Hyperventilatie (Chronisch en Acuut)

heeft iemand enig idee waar ik meer informatie over die in dit topic genoemde oefeningen kan vinden?
Ik herken (een aantal van) de symptomen die horen bij chronische hyperventilatie, maar heb een huisarts die "daarin niet geloofd" .
Als iemand een link heeft naar wat huis-tuin-en-keukenoefeningen kan ik in iedergeval even testen of dat verbetering brengt..

Ik moest op zo'n bal zitten en dan rug hol maken bij de inademing en bol bij uitademen.
Verder helpt het mij ook erg goed als ik plat op m'n buik ga liggen of handen laag op de rug zetten.
Volgens de fysio adem je naar het punt toe waar je druk voelt (dus waar je je handen hebt geplaatst)
Vooral niet gaan tellen en bewust proberen te ademen.

En in extreme gevallen is het lang leve de oxazepam

quote:

Op woensdag 2 januari 2008 15:34 schreef teamlead het volgende:
heeft iemand enig idee waar ik meer informatie over die in dit topic genoemde oefeningen kan vinden?
Ik herken (een aantal van) de symptomen die horen bij chronische hyperventilatie, maar heb een huisarts die "daarin niet geloofd" .
Als iemand een link heeft naar wat huis-tuin-en-keukenoefeningen kan ik in iedergeval even testen of dat verbetering brengt..

Dan moet je eens een second opinion halen. Of vraag hem om longtestjes. Ik heb er een jaar mee rondgelopen, omdat mijn huisarts ook dacht dat ik astma had. Alleen bij het duiken had ik er nooit last van (dat was voor de diagnose astma). De hyperventilatietest in het ziekenhuis was redelijk doorslaggevend: chronische hyperventilatie. En juist omdat ik op mijn ademhaling lette bij het duiken had ik er onder water nooit last van. Dus blij dat ik mijn duikspullen niet verkocht had

Ik ben ondertussen van huisarts gewisseld, die vorige aap had het bij mij afgedaan.
Ik heb Caesar/Mensendieck therapie gehad, zoals de rest hier. Ademhalingsoefeningen om tijdens zo'n "aanval" je ademhaling weer op orde te krijgen.

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 17:43 schreef Pheno het volgende:

[..]

Dan moet je eens een second opinion halen. Of vraag hem om longtestjes. Ik heb er een jaar mee rondgelopen, omdat mijn huisarts ook dacht dat ik astma had. Alleen bij het duiken had ik er nooit last van (dat was voor de diagnose astma). De hyperventilatietest in het ziekenhuis was redelijk doorslaggevend: chronische hyperventilatie. En juist omdat ik op mijn ademhaling lette bij het duiken had ik er onder water nooit last van. Dus blij dat ik mijn duikspullen niet verkocht had

Kun je zo'n hyperventilatietest gewoon laten doen?
Lijkt mij namelijk ook wel iets, omdat ik nu altijd maar aan moet nemen dat het aan mijn ademhaling ligt (want dat zegt de huisarts) maar ik zelf af-en-toe het idee heb dat ik helemaal niet raar of anders adem...

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 18:09 schreef Maartel het volgende:

[..]

Kun je zo'n hyperventilatietest gewoon laten doen?
Lijkt mij namelijk ook wel iets, omdat ik nu altijd maar aan moet nemen dat het aan mijn ademhaling ligt (want dat zegt de huisarts) maar ik zelf af-en-toe het idee heb dat ik helemaal niet raar of anders adem...

Toen ik er flink last van kreeg kreeg ik ook pijn aan de borst, zweet, onrustig gevoel etc. Na een week weet je dat je niet doodgaat, anders was het al gebeurt. Maar ik begon me wel af te vragen wat het was, dus hup naar de huisarts. Die dacht aan astma, door een verkleinde longinhoud. Na een hele tijd astma spul te hebben gepuft bleven de klachten, dus ik heb me toen met wat druk op de huisarts door laten sturen naar de longarts.

Daar kunnen ze bv je ook testen of je bloed de juiste percentages (of in de marges dus) heeft. Hypo kunnen ze ook testen. Het staat bij mij nog op #1 van rottestjes (als je er dus wel last van hebt).

