R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hai CC, het idee om een nieuwe topic te openen komt eigenlijk van mij. In het topic genderdysforie komen allerhande onderwerpen voorbij waar in feite iedereen op kan reageren. Mits dat behoorlijk gebeurt maar daar weet jij alles van als mod.quote:Op woensdag 1 augustus 2007 21:19 schreef clumsy_clown het volgende:
Eh, uit de OP blijkt dat dit topic niet echt voor iedereen bedoeld is, maar meer voor de vaste kliek uit het genderdysdorfie-topic. Waarom dan een nieuw topic?
De discussie over hulpverlening aan transseksuelen en transgenders mondde uit in een heus debat waar men elkaar de oren waste met wetsartikelen en mogelijke werkwijzen van ambtenaren en politici. Ik heb daarop verzocht deze discussie als debat voort te zetten in een nieuw topic.
De openingspost is dan ook niet helemaal lekker gekozen omdat het inderdaad zo lijkt dat het een debat is tussen transseksuelen en transgenders onderling. Maar iedereen mag natuurlijk reageren op wat hier geschreven wordt, net als in het onderwerp genderdysforie.
Het topic genderdysforie wilde ik zelf eigenlijk wat algemener houden. Dat wil ik omdat genderdysforie iets is waar menig persoon zich flink voor schaamt. Mede dankzij het topic genderdysforie heb ik durven onderkennen dat ik een probleem heb en ben ik een psycholoog gaan opzoeken. Dat had ik daarvoor nooit gedurfd! Het topic vervult voor mij, en ik denk ook voor een hoop anderen, vooral de functie van 'uitlaatklep'. Het ventileren van gedachten en gevoelens die je eigenlijk (nog) niet met andere kunt bespreken.
Dít topic is er dus één die puur over de hulpverlening van transseksuelen en transgenders gaat. Het is dus eigenlijk een open debat waar iedereen zich in kan mengen en de ander kan proberen te overtuigen. Hielden we deze discussie in het andere topic dan zou de 'sociale functie' daarvan een beetje in het niet vallen. Mensen die, net als ik met dit soort gevoelens zitten en, op zoek zijn naar een plek waar ze er over kunnen praten kunnen mogelijk afgeschrikt worden door de felle discussies (naja, eerder debatten maar dat even terzijde) die er over het onderwerp van dít topic gaan. Ik had in ieder geval wel even twee keer nagedacht om mijn gevoelens en gedachten op te tikken in een topic waar men elkaar zo naar het leven lijtk te staan.
Hopelijk kun je dat begrijpen.
Dit dus zo ongeveerquote:Op donderdag 2 augustus 2007 03:34 schreef AnnaB het volgende:
Wat dat betreft dat gemopper waarom een nieuw onderwerp. Als je steun aan elkaar wil geven en commentaar op beleid door elkaar gaat laten lopen wordt het een rotzootje, is het dan zo erg als er 2 onderwerpen zijn ?????? En verdienen we als mensen met genderdysforie niet net zoveel respect als elk andere Nederlander ipv neergesabeld worden zoals hier op FOK nog weleens gebeurd als de grote massa gaat reageren, want dan reageren bijna alleen de mensen die een negatieve mening hebben is mijn ervaring tot nog toe !
Kom op zeg, reageer niet zo op je tenen getrapt wil je? De OP bestaat uit twee zinnen en gaat over 'we', dat selecte groepje dus.Ieder ander topic zou gesloten zijn om die reden.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 03:34 schreef AnnaB het volgende:
Wat dat betreft dat gemopper waarom een nieuw onderwerp. Als je steun aan elkaar wil geven en commentaar op beleid door elkaar gaat laten lopen wordt het een rotzootje, is het dan zo erg als er 2 onderwerpen zijn ?????? En verdienen we als mensen met genderdysforie niet net zoveel respect als elk andere Nederlander ipv neergesabeld worden zoals hier op FOK nog weleens gebeurd als de grote massa gaat reageren, want dan reageren bijna alleen de mensen die een negatieve mening hebben is mijn ervaring tot nog toe !
