heb even overgelezen. Het lijkt misschien alsof het er vrij grof aan toegegaan is, maar dat is niet zo. Om het maar even duidelijk te maken, hij heeft geen pijn gehad, hij heeft niet gehuild en ik heb hem ook niet in een echte houdgreep gehad. Hij was eerder verbaasd dat ik zoiets deed. (Zeker niet angstig.)}

[ Bericht 7% gewijzigd door appelsap op 08-01-2008 12:08:12 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 11:20 schreef Grijs het volgende:

[..]

Het gaat alleen om de eerste hap en het is (en was) zeker geen dagelijkse praktijk.

Oh, nou, dan is het geen probleem.

Ik zie hier veel onorthodoxe methodes langskomen, en bij de meesten kan ik wel een beetje glimlachen of snappen dat je ertoe over gaat omdat je even niets anders weet.
Veel dingen worden ook met humor opgelost, ben ik zelf een groot voorstander van.

Maar heel bewust een kind bij z'n nek grijpen en eten naar binnen dwingen, nee, dat heeft zoiets dreigends, zo compleet niets te maken met respect voor het kind, dat het toch alleen maar als machtsmiddel gebruikt, dat ik dat niet eens wil snappen.

Gelukkig mag je als ouder ook wel eens iets doen waarvan je achteraf denkt: Heb ik dat gedaan of gezegd?
Ouders zijn ook maar mensen en kinderen zijn erg goed in staat om je een enorm machteloos gevoel te geven en je uit te proberen.
Het is niet voor niets dat alle pedagogieboeken, consultatiebureaus en niet te vergeten de 'ervaringsdeskundigen' oftewel de oma's en opa's, toch altijd weer terugvallen op Rust, Reinheid en Regelmaat.
Maar gelukkig zijn regels gemaakt om eventueel van afgeweken te kunnen worden. Ik moet erg lachen om de oplossingen op problemen die hier voorbij komen. Ik zei inderdaad ook tegen mijn kinderen als ze vielen, kom maar hier dan zal ik je oprapen. Vond ik zelf wel humor, omstanders soms niet. En natuurlijk zie je met een oogopslag wel of het echt een beenbreukje is of dat het bloed eruit gutst. Dan kun je altijd nog anders reageren.
En wat betreft het plagen of laten schrikken van kinderen. Welke ouder heeft geen kiekeboe gespeeld met haar kind. Is ook schrikken hoor, alleen krijgen ze dan wel door dat schrikken ook leuk kan zijn en niet altijd griezelig. Of verstoppertje spelen is ook heel spannend en schrikken als je voor de tigste keer je vader achter de bank ziet zitten. En plagen, plagen worden ze weerbaar van en kunnen zelfspot ontwikkelen. En je kunt ze als snel duidelijk maken dat er verschil is tussen plagen en pesten. Om plagen kun je lachen en misschien is dat wel wat niet genoeg meer gebeurt, lachen met je kinderen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 12:07 schreef Verida het volgende:
. Om plagen kun je lachen en misschien is dat wel wat niet genoeg meer gebeurt, lachen met je kinderen.

Een uitspraak waar mijn hart warm van wordt!. Want dat is het tegenwoordig: opvoeden is zo se-ri-eus geworden! Mensen, het is gewoon een onderdeel van het leven. Een beetje zelfspot graag en neem jezelf niet te serieus!

Natuurlijk moet je met ze lachen! En plagen is een goede manier om kinderen juist wat zelfspot en relativering te leren (sorry, heel lelijke zin). Maar is dat dan onorthodox, of pedagogisch onverantwoord? Nee toch?

Ik vind kinderen niet "oprapen" na een val eigenlijk helemaal niet onorthodox. Sterker, dat is iets wat il geleerd heb bij EHBO. Kinderen moeten zelf opstaan. Als dit niet lukt om wat voor reden dan ook, is er echt iets aan de hand.

Voor de rest: ik dreig wel,(ook al ben ik daar niet trots op) maar alleen met dreigementen die ik waar kan maken. (playstation op de kast ofzo)
Het grote heikele punt hier is mijn gebrek aan geduld En natuurlijk hou je je in, maar mijn grens is best snel bereikt. Ach ja, working on it...

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 12:17 schreef sombie het volgende:
Natuurlijk moet je met ze lachen! En plagen is een goede manier om kinderen juist wat zelfspot en relativering te leren (sorry, heel lelijke zin). Maar is dat dan onorthodox, of pedagogisch onverantwoord? Nee toch?

Nee, maar dingen niet volgens "het boekje" doen wel schijnbaar. Mijn kinderen mogen mij "in de hoek" zetten als ik me niet gedraag . Heel onorthodox! Maar het schaadt mijn overwicht op de kinderen niet.

Tja, ik vind dat niet zo onorthodox. Ik vind het logisch dat je als opvoeder fouten maakt en daar eerlijk over bent. Ik ben zelf geen ouder maar leerkracht en leerlingen mogen mij ook, op een nette manier, aanspreken op mijn fouten. Ik bied ze ook mijn excuses aan als ik een keer de mist in ga.

[ Bericht 0% gewijzigd door sombie op 08-01-2008 12:28:05 (tikfout) ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 12:18 schreef debuurvrouw het volgende:

Het grote heikele punt hier is mijn gebrek aan geduld En natuurlijk hou je je in, maar mijn grens is best snel bereikt. Ach ja, working on it...

Same here, en ik zeg dan ook regelmatig dat ik ook maar een mens ben, want hoe je het ook wendt of keert, iedereen doet in zijn onmacht wel eens iets waar ie niet trots op is.

Het is wmb pas foute boel als je willens en wetens iets doet waarvan je met je gezonde verstand kan bedenken dat je verkeerd bezig bent.
Mijn hand is ook wel eens richting billen uitgeschoten, pure onmacht.
Het deed geen pijn (alleen bij mij ), en ik heb daarna ook duidelijk gemaakt hoe fout ik zat, maar het gebeurt.

Het enige wat ik eigenlijk pas echt fout vind is als mensen zich bemoeien met een moeder die haar kind straft. En dan heb ik het niet over het kind een blauw oog slaan ofzo, maar gewoon even stevig bij het armpje pakken en streng toespreken. Je moet als ouders ook altijd één lijn trekken, en dan wordt dat even mooi verziekt door "vreemde" toeschouwers die menen dat het zielig is.

Dat het kind ervoor thuis de boel kort en klein sloeg en in de supermarkt alle schappen gillend en krijsend leegtrok is dan even niet aan de orde .