"De Chip" - Friend or Foe ?

quote:

Op woensdag 9 januari 2008 09:13 schreef RM-rf het volgende:

[..]

verder heb ik niks op met paranoia over traceerbaarheid, je kunt zonder veel moeite mijn adresgegevens via internet vinden, maar dat is ook geen enkele bedrieiging, zolang het niet in verwerkbare (of doorverkoopbare) persoonsgegevens databases staat

quote:

Chip voor de mens roept veel ethische vragen op (opinie)
In de berichtgeving over de grootschalige toepassing van minuscule chips in kleding, verpakkingen van voedingsmiddelen en andere artikelen is vooral de privacy kant belicht. Deze RFID-technologie maakt een steeds verder gaande inzage in het privéleven van mensen mogelijk. Bedrijven kunnen nagaan wie welke producten koopt en dat is ideaal voor het ontwikkelen van marketing strategieën (Trouw, 21 december). Echter, deze chips doorbreken ook ethische grenzen als ze worden ingebracht in mensen.

Tot nog niet zo lang geleden was het alleen aan de geneeskunde voorbehouden om ingrepen te doen in het lichaam van mensen. Operatietechnieken, het injecteren van medicijnen en andere invasieve technieken hebben ingang kunnen vinden in de medische praktijk door de noodsituatie waarin zieke mensen zich kunnen bevinden.

De komst van de plastische chirurgie heeft het beeld van medische ingrepen met het doel te genezen, aan het wankelen gebracht. Steeds vaker wordt medische technologie ingezet om mensen ’mooier’ te maken. De noodzakelijkheid van een handeling is niet meer leidend, het wordt een persoonlijke keuze.

Er is hier sprake van een verschuiving van ethische waarden ten aanzien van ingrepen in het menselijk lichaam. Niet alleen medisch noodzakelijke handelingen zijn toelaatbaar, ook persoonlijke ideeën om het lichaam te verbeteren.

De nieuwste techniek om zeer kleine chips in het lichaam te implanteren brengen weer nieuwe ethische verschuivingen met zich mee. Zo wil het ministerie van defensie in Amerika bij al haar soldaten een chip implanteren om de gezondheid te kunnen controleren. Maar ook zijn er ideeën om bijvoorbeeld oudere mensen te chippen, of alle pasgeborenen, om dezelfde redenen. Niet meer het persoonlijke welbevinden staat voorop, maar steeds meer het creëren van een samenleving waarin mensen gecontroleerd kunnen worden.

Een chip voor de mens doorbreekt nog een andere belangrijke grens. Medische en plastische chirurgische ingrepen worden door bepaalde beroepsgroepen uitgevoerd. Dit zal echter niet het geval zijn met het chippen van mensen: iedereen kan het doen! Juist de eenvoud van het inbrengen van een chip brengt allerlei gevaren met zich mee. Zal er door deze eenvoud niet sneller een verplichting komen een chip te laten zetten, bijvoorbeeld om aangenomen te worden voor een bepaalde baan? Of wordt het mogelijk pijnloos een chipje te implanteren zonder dat iemand het merkt?

Het is jammer dat discussies over nieuwe technologieën vaak pas op gang komen als de technologie al bijna geïmplementeerd is. Technologische ontwikkeling is geen neutraal proces, maar draagt allerlei politieke en maatschappelijke keuzen in zich. De Franse filosoof Latour pleit daarom voor een democratisering van technologie.

Technologie, zowel de ontwikkeling als de toepassing ervan, moeten onderdeel worden van het democratisch proces. Het is noodzakelijk structuren op te bouwen zoals onderzoeksprogramma’s, deskundigenpanels en publieksdebatten voordat de technologie op de markt is. Philips staat al in de startblokken om miljarden chips te maken, terwijl de mensen die er straks mee te maken krijgen er pas net over beginnen te praten.

http://www.trouw.nl/dever(...)che_vragen_op_opinie

quote:

Op vrijdag 11 januari 2008 22:48 schreef Lambiekje het volgende:

[..]

