Draft het beste voetbalelftal #9: Prachtige complete teams

Ik heb het veel te druk met dingne regelen/doen voor mijn verjaardag

mijn opstelling komt pas na 2 december.

Ik ben er ook nog mee bezig, hopelijk heb ik het dit weekend af.

Het is nog steeds niet duidelijk hoe we gaan stemmen

Bij ronde 9 is Lerby van mij weggehaald, hij was volgens mij nog niet gekozen, of wel?

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 13:52 schreef Tarado het volgende:
Bij ronde 9 is Lerby van mij weggehaald, hij was volgens mij nog niet gekozen, of wel?

Wat bedoel je?

11e ronde, 1e keuze, 321e totaal: Obdulio Varela [Fides]
11e ronde, 2e keuze, 322e totaal: Lúcio [RayMania]
11e ronde, 3e keuze, 323e totaal: Peter Houtman [The_Verve]
11e ronde, 4e keuze, 324e totaal: Jay Jay Okocha [BliksemSchigt]
11e ronde, 5e keuze, 325e totaal: Horst Blankenburg [Borisz]
11e ronde, 6e keuze, 326e totaal: Wolfgang Overath [sjimz]
11e ronde, 7e keuze, 327e totaal: José Martínez Sánchez, 'pirri' [DANILXL]
11e ronde, 8e keuze, 328e totaal: Thomas Ravelli [Blawh]
11e ronde, 9e keuze, 329e totaal: Gerrie Mühren [Yeahinhodinges]
11e ronde, 10e keuze, 330e totaal: Allan Simonsen [Steven184]
11e ronde, 11e keuze, 331e totaal: Cláudio Ibrahim Vaz Leal (Branco) [pfop]
11e ronde, 12e keuze, 332e totaal: Ibrahim Affalay [Karrel_Laaglawaai]
11e ronde, 13e keuze, 333e totaal: Cor Veldhoen [DivineJester]
11e ronde, 14e keuze, 334e totaal: Rik Coppens [Beschouw]
11e ronde, 15e keuze, 335e totaal: Badou Zaki [AminBen]
11e ronde, 16e keuze, 336e totaal: Hans-Jörg Butt [methodmich]
11e ronde, 17e keuze, 337e totaal: Sergio Goycochea [Grimm]
11e ronde, 18e keuze, 338e totaal: Julio Cesar da Silva [Colplay]
11e ronde, 19e keuze, 339e totaal: Peter Shilton [tong80]
11e ronde, 20e keuze, 340e totaal: Roberto Dinamite[egoTRON]
11e ronde, 21e keuze, 341e totaal: Cristian Pannucci [PhifeDawg]
11e ronde, 22e keuze, 342e totaal: Wayne Rooney: [Deoxyribonucleic]
11e ronde, 23e keuze, 343e totaal: Willy Sagnol [mcyodogg]
11e ronde, 24e keuze, 344e totaal: Howard Kendall [Schimpie]
11e ronde, 25e keuze, 345e totaal: Jimmy Greaves [golfer]
11e ronde, 26e keuze, 346e totaal: Samuel Eto'o [-Vaduz-]
11e ronde, 27e keuze, 347e totaal: Michael Ballack [Prosac]
11e ronde, 28e keuze, 348e totaal: Martin Keown [Gordon_Shumway]
11e ronde, 29e keuze, 349e totaal: Nwankwo Kanu [EnGCatjuh]
11e ronde, 30e keuze, 350e totaal: Chivu [Ordinair]
11e ronde, 31e keuze, 351e totaal: Ronnie Hellström [Tarado]

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 13:53 schreef EnGCatjuh het volgende:

[..]

Wat bedoel je?

Ik bedoel in het openingstopic zag ik mijn keuze en trouwens die van pekel ook niet voor de 9e ronde

quote:

Op vrijdag 30 november 2007 21:32 schreef tong80 het volgende:
Het is nog steeds niet duidelijk hoe we gaan stemmen

Wat zijn de mogelijkheden die tot nu toe langsgekomen zijn?

* Iedereen zijn of haar favoriete team laten kiezen en het team met de meeste stemmen wint.

* Iedereen 3/4/5 teams laten nomineren en dan een finalepoule maken met 3/4/5 teams waarop mensen kunnen stemmen.

* Knock-Out systeem vanaf het begin.

* Beginnen met 8 poules van 4 en iedereen uit de poules 2 teams laten kiezen. Daarna de 2 teams uit iedere poule met de meeste stemmen door laten gaan naar een knock-outronde (zeg maar zoals een WK ook gespeeld wordt, nummer 1 uit poule ? tegen nummer 2 uit poule ?).

* Andere opties, nl......

Ik ben voor een toernooisysteem. Dus KO of poules + KO.

gewoon favo top 3. nummer 1 krijgt 5 punten, nummer 2 krijgt 3 punten, nummer 3 1 punt.

Dan de top3 naar de finale en dan mag iedereen 1 naam kiezen.

quote:

Op maandag 26 november 2007 12:22 schreef -Vaduz- het volgende:
Ik denk dat een knock-out toernooi niet de beste oplossing is. Ik opteer voor 4 poules met 8 ploegen waarbij iedere deelnemer per poule 4 ploegen mag uitkiezen die volgens hem door moeten naar de laatste 16. (stemmen tellen en dergelijke)

Vervolgens wederom 2 poules van 8, en wederom vier te kiezen teams. Dan 1 poule van 8, waar ook samen 'de beste' 4 gekozen worden en dan de finale tussen die vier. Ik denk dat je op deze manier eerder bij het 'beste team' komt. Het knock-outen zie ik niet zo zitten.

Dit was mijn suggestie.

