(dreigende) Vroeggeboorte, hoe was jij eronder?

Ik ben ook wel benieuwd naar ervaringen. Yade is 5 weken te vroeg geboren. Er was al wat verwarring over de exacte datum, dus hoeveel dagen enzo exact weten ze niet. Ze gaan uit van 5 weken dus, maar ze vertoont soms gedrag van een jonger kindje en met andere dingen weer van een ouder kindje.

Waar ze vooral moeite mee heeft is het coordineren van zuigen en ademen tegelijkertijd, wat voor enge scenes kan zorgen. Gisteren dronk ze zo geweldig goed dat ze gewoon vergat te ademen. Ze werd blauw en paars en deed niets meer. Dood en dood eng vonden we het, maar de verpleegster heeft ons geleerd hoe haar een prikkel te geven dat ze waar gaat ademen. Verder gaat het wel erg goed. Ze heeft een te hoog HB, wat ook wel vaak schijnt te gebeuren bij prematuur kindjes. Haar bloed is daardoor te dik waardoor de zuurstof waarde in haar bloed soms nogal daalt en ze ook moeite heeft dan om haar hartje goed snel kloppend te houden. Ze wordt dan ook 24 uur per dag aan de monitor gehouden, maar heeft geen zuurstof of een warmte bedje meer nodig.

We moeten er vanuit gaan dat het nog zeker twee weken gaat duren voor ze thuis is.

Ruben is geboren met 37.5, maar had nog wel tekenen van een jonger kindje. Er zijn mensen die nog steeds zeggen dat hij een week jonger was (dat kwam toen uit een echo en dat zou ook bepaalde dingen verklaren). Ruben heeft het aanhappen nooit echt goed gesnapt, de ene keer lukte het wel, de andere keer niet. Hij zit nu sinds april op volledige flesvoeding (inmiddels trouwens ook wel bijvoeding). Volledige borstvoeding heeft hij niet lang gehad helaas, met enkel kolven liep mijn productie heel erg terug en daar was niet tegenop te kolven helaas. Hij heeft nog tot april mogen drinken bij mij als hij dat wilde en het lukte.

Bij deze zwangerschap heb ik ongeveer met 30 weken te horen gekregen dat ik rustig aan moet doen ivm kans op een vroeggeboorte.
Ik ben nu 36 weken en daar ben ik al heel blij mee, ik hoop wel de 37 weken te halen.
Maar ja, wie weet ga ik zelfs overtijd lopen ondanks dat ik nu wel al bijna 2 cm ontsluiting heb.

Het heeft er o.a. wel voor gezorgd dat ik niet echt heb kunnen genieten, dat vind ik wel jammer, hopenlijk kan ik nu het echte gevaar weg is wel gaan genieten.
Ben uiteraard wel heel blij dat ze nog gewoon in mijn buik zit! hoe langer hoe beter!.

[ Bericht 2% gewijzigd door KD-fotografie op 22-05-2008 11:54:50 ]

Ja kan me voorstellen dat je dan toch erg bezorgd bent. Bij ons gebeurde het zo onverwacht dat we er amper tijd voor hadden om te denken.

Vandaag wat minder nieuws, ze krijgt nu coffeine om haar hersenen te prikkelen zodat ze goed blijft ademen en dat niet vergeet. Maar ze hapte bijvoorbeeld heel erg goed.

Ook denken de verpleegkundige dat ze geen 35 weken is, maar ergens in de 34 weken. Dus nog wat jonger.

Ach gossie, hopenlijk gaat het snel beter met de kleine meid, lijkt me erg moeilijk om te zien.

Sorry voor de inbreuk van een meelezer, maar toch even een reactie in dit topic.

Silmarwen, je hele verhaal brengt wat los hier, niet verwacht...
Zes maanden geleden ben ik bevallen van een zoon na 32 weken zwangerschap, hij woog 1896 gram, spontane bevalling zonder voorgeschiedenis. 1 week academisch ziekenhuis omdat hij moeite bleef houden met ademhalen, hij heeft 2 dagen lichte ondersteuning gehad d.m.v. CPAP (zuurstof onder druk). Daarna 4 weken regionaal ziekenhuis met infusen, sondes, antibiotica, klisma's etc.

