Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders? deel 51

Yppy en MeNicole ook. Hopelijk tot snel

Anitra, heerlijk om te lezen dat het zo veel beter gaat.

Karin, wat een rotpositie, hopelijk komen jullie er ooit nog uit. Het schrijven van een brief vind ik geen verkeerd idee, maar ik weet niet of het een oplossing is.

Tex, wat een super beslissing.... ga zo door !!!

Jeetje Karinxxx, wat een rotsituatie! Moeilijk om dat te doorbreken! Succes ermee in elk geval,

Oh YPPY, ik zal je missen Ik hoop dat het gauw weer goed met je gaat! Sterkte meis!

Pff wil op zoveel mama's reageren hoop dat ik niemand vergeet.

Anitra, wat goed dat je er zo positief over bent en dat het steeds wat beter met je gaat.
Vind het erg dapper van je dat je dit besluit hebt kunnen nemen en nu inziet dat het voor jou helemaal goed is.

Karin tja familie je krijgt ze er voor niets bij hé kan me voorstellen dat je je rot voelt, maar met iemand die zo depressief is waarmee geen zinnig woord te wisselen valt daar kom je er niet mee uit, ik spreek helaas uit ervaring. Wij gaan nu de 2de kerst in zonder mijn vader, die reageert net zo als jij je schoonzus omschrijft dus kan me je wanhopige gevoel levendig inbeelden. Proberen is de moeite waard maar let je wel op dat jij straks niet te veel teleurgesteld en gekwetst gaat worden.

Tex, wat een goed voornemen voor het komende jaar.

MeNicole en Yppy jammer dat het even niet lekker gaat, hopelijk tot snel, en veel sterkte de komende tijd.

Davina gefeliciteerd met jullie nieuwe huis, maak je niet te druk hé want dan slaap je straks niet lekker

Hier gaat alles zijn gangetje eigenlijk het werken gaat oké, met ons gaat het oké, alleen de kerst komt er aan en dan krijg ik weer die dagen dat ik aan mijn vader ga denken en aan wat hij allemaal mist en al heeft gemist van Isa en van ons. Dan voel ik me schuldig en triest, en dat terwijl ik er niets aan kan doen, ik heb alles geprobeerd en dat werkte niet. Dus waarom zou ik me schuldig voelen...... er is geen reden te bedenken.
Getver de geest is een raar iets, gelukkig kan ik er met mijn man goed over praten en steunt die me door dik en dun, en dan zet hij me weer met beide voetjes op de grond, maar ik zou liegen als ik zei dat het me niets deed.

quote:

Op donderdag 29 november 2007 12:45 schreef milagro het volgende:

[.........] (+een hele lel tekst)

en ook ik, net als miljoenen andere vrouwen denk met zekere regelmaat als ik in de spiegel kijk :

Milagro *snik* wat kan je af en toe recht voor zijn raap en gruwelijk hard zijn en ook weer zo ongelooflijk lief, geen wonder dat je kinderen al je pratsj braaf opeten, volgens mij ben jij een moeder uit duizenden

FF snel voor het slapen gaan een voor Marlieske.

pff Marlieske, dat is nog veel erger, een vader te moeten missen door ruzie (mijn schoonzus kan me gestolen worden, vind het vooral rot voor mijn vriend en zijn ouders)
Helemaal in deze kersttijd..... sterkte

Ben gister maar eens langs de ha gegaan, de laatste weken zie ik steeds sterretjes en ben ik zo licht in het hoofd. Dacht dat mijn bloeddruk of hb niet goed zou zijn. Maar dat was dus allebei prima.
Mss dat het wel door de spanning rondom de familieperikelen komt dan.....

Ach Marlieske dat is rot zonder je vader.

Klinkt ook niet helemaal lekker Karin, maar misschien inderdaad de spanningen.

Ik heb gisteravond voor het eerst echt over mijn bevalling kunnen praten met mijn vriend, na bijna 10 maanden. Eindelijk heb ik het gevoel toe kunnen laten en mijn tranen laten lopen en ergens voelt het heel erg fijn, dat ik het nu met iemand kan delen. Maar nu het eruit is lijkt het me nog meer aan te grijpen. Ik weet gewoon even niet wat ik ermee aanmoet.

Och Appelsappie heb je al eens over een nagesprek nagedacht. Dat kan altijd en heeft hier heel erg geholpen om het een plaatsje te geven.