Mijn opstelling


--------------------------------------Altobelli------------Rummenigge---------------------------------

-----------------------------------------------Socrates-------------------------------------------------

----------Lerby--------------------------------------------------------------------Briegel--------------
------------------------------------------------Rijkaard--------------------------------------------------

----------------Bergomi----------------------Kohler------------------Migueli--------------------------

---------------------------------------------Beckenbauer-----------------------------------------------

----------------------------------------------- Hellström--------------------------------------------------

[ Bericht 39% gewijzigd door Tarado op 01-12-2007 14:22:32 ]

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 14:19 schreef Steven184 het volgende:

[..]

Eensch is.


Mooi team Tarado, vooral mooie verdediging

Dank je

Ik vind de suggestie van -Vaduz- wel strak, ik twijfel alleen of het topic dan niet een beetje een jammerlijk einde krijgt omdat er misschien lang gewacht moet worden op mensen die al uitgeschakeld zijn met hun team en dan minder aandacht hebben voor dit topic.

Mooi team ook Tarado.

We kunnen gewoon punten geven voor de beste keeper linksback rechtsback etc. degene die het team heeft met de meeste punten is winnaar. Niet dat het me veel uitmaakt want ik vind het zowiezo al zeer geslaagd, dit spel

Edit: Verkeerd opgevat.

------------------------------------------Ricardo Zamora----------------------------------
Djalma Santos--Laurent Blanc--H.G. Schwarzenbeck--Giancinto Facchetti
------------------------Obdulio Varela----------------------Didi---------------------------
-----------------------------------------Sandro Mazzola------------------------------------
---------Sjakie Swart---------------Johan Cruijff-----------------Piet Keizer-------



Ricardo Zamora
Was bijgenaamd de Il Divino, de Goddelijke. Keepte voor Barca, Madrid, Espanyol, Nice en het Spaanse elftal (48 interlands, een record dat 38 jaar lang stand hield). Hield van cognac zuipen, rookte 3 pakjes sigaretten per dag en werd gearresteerd omdat hij op de terugweg van de OS 1920 (Antwerpen, won er de zilveren medaille) sigaren probeerde te smokkelen, werd ook eens voor een jaar geschorst omdat hij de Spaanse belastingdienst oplichtte . Speelde met een gebroken borstbeen een interland uit, waardoor Spanje in 1929 het eerste land was wat niet van de Britse eilanden kwam dat Engeland versloeg. Als doelman van het Spaanse team aanwezig op het WK 1934 en werd vanzelfsprekend keeper van het tournooi. Werd tijdens de Spaanse Burgeroorlog opgepakt en in een kamp gestopt. Kenners zien hem als de beste vooroorlogse doelman ter wereld.



Djalma Santos
Speelde op 4 Wereldkampioenschappen waarvan hij er 2 won. Werd in die 2 WK ook beide keren gekozen in het All-Star-Team van het toernooi! Santos speelde als eerste Braziliaan meer dan 100 interlands. Kon goed aanvallen, maar nog beter verdedigen. Wordt door vele voetbaltijdschriften gezien als de beste rechtsback van de vorige eeuw.



Laurent Blanc
De lange Franse centrale verdediger, met zijn sokken altijd op half zeven, begon zijn carriere bij Montpellier, waarna hij over de Europese velden zwierf. Hij speelde voor Napoli, Olympique Marseille, Barcelona, Internazionale en Manchester United, en hij verwierf bovendien 97 interlands waarin hij 16 maal scoorde (fors aantal voor een centrale verdediger). Werd Wereldkampioen in eigen land in 1998, nadat hij in de achtste finale de eerste Golden Goal ooit maakte op een WK tegen Paraguay, en won 2 jaar later ook het Europees Kampioenschap, waar zijn prestaties hem een plek verdiende in het Team of the Tournament.
Werd 2 jaar geleden verkozen tot op 3 na beste speler van Frankrijk ooit, achter Zidane, Platini en Kopa.



Hans-Georg Schwarzenbeck
Schwarzenbeck weet wat winnen is. Hij won in zijn carrière maarliefst 3 keer de Europa Cup 1, een Cup Winners Cup, een wereldkampioenschap (1974) en een Europees kampioenschap. Scoorde in 1974 in de EC1 finale de 1-1 met een afstandsschot in de blessuretijd. In de return een paar dagen later versloeg Bayern Atletico Madrid met 4-0. Over het WK dat volgde in de zomer zal ik het maar niet al te veel hebben...



Giacinto Facchetti
Een van de beste linksbacks ooit. Speelde 94 interlands (waarvan 70 als aanvoerder!) voor Italië in de jaren 60 en 70. Speelde bovendien op 3 WK’s (runner up in 1970, haalde wel het All-Star-Team) en won het EK in 1968. Gedroeg zich als gentlemen, ontving in zijn loopbaan maar 1 rode kaart, en dat was voor het sarcastisch klappen naar de scheidsrechter. Voor Internazionale speelde hij 634 officiële wedstrijden en won hij 2 keer de Europa Cup I.



Obdulio Jacinto Varela
Bijgenaamd El Negro Jeffe, De Zwarte Chef. Was de aanvoerder van Uruguay dat in de WK finale van 1950 Brazilië in het Maracana stadion, gevuld met circa 200.000 toeschouwers, versloeg. Voor de wedstrijd vertelde Juan Lopéz, de Uruguayaanse bondscoach, dat ze verdedigend moesten spelen om een kans te maken tegen de onverslaanbaar geachte Brazilianen met . Toen Juan Lopez de kleedkamer verliet stond Varela op en zei: "Juan is goede kerel, maar vandaag zit hij fout. Als we vandaag verdedigend spelen wacht ons het lot van Spanje en Zweden. We laten ons niet intimideren door 200.000 knotsgekke Brazilianen en knallen er vol op. Muchachos, los de afuera son de palo. Que comience la función. " Toen Brazilie vlak na rust op voorsprong kwam, pakte Varela de bal uit het net achter zijn verslagen doelman, liep naar de middenstip en riep: ‘Nu is het de tijd om te winnen!’ Een klein drie kwartier later was Brazilië in tranen. En Varela wereldkampioen.



