Taboe op de bevalling?

ja, met een incisie, en in plaats van snede, een scheur, dan gaat de wondgenezing ook weer sneller

Ik werd verdoofd voor de knip. Dat was voor mij serieus het ergste moment tijdens de bevalling. Kwamen ze eraan met een werkelijk reusachtige naald .
Die ze dus tijdens een wee in mijn muts prikten, en leegspoten.
Dit was het enige moment tijdens mijn bevalling dat ik heb gegild. En hoe.
Wat deed dat ONTZETTEND pijn

Van de knip(pen) zelf heb ik verder niks gevoeld, maar het hechten na die tijd deed wel weer pijn. Lekker hoor als ze met een naald keer op keer door je muts heen prikken terwijl de verdoving niet op alle plaatsen werkte. En dat drie kwartier lang .

Oef zeg, en dan ook nog dat het je ergste moment was tijdens de bevalling
en toen je eenmaal verdoofd was, was dat dan superplaatselijk voor het knipgedeelte? Meestal straalt het verder door toch, met verdovingen?
De rest voelde je nog wel ?

Van het knippen heb ik niks gemerkt, maar heb een spuit voorbij zien komen. Dus vermoed dat ik verdoofd ben, heb er alleen geen prik gevoeld. En van het scheuren heb ik ook niks gemerkt. Had dus ook niet door hoe ernstig het was. Ik moest wel een half uur na de bevalling richting de OK gebracht worden om daar te hechten (omdat het goed en netjes moest gebeuren), dan heb je toch al het idee dat het serieus is. En als de gyn ook nog zegt dat je aan flarden ligt (=totaalruptuur). Dan vraag ik me soms nog af waarom ik daar niks van het gevoelt.
Maar het passeren van het hoofd was wel flink branderig. En het aanbrengen van de vacuumpomp was 3 keer behoorlijk pijnlijk. Dat is toch wel een lomp apparaat..

Dit is iets dat ik dus echt niet eerder wist; ik dacht dat inknippen/scheuren echt bij uitzondering gebeurde!

Toch wel een wrede fout van moeder natuur, het rekt wel, maar scheurt óók.

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:11 schreef liesell het volgende:
Oef zeg, en dan ook nog dat het je ergste moment was tijdens de bevalling
en toen je eenmaal verdoofd was, was dat dan superplaatselijk voor het knipgedeelte? Meestal straalt het verder door toch, met verdovingen?
De rest voelde je nog wel ?

Die prik deed bij mij echt het meest zeer. Zo'n korte, felle, venijnige pijn. Een spuit in je toch al zo gevoelige muts.
Misschien klink ik nu heel zweverig, maar de rest van de pijn tijdens je bevalling, daar leef je min of meer naartoe, daar groei je naartoe (ik tenminste wel). Die prik paste daar totaal niet tussen.

Die verdoving is echt heel plaatselijk hoor, je voelt verder alles nog , Zelfs het hechten dus, dat voelde ik op vrijwel alle plaatsen. Maar ja, er zijn ergere dingen, ik heb een goede bevalling gehad.

Ik zei het vanmiddag nog (sorry FOT mannen ), die hele bevalling etc. geloof ik wel, dat doet zeer, dat weet je, maar dat hechten na afloop lijkt mij nou echt een van de ergste dingen. Daar kan ik me nou wel al een soort van druk over maken.

Ik heb er helemaal niks van gevoeld hoor...dus dat kan ook

Ja hoe moet dat dan vroeger geweest zijn..
Of het gescheurde ook goed geneest zonder hechten en wat er gebeurde als er niet gescheurd werd met de baby en de moeder.

En zo heeft iedereen weer andere ervaringen .

Je kunt er vooraf echt niks van zeggen, hoe je de bevalling zult ervaren. Je moet het maar gewoon over je heen laten komen .

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:17 schreef Brighteyes het volgende:
Ik zei het vanmiddag nog (sorry FOT mannen ), die hele bevalling etc. geloof ik wel, dat doet zeer, dat weet je, maar dat hechten na afloop lijkt mij nou echt een van de ergste dingen. Daar kan ik me nou wel al een soort van druk over maken.

niet doen, want de opluchting overwint het dan, hoor... ja, het kan zeer doen, maar dat is dan meer een constatering dan een iets moeten doorstaan.. je bent zoooo blij dat je kindje er is, het gezwoeg over, eindelijk dat ledikantje gevuld gaat worden, het eindelijk allemaal echt gaat beginnen, dan kan dat er ook nog wel effe bij.

En dan heb je zo'n kraamhulp die tijdnes het hechten vraagt of ze de kleine even over zal nemen omdat ze bang is dat je hem fijn knijpt. Afblijven is van mij

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:17 schreef Brighteyes het volgende:
Ik zei het vanmiddag nog (sorry FOT mannen ), die hele bevalling etc. geloof ik wel, dat doet zeer, dat weet je, maar dat hechten na afloop lijkt mij nou echt een van de ergste dingen. Daar kan ik me nou wel al een soort van druk over maken.

Zou me er niet al te druk over maken hoor BE, ik heb er werkelijk niets van gevoeld. Eva werd uit voorzorg uit mijn handen gerukt, ze waren vast bang dat ik haar zou fijndrukken ofzo, en ik heb alleen maar met argusogen gevolgd wat ze met haar gingen doen. Ze deden de looptest, ze wogen haar, ze deden haar in bad, en van dat hele hechten heb ik niets meegekregen.

Je kunt ook nog scheuren als je al geknipt bent hoor!
Zo'n tang is immers een fors apparaat dat naar binnen gewerkt moet worden.

Of je scheurt gewoon niet. Dat is natuurlijk ook nog een optie

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:29 schreef Moonah het volgende:
Je kunt ook nog scheuren als je al geknipt bent hoor!
Zo'n tang is immers een fors apparaat dat naar binnen gewerkt moet worden.

Idem dito met betrekking tot de vacuumpomp..
Maar dan vooral vooral naar binnen inscheuren, een vaginawandruptuur.

Ik belde mijn ouders terwijl ik gehecht werd. Mijn dochter werd op dat moment gewassen e.d.

"Hoi, jullie zijn <AU> opa en oma!" "Ja net 20 minuten geleden <AU>!" "Alles is <HOE LANG DUURT DIT GVD NOG >, nee alles is prima hoor!"

Moonah! Heerlijk verkwikkend bericht!
Maar gelukkig is m@x er nog!

