(dreigende) Vroeggeboorte, hoe was jij eronder?

Ik wil het verhaal van Freek best vertellen, maar het is geen verhaal waar je vrolijk van wordt.

Ik wacht dus nog even met posten, laat me maar weten of je het wilt lezen.

quote:

Op vrijdag 14 december 2007 22:39 schreef Pruk het volgende:
Als je het zou willen posten heel graag Leah. Leuk zal het zeker niet worden als de kleine eruit wenst te komen en ik ken zelf verder ook eigenlijk alleen maar het verhaal van Sverre van basterdhost en Genuivere en dat was ook al niet zo heel erg plezierig (maar dat was ook nog vroeger natuurlijk). De kleine van sanger is natuurlijk ook al te vroeg geboren en er zullen ongetwijfeld ook wel fijne verhalen zijn. Toch

Tuurlijk
Al was ik iets verder al... zo'n 36 weken, maar da's allemaal goed gegaan

nou, aangezien ik niet wist dat ik al aan het bevallen was feitelijk bij de eerste is het me allemaal 'overkomen' eigenlijk, en aangezien de mensen, de verpleging, artsen allemaal heel relaxed bleven, bleef ik dat ook, heb het dus totaal niet als naar of traumatisch of eng of gevaarlijk ervaren.
toen meneertje 1 er eenmaal was , was hij enkel te klein en moest hij zijn restant 9 maanden uitzitten in de couveuse... daar was het even "spannend" vanwege een infectie (die je juist in ziekenhuizen schijnt te moeten oplopen ) maar al met al, over het geheel gezien, niet naar, niet eng, geen angst.
en ik heb de tijd tot de 9 maanden vol waren zowat gebivakeerd in het ziekenhuis, en iedereen daar is zo betrokken en lief, het was ms niet zo als je gedacht en gehoopt had, maar naar omstandigheden eigenlijk best okay , je veel te kleine kindje is nergens in betere handen dan daar, zo zag ik het gewoon.


de tweede kondigde zich ook exact aanvang 31e week aan, en toen herkende ik de signalen wel , ziekenhuis dus en opgenomen, 3 weken weeënremmers en toen mocht meneertje 2 komen... alles ging goed eigenlijk , geen paniek, geen verdriet, enkel vertrouwen in dat het allemaal goed ging komen, ook deze keer.

en dat is ook gebeurd, en nu zitten ze in hun kamers mij vreselijk te negeren

In onze familie is pas een kindje een maand te vroeg geboren, en mocht na nog geen week couveuse & ziekenhuis naar huis. Alles gaat goed. Maar meer details gooi ik liever neit op internet, is niet mijn eigen kind.

[ Bericht 0% gewijzigd door poemojn op 14-12-2007 23:06:56 ]

Ok .

Zoals gezegd, met 30 weken kreeg ik weeen. Tot op dat moment was de zwangerschap goed verlopen, al werd er wel gesproken over een fors kind, had ook een forse buik .
Met rust is dat allemaal weer tot stilstand gekomen, al moest ik wel stoppen met werken en het heel rustig aan gaan doen.
Ze hadden me al wel eerder op zw.diabetes gecontroleerd, maar die uitslagen waren goed.
Om een lang verhaal kort te maken, ik kreeg HELLP en moest met 35 weken in het ziekenhuis blijven. Twee nachten daarna begonnen de weeen (die niet half zo zeer deden als ik me had voorgesteld) en uiteindelijk is Freek met een spoed ks gehaald wegens wegvallende hartslag en een placenta-loslating.

Op dat moment was ik alleen maar blij dat ie leefde, en heb hem heel even gezien toen ze hem omhoog tilden boven het doek in de OK.
Daarna was ie weg, en zag ik hem pas terug op de neo (natologie, afdeling voor te vroeg geboren kindjes). Hij was zo ziek dat ik hem twee dagen later pas voor het eerst echt vastgehouden heb. Vanwege de verwaarloosde zw.diabetes heeft Freek problemen met zijn bloedsuiker gehad. Hij is 10 dagen lang ieder UUR in zijn hieltjes geprikt, had een sonde en een navelinfuus omdat ze zijn aderen zo slecht konden vinden (maar wel iedere dag even proberen of ze toch niet een ader in zijn handje/voetje konden vinden , (een langdurig navelinfuus geeft veel infectiegevaar).