VOoralsnog staat dit topic op de wachtlijst om gemerged te worden met dat andere topic, tenzij jullie een fatsoenlijke OP fixen waaraan een buitenstaander ook kan zien waar dit over gaat.
(oh nee, dat is zaterdagmorgen pas....)
Hoe kan ik de openingspost veranderen dan? Want ik zou met alle liefde een inleidende OP tikken waarin wordt verzocht het debat over dit onderwerp aan te gaan.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 13:48 schreef clumsy_clown het volgende:
VOoralsnog staat dit topic op de wachtlijst om gemerged te worden met dat andere topic, tenzij jullie een fatsoenlijke OP fixen waaraan een buitenstaander ook kan zien waar dit over gaat.
Ik wil dit topic namelijk het liefst gescheiden houden van het ander topic... beweegredenen heb ik hierboven al voor je uit een gezet maar als je nog meer toelichting nodig hebt dan geef ik je die graag.
Hier kan je de tekst naar PMen. Wel even bij vermelden dat het voor dit topic is. Dan passen wij het voor je aan.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 14:05 schreef Eline2602 het volgende:
[..]
Hoe kan ik de openingspost veranderen dan? Want ik zou met alle liefde een inleidende OP tikken waarin wordt verzocht het debat over dit onderwerp aan te gaan.
Ik wil dit topic namelijk het liefst gescheiden houden van het ander topic... beweegredenen heb ik hierboven al voor je uit een gezet maar als je nog meer toelichting nodig hebt dan geef ik je die graag.
Bedankt, ik heb nu even geen tijd om die OP te tikken maar ik zal kijken of ik daar vanavond wel tijd voor vrij kan maken.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 14:13 schreef clumsy_clown het volgende:
Hier kan je de tekst naar PMen. Wel even bij vermelden dat het voor dit topic is. Dan passen wij het voor je aan.
Bvd, Eline
Ik ben niet op mijn tenen getrapt hoor, reageer momenteel wat feller oa door gebrek aan hormonen, ga zaterdagmiddag het ziekenhuis in voor een zware operatie maandag, vandaar. Ik zou ook de titel eigenlijk aangepast willen zien,bv Hulpverlening aan transseksuelen en transgenders : wie bepaald wat. zoeiets in ieder geval. Een titel die wat meer uitnodigd tot discussie. Ik zelf zal helaas na vrijdagavond/zaterdagochtend de discussie voor ongeveer 14 dagen niet kunnen volgen, maar ik zou graag willen dat mensne bv ook komen met ideeen hoe het anders zou kunnen, of waarpom je de ene groep wel en de andere groep niet moet behandelen (zoals nu). Of dat je ze helemaal niet moet helpen (hmmmm, die discussie hebben we al eerder gevoerd volgens mij....)quote:Op donderdag 2 augustus 2007 13:48 schreef clumsy_clown het volgende:
[..]
Kom op zeg, reageer niet zo op je tenen getrapt wil je? De OP bestaat uit twee zinnen en gaat over 'we', dat selecte groepje dus.Ieder ander topic zou gesloten zijn om die reden.
VOoralsnog staat dit topic op de wachtlijst om gemerged te worden met dat andere topic, tenzij jullie een fatsoenlijke OP fixen waaraan een buitenstaander ook kan zien waar dit over gaat.
Dat is de grootste misvatting die er is en die misvatting wordt nog steeds door met name Jos Megens (gendercoordinator van het genderteam) met liefde de wereld in geslingerd...quote:Je bent je hele leven al zo, dan kunnen die paar jaar er ook nog wel bij.
Weet je, het werkelijke verhaal is net iets anders. Even mijzelf als voorbeeld nemen. Ik heb 34 jaar als man geleefd. Oftewel: 34 jaar als man overleefd. Ik heb mijn vrouw-gevoelens zo sterk weggestopt dat als iemand me in die 34 jaar verteld zou hebben dat ik (deels) vrouwelijke gevoelens had dat ik die persoon hartelijk uitgelachen had. Ik vrouwgevoelens? Zout op! Aan de andere kant voelde ik me per jaar ongelukkiger - en ik kon niet verklaren waarom. En ik voelde steken in mijn buik bij het zien van elke vrouw tussen de 3 maanden en de 93 jaar.