Enneh Milagro en Lois, ik moet het ook maar gewoon 'lekker' over me heen laten komen. Voorlopig kan ik niet wachten tot het zover is, dus het valt wel mee met die zenuwen hoor.

Ik heb trouwens niet het idee dat er een taboe rust op bevallingsverhalen.

Mss wél op het mogelijke poepgedeelte ervan.
Ik heb erg moeten lachen over het genot dat Davinia ervoer bij het poepen tijdens haar bevalling.
En wat jij schreef Lois, over angst om te poepen na je bevalling is voor mij erg herkenbaar
Omdat ik dus ook in mijn anus was gehecht, was ik vreselijk bang om te poepen. Gevolg, ik hield het dus onbewust tegen. Krijg je obstipatie. Na een dag of wat kreeg ik laxeermiddelen. Toen ik vervolgens een keer Thies lag te voeden in bed voelde ik ineens iets vreemds. Ik wist niet precies wat er gebeurde. Ik was het gevoel en de controle over mijn sluitspier kwijt en bleek dus in bed gepoept te hebben.

Zo. Weer iets voor op het lijstje van SHE.

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:31 schreef cattie het volgende:
Maar dan vooral vooral naar binnen inscheuren, een vaginawandruptuur.

Oh ja, tnx voor de aanvulling Cattie.
Knip, scheur tot aan de anus en scheur een centimeter of 4 naar binnen toe.

En BE, niet zeuren, je hóeft niet op dit topic te klikken hoor!

Oh, en ter geruststelling, tóch ziet mijn doos er weer allerbeminnelijkst uit hoor.

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:32 schreef Brighteyes het volgende:
Moonah! Heerlijk verkwikkend bericht!
Maar gelukkig is m@x er nog!

Enneh Milagro en Lois, ik moet het ook maar gewoon 'lekker' over me heen laten komen. Voorlopig kan ik niet wachten tot het zover is, dus het valt wel mee met die zenuwen hoor.

mooi, want ik was van tevoren echt best bang voor alles, zat een keer op een feestje effe alleen, komt een (toen voor mij) stuk oudere echtgenote van een collega naast me zitten, en toen vroeg ze de vraag die je mij nooit moet stellen als ik niet helemaal hunky dory ben "gaat het allemaal wel?" dan komen geheid de

de dingen waar ik bang voor was, die vielen mee, en de onverwachte 'calamiteiten' waren dus onverwacht en overvielen me dus dusdanig dat ik er eigenlijk nauwelijks benul van had, het enige dat ik dacht en mezelf toe mantra-de was "het moet eruit, het moet eruit , het moet er NU uit" en hoe dat dan moest, maakte me niet uit, knip maar, mijn een biet, ik kan niet meer, het moet er uit!!!

Ik ben bij de tweede ondanks een stortbevalling trouwens niet ingescheurd. het hoeft dus niet per se

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:38 schreef Moonah het volgende:
Oh, en ter geruststelling, tóch ziet mijn doos er weer allerbeminnelijkst uit hoor.

je hebt er iedere maand een foto van gemaakt zeker, en in een "progress" album geplakt
kun je ze effe uploaden in het K & W forum

Ik heb dezelfde avond nog laxeerende tabletjes gekregen. Niet zo heel sterk, dus het duurde nog 3 dagen voordat er actie was. Maar daarna bleek de dosering wel iet te hoog te zijn, incl gevolgen.. Snel maar beneden gedaan toen het kon, maar daarna nog een poos in lichtere dosering blijven gebruiken, omdat ik eigenlijk niet zonder durfde..

Elke keer als ik had gepoept ging ik meteen in bad. Had geen idee hoe ik het schoon moest krijgen na de bevalling (stomme aambeien) terwijl alles zo verschrikkelijk trok daarbeneden. Ik heb de eerste dagen dus veel in bad gezeten, een laagje water van 15 cm ofzo met wilde kastanjebadschuim erin om de hechtingen zachter te maken. Magneet is zich een keer verschrokken toen hij thuis kwam omdat hij mij niet kon vinden en ik niet ver kon zijn een paar dagen na de bevalling. Merlijn had ik lekker in zijn bedje gedaan en die sliep en ik meteen in bad gegaan om de boel lekker te verzachten.

Ik was ook én gescheurd én geknipt. De knip staat me nog het meeste bij omdat ik toen met mijn benen in die beugels lag en de vacuum klaarstond om ingebracht te worden. Stond daar de gyn met zijn mooie glimmende schaar. Het leek zo dicht bij. Omdat ik de persweeën door de ruggeprik toch niet voelde (op een klein beetje drukken na) heb ik even gewacht tot de volgende pers, even verwerken wat er zo dicht glimmend bij me stond. Ik had er verder geen moeite mee omdat ik toch nog geen pijn had. Heb ook geen verdoving bij het hechten gehad, volgens mijn hebben ze toen gewoon de ruggeprik weer even iets omhoog gedraaid.

Ach de verhalen heb ik zo vaak naverteld, nog steeds trouwens. Hier gelukkig geen taboe.

[ Bericht 2% gewijzigd door Randa_v op 18-11-2007 19:28:05 ]

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:57 schreef milagro het volgende:

[..]

je hebt er iedere maand een foto van gemaakt zeker, en in een "progress" album geplakt
kun je ze effe uploaden in het K & W forum

Of een dozentopic starten.

Ik heb de knip wel gevoeld, er was te weinig tijd om hem op een wee te doen, Demi moest er meteen uit.
En het deed wel pijn maar het was echt heel kort, dus voor ik in de gaten had dat het'zo'n pijn deed was het alweer over gelukkig, daardoor geen trauma's van een knip, aan mijn kant dan, mijn man heeft er nog steeds nachtmerries van.

quote:

Op zondag 18 november 2007 17:56 schreef SHE het volgende:
Kun je niet gewoon om een ks vragen?

Zeg, jij wilde ze toch niet zei je eerder vandaag nog?

quote:

Op zondag 18 november 2007 19:23 schreef Moonah het volgende:

[..]

Of een dozentopic starten.

Dat is er al hoor

_{Ja, dat lijkt me nog eens leuk, van die net geknipte/uitgescheurde dozen posten daar}

ieuw, ik heb zelf ook pas na 2 weken durven kijken.. Heel voorzichtig met een spiegeltje. Zal ik kijken, of toch maar niet, of toch maar wel, of toch maar niet, of toch maar wel, etc..

Dit topic begint toch wel wat eng te worden.. Zou bijna bang worden voor de 2e. Terwijl de ik de 1e ook over zou doen, en me dat een uitgescheurde muts heeft opgeleverd..

