Onorthodoxe opvoedingsstijlen

Maar wat ik dan wel grappig vind is dat mijn kinderen het prima accepteren dat ze op school en op de creche en bij andere kinderen wel gewoon moeten opruimen. Dat wordt altijd als argument gebruikt, dat ze dan elders ook niet op zouden ruimen, maar ze passen ze zich gewoon aan aan de normen en waarden van waar ze op dat moment zijn. Zo weten andere kindjes ook dat ze bij ons niet hoeven op te ruimen en ik vermoed echt niet dat ze daarna weigeren om thuis op te ruimen met als argument dat ze dat bij ons ook niet hoeven.

Wat dat betreft geloof ik echt wel in de flexibiliteit en het gezond verstand van kinderen. Zoals je ook kunt zien bij jouw jongste op de kokschool.

Wat bij ons vergeleken anderen misschien onorthodox is... Ik lees hier weleens dat kinderen niet meer hoeven te eten als ze niet willen omdat ze niet willen dat het een (macht)strijd wordt. Of dat kinderen pas zindelijk hoeven te worden "als ze eraan toe zijn".

Tot op zekere hoogte ben ik het daar wel mee eens, maar ik heb wel duidelijk mijn grenzen. Als Noah al roept "dat lust ik niet" voordat ie weet wát we überhaupt eten, moet ie gewoon niet zeiken maar eten Dat breng ik dan wel iets anders natuurlijk Noah moet eigenlijk wel altijd wat proeven, als ie het dan niet lekker vindt, dan niet. Proberen we het een volgende keer weer.
Mijn ouders zijn een stuk makkelijker, en daar eet ie nu ook een stuk slechter. Dus ik merk wel dat het zo werkt hier, tot nu toe.

Met zindelijk worden, Noah gaf al regelmatig aan dat ie moest plassen, of hij hield het uren op als we eens een ochtendje de luier weg deden. Voor mij een teken dat ie eraan toe was. Toch hebben we 2 dagen alléén maar ongelukjes gehad, niet omdat ie er niet aan toe was, maar gewoon omdat ie er geen zin had. Die 2 dagen heb ik wel enorm getwijfeld of het wel het juiste was hoor. Misschien was ie er toch niet aan toe En heb me wel een beetje een ontaarde moeder gevoeld dat ik hem zo "dwong". Maar achteraf (altijd makkelijk he, achteraf lullen) ben ik blij dat we hebben door gezet. Als we hadden moeten wachten tot hij "eraan toe"was, of dat zelf vond, hadden we misschien wel kunnen wachten tot we een ons wogen.

Owjah nog eentje. Als Noah in onze ogen te vroeg wakker wordt, moet ie gewoon terug naar bed. Ook al is ie klaarwakker. En moet ie dan even een beetje huilen.

Oh en ik besef me heus wel dat wij misschien gewoon een 'makkelijk' kind hebben. Er zijn vast kinderen waarbij dit niet zou werken. Maar ik vind soms wel dat er te makkelijk gezegd wordt "Ja maar hij is er nog niet aan toe", en "ik wil er geen strijd van maken". Ik denk dat dat in sommige gevallen vooral ook makkelijk voor jezelf is, want dan hoef je zelf die strijd niet aan te gaan

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:08 schreef livelink het volgende:
Maar wat ik dan wel grappig vind is dat mijn kinderen het prima accepteren dat ze op school en op de creche en bij andere kinderen wel gewoon moeten opruimen. Dat wordt altijd als argument gebruikt, dat ze dan elders ook niet op zouden ruimen, maar ze passen ze zich gewoon aan aan de normen en waarden van waar ze op dat moment zijn. Zo weten andere kindjes ook dat ze bij ons niet hoeven op te ruimen en ik vermoed echt niet dat ze daarna weigeren om thuis op te ruimen met als argument dat ze dat bij ons ook niet hoeven.

Wat dat betreft geloof ik echt wel in de flexibiliteit en het gezond verstand van kinderen. Zoals je ook kunt zien bij jouw jongste op de kokschool.

Ik heb zoiets van "als ze maar weten hoe ze zich behoren te gedragen, dan heb ik toch nog IETS goed gedaan." Dat ze thuis niet altijd even leuk en lief en gehoorzaam zijn kan ik mee leven. Ze moeten toch ergens hun ei kwijt.

Aan de andere kant denk ik dat jongste misschien op zijn werk later pietje precies zal zijn, terwijl het thuis een oorlogsfront is. Maar goed, da's dan zijn leven. Of hij trouwt een vrouw die van opruimen houdt. Kan ook.