Chronische hyperventilatie is wat anders dan de acute, waar je duidelijk verschil merkt tussen het ademhalen. Chronisch zorgt ervoor dat je percentages van wat er in je bloed hoort, zuurstof etc, ontregeld is. Dus ik ademde naar eigen mening ook normaal, maar had onbewust mijn ademhalingscentrum in mijn hersenen herprogrammeert om met minder zuurstof te werken. Vandaar dat het chronisch is. Als je dan eens wat sneller ademt (door stress, angst, whatever) dan gaat je ademhalingscentrum in je hersenen signalen uitzenden "ho, teveel zuurstof, paniek!", wat pijn aan borst etc verklaart. Waardoor je weer in angst raakt en zo in een cirkel komt.
Door oefeningen herprogrammeer je met wat mazzel je ademhalingscentrum weer, of leert je iig zo snel mogelijk je ademhalingscentrum op te laten houden met signalen te sturen die niet hoeven bij een aanval.

Overigens kunnen er veel meer dingen aan de hand zijn, maar dit is wat er bij mij was. Ik ben geen longarts, ik heb alleen heel wat longtesten mogen meemaken voordat ze er achter waren. Dus over de meeste testen kan ik je wel wat vertellen Als je er echt last van hebt, laat je doorsturen door je huisarts, het is niet dodelijk of zo, alleen rete irritant als je niet weet hoe je er mee om moet gaan. En het is op vrij makkelijke wijze een stuk aangenamer te maken.

Pfff, ik heb er de laatste dagen weer gigantisch veel last van..
Continu dat gevoel alsof de wereld om me heen 'heel ver weg is', wat ik zo beangstigend vind dat 'ontspannen' ook simpelweg niet meer lukt, want ik voel continu de angst dat dit gevoel nooit meer over gaat.. Ik bedacht een paar dagen terug nog hoe ik het inmiddels allemaal wel onder controle had, en het eigenlijk wel prima ging, maar nu m'n klachten weer terug zijn is mijn complete relativeringsvermogen foetsie.. Ik heb al een paar keer heel dicht bij het punt gestaan om op m'n werk weg te lopen omdat ik het zo niet trek, en er zijn ook erg veel momenten dat ik liever dood zou zijn dan nog zó een dag te moeten doormaken..

Het lukt me sinds vandaag wel weer héél af-en-toe om te ontspannen, maar m'n dwangmatige denken ("ik moet ontspannen, ik moet gewoon ademen, ik moet bijkomen want maandag moet ik weer functioneren") maakt dat ik steeds na een paar minuten weer net zo hard door-hyper..

Dat gevoel dat de wereld ver om je heen weg is komt voort uit je angsten, is een soort bescherming van je lichaam tegen constante angst werd mij verteld bij cognietieve therapie. Gevoel alsof je in een film zit lijkt het vaak vind ik. Is zeker erg beangstigend toch lukt het mij om dat gevoel na een uur gelukkig weg te krijgen tis idd 1 van de meest vage gevoelsens die ik ooit heb gehad...1 troost heel veel mensen hebben er last van.

na 3,5 jaar geklooi met fysio e.d. kwam ik weer bij de huisarts. Hij was nieuw in de praktijk

Hij nam me eindelijk serieus. Als eerste bloed geprikt, uitslag: schildklier niet goed. Daar heb ik toen medicatie voor gekregen.

Dit hielp niet afdoende, toen kreeg ik medicijnen: seroxat en Xanax. Geen wondermiddelen, maar sindsdien is het steeds beter gegaan. Nu heb ik er weinig last meer van gelukkig.

Veel sterkte! Het is echt een kutprobleem.

De Xanax helpt je wat rustiger te worden, en haalt de benauwdheid weg. Vooral voor noodgevallen.
Echter, het is een soort valium. en sommige dokters geven dat niet snel. Het heeft mij weer doen functioneren!

Ik slik een lage dosis, alleen als het te erg wordt. Ik ben ook niet meer gaan gebruiken in de 5 jaar dat ik het heb.

quote:

maar m'n dwangmatige denken ("ik moet ontspannen, ik moet gewoon ademen, ik moet bijkomen want maandag moet ik weer functioneren") maakt dat ik steeds na een paar minuten weer net zo hard door-hyper..

is heel herkenbaar.

quote:

Op zaterdag 1 maart 2008 21:07 schreef Bombshell het volgende:
Dat gevoel dat de wereld ver om je heen weg is komt voort uit je angsten, is een soort bescherming van je lichaam tegen constante angst werd mij verteld bij cognietieve therapie.