Didi Valdir Pereira
Speelde 3 WK's en werd 2 maal wereldkampioen (samen met Djalma Santos). Was tevens de eerste doelpuntemaker ooit in het Maracana stadion. Didi had een fabelachtige techniek en een briljante vrije trap, Folha Seca, het vallende blad genaamd. Hij trapte de bal met de zijkant van zijn wreef waardoor de bal een effectvolle vlucht nam en in de rechterhoek vloog. Mede door de traptechniek scoorde hij in zijn carriere ongeveer 1 op 3.


^{Meer volgt.}

[ Bericht 1% gewijzigd door Fides op 01-12-2007 14:40:51 ]

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 14:26 schreef Tarado het volgende:
We kunnen gewoon punten geven voor de beste keeper linksback rechtsback etc. degene die het team heeft met de meeste punten is winnaar. Niet dat het me veel uitmaakt want ik vind het zowiezo al zeer geslaagd, dit spel

Al eerder gezegd, dan kan je net zo goed beste speler toernooi doen. Het gaat juist om het team.

Ik ben ook wel voor poules en dan KO.

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 14:40 schreef Steven184 het volgende:

[..]

Hmm, dan ga je toch de spelers apart bekijken. Terwijl eigenlijk bedoeling van het spel(in mjin ogen) was om een zo compleet mogelijk team samen te stellen. Zo kan je een bijv. een verdedigende middenvelder hebben die niet wereldtop op die positie is, maar die zich wel zodanig wegcijfert dat de spelmaker kan excelleren. Dus ik ben daarom niet echt voor deze optie. Mijn stem blijft bij de poule-optie van vaduz

Ja daar heb je gelijk in, dan stem ik ook voor het systeem van Vaduz

Goed plan inderdaad, dat van Vaduz .

Ik ben ook voor.

Als mijn keeper heb ik gekozen voor een keeper met flair, passie en uitstraling. Een markante persoonlijkheid: José Luis Chilavert. Viermaal winnaar van de Argentijnse competitie, de Copa Libertadores en de Intercontinental Cup. Ook is hij de eerste keeper die ooit een hattrick wist te scoren: Chilavert nam namelijk een groot deel van de vrije trappen en penalty’s voor zijn club en land, Paraguay, waar hij 73 keer voor heeft gecapt. In ’95, ’97 en ’98 won hij de prijs voor beste keeper ter wereld.

Achter de verdediging is Wim Jansen geposteerd. Iemand noemde hem een speler die niks bijzonders had. En dat is precies wat deze positie nodig heeft: degelijkheid. Hij had een goede pass en een buitengewoon inzicht. Een belangrijke schakel in het Feyenoord van de begin jaren ’70 waarmee hij de Europa Cup I, de Wereldbeker en de UEFA-Cup won. Hij sloot zijn carrière af bij Ajax, na een uitstapje in Amerika.

Rechtsachter in dit team is de legendarische Wim Suurbier. Hij maakte met Ajax de Europa Cup-finales van ’69, ’71, ’72 en ’73 mee en won de laatste drie. Ook speelde hij mee in de verloren WK-finales van ’74 en ’78 en was hij onderdeel van het Oranje dat 3e werd op het EK van ’76. Hij speelde 60 interlands, waarin hij 3 keer scoorde. Ondanks zijn overmatige drankgebruik Suurbier werd geroemd om zijn snelheid, waardoor hij een fantastische tandem vormde met rechtsbuiten Sjaak Swart. At was er van hem geworden als hij niet aan de drank was?

Centraal achterin staat misschien wel de minst bekende naam in dit team: Aldair. Met 93 caps voor Brazilië op zijn naam, evenals de WK-titel van ’94 en de verloren finale van ‘98, is hij echter geen kleintje. Na de Braziliaanse titel met Flamengo vertrok hij naar Benfica. Met 6 goals uit 33 wedstrijden trok hij de aandacht van AS Roma, waar hij tot 2004 heeft gespeeld. Als eerbetoon voor Aldair, die 415 wedstrijden in de Serie A achter zijn naam heeft, speelt niemand bij die club meer met rugnummer 6.

Linksachter staat de clubvoetballer die het meest tot de verbeelding spreekt: Paolo Maldini. Met meer dan 800 optredens voor AC Milan en meer dan 125 caps voor Italië zijn er weinig voetballers te bedenken met meer ervaring dan hij. Zeven Italiaanse titels, een Italiaanse beker, vijf Italiaanse Super Cups, 5 Champions Leagues/Europa Cup I’s (hij speelde in acht finales!), evenzoveel Europese Super Cups en twee Wereldbekers voor clubs. Echte prijzen met de nationale ploeg ontbreken echter, hij speelde wel de WK-finale van ’94. Hij werd in dat jaar bovendien uitgeroepen tot beste speler van de wereld.

De controleur op het middenveld heet Claude Makélélé. Zijn stijl van voetballen, zijn continue aanwezigheid, altijd dat voetje ertussen. Bij Real Madrid werd hij niet gewaardeerd omdat hij wars is van sterallures, bij Chelsea groeide hij uit tot de grootheid die hij nu is. Het “type Makélélé” is een begrip geworden. Hij heeft titels in Frankrijk, Spanje en Engeland achter zijn naam, evenals een Champions League, een Europese Super Cup, een Intercontinental Cup, een FA Cup en de WK-finale van 2006.

De man die zorgt voor de balans in het elftal is Milans spelmaker Andrea Pirlo. Er zijn er maar weinig die het voetbalintelect hebben van Pirlo. Versnellen waar nodig, temporiseren als het moet. Altijd goede passes, een schitterende vrije trap. Winnaar van de Italiaanse titel in 2004 en twee Champions Leagues (2003 en 2007). Als het kloppende hart op het Italiaanse middenveld veroverde hij ook nog de wereldtitel van vorig jaar in Duitsland. Een super middenvelder die misschien nog wel meer waardering verdient dan hij nu krijgt.