In die flexibiliteit geloof ik zeker Zo krijgt 'de onze' wel kindermenuutjes in restaurants, ik heb liever dat ie lekker zit te eten en ervan geniet dan dat hij diverse culinaire hoogstandjes te proeven krijgt. Thuis eet ie wat de pot schaft, als we uit zijn moet het voor de kinderen ook feest zijn. Ik wilde vroeger ook in ieder restaurant een kindermenu, ik keek niet eens op de kaart. En er is zeer weinig dat ik niet lust

Wel 'fijn' om te lezen dat andere ouders ook wel eens teveel schreeuwen Ik ben erg ongeduldig en Dylan kan zooooo dralen en treuzelen en miepen soms. Ik begin echt altijd gewoon, maar daarna streng en daarna sta ik toch weer boos te zijn Maar ik denk niet dat het hem een trauma oplevert, hij lijkt er gewoon immuun voor te zijn

quote:

Op maandag 7 januari 2008 23:17 schreef Moonah het volgende:


Juíst omdat de wereld niet veilig en betrouwbaar is, is het imo belangrijk om het kind te laten ervaren dat de ouders dat wél zijn. Ouders/thuis is de basis. daar moet je van op aan kunnen. Met de rest komt het kind toch wel in aanraking. En ook als betrouwbare ouder kun je je kind weerbaar maken.
_{Daar zijn wij nu al mee bezig. Stoeien, plagen, niet te flauw als hij valt etc.}

Ben het helemaal met Moonah eens

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:16 schreef texelonia het volgende:
Als Noah al roept "dat lust ik niet" voordat ie weet wát we überhaupt eten, moet ie gewoon niet zeiken maar eten Dat breng ik dan wel iets anders natuurlijk Noah moet eigenlijk wel altijd wat proeven, als ie het dan niet lekker vindt, dan niet. Proberen we het een volgende keer weer.
Mijn ouders zijn een stuk makkelijker, en daar eet ie nu ook een stuk slechter. Dus ik merk wel dat het zo werkt hier, tot nu toe.

Hier moesten ze ook altijd één hapje proeven. Als ze het dan echt niet wilden, dan niet. Maar ook niet iets anders en geen toetje of boterham.

quote:

Met zindelijk worden, Noah gaf al regelmatig aan dat ie moest plassen, of hij hield het uren op als we eens een ochtendje de luier weg deden. Voor mij een teken dat ie eraan toe was. Toch hebben we 2 dagen alléén maar ongelukjes gehad, niet omdat ie er niet aan toe was, maar gewoon omdat ie er geen zin had. Die 2 dagen heb ik wel enorm getwijfeld of het wel het juiste was hoor. Misschien was ie er toch niet aan toe En heb me wel een beetje een ontaarde moeder gevoeld dat ik hem zo "dwong". Maar achteraf (altijd makkelijk he, achteraf lullen) ben ik blij dat we hebben door gezet. Als we hadden moeten wachten tot hij "eraan toe"was, of dat zelf vond, hadden we misschien wel kunnen wachten tot we een ons wogen.

Mijn schoonmoeder heeft me weleens verteld dat ze mijn man echt uren op de pot liet zitten, totdat hij iets gedaan had.
Bij onze oudste duurde het één dag. Hij liep rond in zijn blote kont en af en toe lokte ik hem op het potje, met een snoepje of filmpje. Toen hij 'het' voor elkaar had, mocht hij het omgooien in de wc en doortrekken.
Hij heeft nooit meer in zijn broek gedaan.
De jongste was een ander verhaal. Gunde zich de tijd niet om te gaan plassen, deed het in bed en zelfs nog ongelukjes op de kleuterschool.

Er is gewoon niet één manier voor zindelijk maken. Anders was het bij beide wel in één dag gelukt.

quote:

Owjah nog eentje. Als Noah in onze ogen te vroeg wakker wordt, moet ie gewoon terug naar bed. Ook al is ie klaarwakker. En moet ie dan even een beetje huilen.