Deze weken heb ik er eigenlijk niet zoveel moeite mee gehad dat het was zoals het was. Hij was ziek, had zorg nodig die ik hem op dat moment met de beste wil van de wereld niet kon geven. Hij was vanaf het begin ook meteen mijn kind, al heb ik wel gejankt toen ik een kindje hoorde huilen, en niet doorhad dat het de mijne was.
Erg vond ik ook het naar huis gaan, zonder kind. En toen ik eenmaal thuis was kreeg ik last van woede, omdat alle verpleegkundigen mijn kind vaker vasthadden als ik.
Heel veel zorgen ook, lage bloedsuikers zijn niet goed voor de hersenen, dus hoe zou Freek hier uit komen?
Ik heb er lang last van gehad, een kindje hoort veilig bij zijn mama te zijn, niet geport en geprikt en aan toeters en bellen. Dat alles kwam pas toen hij thuis was. Ik was ook hele stukken van de bevalling kwijt (waarop de gyn sprak; "Da's maar goed ook, anders stond je hier nu te gillen dat er nooooit meer een tweede komt").

Affijn, ik kan nog uren doortypen, dat lijkt me ook niet de bedoeling . Als jij vragen hebt, schiet maar, ik zal mijn best doen .

Ach Leah, dat was wel heftig zeg.
Die details en vooral dat het zo slecht met Freek ging wist ik nog niet.

Toen ik met 25 weken weeën kreeg had ik het in eerste instantie niet door (ik had al vanaf week 16 veel harde buiken). Maar toen het toch wel erg pijn ging doen en ik voor de zekerheid het zkh belde (wilde niet het weekend in met zo'n pijn), moest ik onmiddellijk langskomen. Pfieuw, toen sloeg de schrik toe. Onderweg heb ik echt zitten janken omdat ik zo bang was mijn kind te verliezen. Uiteindelijk is het met medicatie weer rustig geworden en mocht ik naar huis, met de opdracht bedrust te houden.
Met 29 weken begon het weer, we zaten in het huis van mijn schoonouders in ZuidLimburg. Ik heb het zkh gebeld en we moesten weer komen. Omdat mijn lief geen rijbewijs heeft ben ik zelf teruggereden, ruim anderhalf uur met 150 over de snelweg. Achteraf snap ik niet waarom we niet in Maastricht naar het zkh zijn gegaan. Maar door de adrenaline remden de weeën behoorlijk af. Aangekomen in het zkh was het best rustig en voelde ik me heel lullig. Maar na een uurtje waren ze er weer in volle hevigheid en had ik 2 cm ontsluiting. Toen moest ik dus blijven. Ik kreeg een infuus met weeënremmers waar ik hardstikke hyper van werd. Manman, ik lag met een meisje op een kamer die dat ook had, en omdat we dus niet konden slapen hebben we ondanks alle spanning 's nachts enorm veel lol gemaakt! We kregen zelfs op onze kop van de nachtzuster...
Uiteindelijk heb ik andere medicatie gehad (ik draaide echt helemaal door van dat infuus), tot 34 weken. Inmiddels had ik een andere kamergenote met wie ik lief en leed heb gedeeld. Het was een superspannende tijd, we hebben een rondleiding gehad op de couveuseafdeling. Ik heb de hele tijd daar zitten janken maar de verpleging was zo lief en zo zorgzaam en we hebben zo'n goede voorlichting gekregen, dat gaf ons wel vertrouwen.
Al met al heb ik een week of 3 in het zkh gelegen. Het wordt echt je thuis. En met mijn kamergenote heb ik een fantastische tijd gehad, dat deed me erg goed. Toen ik naar huis mocht (met 33 weken, heb thuis nog een week medicatie geslikt) verveelde ik me kapot. Omdat wij ons zo hadden voorbereid op een prematuur kindje duurden die laatste weken zo gigantisch lang. Al was het een waar wonder dat het kindje het uiteindelijk tot ruim 39 weken in mijn buik heeft volgehouden.

In Z&G de korte versie, hier dus wat uitgebreider. Ik hoop van harte dat jouw Purk nog een poosje blijft zitten.

Wat ik me afvraag Leah, heeft Freek een hoge pijngrens? Ik heb dat wel eens gehoord over premature kindjes. Omdat ze zo jong zo vaak geprikt worden...

vanwaar deze vraag pruk? ik vind je OP een beetje vaag, is er iets aan de hand?

jeetje Leah, wat heavy man ik kende je verhaal niet helemaal, ik geef je gewoon nu nog even een

Pff Leah wat een verhaal... en het erge is dat ons ook zoiets te wachten staat als de baby de eerste uren na de bevalling overleeft. Niet door vroeggeboorte, al had ik daar een verhoogde kans op, die grens ben ik al voorbij, maar door die nierafwijking.
Als hij aan de beademing moet krijgt hij sondevoeding en hij wordt sowieso ieder uur geprikt om zijn bloedwaardes in de gaten te houden (daarmee kunnen ze kijken wat de nieren aankunnen), zelfs al zou het vrij snel heel goed gaan, dan nog komen er tal van andere vervelende onderzoeken en krijg ik ook het scenario dat hij de eerste dagen/weken vooral met verpleegsters in aanraking komen in plaats van met mij.