Van de knip (zonder verdoving) niks gevoeld, maar toen ze zei dat ze zou gaan knippen moest ik wel gelijk denken aan iets wat ik volgens mij hier las, dat het zou klinken als knippen in een stuk kipfilet ofzoiets.
Ik lag te luisteren, maar toen kwam die wee en heb ik denk ik mn aandacht daarop gericht, want ik heb het niet gehoord. De verdoving achteraf viel me best mee en het hechten ook wel.
Ging de verloskundige er nog even 2 over doen omdat ze niet tevreden was .

[ Bericht 2% gewijzigd door Nijna op 18-11-2007 20:22:35 ]

Ik moet zeggen dat die taboes om de bevalling mij weinig doen al mag ik over een paar maanden ook bevallen. Ik had juist met de taboes weinig moeite, wel fijn als je er wel met je omgeving over kan praten. Van de placenta hebben we ook gewoon foto's gemaakt toen het werd gevraagt of we het wilde. Of ik het wilde terug zien op foto zagen we daarna wel weer.

Over de gescheurde muts, ik was zo blij met de rieten zittingen in de eetkamerstoelen die wij hebben, want net in het midden is het wat lager zat beter voor de hechtingen dan een gewone stoel. Heb ook vrij vlug gekeken hoe het daarbeneden nu uitzag, maar meer dan streepje was er toen al niet meer te zien. Heb het idee dat het er nu tijdens de zwangerschap erger uit ziet dan na de bevalling. Door de zwangerschap is het nl. helemaal dik en opgezet.

Ik heb die hele placenta niet gezien. Die was er vrij rap, volgens mij voordat Chris terug was van de onderzoekstafel (5-10 min). En daarna was het even Chris knuffelen , ouders bellen en op naar de OK..
Mis hem ook niet echt ofzo

quote:

Op zondag 18 november 2007 18:32 schreef MaLo het volgende:
Ik belde mijn ouders terwijl ik gehecht werd. Mijn dochter werd op dat moment gewassen e.d.

"Hoi, jullie zijn <AU> opa en oma!" "Ja net 20 minuten geleden <AU>!" "Alles is <HOE LANG DUURT DIT GVD NOG >, nee alles is prima hoor!"

Sorry, maar dat is echt onwijs grappig!!

Ik heb niets gehoord of gevoeld van de knip, was ook tijdens een wee, en dat deed al zeer genoeg. Waar eli was tijdens het hechten? geen idee miss idd die testjes en wegen en zo. weet niet meer...

Wat ik vooraf wist:
-dat het godverdoms veel pijn doet (omgeving en forum)
-dat je kan scheuren of geknipt worden (forum en korte mededeling in bevallingsverhalen van omgeving, gynaecologe sprak over 75% van de vrouwen bij een eerstgeborene)
-dat je kan poepen tijdens je bevalling (forum, taboe dus hier )
-dat je weken vloeit (forum,taboe dus hier)
-dat je aambeien krijgt tijdens je zwangerschap en dat lastig is bij het persen (omgeving)

Wat ik niet wist:
-dat je kan overgeven tijdens je bevalling (en vaak)
-dat je al leeggepoept kan zijn voor je moet beginnen persen (was ergens wel een opluchting)
-dat een knip schuin gezet wordt
-dat je ook vanbinnen kan scheuren
-dat je dagen niet meer kan poepen en het dus ook niet goed durft door die knip, zelfs als je maar een kleintje (3 hechtingen) hebt
-dat aambeien ook pas na de bevalling kunnen komen

Een bevallingsverhaal hier in mijn omgeving gaat als volgt: water gebroken, naar ziekenhuis, weëen, scheur/knip, baby na zoveel uur op de wereld. Vrij summier dus, geen details over gore smurrie en bloedverlies ed.

Ik stond altijd heel nuchter naar bevallen toe: "ja, dat doet pijn natuurlijk, maar je moet wel, dat hoort nu eenmaal bij zwanger zijn". Tot ik dus ingeleid werd en na 6 cm ontsluiting (en slechts 5u weëen) een ruggenprik kreeg. Ik was helemaal van de wereld, had geen besef meer van wie nu wel of niet in de kamer was of wat ik aan het doen was.

Gek genoeg, als ik hier verhalen lees, vind ik het zelfs jammer dat ik bevallen niet op een natuurlijke manier heb ervaren. Hoe weëen die uit zichzelf beginnen en gestaag feller worden voelen, welke houdingen helpen om een wee op te vangen, hoe een perswee voelt, hoe het zetten van het hoofdje voelt... dat soort dingen heb ik wel gemist.
De weëen kwamen vrij snel vrij stevig door, ik moest het grootste deel van de tijd aan de CTG blijven liggen, op mijn linkerzij (waardoor die weëen voor mij slechter op te vangen waren), ik heb tegen mijn voornemen in toch verdoving genomen etc... beetje jammer achteraf. Voor een tweede hoop ik dat het helemaal anders mag gaan.

Natuurlijk is de hele bevalcultuur anders hier in België: thuis bevallen is de uitzondering, over een ruggenprik wordt niet moeilijk gedaan (wordt door vroedvrouw gevraagd of je er eventueel één wilt), andere vormen van verdoving waren in mijn ziekenhuis niet mogelijk (terwijl ik hier toch enkele andere vormen van pijnbestrijding in het ziekenhuis meen gelezen te hebben), een knip is vrij standaard en je blijft doorgaans 5 dagen in het ziekenhuis (en veel vrouwen vinden dat nog leuk ook! Ik niet in elk geval, ben er dan ook korter gebleven).

En ja, als mensen vragen hoe de bevalling is gegaan, vertel ik niet meer dan het volgende: ingeleid om 8u30 's morgens, weëen kwamen op, (veel) pijn gehad en daardoor moeten overgeven, ruggeprik om 13u30 en 2u later na enkele keren persen (op aangeven van vroedvrouw, want ik voelde de weëen nauwelijks door de prik die nog doorwerkte, ook al was die al afgekoppeld) was mijn dochter er.
Ik vertel niks over het leegpoepen, de knip (tenzij het een vrouw is die zelf bevallen is en erom vraagt), de smurrie van je baby op jou (ze bleek achteraf op mij gepoept te hebben), het navloeien en de weeïge geur ervan, het loslaten van draadjes van de knip... dat is allemaal te intiem voor mij om te delen en wat heb je eraan als je zelf nog niet bevallen bent. (en zelfs dan, wat heb je eraan als je wel bevallen bent, elke vrouw ervaart het weer anders)

poep tijdens het persen heb ik gelukkig niet gehad, kan ook komen dat ik daarvoor 2 uur op de wc gezeten had. Van het inschreuren heb ik niks gemerkt, ben op 3 plaatsen ingescheurt, waarvan 1 in de schaamlippen (ja hoe krijg je het voro elkaar), ook hechten heb ik nauwelijks gevoelt, ze sproeide er eerst een prikkende vloeistof op, en daarna ging ze hechten, voelde wel dat ze met een naald bezig was maar voelde geen echte pijn, ook gelukkig daarna weinig last gehad. Trouwens een tipje, ga de eerste dagen niet lastig doen met een bakje water op de toilet, maar ga gewoon onder de douche, veel makkelijker en prettiger. vond trouwens de prik in me been(om placenta geboren te laten worden/ en het drukken op mijn buik ook voor de placenta) veel vervelender.