Ik heb er wel over nagedacht, maar ben er nog niet uit of ik dat wel wil en met wie ik dat dan wil. Ik kan er nu pas over praten met mijn vriend en ik weet niet of ik dat zou kunnen met een persoon die zo ver van me afstaat.

Ik persoonlijk vond het juist fijn. Zij had het verslag van het ziekenhuis en de verloskundige aangevraagd en kon heel rustig de ontbrekende stukken aanvullen mede doordat ze het wel goed van te voren had doorgenomen. Met een persoon die dichtbij je staat afgezien je vriend/man dan wordt het al snel emotioneel maar omdat zij heel rustig was en helemaal niet emotioneel kwam er ook bij ons rust.

Och Appel wat fijn dat je het nu in ieder geval met je vriend kan delen, ik kan je eigenlijk geen advies geven omdat ik hetzelfde heb als jij, maar juist daarom weet ik wel hoe klote je je kan voelen. Veel sterkte meid

Mibos met wie heb jij een gesprek gehad dan? Een psycholoog oid?
Ik heb vaak het idee als ik niet emotioneel ben dat het niet overkomt hoe erg het me raakt. Ik kom dan juist nogal kil over alsof het allemaal niks voorstelt en ik kan mijn gevoel dan ook niet overbrengen.
Maar toen ik het er gister met mijn vriend over had bleek ook dat hij sommige dingen heel anders zag dan hoe ik het ervaren had. Dus misschien is het ergens wel nuttig, ben er alleen op dit moment nog niet helemaal klaar voor denk ik.

Jellyrose, bedankt. Jij ook veel sterkte dan.

Met een tussenpersoon/maatschappelijk werkster van het ziekenhuis waar ik uiteindelijk bevallen ben. Ze is er alleen voor de afdeling verloskunde en gyneacologie en ze bemiddeld ook tussen de partijen voor klachtenafhandeling en dergelijke...

Ik had wel een beetje hetzelfde als jij. Ik miste gewoon bepaalde delen en die kon hij aanvullen of waren ook niet duidelijk en die heeft zij voor ons wel duidelijk gemaakt en nu na een paar maanden hebben wij het echt een plekje kunnen geven en daardoor onze rust gevonden over de bevalling.

Het is een stukje nazorg wat je aan kan vragen hier ivm probleembevallingen en dergelijke... Het werd ons eind december al aangeboden vorig jaar maar wij hebben er veel later gebruik van gemaakt omdat het nog te vers was en er nog steeds zoveel dingen niet goed ging toen.

Appelsap, het is toch meer dan logisch dat hij het anders ervaren heeft. Dat kan toch ook relativeren en aanvullen ?

Mibos dankje voor de info. Als ik er binnenkort eventueel behoefte aan heb ga ik het zeker eens uitzoeken!

K_P het is natuurlijk logisch dat hij het anders ervaren heeft en dat aanvullen werkt ook wel, alleen het relativeren nog niet echt. Misschien komt dat nog.

Appelsap, ik heb ook heel lang getobd met mijn gevoelens en frustratie over de bevalling. Nagesprek in het zkh en diverse gesprekken met mijn haptotherapeute. Maar het meest heeft me de eerste verjaardag van Thies geholpen. Ik heb toen alles helemaal herbeleefd en wonderbaarlijk genoeg is sindsdien mijn gevoel over de bevalling rustig.
Plús het spuien in het Taboe op de bevallingtopic deed me ook wel goed.

Sterkte ermee. Ik hoop dat je er niet meer te lang mee rond hoeft te lopen.

Appelsap sterkte.

quote:

Op woensdag 12 december 2007 12:28 schreef appelsap het volgende:
Mibos dankje voor de info. Als ik er binnenkort eventueel behoefte aan heb ga ik het zeker eens uitzoeken!

K_P het is natuurlijk logisch dat hij het anders ervaren heeft en dat aanvullen werkt ook wel, alleen het relativeren nog niet echt. Misschien komt dat nog.

Ik hoop zeker dat dat lukt. Heftig lijkt me, als dat nog geen plekje heeft gevonden. Je hoeft je absoluut niet te schamen, hoor. Kaart het gewoon eens aan bij je huisarts. Het lijkt me wel dat je beter actie kan gaan ondernemen, dan niets doen. Blijkbaar kom je er niet uit.

