Gijsbert Kamer van de Volkskrant is erg kritisch:
quote:
Arcade Fire ineens band zonder magie
Recensie Door Gijsbert Kamer
AMSTERDAM - Was het vermoeidheid? Is de maandenlange tournee van Arcade Fire uiteindelijk toch te slopend gebleken? Het uitverkochte optreden in de Amsterdamse Heineken Music Hall kwam in elk geval zeer moeizaam op gang. En dat is wel het laatste waar op gerekend was, want de laatste twee keer dat de Canadese band in Nederland te zien was, op Lowlands 2005 en 2007, liet de groep een onuitwisbare indruk achter.
Waar de band deze zomer in een grote circustent een haarfijn afgesteld geluid wist neer te zetten, klonk het in de drie keer zo kleine hal het eerste half uur vooral brak.
Wat ook al niet hielp was de merkwaardige setopbouw. Daarin werden juist de liedjes die niet door Win Butler maar door zijn echtgenote Regine Chassagne gezongen werden, achter elkaar gespeeld: Haiti en In The Backseat, de enige twee niet briljante nummers van debuutplaat Funeral. Het leek alsof Butler zijn stem spaarde, en hoewel de tien muzikanten op het podium er, fraai uitgelicht, het beste van maakten, kwam het geluid niet echt van het podium af.
Climax
Toen Win Butler ergens halverwege New Orders Age of Consent inzette, keerde het tij gelukkig, en stoomde de band naar een zinderende climax, zoals alleen Arcade Fire dat kan. Een getergde Butler riep nog even zijn verbazing uit over het feit dat het publiek op de tribune niet uit de stoelen kwam, en zag waarschijnlijk in dat hij gewoon zelf beter zijn best moest doen.
En ja, daar kreeg het geluid er een tandje bij, raakte de band op drift en kregen (Antichrist Television Blues), Power Out en Rebellion (Lies) de uitvoering waar Arcade Fire zijn reputatie aan te danken heeft.
Exorcisme
De reputatie van een rockband voor wie muziek maken gelijk staat aan exorcisme. Wie de band op Lowlands of elders heeft meegemaakt weet dat niemand anders zo’n euforie en extase weet los te maken. Dat bijna religieuze gevoel van loutering was er dinsdag even, maar kwam te laat. Wake Up zinderde, en de kadans van Rebellion (Lies) was diep in het middenrif voelbaar.
Maar daar bleef het bij. Waar was Ocean Of Noise, het mooiste liedje van het jaar? En hoe kwam het dat nummers van Funeral veel beter uit de verf kwamen dan die van hun dit jaar verschenen Neon Bible? Juist in dit recente werk klonk Butler verbazingwekkend routineus. Het leek wel alsof er ineens niks meer op het spel stond, en een Arcade Fire die niks meer te winnen heeft is ineens een band zonder magie.
Arcade Fire, 13 november, Heineken Music Hall, Amsterdam.
http://www.volkskrant.nl/(...)ns_band_zonder_magieSander Kerkhof van Het Parool ziet het duidelijk anders...
quote:
Totale overgave in een hoogmis
SANDER KERKHOF
Na een afgelast concert in april gaf Arcade Fire dinsdag voor het eerst sinds twee jaar een eigen Nederlandse clubshow. De groep uit Montreal, Canada, bouwde met energieke optredens een ijzersterke livereputatie op, in de Heineken Music Hall werd die nog eens bevestigd.
Wie er deze zomer op Lowlands al bij was, kwam het allemaal bekend voor. Het concert bleek een uitgebreide versie van dat festivaloptreden, waarin het (anti)-religieuze thema van het dit jaar verschenen tweede album Neon bible visueel ook al flink was doorgezet. De tien groepsleden kwamen op in een kakofonie van religieuze praatjes, terwijl op vijf ronde videoschermen de bijbehorende filmprojecties van televisie-evangelisten te zien waren. Er stond een kerkorgel op het podium, de neonverlichte bijbel van de platenhoes was alom aanwezig en de kleur rood kwam overal terug: in de gordijnen, de verlichting en de jurk van zangeres Régine Chassagne.
Na een wat fletse start, wat vooral kwam door een slechte geluidsmix, lag de nadruk vooral op het tragere en meer donkere materiaal van Neon bible. Minder uitbundig zijn die nummers, maar live meestal niet minder intens. Opvallend was een ingetogen versie van New Orders Age of consent. Pas toen de stuwende uptempohits van debuutalbum Funeral aan bod kwamen sloeg de vlam ook in de zaal in de pan. 'Get the fuck out of your seats,' had de weinig spraakzame zanger Win Butler al een paar keer geroepen.
Arcade Fire is een bonte verzameling multi-instrumentalisten. Chassagne zong en speelde accordeon, hurdy-gurdy en drums. Naast twee violisten en een tweemans blazerssectie eisten ook Richard Parry en William Butler (onder andere op bas, keyboards, sirene en percussie) een hoofdrol op. Als ze even niet op een instrument speelden, dan renden ze over het podium en sloegen met een drumstok op alles wat los en vast zat.
Die totale overgave, in combinatie met de vurige voordracht van Win Butler, maakte van de groep in 2005 live een belevenis. En hoewel het kunstje inmiddels wel een beetje bekend is, blijft het razend knap wat Arcade Fire ook op een steeds groter toneel laat zien. Zingen met z'n tienen tegelijk in een muzikale hoogmis, met een zaal die als een vak vol voetbalsupporters hartstochtelijk de uithalen van toegift Wake up meebrult. Zo'n koor zou zelfs een paar meter verderop, in de Arena, niet misstaan.
Gezien: 13/11, Heineken Music Hall.
http://www.parool.nl/muziek/2007/artikelen/111407-fire.html