Niet om nu zielig te doen hoor, maar we hebben dit gister allemaal uitgebreid besproken bij de gyn... en je wéét dat het er aan zit te komen, maar je kunt je daar niet op voor bereiden, zelfs niet als je het zo duidelijk uitgelegd krijgt door Leah...

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:20 schreef Belana het volgende:
vanwaar deze vraag pruk? ik vind je OP een beetje vaag, is er iets aan de hand?

jeetje Leah, wat heavy man ik kende je verhaal niet helemaal, ik geef je gewoon nu nog even een

Belaan, lees ff vanaf hier: Zwangerschap en geboorte deel 343

merci jelief

edit, even bijgelezen. das schrikken pruk! veel sterkte en rustig aan!

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:06 schreef Moonah het volgende:
Wat ik me afvraag Leah, heeft Freek een hoge pijngrens? Ik heb dat wel eens gehoord over premature kindjes. Omdat ze zo jong zo vaak geprikt worden...

nou, mijn oudste zoon reageert net als iedere vent op pijn, hoor
dus een hoge pijngrens word je ws toch mee geboren.

ik vond het infuus altijd zo zielig
dat werd dan met een soort gipssplijster op zijn hoofdje vastgezet, omdat daar de enige 'makkelijke' ader op zat...

wat wel schetig was, was het hangmatje, van een katoenen luier, waarin hij lag te bungelen in de couveuse, en de prematuurtjesluier zelf, die nog tot onder zijn oksels kwam

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:24 schreef Tan het volgende:
Niet om nu zielig te doen hoor,

Tan...
Je dóet niet zielig. Het ís toch enorm heftig wat jullie sowieso te wachten staat.
Logisch hoor, dat het je nu aangrijpt, dat je er meer en meer bij stil gaat staan.

Milagro, jouw zoon is dus toch een watje?
En wat moet dat hartverscheurend zijn zeg, zo'n ieniemini piepklein pasgeboren hummeltje met een infuus in zijn schedel.

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 11:59 schreef Moonah het volgende:

En wat moet dat hartverscheurend zijn zeg, zo'n ieniemini piepklein pasgeboren hummeltje met een infuus in zijn schedel.

Tot je ziet ziet dat ze ongeloofelijk staan te prutsen in die kleine handjes en voetjes, terwijl je intussen al weet dat het veel makkelijker in het hoofdje kan...

quote:

Op zaterdag 15 december 2007 12:17 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Tot je ziet ziet dat ze ongeloofelijk staan te prutsen in die kleine handjes en voetjes, terwijl je intussen al weet dat het veel makkelijker in het hoofdje kan...

inderdaad, het is ook meer zielig in je eigen beleving dan dat je kind eronder lijdt, zeg maar.. die slaapt gewoon braaf door... maar omdat je kind zoooo klein is, komt alles extra zielig over, het huiltje is geen flinke baby huil, maar meer zoals een kitten piept , en dat klinkt dan zo superzielig, en je kan dan, in het begin tenminste, niet meer doen dan via het luikje vd couveuse voorzichtig over zijn bolletje of lijfje aaien met 1 vinger, meer ruimte is er nog niet op dat bolletje of lijfje

Ik ben bijna 30 weken en moet het al een poosje rustig aan doen. Heb veel harde buiken en moet in de gaten houden dat er geen regelmaat in komt, moet dat direct aan de bel trekken.
Ik steek m`n kop eigenlijk gewoon maar in het zand Wil niet weten wat me allemaal te wachten staat mocht het nu geboren worden.

