Wat is hier in hemelsnaam mooi aan ?

quote:

Op maandag 15 oktober 2007 14:47 schreef Plaas het volgende:

[..]

Zeggen dat de ander het niet begrijpt en hem daarmee als inferieur wegzetten: nog iets dat de discussie doodslaat.

Ik constateer gewoon dat jij het spreekwoord niet ziet zoals mijns inziens bedoelt is.

Smaak = voorkeur

Volgens jouw theorie zou je dus kunnen stellen dat een persoon nadat hij zich kennis heeft meester gemaakt over gebruikte technieken en over de manier waarop bepaalde dingen tot stand komen plotsling een bepaald stuk mooier gaat vinden dan voorheen. Dat kan kloppen in vele opzichten alleen dan kan je niet stellen dat over smaak valt te twisten. Je kan hooguit stellen dat smaak door het vergroten van inzichten beinvloed kan worden en dus kan veranderen.

Ook stel jij dat het spreekwoord alleen slaat op eten en andere zaken behalve kunst. En zelfs bij eten zet je een kanttekening. Iedereeen heeft gewoon een andere belevingswereld en over die beleving kan je naar mijn mening simpelweg niet over twisten.

Je kan hooguit een uitwisseling van ideen hebben en dan je mening bijstellen. Maar dan hoef je een kunstwerk niet opeens mooi door te vinden. Je kan wel kwaliteit herkennen en zodanig waarderen.
Maar daardoor zal een persoon zijn smaak niet direct veranderen.

quote:

Op maandag 15 oktober 2007 15:08 schreef Buschetta het volgende:

Iedereeen heeft gewoon een andere belevingswereld en over die beleving kan je naar mijn mening simpelweg niet over twisten.

Smaak is dus volgens jou "beleving". Dan is iemands mening, zijn politieke voorkeur, zijn godsdienst en zelfs zijn gedachten over het weer smaak. Dan kunnen we nergens meer over twisten.

Ik wil een onderscheid maken tussen smaak en mening.

Smaak is dan meer lichamelijk, het is vergelijkbaar met iemands beleving van warm en koud. Die is dus individueel, maar niet door de ratio van het individu bepaald. Iemands mening is dat wel.
Als je iets erg vies vindt, dan doet het pijn het te eten. Als je iets erg vind stinken, dan doet dat zeer aan je neus. Smaak is dus een gevoelsbeleving. Er zijn wel verklaringen voor te vinden (zo vinden we vaak dingen vies die niet gezond voor ons zijn, en vinden we lekker wat we gewend zijn) maar die is het individu zich niet bewust. Iemands smaak is in deze definitie dus geen gevolg van iemands ontwikkeling.
Deze smaak verschilt wel per cultuur, maar toch niet enorm, en de verschillen zijn te verklaren uit gewenning. De meeste Nederlanders lusten wel anijs, omdat we dat van jongs af aan eten (drop, muisjes, taaitaai). Veel Belgen zijn er niet van jongs af aan mee vertrouwd en vinden anijs niet lekker. Anijs wel of niet lekker vinden ligt niet aan iemands kennis over het kruid. Alleen gewenning is van invloed op deze "smaak".

De tweede betekemis van smaak is eigenlijk figuurlijk en slaat op iemands mening over mooi of lelijk, goed of fout. Dit is dus eigenlijk een mening. Die is gebaseerd op iemands omtwikkeling en kennis. Deze smaak blijkt niet alleen cultureel enorm te verschillen, maar ook bij sociale klasse, opleidingsniveau, bevooroordeeldheid en intelligentie. Deze smaak is dus veel duidelijker door de geest en door de buitenwereld bepaald en kan ook veranderen naarmate iemands kennis toeneemt.
Iemand die bv. de politieke overtuiging heeft dat kunst het volk moet opvoeden, zal een kunstwerk dat dit duidelijk niet doet afkeuren. Een preutse pastoor zal zo Turks Fruit van Jan Wolkers een heel onaangenaam boek vinden. Iemand die hecht aan traditie en autoriteit volgens de principes van de Gouden Eeuw zou de Nachtwacht maar een chaotisch geval vinden.
Deze smaak ligt dus veel dichter bij onze beleving van goed en fout, de ethiek. Smaak is dan ineens gepolitiseerd. Deze smaak zou ik dan liever mening noemen, om verwarring met de eerste betekenis te voorkomen. Bij deze smaak is discussie net zo goed mogelijk als bij politiek.

Vind zo'n Mondriaan eigenlijk wel mooi. Schilderen tot eenvoud teruggedraaid, en daarom juist zo mooi.
Wat ik ook zo goed vind, is dat je hem per schilderij steeds expressionistischer ziet worden, zoals een aantal posts hierboven al stond. Hetzelfde kon je zien bij De Schreeuw, van Edvard Munch. Je ziet diverse schetsen en oefeningen, die uiteindelijk leiden tot het prachtige eindresultaat, waarin amper nog iets van de eerste schets is terug te vinden.