Na de eerste keer hier melden, is het stil geweest rond mij, met vele redenenen...
Allereerst zou ik kort nadat ik mij hier had aangemeld ongesteld moeten worden, 14 januari om precies te zijn. En ik werd het niet, en ik werd het niet en ik voelde mij supergoed, beetje moe dat wel, maar ik voelde mij verder fijn. Na 10 dagen overtijd ( 24 januari) werd het toch wel spannend, hoewel ik veel vaker overtijd was geweest voelde het deze keer anders.
Nadat manlief wel erg ongeduldig werd, besloot ik om te testen en wat schetste mijn verbazing, 2 streepjes !!!
Ik geloofde het echt niet, ik had het zo niet verwacht, we waren net deze maand verhuisd !! Wat een geluk.
De volgende dag toch nog een test gedaan en ook daar weer een mooi kruisje dat ik zwanger was.
Goede vrienden en familie ingelicht, na 1,5 jaar eindelijk zwanger, van dat geluk moest iedereen meegenieten.
De familie heeft nogal wat ongeluk gehad de afgelopen periode, deze hadden absoluut goed nieuws nodig
Mijn beste vriendinnentje van vroeger gebeld, ik heb sinds kort weer veel contact met haar, en zij was ook zwanger, 3 dagen voor mij uitgerekend, ik 20 september en zij 17 september. Toen we wat jonger waren zeiden we altijd dat wij later samen zwanger wilde zijn, konden wij samen shoppen, lekker lummelen tijdens ons verlof. Ze kwamen gelijk langs om samen met ons het goede nieuws te vieren.
Totdat de volgende ochtend ik ineens bruin slijm begon te verliezen, het voelde niet goed. Manlief bleef voor mij positief, die dacht aan een innensteling. Toch maar de huisartsenpost gebeld,tja, het kon 2 kanten op, innensteling of beginnde miskraam...Kwestie van afwachten dus..Gedurende de dag veranderde het slijm in helder rood bloed, ik wist genoeg. Toch maar opnieuw de huisartenpost gebeld, ik moest langskomen, mede omdat ik zo ontzettend veel moest plassen. Toen kwam de mededeling waar ik heel de dag al bang voor was, beginnende miskraam...Het kon nog iets anders zijn, maar de kans was zo ontzettend klein, daar moesten we eigelijk maar niet op hopen.
En dan naar huis, afwachten is het advies..Jemig, wat is dat moeilijk zeg. Eenmaal thuis aangekomen begon ik ontzettende pijn te krijgen, krampen en pijn in mijn benen. Ik wist wat er ging gebeuren en heb het ondergaan. Manlief was beneden op de bank maar even tv gaan kijken om zijn gedachten te verzetten en ik lag boven op bed rustig te lezen, ik wist op een gegeven moment niet meer hoe ik moest gaan liggen en moest nodig naar de wc. Toen verloor ik het vruchtje...ik heb het gezien, het kwam eruit met afvegen. Of ik het had willen zien, weet ik eigelijk niet, maar ik wist wel dat het echt foute boel was.
We moesten zodra het doorzetten de huisartenpost weer bellen en dat hebben wij vannacht op maar gedaan. Het advies : rustig blijven, paracetamol nemen voor de pijn en maandag naar onze eigen huisarts.
Nu is het zondag, de dag erna. Ik voel mij eigelijk wel redelijk, ik weet dondersgoed dat er iets met het kindje niet goed is geweest en dat het daardoor niet goed is gegaan, maar moeilijk is het wel. Ik voel mij leeg...
Manlief en ik hebben elk onze eigen manier om ermee om te gaan, ik ga van alles doen om maar bezig te blijven en er niet te veel aan te denken, manlief denkt er liever aan in zijn eigen wereldje. Besloten om vandaag toch even naar Ikea te gaan, we moesten nog wat spullentjes voor ons nieuwe huisje hebben. Ik voelde mij vanmorgen goed, eigelijk niets aan de hand op wat kleine buikkrampjes na. Dat verandere snel toen we eenmaal een tijdje in de Ikea waren. Kreeg pijn in mijn benen en de buikkrampen namen flink toe. Op dit moment zit ik lekker even te relaxen en heb wat paracetamol ingenomen voor de pijn en dat werkt wel. Ik verlies echt ontzettend veel bloed, maar dat zal er wel bijhoren..??
Morgen naar de dokter en bekijken of het goed leeg is en er even over te praten of zoiets. Gelukkig gaat manlief mee. Het is bij elkaar een heel verhaal geworden, maar het is fijn om erover te praten...Verbaasd ben k nog steeds over het feit hoe blijdschap en geluk elkaar zo snel kunnen afwisselen voor verdriet en onmacht..
Leef je eigen leven, je sterft toch ook je eigen dood ;-)