Hier gingen ze dan braaf op hun kamer spelen. Sliepen toen nog samen.
Tot een jaar of 6. Toen kwamen ze steeds vragen of ze tv mochten gaan kijken.
Tja, wij slapen graag uit.
Kids maken eigen brood, kijken tv of gaan computeren. Prima.

quote:

Oh en ik besef me heus wel dat wij misschien gewoon een 'makkelijk' kind hebben. Er zijn vast kinderen waarbij dit niet zou werken. Maar ik vind soms wel dat er te makkelijk gezegd wordt "Ja maar hij is er nog niet aan toe", en "ik wil er geen strijd van maken". Ik denk dat dat in sommige gevallen vooral ook makkelijk voor jezelf is, want dan hoef je zelf die strijd niet aan te gaan

Klopt, ik ben die strijd nooit aangegaan en het is toch goed gekomen.
Er zijn kinderen die het echt zolang volhouden niet te eten, dat de ouders soms wanhopig zijn.
Heb dat verhaal twee keer gehoord.
In het ene geval gaven ze yogho om dan maar iets binnen te krijgen.
In het andere geval kreeg een kind van een goei jaar een liter melk per dag. Tja, dat daar geen eten meer bij kan is dan niet zo verwonderlijk. Toen de melk op rantsoen ging, werd er wel gegeten.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:23 schreef beefcake het volgende:
In die flexibiliteit geloof ik zeker Zo krijgt 'de onze' wel kindermenuutjes in restaurants, ik heb liever dat ie lekker zit te eten en ervan geniet dan dat hij diverse culinaire hoogstandjes te proeven krijgt.

Mochten ze wel zelf kiezen, natuurlijk. Toen ze nog heel klein waren kregen ze wel een kindermenu, maar vanaf een jaar of 6 niet meer. Vonden ze zelf ook niks aan.

Personeel keek weleens raar als die onderdemaatse kriel van ons een portie gamba's bestelde als voorgerecht, of gewoon lekker een pannetje mosselen. Of inktvis bij de tapasbar. Kunnen ze echt van smullen.

Maar het zijn nu allebei heel makkelijke eters. Dat ben ik er wel mee opgeschoten.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:29 schreef Gia het volgende:
Er is gewoon niet één manier voor zindelijk maken. Anders was het bij beide wel in één dag gelukt.

True, en dat geldt eigenlijk voor alles, niet alleen voor zindelijk worden. Mijn zus en ik zijn op dezlefde manier opgevoed, en toch ging alles ook heel anders. Mijn zus was met 2,5 jaar zindelijk, ik veel later en heb nog jaaaaaren in bed geplast. Ik at altijd zoveel dat ik buikpijn kreeg, mijn zus at amper wat.
Maar ik vind afwachten tot je kind het uit zichzelf gaat doen (eten, zindelijk worden, wat dan ook) niet dé manier. Maar ik heb idd misschien wel makkelijk praten omdat Noah misschien wel te goed luistert wat dat betreft. Als ie dat niet zou doen, en het zou alles alleen maar erger worden, zou ik ook niet weten wat ik zou doen. Echt dwingen kun je ze toch niet.

Maar wat ik bedoelde is dat ik soms het idee krijg dat het wel 'moeten' eten en doorzetten met dat zindelijk worden, vaak gezien wordt als onortodox. Het werkt vast niet bij elk kind nee. Maar bij ons dus wel, en ik vind het dus niet onorthodox. Het is in elk geval een voorbeeld wat ik nooit eerder heb 'durven' aankaarten op Fok omdat ik bang was half Fok! over me heen te krijgen

quote:

Klopt, ik ben die strijd nooit aangegaan en het is toch goed gekomen.

Ja alleen weet je nooit of het met een andere manier wel helemaal fout zou zijn gegaan Misschien was het dan ook wel goed gekomen. En kinderen die op een andere manier zijn opgevoed is het ook goed mee gekomen. Zoals gezegd, er is niet één manier, wat bij het ene kind wel werkt, werkt voor het andere helemaal niet.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:42 schreef texelonia het volgende:

Ja alleen weet je nooit of het met een andere manier wel helemaal fout zou zijn gegaan Misschien was het dan ook wel goed gekomen. En kinderen die op een andere manier zijn opgevoed is het ook goed mee gekomen. Zoals gezegd, er is niet één manier, wat bij het ene kind wel werkt, werkt voor het andere helemaal niet.

Ben het wat betreft zindelijk worden wel met je eens. Da's iets waar je gewoon echt mee door moet gaan. Dat wacht je niet af totdat ze het zelf doen.

Met eten vind ik het wat anders. Da's een strijd die je, met een koppig kind, sowieso verliest. Zo'n constante strijd aan tafel is ook niet goed voor de sfeer. En ik ben van mening als een kind daar zelf wat over te zeggen heeft, het veel makkelijker zal eten en ook makkelijker iets nieuws zal proberen.