Het aantal weken te vroeg geboren wil niet zo heel veel zeggen, het is net hoe ver de kleine in ontwikkeling was in je buik. De combinatie ademen / drinken en de slikreflex klinkt heel bekend! Zo rond de 35 a 36 weken zwangerschap wordt dit pas goed ontwikkeld, dus het is helemaal niet gek dat Yade daar wat moeite mee heeft. Wel heel eng om te zien die dipjes in de zuurstofsaturatie / hartslag (brady's).
Bij ons ziekenhuis was de stelregel voor thuiskomst: meer dan 24 uur geen dipjes, 7 voedingen per dag zelfstandig drinken en minimaal 2300 gram. Het drinken heeft het langste geduurd voordat dat goed ging, vaak zijn ze zo moe...

De eerste tijd is best zwaar thuis, je bent heel voorzichtig en angstig met zo'n kleintje, vooral voor infecties ed. Omdat het kolven mij na 2 maanden te zwaar werd (nooit live kunnen voeden), zijn we overgestapt op fv en het grote voordeel vond ik dat ze met een goed voedingsschema thuis komen. 7 voedingen waarvan 1 nachtvoeding, als je dit aan kunt houden kun je meteen een prima ritme opbouwen!

Denk aan jezelf, het op-en-neer reizen is zwaar en belastend ook al wil je het liefst 24 uur erbij zijn, rust heel goed uit thuis en trek je niet teveel aan van familie, veel mensen begrijpen het niet altijd dat je je zorgen maakt. De meest gehoorde uitspraak was: ach, dat komt wel goed...

Ik heb nu een dikkertje van 7,5 kilo op m'n schoot zitten waar ik megatrots op ben. Het zijn vechters!
Als je vragen hebt hoor ik het wel!

Nog een kleine tip: maak heel veel foto's, straks zul je je gedachten een beetje op een rijtje willen zetten en foto's / filmpjes zijn onbetaalbaar!

He, wat spannend Sil en Knut.
Maar wat fijn om zo'n bemoedigend bericht van Melneo te lezen! _{Is toch geen 'inbreuk' joh?!}

KD, dat van jou heb ik helemaal gemist! Gelukkig ben je de kritieke fase al weer door!

Kijk Sil van zo'n mooi verhaal als dat van Melneo knapt een mens op!!!! Denk veel aan jullie kleine meiske.

Een vriendin is 2 jaar geleden zeer plotseling bevallen van haar eerste op vakantie in Noorwegen. Ze was toen 31 weken.
Ze is prima opgevangen in Noorwegen maar haar zoontje moest dus wel een paar weken blijven dus waren ze overdag in het ziekenhuis en 's nachts in een tent op een camping (we verklaarde haar al voor gek om met 31 weken nog te gaan kamperen).

Best bizar, maar ze heeft het als heel bijzonder ervaren en alles ging ook goed. Ze zegt niet eens bang te zijn geweest in die tijd.
Ze heeft ook zeker een jaar borstvoeding gegeven dus dat is ook goedgekomen.

Het gaat nu ook prima met haar bijna 2 jaar oude zoon.

Melneo, je bericht is een geruststelling!

Wij hebben overigens dezelfde eisen, op het gewicht na. Ze is namelijk goed op gewicht, zelfs wat zwaar. Best vreemd want ze is echt klein en niet super dik, maar ook niet zo heel magertjes als veel prematuurtjes. Ze moet minstens 24 uur stabiel zijn, 7 voedingen per dag zelf drinken en de hoeveelheid moet 150 ml. per kilo per dag zijn.

We genieten er trouwens wel van maar toch maak je je steeds behoorlijk zorgen ook al zeggen de verpleegkundigen dat dit heel normaal gedrag is en dat het allemaal goed komt. Niet ademen is eng. Klaar. Punt. Gelukkig doet ze het verder goed.