Maar voor mijn gevoel is die ervaring noujuist hetgene wat leidt tot constante angst...
(overigens houd ik t voor mezelf even bij het idee dat alles door hyperventilatie komt.. een tijd terug zei mijn haptonoom iets van "als je zelf geen rust neemt doet je hoofd het wel" en dat idee maakte me alleen maar van slag en angstig.. De verklaring dat alles door mijn ademhaling komt stelt me in zekere zin nog een beetje gerust..)

In het zg. "moeten" van jezelf of de (werk) omgeving leer ik mensen om het te zien als "spelen"met het ademen.

De 1e stap is om mensen te laten ervaren in de Cesar praktijk, om bewust te worden hoe is het nu ? als je zus of zo doet : is er niets veranderd ? is er wel iets veranderd en wát is er dan veranderd ?
Dit alles om iemand te leren ( zelf) te observeren van ademen en evt. veranderingen; en wat zij zelf ermee kunnen (spelen).
Gaandeweg is het de bedoeling dat mensen weer kunnen vertrouwen op het zelfregulerend vermogen om in lastige situaties de adem vrj te laten stromen.

Angsten maken oa. adrenaline vrij waardoor men op den duur uitgeput raakt en geen rust/ontspanning vindt.

_{this concludes the session for today...}

Ik heb precies hetzelfde als jij. Let op je uitademen en niet op je inademen.
Dus adem alle lucht die je in je longen hebt en er uit kan persen door uit te ademen uit met al je kracht, inademen gaat als je goed uitademt daarna vanzelf. Doe dit een paar keer om het uur bijvoorbeeld, helpt mij altijd goed.

Al iets van 5 maanden geen 'aanval' meer gehad. Zwaar relaxt.

Laatst zat ik wel in de bus en voelde er eentje aankomen. Ging toen maar met de eenzame bejaarde naast me praten om m'n aandacht af te leiden en toen was 't weg

Maar ja, waarschijnlijk is het gewoon weer wachten op een periode dat het weer kut is

Ik word een beetje de zeikerd van het topic, maar dat risico neem ik dan maar, want ik moet echt m'n ei ergens kwijt, en bij vrienden/psychiater lukt dat niet heel erg (veel onbegrip).

Zolang ik maar druk met iets bezig ben (bijvoorbeeld naar m'n computerscherm staren, of diep in gedachten zijn) gaat het wel oké, maar zodra ik weer om me heen kijk, om bewust te controleren hoe ik alles ervaar, schiet ik gelijk weer helemaal in de stress.. Geen idee of mijn ervaring écht zo anders is, of dat het probleem 'm zit in dat hele bewuste nadenken over hoe ik alles zie (wat een 'normaal mens' natuurlijk zelden doet).

Ik weet dat mijn huidige baan me veel goeds heeft gebracht:hiervoor had ik een WE-baan (om mezelf weer wat op de rit te krijgen) en daar ging ik bij elk duizeltje weken thuiszitten omdat ik dacht dat ik het niet meer aankon.. in m'n huidige baan kan dat gewoon niet, dus moet ik mezelf elke dag wel 10 schoppen geven om gewoon door te gaan.. Ergens gruwelijk inspannend dat het na een half jaar nog steeds schopwerk is (niks gaat vanzelf), maar het zorgt iig voor afleiding, en een klein beetje vertrouwen dat ik best kan functioneren zonder angstig op m'n kamertje te zitten..
Maar op dit moment denk ik echt weer "dit wordt een enkeltje ziektewet".. afleiding en bezig blijven is vast wel goed, maar zoals ik me nu voel zie ik mezelf morgen echt niet alleen in een winkel staan, of overmorgen weer leiding geven.. Want zo thuis zónder spanningen en drukte word ik momenteel al helemaal gek..
En het helpt volgens mij ook niet echt dat de lucht in het winkelcentrum zó droog en benauwd is dat ik altijd letterlijk een klap in m'n gezicht krijg als ik 's ochtends de deur opentrek..

Bah

Lijkt me gratis trippen, jullie zijn bevoorrecht

Even een kickje, want bij mij is het de laatste dagen weer zwaar kut!

Vrijdag zat iemand irritant te doen in de rij voor de kassa bij de supermarkt over een product dat 5 cent duurder was en ineens kreeg ik een aanval die behoorlijk heftig was. Zweten als een malle, tintelingen overal, smaak in m'n mond alsof ik aan een batterij lik (herkenbaar ) en uiteraard de hartkloppingen en het niet weten wat voor een positie aan te nemen.
Alsof die kerel een beetje de druppel was ofzo...