He nu zie ik een verband waarom lip/borst correcties worden uitgevoerd. Dat het gewoon wordt dat we zomaar ons lichaam openstellen voor prutsers. En dat daarmee het chippen een steeds kleinere stap wordt om te ondergaan.

quote:

Op woensdag 9 januari 2008 17:26 schreef RM-rf het volgende:
Waarom spreek in je in de een of andere 'raadsel-taaltje, Baaj.. wat bedoel je met 'la Bete' (het beest?) en iets over brussel (waarschijnlijk bedoel je iets met de EU) .
leg eens uit, en ik geef je graag antwoord, maar raadsel-taal ignoreer ik verder.


Laat juist brussel eerder hét voorbeeld zijn van hoe machteloos de moderne overheid aan het worden is.. zowel de Belgische Federale Overheid, alswel de EU zijn gewoon slappe en eigenlijk nietsbetekende overheden die geen enkele direkte macht hebben.
Hooguit zijn ze kennelijk een perfect 'symbool' waar burgers tegen kunnen ageren en zich afreageren (waarbij de daadwerkelijke machtigen natuurlijk blij zijn dat de woede zich niet richt tegen die organisaties die wél wat te zeggen hebben)

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 03:22 schreef BaajGuardian het volgende:

[..]

Nee ik noem het beestje bij de naam,. het "HEET" de la bête, en het STAAT in brussel.
Als je daar al nieteens wat over weet .....wat hebben mensen tegenwoordig beperkte kennis zeg jezus...

Het is de centrale database voor al onze informatie.

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 03:22 schreef BaajGuardian het volgende:

[..]

Nee ik noem het beestje bij de naam,. het "HEET" de la bête, en het STAAT in brussel.
Als je daar al nieteens wat over weet .....wat hebben mensen tegenwoordig beperkte kennis zeg jezus...

Het is de centrale database voor al onze informatie.

quote:

Cranks overestimate their own knowledge and ability, and underestimate that of acknowledged experts.

Cranks insist that their alleged discoveries are urgently important.

Cranks rarely if ever acknowledge any error, no matter how trivial.

Cranks love to talk about their own beliefs, often in inappropriate social situations, but they tend to be bad listeners, and often appear to be uninterested in anyone else's experience or opinions.

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 03:32 schreef Terecht het volgende:

[..]


[..]

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 03:29 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Dat bestaat niet. Ik heb informatie die er niet in staat.

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 02:11 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Precies. Je conditioneert mensen. Je geeft ze een leuk speeltje (dikke tieten) en voor je het weet willen ze niets anders dan een RFID implanteren. Dat is de enige reden dat met plastische chirurgie heft uitgevonden.

Die sprookjes over de eerste wereldoorlog geloofd toch niemand?

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 02:47 schreef Xith het volgende:
Ik vind het altijd echt vervelend als Lambiekje in je topic komt, 'wij' mogen dan een beetje paronia zijn... lambiekje gelooft echt alles

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 05:56 schreef BaajGuardian het volgende:

[..]

Gast ik heb het over alle info die van je ID kaart, je supermarktbonuskaart, je dossiers en raporten, je medische bestanden, al die zooi staat onder jouw naam in de la bête, in brussel. De grote zwarte centrale bak beter bekend als centrale data opslag.

quote:

Op zaterdag 12 januari 2008 09:41 schreef Lambiekje het volgende:

[..]

Wat ik dus echt vervelend vind zijn mensen zoals jy die de overheids/industrie durven te verrdedigen, waarvan men alleen de oppervlakkige schijnwaarheid van kent verworven middels propaganda kranten/media.

Waarom ben je hier als je toch alles voor waar aanneemt wat onze clown minister president verkondigd of wat media ons doet geloven, hoe het allemaal zit. !?

Ik geloof lang niet alles wat ik hier deponeer hier, vaak zijn proefballonnen om een discussie starten maar kennelijk wordt alles wat geplaatst wordt ook meteen 100% staan.

