Voetbal Literatuur #5

quote:

......

De eerste ‘vreemdelingen’ in het Spakenburgse voetbal dienden zich al medio jaren zeventig aan en die tendens heeft zich steeds verder doorgezet. Vrijwel iedereen in het dorp, sommigen nog wel een beetje zuchtend en morrend, accepteert de situatie. Ze moeten wel, want succes gaat in het dorp boven alles. Hier telt alleen de eerste plaats.

,,Als de mensen moeten kiezen tussen spelen met allemaal eigen jongens en dan in de middenmoot eindigen of kampioen worden met een heel elftal vreemden, dan is de keuze niet moeilijk. Dan kiest iedereen voor het laatste.’’

Dat zegt Roderik de Harder. Hij is een goede spits, een echte Spakenburger, een Blauwe. Maar na het tegenvallende seizoen 2006-2007 stapte hij over naar een hoofdklasser buiten het dorp, Bennekom. Dat kwam qua afstand beter uit met zijn studie in Wageningen, verklaarde De Harder, maar hij gaf toe dat hij het studeren desnoods een tijdje had opgeschort als hij een prachtig jaar bij Spakenburg had gehad.

Het is voor de Spakenburgse voetbaltalenten niet eenvoudig om bij hun eigen clubs een basisplek te bemachtigen. Ze moeten opboksen tegen de beste amateurs van Nederland die secuur door de technische commissies van de twee clubs zijn uitgekozen en naar de Westmaat zijn gelokt. Daarbij komt het voor dat IJsselmeervogels en Spakenburg naar de gunsten van dezelfde speler dingen.

Volgens De Harder is het niet zo vreemd dat er al jaren geen aanvallers en middenvelders uit eigen gelederen echt zijn doorgebroken. ,,De meeste jongens van buiten die in Spakenburg komen spelen, hebben een verleden bij een club uit het betaald voetbal. Ze hebben dus meer en vaak ook betere training gehad dan de jongens van hier. Dat scheelt technisch gezien enorm. Wij als Spakenburgers werden juist tegengehouden om zo’n stap te maken.’’

.....

quote:

Op maandag 12 november 2007 21:39 schreef TerroRobbie het volgende:
Wel een beetje zeikerd met zn Cruyff

quote:

Op donderdag 15 november 2007 11:49 schreef MaxPower het volgende:
Komend weekend is die weer... kreeg nog een kaartje voor die wedstrijd aangeboden maar moest helaas afslaan.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 13:49 schreef tong80 het volgende:
De Biografie van Ruud Geels lijkt me ook de moeite waard. En er is een boek van oa Borst en Derksen over de beste 100 Feijenoorders. Met Coen Moulijn op 1 en van Persie op nummer 100.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 14:45 schreef Tommeke het volgende:

[..]

Was deze week toch ook bij DWDD?

quote:

Op donderdag 15 november 2007 11:44 schreef BliksemSchigt het volgende:

[..]

Een stuk uit het boek De Derby van Hans Klippus en Lex Stofkooper in het AD vandaag, over natuurlijk Spakenburg - IJsselmeervogels.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 15:30 schreef Gordon_Shumway het volgende:

[..]



Is de nieuw HG al verschenen?

quote:

Op donderdag 15 november 2007 20:00 schreef El_Bassie het volgende:

[..]

Vanmiddag nieuwe HG gekocht. Nieuwe HG is er een zonder thema: Mooi stuk over Piet Velthuis door van roosmalen, schitterend stuk van Simon Kuper met tips voor Beckham, leuk stuk over Ricky van den berg ( Ricky is zo gewoon gebleven.Nog een aantal goede verhalen, gewoon weer een ouderwetse top-hardgras.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 20:11 schreef methodmich het volgende:

[..]

Verhaal van Ricky en de stripteasedanseressen bij Kranenburg staat er vast wel in?

quote:

Op donderdag 15 november 2007 13:49 schreef tong80 het volgende:
En er is een boek van oa Borst en Derksen over de beste 100 Feijenoorders. Met Coen Moulijn op 1 en van Persie op nummer 100.

quote:

Reisboek vol Maradona's
Door PETER VAN DUYL

Ooit gehoord van Hoc Sochetra? Van Donorov Lumbengarav, Hao Haidong, Suk Bahadur of Ganesh Thapa? Het zijn niet direct namen waarvan je onmiddellijk rechtop in je stoel gaat zitten.Toch gelden ze stuk voor stuk als de beste voetballer aller tijden van hun land. Net als, noem maar eens iemand, Diego Maradona.