Appelsap, heel herkenbaar. Wat mij goed heeft geholpen is een gesprek met de gynaecologe. Niet over de emotionele punten bij mij (daar kon ik toen ook nog niet over praten), maar puur hoe het feitelijk gegaan was. Wat ging er mis enz. Dat was heel verhelderend voor mij. Zo bleek dat ik er absoluut helemaal niets aan kon doen dat het niet zonder vacuumpomp lukte. En ik heb het bevallingsverslag gekregen, met alle tijden er op. Zo had ik ook een hou vast hoe lang bepaalde dingen hadden geduurd. Later heb ik het met mijn man en hier op fok veel over de emotionele kanten gehad. Sterkte!

Appelsap, ik heb je bevallingsverhaal teruggezocht. Klinkt erg heftig!
Ik hoop voor je dat je snel eea kan verwerken (al dan niet met professionele hulp)

Appelsap, ik zou denk ik ook met een buitenstaander praten. Diegene weet misschien precies de goede vragen te stellen enzo
Ik heb een ks onder narcose gehad en ik heb wel een tijdje moeilijk gehad me de narcose. Niet met de ks an sich. Het ging gewoon niet en was blij met de mogelijkheden die er zijn.
Ik beval trouwens wel 10x liever vaginaal, ondanks de knip en dat ik geen pijnstilling heb gekregen (tegen de weeën. Wel een prik down under omdat Iris met de vacuumpomp geboren is)

De intake vorige week was prettig. Ze wist niet zo goed wat ze met me aan moest. Ze denkt dat ik perfectionistisch ben en dat ik daarom mijn huishouden links laat liggen, want: "het lukt toch niet zoals ik wil" Zo ook met andere dingen. Wrs. wil ik ze té goed doen, dus doe ik ze maar helemaal niet of half. Perfectionisme is "niet te genezen' zeg maar, dus gaat zij proberen om mij er mee te laten leren leven. Ze heeft het zelfs gehad over een gespecialiseerd iemand van de thuiszorg, die me dan helpt met het huishouden. Die doet dan niet het huishouden voor me, maar gaat me dan leren hoe ik het allemaal het beste op kan pakken, zodat .. nou ja, zodat ik dat ook goed doe. (ik voel me net een kleuter ik ben verdorie 28 )
Ze heeft het ook over een postnatale depressie gehad, omdat de sombere zo overduidelijk na de de geboorte van Iris is begonnen. Volgens mij is dat het niet, want de ha had wel bloed laten prikken en daar was niks uitgekomen. Ik ga er vanuit dat ze dat wel gemeld had anders.

Ik heb mijn scherm een tijdje opengehad, en mijn stemming is inmiddels (positief) veranderd. Maar net nog schreef ik dit:

_{Nu gaat het ronduit slecht. Ik voel me gewoon kut om niks, schreeuw tegen de kinderen, ben gewoon echt onredelijk. Ik word kriegel van ze. Ik zit hier dan ook te huilen, want dit is niet hoe ik me wil voelen. En het is pas 10.45 uur, de dag duurt nog wel eventjes Op mijn werk gaat de dag een stuk sneller}

Ik wil het niet helemaal weghalen voordat ik dit post, omdat het toch was wat ik voelde. Ik hoop ook op een beetje herkenning van anderen eigenlijk. Ik voel me soms nog steeds een aansteller, iedere moeder heeft het moeilijk, dus ik had het niet mee naar de ha gehoeven, enz... Nog steeds gaat het niet prima, maar toch zeker wel een stuk beter, ik zie de dag al wat zonniger in. Raar hoe dat van het ene op het andere moment kan veranderen. Het was echt een soort inzinking
Ik heb dus een goed gevoel over maatschappelijk werk. Dinsdag is mijn eerste echt afspraak (na de intake) en we zullen zien wat het verder wordt

lang verhaal en met de billen bloot, terwijl ik dat eigenlijk niet zo wilde

Ik merk ook meteen aan mijn reactie op een "overtreding" van Amber het verschil: Net was ik onredelijk en heb haar onmiddelijk in de hoek gezet, nu kon ik het redelijk kalm benaderen