Dat kan ik geloven. Fons was toen nog geen maand uit, maar wel al bijna zes kilo.
Dus plaats zat om te aaien...
Maar man, wat was ik kwaad op die verpleegsters.

oh en de verpleging vindt het zelf ook altijd heel naar als een kindje opnieuw geprikt moet worden, omdat het infuusje gesneuveld is, dat is ook zo lief, ze voelen zich schuldig, en excuseren zich dan zelfs soms , terwijl ze er niets aan kunnen doen... het feit dat zij dus zo reageren, alsof het eigen kindje is, geeft ook een hoop rust, je kind is echt in goede handen, niet alleen praktisch gezien, maar ook qua emotionele aandacht.
nu was ik zelf daar vrijwel de hele dag, 2 maanden lang, maar overnachten kon niet uiteraard, maar de wetenschap dat zij alle kindjes, dus ook het jouwe, met alle zorg én liefde, die net zo hard nodig is, omringen, geeft je iig de rust om 's nachts te kunnen slapen, zodat je de volgende dag weer enigzins fris en fruitig er kunt zijn voor je kindje.

je lichaam hoort helemaal niet te weten dat er couveuses bestaan, toch? Probeer 't maar zo lang mogelijk te bedriegen

Freek heeft idd een extreem hoge pijngrens .

Overigens moest de jongste ook in de couveuse met infuusje maar dat was gelukkig allemaal in orde na twee dagen. Later werd het kind nog een keer flink ziek, en toen heb ik idd aangegeven dat ze maar in het hoofd moesten prikken. Ziet er rot uit, maar zo'n infuus zit er idd zo in, veel minder gemier als in die kleine handjes.

Tan

Pruk vanaf hier heel veel succes gewenst!!!

Pruk... ik herinner me ineens nog een succesverhaal trouwens... Vriendin was 22 juni 2006 uitgerekend, kindje is 13 mei geboren. Een heerlijke dreumes nu, die stout genoeg is voor drie

Onze Lucas is ook te vroeg geboren. 6 weken te vroeg en 5 weken te klein.

In de 30ste week besloten we alnog een tweede pretecho te laten maken. We hadden ondertussen al meerdere echo's gehad en altijd was alles goed. Geen reden tot onbezorgdheid dus. Ook was Hellen nog diezelfde morgen bij de verloskundige geweest waar alles goed was.

Bij de pretecho bleek dat Lucas een groeiachterstand had. Hellen werd nog diezelfde avond opgenomen in het ziekenhuis. In het ziekenhuis werden wij al voorbereid op een hoogstwaarschijnlijke vroeggeboorte via een keizersnede. Voor Hellen was het een vervelende periode. Ruim 3 weken niets doen, niets om handen hebben. Ook de onzekerheid breekt dan redelijk op.

Voor mij was het een drukke tijd. Gewoon aan het werk, en iedere dag naar het ziekenhuis om te kijken hoe het gaat. Ook onzekerheid waar je mee zit of alles wel goed komt. De drukte, de onregelmatigheid en het vaak 's avonds laat ongezonde eten breekt op.

Uiteindelijk werd Lucas op 24 oktober met een keizersnedegehaald. Hij woog 1576 gram en was 44 cm. Hij logeerde nog 3 weken in de couveuse wat ook een drukke tijd was. Enerzijds valt er een last van je schouder, zeker wat later als blijkt dat hij het goed doet. Maar desondanks blijft er bezorgdheid en onzekerheid. En natuurlijk de dagelijkse trip naar het ziekenhuis.

Wij hebben het ervaren als zeer vermoeiend en slopend.

Slopend idd Sanger. Hebben jullie inmiddels een beetje je draai gevonden?

Freek was overigens juist weer veel te groot (7 pond!), bezoek op de couveuse afdeling vroeg ook vaak wat "die grote daar" er nou eigenlijk deed.

quote:

Op woensdag 19 december 2007 19:28 schreef Leah het volgende:
Slopend idd Sanger. Hebben jullie inmiddels een beetje je draai gevonden?

Freek was overigens juist weer veel te groot (7 pond!), bezoek op de couveuse afdeling vroeg ook vaak wat "die grote daar" er nou eigenlijk deed.

Wij hebben onze draai inmiddels prima gevonden. En de reacties als ze vragen en horen hoe oud Lucas nu is maken een hoop goed

Iedereen denkt dat hij net een paar dagen oud is, maar ondertussen is hij vandaag 8 weken. Iedereen moet wel altijd even kijken en vragen hoe of wat, dat is weleens vervelend.

Mijn nichtje heeft alle 2 der kindjes veeeel te vroeg gekregen. De oudste al 7 jaar geleden met 33 weken en de jongste nu een jaar geleden. Die jongste met 31 weken. 38 cm lang en 3,5 pond. Nu alle 2 stoere leuke jongens maar wat een ellende was dat. De jongste vooral omdat die er eigenlijk zomaar uitviel. Dus geen longrijping niks. Heeft ook bijna 5 maand in het ziekenhuis gelegen. Maar tis een echt vechtersbaasje

Ik zelf niet...
Maar mn ex zn dochter is op 3 december geboren...Met 34 weken en 1 dag... Wat ik er van begrepen heb is dat ze momenteel wel extra in de gaten gehouden wordt, maar als alles goed gaat de 24e (Als ze dus eigenlijk "thuis geboren" zou mogen worden) naar huis mag...