De zaterdag een beetje wezen klussen om en in het huis en daar kreeg ik ook steeds de voortekenen van een aanvalletje die ik dan wel weer kon controleren met dank aan de ademhalingsoefeningen van de fysio
De avond in de kroeg geweest (de vrijdag ook btw) en toen nergens last van, zoals altijd met alcohol op

Zondag een lamme dag met veel bankhangen waar ik ook steeds last had van hartkloppingen of overslaan van het hart. Iets van 3 keer uitgelopen tot lichte aanval.

En vandaag de hele dag een kutgevoel op de borst gehad waardoor ik de hele dag niet echt stil kon zitten. Op en neer wippen met de knie, heen en weer gedraai, hand heel lomp onder de oksel doen aan de kant van m'n hart

Tyfuszooi! Dik half jaar nauwelijks ergens last van gehad en nu is het weer poep

Oh en ik heb dan wel geen chronische hyperventiliatie maar meer meer acute, maar dit leek me het beste topic om te kicken aangezien de andere al járen stil stonden en ik hier al eerder gepost hebt.

Misschien een ideetje om hier van een 'centraal hyperverntilatietopic' te maken? Schijnen toch zo'n 800.000 mensen last van te hebben in Nederland...

he kut voor je skippy!
Ik had overigens gister in de tram voor het eerst sinds tijden weer een aanval Zou het het weer zijn of zo?

Ja hoi
Ik heb hier ook een hele tijd behoorlijke last van gehad, echt een paar keer bij de dokter geweest omdat ik geen idee had wat het was, zelfs doorgestuurd voor hartfilmpje enzo, maar daar was natuurlijk niks op te zien.
Uiteindelijk bleek t dus hyperventilatie te zijn

Nu heb ik eigenlijk al een jaar ofzo geen echt "aanval" meer gehad. Als ik het voel aankomen dan probeer ik me ergens anders op te concentreren zodat mijn ademhaling weer normaal word. Heb nl gemerkt dat t alleen maar erger word op t moment dat ik in paniek raak van het gevoel dat ik ga hyperventileren (duh )

maar irritant is t in elk geval wel

Ik heb nooit echte aanvallen, alleen soms in eens dat ik merk dat ik hoog adem, snel adem en het dan wat "benauwd" heb. Na een nachtje slapen of een paar wijntjes is het dan weer oke.
En daarbij het idee alsof je hele buik opgezet is.
Een echte aanval lijkt me heel angstig.

Ik plaats hier even een TVP. Mijn ervaringen deel ik één dezer dagen..

..cliffhanger!! Nee hoor. Gewoon even te lui om nu voluit te typen.

quote:

Op woensdag 16 april 2008 22:08 schreef Imperatore het volgende:
Ik plaats hier even een TVP. Mijn ervaringen deel ik één dezer dagen..

..cliffhanger!! Nee hoor. Gewoon even te lui om nu voluit te typen.

ik wacht af dan.

quote:

Op woensdag 16 april 2008 22:34 schreef Emel het volgende:

[..]

ik wacht af dan.

Zoals beloofd.

Ik heb nu chronische hyperventilatie sinds mijn 16e ofzo. Misschien eerder, ik weet het niet meer precies. Ik weet wel dat het voor het eerst was toen ik ergens in het noorden des lands op vakantie was met mijn ouders. Opeens had ik het heel benauwd en kon ik niet eten toen de rest dat wel ging doen. Ik ben toen maar op bed gaan liggen, naar het plafond staren. De meest vervelende scenario's schoten door mijn hoofd. Doodeng vond ik het.

Later kreeg ik er ook al last van op school. Tijdens proefwerken wanneer het doodstil was, maar ook gewoon in de les, kreeg ik het spontaan benauwd, begon te zweten en werd duizelig. Gelukkig heb ik mijn havo zonder al te veel problemen af kunnen ronden.

Nu 8 jaar later heb ik bepaalde dingen wat meer onder controle, maar het blijft nog altijd een gigantische belemmering in het dagelijkse leven. Ik heb mijn studie nog altijd niet af kunnen ronden omdat ik onregelmatig en slecht slaap (volgens mij heb ik ook last van ademstops ofwel apneu), bij het eten ondervind ik hinder van mijn ademtekort en overdag ben ik vaak lusteloos. Mijn geliefde voetbal heb ik ook moeten laten varen omdat ik het gewoon niet meer op kan brengen een hele wedstrijd intensief bezig te zijn. Terwijl ik vroeger de longen uit mijn lijf rende. Erg pijnlijk aangezien voetbal altijd een prima uitlaatklep en bovendien mijn favoriete bezigheid was.