Op tien staat Nwankwo Kanu. Held van Ajax en held van Nigeria. Een enorme kerel, maar ondanks dat een fluwelen techniek. En inzicht. Voor Ajax scoorde hij 24 keer in 54 wedstrijden en won hij de Champions League. Hierna vertrok hij naar Inter. Tussendoor wist hij de hand te leggen op Olympisch goud en de eerste van zijn twee titels voor Afrikaans voetballer van het jaar. Niet lang hierna kwam een afwijking aan zijn hart aan het licht. In 1999 vervolgde hij zijn carrière bij Arsenal, waarmee hij de dubbel in 2002, de FA Cup in 2003 en de titel in 2004 won. Hierna vertrok hij naar Engelse subtoppers, waar hij nog wekelijks schittert.

Op de vleugels voorin staan Faas Wilkes en Oleg Blokhin, die geregeld van flank mogen wisselen. Faas Wilkes speelde 38 caps voor Oranje, waarin hij 35 keer scoorde. Karakteristiek waren zijn dribbels en zijn fenomenale passes. Wilkes kon iedereen passeren, en dat deed hij dan ook. Helaas zijn er weinig beelden beschikbaar, waarop we hem aan het werk kunnen zien. Maar de cijfers en zijn carrière spraken voor zich: naast voor Xerxes speelde hij onder andere voor Internationale, Torino, Valencia en Levante. Bij Inter was hij dé sterspeler en in Spanje was hij met Di Stefano en Kubala de grote attractie. Wilkes was het grote voorbeeld voor Johan Cruijff.
Blokhin is topscorer aller tijden van de voetbalcompetitie in de Sovjet Unie. Hij scoorde 211 keer in 432 wedstrijden en leidde zijn Dinamo Kiev zo naar acht (!!) landstitels. Ook won hij met die club tweemaal de Europa Cup II. Hij was de kroon op de perfecte machine die Dinamo in die tijd was. Ook is hij met 112 interlands en 42 goals recordinternational en topscorer van de Sovjet Unie. In 1975 werd hij verkozen tot beste voetballer van Europa. Hij wordt gezien als de beste voetballer uit de Sovjet Unie ooit. Zijn snelheid en zijn rushes waren ongeëvenaard.

Centraal voorin heb ik gekozen voor Mister PSV en de all-time topscorer van de Eredivisie. 311 goals scoorde Willy van der Kuijlen in de Eredivisie, waarvan 308 voor PSV. Natuurlijk leverde hem dit diverse topscorertitels op. Door een conflict met de Ajacieden Cruijff en Neeskens speelde de spits niet zo veel interlands voor Oranje, wat natuurlijk een doodszonde is. Maar dan nog, Willy was een grote.

Moet nu alleen Pekel nog zijn laatste spelers? Want het lijkt me leuk om dan wat namen te gaan noemen die niet genoemd zijn, voor de 'O ja' momenten

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 19:20 schreef Gordon_Shumway het volgende:
Moet nu alleen Pekel nog zijn laatste spelers? Want het lijkt me leuk om dan wat namen te gaan noemen die niet genoemd zijn, voor de 'O ja' momenten

Nog heel even wachten ja

Ben benieuwd wat er nog voor namen langs gaan komen .