Na 34 jaar kwamen die vrouw-gevoelens toch, langzaam maar zeker, boven. Ik ben dat uit gaan zoeken. Heb heel veel gelezen. Ben bang geweest om in vrouwenkleren de straat op te gaan, maar heb die angst overleefd. Op een gegeven moment vond ik dat mijn baard niet meer bij mij paste. Een tijdlang over gedubd wat ik daar mee moest - maar op een gegeven moment de enig mogelijke conclusie getrokken: die baard moest weg. Ik heb een tijdlang gedacht dat de beste oplossing voor mij zou zijn om overdag op het werk als man te leven en 's avonds en in het weekeind als vrouw. Toen ik zover was lukte dit toch niet... Heb een tijdlang gedacht dat make-up niet bij mij paste, maar heb toch de angst overwonnen om daar hulp bij te gaan zoeken. En het bleek uiteindelijk toch wel bij mij te passen!
Op een gegeven moment kwam ik voor mezelf op soortgelijke manier tot de conclusie dat leven zonder hormonen niet meer ging. Op dat moment nam ik contact op met de VU. De VU doet sindsdien stoicijns alsof het de beste behandeling is om mij vervolgens 7 maanden (wachttijd op de psycholoog) + 9-10 maanden (veroorzaakt door minimaal 4 weken tussen 2 gesprekken met de psycholoog) aan het lijntje te houden. Dat doet pijn! Want in die tijd is mijn psyche er al lang van overtuigd dat geen-hormonen geen optie meer zijn (de VU doet op dat moment nog steeds de aanname dat ik tegen mezelf beschermd moet worden, dat ik nog twijfel, dat ik net-begonnen-ben-met-nadenken en dat gesprekken met psychologen dus een hoge impact hebben op mijn psychische proces - wat bij sommige mensen het geval zal zijn maar niet bij mij, die voorafgaand aan de aanmelding bij de VU al meer dan 40 psychische gesprekken met mijn coach gehad heb). De VU zit mij door het negeren van het feit dat ik die meer dan 40 psychologische gesprekken gehad heb voordat ik me bij de VU aanmeldde 17 maanden voor Jan Doedel in de weg.
Nog even over dat overleven: op bepaalde gebieden doe ik dat nu nog steeds - en ik realiseer me dat steeds meer. Ik merk dat dat overleven langzaam maar zeker leven wordt sinds ik als vrouw leef, maar voel nog steeds zware jaloezie (lees: steken in mijn buik, tegenwoordig zo'n 30-50 per dag) als ik vrouwen zie. Dat is minder veel dan toen ik nog als man leefde. Maar toen ik laatst in Amsterdam rondliep voelde ik in 1 middag tijd zo'n 150-200 steken in mijn buik. Om te voorkomen dat ik helemaal gek wordt zorg ik ervoor dat ik minstens 1 dag per week vrijhoudt in de planning om zo 1 dag per week te hebben dat ik niet de straat op hoef. En nee, dat heeft niets met angst voor de omgeving te maken: daar ben ik echt al lang over heen... Dit is niet leefbaar meer, het is tijd om mij ook het lichaam te geven wat het beste bij mijn psyche past!
Ik leef (ondanks het niet gebruiken van hormonen) al sinds 28 augustus vorig jaar als vrouw. In die zin is wat je noemt voor mij ook een onzinargument: het is niet de VU die bepaalt of, en zo ja op welk moment, ik wel-of-niet als vrouw mag leven. Dat bepaal ik zelf.quote:Ik denk dat dat lange traject ook helpt om de verandering voor jezelf en je omgeving makkelijker te maken.
Om het "voor mijzelf makkelijker te maken" is ook geen enkele manier onderdeel van mijn hulpvraag!
Mijn hulpvraag is: onder medische begeleiding hormonen mogen gebruiken. En daar houdt mijn hulpvraag op. Alle overige toeters en bellen (waaronder het uitgangspunt dat je hier ook beschrijft, namelijk dat ZIJ de regie voeren over MIJN veranderingsproces) is dus geen onderdeel van de hulpvraag.