Het blijft raar dat het nu dat we chippen in het vooruitzichten hebben dat het opeens allerlei zogenaamde lichamaamsdelen moeten belazeren en bewerken. Het is echt wel in opkomst.

Ik ben van mening dat met behulp van andere industrieen het chippen normaal gaat gevonden worden. En ja ik weet het is allemaal toekomst praat. Maar USA/EU hebben dat toch echt min of meer in de pijplijn staan.

Ze verkopen als zijnde veilig. Altijd je kinderen vindbaar, altijd dit altijd dat. Maar er wordt geen woord gerept door overheid als een corrupte politie agent er mee werkt of als er een hacker rondloopt.

Gelukkig is er nu dus in Duitsland 2 hackers die OV-chip gecracked hebben. En hupsakee Rover wil het ding niet meer maar toch zijn er geluiden van uit overheid jaja we gaan toch door, omdat de Chipproducent zegt dat het wel meevalt. Nou als je iemand NIET moet geloven in dit soort zaken is het de producent zelf.

Wat nu als we dus ergens in 2012, 60% van de bevolking gechipt is. En een hacker heeft een tool waarmee en klant gegevens kan uitlezen en of modificaties aanrichten. Dat moet zeker iedereen naar het ziekenhuis voor een Chip v2.
Hacker gaat weer een uurtje knutselen. Als we 10 jaar verder zijn zitten geheel bedekt met japen van sneeen overal op het lichaam.

Maar kennelijk vinden jullie het geen gek idee van de overheid om iedereen en alles te chippen. Jullie zijn niet goed snik!

quote:

Britse gevangenen krijgen onderhuidse chip'
Uitgegeven: 13 januari 2008 08:02
Laatst gewijzigd: 13 januari 2008 08:03

LONDEN - De Britse regering overweegt duizenden gevangenen van een onderhuidse chip te laten voorzien om meer ruimte te creëren in de overvolle Britse gevangenissen. Dat meldde de Britse krant The Independent zondag.
Inertia Stock

Burgerrechtengroepen en reclasseringsambtenaren zijn uiterst negatief over dit 'vernederende' systeem.

Met de chip kunnen gedetineerden buiten de gevangenis via een GPS-systeem in de gaten worden gehouden. De chip, ter grootte van twee rijstkorrels, kan op een relatief simpele manier door een arts onder de huid worden aangebracht met behulp van een injectienaald.

Gevangenispopulatie

De gevangenispopulatie in Groot-Brittannië is de afgelopen tien jaar gegroeid van 60.000 naar 80.000 personen. De bouw van de benodigde nieuwe gevangenissen zal naar verwachting miljarden kosten. De ministers van Justitie en Binnenlandse Zaken zouden daarom wel wat voelen voor invoering van het veel goedkopere chipsysteem, aldus The Independent.

De stap ligt in de lijn van het hoofd van de Britse Vereniging van Agenten (Acpo). Hij sprak zich al eerder uit voor het implanteren van chips in veroordeelde pedofielen en kindermisbruikers om ze gemakkelijker op te sporen. Bijna 2000 gevangenen per jaar doen hun enkelbanden af, waardoor ze ontkomen aan controles.

Chips

De chips zijn wereldwijd al in gebruik om honden, katten, vee en luchtvaartbagage te volgen. Er zijn nog geen gevallen bekend van veroordeelden die buiten de gevangenis worden gevolgd met een dergelijk systeem.

De onderhuidse chips worden ook gebruikt om orde te houden binnenin gevangenissen. In de Verenigde Staten gebruikt de overheid ze om de bewegingen van bendeleden in cellencomplexen te volgen.

Veroordeelden zouden zelf de voorkeur geven aan een controlesysteem waar ze niet aan hoeven te denken, in plaats van de lompe band om hun enkel.
(c) ANP

quote:

Op zondag 13 januari 2008 11:01 schreef Wombcat het volgende:

[..]