Wat informatie over mijn elftal, helaas niet in het nederlands

Ronnie Hellström (born February 21, 1949) is a former Swedish football goalkeeper who has won the Golden ball (Guldbollen) twice, in 1971 and 1978.
During the 1970's he was considered one of the best goalkeepers in the world. He helped Sweden to a fifth place in the 1974 FIFA World Cup, and also played at the 1970 FIFA World Cup and the 1978 FIFA World Cup. In total he got 77 caps.
Hellström started his career in Hammarby IF, and in 1974 he became a professional with 1. FC Kaiserslautern, where he played 266 Bundesliga matches until retiring in 1984. He did play one match in the 1988 Allsvenskan, for GIF Sundsvall. He was 39 years, 7 months and 18 days at the time. He has later worked as a goalkeeping coach for Hammarby and Malmö FF.
Giuseppe Bergomi (born December 22, 1963 in Milan) is an Italian former football (soccer) player, who spent his entire career at Internazionale and was a key member of the Italian national team in the 1980s and 1990s. He is affectionately referred to as "Lo zio" ("the uncle") because of the impressive moustache he wore even as an 18 year old in the 1982 World Cup. He thus appeared to be more mature in age than he was, hence the nickname. He is considered as one of the greatest Italian defenders ever.
Bergomi made his Inter debut in the 1980/81 season, at the age of 17. The 19 seasons he spent with Inter were often spent in the shadow of A.C. Milan, as he only won the scudetto once: in 1989 (he did win the UEFA Cup on three occasions). With the national team, Bergomi won the 1982 FIFA World Cup, and also played in the 1986 and 1990 campaigns, as well as Euro 88. After being sent off in a match against Norway in a qualifier for Euro 92, Bergomi spent years without getting a callback to the Azzurri, but then received a surprise recall for the 1998 FIFA World Cup. He retired in 1999 at the age of 36, after making 81 appearances for his country. He currently works as football pundit for Italian satellite television Sky Italia, and commented the Italy matches in the 2006 FIFA World Cup together with Fabio Caressa.
Bergomi was named by Pelé as one of the top 125 greatest living footballers in March 2004.
Franz Beckenbauer Born: 11 September 1945. Munich, West Germany
International Caps 103
International Goals 14
Teams C Munich 1906, Bayern Munich, New York Cosmos, SV Hamburg
Team Honours World Cup: 1974European Championship: 1972European Cup: 1974, 75, 76Cup Winners: Cup: 1967World Club Championships: 1976Bundersliga: 1969, 72, 73, 74.West German Cup: 1966, 67, 69, 71.
Individual Honours European Footballer of the Year: 1972, 76
Franz Beckenbauer is the only man to have won the World Cup both as a player and as a manager. His roll of honour is unique. Captain of West Germany when they won the World Cup and the European Championship, he also led his club, Bayern Munich, to three successive European Cups and also to the European Cup Winners' Cup. But it is not just for the medals and trophies that Beckenbauer is remembered. Rather it is for the style and the genius. Every movement he made on the pitch bristled with elegance. There was an arrogance in his play that suggested he was always in command - "Emperor Franz" and "The Kaiser" they called him. But more than that, he was a great thinker about the game and brought about a revolution in the way it is played by inventing the role of the attacking sweeper.
Jürgen Kohler (* 6. Oktober 1965 in Lambsheim) ist wohl der bekannteste und erfolgreichste Fußballspieler aus der Schule des SV Waldhof Mannheim.
Heute gehört Jürgen Kohler dem Kuratorium der Stiftung Jugendfußball an. Die Stiftung Jugendfußball wurde im Jahr 2000 von Kohler, Klinsmann, weiteren erfolgreichen Nationalspielern sowie den Dozenten des Fußball-Lehrer-Sonderlehrgangs gegründet.
Karriere als Spieler [Bearbeiten]
Die Karriere des Abwehrspielers begann zunächst beim TB Jahn Lambsheim, für den er von 1975 bis Dezember 1981 spielte. Ab Januar 1982 spielte er für den SV Waldhof Mannheim und seit dessen Aufstieg 1983 in der Fußball-Bundesliga, bevor er 1987 zum 1. FC Köln wechselte. 1989 wechselte „der Kokser“ – Kohlers Spitzname – zum FC Bayern München und wurde 1990 mit diesem Deutscher Meister.
Im selben Jahr feierte er den größten Erfolg seiner Laufbahn als Deutschland in Rom das WM-Finale gegen Argentinien gewann.
1991 wechselte Kohler zu Juventus Turin, blieb vier Jahre lang in der Serie A in Italien und gewann 1993 mit Juve den UEFA-Cup. Erst 1995 kehrte er nach Deutschland zurück und feierte mit Borussia Dortmund noch zwei Meisterschaften (1996 und 2002), gewann 1997 die Champions League und den Weltpokal.
Der 105-fache deutsche Nationalspieler (2 Tore) gehörte auch zur Nationalmannschaft, die 1996 die Europameisterschaft in England gewann, obgleich er sich im ersten Spiel des Turniers gegen Tschechien verletzte.
Nach 398 Bundesligaspielen mit 28 Toren beendete Kohler seine Karriere 2002. Kohler stand symbolisch immer für absoluten Willen und Einsatz.
Erfolge [Bearbeiten]
· Weltmeister: 1990 mit Deutschland
· Europameister: 1996 mit Deutschland – Platz 2 1992 mit Deutschland
· Champions League: 1997 mit Borussia Dortmund
· UEFA-Cup: 1993 mit Juventus Turin – Platz 2 1995 mit Juventus Turin und 2002 mit Borussia Dortmund
· Weltpokalsieger: 1997 mit Borussia Dortmund
· Deutscher Meister: 1990 mit Bayern München, 1996 und 2002 mit Borussia Dortmund – Platz 2 1989 mit 1. FC Köln und 1991 mit Bayern München
· Italienischer Meister: 1995 mit Juventus Turin – Platz 2 1992 und 1994 mit Juventus Turin
Miguel Bernardo Bianquetti (geb. 19 december 1951, Ceuta), beter bekend als Migueli, is een voormalig Spaans voetballer. Hij speelde tussen 1973 en 1988 548 officiële wedstrijden voor FC Barcelona, waaronder 391 in de Primera División en 85 in de verschillende Europese toernooien. De centrale verdediger had vanwege zijn imponerende en krachtige uiterlijk de bijnaam Tarzan.
Migueli begon als voetballer bij O'Donnell de Ceuta. Daarna ging hij naar Cádiz CF, waar de verdediger de interesse van FC Barcelona opwekte. In 1973 vertrok hij naar de Catalaanse club. Bij FC Barcelona won Migueli in 15 seizoenen tweemaal de Europacup II (1979, 1982), twee landstitels (1974, 1985), vier keer de Copa del Rey (1978, 1981, 1983, 1988) en een Supercopa (1984). In 1988 besloot Migueli zijn carrière te beëindigen.