Er is een wachtlijst, maar er zijn meer psychologen in Nederland die ook diagnose kunnen en mogen stellen en die hebben een minder lange wachtlijst, waarbij sommige van die psychologen ook niet doen aan "verplicht 4 weken tussen 2 gesprekken met de psycholoog". De VU heeft mij vertelt dat het zinloos is om van andere psychologen buiten de VU te maken omdat ze, als ik daarna via hun de hormonen zou willen krijgen, alsnog het hele traject met de VU-psycholoog door moet akkeren, waardoor dit meer tijd kost als direkt van de psychologen van de VU gebruik te maken...quote:ik weet overigens niet waarom het zo lang duurt. Komt dat allemaal door die gesprekken of is er gewoon een wachtlijst (die dus langer wordt als je geen verwijsbriefje meer nodig zou hebben)?
Groetjes,
Frederique
Het "meebeslissen keur ik in alle gevallen af. Alleen jij kunt voelen of je wel-of-niet genderdysfoor bent. Een psycholoog kan dat NOOIT.quote:Op woensdag 1 augustus 2007 21:22 schreef AnnaB het volgende:
Maar is het niet goed dat bij ingrijpende zaken die je leven veranderen er iemand meebeslist of jouw gevoel van vrouw zijn (of man zijn) onverdringbaar is.
Het meehelpen keur ik alleen goed als je zelf om die hulp vraagt. In mijn geval vraag ik daar niet om omdat ik al door een ander buiten de VU psychisch begeleid wordt. Mijn uitgangspunt is dat psychische hulp buiten de VU om beter is dan psychische hulp vanuit de VU, juist vanwege die verschillende petten die VU-behandelaars op hebben en juist vanwege de angst vanuit de VU voor de VU-omgeving (a Campo, politiek, zorgverzekeraars, etc).
Groetjes,
Frederique
Ah, jij wil dus veranderingen maken omdat dat JOU beter uitkomt.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Hoi Anna,
Ik ben jaloers op zo'n korte wachttijd...
Overigens zijn mijn afspraken een halve maand voor het uitbreken van de brand gemaakt. Het zal nu dus eerder erger dan minder erg zijn dan 17 maanden...
Groetjes,
Frederique
Ik ben jaloers op zo'n korte wachttijd...
Overigens zijn mijn afspraken een halve maand voor het uitbreken van de brand gemaakt. Het zal nu dus eerder erger dan minder erg zijn dan 17 maanden...
Groetjes,
Frederique
Uiteraard...quote:Op donderdag 2 augustus 2007 18:34 schreef wonderer het volgende:
Ah, jij wil dus veranderingen maken omdat dat JOU beter uitkomt.
Ik denk ook dat het een erg slecht uitgangspunt zou zijn als je gaat veranderen omdat het EEN GENDERTEAM, of JE OMGEVING goed uitkomt...
Groetjes,
Frederique
Ik denk dat het het beste is als het iedereen beter uitkomt. En soms vallen daarbij mensen buiten de boot, en dat is erg treurig, maar ik denk dat er met bovenstaande argumenten meer mensen gebaat zijn dan ze tegengewerkt worden. Ik kan het mis hebben, maar zolang jij alleen met argumenten uit je eigen situatie komt, ben ik niet overtuigd dat het beter zou zijn voor veel mensen.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 18:36 schreef frederique_met_underscore het volgende:
[..]
Uiteraard...
Ik denk ook dat het een erg slecht uitgangspunt zou zijn als je gaat veranderen omdat het EEN GENDERTEAM, of JE OMGEVING goed uitkomt...
Groetjes,
Frederique
Natuurlijk is wachten kut, zeker als je eindelijk de knoop hebt doorgehakt, maar het is geen ramp, toch? Uiteindelijk komt het ervan en hoef je niet nog eens twintig jaar te wachten. Die steken van jou... ik zou persoonlijk DAAR hulp voor zoeken, om je jaloezie tijdelijk in toom te houden (ik weet het, dat is symptoombestrijding, maar mensen nemen ook pijnstillers om de tijd tot de operatie te overbruggen).