Ik heb al vanalles gedaan. Ben jaren geleden naar de dokter geweest om te horen dat ik geen astma heb, vervolgens ben ik naar een logopediste gestuurd om ademhalingsoefeningen te doen. Dit hielp enigszins. Maar omdat ik er nooit helemaal vanaf kwam, ben ik ook nog naar een psycholoog geweest, omdat - zo stellen ze - hyperventilatie iets psychisch is. Toch twijfelde ik daaraan, ik bleef het gevoel houden dat het iets lichamelijks was.

Bij voetbal had ik erg vaak een bal hard tegen mijn neus gekregen, dus wellicht dat mijn neusbotje scheef was gegroeid (ademhalen door mijn neus gaat immers vaak ook lastig), maar de kno-arts vertelde me dat dit niet de oorzaak was. Hij stond weliswaar niet loodrecht, maar de afwijking was te gering om hyperventilatie te veroorzaken.

Wat mij nu nog rest is het bezoeken van een internist en het na laten kijken van mijn hart. Ik wil zeker weten dat het lichamelijk allemaal op orde is, dan weet ik dat maar en kan ik er wat mee doen. Waar ik echter niet bij kan, is het feit dat een mens jarenlang nergens last van kan hebben en hop, zo ineens heb je zoiets als hyperventilatie. Vreemd en frustrerend, zullen de meeste het met me eens zijn. Ik zou er alles wat ik bezit voor over hebben om weer normaal ademend, zonder belemmeringen door het leven te kunnen gaan. Maar dat gaat ooit gebeuren, het moet!

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 18:34 schreef Pheno het volgende:
Chronische hyperventilatie is wat anders dan de acute, waar je duidelijk verschil merkt tussen het ademhalen. Chronisch zorgt ervoor dat je percentages van wat er in je bloed hoort, zuurstof etc, ontregeld is. Dus ik ademde naar eigen mening ook normaal, maar had onbewust mijn ademhalingscentrum in mijn hersenen herprogrammeert om met minder zuurstof te werken. Vandaar dat het chronisch is. Als je dan eens wat sneller ademt (door stress, angst, whatever) dan gaat je ademhalingscentrum in je hersenen signalen uitzenden "ho, teveel zuurstof, paniek!", wat pijn aan borst etc verklaart. Waardoor je weer in angst raakt en zo in een cirkel komt.
Door oefeningen herprogrammeer je met wat mazzel je ademhalingscentrum weer, of leert je iig zo snel mogelijk je ademhalingscentrum op te laten houden met signalen te sturen die niet hoeven bij een aanval.

Ik heb zo'n beetje hetzelfde. Qua ademhalingsfrequentie merk je niets aan me, maar zo nu en dan krijg ik toch een paniekaanval, dan heeft het zich gewoon langzaam op zitten bouwen. Ik denk overigens zelf dat het komt doordat ik te diep uitadem, waardoor er weinig rest co2 overblijft. Heb er jarenlang mee rondgelopen voordat ik naar de dokter ben gestapt, aangezien ik het eigenlijk alleen had als ik een test deed ofzo, dat ik plotseling van het ene op het andere moment kotsmisselijk werd (en duizelig en koud zweet zoals hierboven al beschreven). Maar op een gegeven moment werd het steeds erger, ook als ik in een collegezaal zat of uberhaupt ergens waar ik niet zo makkelijk wegkon. Toen heb ik van de fysio wat ademhaling technieken gekregen om zo'n aanval te keren, en na wat oefening werkt dat nu vrij goed. Bij mij was het eigenlijk altijd dat juist de angst voor een aanval er eentje opriep. Nu ik weet dat ik er iets tegen kan doen is die stress een heel stuk minder.

Ik heb het soms nog wel eens tijdens een presentatie, of gewoon zomaar, maar het is heel goed beheersbaar.

tvp.

Herkenbaar en toevallig kom ik dit topic tegen nadat ik sinds gisteren gewoon echt zit te klooien met m'n ademhaling.

Niet belachelijk snel, maar net genoeg om je "vol" te voelen, gestressed, een klein beetje licht in t hoofd + hoofdplijn.

En dat nerveuze inderdaad, dat je amper stil kunt zitten.

Zo irritant, want ik weet gewoon dat verder alles al tig keer nagekeken is (hartfilmpje, schildklieren, bijnieren (adrenaline), en de hele mik mak. Toch voel ik mij vaag gewoon echt niet fijn.