Voor de 100ste keer begin ik aan een postje hier. Luuke is naar het kdv, Lena ligt heerlijk te tuttelen in de wipstoel...
Met de kinderen gaat het heel erg goed, het zorgen voor 2 valt me minder zwaar dan ik dacht. voor luuke is het soms moeilijk om te delen, maar ze is dolverliefd op haar zus, 'mijn schatje, lief moppie'.
met mij gaat het een stuk minder. Alles, echt alles is anders gelopen dan ik dacht. De wolk waar ik naar uitkeek al voor ik zwanger raakte, crashte midden in de eerste week. Mijn kind was ziek. Doodziek. Het ziekenhuis, vervroegd uit het kraambed, bezoek wat afgezegd moest worden, niets ging zoals ik hoopte. maar vooral die vreselijke angst, we waren zo bang haar kwijt te raken terwijl ze nog maar net bij ons was. Ze deed niks meer, niet huilen, niet wakker worden, niet drinken. Alleen koorts die steeds harder opliep. Het moment op de spoedeisende hulp, toen ik haar moest temperaturen, beschrijft alles. Lena lag op een enorm bed, Lief en ik stonden erbij en de temperatuur liep op terwijl wij alleen maar stop riepen. Artsen erbij, vreselijke onderzoeken en wij buiten in paniek.
Ik heb er zoveel moeite mee erop te vertrouwen dat ze echt beter is. dat dit eenmalig was, dat het een stoere dappere heldin is. Vandaar ook mijn weinige posts hier, ik kan nergens anders mee bezig zijn als met ons eigen kleine leed. En al ons bezoek bestoken met mijn verhaal, iets anders past nog niet in mijn hoofd. Ik heb wel het idee dat het steeds een beetje beter gaat, en ik geloof natuurlijk wel dat het helemaal goed gaat komen.
Geluk zit in een klein
WolkjeWil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?