Mijn HA vertelde dat toendertijd ook, dat ze in principe in het ziekenhuis blijven totdat ze 37 weken (qua zwangerschapsduur) zouden zijn.
De jongste kwam hier met 36w5dagen, maar die hebben ze idd nog twee dagen in de couveuse gehouden.

quote:

Op woensdag 19 december 2007 22:19 schreef Pruk het volgende:
Geboren met 34w3dagen toch sanger?

Heeft Hellen nog van die longrijpingsspuiten gehad?

Jep indd 34w3d. En nee, ze heeft geen spuitjes gehad. Waarom weten we eigenlijk niet. We kwamen zelf pas achteraf achter het bestaan van di dingen....

Overigens is Lucas gisteren weer opgenomen in het ziekenhuis met het RS-virus....

he Sanger, wat naar zeg! Ben je eindelijk uit het ziekenhuis, moet je er weer heen. Heel veel beterschap toegewenst!

He Sanger het is niet waar, juist nu het wel goed met hem ging. Het zit jullie ook niet mee hè, veel beterschap!

Ach, hij is in het ziekenhuis beter af zullen we maar zeggen

Beterschap voor Lucas. Wat rot voor zo een klein ventje.

Mijn zoontje is 4 jaar geleden geboren met 34.4 weken. Met zoveel weken doen ze geen longrijping omdat dan de longetjes meestal al goed zijn.

Ik ben ook wel benieuwd naar ervaringen. Yade is 5 weken te vroeg geboren. Er was al wat verwarring over de exacte datum, dus hoeveel dagen enzo exact weten ze niet. Ze gaan uit van 5 weken dus, maar ze vertoont soms gedrag van een jonger kindje en met andere dingen weer van een ouder kindje.

Waar ze vooral moeite mee heeft is het coordineren van zuigen en ademen tegelijkertijd, wat voor enge scenes kan zorgen. Gisteren dronk ze zo geweldig goed dat ze gewoon vergat te ademen. Ze werd blauw en paars en deed niets meer. Dood en dood eng vonden we het, maar de verpleegster heeft ons geleerd hoe haar een prikkel te geven dat ze waar gaat ademen. Verder gaat het wel erg goed. Ze heeft een te hoog HB, wat ook wel vaak schijnt te gebeuren bij prematuur kindjes. Haar bloed is daardoor te dik waardoor de zuurstof waarde in haar bloed soms nogal daalt en ze ook moeite heeft dan om haar hartje goed snel kloppend te houden. Ze wordt dan ook 24 uur per dag aan de monitor gehouden, maar heeft geen zuurstof of een warmte bedje meer nodig.

We moeten er vanuit gaan dat het nog zeker twee weken gaat duren voor ze thuis is.

Ruben is geboren met 37.5, maar had nog wel tekenen van een jonger kindje. Er zijn mensen die nog steeds zeggen dat hij een week jonger was (dat kwam toen uit een echo en dat zou ook bepaalde dingen verklaren). Ruben heeft het aanhappen nooit echt goed gesnapt, de ene keer lukte het wel, de andere keer niet. Hij zit nu sinds april op volledige flesvoeding (inmiddels trouwens ook wel bijvoeding). Volledige borstvoeding heeft hij niet lang gehad helaas, met enkel kolven liep mijn productie heel erg terug en daar was niet tegenop te kolven helaas. Hij heeft nog tot april mogen drinken bij mij als hij dat wilde en het lukte.

Bij deze zwangerschap heb ik ongeveer met 30 weken te horen gekregen dat ik rustig aan moet doen ivm kans op een vroeggeboorte.
Ik ben nu 36 weken en daar ben ik al heel blij mee, ik hoop wel de 37 weken te halen.
Maar ja, wie weet ga ik zelfs overtijd lopen ondanks dat ik nu wel al bijna 2 cm ontsluiting heb.

Het heeft er o.a. wel voor gezorgd dat ik niet echt heb kunnen genieten, dat vind ik wel jammer, hopenlijk kan ik nu het echte gevaar weg is wel gaan genieten.
Ben uiteraard wel heel blij dat ze nog gewoon in mijn buik zit! hoe langer hoe beter!.