LadyS het is wel heel erg fijn dat je in elk geval een goed gevoel hebt bij het maatschappelijk werk en ik hoop dat je snel weer met jezelf in het juiste vaarwater komt en dan komt het tegenover de kindjes ook allemaal wel weer goed en wij hebben allemaal weleens een dag waarbij we minder van ons kroost kunnen hebben dus dat nemen de kindjes je heus niet kwalijk. Knuffel voor jou...

ladyS, ik vind het in ieder geval heel goed dat je jezelf en je gevoelens serieus neemt. dus relativeer het niet allemaal meteen weer onder 't tapijt, je hebt er last van, niet voortdurend (gelukkig) maar wel toch te veel of te wisselvallig blijkbaar. dus goed dat je er hulp bij bent gaan zoeken. en fijn dat het gesprek goed verliep. wat dat perfectionistische betreft: pas op dat je wat betreft deze hulp niet ook te hoge/onrealistische verwachtingen hanteert en er dan na een wat tegenvallend gesprek niet meer naar toe gaat bijvoorbeeld. dat zou jammer zijn. alle beetjes kunnen helpen. veel succes!

LadyS, fijn dat je een goed gevoel hebt mij maatschappelijk werk.
Die hulp waarover je het hebt krijg een goede vriendin van mij ook.
Ze vind het goed helpen. Succes en sterkte

LadyS, poeh dat is niet niks! Dat huishouden links laten liggen herken ik wel. Ook hier bleek na de intakes dat het komt doordat ik alles te goed, op mijn manier wil doen, en dat kan gewoon niet.
Jeetje meis, ik wens je veel sterkte voor de komende tijd, dat je je maar snel wat beter mag voelen

LadyS

herken dat over dat peffectionisme wel ook.
Je wilt alles perfetc doen en het liefste tegelijkertijd.
Dan ben je met de stofzoek in je hand aan het soffen, en intussen doe je de vaat, stofzuig en dweil je en ach boven en de toilet kan ik ook net zo goed mee doen, oh en de kledingkast uitzoeken ( dag ervoor gedaan, maaar toch.) oh en de ramen kunnen ook wel weer een sopje gebruiken, en en en en.. en intussen vergeet je de helpt af te stoffen, pak je de stofzuiger en hup weer dat zelfde riedeltje, waardoor het maar halfslachtig gebeurd, tis geen zwijnestal maar ook neit zoals je wilt.
Dan ben je wel een hele midddag bezig egweest, maar voor je gevoel is het eigenlijk niets.
en dan denk je weer ik doe het niet goed, kan toch ook helemaal niets doen, oh nou vind die en die me stom, oh anderen kunnen dat wel, misschien moet manlief maar bij me weg ik ben toch niet goed genoeg . enzovoorts enzovoorts.

rotcirkeltjes zijn dat

juist in de dwang naar perfectie, angst om iets of voor iemand iets verkeerd te doen is zo onwijs groot waardoor je juist steken laat vallen.

Ohhhhh lieve mama's. Wat gebeurt er toch veel met onze lichamen en geesten. We maken onszelf gek. Ik herken ook zoveel dingen in wat jullie schrijven. En kan maar 1 ding zeggen, laat jezelf niet gek maken....of maak jezelf niet gek... Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar probeer weer prioriteiten te stellen. Ik zou jullie het liefst allemaal even een knuffel willen geven en zeggen.... nee, het ligt niet aan jullie. Moeder zijn is niet makkelijk. We worden tussen lachen en huilen in geslingerd en moeten dan ook nog consequent zijn en met alle liefde van de wereld voor onze kroost zorgen en onszelf niet vergeten.... Houvol de stressvolle dagen van kerst zijn er bijna en daarna is er weer rust.... Dan is er vakantie, lopen de kinderen niet meer op eieren en kunnen we weer even ademhalen en vooral genieten...veel genieten van al die lieve kleine guppies om ons heen.