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Mijn excuses naar de moderatoren als de openingspost niet duidelijk is. Ik ben ook niet tegen meedenken/meeschrijven door anderen buiten de doelgroep. Zoals Eline aangeeft is mij verzocht om een bepaalde discussie in een andere thread voort te zetten. Dat heb ik dus ook gedaan. Wie een betere tekst voor de openingspost weet mag die ook per persoonlijk bericht naar mij sturen - ik ben niet te beroerd om die (al-dan-niet met bronvermelding - wat jij wilt!) aan te passen... En als de moderator hem aanpast dan vind ik dat uiteraard ook goed.
Groetjes,
Frederique
Groetjes,
Frederique
Natuurlijk is dat een ramp!quote:Op donderdag 2 augustus 2007 18:39 schreef wonderer het volgende:
Natuurlijk is wachten kut, zeker als je eindelijk de knoop hebt doorgehakt, maar het is geen ramp, toch?
Als jij moet wachten omdat een ander als argument heeft "dat jij dan nog eens rustig over de problematiek na kunt denken" - terwijl je op dat moment al 4 jaar dag-en-nacht over die problematiek hebt nagedacht (!) en men weigert in te gaan op je argument dat je ook samen met een ander die hele psychische kant al gehad hebt - tja, dan heeft een ander geen enkel oog voor wat ik als individuele patient nodig heb...
Je argument is net zo slecht als dat men iedere persoon met een gebroken been een half jaar in het gips zou laten rondlopen onder het motto "een 8-voudige breuk duurt een half jaar om te genezen - en om te voorkomen dat jij sneller uit het gips gaat dan een ander doen we er bij jou, met een enkelvoudige beenbreuk, ook een half jaar over voordat je van je gips verlost wordt!"
Als men "wachten op een behandeling" een middel noemt moet het ook in mijn situatie een middel zijn, geen doel op zich.
En als jaloezie de oorzaak van de steken in mijn lichaam zijn dan is het niet meer dan logisch om dat probleem bij de bron aan te pakken door mijn lichaam dichter bij mijn gevoel/zelfbeeld te brengen. Alle andere oplossingen ontkennen het eigenlijke probleem. Je neemt ook geen asperines waar je eigenlijk een pleister zou moeten gebruiken.
Groetjes,
Frederique
Ik kan me amper voorstellen dat alle gevallen via een boekje worden behandeld in plaats van naar aanleiding van wat de patient zelf aangeeft, maar als dat inderdaad zo is, moet daar wel iets aan gebeuren, mits mogelijk.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 18:46 schreef frederique_met_underscore het volgende:
[..]
Natuurlijk is dat een ramp!
Als jij moet wachten omdat een ander als argument heeft "dat jij dan nog eens rustig over de problematiek na kunt denken" - terwijl je op dat moment al 4 jaar dag-en-nacht over die problematiek hebt nagedacht (!) en men weigert in te gaan op je argument dat je ook samen met een ander die hele psychische kant al gehad hebt - tja, dan heeft een ander geen enkel oog voor wat ik als individuele patient nodig heb...
Je argument is net zo slecht als dat men iedere persoon met een gebroken been een half jaar in het gips zou laten rondlopen onder het motto "een 8-voudige breuk duurt een half jaar om te genezen - en om te voorkomen dat jij sneller uit het gips gaat dan een ander doen we er bij jou, met een enkelvoudige beenbreuk, ook een half jaar over voordat je van je gips verlost wordt!"
Als men "wachten op een behandeling" een middel noemt moet het ook in mijn situatie een middel zijn, geen doel op zich.
En als jaloezie de oorzaak van de steken in mijn lichaam zijn dan is het niet meer dan logisch om dat probleem bij de bron aan te pakken door mijn lichaam dichter bij mijn gevoel/zelfbeeld te brengen. Alle andere oplossingen ontkennen het eigenlijke probleem. Je neemt ook geen asperines waar je eigenlijk een pleister zou moeten gebruiken.