Migueli debuteerde op 20 november 1974 in het nationaal elftal tegen Schotland. Hij behoorde tot de Spaanse selectie voor het WK van 1978 en het EK van 1980. Op 24 september 1980 speelde de verdediger tegen Hongarije zijn laatste interland. Migueli kwam tot 31 caps en hij maakte een doelpunt voor Spanje.
Hans-Peter Briegel (born October 11, 1955 in Rodenbach, Germany) is a former German football player and manager.
One of the most popular players in his days, Hans-Peter Briegel's original sport was athletics, being successful in various events such as long jump (personal best: 7 metres 50 cm), triple jump and specifically in heptathlon-forerunner pentathlon. Briegel gained his best result as an athlete in Decathlon, but the son of a farmer struggled to compete properly in javelin throw and the high jump. So at the age of 17 he left athletics behind him, playing club football with hometown side SC Rodenbach near Kaiserslautern.
Two years after that he was picked up by Erich Ribbeck and Ribbeck took him to training with 1. FC Kaiserslautern, being impressed by the power and stamina the youngster had to offer. Ribbeck was aware that Briegel struggled to combinate football need with his physical power and presence, but as practice makes perfect, Briegel was improving. Failing to cope the needs as striker, he did a lot better as defender. On April 10, 1976, Ribbeck brought him on as a sub in a 4-3 win over Bayern München. Until 1984 he stayed with local side 1. FC Kaiserslautern before he moved on to Hellas Verona in Italy. It should be seen as one of the best efforts of his career that he also gained his sort of reputation and importance in a league such as the Italian Serie A, largely seen as one of the most technical in Europe. Briegel was an immediate key to success for his new club, surprisingly capturing the Serie A title in 1985 with the Gialloblu. The same year Briegel was named Fußballer des Jahres (Footballer Of The Year) in Germany, remarkable as he was the first foreign-based awardee in the history of the award.
Subsequent to the end of his contract at Hellas Verona, Briegel changed clubs to join fellow Italian top division outfit U.C. Sampdoria of Genua with whom he won the Coppa Italia before his retirement as a player in 1988. Hans-Peter Briegel's success in football, based on his physical constitution, his speed and his tireless running, made him the clearest symbol for the soldier-like reputation of German football in between the years. His nickname Die Walz von der Pfalz is referring to both, his playing style as well as to his origin. Briegel, who scored 47 goals in 240 Bundesliga matches, was a keen proponent of the idea of playing without shin pads and did not wear any in his career.
A Euro 1980 qualifying fixture against Wales in October 1979 gave Briegel his first chance to shine for West Germany and he did, enjoying his final breakthrough for his country in the mentioned tournament. He was, then, part of the runner-up campaign of West Germany at the 1982 FIFA World Cup and featured alike in the less successful Euro 1984, all under the coaching of Jupp Derwall. Derwall's successor Franz Beckenbauer kept him in his squads and, so, Briegel was able to take part in his second successive World Cup in Mexico in 1986. He was a regular, still, but finally the key to Argentinia's winning goal in the final. Three minutes past Rudi Völler's equaliser and seven minutes short of the proposed extra-time, Briegel was, alongside his defending colleagues, hovering near the centre circle of the Estadio Azteca pitch on June 29 when Diego Maradona's pass was going to get on its way to striker Jorge Burruchaga. With his team-mates aware, all moving forward quickly before that pass happened (to put the Argentinian striker offside), Briegel's hesitation worked as backfire for the West Germans, giving Burruchaga the chance to pounce decisively on them. Power-house Briegel tried to catch Burruchaga up in an attempt to dispossess him, indeed, but Burruchaga game-winning shot happened before Briegel's desperate tackle came to happen. With Beckenbauer not a true fan of his way of playing and him not having any intention to stand in the way of the coach to build a new team ahead of Euro 1988, to be held in West Germany, the tall defender quit Die Nationalmannschaft with this, his 72nd, appearance.
Frank Rijkaard debuteerde als 17-jarige op 23 augustus 1980 in het eerste elftal van Ajax, in de uitwedstrijd tegen Go Ahead Eagles. Hij zou ruim 7 seizoenen bij Ajax spelen, meestal als voorstopper of rechtermiddenvelder. Hij werd in deze periode drie maal (1982, 1983, 1985) landskampioen en won drie maal (1983, 1986, 1987) de KNVB-beker. In 1987 won hij de Europa Cup II ten koste van Lokomotive Leipzig. Halverwege seizoen 1987/1988 verliet hij de club na een conflict met trainer Johan Cruijff.
[bewerk] AC Milan
Na korte omzwervingen bij Sporting Clube de Portugal (waar hij niet speelgerechtigd bleek te zijn) en Real Zaragoza, belandde Rijkaard in het seizoen 1988/89 bij AC Milan, waar hij samen met Marco van Basten en Ruud Gullit het gouden Nederlandse trio vormde. Met AC Milan haalde hij vele successen, waaronder twee maal de Europa Cup 1, Na 5 succesvolle seizoenen in Milaan werd hem een transfer terug naar zijn oude liefde Ajax gegund, waar hij kon afbouwen. Rijkaard speelde nog 2 seizoenen bij Ajax, die ook weer erg succesvol waren: twee maal landskampioen en in 1995 winnaar van de Champions League.
[bewerk] Nederlands elftal
Rijkaard debuteerde voor Oranje op 1 september 1981 (Zwitserland (2) - (1) Nederland). Vanaf de kwalificatiewedstrijden voor het WK van 1990 was hij vast basisspeler. In 1988 maakte Rijkaard deel uit van het Nederlands elftal dat Europees kampioen werd. Bij het WK van 1990 in Italië stond Rijkaard in het middelpunt van een slecht WK. Tijdens de achtste finale tegen Duitsland was de stemming zo geagiteerd, dat Rijkaard zijn opponent Rudi Völler tot tweemaal toe in de nek spuugde. In de consternatie die daarop volgde werden beide spelers het veld uitgestuurd. De beelden van het Drama Lama zijn nog vaak op de Duitse televisie herhaald. Na dit incident bedankte Rijkaard voor Oranje, maar bij het EK van 1992 en het WK van 1994 was hij er weer bij. Zijn laatste interland was de verloren kwartfinale tegen de latere wereldkampioen Brazilië, op 9 juli 1994. In zijn carrière speelde Rijkaard 73 interlands, waarin hij 10 maal scoorde.