Volgens mij is dit in strijd met diverse verdragen

quote:

Op zondag 13 januari 2008 10:54 schreef Ender_Wiggin het volgende:

[..]

staat op nu.nl

quote:

Met de chip kunnen gedetineerden buiten de gevangenis geïnjecteerde personen via een GPS-systeem in de gaten worden gehouden. De chip, ter grootte van twee rijstkorrels, kan op een relatief simpele manier door een arts onder de huid worden aangebracht met behulp van een injectienaald.

quote:

The RFID Hacking Underground
They can steal your smartcard, lift your passport, jack your car, even clone the chip in your arm. And you won't feel a thing. 5 tales from the RFID-hacking underground.
By Annalee Newitz

James Van Bokkelen is about to be robbed. A wealthy software entrepreneur, Van Bokkelen will be the latest victim of some punk with a laptop. But this won't be an email scam or bank account hack. A skinny 23-year-old named Jonathan Westhues plans to use a cheap, homemade USB device to swipe the office key out of Van Bokkelen's back pocket.

"I just need to bump into James and get my hand within a few inches of him," Westhues says. We're shivering in the early spring air outside the offices of Sandstorm, the Internet security company Van Bokkelen runs north of Boston. As Van Bokkelen approaches from the parking lot, Westhues brushes past him. A coil of copper wire flashes briefly in Westhues' palm, then disappears.

Van Bokkelen enters the building, and Westhues returns to me. "Let's see if I've got his keys," he says, meaning the signal from Van Bokkelen's smartcard badge. The card contains an RFID sensor chip, which emits a short burst of radio waves when activated by the reader next to Sandstorm's door. If the signal translates into an authorized ID number, the door unlocks.

The coil in Westhues' hand is the antenna for the wallet-sized device he calls a cloner, which is currently shoved up his sleeve. The cloner can elicit, record, and mimic signals from smartcard RFID chips. Westhues takes out the device and, using a USB cable, connects it to his laptop and downloads the data from Van Bokkelen's card for processing. Then, satisfied that he has retrieved the code, Westhues switches the cloner from Record mode to Emit. We head to the locked door.

"Want me to let you in?" Westhues asks. I nod.

He waves the cloner's antenna in front of a black box attached to the wall. The single red LED blinks green. The lock clicks. We walk in and find Van Bokkelen waiting.

"See? I just broke into your office!" Westhues says gleefully. "It's so simple." Van Bokkelen, who arranged the robbery "just to see how it works," stares at the antenna in Westhues' hand. He knows that Westhues could have performed his wireless pickpocket maneuver and then returned with the cloner after hours. Westhues could have walked off with tens of thousands of dollars' worth of computer equipment - and possibly source code worth even more. Van Bokkelen mutters, "I always thought this might be a lousy security system."

RFID chips are everywhere - companies and labs use them as access keys, Prius owners use them to start their cars, and retail giants like Wal-Mart have deployed them as inventory tracking devices. Drug manufacturers like Pfizer rely on chips to track pharmaceuticals. The tags are also about to get a lot more personal: Next-gen US passports and credit cards will contain RFIDs, and the medical industry is exploring the use of implantable chips to manage patients. According to the RFID market analysis firm IDTechEx, the push for digital inventory tracking and personal ID systems will expand the current annual market for RFIDs from $2.7 billion to as much as $26 billion by 2016.

RFID technology dates back to World War II, when the British put radio transponders in Allied aircraft to help early radar system crews detect good guys from bad guys. The first chips were developed in research labs in the 1960s, and by the next decade the US government was using tags to electronically authorize trucks coming into Los Alamos National Laboratory and other secure facilities. Commercialized chips became widely available in the '80s, and RFID tags were being used to track difficult-to-manage property like farm animals and railroad cars. But over the last few years, the market for RFIDs has exploded, driven by advances in computer databases and declining chip prices. Now dozens of companies, from Motorola to Philips to Texas Instruments, manufacture the chips.