[ Bericht 2% gewijzigd door KD-fotografie op 22-05-2008 11:54:50 ]

Ja kan me voorstellen dat je dan toch erg bezorgd bent. Bij ons gebeurde het zo onverwacht dat we er amper tijd voor hadden om te denken.

Vandaag wat minder nieuws, ze krijgt nu coffeine om haar hersenen te prikkelen zodat ze goed blijft ademen en dat niet vergeet. Maar ze hapte bijvoorbeeld heel erg goed.

Ook denken de verpleegkundige dat ze geen 35 weken is, maar ergens in de 34 weken. Dus nog wat jonger.

Ach gossie, hopenlijk gaat het snel beter met de kleine meid, lijkt me erg moeilijk om te zien.

Sorry voor de inbreuk van een meelezer, maar toch even een reactie in dit topic.

Silmarwen, je hele verhaal brengt wat los hier, niet verwacht...
Zes maanden geleden ben ik bevallen van een zoon na 32 weken zwangerschap, hij woog 1896 gram, spontane bevalling zonder voorgeschiedenis. 1 week academisch ziekenhuis omdat hij moeite bleef houden met ademhalen, hij heeft 2 dagen lichte ondersteuning gehad d.m.v. CPAP (zuurstof onder druk). Daarna 4 weken regionaal ziekenhuis met infusen, sondes, antibiotica, klisma's etc.

Het aantal weken te vroeg geboren wil niet zo heel veel zeggen, het is net hoe ver de kleine in ontwikkeling was in je buik. De combinatie ademen / drinken en de slikreflex klinkt heel bekend! Zo rond de 35 a 36 weken zwangerschap wordt dit pas goed ontwikkeld, dus het is helemaal niet gek dat Yade daar wat moeite mee heeft. Wel heel eng om te zien die dipjes in de zuurstofsaturatie / hartslag (brady's).
Bij ons ziekenhuis was de stelregel voor thuiskomst: meer dan 24 uur geen dipjes, 7 voedingen per dag zelfstandig drinken en minimaal 2300 gram. Het drinken heeft het langste geduurd voordat dat goed ging, vaak zijn ze zo moe...

De eerste tijd is best zwaar thuis, je bent heel voorzichtig en angstig met zo'n kleintje, vooral voor infecties ed. Omdat het kolven mij na 2 maanden te zwaar werd (nooit live kunnen voeden), zijn we overgestapt op fv en het grote voordeel vond ik dat ze met een goed voedingsschema thuis komen. 7 voedingen waarvan 1 nachtvoeding, als je dit aan kunt houden kun je meteen een prima ritme opbouwen!

Denk aan jezelf, het op-en-neer reizen is zwaar en belastend ook al wil je het liefst 24 uur erbij zijn, rust heel goed uit thuis en trek je niet teveel aan van familie, veel mensen begrijpen het niet altijd dat je je zorgen maakt. De meest gehoorde uitspraak was: ach, dat komt wel goed...

Ik heb nu een dikkertje van 7,5 kilo op m'n schoot zitten waar ik megatrots op ben. Het zijn vechters!
Als je vragen hebt hoor ik het wel!

Nog een kleine tip: maak heel veel foto's, straks zul je je gedachten een beetje op een rijtje willen zetten en foto's / filmpjes zijn onbetaalbaar!

He, wat spannend Sil en Knut.
Maar wat fijn om zo'n bemoedigend bericht van Melneo te lezen! _{Is toch geen 'inbreuk' joh?!}

KD, dat van jou heb ik helemaal gemist! Gelukkig ben je de kritieke fase al weer door!

Kijk Sil van zo'n mooi verhaal als dat van Melneo knapt een mens op!!!! Denk veel aan jullie kleine meiske.

Een vriendin is 2 jaar geleden zeer plotseling bevallen van haar eerste op vakantie in Noorwegen. Ze was toen 31 weken.
Ze is prima opgevangen in Noorwegen maar haar zoontje moest dus wel een paar weken blijven dus waren ze overdag in het ziekenhuis en 's nachts in een tent op een camping (we verklaarde haar al voor gek om met 31 weken nog te gaan kamperen).

Best bizar, maar ze heeft het als heel bijzonder ervaren en alles ging ook goed. Ze zegt niet eens bang te zijn geweest in die tijd.
Ze heeft ook zeker een jaar borstvoeding gegeven dus dat is ook goedgekomen.

Het gaat nu ook prima met haar bijna 2 jaar oude zoon.