Groetjes,
Frederique
En blijkbaar snap je niet helemaal wat "symptoombestrijding" is en dat ik begrijp dat alleen de jaloezie behandelen niet het punt is, maar je vergelijking slaat nergens op. Als je een pleister nodig hebt, daar op moet wachten, en een aspirine verlichting geeft, ga je dan een aspirine nemen of ga je lopen krijsen dat je NU die pleister moet want het doet zo'n pijn?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Even voor alle duidelijkheid: dat ik voor 2004 geen vrouw-gevoelens "had" kwam vooral omdat ik die wegdrukte met mijn verstand. Sinds ik meer ruimte neem om mijn gevoelens en emoties ook werkelijk te voelen is mijn vrouw-gevoel bovengekomen en sindsdien ben ik stukken gelukkiger dan ik ooit als 100% man geweest ben.
Wat jij nu eigenlijk voorstelt is: het onderdrukken van mijn gevoelens en emoties. Dat wil ik niet omdat het weglopen voor mijn gevoelens en emoties voor het voortbestaan van mijn probleem gezorgd heeft - en nee, ik wil dat echt nooit meer. De oplossing zit erin om het eigenlijke probleem, verschil zelfbeeld/gevoel versus lichaam, aan te pakken. Zo snel mogelijk.
En ja, sinds a Campo kritiek op de VU had is men ongelofelijk rechtlijnig in het hanteren van het protocol...
Groetjes,
Frederique
Wat jij nu eigenlijk voorstelt is: het onderdrukken van mijn gevoelens en emoties. Dat wil ik niet omdat het weglopen voor mijn gevoelens en emoties voor het voortbestaan van mijn probleem gezorgd heeft - en nee, ik wil dat echt nooit meer. De oplossing zit erin om het eigenlijke probleem, verschil zelfbeeld/gevoel versus lichaam, aan te pakken. Zo snel mogelijk.
En ja, sinds a Campo kritiek op de VU had is men ongelofelijk rechtlijnig in het hanteren van het protocol...
Groetjes,
Frederique
Frederique, ik snap jouw frustaties heel goed, maar door oa een tekort aan psychologen (of financien om ze te betalen) kan het genderteam niet anders. Ik weet van Luc Gijs dat per 1-1-2007 de regels helemaal verandert zijn, maar ik weet niet hoe ze nu zijn. Toen ik indertijd Jos belde een week na het betreffende symposium zei hij tegen mij nog voordat ik kon vragen hoe het met de wachtlijst was, het wordt tijdt dat jij afspraken krijgt. En ik kreeg meteen 3 afspraken met 1 maand ertussen. Ik vind ook dat tussen de afspraken in de fase van 'erkenning' van het genderteam van je genderidentiteit de gesprekken frequent moeten zijn, hooguit 6 weken ertussen, liefst 4, en de gesprekken moeten zinvol zijn. Op het moment dat ze dat niet meer zijn moet je besproken worden. Ik vind toch dat ze het dan 10 jaar geleden beter doen dan nu. Als ik jouw verhaal zo lees duurt het inderdaad allemaal veel te lang.
Dat het VU het feit dat jij al zoveel gesprekken hebt bij ander naast zich neerlegt, daar zal niet makkelijk iets aan veranderen. Er is een protocol, en dat moeten ze volgen van het ministerie, en daar worden ze op gecontroleerd ook.
Maar heb je eigenlijk niet te laat contact gezocht met het genderteam door je gesprekken elders ? Hadden hun jou er niet op moeten wijzen dat je op een gegeven moment alvast contact moest leggen met het VU, oa vanwege wachttijden, en beoordelingsfase die erg lang kan duren.
Dat zijn mijn 2 stuivers. Voor de rest, veranderingen gebeuren niet zomaar, dat heeft tijd nodig. Ik snap je haast, voel ook met je mee. Maar komop meid, je bent er in ieder geval mee bezig. Dat het zo lang duurt allemaal is een zeer zware teleurstelling voor je, en die zul je niet makkelijk verwerken.
Ik wilde dat ik iets voor je kon doen, maar dat kan ik niet anders dan door je steun te geven in deze voor jopu zeer moeilijke tijd. Wachten is erg moeilijk, ik weet het uit eigen ervaring. Ik ga zaterdag naar het OLBG voor opname ivm correctie een maandag, die operatie is al 2x uitgesteld door ziekte van dr. Karim, was oorspronkelijk half februari. Nu zijn dr. Karim en dr. Hage erbij, dus uitstel bijna onmogelijk....
