quote:
Op vrijdag 9 november 2007 17:29 schreef Webkim het volgende:Eigenlijk had ik al heel bewust gekozen voor een ziekenhuisbevalling straks in februari. Puur omdat het zoveel moeite heeft gekost om zwanger te worden dat ik he-le-maal niks wil riskeren. Maar nou las ik dus laatst in een verzamelband met tijdschriften meerdere verhalen van mensen die dat helemaal niet fijn vonden.
"Goeiemiddag! We gaan even een elektrode op het hoofdje van de baby aanbrengen." Terwijl zij dat helemaal niet wilde.
En een ander: "Het is wel de bedoeling dat u op bed gaat liggen hoor." Terwijl zij het liefst alles staand en hurkend wilde opvangen.
Of vrouwen wiens kindje gelijk werd weggebracht en gewassen en gedaan, terwijl zij die het liefst eerst ongewassen even bij zich hadden willen houden en willen aanleggen enzo.
En nu twijfel ik dus zo erg!
Net als Lotje een late reactie.
Zoals ET al zegt, er is een verschil tussen een vrijwillige ZHbevalling -zoals jij wilt- en een medische indicatie waardoor je in het ziekenhuis MOET bevallen.
In het 1e geval 'huur' je gewoon een kamer en is alleen je eigen verloskundige (en wie je wilt uiteraard, partner etc.) bij de bevalling. Er wordt in principe ook geen gebruik gemaakt van de medische apparatuur, zoals de electrodes die jij noemt. Je kan dan op die kamer -net als thuis- gewoon doen wat je wilt, staan, liggen, lopen etc. Meestal zijn er ook gewoon douches (met douchestoel) beschikbaar, evenals een tv. Voordeel is dat ALS er iets mis gaat, je dicht bij het vuur zit en direct aan het medische personeel van het ziekenhuis overgedragen kunt worden.
Ik ben zelf 2 keer op medische indicatie bevallen (1e keer had baby in het vruchtwater gepoept, 2e keer trouwens ook maar toen lag ik al in het ziekenhuis) en ik ben beide keren ingeleid. Dan heb je iets minder keus, ze houden dan alles goed in de gaten. Ze willen dan in ieder geval een half uur met 2 elastieken met electroden om je buik de hartslag van de baby registreren en jouw weeënactiviteit. Gaat dit naar wens, dan kunnen deze eraf en kan je dus ook zelf van bed af. Mijn 1e ging niet zo lekker met zijn hartslag, dus bleven de banden om mijn buik en werd ik gevraagd om op mijn andere zij te gaan liggen in de hoop dat het dan beter zou gaan. Ik had dus zelfs geen keuze HOE ik lag, maar het had een goede reden. Zodra je ontsluiting hebt, leggen ze 2 piepkleine draadjes aan, 1 in je baarmoeder en 1 op het hoofdje van de baby. Deze vervangen de banden om je buik en meten dus weer de hartslag en de weeen. Op het moment dat deze aangelegd zijn, kan je weer gaan en staan waar je wilt in die kamer (van die draadjes heb je geen last). Als je een centimeter of 8 ontsluiting hebt, wordt je naar de verloskamers gereden (welkome afleiding van de weeen EN je weet dat je er bijna vanaf bent!!!) waar je uiteindelijk mag bevallen. Bij de 2e ben ik daar meteen heengegaan omdat ik nogal snel beval en ze hadden het niet druk daar. Ook daar mocht ik gewoon rondlopen.
Bij beide bevallingen kreeg ik gewoon mijn kindje meteen op mijn buik en kon ik het ook meteen aanleggen. Gewoon meteen doen. Na een kwartiertje (?) ofzo pakten ze het om te wassen, na te kijken en aan te kleden. Daarna mag je het meteen weer terug hebben.
Ik zou me niet af laten schrikken door de verhalen die je hoort. Als je het gevoel hebt iets te riskeren bij een thuisbevalling, zit je in het ziekenhuis inderdaad op de beste plek, wil je nergens anders zijn. Ieder ziekenhuis heeft voorlichtingsavonden. Informeer daar eens naar en neem je lijstje met vragen mee. Bespreek ook met je verloskundige je angsten en wensen, want als jij vrijwillig in het ziekenhuis bevalt, is zij degene die de bevalling leidt.