Melneo, je bericht is een geruststelling!

Wij hebben overigens dezelfde eisen, op het gewicht na. Ze is namelijk goed op gewicht, zelfs wat zwaar. Best vreemd want ze is echt klein en niet super dik, maar ook niet zo heel magertjes als veel prematuurtjes. Ze moet minstens 24 uur stabiel zijn, 7 voedingen per dag zelf drinken en de hoeveelheid moet 150 ml. per kilo per dag zijn.

We genieten er trouwens wel van maar toch maak je je steeds behoorlijk zorgen ook al zeggen de verpleegkundigen dat dit heel normaal gedrag is en dat het allemaal goed komt. Niet ademen is eng. Klaar. Punt. Gelukkig doet ze het verder goed.

De tip van de foto's is inderdaad goed. We hebben foto's van alles, zelfs van de keizersnede. Het gaat je wat snel voorbij. Ik denk dat je met een vroeggeboorte minder de kans krijgt om alles rustig te gaan registreren. Het is zo onverwachts, in ieder geval bij mij dan, en er gebeurt zoveel. Echt een informatie overload af en toe met alle termen, slangetjes, buisjes bloed, onderzoeken.

Haar hieltjes zijn ondertussen al heel zielig. Drie sneetjes in haar ene voet en eentje in haar andere. Dat bloedprikken is echt een afschuwelijk gezicht. Ze moeten dat bloed er echt uitknijpen en dat vindt Yade niet leuk.

Gewicht is vaak het probleem niet (behalve bij hele vroege prematuren onder de 30 weken), het drinken en de 'brady's' daar moeten ze overheen groeien.
Het is echt heel eng inderdaad als zo'n kleintje vergeet te ademen. Ik hoor de alarmbellen van de apparatuur nog klinken...Hier was hij pas stabiel bij ruim 36 weken zwangerschap, dus na 4 weken ziekenhuis.

De verpleegsters...tja, met sommigen kon je nog wel eens een goed en eerlijk gesprek hebben, maar over het algemeen zijn ze heel erg van 'het komt wel goed, gewoon geduldig afwachten'. Maar het is wel jouw kleintje dat daar ligt!
Iedere morgen na de artsenronde vond ik het altijd weer spannend: hoe vinden ze het gaan, wat gaan ze doen, weer een nieuw infuus, weer bloedprikken?! Hartverscheurend om ze voor de zoveelste keer bloed te zien persen uit een mini-hieltje...

Alle informatie, doe ermee wat je wil, maar ik geloof dat ik het eerste foldertje pas na een maand heb gelezen. Er gebeurd inderdaad zo ontzettend veel! Nu realiseer ik me ook dat ik toen een knop heb omgezet en in een andere wereld heb geleefd. Je maakt het wel bewust mee, maar verwerken en registreren doe je later. Is ook wel goed zo, dat komt wel.

Maar het gekke is, achteraf is het toch een bijzondere tijd en het zal altijd een extra bijzonder mensje zijn. Ze zijn heel sterk en het is zo knap om te zien hoe de achterstand straks wordt ingehaald. Niet alleen in gewicht, maar ook in motoriek. Prachtig om mee te maken!

Nog een kleine tip: wees straks wel bedachtzaam op een voorkeurshouding. Prematuren hebben daar een wat grotere kans op omdat ze vaak snel geboren moeten worden en omdat de spierspanning in de nek wat uit balans is (ze moeten die spieren te vroeg gaan gebruiken). Hier hebben we er wat te laat aandacht aan besteed en nu lopen we alweer een maand of 3 bij de fysiotherapeut. Komt wel goed hoor, maar je kunt er niet vroeg genoeg aandacht aan besteden.

Sterkte!

quote:

Op donderdag 22 mei 2008 13:44 schreef Melneo het volgende:

Knip/


Denk aan jezelf, het op-en-neer reizen is zwaar en belastend ook al wil je het liefst 24 uur erbij zijn, rust heel goed uit thuis en trek je niet teveel NIETS aan van familie, veel mensen begrijpen het niet altijd dat je je zorgen maakt. De meest gehoorde uitspraak was: ach, dat komt wel goed...