Nou LadyS, rot hoor allemaal. En erg vervelend altijd vind ik als mensen zeggen dat ze niet weten wat ze met je aan moeten. Wel goed van die hulp ook. Is ook niet leuk, zo geholpen moeten worden. Maar als het helpt......En euhm misschien moet je voor jezelf een schema maken, wat er wel of niet moet gebeuren en wat er dan ook echt moet. Het is ook lastig om dingen opgeruimd te houden met twee kinderen in huis. Dat kan eigenlijk ook gewoon niet, in ieder geval niet de hele dag. Wij hebben er afspraken over gemaakt. Het bureau is van mij, daar mag geen speelgoed enzovoorts op komen te liggen. Dan is er altijd een plek voor mij waar er wel rust en ruimte is en waar ik gewoon even kan gaan zitten als het mij uitkomt. Zonder van alles en nog wat. Het aanrecht ruim ik ook altijd meteen leeg, tenminste als we geen visite hebben ofzo. Omdat het echt veel makkelijker is om weer aan andere dingen te beginnen (koken, stukjes klei snijden enzovoorts) als daar gewoon ruimte is. Misschien helpen zulke kleine dingen je wel om wat meer rust te vinden in huis. Succes met alles.

/een onsje aandacht aub modus aan/

Ik zit er even doorheen. Vanmiddag had ik nog goede moed. Fleur was weer opgeknapt van de waterpokken en Maud had vannacht goed geslapen. Maar toen ik vanmiddag mijn gevoel volgde en met de oppas belde, hoorde ik op de achtergrond Maud huilen en hoesten. De oppas stond net met de telefoon in handen om mij te bellen, want er was 'geen' land meer met Maud te bezeilen. Dus in overleg getempt en ze ging naar 38,4. En maar hoesten en piepen. Dus knoop doorgehakt en naar de HA gebeld we konden een half uurtje later terrecht. Daar aangekomen kregen we de diagnose gesteld: oorontsteking met of een virale bronchitus of kinkhoest. En omdat hij kinkhoest niet uit kon sluiten, is ze meteen op anti-biotica gezet om verdere besmetting te voorkomen. En nu loop ik rondjes van het zorgen maken. Ik ga 100 keer in mijn hoofd alles langs. Wat heb ik gedaan, waarom is ze zo ziek. En waarom heb ik het zo verrekte druk met de zaak dat ik niet eens thuis kan zijn om voor d'r te zorgen. Ik voel me zo rot schuldig. Zo'n slechte moeder.....

/een onsje aandacht aub modus uit/

het van me af schrijven heeft al iets geholpen. Ik ga in elk geval vannacht naast d'r slapen, want zo helemaal alleen op d'r kamer vind ik niet veilig. Ze hoest zo en ademt zo ontzettend oppervlakkig. Ik moet gewoon weten dat ze ademt, dan maar weer een rotnacht, het kan me niets schelen als mijn guppie maar weer beter wordt.

Och jeetje, Chacama, dat is ook echt rot voor Maud en voor jullie als bezorgde ouders.
Voel je niet schuldig, je hebt er toch juist goed aan gedaan door je gevoel te volgen en de oppas te bellen en de huisarts te bezoeken. Echt, hoor. Dat je er verdrietig en bezorgd om bent, kan ik me heel goed voorstellen, sterkte daarmee.
Maar dat gevoel van schuld rammel ik er even uit, als je het goed vindt.

Ach Chacama, wat verdrietig dat Maud nu ook ineens zo ziek is. Hier doe je helemaal niks aan, meid.
Blijf vannacht lekker dicht bij haar en ik hoop dat ze morgen een heel stuk opgeknapt is. En denk ook aan jezelf hoor.
Sterkte vannacht en blijf alsjeblieft niet malen.

Chacama
Erm, kinkhoest kan ze toch niet gekregen hebben door iets wat jij wel ofniet gedaan zou hebben?
Ik rammel lekker even met Sugar mee. Niets om je schuldig over te voelen. Lekker vannacht bij Maud blijven en je gevoel volgen.
En daarbij ben je geen slechte moeder. Zo, ik heb gesproken

Wat Davinia zegt: kinkhoest kan nooit komen doordat jij ergens de mist bent ingegaan, dat kan alleen door besmetting.

VAnmorgen ging ik door de grond van de kiespijn en moest Saskia nog even naar de psz brengen. Schoenen zoeken dus. Jankend van pijn en ellende lag ik dus op de grond onder kast en bank te zoeken terwijl Saskia d'r gebruikelijke 'peuter-puber-ik-wil-niet-treuzel-act' opvoerde.
Toen ben ik dus in pure wanhoop vreselijk tegen d'r uitgevallen, dat ze nou toch mee moest gaan zoeken naar d'r schoen Ze schrok zich echt rot en we hebben allebei heel erg zitten huilen daarna; ik was ook vreselijk van mezelf geschrokken.
Ik heb ook echt wel 1000 keer sorry tegen haar gezegd, vanavond nog.
Toen Swets ook thuiskwam uit z'n werk en mijn pijn eindelijk weg was, heb ik nog alle spanningen van vandaag weg zitten huilen, ondertussen maar sorry tegen Saskia zeggend.