Nou ik vond het eigenlijk allemaal best meevallen. Tuurlijk bevallen is niet mijn hobby, maar na alle gruwelijke horrorverhalen was dit maar een klein horrorverhaaltje.

's Middags nog naar de kinderboerderij geweest en wezen shoppen. Donderdagavond nog op een terrasje gezeten met beginnende weeen die ik aanzag voor rugpijn. Volgens de verloskundige herken je altijd een wee, maar dat bleek dus niet zo te zijn En vrijdagmorgen na een nacht heftigere weeen toch maar de verloskundige langs laten komen (natuurlijk niet te vroeg bellen want dat is zo lullig voor haar) en toen als een speer naar het ziekenhuis omdat mijn vliezen al een paar dagen gebroken waren. Dat vond ik eigenlijk het allermoeilijkste moment omdat je zo bang bent dat er iets met de baby is. Uiteindelijk om 11 uur in het ziekenhuis aangekomen waar alles oke was met de baby en daar is ze om 21.28 geboren met de vacuumpomp. Niks geen knip en maar een miniscuul scheurtje waar ik zowel voor als na die tijd niks van heb gevoeld. Ook de twee kleine hechtinkjes niet gevoeld want toen had ik net mijn kleine meissie in mijn armen..

Wat wel erg tegenviel was dat de weeen niet sterker werden en ik dus een infuus met opwekker kreeg. Dit was echter niet helemaal goed aangesloten dus ik heb bijna 2 uur voor Piet snot zitten persen en moest uiteindelijk wat hulp van de vacuum krijgen...

[ Bericht 0% gewijzigd door Stiemie op 19-11-2007 09:45:37 ]

quote:

Op maandag 19 november 2007 09:12 schreef hestria het volgende:
vond trouwens de prik in me been(om placenta geboren te laten worden/ en het drukken op mijn buik ook voor de placenta) veel vervelender.

Oh, was die spuit na de bevalling daarvoor? Ze zeiden al dat ik even een prikje kreeg, en er verdween een naald in mijn bovenbeen, maar ik dacht dat het misschien iets van ijzer (voor veel bloed verloren) was..
Heb me er niet echt mee bezig gehouden. Was blij dat Chris er was, en maakte me zorgen omdat een grijzig tintje had direct na mijn geboorte en hij in de onderzoekskamer ernaast werd geholpen.

En mijn darmen en blaas sloegen ook op hol tijdens de eerste paar cm ontsluiting. Was dus leeg tegen de tijd dat ik naar het zkh moest..

Vanuit een male-point-of-view vertel ik niet alle bloederige details.
Ik vertel meestal wel dat ik er bij was en mezelf dwong met een bemoedigende blik weer op te kijken zodra ik net meest afschuwelijke beelden 'beneden' had gezien. Op zich was het best interessant, maar het geluid van het geknip zal ik nooit meer vergeten.

Ik heb het ook nooit als Taboe gezien, en heb eigenlijk ook nooit echt wat achterwege gelaten

Ik ben gehecht maar vond het niet echt heel pijnlijk, was meer irritant omdat het en jeukte en afentoe prikte...
Tja ik had wel wat ontlasting tijdens het persen, maar kon ook die hele dag niet naar de wc, dat lukte gewoon niet, dus ja dan is de kans aanwezig dat er wat meekomt, en op zo een moment schaam je je er ook niet voor.

Het hoofdje wat dan staat, heb ik ook niet als vervelend gevonden, maar kwam denk ik doordat toen het hoofdje stond er vrijwel meteen daarna weer een wee aan kwam zetten...

de persweeen alleen voelde ik niet, dus ik ging gewoon blind af op de aanwijzingen van de verpleegkundige en de gyn.

quote:

Op zondag 18 november 2007 20:17 schreef Nijna het volgende:
Van de knip (zonder verdoving) niks gevoeld, maar toen ze zei dat ze zou gaan knippen moest ik wel gelijk denken aan iets wat ik volgens mij hier las, dat het zou klinken als knippen in een stuk kipfilet ofzoiets.

Het enige wat ik echt van m'n moeder heb meegekregen over bevallingen is dat ze nu (bijna 30 jaar na dato) nog steeds dat afschuwelijke geluid hoort en er kippenvel ( ) van krijgt.

Hier trouwens geen knip, wel flink gescheurd, maar het hechten en de uitdrijving vond ik echt een lachertje vergeleken met de helse pijnen van de weeënstorm _{(van ruim 1 naar 10 cm in 1.5 uur, dat was ook niet echt de bedoeling ofzo).} . Toen ik mocht persen heb ik volgens mij ook gepoept, vantevoren dacht ik dat ik dat echt vreselijk zou vinden, maar op het moment zelf was ik zo out of it dat het me geen ruk kon schelen.. ik kon alleen maar denken: dat 'ding' moet eruit, nu!

En ik vertel mijn verhaal altijd heel summier aan mensen, omdat ik a. lang niet alles bewust heb meegemaakt, b. het veel te pijnlijk/confronterend vind om er over te vertellen en c. ik mezelf schaam voor m'n eigen gedrag (gillen/vloeken) tijdens de bevalling, ook al weet ik dat ik er niets aan kon doen en het echt niet zo abnormaal was. Dus ja, irl toch wel wat taboes, het is makkelijker om het er hier over te hebben

Op zich merk ik niet veel van een taboe op de bevalling. 1 persoon heeft mij uitdrukkelijk gevraagd geen details te geven, voor de rest keek niemand raar op van mijn verhalen. Al heb ik wel verschillende versies, de openhartige, de korte, de zakelijke enz. Niet iedereen hoeft te weten hoeveel hechtingen ik waar had en hoe het er nu uit ziet! Jullie wel natuurlijk!