/knip

Wijze woorden

Allereerst gefeliciteerd met Yade!
Tobias wílde met 32 weken komen kijken en gelukkig sloegen de weeenremmers aan, bijna 2 weken later is hij dan toch echt geboren (34 weken paar dagen) Hij woog 2040 gram en heeft gelukkig geen problemen met ademhalen gehad. Zijn buurmeisje op de afdeling wel en dát vond ik al doodeng, ik wil dus niet weten hoe het voor de ouders zelf voelt.
Op het moment wordt je geleefd, je gaat in alles mee, je krijgt niet genoeg rust en wilt maar 1 ding; bij Yade zijn en zo snel mogelijk naar huis. Heel begrijpelijk en ongelooflijk vermoeiend, probeer dus waar mogelijk tóch aan jezelf te denken. Tijdens de ziekenhuisperiode was ik heel rustig, niet bang of wat dan ook, maar achteraf merk je hoe ontzettend spannend het allemaal is geweest en komt de ontlading.
Melneo verwoordt alles heel goed.

Ik weet wel dat mochten we weer een prematuur krijgen dan wil ik geen kraamvisite (buiten natuurlijk de opa's en oma's e.d.) maar geven we een kraamfeest een week of 6 nadat de kleine weer thuis is, dat geeft , denk ik, meer rust in die eerste o zo spannende tijd thuis.

Heel veel sterkte en ik hoop dat je óók kan genieten van je dochtertje!

En waarschijnlijk heb je straks recht op couveuze-nazorg (ipv kraamhulp) als je Yade mee naar huis mag nemen. Als je er behoefte aan hebt vraag dan om iemand die ervaring heeft met premature of couveuze-kindjes, een kraamhulp die elke 10 minuten naar haar baas belt omdat ze niet weet hoe en wat ze nu moet doen is niet echt handig

Tobias deed alles meteen goed gelukkig en is inmiddels een heerlijke peuter van 2,5

quote:

Op donderdag 22 mei 2008 19:34 schreef Melneo het volgende:
Gewicht is vaak het probleem niet (behalve bij hele vroege prematuren onder de 30 weken), het drinken en de 'brady's' daar moeten ze overheen groeien.
Het is echt heel eng inderdaad als zo'n kleintje vergeet te ademen. Ik hoor de alarmbellen van de apparatuur nog klinken...Hier was hij pas stabiel bij ruim 36 weken zwangerschap, dus na 4 weken ziekenhuis.

De verpleegsters...tja, met sommigen kon je nog wel eens een goed en eerlijk gesprek hebben, maar over het algemeen zijn ze heel erg van 'het komt wel goed, gewoon geduldig afwachten'. Maar het is wel jouw kleintje dat daar ligt!
Iedere morgen na de artsenronde vond ik het altijd weer spannend: hoe vinden ze het gaan, wat gaan ze doen, weer een nieuw infuus, weer bloedprikken?! Hartverscheurend om ze voor de zoveelste keer bloed te zien persen uit een mini-hieltje...

Alle informatie, doe ermee wat je wil, maar ik geloof dat ik het eerste foldertje pas na een maand heb gelezen. Er gebeurd inderdaad zo ontzettend veel! Nu realiseer ik me ook dat ik toen een knop heb omgezet en in een andere wereld heb geleefd. Je maakt het wel bewust mee, maar verwerken en registreren doe je later. Is ook wel goed zo, dat komt wel.

Maar het gekke is, achteraf is het toch een bijzondere tijd en het zal altijd een extra bijzonder mensje zijn. Ze zijn heel sterk en het is zo knap om te zien hoe de achterstand straks wordt ingehaald. Niet alleen in gewicht, maar ook in motoriek. Prachtig om mee te maken!

Nog een kleine tip: wees straks wel bedachtzaam op een voorkeurshouding. Prematuren hebben daar een wat grotere kans op omdat ze vaak snel geboren moeten worden en omdat de spierspanning in de nek wat uit balans is (ze moeten die spieren te vroeg gaan gebruiken). Hier hebben we er wat te laat aandacht aan besteed en nu lopen we alweer een maand of 3 bij de fysiotherapeut. Komt wel goed hoor, maar je kunt er niet vroeg genoeg aandacht aan besteden.

Sterkte!

Ik wil even beginnen met een dankjewel voor de post. Het is een stukje informatie waar je zeker wel wat mee kan. Ik zal niet heel erg veel reageren, ik ben niet zo'n ster met het praten over de dingen die me echt bezig houden maar ik wil vast even melden (ik zie Sil dat zomaar vergeten) dat de voorkeurshouding bij de verpleegkundigen aandacht heeft. Ze worden veel gedraaid en ze letten er zelfs op dat je haar na een voeding wel op de juiste manier teruglegt. Ook het voeden en het goed ondersteunen en aanpassen van de dingen zodat ook daar geen al te grote voorkeur bij komt wordt door ze in de gaten gehouden.