Positief puntje eraan was dat wel is doorgedrongen bij haar waarom ik boos was, maar dat pijn zo'n invloed kan hebben en me daardoor zo tot wanhoop kon drijven was nieuw voor me.
Ik hoop 't nooit meer mee te maken, voelt vreselijk rot

Ach E.T., wat een rotdag moet het ook voor jou geweest zijn met al die pijn en zwanger en 2 jonge kinderen. Ik zou je wel willen zeggen dat je je niet meer zo rot moet voelen nu. Het is over, er is uitgebreid sorry gezegd en de omstandigheden waren dusdanig uitzonderlijk dat het echt niet zo snel weer zal gebeuren.

_{ik ben bang dat ik wel eens zo ben uitgevallen tegen de kinderen om veel minder}

Chacama wat rot dat Maud zo ziek is Hopelijk is ze snel weer beter. En wat de rest zegt: niet schuldig voelen hoor!! Dat is helemaal nergens vood nodig.

LadyS ik vind het erg herkenbaar wat je schrijft. Ik voel me ook altijd een aansteller. Een beetje erkenning zou al zoveel schelen. Het lost het probleem niet op natuurlijk, maar toch.
Dat perfectionistische herken ik vooral in mn werk. Ik wil het altijd perfect doen, en vind ook eigenlijk dat ik het beter doe dan m'n collega's Maar ben er wel langer mee bezig en vervolgens heb ik dus het idee dat ik amper iets heb gedaan, etc. En dan in gedachten denk ik erachteraan dat zij dat ook vinden, zeker na dat gesprek op m'n werk vorige week

Vanochtend ben ik naar de huisarts geweest, ivm dat negatieve zelfbeeld/weinig zelfvertrouwen. Hij raadde aan om naar een 1e lijns psycholoog te gaan. Vanaf 1 januari wordt dat ook nog eens gedeeltelijk vergoed, en er zijn meestal geen lange wachtlijten. Dus na de feestdagen daar een afspraak maken en dan zien we weer verder...

ET, ik ben, net als Livelink wel om minder uitgevallen Maar het rotgevoel daarna is echt rót ja Heb ik het ook vaak moeilijk mee.

tex, waarom niet nu een afspraak maken voor na de feestdagen? Ik ben toen ik bij de ha vandaan kwam meteen naar MW gefietst anders zou ik het allemaal weer voor me uitschuiven (niet omdat ik niet durfde ofzo, maar gewoon omdat het een zooitje is overal (dus in mijn huis, in mijn hoofd zeg maar), ik zou het gewoon vergeten, of denken: "eerst even dit doen" of "nu ben ik op mijn werk" of "als de kinderen slapen kan ik rustiger bellen", enz. En naarmate de tijd verstrijkt lijk MW steeds minder nodig en dan bel ik ook maar gewoon niet.
Ik weet helemaal niet of jij zo bent hoor
Op mijn werk denk ik ook wel eens: "waarom doen ze het nou niet *zus* of *zo*?" Maar ik werk er nog maar 6 weken ofzo, hahaha, dus ze zullen wel hun redenen hebben om dat systeem te hebben. Alleen moet ik daar nog achterkomen.

Alle andere bedankt voor de lieve reacties. Ik sta nu aan het begin van een goede dag! Tenminste: zo voelt het nu

Chacamama solliciteer jij naar een schop onder uw derriere? Kinkhoest (net zoals hierboven al een paar keer gezegd) krijg je niet omdat jij iets niet of niet goed gedaan zou hebben...

Hoe is het vannacht gegaan?

Tex, ik wilde even zeggen dat je echt heel goed bezig bent

En LadyS ook!

ET

quote:

Op vrijdag 14 december 2007 07:56 schreef LadyS het volgende:
tex, waarom niet nu een afspraak maken voor na de feestdagen?

Kweenie, de huisarts zei zelf "even wachten tot na de feestdagen" ofzoiets Dus vandaar eigenlijk...