Mijn oudste zus spuugde als peuter haar spinazie gewoon in het rond. (Heb ik van horen zeggen, dus)
Mijn moeder drong ook aan, duwde de lepel gewoon in haar mond.
Als een kind iets per se niet wil eten, krijg je het er niet in. Tenzij je de mond dicht gaat zitten houden totdat hij geslikt heeft en dat vind ik dan wel weer te ver gaan.

Aan blijven bieden is prima, maar methoden als voor het bord laten zitten tot het naar bed moet, of de volgende dag weer hetzelfde bord voorzetten vind ik fout.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:16 schreef texelonia het volgende:
Tot op zekere hoogte ben ik het daar wel mee eens, maar ik heb wel duidelijk mijn grenzen. Als Noah al roept "dat lust ik niet" voordat ie weet wát we überhaupt eten, moet ie gewoon niet zeiken maar eten Dat breng ik dan wel iets anders natuurlijk Noah moet eigenlijk wel altijd wat proeven, als ie het dan niet lekker vindt, dan niet. Proberen we het een volgende keer weer.
Mijn ouders zijn een stuk makkelijker, en daar eet ie nu ook een stuk slechter. Dus ik merk wel dat het zo werkt hier, tot nu toe.

Ja dat zei ik inderdaad Sara eet altijd sowieso 1 hap, omdat ze te nieuwsgierig is. Als ze na die hap niet wil, doe ik dus niet moeilijk. Zal ook meer te maken hebben met dat wij vroeger bij ons thuis wel alles moesten opeten en dat heeft echt voor nare dingen gezorgd. Daarbij groeit Sara goed en doet ze wat ze moet doen, dus ze zal over de dag wel genoeg eten om het eten van 's avonds op te vangen. Maar ik snap ook dat anderen het anders doen hoor!

quote:

Oh en ik besef me heus wel dat wij misschien gewoon een 'makkelijk' kind hebben. Er zijn vast kinderen waarbij dit niet zou werken. Maar ik vind soms wel dat er te makkelijk gezegd wordt "Ja maar hij is er nog niet aan toe", en "ik wil er geen strijd van maken". Ik denk dat dat in sommige gevallen vooral ook makkelijk voor jezelf is, want dan hoef je zelf die strijd niet aan te gaan

Dat heb ik (vind ik) totaal niet. Het gaat er mij niet om of ik wel of niet de strijd wil aangaan (want er zijn zat andere punten waar ik dat wel doe) maar of ik het dat waard vind. Maar dan zal wat eten betreft echt te maken hebben met mijn jeugd misschien. En ik weet dat Sara bij fasen slecht eet, een week later eet ze weer als een bouwvakker, dus ik hoef me er dan niet druk om te maken.
En wat zindelijk maken betreft, ja, daar vind ik echt dat een kind er aan toe moet zijn, ook al kan ze het misschien al, toch wacht ik tot Sara zelf aangeeft hoe of wat. Ze is een tijdje terug anderhalve week zindelijk geweest, maar durft momenteel niet op de wc/potje/zonder luier nadat ze 1 keer in haar broek geplast heeft. Dan laat ik het maar even zo, en in de zomer proberen we het gewoon weer.

Jongste hier moet je dus dwingen om de eerste hap te eten. Liefst eet ze 's avonds gewoon niet.
Wij vinden ook dat ze iig één hap moet proeven. Opa en oma moesten er eerst ook aan wennen maar..

Hier is het vechten om die eerste hap naar binnen te krijgen maar daarna eet ze vaak gewoon zelf haar hele bord leeg..


Hier gaan we van 't zomer ook het zindelijkheidsgebeuren aanpakken. Ze weigert nu in alle toonaarden om op het potje of de wc te gaan.

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:45 schreef Gia het volgende:

[..]

Ik snap wel wat je bedoelt, hoor, want soms kan iets onorthodox ook gruwelijk fout gaan.

Zet je kind even buiten om af te koelen, loopt het een longontsteking op. Haal je de krant, omdat het kind heeft gezegd in het ziekenhuis dat mammie haar buiten had gezet, in de kou!! En dan valt half fok eroverheen, dat je ZO je kind niet op hoort te voeden.