Wel vind ik trouwens dat er een taboe is op verhalen over zwangerschap die niet positief zijn. Als ik vertel dat ik met de volgende kern woorden op mijn zwangerschap terug kijk: angst, pijn, verdriet, verveling en eenzaamheid dan krijg ik afwijzende reacties. Dat willen mensen niet horen, het mag alleen maar "haleluja, het was zo'n roze wolk" zijn.

Cattie ik ben het met je laatste alinea helemaal eens.

Hoe vaak hier niet gezegd is maar je hebt er toch iets moois voor terug daar gaat het helemaal niet om en daarom geef ik altijd maar als antwoord van het was lastig en als ze dan doorvragen dat wordt ik wat mededeelzamer.

Over het erover hebben dat heeft hier trouwens wel gewerkt. Mijn bevalling was zo niet goed gegaan dat wij ook helemaal geen duidelijk beeld meer hadden en daarom heeft een mw de gegevens opgevraagd bij het zh en bij de vk en naar aanleiding daarvan hebben wij twee keer een consult bij haar gehad en dat heeft mij zeker geholpen om op maandagavond in elk geval voor half twee in slaap te vallen. De eerste drie maanden heb ik iedere maandagavond wakker gelegen en de bevallingsflarden herbeleefd tot 1.27 (geboortetijd) en daarna viel ik meteen in slaap. Uiteindelijk hebben wij daar hulp voor gezocht en nu we de rapporten thuis hebben en daar duidelijk een plekje voor hebben gevonden slaap ik weer prima op de maandagen. En het rare was dat het ook altijd op maandag was dus echt de geboortedag/nacht. Je brein kan heel raar doen...

quote:

Op zondag 18 november 2007 23:06 schreef Iksje het volgende:
het navloeien en de weeïge geur ervan,

Ik vind dat echt zoooo lekker ruiken

quote:

Op maandag 19 november 2007 20:12 schreef cattie het volgende:

Wel vind ik trouwens dat er een taboe is op verhalen over zwangerschap die niet positief zijn. Als ik vertel dat ik met de volgende kern woorden op mijn zwangerschap terug kijk: angst, pijn, verdriet, verveling en eenzaamheid dan krijg ik afwijzende reacties. Dat willen mensen niet horen, het mag alleen maar "haleluja, het was zo'n roze wolk" zijn.

*Advocaat van de duivel speelt* (Hoe krijg je dit rood?)
Jamaar, jamaar, je moet de hele tijd blij zijn, want je KAN tenminste zwanger worden!
Een vriendin heeft letterlijk tegen me gezegd: "Iedere dag van je zwangerschap is toch bijzonder?"
Dat is het verneukeratieve (excusez-le-mot) aan zwangerschap. Er zijn hele volksstammen die niet spontaan zwanger kunnen worden, waarbij de omstandigheden zodanig zijn dat ze niet zwanger willen worden, etc. en voor hen is "zwanger zijn" een schier onbereikbaar doel. als je dan met je dikke buik gaat lopen klagen over de (al dan niet standaard) kwaaltjes, tja dan ben je een ondankbaar wicht. want het is je toch maar gegeven dat leven in je buik...
Idem met de bevalling. Dat het pijn doet is bekend. Meer willen we eigenlijk niet weten. Zeker geen uitgescheurde, ingknipte dozen, horrorbevallingen etc. Het moet soepeltjes zijn gegaan, alles gaat goed nu, meer willen we eigenlijk niet weten. _{Is met alles zo, ook met ziekte. "Gaat het goed?" Dan dien je te zeggen, " gaat wel" , want als je dan eerlijk antwoord geeft, dan ben je een zeurkous. Mat dat is een beetje off-topic.}

quote:

Op woensdag 21 november 2007 14:26 schreef anneja het volgende:

[..]

Ik vind dat echt zoooo lekker ruiken

quote:

Op donderdag 22 november 2007 11:35 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

*Advocaat van de duivel speelt* (Hoe krijg je dit rood?)
Jamaar, jamaar, je moet de hele tijd blij zijn, want je KAN tenminste zwanger worden!
Een vriendin heeft letterlijk tegen me gezegd: "Iedere dag van je zwangerschap is toch bijzonder?"
Dat is het verneukeratieve (excusez-le-mot) aan zwangerschap. Er zijn hele volksstammen die niet spontaan zwanger kunnen worden, waarbij de omstandigheden zodanig zijn dat ze niet zwanger willen worden, etc. en voor hen is "zwanger zijn" een schier onbereikbaar doel. als je dan met je dikke buik gaat lopen klagen over de (al dan niet standaard) kwaaltjes, tja dan ben je een ondankbaar wicht. want het is je toch maar gegeven dat leven in je buik...
Idem met de bevalling. Dat het pijn doet is bekend. Meer willen we eigenlijk niet weten. Zeker geen uitgescheurde, ingknipte dozen, horrorbevallingen etc. Het moet soepeltjes zijn gegaan, alles gaat goed nu, meer willen we eigenlijk niet weten. _{Is met alles zo, ook met ziekte. "Gaat het goed?" Dan dien je te zeggen, " gaat wel" , want als je dan eerlijk antwoord geeft, dan ben je een zeurkous. Mat dat is een beetje off-topic.}

Oh, om dat soort opmerkingen kan ik zo pissig worden... Alsof ik, door te zeggen dat de zwangerschap en bevalling zwaar waren, ondankbaar ben. Ik ben heel blij dat ik makkelijk zwanger werd en dat ik een kind heb gekregen, maar daarom hoef ik nog niet alles in de zwangerschap en de bevalling leuk te vinden.
Ik snap dat vrouwen die niet of moelijk zwanger worden het pijnlijk vinden als anderen wel zwanger zijn, maar daarom hoef ik nog niet constant te zeggen dat de zwangerschap en bevalling geweldig waren.

Dat soort vrouwen zijn sowieso al vaak hun grip op de realiteit een beetje kwijt (disclaimer: niet allemaal dus).

Ik vond zwanger zijn ook helemaal niks. Ik weet nog dat ik dat hier een keertje neer had gezet en dat er genoeg waren die daarover vielen (en ook iemand die er later weer op terug kwam ). Ik moest blij zijn dat ik zwanger kon worden en er van genieten. Dus je bedenkt je wel 2 keer voordat je weer zoiets zegt. Ik wil heel graag ooit een 2de maar het zwanger zijn houdt me meer tegen dan de bevalling.

