WK-74 voetbalfinale. Waren jullie al geboren ?

De Britse scheidsrechter Jack Taylor wilde al fluiten voor de aftrap van de finale toen hij zag dat de cornervlaggen nog niet waren geplaatst. Toen dat eenmaal was gebeurd, trapte Nederland af. Zonder de bal te hebben aangeraakt liep West-Duitsland al na een minuut spelen tegen een achterstand aan. Vlak buiten het zestienmetergebied werd Johan Cruijff neergelegd door Uli Hoeness; de Nederlandse aanvoerder viel in het strafschopgebied, en de scheidsrechter wees een strafschop toe. Die werd genomen door Johan Neeskens. Deze wilde de bal aanvankelijk rechts van keeper Sepp Maier schieten, maar toen Maier gewaarschuwd werd door aanvoerder Franz Beckenbauer, knalde Neeskens de bal hard door het midden. Het krijt van de penaltystip stoof op; de stand was 0-1.

Nederland drong vervolgens niet meer aan, speelde tergend traag in de verwachting dat de Duitsers wel zouden komen. Maar ook Duitsland speelde aanvankelijk afwachtend, enigszins verstoord door de treiterige spelwijze van Nederland. Na ongeveer twintig minuten had Duitsland zich hervonden - de Mannschaft was wel vaker in belangrijke wedstrijden met een achterstand geconfronteerd, en kon daar goed mee omgaan. Bij een Duitse aanval drong aanvaller Bernd Hölzenbein het strafschopgebied binnen, waar hij met een fraaie duik over het uitgestrekte been van Wim Jansen viel. Taylor wees opnieuw naar de penaltystip. Jansen beweerde de Duitser niet geraakt te hebben; Hölzenbein zei het tegenovergestelde. Verdediger Paul Breitner schoot de strafschop verrassend vlug langs Jan Jongbloed, die op het verkeerde been stond. Na 25 minuten was de stand zo 1-1.

De West-Duitsers zetten door, verhoogden het tempo en creëerden diverse kansen. In de 43e minuut belandde de bal bij Gerd Müller, Bomber der Nation, die de bal met de rug naar het doel aannam. Hij draaide zich vlot om en schoot de bal in de verre hoek. 2-1 voor West-Duitsland.

Nadat Taylor had gefloten voor de rust, kreeg Johan Cruijff op weg naar de kleedkamer een gele kaart wegens zijn aanhoudende geklaag tegen de scheidsrechter.

In de tweede helft nam Nederland het initiatief. Het vloeiende combinatiespel en de overmacht waarmee Oranje eerder in het toernooi indruk had gemaakt, ontbraken echter. En geen van de circa vijf kansen werd verzilverd. Spelverdeler Cruijff speelde zijn slechtste wedstrijd. Ook West-Duitsland kreeg nog kansen. Een doelpunt van Müller werd ten onrechte afgekeurd wegens buitenspel. Hölzenbein viel in de slotfase in het strafschopgebied weer over een been van Jansen, en dit keer was een strafschop wel op zijn plaats geweest, maar werd niet gegeven. De wedstrijd eindigt dus 2-1, West-Duitsland is wereldkampioen.



Dit is als 45jarige mijn grootste jeugdtrauma. Meer mensen die het bewust hebben meegemaakt ?

Was je te jong of nog niet geboren ? Begrijpen jullie de impact of hebben jullie er van horen zeggen ?

We hadden destijds de beste doelman van de wereld. Jan van Beveren. Maar die kreeg ruzie met Cruijff. Ik en velen anderen van de oude garde denken dat we met van Beveren wereldkampioen waren geworden.

We hadden destijds de beste doelman van de wereld. Jan van Beveren. Maar die kreeg ruzie met Cruijff. Ik en velen anderen van de oude garde denken dat we met van Beveren wereldkampioen waren geworden.

Ik was 12. Net oud genoeg om het allemaal te beseffen

Ik was erbij in Hamburg

Nee hoor met de bus geweest. Ik stond op de tribune waar van Basten scoorde. Ik stond helemaal bovenaan en na het doelpunt rende ik over de hele lengte van de tribune en sprong een verbouwereerde Deen in de armen. Onvergetelijke dag.

Nou bedankt

Het heeft mijn gevoel van rechtvaardigheid al vroeg veranderd

quote:

Op dinsdag 30 september 2008 23:49 schreef Strani het volgende:
Nee ik liet toen nog zeven jaar op me wachten. Mijn grote huilmoment was op elf-jarige leeftijd toen Denemarken ons versloeg.

Was ook erg. We waren nog euforisch door de overwinning op de Duitsers. En wie stonden in de finale ?.....Juist de Duitsers.