Even offtopic: van je kind een minuutje in de kou zetten kan het geen longontsteking oplopen! Wel kan het een koutje vatten. Maar dat kunnen ze ook als ze met blote voeten over plavuizen lopen. Of ondanks aandringen, toch hun jas niet dicht doen. Maar goed, dit hoef ik tegen jou niet te zeggen geloof ik, want je voedt je kinderen al onorthodox op

quote:

Op maandag 7 januari 2008 22:48 schreef Five_Horizons het volgende:
Als je alles volgens 'het boekje' doet (want: wat is dat ), dan krijg je ook maar kneusjes van kinderen

Geen grenzen

Geen weerstand

Nooit genoten van uitbundig snoepen

Nooit genoten van gevaarlijk spelen

Geen eigen mening

Naja... niet leuk

Dat is echt pure pure onzin. Ik heb jaren lang pedagogiek gehad, en geen grenzen, geen weerstand en geen eigen mening zijn juist niet volgens het boekje. Uitbundig snoepen en gevaarlijk spelen wel. Rust, reinheid en regelmaat. Regels juist strikt naleven, consequent zijn in je handelen.

Dat wilde ik even kwijt. Verder zie ik hier veel dingen die ik waarschijnlijk ook wel eens zou doen en veel dingen die ik verkeerd vind.

Verder wat Moonah zegt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Silmarwen op 08-01-2008 09:59:00 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 09:05 schreef Noli. het volgende:
Jongste hier moet je dus dwingen om de eerste hap te eten. Liefst eet ze 's avonds gewoon niet.
Wij vinden ook dat ze iig één hap moet proeven. Opa en oma moesten er eerst ook aan wennen maar..

Hier is het vechten om die eerste hap naar binnen te krijgen maar daarna eet ze vaak gewoon zelf haar hele bord leeg..

Dat is/was hier ook het geval. De jongste wilde geen enkele hap nemen, maar had ze er eenmaal een gehad, dan ging er nog heel wat spontaan achteraan. En bij die eerste hap werd ze dan stevig in de nek gepakt, zodat ze haar hoofd niet kon wegdraaien en werd de lepel of vork min of meer tussen haar lippen gewurmd. Tegenwoordig is daarmee dreigen gelukkig voldoende, hoewel dat lang niet altijd meer nodig is.
Ze hoeft van ons niet haar bord leeg te eten, maar wel een paar (2 of 3) happen geproefd hebben.

Bij de oudste hebben we met zindelijkheid ook niet gewacht totdat hijzelf aangaf dat hij wilde. Want hij kon het wel, maar wilde niet. En je wilt toch wel dat ze zonder luier naar de basisschool gaan...

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 00:23 schreef beefcake het volgende:
In die flexibiliteit geloof ik zeker Zo krijgt 'de onze' wel kindermenuutjes in restaurants, ik heb liever dat ie lekker zit te eten en ervan geniet dan dat hij diverse culinaire hoogstandjes te proeven krijgt. Thuis eet ie wat de pot schaft, als we uit zijn moet het voor de kinderen ook feest zijn. Ik wilde vroeger ook in ieder restaurant een kindermenu, ik keek niet eens op de kaart. En er is zeer weinig dat ik niet lust

Wel 'fijn' om te lezen dat andere ouders ook wel eens teveel schreeuwen Ik ben erg ongeduldig en Dylan kan zooooo dralen en treuzelen en miepen soms. Ik begin echt altijd gewoon, maar daarna streng en daarna sta ik toch weer boos te zijn Maar ik denk niet dat het hem een trauma oplevert, hij lijkt er gewoon immuun voor te zijn

Dit klinkt zo ontzettend bekend... Maar goed, we zijn dan wel weer consequent Eerst normaal, dan streng en vervolgens echt boos Isa weet heel goed waar ze bij mij aan toe is

Gisteravond trouwens heel pedagogisch onverantwoord een verschrikkelijke lachstuip gehad om zoonlief die dat zelf niet zo grappig vond..

Hij had zijn vingers tussen de deur gehad en dat is natuurlijk ook gewoon sneu. Gewoon getroost en hij heeft lekker lang bij mij op schoot gezeten. Toen we ze een uur later beide naar bed brachten zat hij bij pappa op schoot die hem zijn verhaaltje voorlas. Onze jongste ging pappa nog even een kusje geven en ik loop achter haar aan Wilyan's kamer in. Ik zie zijn gezicht en moet echt proesten van het lachen. Hij was zoooooo zielig.. Hij zat daar zielig met zijn handje omhoog, trok een pruillip van hebikjoudaar en zette een paar ogen op waar Puss in Boots nog jalours op zou zijn..
Ik kon mijn gezicht écht niet fatsoenlijk in de plooi houden. Toen opkeek waarom ik nou zo hard moest lachen, zag hij het ook en kon ook zijn lach niet meer inhouden.
Resultaat: Twee ouders met de slappe lach en een boze kleuter ..