De tip van de foto's is inderdaad goed. We hebben foto's van alles, zelfs van de keizersnede. Het gaat je wat snel voorbij. Ik denk dat je met een vroeggeboorte minder de kans krijgt om alles rustig te gaan registreren. Het is zo onverwachts, in ieder geval bij mij dan, en er gebeurt zoveel. Echt een informatie overload af en toe met alle termen, slangetjes, buisjes bloed, onderzoeken.

Haar hieltjes zijn ondertussen al heel zielig. Drie sneetjes in haar ene voet en eentje in haar andere. Dat bloedprikken is echt een afschuwelijk gezicht. Ze moeten dat bloed er echt uitknijpen en dat vindt Yade niet leuk.

Gewicht is vaak het probleem niet (behalve bij hele vroege prematuren onder de 30 weken), het drinken en de 'brady's' daar moeten ze overheen groeien.
Het is echt heel eng inderdaad als zo'n kleintje vergeet te ademen. Ik hoor de alarmbellen van de apparatuur nog klinken...Hier was hij pas stabiel bij ruim 36 weken zwangerschap, dus na 4 weken ziekenhuis.

De verpleegsters...tja, met sommigen kon je nog wel eens een goed en eerlijk gesprek hebben, maar over het algemeen zijn ze heel erg van 'het komt wel goed, gewoon geduldig afwachten'. Maar het is wel jouw kleintje dat daar ligt!
Iedere morgen na de artsenronde vond ik het altijd weer spannend: hoe vinden ze het gaan, wat gaan ze doen, weer een nieuw infuus, weer bloedprikken?! Hartverscheurend om ze voor de zoveelste keer bloed te zien persen uit een mini-hieltje...

Alle informatie, doe ermee wat je wil, maar ik geloof dat ik het eerste foldertje pas na een maand heb gelezen. Er gebeurd inderdaad zo ontzettend veel! Nu realiseer ik me ook dat ik toen een knop heb omgezet en in een andere wereld heb geleefd. Je maakt het wel bewust mee, maar verwerken en registreren doe je later. Is ook wel goed zo, dat komt wel.

Maar het gekke is, achteraf is het toch een bijzondere tijd en het zal altijd een extra bijzonder mensje zijn. Ze zijn heel sterk en het is zo knap om te zien hoe de achterstand straks wordt ingehaald. Niet alleen in gewicht, maar ook in motoriek. Prachtig om mee te maken!

Nog een kleine tip: wees straks wel bedachtzaam op een voorkeurshouding. Prematuren hebben daar een wat grotere kans op omdat ze vaak snel geboren moeten worden en omdat de spierspanning in de nek wat uit balans is (ze moeten die spieren te vroeg gaan gebruiken). Hier hebben we er wat te laat aandacht aan besteed en nu lopen we alweer een maand of 3 bij de fysiotherapeut. Komt wel goed hoor, maar je kunt er niet vroeg genoeg aandacht aan besteden.

Sterkte!

quote:

Op donderdag 22 mei 2008 13:44 schreef Melneo het volgende:

Knip/


Denk aan jezelf, het op-en-neer reizen is zwaar en belastend ook al wil je het liefst 24 uur erbij zijn, rust heel goed uit thuis en trek je niet teveel NIETS aan van familie, veel mensen begrijpen het niet altijd dat je je zorgen maakt. De meest gehoorde uitspraak was: ach, dat komt wel goed...


/knip

Wijze woorden

Allereerst gefeliciteerd met Yade!
Tobias wílde met 32 weken komen kijken en gelukkig sloegen de weeenremmers aan, bijna 2 weken later is hij dan toch echt geboren (34 weken paar dagen) Hij woog 2040 gram en heeft gelukkig geen problemen met ademhalen gehad. Zijn buurmeisje op de afdeling wel en dát vond ik al doodeng, ik wil dus niet weten hoe het voor de ouders zelf voelt.
Op het moment wordt je geleefd, je gaat in alles mee, je krijgt niet genoeg rust en wilt maar 1 ding; bij Yade zijn en zo snel mogelijk naar huis. Heel begrijpelijk en ongelooflijk vermoeiend, probeer dus waar mogelijk tóch aan jezelf te denken. Tijdens de ziekenhuisperiode was ik heel rustig, niet bang of wat dan ook, maar achteraf merk je hoe ontzettend spannend het allemaal is geweest en komt de ontlading.
Melneo verwoordt alles heel goed.