LadyS, ik vind het ook goed en dapper dat je het onder ogen ziet en erover schrijft ook.
Ik wil even zeggen dat een postpartum depressie niet aangetoond kan worden door bloedonderzoek, dus waarom je het idee hebt dat het dat niet kán zijn, is me nog niet duidelijk. Maar in elk geval heel erg goed dat je ermee aan de slag gaat.

Dat vind ik ook van jouw actie, Tex! Heel erg goed, je bent het gewoon waard, toch?
En over dat denken dat je het beter kunt dan anderen: soms is dat ook wel een beetje vluchtgedrag voor het echt aangaan van contact of voor het echt stilstaan bij jezelf in verhouding tot anderen. Ik weet niet of ik het duidelijk kan maken, het is een gevoel dat ik erbij heb, vanuit herkenning misschien. De beste verdediging tegen mogelijke bedreiging is misschien doen alsof je onkwetsbaar bent n dus zelf gaan geloven dat jij dingen het beste doet?

Sugar:
Ik meen dat ik dat hier gelezen heb, over dat bloedonderzoek. Maar het zal wel een gevalletje klok-klepel zijn

*verder werken gaat*

quote:

Op vrijdag 14 december 2007 09:31 schreef Sugar het volgende:
LadyS, ik vind het ook goed en dapper dat je het onder ogen ziet en erover schrijft ook.
Ik wil even zeggen dat een postpartum depressie niet aangetoond kan worden door bloedonderzoek, dus waarom je het idee hebt dat het dat niet kán zijn, is me nog niet duidelijk. Maar in elk geval heel erg goed dat je ermee aan de slag gaat.

Dat vind ik ook van jouw actie, Tex! Heel erg goed, je bent het gewoon waard, toch?
En over dat denken dat je het beter kunt dan anderen: soms is dat ook wel een beetje vluchtgedrag voor het echt aangaan van contact of voor het echt stilstaan bij jezelf in verhouding tot anderen. Ik weet niet of ik het duidelijk kan maken, het is een gevoel dat ik erbij heb, vanuit herkenning misschien. De beste verdediging tegen mogelijke bedreiging is misschien doen alsof je onkwetsbaar bent n dus zelf gaan geloven dat jij dingen het beste doet?

Zou kunnen, onbewust dan, want vind het niet echt herkenbaar
Het is heel dubbel eigenlijk, want ik hoor ook de hele dag een stemmetje (niet letterlijk ) in m'n hoofd dat ik niet goed genoeg werk, dat m'n collega's het vast niet goed genoeg vinden.

Maar bij bepaalde kleine dingetjes, zoals het schoonmaken van het koffiekeukentje, vind ik dat ik het beter doe want ik wrijf alles droog zodat er geen lelijke droogvlekken komen bijv. En bij het opdekken van koffiekopjes let ik er meer op dat de kopjes recht staan terwijl bij collega's ze vaak schots en scheef staan. Nou ja dat soort dingetjes dus
De vraag is alleen wat belangrijker is in mijn werk: dat alles perfect is, of dat het snellll klaar is. Ik denk het laatste

LadyS en Tex, ik vind jullie dapper

Chacama, niet twijfelen hoor. Jij kan hier echt niets aan doen en je doet het prima zo. Er klinkt zoveel liefde voor je kinderen uit je posts, die twee meisjes wensen zich vast niets beters. Hoe gaat het nu met Maud en met jou?

Chacama

Chaca, hopelijk hebben jullie een beetje een goede nacht gehad. Wat naar dat Maud zo ziek is, hopelijk knapt ze gauw weer op.
Je niet schuldig voelen daarom hoor, echt niet nodig!

ET, .

Tex, goed dat je naar de huisarts bent gegaan!

LadyS, ik wens je een goede dag vandaag!


Hier over en weer gemopper op elkaar... Een eigenwijze vent die niks van me aan wil nemen. Die ondanks al mn argumenten roept: ik doe het toch gewoon op mijn manier. Waardoor ik dan weer denk: dan doe ik het zelf wel. Laat maar!
Misschien moet ik het meer loslaten... Blegh.
Ik ga maar eens even verder lezen en dan zorgen dat ik wat afleiding krijg, want anders kan ik hier de hele dag over gaan piekeren en daar wordt ik sowieso niet blijer van.