The tags work by broadcasting a few bits of information to specialized electronic readers. Most commercial RFID chips are passive emitters, which means they have no onboard battery: They send a signal only when a reader powers them with a squirt of electrons. Once juiced, these chips broadcast their signal indiscriminately within a certain range, usually a few inches to a few feet. Active emitter chips with internal power can send signals hundreds of feet; these are used in the automatic toll-paying devices (with names like FasTrak and

E-ZPass) that sit on car dashboards, pinging tollgates as autos whiz through.

For protection, RFID signals can be encrypted. The chips that will go into US passports, for example, will likely be coded to make it difficult for unauthorized readers to retrieve their onboard information (which will include a person's name, age, nationality, and photo). But most commercial RFID tags don't include security, which is expensive: A typical passive RFID chip costs about a quarter, whereas one with encryption capabilities runs about $5. It's just not cost-effective for your average office building to invest in secure chips.

This leaves most RFIDs vulnerable to cloning or - if the chip has a writable memory area, as many do - data tampering. Chips that track product shipments or expensive equipment, for example, often contain pricing and item information. These writable areas can be locked, but often they aren't, because the companies using RFIDs don't know how the chips work or because the data fields need to be updated frequently. Either way, these chips are open to hacking.

"The world of RFID is like the Internet in its early stages," says Ari Juels, research manager at the high tech security firm RSA Labs. "Nobody thought about building security features into the Internet in advance, and now we're paying for it in viruses and other attacks. We're likely to see the same thing with RFIDs."

David Molnar is a soft-spoken computer science graduate student who studies commercial uses for RFIDs at UC Berkeley. I meet him in a quiet branch of the Oakland Public Library, which, like many modern libraries, tracks most of its inventory with RFID tags glued inside the covers of its books. These tags, made by Libramation, contain several writable memory "pages" that store the books' barcodes and loan status.

Brushing a thatch of dark hair out of his eyes, Molnar explains that about a year ago he discovered he could destroy the data on the books' passive-emitting RFID tags by wandering the aisles with an off-the-shelf RFID reader-writer and his laptop. "I would never actually do something like that, of course," Molnar reassures me in a furtive whisper, as a nonbookish security guard watches us.

Our RFID-enabled checkout is indeed quite convenient. As we leave the library, we stop at a desk equipped with a monitor and arrange our selections, one at a time, face up on a metal plate. The titles instantly appear onscreen. We borrow four books in less than a minute without bothering the librarian, who is busy helping some kids with their homework.

Molnar takes the books to his office, where he uses a commercially available reader about the size and heft of a box of Altoids to scan the data from their RFID tags. The reader feeds the data to his computer, which is running software that Molnar ordered from RFID-maker Tagsys. As he waves the reader over a book's spine, ID numbers pop up on his monitor.

"I can definitely overwrite these tags," Molnar says. He finds an empty page in the RFID's memory and types "AB." When he scans the book again, we see the barcode with the letters "AB" next to it. (Molnar hastily erases the "AB," saying that he despises library vandalism.) He fumes at the Oakland library's failure to lock the writable area. "I could erase the barcodes and then lock the tags. The library would have to replace them all."

Frank Mussche, Libramation's president, acknowledges that the library's tags were left unlocked. "That's the recommended implementation of our tags," he says. "It makes it easier for libraries to change the data."

For the Oakland Public Library, vulnerability is just one more problem in a buggy system. "This was mostly a pilot program, and it was implemented poorly," says administrative librarian Jerry Garzon. "We've decided to move ahead without Libramation and RFIDs."

But hundreds of libraries have deployed the tags. According to Mussche, Libramation has sold 5 million RFID tags in a "convenient" unlocked state.