Ik ben een vrouw die moeilijk zwanger wordt en nu godzijdank zwanger ben van onze 2e maar ik vindt het zeker niet allemaal lief, leuk en aardig. Ik heb zeker de eerste 12 weken gedacht "waar ben ik aan begonnen" en "wou ik hierom zwanger worden" maar hing dan ook zeker 2 keer per dag over de pot. En nu op het eind ben ik het meer dan zat

quote:

Op donderdag 22 november 2007 13:51 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik ben een vrouw die moeilijk zwanger wordt en nu godzijdank zwanger ben van onze 2e maar ik vindt het zeker niet allemaal lief, leuk en aardig. Ik heb zeker de eerste 12 weken gedacht "waar ben ik aan begonnen" en "wou ik hierom zwanger worden" maar hing dan ook zeker 2 keer per dag over de pot. En nu op het eind ben ik het meer dan zat

Ja precies. De eerste helft van de zwangerschap hield ik niks binnen. Met 20 weken hbe ik een leuke zwangerschap gehad. DAt was een paar weken en toen was ik het zoo zat. Het was warm en ik zat maar thuis. Nee zwanger zijn is echt niet mijn ding.

Hmm, ik ben weer erg veel bezig met herinneren en terughalen van de bevalling merk ik
Zo komen er af en toe weer "nieuwe" dingen bovendrijven, net als het volgende.
Niet zozeer een taboe, meer iets dat nooit iemand verteld heeft terwijl al vanaf week 20 bekend was dat ik een zoon zou krijgen.
Attentie voor alle zoon-dragende dames: niet schrikken als je je net geboren kleintje bewondert, controleert of het echt een jongetje is, en ontdekt dat zijn zakje echt enorm groot en opgezwollen is!
Is heel normaal, komt van de hormonen van de mama, en zal na een paar dagen weer tot "normaal" formaat slinken. Nu ik erover nadenk hoor ik er verder niemand over, terwijl er toch voldoende jongens geboren worden denk ik zo. Bij deze dus de waarschuwing

Ik vind het heel bijzonder zwanger zijn maar ik zit echt niet 24/7 op een roze wolk hoor. Alle ongemakken die er bij komen kijken. Mijn eerste zwangerschap had ik bijna nergens last van, deze zwangerschap heb ik last van alles waar je maar zo ongeveer last van kan hebben. Van het jojo humeur, het verliefd zijn op de porseleinen pot, maagzuur dat je strot lekker weg brand en een dikke buik die meer dan in de weg zit.

quote:

Op donderdag 22 november 2007 13:49 schreef MeNicole het volgende:
Ik vond zwanger zijn ook helemaal niks. Ik weet nog dat ik dat hier een keertje neer had gezet en dat er genoeg waren die daarover vielen (en ook iemand die er later weer op terug kwam ). Ik moest blij zijn dat ik zwanger kon worden en er van genieten. Dus je bedenkt je wel 2 keer voordat je weer zoiets zegt. Ik wil heel graag ooit een 2de maar het zwanger zijn houdt me meer tegen dan de bevalling.

wat dat betreft, na de zwangerschap van miesje riep ik ook van ik wil geen 2de, die bevalling maakt me niet zo uit, maar die zwangerschap kan me gestolen worden, maar goed gezien mijn dikke buik ben ik daar toch anders over gaan denken . en tuurlijk kan het aan de ene kant begrijpen dat mensen zoiets hebben van je moet blij zijn aan de andere kant verandert het helemaal niks aan het feit dat je van normaal mens, naar een of ander waggelend, dik, hormonaal monster verandert (en nu heb ik het puur over mezelf), om nog maar te spreken van de misselijkheid, krampen, weeen, etc etc.

quote:

Op donderdag 22 november 2007 11:35 schreef DaviniaHR het volgende:

[..]

*Advocaat van de duivel speelt* (Hoe krijg je dit rood?)
Jamaar, jamaar, je moet de hele tijd blij zijn, want je KAN tenminste zwanger worden!
Een vriendin heeft letterlijk tegen me gezegd: "Iedere dag van je zwangerschap is toch bijzonder?"
Dat is het verneukeratieve (excusez-le-mot) aan zwangerschap. Er zijn hele volksstammen die niet spontaan zwanger kunnen worden, waarbij de omstandigheden zodanig zijn dat ze niet zwanger willen worden, etc. en voor hen is "zwanger zijn" een schier onbereikbaar doel. als je dan met je dikke buik gaat lopen klagen over de (al dan niet standaard) kwaaltjes, tja dan ben je een ondankbaar wicht. want het is je toch maar gegeven dat leven in je buik...
Idem met de bevalling. Dat het pijn doet is bekend. Meer willen we eigenlijk niet weten. Zeker geen uitgescheurde, ingknipte dozen, horrorbevallingen etc. Het moet soepeltjes zijn gegaan, alles gaat goed nu, meer willen we eigenlijk niet weten. _{Is met alles zo, ook met ziekte. "Gaat het goed?" Dan dien je te zeggen, " gaat wel" , want als je dan eerlijk antwoord geeft, dan ben je een zeurkous. Mat dat is een beetje off-topic.}

dat is idd een dooddoener.
je gaat niet tegen iemand waarvan je weet dat zij al tijden bezig is zwanger te raken, een uitgebreide klaagsessie houden over relatieve onbenulligheden die zich tijdens jouw zwangerschap voordoen, af en toe eens een ongemak te berde brengen moet echter kunnen, vind ik, je kan niet 9 maanden lang dan ieder woordje wegen op mogelijk kwetsend... en a priori rekening houden met de mogelijkheid dat degene die (mee)luistert, leest het ms niet zo prettig vindt is ook onbegonnen werk.

er valt altijd wel te relativeren, je teen flink stoten en dan het halve huis bij elkaar vloeken en dan komt er een Heather Mills aankakken die zegt dat je blij moet zijn dát je tenminste nog een teen hebt om te stoten, ja dikke buik, geen bier

quote:

Op donderdag 22 november 2007 13:49 schreef MeNicole het volgende:
Ik vond zwanger zijn ook helemaal niks. Ik weet nog dat ik dat hier een keertje neer had gezet en dat er genoeg waren die daarover vielen (en ook iemand die er later weer op terug kwam ). Ik moest blij zijn dat ik zwanger kon worden en er van genieten. Dus je bedenkt je wel 2 keer voordat je weer zoiets zegt. Ik wil heel graag ooit een 2de maar het zwanger zijn houdt me meer tegen dan de bevalling.