Ik weet wel dat mochten we weer een prematuur krijgen dan wil ik geen kraamvisite (buiten natuurlijk de opa's en oma's e.d.) maar geven we een kraamfeest een week of 6 nadat de kleine weer thuis is, dat geeft , denk ik, meer rust in die eerste o zo spannende tijd thuis.

Heel veel sterkte en ik hoop dat je óók kan genieten van je dochtertje!

En waarschijnlijk heb je straks recht op couveuze-nazorg (ipv kraamhulp) als je Yade mee naar huis mag nemen. Als je er behoefte aan hebt vraag dan om iemand die ervaring heeft met premature of couveuze-kindjes, een kraamhulp die elke 10 minuten naar haar baas belt omdat ze niet weet hoe en wat ze nu moet doen is niet echt handig

Tobias deed alles meteen goed gelukkig en is inmiddels een heerlijke peuter van 2,5

quote:

Op donderdag 22 mei 2008 19:34 schreef Melneo het volgende:
Gewicht is vaak het probleem niet (behalve bij hele vroege prematuren onder de 30 weken), het drinken en de 'brady's' daar moeten ze overheen groeien.
Het is echt heel eng inderdaad als zo'n kleintje vergeet te ademen. Ik hoor de alarmbellen van de apparatuur nog klinken...Hier was hij pas stabiel bij ruim 36 weken zwangerschap, dus na 4 weken ziekenhuis.

De verpleegsters...tja, met sommigen kon je nog wel eens een goed en eerlijk gesprek hebben, maar over het algemeen zijn ze heel erg van 'het komt wel goed, gewoon geduldig afwachten'. Maar het is wel jouw kleintje dat daar ligt!
Iedere morgen na de artsenronde vond ik het altijd weer spannend: hoe vinden ze het gaan, wat gaan ze doen, weer een nieuw infuus, weer bloedprikken?! Hartverscheurend om ze voor de zoveelste keer bloed te zien persen uit een mini-hieltje...

Alle informatie, doe ermee wat je wil, maar ik geloof dat ik het eerste foldertje pas na een maand heb gelezen. Er gebeurd inderdaad zo ontzettend veel! Nu realiseer ik me ook dat ik toen een knop heb omgezet en in een andere wereld heb geleefd. Je maakt het wel bewust mee, maar verwerken en registreren doe je later. Is ook wel goed zo, dat komt wel.

Maar het gekke is, achteraf is het toch een bijzondere tijd en het zal altijd een extra bijzonder mensje zijn. Ze zijn heel sterk en het is zo knap om te zien hoe de achterstand straks wordt ingehaald. Niet alleen in gewicht, maar ook in motoriek. Prachtig om mee te maken!

Nog een kleine tip: wees straks wel bedachtzaam op een voorkeurshouding. Prematuren hebben daar een wat grotere kans op omdat ze vaak snel geboren moeten worden en omdat de spierspanning in de nek wat uit balans is (ze moeten die spieren te vroeg gaan gebruiken). Hier hebben we er wat te laat aandacht aan besteed en nu lopen we alweer een maand of 3 bij de fysiotherapeut. Komt wel goed hoor, maar je kunt er niet vroeg genoeg aandacht aan besteden.

Sterkte!

Ik wil even beginnen met een dankjewel voor de post. Het is een stukje informatie waar je zeker wel wat mee kan. Ik zal niet heel erg veel reageren, ik ben niet zo'n ster met het praten over de dingen die me echt bezig houden maar ik wil vast even melden (ik zie Sil dat zomaar vergeten) dat de voorkeurshouding bij de verpleegkundigen aandacht heeft. Ze worden veel gedraaid en ze letten er zelfs op dat je haar na een voeding wel op de juiste manier teruglegt. Ook het voeden en het goed ondersteunen en aanpassen van de dingen zodat ook daar geen al te grote voorkeur bij komt wordt door ze in de gaten gehouden.