While it may be hard to imagine why someone other than a determined vandal would take the trouble to change library tags, there are other instances where the small hassle could be worth big bucks. Take the Future Store. Located in Rheinberg, Germany, the Future Store is the world's preeminent test bed of RFID-based retail shopping. All the items in this high tech supermarket have RFID price tags, which allow the store and individual product manufacturers - Gillette, Kraft, Procter & Gamble - to gather instant feedback on what's being bought. Meanwhile, shoppers can check out with a single flash of a reader. In July 2004, Wired hailed the store as the "supermarket of the future." A few months later, German security expert Lukas Grunwald hacked the chips.

Grunwald cowrote a program called RFDump, which let him access and alter price chips using a PDA (with an RFID reader) and a PC card antenna. With the store's permission, he and his colleagues strolled the aisles, downloading information from hundreds of sensors. They then showed how easily they could upload one chip's data onto another. "I could download the price of a cheap wine into RFDump," Grunwald says, "then cut and paste it onto the tag of an expensive bottle." The price-switching stunt drew media attention, but the Future Store still didn't lock its price tags. "What we do in the Future Store is purely a test," says the Future Store spokesperson Albrecht von Truchsess. "We don't expect that retailers will use RFID like this at the product level for at least 10 or 15 years." By then, Truchsess thinks, security will be worked out.

Today, Grunwald continues to pull even more-elaborate pranks with chips from the Future Store. "I was at a hotel that used smartcards, so I copied one and put the data into my computer," Grunwald says. "Then I used RFDump to upload the room key card data to the price chip on a box of cream cheese from the Future Store. And I opened my hotel room with the cream cheese!"

Aside from pranks, vandalism, and thievery, Grunwald has recently discovered another use for RFID chips: espionage. He programmed RFDump with the ability to place cookies on RFID tags the same way Web sites put cookies on browsers to track returning customers. With this, a stalker could, say, place a cookie on his target's E-ZPass, then return to it a few days later to see which toll plazas the car had crossed (and when). Private citizens and the government could likewise place cookies on library books to monitor who's checking them out.

In 1997, ExxonMobil equipped thousands of service stations with SpeedPass, which lets customers wave a small RFID device attached to a key chain in front of a pump to pay for gas. Seven years later, three graduate students - Steve Bono, Matthew Green, and Adam Stubblefield - ripped off a station in Baltimore. Using a laptop and a simple RFID broadcasting device, they tricked the system into letting them fill up for free.

The theft was concocted by Avi Rubin's computer science lab at Johns Hopkins University. Rubin's lab is best known for having found massive, hackable flaws in the code running on Diebold's widely adopted electronic voting machines in 2004. Working with RSA Labs manager Juels, the group figured out how to crack the RFID chip in ExxonMobil's SpeedPass.

Hacking the tag, which is made by Texas Instruments, is not as simple as breaking into Van Bokkelen's Sandstorm offices with a cloner. The radio signals in these chips, dubbed DST tags, are protected by an encryption cipher that only the chip and the reader can decode. Unfortunately, says Juels, "Texas Instruments used an untested cipher." The Johns Hopkins lab found that the code could be broken with what security geeks call a "brute-force attack," in which a special computer known as a cracker is used to try thousands of password combinations per second until it hits on the right one. Using a home-brewed cracker that cost a few hundred dollars, Juels and the Johns Hopkins team successfully performed a brute-force attack on TI's cipher in only 30 minutes. Compare that to the hundreds of years experts estimate it would take for today's computers to break the publicly available encryption tool SHA-1, which is used to secure credit card transactions on the Internet.


ExxonMobil isn't the only company that uses the Texas Instruments tags. The chips are also commonly used in vehicle security systems. If the reader in the car doesn't detect the chip embedded in the rubbery end of the key handle, the engine won't turn over. But disable the chip and the car can be hot-wired like any other.

Bill Allen, director of strategic alliances at Texas Instruments RFID Systems, says he met with the Johns Hopkins team and he isn't worried. "This research was purely academic," Allen says. Nevertheless, he adds, the chips the Johns Hopkins lab tested have already been phased out and replaced with ones that use 128-bit keys, along with stronger public encryption tools, such as SHA-1 and Triple DES.