Mijn zus heeft dat ook idd. Het gezeur ben ik af en toe ook goed zat en dan denk ik ook wees blij dat je zwanger kan worden. Maar goed aan de andere kant denk ik, dit is de manier waarop zij het ervaart, dus dat zal dan wel zo zijn
Ze had ook een keer op hyves een blog erover geschreven en daar had dus ook iemand op gereageerd dat ze het achterlijk vond dat mijn zus er zo over dacht. Want zij was al 16 jaar ongewenst kinderloos en mijn zus moest niet zo zeuren en blij zijn dat ze zwanger was.

quote:

Op zondag 18 november 2007 15:10 schreef Faja-Lobi het volgende:

[..]

Mijn man heeft alles gezien en ook de navelstreng door mogen en willen knippen maar ik heb nog nooit een neger zo wit zien weg trekken als toen de knip werd gezet. De verloskundige zei nog tegen mijn man "u kunt beter even niet kijken" en wat doet ie; kijken. Volgens mij heeft hij een mental image for life van dat beeld.

Ik heb ook zo'n mental image for life

Ik was erbij toen Fleur van Chacama geboren werd, stond met mijn neus erboven toen ze gingen knippen... Heb me met twee handen aan het bed vastgehouden en ik geloof dat ik witter was dan de lakens

Dat je zelf nog durfde/wilde, Sjeen

En klagen nadat je IVF hebt gehad schijnt helemaal niet te mogen Ook niet als je met 20 weken amper je huis uit komt en met 30-weken verplichte rust krijgt voorgeschreven omdat je 's nachts niet slaapt vanwege de pijnlijke krampen die wel weeen lijken (maar het niet zijn)..

Ik vraag me trouwens af of de mensen die zeggen dat je niet mag klagen, zelf ook niet hartstochtelijk zouden klagen als ze zelf zwanger zijn

Tja, het moge duidelijk zijn dat ik niet als een fijne zwangerschap ervaar, ook al ben ik misschien wel blij dat ik zwanger ben. Nouja, als anderen daar problemen mee hebben, sterkte ermee, ik heb al genoeg problemen van mezelf

quote:

Op donderdag 22 november 2007 17:47 schreef Pruk het volgende:
Ik vraag me trouwens af of de mensen die zeggen dat je niet mag klagen, zelf ook niet hartstochtelijk zouden klagen als ze zelf zwanger zijn

Ik heb nooit gezegd dat het niet mag, maar ik heb in al die jaren OUD wel een ontieglijke berg gezeik langs zien komen waar ik me weleens bij op mijn hoofd gekrabt heb...
En nee... ik heb zelf niet geklaagd. _{Ook niet zo heel moeilijk als je vrijwel nergens last van hebt, maar toch.}

quote:

Tja, het moge duidelijk zijn dat ik niet als een fijne zwangerschap ervaar, ook al ben ik misschien wel blij dat ik zwanger ben. Nouja, als anderen daar problemen mee hebben, sterkte ermee, ik heb al genoeg problemen van mezelf

Lekker niks mee doen dan toch?

*algemene reactie...

Ik kan me van alle kanten alle gevoelens prima voorstellen.
Als je er tegenaan zit te kijken terwijl je zelf zo graag wil komt alle veel gezeur als 'gezeur' over, terwijl als je het ervaart zal het best heel vreselijk zijn en heb je ook het volste recht om daar eens over te klagen.

Beetje begrip over en weer en er is niks aan de hand.
Als ik zie hoe meelevend men altijd weer is in het 'dit wil je nooit meer horen' topic terwijl men aan de andere kant toch ook wel vaak vindt dat ze zich niks van anderen aan hoeven te trekken...

Er zit een verschil in klagen en klagen, ik ken iemand in mij naaste omgeving die tegelijkertijd als ik zwanger was, dat mens klaagde alleen maar, heb haar nooit iets positiefs horen zeggen over haar zwangerschap.
En dat terwijl haar zwangerschap gewoon normaal was, gewoon de normale kwaaltjes, niet eens veel misselijk enz.

Ik had net het tegenovergestelde bij Demi's zwangerschap, ik heb echt op een rose wolk geleefd maar kon ook echt nog alles.

Nu is het iets anders, ben nu 10 weken en iedere dag minimaal 3x de wc innig aan het omhelsen, maar ik voel me nu wel al beter als in het begin dus ik kruip weer langzaam die roze wolk op.

quote:

Op donderdag 22 november 2007 13:49 schreef MeNicole het volgende:
Ik vond zwanger zijn ook helemaal niks. Ik weet nog dat ik dat hier een keertje neer had gezet en dat er genoeg waren die daarover vielen (en ook iemand die er later weer op terug kwam ). Ik moest blij zijn dat ik zwanger kon worden en er van genieten. Dus je bedenkt je wel 2 keer voordat je weer zoiets zegt. Ik wil heel graag ooit een 2de maar het zwanger zijn houdt me meer tegen dan de bevalling.

Be-la-che-lijk.

Net wat Vief zegt, dat soort vrouwen spoort niet.

quote:

Op donderdag 22 november 2007 13:01 schreef Vivi het volgende:
Dat soort vrouwen zijn sowieso al vaak hun grip op de realiteit een beetje kwijt (disclaimer: niet allemaal dus).

Maar even serieus, het stoorde mij toen idd dat je zo negatief deed over zwanger zijn. Ik was net een paar weken op weg en helemaal klachtenloos op een roze wolk aan het zweven. Wist ík veel.
Ik heb wél een slag om de arm gehouden he, toen ook al!
_{Een kind koop je nu eenmaal niet bij de Wehkamp.}

quote:

Op vrijdag 23 november 2007 13:06 schreef Moonah het volgende:

_{Een kind koop je nu eenmaal niet bij de Wehkamp.}

_{Uhm ik droomde tijdens het medische molen proces toch echt dat ik een kind kon uitzoeken bij de mediamarkt, hele schappen vol met allerlei kindertjes}

Een goeie vriendin van mij had dus ook een collega die in de MM zat, en ze waren een keer op een bedrijfsuitje, uit eten geloof ik, en toen zei mijn vriendin "Jeetje, wat is het hier wárm zeg, volgens mij heb ik een opvlieger ofzo!!"(en ze was toen niet eens zwanger). Collega meteen helemaal over de zeik "Boehoeh, je hebt het over je hormónen" en dat was dus heel erg want mijn vriendin had er nog nooit over nagedacht dat dat allemaal zo vanzelfsprekend was enzo. En voor haar niet dus.