Dat het VU het feit dat jij al zoveel gesprekken hebt bij ander naast zich neerlegt, daar zal niet makkelijk iets aan veranderen. Er is een protocol, en dat moeten ze volgen van het ministerie, en daar worden ze op gecontroleerd ook.
Maar heb je eigenlijk niet te laat contact gezocht met het genderteam door je gesprekken elders ? Hadden hun jou er niet op moeten wijzen dat je op een gegeven moment alvast contact moest leggen met het VU, oa vanwege wachttijden, en beoordelingsfase die erg lang kan duren.
Dat zijn mijn 2 stuivers. Voor de rest, veranderingen gebeuren niet zomaar, dat heeft tijd nodig. Ik snap je haast, voel ook met je mee. Maar komop meid, je bent er in ieder geval mee bezig. Dat het zo lang duurt allemaal is een zeer zware teleurstelling voor je, en die zul je niet makkelijk verwerken.
Ik wilde dat ik iets voor je kon doen, maar dat kan ik niet anders dan door je steun te geven in deze voor jopu zeer moeilijke tijd. Wachten is erg moeilijk, ik weet het uit eigen ervaring. Ik ga zaterdag naar het OLBG voor opname ivm correctie een maandag, die operatie is al 2x uitgesteld door ziekte van dr. Karim, was oorspronkelijk half februari. Nu zijn dr. Karim en dr. Hage erbij, dus uitstel bijna onmogelijk....
Nee, wat ik voorstel is hulp bij die jaloeziegevoelens, zodat je daar niet meer zo'n last van hebt, en waardoor de wachttijd wat verzacht wordt en je je dus niet zo gefrustreerd meer voelt.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 19:03 schreef frederique_met_underscore het volgende:
Even voor alle duidelijkheid: dat ik voor 2004 geen vrouw-gevoelens "had" kwam vooral omdat ik die wegdrukte met mijn verstand. Sinds ik meer ruimte neem om mijn gevoelens en emoties ook werkelijk te voelen is mijn vrouw-gevoel bovengekomen en sindsdien ben ik stukken gelukkiger dan ik ooit als 100% man geweest ben.
Wat jij nu eigenlijk voorstelt is: het onderdrukken van mijn gevoelens en emoties. Dat wil ik niet omdat het weglopen voor mijn gevoelens en emoties voor het voortbestaan van mijn probleem gezorgd heeft - en nee, ik wil dat echt nooit meer. De oplossing zit erin om het eigenlijke probleem, verschil zelfbeeld/gevoel versus lichaam, aan te pakken. Zo snel mogelijk.
En ja, sinds a Campo kritiek op de VU had is men ongelofelijk rechtlijnig in het hanteren van het protocol...
Groetjes,
Frederique
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Hoi Anna,
Hoe het precies bij de VU zit weet je als patient vaak niet - hun informatievoorziening is daar te ondoorzichtig voor.
Ik heb zelf het moment bepaald dat ik naar de VU toe ging. Ik heb me bewust niet eerder aangemeld omdat ik me daar te kwaad voor voelde (was er van overtuigd dat ze me af zouden wijzen vanwege transgender zijn) en heb pas contact gezocht toen ik die woede (grotendeels) kwijt was. Die woede voel ik nu af-en-toe nog steeds, maar niet meer in die (redeloze) mate waarin ik die voor oktober vorig jaar voelde.
De andere reden was dat ik alle beslissingen die je maar zonder de VU kon nemen (logopedie, 24/7 in de gewenste rol leven) genomen wou hebben voordat ik me bij de VU aan zou melden. Ik hoorde van meer mensen dat het bij de VU lang zou duren, maar ging er vanuit dat dit na de start van de hormonen was. Ik was dus negatief verrast toen ik bij de intake hoorde dat het een jaar zou duren voordat ik de endocrinoloog opnieuw zou zien en ik ben bijna ontploft toen dat in plaats van een jaar 17 maanden zou worden... Het blijft voor mij erg moeilijk te bepalen wat ze nu precies doen om de kracht van je psyche te bepalen en wat pure onhandigheid / botheid / domheid / onwetendheid / stommiteit / onvermogen / onbekwaamheid / ... is.