Juels is now looking into the security of the new US passports, the first of which were issued to diplomats this March. Frank Moss, deputy assistant secretary of state for passport services, claims they are virtually hack-proof. "We've added to the cover an anti-skimming device that prevents anyone from reading the chip unless the passport is open," he says. Data on the chip is encrypted and can't be unlocked without a key printed in machine-readable text on the passport itself.

But Juels still sees problems. While he hasn't been able to work with an actual passport yet, he has studied the government's proposals carefully. "We believe the new US passport is probably vulnerable to a brute-force attack," he says. "The encryption keys in them will depend on passport numbers and birth dates. Because these have a certain degree of structure and guessability, we estimate that the effective key length is at most 52 bits. A special key-cracking machine could probably break a passport key of this length in 10 minutes."

I'm lying facedown on an examination table at UCLA Medical Center, my right arm extended at 90 degrees. Allan Pantuck, a young surgeon wearing running shoes with his lab coat, is inspecting an anesthetized area on the back of my upper arm. He holds up something that looks like a toy gun with a fat silver needle instead of a barrel.

I've decided to personally test-drive what is undoubtedly the most controversial use of RFIDs today - an implantable tag. VeriChip, the only company making FDA-approved tags, boasts on its Web site that "this ‘always there' identification can't be lost, stolen, or duplicated." It sells the chips to hospitals as implantable medical ID tags and is starting to promote them as secure-access keys.

Pantuck pierces my skin with the gun, delivering a microchip and antenna combo the size of a grain of long rice. For the rest of my life, a small region on my right arm will emit binary signals that can be converted into a 16-digit number. When Pantuck scans my arm with the VeriChip reader - it looks sort of like the wand clerks use to read barcodes in checkout lines - I hear a quiet beep, and its tiny red LED display shows my ID number.

Three weeks later, I meet the smartcard-intercepting Westhues at a greasy spoon a few blocks from the MIT campus. He's sitting in the corner with a half-finished plate of onion rings, his long blond hair hanging in his face as he hunches over the cloner attached to his computer.

Because the VeriChip uses a frequency close to that of many smartcards, Westhues is pretty sure the cloner will work on my tag. Westhues waves his antenna over my arm and gets some weird readings. Then he presses it lightly against my skin, the way a digital-age pickpocket could in an elevator full of people. He stares at the green waveforms that appear on his computer screen. "Yes, that looks like we got a good reading," he says.

After a few seconds of fiddling, Westhues switches the cloner to Emit and aims its antenna at the reader. Beep! My ID number pops up on its screen. So much for implantable IDs being immune to theft. The whole process took 10 minutes. "If you extended the range of this cloner by boosting its power, you could strap it to your leg, and somebody passing the VeriChip reader over your arm would pick up the ID," Westhues says. "They'd never know they hadn't read it from your arm." Using a clone of my tag, as it were, Westhues could access anything the chip was linked to, such as my office door or my medical records.

John Proctor, VeriChip's director of communications, dismisses this problem. "VeriChip is an excellent security system, but it shouldn't be used as a stand-alone," he says. His recommendation: Have someone also check paper IDs.

But isn't the point of an implantable chip that authentication is automatic? "People should know what level of security they're getting when they inject something into their arm," he says with a half smile.

They should - but they don't. A few weeks after Westhues clones my chip, Cincinnati-based surveillance company CityWatcher announces a plan to implant employees with VeriChips. Sean Darks, the company's CEO, touts the chips as "just like a key card." Indeed.
_bron

quote:

Op zondag 13 januari 2008 10:54 schreef Ender_Wiggin het volgende:

[..]

staat op nu.nl

quote:

Op zondag 13 januari 2008 18:21 schreef Stupendous76 het volgende:
Op tweakers staat het ook met de frontpage-discussie.

quote:

Op zondag 13 januari 2008 10:54 schreef Ender_Wiggin het volgende:

[..]

staat op nu.nl