Nou, ik zou er heel snel klaar mee zijn

Mijn vriendin is dus echt een heel lief en zacht typje maar die had ook zoiets van "Nu moet je ophouden hoor! "

En terecht.

Nee... toch maar niet.

quote:

Op vrijdag 23 november 2007 13:35 schreef Brighteyes het volgende:
Nee... toch maar niet.

Zeg het maar

BE spreek! Nou wil ik het weten ook

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 15:52 schreef YPPY het volgende:
*niet geschikt voor zwangeren*

Vertellen jullie wel echt hoe het was? Of ben je dan bang anderen bang te maken? Maar zou je echt geen kinderen willen, omdat de bevalling erbij komt? En voor de zwangeren die toch hebben gelezen: willen jullie wel weten hoe het zit, of niet?

Tja, toen ik in het ziekenhuis lag en tegen de vrouw op de kamer zei dat ik het wel mee vond vallen allemaal(ben gezegend geweest met een hele vlotte en makkelijke bevalling) werd ik niet geloofd, ze zei dat ik maar gewoon moest zeggen hoe het echt was.

Maar het viel echt wel mee, ik had echt wel horrorverhalen gehoort en had me voorbereid op een minder prettige ervaring die het waard zou zijn door die kleine plurk, maar het viel me reuze mee.
Niet zo gek, want vanaf het beginnen van persen tot geboorte was een klein kwartiertje, geen uitputting en andere nare zaken.
Alleen heel even schrik toen de hartslag ietsje daalde en de gynacoloog ging knippen(kleine was een maand te vroeg, dan zijn ze heel erg voorzichtig).

Alleen daarna was naar, ben ingeknipt geweest, de verdoving was net een beetje verkeerd gezet, dus daar zat een bloeduitstorting in de vorm van een halve maan daar beneden(een cm of 4/5 lang)
Dat was niet zo heel leuk zeg maar, dat deed dus echt heel erg pijn, zitten was een ramp, zo'n rond kussentje gekregen van mijn schoonvader om op te zitten, maar zelfs daarmee was het amper te doen.

Toen kregen we de blije doos binnen, mijn man over de grond rollen van de lach en zo was de bijnaam de blije doos geboren voor mijn arme geschonden onderlijf

Het lastigste was dat hij een week in het ziekenhuis moest blijven en ik dus die bloeduitstorting had waardoor bewegen niet echt heel prettig was, uiteindelijk, na 3 dagen, moest ik van het ziekenhuis een dagje thuisblijven, manlief wel naar de kleine, ik thuis huilen omdat ik niet kon en mocht.

Maar na een dag of 5 begon da toch wel over te gaan en verder nooit ergens last van gehad.

De bevalling zelf vond ik dus helemaal niet zwaar, niet naar pijnlijk of wat dan ook, ok, lekker is het ook niet, maar geen enkel probleem verder, daarvoor zou ik het zeker niet laten

Oei, misschien ben ik wel zo'n onbegrijpend type voor klachten tijdens zwangerschap enzo.

Ik heb dat echt als een roze wolk ervaren, tuurlijk heb je wel dingetjes, maar die horen erbij, heb daar nooit over geklaagd, wel hier en daar gelachen.
Zoals rondlopen met een dikke buik en dat het kind zich ineens naar voren draait, dat kan je aardig uit balans halen als dat wild gaat(had pijnlijke ribben van al dat gedans in me ).

Heb het dan ook niet zo op zeuren en klagen, heb het wel meegemaakt in mijn naaste omgeving dat iemand zo verschrikkelijk klaagde de hele tijd, ik snapte daar dus niets van, 2 miskramen gehad, eindelijk lukt en blijft het en dan gaa klagen ipv genieten, ik kan daar niet bij.
Dat je een keer wat zegt van goh dat is toch best wel vervelend ok, maar alleen maar miepen en vooral niet kijken naar al dat mooie, ik snap het echt niet.

Ik klaag me momenteel een slag in de rondte!!
ALLES doet pijn... Gaan verzitten/verliggen, hoesten, lachen, gewoon ademhalen... Is het niet hier, dan wel daar... Messcherpe pijnscheuten op plekken waar ik met alle liefde van de wereld geen messen voor wil stellen en een buik die als skippybal gebruikt wordt!!
verder meer als chagerijnig, doodmoe ( want pijn=niet slapen)
En er gewoon genoeg van hebben!!
Maar toch... als dat kleintje, na 10 tellen rust, weer even gaat draaien... T blijft mooi!!

Maar....oei... strax, die weeenstorm (waarschijnlijk...)

IK WIL NIET MEER!!

Ik wilde graag hier posten, maar dat is niet echt meer nodig, gleuf ik. .

Ah, toe MUUS, doe het voor ons

Nu is het heel flauw om met linkjes te gooien, maar die topics zijn zó leuk. (en waar!)

Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
PapaBoe krijgt voorlichting (deel 2)
PapaBoe krijgt voorlichting deel 3

Pak wat te drinken en ga even lezen. Toffe topics. .

Beetje in het verlengde hier van, zeg maar: Mijn kut.

quote:

Op maandag 26 november 2007 22:06 schreef MUUS het volgende:
Nu is het heel flauw om met linkjes te gooien, maar die topics zijn zó leuk. (en waar!)

Van de vrouwen, voor Boebiedoe, ter ondersteuning!
PapaBoe krijgt voorlichting (deel 2)
PapaBoe krijgt voorlichting deel 3

Pak wat te drinken en ga even lezen. Toffe topics. .

BBD...

Ik vond de zwangerschap niet leuk kwam omdat er veel te veel andere dingen dat geluksgevoel overschaduwde en ik alle kwaaltjes die je kon krijgen ook kreeg.

Over het dan niet mogen klagen en dames die moeite hebben met zwanger raken wil ik het volgende zeggen, je weet vaak niet van mensen dat ze al geruime tijd bezig zijn.. dus dan kan je er geen rekening mee houden.
Dat hoor je dan vaak pas achteraf, al voel je soms de jaloerse blikken wel als je op een feestje binnenkomt.
Ik ben tijdens een weekend weg met een groep vrienden gewoon 2 dagen totaal genegeerd door een vriendin, ze kon niet tegen mijn dikke buik te confronterend denk ik de hele zwangerschap heb ik haar amper gezien alleen op feestjes, ik ben er toen niet over begonnen maar vermoede wel het e.e.a. maar durfde niet zomaar er naar te vragen, want wat als het niet zo is.... pijnlijk nietwaar?

Dit heb ik dus allemaal pas maanden later van haar zelf bevestigd gekregen nu het ze eindelijk is gelukt met IVF.