[bewerk] Prijzenkast als speler
· Nederlands landskampioen: 5 (Ajax)
· Nederlandse beker: 3 (Ajax)
· Nederlandse supercup: 1 (Ajax)
· Italiaanse landskampioen: 2 (AC Milan)
· Italiaanse supercup: 2 (AC Milan)
· Europa Cup II: 1 (Ajax)
· Europa Cup I: 3 (2 AC Milan, 1 Ajax)
· Europese supercup: 2 (AC Milan)
· Wereldbeker voor clubteams: 2 (AC Milan)
· Europees Kampioen: 1 (1988)

Søren Lerby, (born February 1, 1958) is a Danish professional football (soccer) player, who won the 1988 European Cup with Dutch club PSV Eindhoven. A left-footed midfielder, Lerby was a player who was always committed and a leader of the team. He played 67 matches for the Denmark national football team, and represented Denmark at the 1986 FIFA World Cup and two European Championships.
[edit] Biography
Born in Copenhagen in Denmark, he played in local clubs B 1903, Taastrup IK and Fremad Amager. He and Fremad Amager teammate Frank Arnesen moved abroad to become professional footballers in 1975. They switched to Dutch club Ajax Amsterdam, with Lerby only being 17 years old. He won five Dutch Eredivisie league championships in his eight years at Ajax. While at Ajax, he made his Danish national team debut against the Republic of Ireland in May 1978.
He moved to Germany in 1983, where he was looking to replace German midfielder Paul Breitner at Bayern Munich. Here he remained for three years, winning two German Bundesliga championships. Lerby was selected for the Danish national team at the 1984 European Championship, where he played full time in Denmark's four matches, and scored a goal in the semi-final against Spain, which saw Denmark eliminated on penalty shoot-out. He also played full time in Denmark's four games at the 1986 FIFA World Cup, where he scored a goal in Denmark's 6-1 win against Uruguay.
His career continued for French team AS Monaco from 1986 to 1987. Lerby moved back to the Netherlands in 1987 and was reunited with Frank Arnesen, now at Ajax' rivals PSV Eindhoven. He was a part of the 1988 European Cup winning PSV squad, also including fellow Danes Jan Heintze and Ivan Nielsen, Frank Arnesen being out with an injury for the final against SL Benfica. He was a part of the Danish squad for the 1988 European Championship, before he ended his active career in 1989.
Between 9 October 1991 and 10 March 1992 he spent some time as coach with Bayern Munich, as successor of Jupp Heynckes. With a spell of undistinguished results, including a combined 6-3 UEFA Cup elimination by his former club B 1903, Lerby effectively ended his managerial career and became a FIFA-licensed sports agent. He now lives in Holland again, in the small village of Laren.
[edit] Honours
· Dutch Eredivisie championships (7):
o 1977, 1979, 1980, 1982, 1983, with Ajax Amsterdam
o 1988 and 1989, with PSV Eindhoven
· German Bundesliga championships:
o 1985 and 1986, with Bayern Munich
· German DFB-Pokal trophies:
o 1984 and 1986, with Bayern Munich
· 1988 European Cup, with PSV Eindhoven
Sócrates Brasileiro Sampaio de Souza Vieira de Oliveira (born February 19, 1954), more commonly known simply as Sócrates, is a former Brazilian football player. He was an excelent assister and team organizer, with a great vision of the field. He was also a two-footed player and a great goal scorer. His ability to read the game was highly valued, and his signature move was the blind heel pass. Sócrates is a doctor of medicine, a rare achievement for a professional soccer player (he is a graduate of the Faculdade de Medicina de Ribeirão Preto. Even rarer is the fact that he earned the degree while concurrently playing professional soccer. He is also noted for being an intellectual (he holds a doctorate degree in philosophy), a heavy drinker and smoker, and for his height (192 cm, 6 ft 4 in). Contrary to a popular rumour, Sócrates never played University College Dublin F.C. while a student in Ireland. [2] His brother Raí won the World Cup in 1994 and played for São Paulo and for Paris St. Germain.
As one of the best midfielders in football history, Sócrates played for, and captained, Brazil in the 1982 and 1986 FIFA World Cups. He began playing football professionally in 1974 for Botafogo in his hometown of Riberão Preto in São Paulo state, but spent the majority of his career (1978 to 1984) with Corinthians in São Paulo, where he became famous for using football to challenge the existing military dictatorship. He was capped sixty times for Brazil between May 1979 & June 1986. Sócrates also played for the Italian club Fiorentina and the Brazilian clubs Flamengo and Santos towards the end of his career. In 2004, more than a decade after retiring, Sócrates agreed to a one month player-coaching deal with Garforth Town Football Club of the Northern Counties East Football League in England. He presently works as a practicioner of sports medicine at his hometown.
Pelé named him in his Top 125 Living Footballers in March 2004.
Alessandro Altobelli (born November 28, 1955 in Sonnino, Latina) is an Italian former football player.
Nicknamed Spillo ("Needle") for his slender build, Altobelli was one of the most effective Italian forwards of the late 1970s and 1980s. Following spells at Latina (Serie C) and Brescia (Serie B), he was signed by Internazionale, for whom he played 466 times, scoring 209 goals (128 in Serie A) and massively contributing to his team's scudetto of 1980. For Italy he was capped 61 times, scoring 25 goals: the most notable of which is the third goal in the 1982 FIFA World Cup final, won by Italy against West Germany. He became the first ever substitute to score in a FIFA World Cup final. Altobelli also played at Euro 80, the 1986 FIFA World Cup, and Euro 88, where he played as team's captain. He made 4 sub appearances scoring just after coming on in a 2-0 win over Denmark in the group stages.

Date of birth November 28, 1955 (age 52)
Place of birth Sonnino, Italy
Playing position Striker (retired)
Senior clubs1
Years Club App (Gls)*
1973-19741974-19771977-19881988-19891989-1990 AS LatinaBresciaInternazionaleJuventusBresciaTotal 028 00(7)076 0(26)317 (128)020 00(4)032 00(7)473 (172)
National team
1980-1988 Italy 061 0(25)
Karl-Heinz Rummenigge (Lippstadt, 25 september 1955) is een Duitse oud-voetballer en voetbalbestuurder.
Rummenigge speelde vanaf 1974 voor Bayern München. Met deze club won hij in 1980 en 1981 het Duitse kampioenschap, en in 1976 de Europacup 1. In 310 Bundesliga-wedstrijden scoorde hij 162 keer. In 1984 stapte hij over naar Inter Milaan, en in 1989 beëindigde hij zijn carrière bij Servette in Genève (Zwitserland). In 1980 en 1982 werd hij gekozen tot Europees voetballer van het jaar.
Op 7 november 1978 maakte Rummenigge deel uit van het elftal van Bayern dat in Amsterdam tegen Ajax speelde ter gelegenheid van het afscheid van Johan Cruijff bij Ajax. Bayern toonde geen hoffelijkheid en veegde Ajax met 8-0 van de mat. Op 9 mei 2006 maakte Rummenigge hiervoor zijn excuses -al dan wel sarcastisch- in het televisieprogramma NOVA: "Het was een belediging, ik wil bij deze alsnog mijn excuses aanbieden." Bayern-spits Gerd Müller en doelman Sepp Maier zeiden eveneens de inmaakpartij te betreuren.
Rummenigge speelde 95 keer voor het Duitse elftal. In 1980 werd hij met de Mannschaft Europees kampioen, en in 1982 en 1986 vicewereldkampioen.