Freelance journalist Wiep Idzenga reisde twee jaar lang door Oost-Europa, het Midden- en Verre Oosten. In een poging zijn wereldreis wat houvast te geven, gaf hij zichzelf een vastomlijnde opdracht mee: waar hij ook kwam, overal ging hij op zoek naar de beste voetballer die het land ooit had voortgebracht.

Het kwam Idzenga hier en daar op weinig begripvolle reacties te staan, maar zijn omzwervingen leidden wél tot een prachtig boek: De Maradona van China en andere landen. Overigens, het liefst had de schrijver de naam van Cruijff in de titel gebruikt, maar daarvoor moest betaald worden.

Het werk van Idzenga onderscheidt zich nadrukkelijk van de grote massa van voetbalboeken die ons land overspoelt. Het is ook veel meer dan een sportboek alleen. Het is een avonturenboek, met aandacht voor de sociaal-culturele en politieke achtergronden.

Als de journalist één ding duidelijk maakt, is ’t het grote maatschappelijke belang van de voetbalsport. Vooral in dictatoriaal bestuurde landen als Birma, Nepal en Iran zorgt voetbal voor afleiding, is het een uitlaatklep én biedt het hoop op betere tijden.

Idzenga staaft deze bewering met mooie anekdotes. Zo wordt in Birma tijdens de grote toernooien elk gelijkspel hartstochtelijk toegejuicht. Het land wordt regelmatig geplaagd door stroomuitval, maar uit angst voor oproer zorgt het generaalsregime er voor dat er tijdens belangrijke voetbalwedstrijden altijd elektriciteit voor de tv-toestellen is. ,,Daarom zijn we zo blij met een verlenging, dan hebben we een uurtje langer licht,’’ zegt een vriend van Idzenga in het boek.

Toen Iran zich in 1997 plaatste voor het WK van een jaar later in Frankrijk – de eerste kwalificatie na de Islamitische revolutie van 1979 – stroomden de mensen in hoofdstad Teheran de straat op. Meisjes gooiden hun hoofddoek af, er werd openlijk gezoend. Wat in Iran al drie decennia niet was voor te stellen, werd door voetbalsucces kortstondig mogelijk.

De Maradona van Iran is simpel te vinden: Ali Daei. De aanvaller speelde in Duitsland bij Arminia Bielefeld, Bayern München en Hertha BSC en wordt door zijn landgenoten unaniem aangewezen als Iraans beste speler ooit. Zo simpel ligt het niet overal. In Oekraïne moet men kiezen tussen Oleg Blokhin en Andrej Sjevstjenko, in Mongolië is er helemaal niets te kiezen. De Mongoolse Maradona blijkt uiteindelijk Donorov Lumbengarav te heten.

Als we toch een punt van kritiek moeten noemen, is het dat de (dertien) verschillende hoofdstukken uiteindelijk wat op elkaar beginnen te lijken. Het is een detail in een boek dat leest als een trein. De schrijver heeft bovendien oog voor aardige details. Zo weten we nu dat ze op het bondskantoor van Mongolië een placemat van Jaap Stam hebben. En in het pand van de voetbalfederatie op de Filipijnen blijkt een legpuzzel van de Arena te liggen. De Maradona van China en andere landen. Een wereldreis, Wiep Idzenga.

quote:

Op vrijdag 16 november 2007 19:04 schreef methodmich het volgende:
Ze hebben toch ook de Flop 100 erbij gedaan? Benieuwd wie op 1 staat.

quote:

Op zondag 25 november 2007 21:12 schreef Erasmusch het volgende:
En Donde en Magrao daarachter.

quote:

Op maandag 26 november 2007 18:36 schreef tong80 het volgende:

[..]

Die ken ik niet eens

quote:

Op zaterdag 24 november 2007 04:07 schreef BliksemSchigt het volgende:
Recensie AD.
[Reisboek vol Maradona's]
....

quote:

Op maandag 26 november 2007 23:37 schreef MaxPower het volgende:
Je vergist je. Het is een kennis van Popolon. Mijn kennissenkring is nog niet boven de 30 jaar.

quote:

Op maandag 26 november 2007 23:46 schreef MaxPower het volgende:
Dat vat ik dan maar positief op.