Ik wens je een snelle beterschap bij je komende hersteloperatie!
Groetjes,
Frederique
Hoe het precies bij de VU zit weet je als patient vaak niet - hun informatievoorziening is daar te ondoorzichtig voor.
Ik heb zelf het moment bepaald dat ik naar de VU toe ging. Ik heb me bewust niet eerder aangemeld omdat ik me daar te kwaad voor voelde (was er van overtuigd dat ze me af zouden wijzen vanwege transgender zijn) en heb pas contact gezocht toen ik die woede (grotendeels) kwijt was. Die woede voel ik nu af-en-toe nog steeds, maar niet meer in die (redeloze) mate waarin ik die voor oktober vorig jaar voelde.
De andere reden was dat ik alle beslissingen die je maar zonder de VU kon nemen (logopedie, 24/7 in de gewenste rol leven) genomen wou hebben voordat ik me bij de VU aan zou melden. Ik hoorde van meer mensen dat het bij de VU lang zou duren, maar ging er vanuit dat dit na de start van de hormonen was. Ik was dus negatief verrast toen ik bij de intake hoorde dat het een jaar zou duren voordat ik de endocrinoloog opnieuw zou zien en ik ben bijna ontploft toen dat in plaats van een jaar 17 maanden zou worden... Het blijft voor mij erg moeilijk te bepalen wat ze nu precies doen om de kracht van je psyche te bepalen en wat pure onhandigheid / botheid / domheid / onwetendheid / stommiteit / onvermogen / onbekwaamheid / ... is.
Ik wens je een snelle beterschap bij je komende hersteloperatie!
Groetjes,
Frederique
Symptoombestrijding, dus.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 19:40 schreef wonderer het volgende:
Nee, wat ik voorstel is hulp bij die jaloeziegevoelens, zodat je daar niet meer zo'n last van hebt, en waardoor de wachttijd wat verzacht wordt en je je dus niet zo gefrustreerd meer voelt.
Groetjes,
Frederique
Ja, dat zei ik dus al in mijn eerste post. Als je me nou nog niet begrijpt, weet ik ook niet meer hoe ik het moet verwoorden, hoor.quote:Op donderdag 2 augustus 2007 20:24 schreef frederique_met_underscore het volgende:
[..]
Symptoombestrijding, dus.
Groetjes,
Frederique
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Wat ik er raar aan vind is dat je symptoombestrijding schijnbaar een goede zaak vindt.
Ik vind dat ik bij de VU vooral moet aankaarten wat hun -niet bij mijn ziektebeeld passende- behandeling met mij doet. En wil dus een goede oplossing. Jij stelt iets anders voor, namelijk: mij neerleggen bij een behandeling die niet bij mijn ziektebeeld past en dan aan symptoombestrijding doen door precies datgene te doen wat mij jarenlang diep ongelukkig maakte, namelijk gevoelens/emoties onderdrukken. Ik hoop dat je snapt dat symptoombestrijding voor mij niet de oplossing is: ik zie symptoombestrijding als een middel dat erger is dan de kwaal en ga liever voor de "enige echte oplossing".
Groetjes,
Frederique
Ik vind dat ik bij de VU vooral moet aankaarten wat hun -niet bij mijn ziektebeeld passende- behandeling met mij doet. En wil dus een goede oplossing. Jij stelt iets anders voor, namelijk: mij neerleggen bij een behandeling die niet bij mijn ziektebeeld past en dan aan symptoombestrijding doen door precies datgene te doen wat mij jarenlang diep ongelukkig maakte, namelijk gevoelens/emoties onderdrukken. Ik hoop dat je snapt dat symptoombestrijding voor mij niet de oplossing is: ik zie symptoombestrijding als een middel dat erger is dan de kwaal en ga liever voor de "enige echte oplossing".
Groetjes,
Frederique
Nee, ik stel geen andere behandeling voor. Ik stel alleen voor dat je in de wachttijd iets doet aan je huidige problemen, in plaats van te gaan lopen krijsen dat het beleid veranderd moet worden omdat je zo'n last hebt.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
|
|
