ikzelf ben wel voor de open relaties (meer polyamorisch though) maar mijn vriend trekt dit (nog) niet echt. ikzelf geloof niet dat liefde (of seks) iets exclusiefs voor een persoon is of dat liefde gevangen hoort of mag te worden in verschillende regels, dat zijn regels uit angst (om iemand kwijt te raken) en niet uit liefde. tuurlijk, TUURLIJK hou ik rekening met zijn wensen maar wij staan zoveel mogelijk allebei op de eerste plek. Ik heb behoeftes, hij heeft behoeftes, en ik ben ondertussen zo christelijk geonconditioneerd dat ik en het fabeltje van 1 partner niet meer geloof en het fabeltje dat als ik eenmaal doodga er een ander leven op mij wacht of een hemel waarin alles goed gaat dat ik NU het beste van mij leven ga maken. Zelfgereguleerd lijden, prima, maar alles tot op zekere hoogte.
we hebben het ook wel degelijk geprobeerd maar mijn partner werd dusdanig geplaagd door angsten dat ik het ook weer heb afgekapt. we hebben beiden wat op het spel gezet, maar het ging allemaal een beetje snel. prima, we houden van elkaar, hadden we geen rekening met _elkaars_ (zowel mijn gevoel als het zijne) wensen gehouden was het exit relatie geweest, en dat wilden we allebei niet. En zo gaan we weer verder, kijken hoe we vorm kunnen geven aan onze gevoelens, want we willen dat het voor ons allebei plezierig is, en niet alleen voor Een iemand, want dan krijg je strijd, zet je je relatie op het spel en heb je helemaal niets meer.. Dat terwijl je juist zoveel van iemand houdt, zeg je.
dus, het ligt aan de partners, maar ook aan de communicatieve vaardigheden, de vaardigheden in het verwoorden van gevoelens en rationaliseren, zelfreflectie, zelfcontrole, om zoiets echt goed te kunnen doen werken - tenzij je allebei al zelf die grondhouding hebt. Nuja goed, ik heb dat al sinds m'n kindertijd kwam ik achter, hij niet, dus het is geen makkelijke opgaaf.
Aan de andere kant komen we door dit soort dingen wel veel dichter bij elkaar, bij ons gevoel voor elkaar. Is mooi