Ja, tof. Lekker kopiëren plakken.

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 21:25 schreef BliksemSchigt het volgende:
Ja, tof. Lekker kopiëren plakken.

Mag dat niet dan?

Is zo jammer, ik zou graag jouw idee achter bepaalde keuzes lezen en dergelijke. Dit lees ik echt niet.

Morgen volgen mijn beschrijvingen, ik ben al aardig op weg!

[ Bericht 16% gewijzigd door -Vaduz- op 01-12-2007 21:55:38 ]

Ik lees het niet eens op deze manier .

Jammer ja. Ik lees liever iets persoonlijks

Wat vind je van mijn team tong? Een mix tussen oud en nieuw, flair en degelijkheid.

Schitterend elftal vooral de aanval is briljant

Zo'n toelichting met foto's voegt toch wel iets toe. Ga er morgen ook wel even mee bezig.

Juist, ik wil iedereen aansporen dat te doen.

quote:

Op zondag 2 december 2007 00:43 schreef -Vaduz- het volgende:
Juist, ik wil iedereen aansporen dat te doen.

Ik ben nog even te lui om dat te doen.
Maar misschien kom ik er volgende week nog aan toe om wat keuzes toe te lichten, hoewel mijn elftal met briljante spelersnamen natuurlijk wel voldoende uitgebalanceerd is om ook zonder toelichting in de top-3 te eindigen.

Ik zou m'n kansen vergroten. (lees, ik ben heel benieuwd naar de toelichtingen)

Die van Golfer zal het zeker niet gaan redden. Dit is meer iets voor kenners.

quote:

Op zondag 2 december 2007 01:36 schreef tong80 het volgende:
Die van Golfer zal het zeker niet gaan redden. Dit is meer iets voor kenners.

Tja...maar er staan op z'n minst 2 elftallen tussen die ik (als kenner en liefhebber) nog beter gevonden vind dan de mijne. Ik zal mijn eigen elftal ook absoluut zeker niet promoten als het beste.
_{sorry, tong, jij zit daar ook niet bij}

quote:

Op zaterdag 1 december 2007 14:32 schreef Fides het volgende:
Ricardo Zamora
Was bijgenaamd de Il Divino, de Goddelijke. Keepte voor Barca, Madrid, Espanyol, Nice en het Spaanse elftal (48 interlands, een record dat 38 jaar lang stand hield). Hield van cognac zuipen, rookte 3 pakjes sigaretten per dag en werd gearresteerd omdat hij op de terugweg van de OS 1920 (Antwerpen, won er de zilveren medaille) sigaren probeerde te smokkelen, werd ook eens voor een jaar geschorst omdat hij de Spaanse belastingdienst oplichtte . Speelde met een gebroken borstbeen een interland uit, waardoor Spanje in 1929 het eerste land was wat niet van de Britse eilanden kwam dat Engeland versloeg. Als doelman van het Spaanse team aanwezig op het WK 1934 en werd vanzelfsprekend keeper van het tournooi. Werd tijdens de Spaanse Burgeroorlog opgepakt en in een kamp gestopt. Kenners zien hem als de beste vooroorlogse doelman ter wereld.

Ik heb geloof ik ooit eens gelezen dat Zamora zo ijdel was dat hij in wedstrijden waar hij veel werk moest verrichten, in de rust een schone keeperstrui aantrok.

quote:

Op zondag 2 december 2007 01:41 schreef golfer het volgende:


_{sorry, tong, jij zit daar ook niet bij}

Met Garrincha, Puskas, Keegan, Laudrup, Shilton

quote:

Op zondag 2 december 2007 01:43 schreef tong80 het volgende:


Met Garrincha, Puskas, Keegan, Laudrup, Shilton

Prachtige namen, dat wel, maar bij die verkiezing ga ik uiteindelijk voor de balans in het elftal kijken en niet alleen op grote namen af.
Ik heb een paar perfect uitgebalanceerde elftallen zien voorbij zien komen, qua namen en posities en weet dat de mijne en de jouwe daar minder goed aan voldoen.

quote:

Op zondag 2 december 2007 01:41 schreef golfer het volgende:
Tja...maar er staan op z'n minst 2 elftallen tussen die ik (als kenner en liefhebber) nog beter gevonden vind dan de mijne. Ik zal mijn eigen elftal ook absoluut zeker niet promoten als het beste.

Promoten.

Het is maar de vraag of die stemronde überhaupt doorgaat. Dat is in mijn ogen dan ook het minst interessante gedeelte van deze topics.

Dat zei je eerder maar ik heb Robson Nielsen in het midden staan. Die zoekn je enkels op als het wordt gevraagd. Keegan stond ook bekend om zijn werklust. Het is alsof je nioet van mooie voetballers houdt.

quote:

Op zondag 2 december 2007 01:50 schreef The_Verve het volgende:

[..]

Promoten.

Het is maar de vraag of die stemronde überhaupt doorgaat. Dat is in mijn ogen dan ook het minst interessante gedeelte van deze topics.

Idd ik heb mijn lol al gehad. Mooie voetballers langs zien komen en mooie teams samengesteld zien worden. Heerlijk topic

Lev Ivanovitsj Jasjin

Waarom heeft niemand die op goal?

quote:

Op zondag 2 december 2007 01:57 schreef Elwood1802 het volgende:
Lev Ivanovitsj Jasjin

Waarom heeft niemand die op goal?

Omdat zijn naam anders wordt gespeld