Ik heb eerst zijn zusje naar bed geholpen en ben daarna mijn excuses bij hem gaan aanbieden. Ik heb hem uitgelegd dat hij best een raar gezicht trok en dat ik daar om moest lachen, dat ik daar niks aan kon doen maar dat het me wel speet. Toen ik een foto van hem maakte (ja hij trok nog steeds een pruillipje) en hij die zag snapte hij het (gelukkig) wel moest hij ook hard om zichzelf lachen.



Nog wat voorbeeldjes van Wilyan's befaamde pruilliptrekkerij


[ Bericht 0% gewijzigd door Noli. op 08-01-2008 11:06:44 ]

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:15 schreef Grijs het volgende:
En bij die eerste hap werd ze dan stevig in de nek gepakt, zodat ze haar hoofd niet kon wegdraaien en werd de lepel of vork min of meer tussen haar lippen gewurmd.

Gadverdamme, zeg.
Dat flik je toch niet?

Bij Hanne moesten we (alleen) haar handen beethouden omdat ze anders ons de boel uit de handen mepte. Ze draaide wel steeds haar hoofd weg maar uiteindelijk kregen we wel vanzelf (dus zonder wurmen gelukkig) iets in haar mond.

hier werkt tegenwoordig heel goed, om haar maar de helft van het vlees te geven, de rest krijgt ze als ze haar groente opheeft. niet gek dat ze dan ineens wel worteltjes lust. Als ik het in haar mondje dwing dan krijg ik het toch alleen maar in me gezicht ofzo gespugt.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:44 schreef hestria het volgende:
hier werkt tegenwoordig heel goed, om haar maar de helft van het vlees te geven, de rest krijgt ze als ze haar groente opheeft. niet gek dat ze dan ineens wel worteltjes lust. Als ik het in haar mondje dwing dan krijg ik het toch alleen maar in me gezicht ofzo gespugt.

Dat soort dingen hielp hier niet. Ze wilde niets eten, behalve toetje. En dat liet ze ook rustig staan, als ze daarvoor eerst iets anders moest eten. En als de normale dingen dingen niet helpen, dan ga je over op de onorthodoxe methodes.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:23 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Gadverdamme, zeg.
Dat flik je toch niet?

Och, ganzenlever wordt ook op die manier 'gemest'.
Dwangvoederen.

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 10:59 schreef Moonah het volgende:

[..]

Och, ganzenlever wordt ook op die manier 'gemest'.
Dwangvoederen.

En bij ganzen is het dierenmishandeling

Ik ga als ouder ook wel eens de fout in, uit frustatie, onmacht, woede of omdat je kapot bent van een zware dag. Niet leuk maar ik ben nu eenmaal maar een mens.

Maar over eten ga ik de machtstrijd niet aan
Dan eet hij maar niets.
Ik pak het bord onaangeroerd weer weg. Net zo makkelijk. Hij zoekt het maar uit.
Als hij honger krijgt eet hij heus wel.

_{En dat gebeurt zeer geregeld helaas...heel frustrerend, het huilen staat mij dan ook wel eens nader dan het lachen maar ik wil geen strijd aan tafel}

quote:

Op dinsdag 8 januari 2008 09:18 schreef Tinkepink het volgende:

[..]

Even offtopic: van je kind een minuutje in de kou zetten kan het geen longontsteking oplopen! Wel kan het een koutje vatten. Maar dat kunnen ze ook als ze met blote voeten over plavuizen lopen. Of ondanks aandringen, toch hun jas niet dicht doen. Maar goed, dit hoef ik tegen jou niet te zeggen geloof ik, want je voedt je kinderen al onorthodox op

Ik bedoel het ook niet aanvallend of zo. En natuurlijk kan dat ook gebeuren als ze met de blote voeten op de plavuizen lopen.

Maar stel ze lopen een fikse verkoudheid op of erger en je kind vertelt tegen de dokter dat jij haar buiten hebt gezet. Dan moet je een dokter met heel veel begrip hebben, hoor!

Ik zeg dus niet dat IK erop tegen ben, maar het begrip van anderen ver te zoeken is, als een onorthodoxe opvoedingsmethode fout gaat.

Zet je kind uit de auto langs de weg en rijdt een stukje verder. Dan stopt er een vreemde auto, die snaait het kind naar binnen en is weg. Heb je toch heel wat uit te leggen.

Bedoel het dus in die zin. Niet als aanval.